MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

A.D woensdag 11 juli 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Onderstaand hoofdartikel in De Morgen vandaag is het openbaar gewetensonderzoek van de rabiate elite der belgicistische super-proletariers. Het analyseert haarfijn hun dagelijks gestook om de Vlaamse overtuiging van hun eigen volk zoveel mogelijk tegen te werken. Niemand beter dan de politieke verantwoordelijke van die krant kan beter hun bedoelingen actualiseren, door hun wensen als realiteit op deze Vlaamse Hoogtdag te omschrijven.

De Tjeven moeten, als Staatsdragende Partij, uit de wind gezet worden. Zo kunnen de Fanscouillons rond Di Jeanetto verder ongestoord hun mollenwerk verder zetten. Dat de Opper Wever meteen een paar pluimen uit zijn gat worden getrokken, is mooi meegenomen. In één woord : al dat Vlaams gedoe is gewoon belachelijk!

Waar we zelf ruzie stoken, stoken we beter. Het wordt een vrolijke bedoening op de officiële 11 juli-receptie

Politiek werkt in golven. Zo is het altijd geweest en zo zal het ook altijd blijven. What comes up, must come down. Iedereen in het wereldje weet het, de ervaren rotten in de Wetstraat in de eerste plaats. Maar als je in een opwaartse golf zit is het waarschijnlijk net iets comfortabeler om erover te filosoferen dan wanneer je op een roetsjbaan naar beneden zit. Dan begint iedereen zaken die anders nooit het nieuws hadden gehaald in het licht van die ene neerwaartse trend te zien.

Vlaams minister-president Kris Peeters kan ervan meespreken. Jarenlang was de Vlaamse regering een baken van stabiliteit in een land dat op de rand van de onbestuurbaarheid balanceerde. Een betere illustratie van de noodzaak om tot een staatshervorming te komen was moeilijk denkbaar.

Ja, er werd natuurlijk wat smalend gesproken over het Vlaamse halfrond, het saaiste der parlementen. Over een regering die de schandaalbarometer slechts zeer occasioneel in het rood zag slaan. Een beleidsniveau met weinig ingebakken conflicten dat politiek voortkabbelde terwijl hun federale collega's permanent op een wildwaterbaan zaten.

Dat was toen, dit is nu. Na een hele resem kleinere akkefietjes en grotere conflicten is zelfs de Vlaamse feestdag vandaag al een aanleiding om de gemoederen in de coalitie te verhitten. Terwijl Peeters hoopte de toon te zetten met een discours dat Vlaanderen ook in Europa meer in de pap moet te brokken hebben, werd een groot deel van de aandacht gekaapt door de speech van Bart De Wever.

De N-VA-voorzitter, de gedoodverfde uitdager van Peeters in 2014, ontkent met klem dat hij voor hommeles zorgt om het 'goed bestuur'-imago van de minister-president in de gracht te rijden. Bij Peeters is dat gevoel echter steeds latenter aanwezig. Meer dan één Vlaamse CD&V'er is ervan overtuigd dat de aanvallen niet toevallig zijn. De persoonlijke populariteit van Peeters, die voorlopig nog niet afstraalt op zijn partij, is immers behoorlijk groot.

Ondertussen probeert diezelfde regering een oplossing te vinden voor de dichtslibbende wegen, in de hoop dat u wat minder in de file moet staan. Probeert ze het onderwijs te hervormen, in de hoop dat er wat minder zonder diploma eindigen. Probeert ze capaciteit in de welzijnssector op te voeren, in de hoop dat er wat minder mensen met beperkingen op een wachtlijst blijven staan.

Alleen is dat verdomd moeilijk te zien, tussen al het geruzie door. Waar we zelf ruzie stoken, stoken we beter. Het wordt een vrolijke bedoening vandaag op de officiële 11 juli-receptie in het Brusselse stadhuis.

