MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

Peter Sagan (hier links in beeld) heeft losse handjes, maar achteraf heeft hij zich ge-verrefuseerd bij Mimmy met de woorden dat het maar om te lachen was. Stond zij daar ook zo uitgebreid aanwezig te staan met haar overigens niet eens fantastische welvingen, dat een jonge gast (23) met Italiaans bloed wel Oost Indisch doof moest zijn, om het publiek en de camera niet te laten mee genieten.. Een wereld van pret binnen handbereik..

Trouwens, daar al eens navraag naar gedaan, hoeveel die dames daarmee verdienen?

Enfin, ik vond dat stukje in DM (zie hieronder) van die Xantippe zo mooi geschreven, echt waar, dat ik meteen dacht dat het moest aan de vergetelheid ontrukt worden, ten eeuwigen dage sluimerend in de bits en de bytes van mijn harde schijf.

°°°

Maar of de houding van Peter Sagan zò laakbaar is? Vind ik niet. Dat zijn de risicos van het vak. Mimmy is er trouwens beterkoop van af gekomen, dan Caroline Genez, op de avond van haar aanstelling tot Voorzitster! In een aai n een draai was met volle grepen de maat genomen voor haar nieuwe BH-lingerie. En als dit haar reputatie ten goede is gekomen, of niet, is bewezen door haar positie als tafelzitster naast Di Jeanetto bij de Vlinder vorming.

Els De Pauw is journalist en copywriter. Ze schrijft meestal onder haar nom de plume Amélie O. .

Bloemenmeisje zijn is vast geen droomjob. Vaak in de kou het podium op moeten om een man te omhelzen die stinkt als een bonobokooi

Als een kind van vijf spontaan de ongelijkheid vaststelt, dan is er misschien toch iets aan de hand in de wielersport, bedacht ik zondag, terwijl ik Cancellara in zijn laatste kilometers zag bijten.

"Ma-maaah? Waarom rijden er geen meisjes mee in de koers?" Stilte op de sofa. "Welleuuuuh. Ze hebben daarnet al gereden, vóór de mannen." Geknetter in de kinder-hersenpan. "Maar waarom komen die dan niet op de tv mama?" Wist ik veel. Uit gewoonte? Uit gebrek aan zendtijd? Uit chauvinisme, verdraaid? Toen Cancellara over de eindstreep bolde, dreigde het man-vrouwraadsel van de koers nog gecompliceerder te worden. "Waarom krijgt die man bloemen? Hij is toch geen meisje?" "En waarom krijgt die man bloemen van twee meisjes?" Nog later: "Mámááá, kijk, die andere man! Waarom doet die dat? Is dat zijn lief, mama?" "Ik vrees van niet, Pluis." Een bevroren blik, en dan een loodzware conclusie. "Ik hou niet van de koers, mama."

Misschien grijpen die twee bloemenmeisjes hem later weleens stevig in het kruis, had ik haar willen zeggen, maar ik hield wijselijk mijn mond. Ik genoot evenwel van het idee. Dat er eens een boude vrouwenhandpalm in Sagans kroonjuwelen zou knijpen, terwijl de camera's klikten, en hij weerloos met handen en bloemen in de lucht stond. 'Heeft uw scrotum niet te veel onder de wrijving van uw zadel geleden, o Kampioen?'

De ploegbaas van Sagan zit met de kwestie verveeld, schijnt het. Maar Sagan is jong, en hij is nu al genoeg gestraft, niet? De arme jongen had honderden kilometers achter een wortel aangereden en zag plots naast zijn neus een rijpe reuzenperzik, dat kun je hem toch niet kwalijk nemen? Gelukkig kan de wielersport rekenen op trouwe televisiereporters, die er de humor van inzien en af en toe zelf een steelse opmerking maken over vrouwen. Wuyts op kop, met zijn gevleugelde woorden "Principes zijn als vrouwenborsten. Ze zijn soms slapper dan je denkt." Probeer daar maar iets tegenin te brengen, als collega op Sporza. De minachting moet daar van de muren druipen.

Het lijkt me trouwens ook geen droomjob, bloemenmeisje zijn. Vaak in de kou het podium op moeten in een appetijtelijk rokje. Een lamme pols krijgen van een boeket van drie kilo. Vervolgens een man omhelzen die na een paar honderd kilometer doorperen vast even hard stinkt als een bonobokooi. Snot en zweet langs de wangen voelen druipen wanneer hij zijn struik in ontvangst neemt, die hij straks onachtzaam op een tafel gooit. Blijven lachen, en nooit een mep mogen uitdelen als er weer eens een hitsig kalf in je kont knijpt op de trap van het podium, want Sagan is bijlange de eerste niet. Kortom: blijven lachen omdat je deel uitmaakt van een traditie waar niemand zich al vragen over heeft gesteld. Niets dan een anoniem decorstuk ben je, tot je in de krant komt omdat er iemand in je kont geknepen heeft.

Misschien moet het koningshuis de honneurs op de wielerpodia maar eens beginnen waar te nemen. Een slinger snot in het kapsel van Mathilde of op de revers van Laurent kan beslist geen kwaad voor hun geloofwaardigheid. De wielersport zou bovendien baat hebben bij een propere zweem van noblesse. Geen renner die nog een vinger durft uit te steken naar een welving. Einde Sagan-saga. En hij fietste nog lang en gelukkig, maar hij werd wel vaak in het kruis getast.

Son nom de plume van Els De Pauw komt bij mij over als de veer uit een koninklijke pauwen-staart, blinkend van goudbrokaat en met een mooie blauwe paardenoog in het midden. Om een Nom de Plume te hebben, moet je wel Els De Pauw heten!

Elsje gaat waarschijnlijk als Bewust Ongehuwde Moeder, dus als BOM door het leven, want in het huiselijk tafereeltje dat ze beschrijft komt geen mannetjesdier voor. Els zal dus een koers gereden hebben, zonder winnaar op het podium, en dat laat sporen na.

°°°

Mij was de hongerige grap-greep totaal ontgaan, want ik behoor al lang niet meer tot het gild der geile bokken die met hun ogen het scherm afdweilen naar dames met zoveel mogelijk uitnodigende welvingen. Mijn vrouw weet dat ik alleen wat geflikker van lichtflitsen waarneem en gewoonlijk laat ze de meest spannende want uitdagende welvingen voor wat ze waard zijn. Over de speelse knijp van Sagan had ze niet één woord over. Maar ze kon, na verloop van 4 dagen, toch nog een foto met die ongemakkelijke waarheid van het Internet halen, deze die bovenaan prijkt, en waar ze, om mijn vergroot-glas te leiden, een kruisje gezet heeft op de plaats delicrt. Vind ik goed geslaagd, al zou de grap grappiger geweest zijn, moest tussen de zweetdruppels, de pret ietwat uitdrukkelijker op het gezicht van de dader afgedropen hebben. De eerste krijgt de bloemboekee en de kussen, de tweede de kans tot toeslaan. Een beloning in natura?

Echt een grapjas, die Peter Sagan! En t zijn zeurkousen die daar niet tegen kunnen. Moeten ze maar in niqab verschijnen en buitenshuis altijd vergezeld zijn van een mannelijk lid van de familie. Dan lag Peterke nu gegarandeerd ergens met gesloten ogen naar de sterrenhemel te kijken..

Weten jullie nu waarom de Muzels niet gek zijn van de wielrennerij? Elsje Päuwpluim-veer roteert beslist in de juiste kringen!