A.D. dinsdag 26 juni 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De Zwöden geven het voorbeeld

***

Kroniekje over :

Nationale Feestdag van Zweden (van zelfhaat)

Posted on 24 juni 2012 by E.J. Bron

***

Door te bestuderen hoe de Zweedse politici en media ideologisch Zweden aanvallen op zijn eigen nationale feestdag, zal dit essay laten zien hoe Zweden heeft opgehouden te bestaan als een trotse en tolerante natie. Het zal laten zien hoe een antinationalistische, marxistische gedachtegang wordt verspreid door topambtenaren, waaronder de Koninklijke Familie, en door de overgrote meerderheid van de diverse Zweedse media en onderzoeksinstellingen.

In zijn essay “Het geval Zweden” sprak Fjordman over het land als een vervelend en “angstaanjagend voorbeeld van politieke correctheid en zelfhaat en als zodanig kan dienen als een waarschuwing voor anderen”. Hij merkte ook op dat Zweden bezig is zichzelf in een ongekend tempo te vernietigen, bijvoorbeeld met betrekking tot hoe de Zweden binnen enkele decennia een etnische minderheid in hun eigen land zullen worden. Terwijl dit zeer waarschijnlijk is, vindt de deconstructie niet alleen in termen van fysieke immigratie en demografische veranderingen plaats. Het gaat ook over de deconstructie van traditionele Zweedse waarden en percepties.

We hebben het over een monster met tentakels dat bestaat uit journalisten, politici, ambtenaren en onderzoekers.  Een helaas prachtige tijd om dit beest uit het donker te zien verschijnen, is wanneer het jaarlijks probeert de nationale feestdag van Zweden aan te vallen, die zich afspeelt rond de 6e juni. Elk jaar worden we er op deze dag aan herinnerd hoever het establishment en de media hun “anti-inheemse” agenda al hebben doorgedrukt. Deze dag is kennelijk een goed moment om kritiek te leveren, precies op de dag die bedoeld is om het “Zweeds  en trots op Zweden  zijn” te vieren.

In het geval van Zweden zijn er vele vroegere voorbeelden van een soort van afkeer en kritiek op Zweeds te zijn. De voormalige leider van de sociaaldemocraten, Mona Sahlin, drukte dit uit op een conferentie, waar ze verklaarde dat ze “niets kon bedenken dat lijkt op de Zweedse cultuur.” En dat dit “Zweden jaloers maakt op immigranten die een cultuur, identiteit en een geschiedenis hebben die hen verbindt.” Dit, “terwijl de Zweden alleen het midzomerfeest en zulke belachelijke dingen hebben.”  De huidige premier van Zweden, Fredrik Reinfeldt van de Gematigde Partij (conservatieven in Zweden), verklaarde in 2006 dat “het enige kenmerk van de Zweedse cultuur barbarij is, terwijl al het andere te danken is aan immigratie .”

De lijst van dergelijke uitspraken is lang, zeker als we de schrijfsels van de journalisten van het land bekijken. Als men kijkt naar de manier waarop het establishment politiek nauw samenhangt met de media, is de grote hoeveelheid van deze kritiek op Zweden begrijpelijk. De beroemde anonieme auteur Julia Caesar heeft geschreven over de partijdigheid van de Zweedse media. Zij denkt dat, terwijl ongeveer 40% van de Zweedse bevolking sympathiseert met de rood-groene (linkse) partijen van het land, dergelijke opvattingen worden gedeeld door tenminste 70% van de Zweedse journalisten. Volgens een studie van professor Kent Asp van de Göteborg University sympathiseert 56% van de Zweedse journalisten met de “Vänsterpartiet”, de extreme linkse partij, en 41% met de milieupartij. Volgens Asp echter sympathiseren veel meer journalisten van de door de staat gefinancierde televisie en radio, SVT en SR, met deze twee linkse partijen - meer dan 83%.

Laten we deze natie afbreken.

