MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

Hieronder wordt U een werkje opgediend van bovenstaande academische schoonheid, nauw verwant blijkbaar met de Antwerpse troela Yasmina Kladeradacha. Denk eraan : BDW is ook een academisch geschoolde historicus, whatsoever die titel verbergt : de politiek is blijkbaar stilaan gaan toebehoren aan clevere geesten die het verleden beter beheersen dan het heden Het stukje gaat eigenlijk niet zozeer over de politiek, maar over Den Bleiter. Ik denk dat die (Bert Anciaux) het nog ver gaat schoppen als her-noemer van politieke partijen. De Volksunie van Hugo Schiltz, onzaliger gedachte, her-benoemde hij tot er niets meer van overbleef en de partij die hem daarna wegens zijn aanhang (in stemmen uitgedrukt) in huis haalde, laat hem net hetzelfde doen. De SP is inderdaad aardig onderweg om alleen maar meer wat Anders te zijn.

Ik ben de eerste om te beklemtonen dat die partij, die ik trouwens nooit gemogen heb, volledig naast haar houvast gegroeid is. Het is een klimplant die tegen de grond voortwoekert. Ze zal nu door Den Bleiter gewoon worden kapot gesnoeid. Om te beginnen zijn alle 1 Mei-toespraken van de kopstukken nu al als reactionair bestempeld. En het heil zit voortaan in de bommengordels.

Soyons sérieux. Die Franse koning, die van het gezegde Sois belle et tais-toi kan ik, zij het met tegenzin, bij het lezen van onderstaande ontboezemingen (Hmmm), volledig bijtreden. Ware het niet dat daar zodanig veel grote stadhuis-woorden in voorkomen, dat het zeker niet voor proletariërs bedoeld kan zijn, maar voor hoogopgeleid kaderpersoneel

Wat de juffrouw wel degelijk klaar en ontboezemd in beeld brengt, is het onvermogen van Linkx om ooit eens de geschikte doctrine te vinden. Zelfs Marx wordt weggezet bij het Klein Gevaarlijk Afval, met een lichte ondertoon van jeugdige nostalgie naar revolutie.

JaJa, den Bleiter zal nog carrière maken. Als hij in de politiek alles zal gezien hebben wat er ooit zal te zien zijn, wacht hem dan een T2de leven, met lange zwarte haatbaard en zwaar geringde vingers, gekleed in lange kaftan, met wapperende wijde witte mantel, boven op het hoofd bij elkaar gehouden onder dat bekend zwart gordeltje. Sjeik Abdullah Ansjo-Vischu

dm column Noah Karrouche (1984) is historica door de week en schrijft in haar vrije tijd.

De zichtbaarheid van een religieuze minderheid in Europa of de doden in Bangladesh zijn twee zijden van een zelfde fenomeen: westers imperialisme

Wat volgt is oud nieuws maar nog geen geschiedenis. Op de vooravond van 1 mei vroeg de voorzitter van de socialisten in de Vooruit zijn publiek niet terug te blikken op het verleden, maar te kijken naar de toekomst. Op die manier liet hij maar weinig ruimte voor de nostalgie waar mensen doorgaans zo van houden. 1 mei staat nochtans bol van referenties aan het verleden. Voor de collectieve herinnering, zeker in een internationale beweging als die van het socialisme, geldt echter een eenvoudige wetmatigheid: hoe kleiner het residu, des te groter en te grijzer de vervlakking.

Dat wisten marxistische denkers in de jaren zestig in Parijs ook al. Daar groeide de bewustwording dat het marxisme vanuit geschiedfilosofisch oogpunt had gefaald en dat het vanuit de praktijk niet vol te houden was. Excessen te over, en geen enkele denker kon ontsnappen aan de geslotenheid van een systeem, een structuur waar geen ruimte was voor de bewegingsvrijheid van individuen.

Het marxistische denken was daarnaast uitermate eurocentrisch. Zo kon het de groeiende ongelijkheid tussen de oude metropool en de nieuwe wereld niet interpelleren en wist het geen weg met niet-westerse, lokale culturen.

Ook de sociaaldemocratie lijkt geen afdoend antwoord op vraagstukken over culturele eigenheid te kunnen formuleren, al krijgt de onderklasse in Vlaanderen steeds meer kleur. Links in Europa kan dus niet langer aan dat cultureel complexe heden ontsnappen. Dat besefte Anciaux maar al te goed toen hij Vermeersch afgelopen dinsdagavond trachtte te pareren door te stellen dat die nieuwe Vlaamse realiteit in de eerste plaats gaat over de keuzes van mensen, en niet over ismen.

Een aantal sociaaldemocraten, zoals Anciaux, is begrijpelijkerwijs wars van nostalgie naar de traditionele invulling van een begrip als neutraliteit omdat ze maar al te goed beseffen dat de houdbaarheidsdatum ervan al even is verstreken. Het maakt socialisten die gesteld zijn op de democratische verworvenheden uit het verleden bijzonder zenuwachtig.

