A.D. maandag 28 mei 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Kroniekje over : de roeping van onze Di Jeanetto, woordelijk overgenomen van het hoofdartikel van ‘t Palleterke van verleden week.

Di Rupo’s buitengaatse strategie

In de beginjaren ’60 liepen er nog moedige flaminganten rond

in de socialistische partij. De toenmalige PSB/BSP stond onder

zware Waalse en zelfs wallingantische invloed en het vergde een

stevige portie moed om als socialist ook de Vlaamse trom aan te

slaan. Hendrik Fayat was er zo één met veel moed.

Geboren in Sint-Jans-Molenbeek en gestorven in Jette, meer

Brusselaar kun je ze niet indenken. Opvallend dat we toen ook

nog Vlaamsgezinde Brusselse politici kenden. De socialist Fayat

publiceerde zijn levensoverzicht onder de titel ‘memoires van een

Brusselse Vlaming’. Niet ‘van een socialist’ of ‘van een Nederlandstalige

Brusselaar’. Tijden veranderen.

Fayat was van 1961 tot 1965 onderminister van buitenlandse

zaken. Het monument Paul-Henri Spaak had de echte portefeuille

in handen. Spaak zou op het eind van zijn leven naar het

FDF neigen, waar zijn dochter Antoinette een vooraanstaande rol

ging spelen. In die moeilijke situatie slaagde Hendrik Fayat er in

het zware onevenwicht in de diplomatie enigszins om te buigen

in Vlaamse richting. Iemand als de CVP’er Renaat Van Elslande

zou een goede tien jaar later het werk voortzetten.

De diplomatie blijft echter tot vandaag een wereld waar de francofonie

nadrukkelijk de stempel drukt. Een zekere Vlaamsgezindheid

kan, maar loyauteit aan het Belgische vaderland wordt uiteraard

verondersteld. De traditie van francofone dominantie en het

wezen van de diplomatie maken dat het een biotoop blijft waar

echte Vlaamsgezindheid niet echt helpt in de carrièreopbouw.

Die francofonie speelt het spel overigens met een onmiskenbaar

startvoordeel. Als Sarkozy de scepter zwaait in Parijs, zorgen

mensen als Reynders of Michel wel voor de rechtstreekse

lijn. Wint Hollande, dan neemt de goede vriend Di Rupo de zaak

naadloos over.

Dacht u dat Wouter Beke het gsm-nummer van Merkel onder

de ‘A’ van Angela heeft staan? Gelooft u dat Bruno Tobback

Sigmar Gabriel van de Duitse SPD even zal bellen als die volgend

jaar de verkiezingen in Duitsland wint om de Vlaamse zaak te

bepleiten?

Vlaams/francofone tegenstelling

Maar het gaat niet alleen over een Vlaams/francofone tegenstelling.

Didier Reynders zit op buitenlandse zaken en Elio Di Rupo

leidt de regering en is dus eigenlijk de bovenbaas. De francofonie

heeft het heft in handen.

Maar beiden kunnen wel elkaars bloed drinken. De verkiezingen

voor het Franse presidentschap legde die kloof nog eens duidelijk

bloot. Di Rupo schoof graag aan bij het overwinningsfeest

van Hollande, wat tandengeknars veroorzaakte bij Reynders. Di

Rupo liet zich uitgebreid interviewen door toonaangevende buitenlandse

kranten. Hij vliegt apart van Reynders naar Chicago

voor de NAVO-top. Het legervliegtuig dat Reynders en minister

van defensie De Crem transporteert blijkt niet zacht genoeg voor

Di Rupo’s ruggetje. Zo klinkt de officiële uitleg.

Maar de realiteit is klaar en duidelijk: Di Rupo trekt het buitenlandse

beleid van het land naar zich toe, want onze premier

ruikt bloed. Hij kreeg het bloed van Sarkozy en ziet dat van Merkel

volgend jaar ook vloeien. Misschien maakt hij de heropstanding

van Labour in Groot-Brittannië nog mee. Italië valt mogelijk

als een rijpe vrucht in de linkse schoot na de te lange Berlusconijaren

en de moeilijkheden bij de Lega Nord. De val van de rechtse

regering in Nederland biedt ook perspectief.

Prestige

Kortom, de wind keert in Europa en Di Rupo zou wel eens snel

kunnen uitgroeien tot het symbool van de linkse opstanding. Hij

kan inroepen dat hij de eerste was die de ommekeer naar links

verpersoonlijkte. Het beeld van Di Rupo als oervader van het

linkse reveil kan hem prestige verlenen en daar is de man gek

op. Die kans laat hij dus niet graag liggen en al zeker niet voor

Didier Reynders.