Daarom moet het feit dat politici, journalisten en onderzoekers pleiten voor culturele deconstructie op de nationale feestdag van het land niet als een verrassing komen. En dus deden ze het. Op de nationale feestdag lieten de media ons niet wachten op deze kritiek. In de vroege nieuwsuitzending lanceerde Channel 4 een “discussie” over het onderwerp “Wat is Zweedsheid? Bestaat er zoiets?”. Er waren drie deelnemers aan de discussie - en geen van allen zag zichzelf als “Zweeds”. De presentator van de tv-show vroeg of ze het gevoel hadden dat de dag iets speciaals voor hen betekende, wat resulteerde in een lachuitbarsting. Een van hen, Qaizar Mahmood, zei dat hij “wilde dat het misschien iets zou betekenen, maar het doet het echt niet.” Mahmood ging toen verder door Zweedsheid te beschrijven als een ui, gemaakt van verschillende lagen. Een van deze lagen was “de passiviteit (lees lafheid) van de Zweden, die werd getoond tijdens de Tweede Wereldoorlog”, toen Zweden zich niet verzette tegen de Duitsers. Hij vervolgde met de stelling dat er “voortdurend nieuwe lagen zijn toegevoegd aan deze ui, maar als je deze afschilt, er geen kern is van Zweedsheid of een Zweed te zijn.” Met andere woorden, er is niets te vieren, want er is niets of niemand die tenslotte Zweeds is.

Deze manier van denken komt tijdens deze dag tot uiting in elke product van de journalistiek. De journalist Jan Anders Olsson riep op om de nationale feestdag te gebruiken voor de bestrijding van “hatecrimes”. ”De termen “Zweed” en “Zweedsheid” verwijzen nu in principe naar iedereen”, betoogde hij. Daarom heeft “de nationale feestdag de functie om ons er aan te herinneren dat iedereen in het bezit van het Zweeds staatsburgerschap de facto Zweed is.”’ Christian Fernandez en Anders Hellström, onderzoekers van de Universiteit van Malmö, riepen op om de nationale feestdag tot een “dag van burgerschap te maken”. Ze bedoelden dat we een ‘Us’ moeten construeren en vieren, dat het huidige, enge begrip van “Zweedsheid” verwerpt. In een column in een van de belangrijkste avondbladen van Zweden, Aftonbladet, bekritiseerde Elisabeth Höglund het gebruik van het nationale volkslied van Zweden. Höglund vond dat het lied imperialisme en brutaal kolonialisme uitdrukt, omdat het volkslied het 17e eeuwse Zweden beschrijft. Daarom was ze van mening dat het volkslied zou moet worden “herschreven”, zodat het meer correct het “hedendaagse Zweden” zou weerspiegelen.

Wellicht de meest invloedrijke Zweedse nieuwssite en krant, Dagens Nyheter, is sinds de jaren ’60 een groot voorstander van dergelijke argumenten. Een dag voor de nationale feestdag deed de liberale Zweedse politicus Jasenko Selimovic in deze krant een oproep om te komen tot een “nieuwe Zweedsheid”. Hij vergeleek Zweden met de VS, wat betekent dat de samenlevingen erg op elkaar lijken zoals ze zijn opgebouwd uit veel verschillende nationaliteiten. Maar hij bedoelde dat Zweden heeft nagelaten een soortgelijk gevoel van Zweedse identiteit te ontwikkelen in vergelijking met degenen die zichzelf beschouwen als “Amerikaans”.

Als je aan het Zweedse volk zou vragen of het wil dat het land wordt veranderd in een Europese versie van de VS, kan ik je verzekeren dat het dat niet zou goedkeuren. Ik heb echter al lang geleden de hoop opgegeven dat journalisten en beleidsmakers, zoals Selimovic, het eigenlijk iets zou kunnen schelen wat de Zweden willen.

