MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

Het is geen prettig schouwspel, om uitgeleefde reuzen te zien wankelen op hun benen. Maar de Goden op de Olympus wisten het reeds : zij die ze wensen te verdelgen, slaan ze eerst met verdwazing. De PS/SP volharden in de boosheid en rollen vechtend op straat de dieperik in.

Arme knappe Paul Magnette, encore si jeune et déjà si corrompu Maar ja, met wie men verkeert, wordt men vereerd!

Ik mocht van ons Ma niet vloeken, en heb me dus altijd beperkt tot het tweetalig woord Merde, zodat mijn Franssprekende vrienden mij ook konden begrijpen. Shit in modern taalgebruik, een woord dat het Vlaamse kak is komen te vervangen. Ik beperk mij dus tot het overnemen van een knap stukje vakwerk van de grote meneer Rik Van Cauwelaert uit De Tijd. Die mensen komen er recht voor uit, zwaar geïnvesteerd te hebben, om zo maar iedereen gratis toegang te geven tot hun druksels. Kan ik inkomen. Ik weet hoe zwaar het leven van een ondernemer kan zijn. Maar U ziet (heb ik nu ook al die Tsjeven-manieren?) dat elk enerzijds ook een anderzijds heeft. Het artikel hieronder komt niet uit De Tijd, maar uit Iskander ® en Iskander ® heeft het uit De Tijd via Doorbraak. Als modale Vlaming moet men toch ergens kunnen door breken om aan zijn trekken te komen.

Heeft U een beetje de stijl van Dhr. Koen Geens ontdekt in bovenstaande volzinnen? De man is, naast huisvader, ook advocaat en Minister in één en dezelfde Drievuldigheid, dus zal zijn stijl wel de juiste zijn om in authentieke Tsjeven-stijl zaken aan de man te brengen die de facto niet kunnen..

Eigenlijk, Meneer de Jugepee, wil ik door dit clandestien overtappen de belangen van de werkgever van de Heer Van Cauwelaert helemaal niet schaden. Bewijs : ik dien alleen opgewarmde kost op, dagen na de actualiteit van 1 Mei. Integendeel, Meneer de Jugepee, in plaats van (enerzijds) die belangen te schaden, kunt U (anderzijds) vaststellen dat ik ze verdedig, door te stoefen op de prestaties van de Heer Van Cauwelaert voornoemd. Zelden of nooit hebben we de kans om dergelijke kwaliteit onder onze neus te krijgen. Besluit (Cfr het ACW) centen kwijt voor De Tijd, maar het Algemeen Belang van mijn lezers heeft er baat bij.

PS. Zouden de Heren Franscouillons voldoende de taal van de meerderheid van hun onderdanen beheersen, om Rik Van Cauwelaert te genieten, of zullen ze een beëdigde vertaling in de taal van Marianne eisen, op kosten van de Belastingbetaler?

De toespraak van PS-voorzitter Paul Magnette voor het jongste congres van zijn partij had iets van het praatje van een tapijtverkoper. Duidelijk geïnspireerd door de Franse kame raden beloofde Magnette zijn mili tanten een linkse sixpack, daarbij even ver getend dat zijn partij deel uitmaakte van de federale regeringen die al die drastische Europese begrotingsmaat regelen mee goedkeurden.

