MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

AD dinsdag 7 augustus 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Mijn excuses om iedereen op het verkeerde been te hebben gezet : de deal met Leonard om een kerkelijke dienst op te zetten voor zuipschuit Daerden is mislukt : geen alcoholische dranken in de kerk! Vandaar de Nationaal Socialistische BBQ direct na een (korte ) ceremonie in het funerarium in Luik. Meer zeg ik niet, want het zijn per slot van rekening niet mijn zaken.

Ik denk dat ze hem verbranden, om zeker te zijn dat hij nooit meer terugkomt. Schol!

Kroniekje over : een klein voorschot op de vele tranen met tuiten die nog zullen volgen. De zuipschuit wordt liefdevol gesitueerd tussen een notoire maffia-baas (André Cools, de Meester van Flemalle) en een zekere , Stéphane Moreau, zijn pulin, tot hiertoe weinig besproken, maar zoals nu blijkt de gedoodverfde opvolger van de Zuipschuit. Bij de Waalse Sossen heeft iedere haan een poulin : zou dat soms iets met pedodinges te maken kunnen hebben?

PS-kopstuk Michel Daerden neemt 'un certain socialisme' mee in het graf, stelt Alain Gerlache, mediawatcher bij RTBF. Hij schrijft regelmatig opiniebijdragen voor De Morgen. .

In de Luikse PS-federatie kan geen enkele leider zich nog op de stijl van de gouden jaren van de Luikse arbeidersbeweging beroepenLos van bepaalde excessen, die deel uitmaakten van een figuur die een mediavedette was geworden maar die niet altijd strookten met de socialistische waarden die wij verdedigen, benadrukt SETCa-Liège dat deze arbeiderszoon zijn afkomst altijd trouw gebleven is." De Luikse afdeling van de BBTK-vakbond sprak in haar persbericht plechtstatige, maar klare taal.

Het eerbetoon weerspiegelt duidelijk zowel de contradicties als het oprechte socialistische engagement van Michel Daerden. De man die, toen hij in de politiek stapte, afscheid moest nemen van zijn sportwagen, om niet langer een Porsche-socialist te worden genoemd, heeft altijd hetzelfde principe toegepast: "Vergeet nooit waar je vandaan komt".

Michel Daerden begon zijn politieke loopbaan in het kielzog van André Cools. Tot aan zijn moord, die in de duisterste kringen van het Luikse socialisme werd bekokstoofd, was Cools de onstuimige en populaire leider van de Luikse socialisten. De 'Meester van Flemalle', zijn gemeente, werd in de jaren '70 en '80 vicepremier, voorzitter van de PS en Waals minister, maar hield de band met de arbeidersklasse waaruit hij voortkwam altijd in stand.

Michel Daerden, die zelf de 'Koning van Ans' werd genoemd, cultiveerde eveneens die natuurlijke symbiose met de Luikse arbeiders- en volkswereld. Dat stelde hem in staat om alle mediapolemieken te doorstaan en alle politieke stormen te overleven. Althans tot enkele maanden geleden, toen hij door zijn eigen geestelijke zoon (Stéphane Moreau, nvdr) als burgemeester aan de kant werd gezet en geen minister meer mocht worden. Politiek was hij dus al dood. Natuurlijk hoopte hij in de volgende gemeenteraadsverkiezingen wraak te nemen. Het heeft niet mogen zijn.

Los van het heengaan van een mens, is er ook het overlijden van het socialisme de Papa, in alle betekenissen van de uitdrukking, een mix van paternalisme, pragmatisme en een affectieve band met de arbeiders, waarin het schouderklopje voor de kameraad aan de toog van het Maison du Peuple veel belangrijker was dan vernietigende speeches over de rol van de Europese Commissie in de eurocrisis.

Zelfs in de Luikse PS-federatie, waar de poging om een schijn van eendracht op te houden dreigt uit te lopen in een nieuwe oorlog van de bazen en de clans, kan geen enkele leider zich nog op de stijl van de gouden jaren van de Luikse arbeidersbeweging beroepen. Die tijd is voorbij, zoals de Luikse staalindustrie verdwijnt.

Elders in Wallonië zien we dezelfde evolutie. De traditionele kopstukken van het socialisme hebben plaatsgemaakt voor een nieuwe generatie intellectuelen - perfect gesymboliseerd door coming man Paul Magnette - die vooral bezig zijn met het zoeken van een nieuwe definitie van Links in het tijdperk van de mondialisering. In Brussel moeten nieuwe stedelijke militanten en trendy vrijwilligers opboksen tegen de problemen van de multiculturele stad van de 21ste eeuw, problemen die niets gemeen hebben met de inzet van de stakingen van 1960.

Vandaag is er slechts één man die de verschillende stromingen binnen de PS kan samenbrengen: Elio Di Rupo. Met zijn kansarme afkomst, zijn sociale opgang en zijn vermogen om traditie en transgressie met elkaar te combineren - een talent dat hij heel zijn loopbaan lang heeft gedemonstreerd - vertegenwoordigt hij een halve eeuw van veranderingen in de Parti Socialiste.

De man of vrouw die hem zal opvolgen, zal het nog veel moeilijker hebben om die verzoenende rol te spelen.

Alles samengeteld en gedeeld door twee : is dit in memoriam voor de zuipschuit, alleen, of is het bijna een in memorium voor de ganse PS. Wat van nu voort op de voorgrond treedt, zijn Jeanetten (ongevaarlijk, want die zetten zich niet voort) en flamboyante loverboys stijl Magnette. Ook die zijn ongevaarlijk, want op de vuist gaan, zoals hun voorgangers deden om gelijk te halen, zit er niet meer in. De kaviaar-socialisten afkomstig uit de lagere klasse, hebben hun tijd gehad. En met hen, gaat het Waalse socialisme de dieperik in.

Vergeef me deze hoopvolle taal : ik draaf een beetje door op de elan van Alain Gerlache, die weent om zoveel bloemen in de knop gebroken. Mag ik hem wijzen, voor zover hij dat nog niet zou weten, wat in Noorwegen het land van het gecondenseerd socialisme, gebeurt? Stilaan gaat men daar in een hogere versnelling, om op gelijke hoogte te komen et de wetten van Allah. Om binnenkort, eenmaal op kruissnelheid, het roer over te geven?

Maar of dat Andra Behring Breivik uit zijn vergeetput zal halen? Misschien, eerst binnen 100 jaar, als het Noorse volk een held à la Willem Tell zal kunnen gebruiken. Gesteld dat het tegen dan van onder de voetzool der Allachzonen zal onderuit geraakt zijn.