Deze waanzin stopte niet bij journalisten en academici, maar kwam ook voor op een meer ambtelijk niveau. Ik veronderstel dat de Koninklijke familie van Zweden gewoon niet veel andere keus heeft dan om de politieke lijn van het establishment te volgen. Voor haar is het niet langer aanvaardbaar om in de media te verschijnen en de Zweedse identiteit te vieren. In plaats daarvan bezocht op de nationale feestdag een deel van de Koninklijke familie het multiculturele Malmö in het zuiden van Zweden, waar ongeveer 40% van de bewoners “niet-Zweeds” is. In zeer uitvoerige berichtgeving in de pers over een presentatie in het operagebouw van de stad verwelkomde de Zweedse kroonprins Daniel de 300 zogenaamde “nieuwe Zweden” die waren uitgenodigd als gasten. Hij leidde zijn toespraak in door te verklaren dat “Zweeds” geen betrekking heeft op de huid- of de haarkleur, noch op accenten. Om Zweeds te zijn “is het delen van een plaats op de aarde en om een gemeenschappelijke en verantwoordelijkheid te delen”.

In de stad die onlangs een ongekende moordgolf in Scandinavië heeft aanschouwd, benadrukte de prins natuurlijk ook hoe “Zweden sociaal en cultureel is verrijkt door immigratie.”

Heksenjacht op nationalisme – Op de Nationale Feestdag

Anders dan de ondervertegenwoordigde, nationalistische organisaties, die door de media worden bestempeld als racisten en fascisten, waren er vrijwel geen journalisten tegen die propaganda tijdens de Zweedse nationale feestdag. Echter, een uitzondering, voor velen een totale verrassing, vormde de roemruchte historicus Herman Lindqvist. Lindqvist wordt door velen beschouwd als misschien wel de belangrijkste kenner van de Zweedse geschiedenis. Als protest tegen de hierboven beschreven aanvallen op de nationale feestdag schreef Lindqvist een artikel met de titel “Stop met kotsen op de nationale feestdag”. In het artikel leverde hij kritiek op het feit dat politici en journalisten de Zweden het niet gunnen om ook maar een dag in het jaar trots te zijn op wie ze zijn en waar ze vandaan komen. Lindqvist werd vervolgens geïnterviewd door een nationalistische site over het artikel. Op de vraag of er “etnische Zweden” bestaan, antwoordde Lindqvist: “Natuurlijk bestaan die.”. Hierna brak de hel los in het kleine land en de rood-groene journalisten roken bloed van mijlen ver. De privaat gefinancierde, antiracistische organisatie Expo beschuldigde Lindqvist van het samenwerken met en het ondersteunen van nazi’s. De belangrijke krant Aftonbladet schreef een artikel waarin Herman Lindqvist werd aangeduid als een “posterboy van het georganiseerde fascisme”.

Samengevat:  Het Zweedse establishment, samen met zijn bondgenoten in de media en de academische wereld, propageert een kijk op het land die woest de begrippen etnische Zweden en Zweedsheid aanvalt. De dag dat de bevolking wordt verondersteld om dit anders zo fantastische land te vieren, is gekaapt om te dienen als politiek instrument.

Want we hebben het hier dus niet over een klein beetje kritiek van een paar individuen. Het is een georganiseerde vorm van kritiek en deze loopt van top-down door de verschillende niveaus van de samenleving. Het is niet gewenst om datgene te vieren wat vroeger Zweden of wat Zweeds was. Je wordt aangemoedigd om jezelf, je land en je eigen volk in twijfel te trekken. Aan de ene kant wordt van de Zweden verwacht om hun eigen bestaan te ontkennen en elke notie van cultuur in twijfel te trekken. Aan de andere kant wordt van ze verwacht mensen te respecteren en te bewonderen uit andere culturen die, in tegenstelling tot hun eigen Zweedse voorouders, het land zouden hebben verrijkt. Dit voorrecht is er natuurlijk niet voor de Zweden zelf. Als je hiermee niet akkoord gaat, verdien je het blijkbaar te worden opgejaagd en lastig gevallen. Om te voorkomen om te worden bestempeld als een fascist en racist, kun je er het beste voor zorgen dat je zoveel mogelijk een hekel hebt aan jouw eigen achtergrond en mensen.