Maar Di Rupo rekent er zeker ook op dat die mogelijke ommezwaai

zich eveneens zal laten gevoelen in de keuzes van de

Europese Commissie. Vandaag past een links beleid moeilijk in de

Europese plannen. Een regering als die van Di Rupo dreigt dan

ook voortdurend met de Europese vinger gewezen te worden. De

oppositie speelt graag uit dat de regering niet echt overtuigend

tegemoet komt aan de Europese wensen.

Maar de Europese Commissie uitspelen als gezagsargument

kan wel eens een boemerang worden. Als die linkse golf over

Europa spoelt, kan Di Rupo tegen 2014 datzelfde Europese

gezagsargument uitspelen tegen diezelfde oppositie. Want tegen

die tijd spreekt het Europese niveau misschien wel de taal die de

socialist Di Rupo graag hoort.

Wie Europa nu gebruikt als argument, kan in 2014 Europa niet

afwijzen als wegwijzer. De oppositie doet er daarom verstandig

aan om Europa niet te zeer uit te spelen om Di Rupo stokken

in de wielen te steken, want die stokken kunnen wel eens snel

spaken worden die de wielen eerder versterken.

***

Diagonaal herlezen

Alles samengeteld en gedeeld door twee : een mens zou zich beginnen afvragen : ’t Pallieterke is toch nooit de spreekbuis van de Waalse  Parti Scandale geworden? Want begot : dit is geen utopisch scenario : het is de korte schets van het horror-verhaal dat ons eventueel op korte termijn te wachten staat, als de zaken zo verder blijven tegenslagen als met de Lega Nord in Italië….

Maar niet getreurd : de oude Opa die verborgen zit in ons werelddeel, de Opa van de Euro, moet misschien eerst de beker tot de droesem ledigen. Het communisme is inderdaad nog altijd geen voltooid verleden tijd. De laatste loodjes zullen het zwaarst wegen! Geen enkel monster valt zomaar te vernietigen. En aan de horizon dreigt er intussen een groter onheil in de persoon van de Woestijn-roverhoofdman. Zodat het best mogelijk is, dat we van de kant in het grachtje geraken.

Vandaar dat het met de dag voor steeds meer mensen duidelijk wordt. Laat het mij met de oude leuze der Gilden voordragen : ‘Chacun pour soi, et Dieu pour tous’. We doppen elk ons eigen boontjes binnen de eigen grenzen (= traditionalisme) en we laten de waarlijk Grote Zaken daarboven gewoon hangen. Di Jeanetto en Consorten moeten het ons niet komen voorzeggen, we zijn het liefst baas in eigen huis. Onverfranst, onverengelst, onverduitst. Laat ons zaken doen met heel de wereld en met elkaar, er vooral zorgend dat iedereen daar beter van wordt. Zodat de lonen in het Oostblok, of in Donker Afrika, bij benadering hetzelfde niveau halen als bij ons. Dat zal grotendeels de volksverhuizingen en de genocides doen stoppen.

Elk bewaakt zijn eigen grenzen, zodat ongewenste criminelen niet vrijelijk uit- en in kunnen. We hebben eigen wetten, en we zorgen dat ze nageleefd worden. De spirituele leiders van het volk worden ofwel opgevezen, ofwel afgevezen. Waarom bvb zouden er geen Kerkelijke Wetten naast Burgerlijke Wetten mogen bestaan? Daarover wordt toch democratisch beslist, in de schoot van het volk?!

Hierover, op Pikster-maandag dan ook volgend voorbeeld : 2^de Sinksen, de maandag, is een gewone werkdag voor wie niet kerkelijk is. Gedaan dus voor niet-gelovigen met het eten van twee walletjes. Burgerlijke Potentaten binnen in de kerk, ter gelegenheid van een Kerkelijke Plechtigheid? Ausgeschlossen! Zij wachten op straat, of hoogstens in het portaal. Dat dient trouwens daarvoor. Klaar afgebakende domeinen maken klare toestanden. 1 Mei, valt op een werkdag? OK, alleen zij die kerkelijk zijn maar ook productief werken, krijgen een verlofdag. In economische termen wil dit zeggen : de secondaire sectoren (diensten)  hebben daar geen recht op, zelfs voor de kerkelijken onder hen : zij produceren niet. Overheidsdiensten krijgen nooit een vrije dag op 1 mei als die valt op een werkdag : zij remmen de productie. Ipv van ertoe bij te dragen.

Neen, ik geloof nooit dat het iets wordt tussen Di Jeanetto en mij : die wil het kuist andersom dan ik. Wie bij hem stout is, krijgt niet de roe, maar de snoep!

***