Volgens liberale buitenstaanders echter heette de herziening van neutraliteit in de publieke ruimte een heuse coup, en wel een 'totalitaire', 'regressieve' en 'electoraal opportunistische'. Dat geeft dan weer blijk van de mate van wanhoop onder de grote Verlichtingsbakens van de Vlaamse politiek.

Of ze zijn potdoof en blind, of ze moeten wel helemaal walgen van wat zich bevindt in hun middens. Het was nu ook niet meteen een Paul Magnette die tijdens de vooravond een aantal keren compulsief 'Où sont les conservateurs?' door de microfoon kwam roepen, of fier de nieuwe kijk van de Vlaamse socialisten op die neutraliteit extra in de verf kwam zetten. Misschien was dat wél op zijn plaats geweest. Bijzonder radicaal is de interventie van de sociaaldemocraten nu ook weer niet.

Niet het radicale linkse denken of de culturele assertiviteit zijn hier de wetmatigheden. Of het nu gaat om de fysieke zichtbaarheid van een religieuze minderheid in het oude machtscentrum Europa, of de doden in een fabriek in Bangladesh, het zijn twee zijden van een zelfde fenomeen: het westerse imperialisme. Allicht zien vooruitgang en welvaart er anders uit dan geanticipeerd. Misschien hebben ook zij een humaan gezicht, laten ze de menselijke waardigheid intact.

Nostalgie is dus zeker misplaatst wanneer ze het verleden wil restaureren. Maar niet wanneer ze de sociaaldemocratie in staat stelt haar eigen verleden te reflecteren.

In een van de vergeten uithoeken van dat verleden situeert zich de kortstondige opflakkering van het tricontinentalisme, een antikoloniale stroming die eind jaren 60 vorm kreeg op het kruispunt tussen Afrika, Azië en Latijns-Amerika. De visie binnen het marxisme op vooruitgang was hen te westers, het antikoloniale nationalisme te benauwend. Zij wisten het gedachtegoed over de klassenstrijd te verzoenen met een open culturele geest. Twee werelden die elkaar voorheen niet vonden, voor even bevangen door een zeker revolutionair optimisme.

Dat optimisme wist een lid van die beweging, de Haïtiaanse dichter en schrijver René Depestre, in 1968 in een enkele zin veel beter te vervatten dan eender welke toespraak, open brief, manifest of televisiedebat: 'Je fais la révolution, donc je suis, donc nous sommes.'

Geen geschiedenis maar oud nieuws dus, en wel vanop een ander eiland dan het Vlaamse. De sociaaldemocraten kunnen daar nog wat van leren. .

De mannelijke helft van dat soort beperkt zich tot kopstoot-uitdelers, saccochentrekkers, groepsverkrachters, drugdealers en hangjongeren. (Tiens, waarom hangen die niet? 10cm boven de grond is al voldoende) De vrouwelijke helft staat in voor de reproductie op grote schaal en de beteren onder hen doen zoals elke huismoeder ter wereld : zij trachten de boel bijeen te houden en, waar het kan, tot een hogere intelligentie-graad op te trekken. Hun ideologie wordt gevaarlijker naarmate ze knapper koppen hebben. En onze eigen politici werken daaraan mee, in de vage veronderstelling dat er op die manier een menselijker Islam komt die de Koran Linkx laat liggen.

Allez, ik wil zeggen : dat is wat wij iedere dag meer en meer leren over de inwijkelingen. Moest het anders zijn, ik zou het ook zeggen. Er is misschien wel een zwijgende brave meerderheid, maar als ze blijven zwijgen, is dat dan geen medeplichtigheid? Vòòr de 2^de wereldoorlog liep de wereld ook vol brave Duitsers. Dat werd wel even anders toen hun gevangeniswezen later in volle daglicht werd gezet.

Wij, hun gastland, dat stilaan in hun ogen hun eigendom is geworden, is immers bevolkt door ongelovige honden, en dat wordt in hun scholen onderwezen van in de kleuterklas. Het wordt zelfs door onze tolero samenleving in de verf gezet als zijnde hun koeltoer.

Alleen laten ze af en toe ietske teveel in hun kaarten kijken. Maar zelfs die les (Syrië) gaat er niet in : we worden dringend gebeden het door hen aangebrachte leed te willen verzachten.

PS. Ach lieve Mevrouw met die vreemde naam! Heeft U er nog nooit op gelet, dat de boer, als hij zijn land omploegt, altijd de grond naar rechts omdraait? Op die manier verkrijgt hij ieder jaar een verse nieuwe bovenlaag. Maar waarschijnlijk kent U niet veel van den boerenstiel, anders waren Uw ouders niet kunnen emigreren uit dat kloteland van U. Dat is toch wat jullie denken van Marokko, anders waren jullie niet naar hier gekomen.

Nog nooit aan gedacht om daar voor goed terug te keren? De arme Marokkaanse geitenboer kan best, na eeuwen en eeuwen dor bestaan, wat emancipatie gebruiken. Maar denk er aan : dorre bovengrond wordt altijd en overal naar rechts bewerkt. En niet omgekeerd.