MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

A.D. zaterdag 5 mei 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Groepsverkrachting van onze toren, tot twee keer toe, hutje bij mutje bijeengespaard door ons volk, uitgespaard op ieder beete broods. Och! lieve mensen! Stoort U toch niet aan dat hedendaags woordgebruik dat ook hier wordt toegepast! Groepsverkrachting is immers even zo gewoon geworden als jointjes roken en blikje oppeppende Red Bull open trekken : wie het niet doet (lees het verder in onderstaand hoogdravend artikel uit De Morgen) is een onverbeterlijke reactionair, die niet meer thuishoort in het de hedendaagse voortuitstrevende samenleving, met als kroon op een voltooid levenseinde, de palliatieve sedatie (*).

Kroniekje over : wat de Belgische Staat denkt en voelt over het eigen volk, weergegeven in een van minachting druipend artikel in De Morgen. De link naar palliatieve sedatie is niet zo evident, tot men de achtergronden van beide standpunten herkent : het individu betkent niets, wat belangrijk is, is de Staat, hoe wezensvreemd die ook mag zijn.

Mag ons dat verwonderen? Neen! Integendeel : het bevestigt de trend die even oud is (182 jaar) als het land zelf : het individu en vooral de Vlamingen zijn tweederangsburgers. Het begon al met Le Roi Félon, die in 1914 de Vlamingen vroeg om de Slag der Gulden Sporen te gedenken : ze zouden, na de oorlog, volledig dezelfde rechten krijgen als de Franstaligen. Dat waren Koninklijke woorden, achteraf met Koninklijke minachting van tafel geveegd. Wie weet, ware de oorlog anders geëindigd, met de overwinning van zijn neef, de Duitse Keizer Wilhelm II, hadden de Vlamingen in het nieuwe Europa de plaats gekregen die hen toekwam. Maar het draaide even anders uit, en het was zaak voor een dringende bliksemafleider voor de Koninklijke schuins marcherende voetstappen voor een afzonderlijke vrede met Duitsland. Hetzelfde geurde na WO II, met LIII in Berchtesgaden.

Vanaf 2013 zal de IJzerbedevaart niet langer eind augustus, maar op 11 november plaatsvinden. De radicale make-over verdient geen applaus. Dat betoogt Marnix Beyen, historicus verbonden aan de Onderzoeksgroep Politieke Geschiedenis (Universiteit Antwerpen).

In de nacht van 25 op 26 maart 1917 sneuvelden de broers Frans en Edward van Raemdonck in Steenstrate nabij het IJzerfront. Al heel snel verspreidden enkele verwanten en vrienden het beeld dat de broers in elkaars armen waren gestorven. Beide Vlaamse jongens werden daardoor een toonbeeld van ultieme broederliefde. In werkelijkheid echter stierven zij op een zekere afstand van elkaar, en hield Frans van Raemdonck in zijn armen vermoedelijk de Waalse soldaat Aimé Fiévez. Toen Clemens de Landtsheer, een neef van de Van Raemdoncks, dit vernam, drong hij erop aan deze informatie vooral niet te verspreiden. Het al legendarisch geworden verhaal van 'hunne ideale heldendood' ontkrachten zou, aldus De Landtsheer in 1917, "zeer veel nadeel doen aan de zaak zelve". De Landtsheers oproep viel niet in dovemansoren en het verhaal van de in elkaars armen gestorven Vlaamse broers bleef intact. In 1921 organiseerde een aantal Vlamingen zelfs een bedevaart naar Steenstrate om hun heldendood te herdenken. Die gebeurtenis staat intussen geboekstaafd als de tweede 'IJzerbedevaart'. Ook in de lange reeks bedevaarten die daarop zouden volgen, bleven de gebroeders Van Raemdonck een centrale rol vervullen. Hoewel ook de kist van Aimé Fiévez in 1932 werd overgebracht naar de crypte van de IJzertoren, werd die laatste er nooit gehuldigd.