Tegenstanders van het nietsontziende Europese saneringsbeleid lijken hun gram te halen. Want het ziet ernaar uit dat Europees commissaris voor Monetaire Zaken Olli Rehn België tot begrotingsfatsoen dwingt op basis van een rekenfout van twee Harvard-economen. Carmen M. Reinhart en Kenneth S. Rogoff, de auteurs van de wereldwijde bestseller This Time is Different, berekenden in hun studie Growth in Time of Debt dat een staatsschuld als die van België van meer dan 90 procent van het bruto binnenlands product (bbp) de groei wegdrukt. Drie jonge academici, die wezen op fouten in hun berekeningen, dwongen Reinhart en Rogoff tot academische boetedoening. Het is bijzonder vermakelijk te zien hoe vooraanstaande analisten dezer dagen laten verstaan dat ze altijd al weinig fiducie hadden in het werk van Reinhart en Rogoff. Een van hen is Martin Wolf die This time is Different in zijn krant Financial Times aanprees als a masterpiece. Reinhart en Rogoff zijn niet de eerste economen en marktspecialisten die verstrikt geraken in hun eigen modellen. Wie herinnert zich nog Robert C. Merton, topeconoom en Nobelprijswinnaar? Hij kreeg de onderscheiding in 1997 voor de methode die hij uitdokterde om de waarde van aandelenopties te bepalen. De methode was zo onfeilbaar dat Merton, een goede vriend van ECB-voorzitter Mario Draghi, in het hefboomfonds Long-Term Capital Management stapte. Tot het in 1998 fout ging. LTCM verloor in amper vier maanden ruim 4,5 miljard dollar als gevolg van de financiële crisis in Rusland. Zon crisis paste niet in het model van Merton, die naderhand deemoedig toegaf dat het onvolledig was. De Federal Reserve moest tussenbeide komen om Wall Street voor een uitslaande financiële brand te behoeden. In 2000 werd LTCM opgedoekt. Misschien zegt de naam David X. Li u iets. Ooit werd Li door Financial Times gezalfd tot meest invloedrijke actuaris op wereldschaal. De Chinese wiskundige ontwierp een methode die banken en andere beurstijgers toeliet hun CDOs met rommelhypotheken met de grootst mogelijke nauwkeurigheid te prijzen. Lis methode was zoiets als een licentie om zelf geld te drukken. Intussen kennen we het resultaat. In 2008 bleek het model niet perfect, om de woorden van Li te gebruiken. Dat is nu net het probleem met de meeste economische en politieke theorieën. Pogingen om ze in de praktijk te brengen draaien, vaak door externe onberekenbare factoren, faliekant uit. Sommigen lijken nu te denken dat het torpederen van de theorieën van Reinhart en Rogoff ook de voorzitter van de Europese Commissie Manuel Barroso op betere gedachten bracht. Want die liet zich onlangs ontvallen dat het Europese besparingsbeleid - in de grond het juiste, zei hij er snel bij - op veel vlakken zijn grenzen heeft bereikt. Maar het windhaangedrag van Barroso heeft niets te maken met het falen van Reinhart en Rogoff, wel met de angst voor het aanrollende anti-Europese sentiment dat breder wordt gedragen dan alleen door partijen die door Barroso in populistische en nationalistische hoek worden gezet. De euro drijft gelukkig niet op de theorieën van Reinhart en Rogoff, wel op de veronderstelling dat tussen de lidstaten sprake is van een vergelijkbare economische orde en beleidsdoelstellingen, gemeenschappelijke monetaire besluitvormingsprocedure en instellingen. Vandaar de verdragsrechtelijke vastlegging van de verhouding tussen het overheidstekort van de eurolanden en hun overheidsschuld op respectievelijk 3 procent en 60 procent van het bbp. Sixpack, twopack en fiscal compact zijn maatregelen, goedgekeurd door de lidstaten en het Europese parlement om overheidstekorten en overheidsschulden binnen de vastgestelde perken te houden. Tijdens het jongste PS-congres spiegelde voorzitter Paul Magnette zijn achterban andere vooruitzichten voor: die van een links sixpack. Magnettes toespraak had iets van het praatje van een tapijtverkoper. Want de invulling van zijn beloftes kan pas na de verkiezingen van 2014. En tegen dan zullen weinigen zich die belofte nog herinneren. Wie de dagboeken leest van de Nederlander Max Kohnstamm, een naaste medewerker van Jean Monnet, weet dat men in de Europese cenakels al heel vroeg besefte wat de gevolgen waren van de invoering van een muntunie voor de systemen van sociale zekerheid in de lidstaten. De PS deelt al sinds 1988 in de federale macht. Bijgevolg waren de politieke, economische en sociale consequenties van een muntunie de partijbonzen niet onbekend. Maar vandaag schuilen federaal premier Elio Di Rupo en PS-voorzitter Magnette achter de rug van de Franse kameraden die de Europese begrotingsdiscipline verwerpen. De Fransen hebben daarvoor zo hun eigen redenen. Sinds 1974 heeft geen enkele Franse regering een begroting in evenwicht afgeleverd. Ook president François Hollande zal daar de eerstkomende jaren niet in slagen. Of hij zou al zijn prijzige verkiezingsbeloftes moeten inslikken. Frankrijk, opgezadeld met een zwaar overheidsbeslag, zit dan ook tussen hamer en aambeeld. In een recente toespraak in Londen trok ECB-directeur Jörg Assmussen de aandacht op het acute probleem waar Frankrijk mee kampt: de tanende competitiviteit. Een probleem waar Frankrijk in 1992-1993 al mee worstelde onder president François Mitterrand en dat het einde betekende van het oude Europese Monetair Stelsel (EMS), de voorloper van de Europese Monetaire Unie. Frankrijk had toen al alle moeite van de wereld om Duitsland, dat nochtans net de hereniging had verstouwd, concurrentieel bij te houden. De Franse frank kwam onder druk. Waarop de Franse regering eiste dat Duitsland, omdat de Bundesbank weigerde de rente te verlagen, uit het EMS zou stappen. Nadat de Beneluxlanden hadden laten verstaan dat zij in dat geval samen met Duitsland het systeem zouden verlaten, werd naar goede Europese gewoonte een krakkemikkig compromis uitgedokterd. De fluctuatiemarge voor de EMS-valuta werd opgerekt tot maar liefst 15 procent aan weerskanten van de spilkoers. Zo ontstond finaal een feitelijk mark-blok, met landen als België die hun munt aan de Duitse mark gekoppeld hielden. Wat overigens een belangrijke factor was in het succes van het Globaal Plan van premier Jean-Luc Dehaene, dat België in de eurozone bracht. Ook België kampt met een concurrentieprobleem. Eurostat-tabellen tonen dat de loonkosten in België tussen 2008 en 2012 met ruim 13 procent stegen. De loonkosten per uur in de Belgische industrie zijn gemiddeld 24 procent hoger dan in de drie buurlanden. Vooral Vlaanderen, met zn open economie, kampt met de gevolgen van de tanende looncompetitiviteit. In die mate dat zelfs federaal vice-premier Johan Vande Lanotte (sp.a) zich opeens zorgen maakt over het behoud van Volvo in Gent. Alleen heeft de Vlaamse Gemeenschap, tot dagelijkse ergernis van minister-president Kris Peeters, geen enkele bevoegdheid om daar wat aan te doen. De linkse sixpack van Paul Magnette zet geen zoden aan de dijk. Om het Europees sociaal model te handhaven, waarschuwde bondskanselier Angela Merkel, moet de Europese competitiviteit gevoelig worden opgevoerd, want de welvaarts-staat is op groei gebouwd. De Duitse en Nederlandse socialisten wachten zich wel haar tegen te spreken. Het zou het federale koninkrijk tot voordeel strekken mochten Di Rupo en Magnette hun kameraden wat beter kiezen.

