MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

A.D. maandag 28 mei 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Stel U voor : het menske zit op de stoel van die geweldige DSK; die waarschijnlijk nog druipt van zijn achtergebleven testosteron. Françaises hebben daar in principe zo geen last van. Ze zijn dat gewoon. Zelfs voor een beetje in verwachting geraken draaien ze hun hand niet om. En als ze behoren tot de topkaders van de Rote Armee Fractie, dan zijn ze groot geworden met die toestanden. Zie de beschermengelen van God Stevaert! U zult akkoord zijn met mij : La Garde is een Dame met (op de verkeerde plaatsen) ruim bemeten onderdelen, die nu eindelijk kan uitkijken uit de hoogte boven de kruinen van haar mannelijke collegas.

Komt dat zien! Oestrogenen tegen testosteron op het allerhoogste schavot!

Christine Lagarde, baas van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), heeft meer sympathie voor arme kinderen in Afrika dan voor Grieken die kampen met economische problemen en bezuinigingsmaatregelen. Dat zei ze in een interview met de Britse krant The Guardian.

"Ik denk vaker aan kleine kinderen op een school in een dorpje in Niger die met zn drieën één stoel moeten delen. Ik denk namelijk dat zij nog meer hulp nodig hebben dan de mensen in Athene", zei ze. Lagarde bekritiseerde Grieken die belasting proberen te ontduiken en zei dat het land meer moet doen om zijn economische problemen op te lossen.

Internationale leningen van de Europese Unie en het IMF en zware, zeer impopulaire bezuinigingsmaatregelen moeten de Griekse economie momenteel gaande houden.

Alles samengeteld en gedeeld door twee : weeral is het spreekwoord bewaarheid : Als niet komt tot iet, dan kent iet zichzelve niet.

Persoonlijk denk ik dat ze die harde keikoppen van Grieken een grote dienst heeft bewezen, zo in volle verkiezings-strijd. Ze zullen graag gelezen hebben hoe de Europese Elite over hen denkt.. Zou La Garde ook een aanhangster kunnen zij van die o zo katholieke Kardinaal Mazarinio? Aan de Grieken dus om te bewijzen dat van die vent de uiterste geldigheidsdatum ruimschoots overschreden is.

Maar wacht eens : is het met Griekenland niet als met de Belgische pensioenen? Die waren de laatste 30 jaar ook in socialistische handen, denk o.a. aan Michel Daerden, de revisor die altijd met (rood) dubbel krijt heeft geschreven. U ziet de gevolgen. Als ik zeg het socialisme in Griekenland, dan gaan mij gedachten dadelijk uit naar een oude bekende, thans een beetje een vergeten glorie.

In 1975 zag ze er niet meer zo fleurig uit. Verre van. Met haar hese zwoele stem had ze echter de Grieken betoverend voorgezongen, hoe gezellig het socialisme wel zou zijn, voor de komende paar honderd jaar..

Melina Mercouri (Athene, 18 oktober 1920 New York, 6 maart 1994) was een Grieks actrice, zangeres en politica.

Mercouri was de dochter van een Atheens politicus. Als actrice werd zij ontdekt door Jules Dassin met wie zij in 1966 in het huwelijk trad. Zij vierde triomfen in verschillende van zijn films, vooral in de wereldberoemde Never on Sunday uit 1960. Toen in 1967 na een militaire staatsgreep de kolonelsregering aan het bewind kwam in Griekenland, ging zij uit afkeer in vrijwillige ballingschap en voerde zij in vele landen actie tegen het dictatoriale regime, dat uiteindelijk in 1974 ten val kwam.

Melina Mercouri, die zich sindsdien vaak spottend "La Veuve du Colonel" noemde, naar de gelijknamige operette van Jacques Offenbach, keerde onmiddellijk terug naar Griekenland, waar zij een actief aandeel had in de oprichting van de PASOK, de nieuwe socialistische partij van Andreas Papandreou. In 1977 kwam zij als volksvertegenwoordiger in het parlement. Van 1981 tot 1989 was zij minister van Cultuur, Jeugd en Sport. In deze functie wist zij een onuitwisbaar stempel te drukken op het Griekse cultuurbeleid, en maakte zij zich vooral bekend door haar niet aflatende pogingen om van de Britse regering de Elgin marbles voor Griekenland terug te krijgen.

Door haar sterke persoonlijkheid had zij een enorme uitstraling in Griekenland en ver daarbuiten. Zij was initiatiefneemster van een gewichtige culturele instelling: de Culturele Hoofdstad van Europa. Een bekende uitspraak van Melina Mercouri was dat "cultuur Griekenlands zware industrie" is. Zij slaagde er ook in het hele Griekse volk daarvan bewust te maken.

De "Melina Mercouri Foundation", gesticht na haar overlijden door haar echtgenoot Jules Dassin, heeft de bedoeling haar visie levend te houden.

Haar TV-optreden, ergens in 1975 (?), toen zij hijgend stond te declameren, dat dank zij het socialisme Griekenland nu weer op de landkaart van de wereld zou staan, is mij altijd bijgebleven. Meer zelfs : dat beeld is op mijn netvlies gebrand. Zij speelde daar niet La Veuve di Colonet, zij was die passionara die (afschuwelijk lelijk vrouwmens, alla, een zware karakterkop) dweepte met het toen reeds ten ondergang gedoemde communisme. Dat was de tijd van de laatste stuiptrekkingen van de Communistische Partij van Belgie, onder de leiding van spitsmuis Louis Van Geyt. Later verwarde ik altijd haar naam met die van Nana Mouscouri, die met haar Roses blanches de Corfoe de herinnering aan Melina Mercouri overstemde.Oud worden, hé!

Jaja, vanaf die tijd kon het niet meer op! Het socialisme moest immers gezellig zijn! De subsidies moesten rijkelijk vloeien, vooral bij de artiesten : de mens leeft immers niet van brood alleen. Van 1967 tot ongeveer 1997 : 30 jaar ongeveer, en toen zaten de Grieken er los door: de mooie liedjes van Melina Mercouri hebben niet lang geduurd.

Champetter Cristine La Garde met de lange benen (en de gaanstok?) nochtans ook een socialisten van de oude stempel en bijna even oud als La Mercouri, heeft waarschijnlijk niet veel kunstgevoel voor antiek in haar grote teen..