Spirit avant la lettre
Deze anekdote, die al door verschillende historici is verteld, werpt meteen een ander licht op de motivatie die het IJzerbedevaartcomité gaf voor haar beslissing om de bedevaarten vanaf 2013 op 11 november te houden. Zoals gisteren in de krant te lezen stond, wil het comité met deze beslissing terugkeren "naar de oorsprong van de bijeenkomst in Diksmuide: een piëteitsvolle herdenking van onze soldaten aan het Belgisch-Duitse front op Vlaamse grond". Deze soldaten, zo staat verderop in de persmededeling, "wilden immers eerst en vooral komaf maken met oorlog en geweld als middel om conflicten te beslechten (want het is altijd de kleine man die het gelag betaalt)". Op die manier wordt de 'oorsprong' van de IJzerbedevaarten gelijkgesteld met een combinatie van pacifistische en sociaal-progressieve waarden, die door het comité worden samengevat in "de drievoudige boodschap van Vrede, Vrijheid en Verdraagzaamheid". Slechts "in de loop van de tijd", aldus nog dezelfde persmededeling, "werd de IJzerbedevaart hét moment en dé plaats waar de Vlaamse Beweging, naast haar oproep voor vrede en verdraagzaamheid, de politieke eis van autonomie verwoordde en kracht bijzette".

Op deze manier voorgesteld lijkt het wel alsof de IJzerbedevaarten werden opgericht door een soort Spirit avant la lettre: een sociaal-progressieve beweging die de erkenning van regionale autonomie ziet als onderdeel van een internationaal democratisch emancipatiestreven (even ter herinnering: de naam Spirit werd door bezieler Bert Anciaux in 2001 verkocht als een afkorting van Sociaal, Progressief, Internationaal, Regionalistisch, Integraal-democratisch en Toekomstgericht). Het wijd verspreide beeld van de vendelzwaaiende en strijdvaardige, leuzen scanderende menigten wordt daardoor impliciet voorgesteld als een afwijking van de oorspronkelijke bedevaartsgedachte - een afwijking waaraan door de verhuizing naar 11 november een definitief einde wordt gemaakt.

Met deze anachronistische lezing wordt voorbijgegaan aan het radicale en anti-Belgische Vlaams-nationalisme dat van meet af aan de basis vormde voor de IJzerbedevaarten. De bewuste uitsluiting van Fiévez uit het herdenkingsgebeuren is daar een treffende, maar zeker niet de enige indicatie van. De overvloedige leeuwen- en blauwvoetsymboliek en de felle toespraken, maakten duidelijk dat deze bedevaarten werden geconcipieerd als momenten waarop Vlaanderen zijn recht opeiste tegen "het militaristische, het verdrukkende, het onrechtplegende België [...], het België van de gevangenissen en van de kerkers en van de doodstraffen tegen Vlaanderen". Aldus sprak Hendrik Demoen in 1923, tijdens de vierde bedevaart. In één adem voegde hij er trouwens nog een andere vijand aan toe: "de duivelachtige God-loochenende, België en Frankrijkregeerende loge tegen Kristus." Ook dit fundamenteel katholieke en traditionalistische karakter van de eerste bedevaarten wordt verdonkeremaand in de persmededeling van het IJzerbedevaartcomité. Nochtans blijft dat aspect tot vandaag bijna pijnlijk duidelijk zichtbaar in het kruis en de leuze AVV-VVK die de IJzertoren bekronen en in de naam zelf van de bedevaarten.

De erkenning van dit radicaal nationalistische en traditionalistische karakter hoeft natuurlijk geen ontkenning in te houden van de pacifistische ideeën die leefden in de vroege IJzerbedevaartbeweging, of van het feit dat deze beweging deel uitmaakte van een bredere democratiseringsgolf. De voedingsbodem van deze beweging werd gevormd door jongens die door een vreselijke oorlogservaring het potentieel onderdrukkende karakter van het moderne staatswezen aan den lijve hadden ervaren. Om hun protest daartegen uit te drukken maakten zij gebruik van de krachtige, nationalistische en traditionalistische retoriek die al vóór de oorlog was ontwikkeld. Op basis daarvan de beweging in essentie omtoveren tot de heraut van een modern, tolerant en toekomstgericht Vlaanderen, berust echter op een al te doorzichtige poging tot aggiornamento. De vraag is dan ook of deze radicale make-over enig succes gaat kennen. Indien men de geschiedenis van het traditionalistische nationalisme uit de IJzertoren en de IJzerbedevaarten tracht te wissen, blijft er immers niets meer over.