Ik weet dat een groot percentage van de gewone Zweden de dag viert en deelt in de rijkdom die het land het heeft gebracht. Het is verontrustend om te zien hoe de politici, die geacht worden deze personen te vertegenwoordigen, hun eigen agenda hebben, die niet wordt gewenst door de bevolking als geheel.

Aan het eind van de dag vraag ik me af: Hebben de Zweden echt politici willen kiezen die proberen hun land te deconstrueren?  Willen ze een establishment dat hun bestaan ontkent en hen op hun enige feestdag aanmoedigt zichzelf te verachten?

***

Diagonaal herlezen

Alles samengeteld en gedeeld door twee : de twee vlaggen bovenaan dit stukje, zijn de Zweedse. Dit wil zeggen : dat waren de Zweedse vlaggen, tot hiertoe. Die twee gekruiste balken echter zijn een doorn in het oog van elke Muzelman, elke  Muzelvrouw en elk Muzelkind, ja zelfs van elke Muzel-zuigeling. Vandaar dat er, naast een nieuw Volkslied, straks ook een nieuwe Zweedse vlag zal gecreëerd worden die mee rekening houdt met de gevoeligheden van de Overheersers..

Als tussen-oplossing wordt geopteerd voor de Europese vlag en het Europeees Volkslied. Eenmaal de sharia officieel zal gevestigd zijn, wordt alles toch afgeschaft en vervangen door de Europese Halve Maan.

Maar wacht eens : Zweden! Dat is het! Dat was toch tot 1905 het ene en ondeelbare Vaderland, waartoe ook Noorwegen behoorde…Dat doet er mij aan denken (nogmaals) dat Andres Breivik de juiste ‘ouverture’ op potenheeft gezet, zij het met het verkeerde instrument. Althans, dat is wat we tot hiertoe denken. Maar met wat de Zwöden zichzelf aandoen zou dat wel eens op relatief korte termijn kunnen veranderen.

Daar heerst nu al de ‘dhimitude’, de slaafse onderdanigheid aan de Wetten van de Islam. De tweede fase is de sharia, die boven de Zweedse wetten zal geplaatst worden. Die zullen nog een tijdje mogen bestaan, maar ondergeschikt zijn aan de Islam

In Frankrijk is de toestand heel wat overzichtelijker, maar dat is het onderwerp van een apart stukje. De H.François Hollande mag in niks worden tekort gedaan! Bij ons bevindt men zich nog in het voorgaande stadium daarvan, in de pre-dhimitude. De Elite wil wel, maar het volk is er nog niet klaar voor. Dus wordt er eerst nog wat verstrooiing gegeven : opwarming van de aarde, voetbal, festivals, velo-koersen : brood en spelen. Onderwijl wordt er verboden te discrimineren van hen die ons discrimineren en minachten, eist men respect voort de anderen, maar niet voor onszelf, worden ze met staatssteun in leven gehouden, zodat ze kunnen kweken als de konijnen. U weet wel : inheemse nataliteit 1,8 – vreemde nataliteit 8,1, maar dat mag niet geweten worden..

11 Juli nadert weer. Men zal er alles aan doen om de essentie van die dag te minimaliseren. Of, zoals in Zweden, zich vragen te stellen over het hoe en het waarom. Er zullen gratis volksfeesten worden gegeven, met halal-BBQ, zodat de Muzelmannen en Muzelvrouwen kunnen meevieren. Want ’t is van de voor niet! Alle hens aan dek, want binnen precies 10 dagen is daar de èchte verjaardag, met nog meer halal-BBQvlees en weer van de voor niet! Het kan niet op! Want de Vlamingen zijn een werkzaam volkje die de verplichte ‘solidarité’ hoog in het vaandel voeren tot ze erbij vallen.

***