MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

Overgenomen van t SCHELDT van vandaag : herinnering aan het Arrest van het Hof van Beroep in Giynocchio-Ville op 9 november 2004. In Amerika zou men dit the day of hope and glory noemen, en er de nationale hymne van maken.

Maar wij zijn geen Amerikanen, maar tamme konijnen van Vlamingen.

Een voorbeeld? Gisteren stond in de gazetten, dat Electrabel GDF-Suez en Electrabel, Di Jenetto chanteren en dreigen het land te verlaten, zodat 40.000 arbeidsplaatsen zouden verloren gaan. En wat gebeurt er? Dit mars-bevel wordt onmiddellijk opgevolgd : men springt in de houding, de pink op de naad van de broek en er wordt een halve seconde nadien uit een ander vaatje getapt. Wat zeg ik : een ander vaatje? Neen hoor! De tap wordt op het vat van de Begroting geslagen, en men gaat voor een volle week met verlof. Tegen maandag 19 oktober zal de storm wel enigszins bedaard zijn.

Acht jaar is het nu geleden dat België zijn bestaansreden als vrijhaven van het spreekrecht verloor. Op 9 november 2004, drie jaar en twee maanden na nine eleven in Amerika, liet het Hof van Cassatie het doek vallen over onze vrijheid van het spreken. De veroordeling van de drie vzw's van het Vlaams Blok maakte duidelijk dat wij voortaan konden gestraft worden voor een onnozele mening of cartoon.

Het is een herdenking met gemengde gevoelens. Enerzijds is dit natuurlijk heel erg, maar anderzijds bekijken wij het positief als het begin van het einde van een mislukte staat. Dát was de aanleiding van mijn eerste stukje in 't Scheldt onder de titel Het nut van België' ('t Scheldt nr. 560, 19 november 2004).

Op dat moment is ook de vereffening van de Belgische staat begonnen. De verkiezingsuitslagen zouden nooit meer worden als voordien, maar vooral: de regering begon zelf met de uitverkoop.

Onder Guy Verhofstadt werden gerechtsgebouwen en andere eigendommen van de overheid verkocht en terug in huur genomen. Die kunnen alvast niet meer door de schuldeisers in beslag genomen worden.

Onder André Flahaut en Pieter de Crem werd het leger afgebouwd, zeer tot ongenoegen van de legertop, die precies op de vooravond van negen elf liet weten dat er van het Belgische leger niet veel meer overblijft.

En Yves Leterme tekende tenslotte het definitieve doodsvonnis toen hij alle verliezen van Dexia borgde.

Op een moment dat iedereen dat nog een geweldig goede zaak vond, schreef 't Scheldt, als enige, dat dát het einde was. Zie De Borg'

('t Scheldt, extra editie van 26 oktober 2011 en in nr. 1023 van 8 november 2011).

De Standaard schrijft, ook weer op deze heuglijke verjaardag van 9 november 2012, dat de Dexia-tijdbom daardoor enkel wat trager tikt.

Bart Sturtewagen voegt er in zijn editoriaal aan toe dat wij nog tientallen jaren samen die Dexia-strop zullen dragen. Probeer er maar aan te wennen', schrijft hij, er zullen nog vele tientallen jaren zware offers gevraagd worden van alle burgers in dit land'.

Er is nog een andere oplossing om die miljarden nieuwe belastingen in lengte van jaren niet te vragen: opdoeken die winkel.

Veel horen we er niet van, hé! Het ACW, het Algemeen Christelik Werkersverbond; een bedrijf in moeilijkheden, dat staatssteun vraagt voor de herstructurering. Belfius, zeg maar Dexia II, zendt ineens zijn ouders werknemers naar huis (600) en vervangt ze o,wettelijk door jongere krachten (200). Een manager van het ACW komt langs zijn neus weg, maanden na de feiten, op TV vertellen, dat zij allemaal hun centjes kwijt zijn (Hallo, Jean Lucske, Hallo Iefke?), dat ARCO, hun spaarbank, geliquideerd werd om erger te voorkomen, dat de werklozenkas, de CM en al die andere neven-organisaties met het water aan de lippen staan? Wabliefter U? Bijna 60 miljard verlies bij de rotbank Dexia I? In de jaren 30 was het de Bank van de Boerenbond die dit scenario speelde, en er wordt nog altijd schande van gesproken. Maar het ACW? Die zijn nog katholieker dan de heiligenbeelden in de kerk!

En met dergelijk diploma van onbekwaamheid blijft Vanaccre, Crembo, Meneerke Peeters en al de rest, onderdanig buigend voor het Monster van Mons, zich met hun achterste naar Parijs draaien, waarschijnlijk in de hoop om op die edele delen een decoratie te krijgen?

Ondertussen worden er rondjes gedraaid in de Koekestad door Vlaanderens Hoop : bij de Coburg-familie komen de hoofden haast niet meer boven tafel van schaamte. Wijl rang na rang bezwijken huilt de wind de sombre dodenzang. . En t oproer zwelt en t leger staakt de tocht naar boven. Vol spijt aanschouwt de held die laffe muiterij, die reuzenwerk vernielt zo na bij t doel gekomen..

Sorry, mensen, even in een verkeerd scenario terecht gekomen, maar U snapt wat er in die hoofden moet omgaan.

Ach Hannibal, daar op de ruwe kant der Alpen, als een slang in pijnlijk zwoegen, opwaarts kronklend, wild omstoven door sneeuwjacht, klimt het heir van Hannibal, reeds Uren, uren lang. En eindloos schijnt de tocht en eindloos het slaven en wroeten

Ik geloof niet dat men in de familie Coburg & C° ooit gehoord heeft van Albrecht Rodenbach. Hoogstens van Brouwerij Rodenbach.

(*) De Ccn T federale Maatschappij waarvan de Smalle dAnvers spreekt, wordt op deze blogs ingedeeld in

(**) Voor die tussenliggende hoofdletter T in ~~kontT~~ conT dient U zich een kudde Islammers op straat voor te stellen, in de richting van Mekka op hun knieën biddend, hun kont naar de camera gekeerd. Dat is poere koeltoer om ons hun respect te betonen.