Universeel-menselijk
De ambitie om een moderne Vlaamse natie uit te bouwen zal ongetwijfeld veel geloofwaardiger overkomen als haar politieke en culturele elites de hele erfenis van de IJzerbedevaarten achterwege laten. Niet alleen om strategische, maar ook om universeel-menselijke redenen verdient het aanbeveling om de herinnering aan de Eerste Wereldoorlog radicaal los te koppelen van welke nationalistische aanspraken dan ook. Het ging immers om een wereldwijd conflict waarvan mensen uit de vijf continenten het slachtoffer werden. Iedere poging tot nationalistische recuperatie getuigt in wezen van een gebrek aan respect voor al die slachtoffers.

Alles samengeteld en gedeeld door twee : voilà, Lynx Progressief heeft het gezegd : de Grote Oorlog kostte wel aan een handvol Vlamingen hun vel, maar Het ging immers om een wereldwijd conflict waarvan mensen uit de vijf continenten het slachtoffer werden.

Vraag : is dat land het vaderland der Vlamingen? Kan een Land, dat meer dan 65% van zijn burgers minacht, ooit door hen erkend en geliefd worden? De miskenning is zelfs een mathematisch gegeven : 35ù van de Belgen geeft men evenveel inspraak (en zelfs méér) als 65%. In die vraag ligt m.i. heel de Vlaamse Beweging besloten. Immers, had het Land ooit bestuurd geweest volgens democratische principes (50 +1), dan was er nooit een reden geweest om zich meer Vlaming dan Belg te voelen.

Wie dat niet begrijpt, of anders uitlegt, is duidelijk van kwade wil. Zoals Di Jeanetto ooit zei : als er ooit democratie (50% +1) moest komen, dan is het uit en amen met de Belziek! Zelfs de zo gezegde voorvechter van Vlaanderen, de o zo succesrijke BDW, laat het Luc Van der Kelen op de RTBF-tafel gooien : het zal nooit zijn bedoeling zijn om te streven naar het einde van België.

Stel U voor : dat is dan de partijleider met Art 1 de zelfstandigheid van Vlaanderen..

Het doet mij vandaag wel een duivels plezier, dat Janssens in Apen het moet stellen met minder dan 30% in de peilingen, en den Bart ver boven de 50% staat. Maar even zo goed, kan men voorspellen, dat die daar niks mee doet! Of liever : hij zal er evenveel mee willen, nadruk op willen bereiken als in Juni 2010 met de parklementsverkiezingen.

Hij zou er deugd van hebben, eens rond te lopen op de Vrijdagmarkt in Gent, rond het standbeeld van Jacob Van Artevelde. Die was ooit ook eens de afgod van het volk, tot hij, vanwege zijn ongeloofwaardigheid, door hen gelyncht werd.

(*) Palliatieve sedatie of terminale sedatie is het toedienen van slaapmedicatie tijdens de stervensfase van een patiënt. Hierbij wordt de onderliggende ziekte niet meer behandeld en overlijdt een patiënt uiteindelijk aan zijn ziekte; een natuurlijke doodsoorzaak. Er is een belangrijk onderscheid met euthanasie waarin actief het leven wordt beëindigd door middel van het toedienen van medicamenten zoals een slaapmiddel gecombineerd met eenspierverslapper. Hierbij overlijdt een patiënt ten gevolge van het toedienen van medicatie; een niet-natuurlijke doodsoorzaak. Palliatieve sedatie wordt dan ook gezien als normaal medische handelen en valt daardoor niet onder het Wetboek van Strafrecht, zoals dat bij euthanasie wel is. De arts heeft dan ook geen meldingsplicht.

Opgepast : er is geen enkel verband, ik herhaal, geen enkel verband met het doden van minderjarigen of van demeente personen. Daarover weet De Morgen vandaag te berichten :

De sp.a'sters Myriam Vanlerberghe en Marleen Temmerman vuren deze maand twee wetsvoorstellen af op het parlement waardoor twee nieuwe categorieën van mensen toegang krijgen tot euthanasie. Het gaat om minderjarigen en dementerenden of mensen die 'blijvend onbewust' zijn geworden

Waarlijk, de sociaaldemocraten, voorheen de socialisten, kunnen hun afkomst niet verloochenen. Ooit noemde men deze soort mensen, nutteloze eters, en ze werden, op Staatskosten, vergast en verbrand, of vermalen tot meststof voor de landbouw. Het officieel overlijdensbericht voor de familieleden was dood door hartaandoening, maar dat was een eufemisme uit de pen van Dr. Goebbels van de Nationaal Socialistische Arbeiders Partij van Deutschland...