Mijn bescheiden blogje
N° 1331 van 4 April over de gepantserde
wielrennerij heeft in dit koude maar droge voorjaar heel wat stof doen opwaaien
in het Vaderland, waarbij het enorm verschil tussen mijn nieuw vaderland en mijn geliefde Vlaanderen nog maar eens goed uit
de verf komt. In Italië heeft men bij mensengeheugenis nog nooit zo geen nat
voorjaar gekend. De erosie door de vele en overvloedige regens maken de heuvels
rondom gewoon nog wat afgeplatter. Maar daar men hier niet over geniën als Fran
k DeBoosere beschikt om daarover te liggen leuteren, zwijgt men er over. En dat
gaat ook. De mens wikt, maar God beschikt, zo simpel is dat.
Net als de Heer K.D.
(Karel De Gucht) voel k mij door al die reacties in mijn wel door ouderdom zeer
gevulde mannelijke bibs geknepen. De Heer Kadee voornoemd weet zich in zijn niet-figuurlijke
maar echte beurs geknepen door wat de media durven schrijven over de BBI en
zijn aandeel in de off shore leaks. Ik ook, ik ben off shiore gegaan, maar
ik leak
niets, gewoon omdat er niets te leaken valt. Mijn landverhuis naar het land van
Berlusconi heeft men in de familie altijd vergeleken met uit een vliegtuig
springen zonder valscherm. Ik ben inderdaad naar hier gekomen uitsluitend voor
het licht en vooral voor de warmte van de zon. Alles gratis en voor niets! Het
bespaart me een fortuin aan medicamenten tegen de rheuma
.
°°°
En net nu ik mijn kans had
gegrepen om rijk te worden met de re-styling van ons roemvolle rijke wielerleven,
daarbij vooral de troubadour Karel Van Wijnendaele indachtig,
voel ik die kille handgreep op mijn van spanning trillend achterwerk. Dat is al
lang geen Saganneke ondergaan meer,
dat is iemand dwingen tot de bedelstaf.
De hardste tegenwind recht
in mijn gezicht, kwam, hoe kan het anders, van de kant der kleur-syndicaten,
die ik vanzelfsprekend, helemaal LINX had laten leggen, waar ze trouwens thuishoren.
De Moeftis van de Ampersanders waren
het ergst. Hun woordvoerder verklaarde niet te spreken te zijn over deze machtsgreep,
waarna hij urenlang voor de TV zijn ding mocht doen, zonder telkens te worden
onderbroken door de aanwezige Nationaal Socialisten.
Eerst kwam het
technisch aspect aan bod, maar dat kon al van direct en mèt de glimlach
opgelost worden. De materiaal-meesters van elke ploeg waren direct content,
toen ze hoorden dat de wielen van de koersfietsen en vooral die o zo gevoelige tuben
met geperste lucht daarin, zouden vervangen worden door rupskettingen die
overal door gingen. Ik liet natuurlijk niet blijken dat ik hen door had : een
gebroken rupsketting vervangen doet de scène veel langer in beeld komen,
en om de poen is het te doen.
Dat ik uit onvoorzichtig winstbejag
had gehandeld, en zo de socio-economische belangen van de
deelnemers over het hoofd had gezien, was moeilijker te weerleggen. Maar net
zoals in de Rekerink, kon er een consensus worden bereikt doordat ik niet wachtte
op de gewoonlijk daarop volgende stopwoorden maar deze zelf in het midden
smeet. Vlam! Daar lagen ze! Integratie, beklemtoning van de
diversiteit, verrijking van onze culturen-potpourrie : het lag er
allemaal voor het grijpen. Met een pennetrek opgelost : de geriefelijke nummerborden
op borst en rug van elke renner, zouden voorzien worden van reflecterende aan-en
uitflitsende letters met het land van herkomst van de renner, net zoals op de
auto-rijplaten. Een idee dat onmiddellijk ingang bleek te hebben
gevonden bij de voetbal-liefhebbers, zodat zij de weinige landgenoten op het
veld tenminste nog zouden kunnen thuiswijzen. Ik zag bepaalde reporters van
bepaalde kwaliteits-kranten naar hun hart grijpen, zodat ze, net voor ze in
zwijm gingen, nog vlug met hun I-Padt naar hun redacties doorseinden : Nobelprijs
voor de Vrede aanvragen.
Dringend.
Een fluitje van nog minder
dan een kwart, was de bloemenmeisjes
op mijn kant te krijgen. Nu hun welvingen (onder en boven) in de New Deal minder
voor het grijpen lagen, was hun Voorzitster ingenomen met mijn voorstel : de
financiële maar geheim te houden afspraak bleef zoals overeengekomen, maar zij
mochten de opdracht delegueren naar hun grootmoe, op voorwaarde dat die
spaarzaam met welvingen bedeeld zou zijn, zodat de aandacht niet werd afgeleid.
Zelfs als het bloemen-grootje in een rolstoel moest worden aan- en afgevoerd,
mocht dat de pret niet bederven.
Erger was het overeen te
komen met de organisatoren over het toegangs-ticket. Het parcours
afzetten met kijkdichte geluidsschermen zoals langs de autosnelwegen, vonden
zij maar niets. Vonden zij veel te benauwd en te verstikkend. Zij wilden zoals
voorheen kleurrijke slangen zien slingeren langs de veiden en weiden als
wiegende zeeën, doorheen een zee van Geel-Zwarte vlaggen.
°°°
Het zal U waarschijnlijk
niet verwonderen, maar weer werd er een gevoelig liggend compromis bereikt. De
klassiekers zouden een bevoorrecht parcours krijgen op een van de vele auto-snelwegen
die ons land rijk is. En de échte Flandrien zou op een gewone primitieve koersfiets
met handbediende remmen en idem dito handbediende derailleur, het voorrecht
krijgen om als vrije vogels rond de kerktorens te fietsen, aangemoedigd door allemaal
Jannen-met-de-Pet en hun Lizas, omdat ze aan de eindmeet n glas botermelk en n
lieve smakkerd zouden krijgen van de plaatselijke op alle plaatsen mild gezegde
door Moeder Natuur bloemenkoningin,.
°°°
Morgen wordt er dus weer
gereden tussen de kerktorens van Parijs en die van Roubaux op de ouderwetse
manier, ttz met het afbeulen um sonst van al die ambitieuze jonge mannen
over dokkerende kasseien uit de tijd van Julius Cesar.
Mijn voorstel om de
wielrennerij een ietwat beschaafder imago te geven zal er wel nooit komen. Waarom
dan de overlevers op de velodroom in Roubaix niet meteen laten aankomen in een
afgesloten leeuwenkooi? Vermits het toch maar gaat om spektakel, d.i.
getakeld spek
..