Alles samengeteld en gedeeld door twee : als deze leugens maar vaak genoeg worden herhaald, zal er altijd wel ergens wat van overblijven. De Vlamingen zouden het eens in hun hoofd moeten halen om ONS op droog zaad te zetten door de gedwongen solidariteit met onze Rode Broeders af te schaffen! Als ondertussen de EU gebelgiciseerd is, m.a.w. als de rijkere landen van het Noorden eenmaal onbeperkt en vooral ongecontroleerd ten voordele van de luiere Zuiderse landen zullen kunnen leeggemolken worden, zullen die 12 à 13 miljard + 1 miljard voor B ruksèl van Noord- naar Zuid België niet eens meer opvallen. Alles zal even vast gebetoneerd liggen als de faciliteiten. La Belgiek sera donc Latine pour léternité!

Laten wij, Chef Politiek van De Morgen, vooral NIET spreken over GDF/SUEZ, DEXIA en het spook van de massale werkloosheid aan de horizon. Ook niet dat wij er de voorkeur aan geven om steeds nieuwe proletariërs (immigranten) te blijven aantrekken om ze in de watten te kunnen leggen, zelfs al moeten wij daarvoor de eigen bevolking tot de bedelstaf dwingen. Dat zal ze leren om niet als wij te denken! En ons onderwijs, dat altijd een der beste ter wereld is geweest, zullen we hervormen tot de werkelijke waarde van een diploma, t.t.z. tot niets. Wij zullen de samenleving hersmeden naar onze hand! Dat het Mensdom voor deze zonde van hoogmoed al eens flink werd gestraft, is larie en apekool!

Tot een Staatssecretaris (die nog van de slechtste niet is, wel van de zwaarste) zich oeps! lichtjes verspreekt! Hoe zou het daar in Afghanistan gevaarlijk zijn! Hier is het ook gevaarlijk! Kom maar eens buiten op straat, s avonds.

Voor de partij die resoluut de Vlaamse kaart trekt, zijn dergelijke versprekingen en al zeker dergelijke gewetensonderzoeken niet eens mogelijk. Eigen volk eerst : dergelijke slagzin laat immers niet veel geschipper toe. Eerst en meest het eigen volk, en als er wat overschiet : wij Vlamingen zijn altijd al een genereus volk geweest

Ach Meneer Steven Samyn, Chef Politiek van De Morgen, U had het met veel minder woorden kunnen zeggen, en toch even duidelijk blijven : wij willen Belg blijven, zelfs al groeit het haar van armoe door onze muts!

Vlaanderen heeft de traditie om op 11 juli feest te vieren, want op die dag, 710 jaar geleden, beslisten burgers dat het graafschap Vlaanderen niet zou ingelijfd worden in het machtige Franse koninkrijk.

Op 11 juli 2010 vierden we feest omdat de Vlamingen op democratische wijze duidelijk hadden gemaakt dat Vlaanderen voortaan zelf zijn toekomst zou moeten en kunnen bepalen. Het oude België gaf zich echter niet gewonnen.

Op 11 juli 2011 vierden we feest want Vlaamse partijen hielden sinds ruim een jaar stand tegen alle pogingen om de Belgische structuren met hun verworven voorrechten en historisch onrecht in stand te houden.

Op 11 juli 2012 kunnen we echter geen feest vieren. Velen dachten dat de stem van de Vlaamse kiezers duidelijk genoeg weerklonken had om de nodige hervormingen door te voeren. Velen dachten dat de Vlaamse politici zouden stand houden. Maar na ruim vijfhonderd dagen werden ze de les gespeld. Politieke partijen, die een minderheid in Vlaanderen vertegenwoordigen, kozen niet voor het algemeen belang van Vlaanderen.

Wij blijven geloven in de onwrikbare wil van onze Vlaamse volksgemeenschap om zichzelf als een zelfstandige natie te besturen en om met andere volkeren samen te werken aan de opbouw van een beter Europa en een betere wereld.