U vergeeft mij natuurlijk de vergelijking, maar Rik Van Cauwelaert bezit de kunst, om beter dan Jeroen Meus, een uitgeteerde droge haring op te dienen, en hem te doen lijken op een malse sappige Noordzee-tong in botersaus. Wat niet wegneemt, dat op Uw bord een mager sprotbeestje ligt, dat blij is uit zijn lijden te zijn verlost. Of moet ik, in het geval van Paul Magnete, eerder spreken van een Noordzee-duivel (lottte) ipv een Noordzee-tong.

Wat ik wil zeggen (als ik Van Cauwelaert goed begrijp) dat het erg is, als voormannen hun ideaal verloren hebben, en alleen nog vechten uit lijfsbehoud. De werkende mens verdient beter. Anders is het nutteloos dat iedereen tot 18 jaar en langer heeft kunnen studeren. Wie zich nu nog proletariër-oude-stijl voelt, kan beter uitwijken naar de Zuidpool, tussen de pinguïns. Daar vindt hij misschien die andere pinguïn (dixit Carla Bruni, Mecr. Sarkozy), Mr. Hollande terug om met hun twee ploeg te vormen.

Of deze generatie Di Jeanetto het verder zal uithouden? Ik denk aan het socialisme van die François Hollande in Frankrijk, opvolgers van Le Roi Soleil, met het maantje van de PS/SP rond die zon. Het kan lang duren, maar de erosie slijt zelfs de hoogste bergen tot molshopen. Als het maar lang genoeg duurt. En agge mô leut êt!