998 WIE HEEFT NAAM VOOR DE BAKKER VAN DE ANTWERPSE PLATTE BROODJES?

Het Laatste Nieuws (was ’t maar waar!) titelt vandaag om 17 uur : de Smalle d’Anvers is er klaar voor. Nog even de adem inhouden, en dan is ’t zo ver, dan zullen we zien wat we zulen zien….

Het is ook vandaag een beetje stil op alle fronten. Gisteren en vandaag hebben de doden voorrang, maar morgen gaat het er weer tegenaan! Ook wij zijn met onze gedachten bij onze geliefden. Bij zowel de zeer geliefden, als bij de anderen. Dat is het voordeel van niet ter plaatse te wonen, maar een goede verbeelding te hebben. Enfin, ik bedoel een normale verbeelding die nog zeer goed werkt.

Ik zie zò de zwarte steen waaronder zij die mij op deze wereld gezet hebben, liggen te wachten op de Dag van ons weerzien. Ik zie zò de zee van bloemen op en rond hun graf. Ik zie zò elk ruwe baksten in die muur waar tegen ze liggen, net zoals ik zo als kleine gast ons Moeder met beweend vertrokken gelaat zag naar staren naar diezelfde bakstenen, zonder iets te zien, toen in dat oorlogsjaar ’43 de eerste aardkluiten op de kist vielen. Ik hoor nog het ‘In Paradisum te ducant te angeliï’ waar ik die keer niet als misdienaar bij moest zijn, maar als direct betrokkene, hand in hand met grote broer en de 3 kleine zusjes. Het kakkkernest lag thuis, ziek te bed.

In 1981 stond ik daar weer, toen Moeders lijkkist in de kelder bij vader werd geschoven : tesaam vereend in vreugd’ en nood, als d’eeen sterft is d’ander ook dood…. Het was wel niet helemaal juist, maar toch klopte het vor mij.

Als kind al dacht ik mij, diep onder de dekens, al bevoorrecht boven de vriendjes : de ene seconde wist ik mij ergens op het strand, van een onbewoond eiland, de andere seconde was ik aan de voet van de piramiden, zonder ook maar één vinger te bewegen. Ik dacht : nu wil ik op een hoge berg diep onder mij de arenden, onderweg naar een andere berg, zien zweven, en kijk; ; ik zag ze. Ze waren net zo indrukwekkend als op de ‘chromo’s” van Kwatta die we bijeen spaarden. Al die verhalen wist ik nog de volgende morgen, en het kon mij niet schelen dat de vriendjes mij niet geloofden, als ik op de speelplaats vertelde dat het kasteel van Sneeuwwitje echt bestond : ik was er de nacht tevoor nog geweest!

Die dromen zijn maar gestopt toen Pater Smetje van de Bruine Paters mij is komen ‘belezen’. Het hielp, want ik had direct begrepen : beter de ogen goed dichtknijpen, en achteraf al die dingen voor mezelf  houden.

Neen, ik heb het echt niet nodig 1450 Km te rijden, om daar te zijn. En trouwens, het is niet omdat we nu 1 of 2  november zijn, dat ik me niet in gedachten kan verplaatsen : ik doe het met de dag meer en meer. Al weet ik pertinent niet waar, wanneer of hoe : de eeuwigheid zal wel lang zijn, denk ik…..

Maar hebben we niet allemaal al de tijd van de wereld, als het zover is?

Dat het hier vandaag, vanaf de middag, half donker is geworden, wijst er op dat ook in het warme Zuiden Koning Winter is ingetreden.

Deze voormiddag was het zomerweer : zo vlug kan het hier gaan.