MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

Ja, U leest het goed. Marc Grammens legt er de blok op. Wie er nog het meest onder lijdt, is de man zelf. Hier op diet blogje geen grote woorden, maar een gemeend Tot ziens.

Wie weet? Misschien meren we ooit ons bootje eens aan juist naast U. Misschien duurt dat nog jaren, maar het zal precies zijn of we elkaar daags voordien nog hadden gesproken.

Wat ik (ongevraagd) nog voor Uw vrienden achter de schermen kan doen? Uw Uitgever, Drukkerij Groeninge in Kortrijk, wordt warm aanbevolen voor echte Nederlandse lectuur, Nederlands in de zin van vòòr Alva de Spaanse Bloedhond.

Beste Meneer Grammens. onder veel woorden, kunnen twee Vlaamse vrienden ook levenslang elkaar blijven begrijpen. Ik zou ze niet graag eten geven, al Uw Vlaamse vrienden!

Arrivederci, Heer Grammens! En rust nu wat. Anderen zullen de vlag wel overnemen.

Het opstelletje over Liberalis onderaan wordt U geserveerd gewoon als toemaatje.

25.04.13 Er is geen Vlaams politiek "links" meer (Mark Grammens) o, Nieuw Pierke.

Wat zichzelf "links" noemt, blijft verbazen. Nu weer, naar aanleiding van het overlijden van Margaret Thatcher, waarschijnlijk de grootste politica van de twintigste eeuw, een vrouw die boven alle mannen van haar tijd uitstak. En wat doet "links"? In plaats van te zeggen: natuurlijk waren we het met haar niet altijd eens, maar aan haar grootheid valt niet te twijfelen, - misschien zelfs: we erkennen in haar een tegenstander van formaat. Maar neen, zoiets kan er niet af. Het is schelden en roepen en tieren dat de klok slaat, "heks" is nog de beleefdste uitdrukking van ... ja, van wat? Grofheid, zeker, gebrek aan beschaving, ongetwijfeld, en onmacht, dat zeker. En vervolgens laat men de geschiedenis vervalsen, iets waar de Europese Linkerzijde een meester in is, ook in Vlaanderen. En dan "vergeet" men bijvoorbeeld te vermelden in de Vlaamse media, dat de grootste binnenlands-politieke prestatie van Thatcher is geweest dat ze in Engeland de enige eerste minister van de twintigste eeuw is geweest die drie opeenvolgende parlementsverkiezingen op rij heeft gewonnen, telkens met een programma waarin ze heel nauwgezet aankondigde wat ze als eerste minister allemaal ging doen. Ze hield al haar beloften, - een fenomeen waar "links", ook en vooral bij ons, niet mee omkan.

Er is een tijd geweest dat ik me graag "links" liet noemen. Ik ben daarvoor in de jaren vijftig ooit beloond met het erelidmaatschap van de Britse Labour Party. Mooi. Wie zich nooit vergist, leert ook nooit iets bij. Ik kwam gehavend uit de Belgische naoorlogse situatie, en smachtte naar recht, naar rechtvaardigheid en een vredelievende samenleving, die onveranderlijk rustgevend zou zijn, naar een omwenteling. Geen tronen mochten blijven staan.

Echter, "links" bleek, althans in Vlaanderen, al even weinig revolutionair te zijn als de Volksunie, maar integendeel zo behoudend en konservatief en carrièristisch als een politieke firma Tobback, vader en zoon, zoal kan zijn. De ontmoeting met leidende socialistische figuren en vakbondsleiders was even ontgoochelend als die met leiders van de Volksunie. Het inzicht dat ze me allebei bijbrachten, was dat dit mensen waren die nooit datgene zouden verwezenlijken waar ze schijnbaar voor gingen. De Volksunie zou Vlaanderen niet tot stand brengen, het socialisme zou geen socialisme brengen. Beide waren aan elkaar gewaagd in hypokrisie en oneerlijkheid.

Het probleem met "links" is dit. Wat is socialisme? Gemeenschapsbezit van produktiemiddelen. Wat is sociaal-demokratie of demokratisch socialisme? Het door demokratische meerderheidsbesluiten onderbrengen van produktiemiddelen in gemeenschapsbezit. Hoeveel socialisten zijn er nog? Op enkele uitzonderingen na, geen. Wat doen ze dan? Voor zover bekend, twee zaken. Ten eerste, met behulp van goedklinkende slogans die tot niets verplichten (zoals "gelijke kansen", iets waar nog geen enkele samenleving toe overgegaan is) zorgen voor de politieke tewerkstelling en zo nodig budgettaire ondersteuning van de kliek die zichzelf socialistisch noemt. Ten tweede, het beklemtonen van vrijzinnigheidsidealen die het samenzitten van socialisten met kapitalisten binnen de vrijmetselarij sublimeren. "Links" gaat dan ineens niet meer over sociaal-ekonomische onderwerpen maar over een oud tema van het nazisme als euthanasie, over homohuwelijken, enz.

In Vlaanderen is "links", zowel de rode als de groene variant, geworden tot de vloermat van het Hof en het Waalse socialisme, dat alleen eigen belangen, geen Vlaamse, behartigt, en is gedevalueerd tot een macht die funktioneert ten nadele van het eigen volk. "Links" is slechts een woord dat de gebruikers ervan het gevoel geeft trendy te zijn - daar zorgen hun accolieten in de media wel voor -, en ook iets dat macht, invloed, postjes en mandaten oplevert. Men zoekt de Vlaamse volksgunst niet meer, want het volstaat om "Belgisch" te zijn en de Walen van PS en Ecolo te dienen, om macht te verwerven. Demokratisch Vlaanderen heeft nood aan een linker- zowel als aan een rechterzijde. Ze moet (her)opgebouwd worden vanuit het niets. Het is een werk voor de volgende generatie.

(Mark Grammens in Journaal nr. 651. Het 'Slotnummer'. Aan 80 jaar stopt Grammens ermee. Voor- en tegenstander zullen zijn scherpe artikels missen.)

Het project van de beginselverklaring Het Vlaanderen van morgen (van SP.A) wijkt wel heel ver af van het hooggestemde model van Quaregnon. Ongetwijfeld vinden we er hier en daar nog analyses en voorstellen in die blijk geven van behoorlijk onderzoek en argumentatie (bijvoorbeeld inzake fiscaliteit of fraude). Maar wat moeten we denken van een nieuw charter' van een Vlaamse partij, meer bepaald een socialistische, dat blijkbaar onze institutionele problemen rechts' laat liggen, maar een markante plaats toekent aan de hoofddoek'? De indruk over die klemtoon wordt overigens door de reacties in de media bevestigd. Uit eerlijke schaamte wordt die topic wel ingebed in een onderdeel diversiteit', maar de uitwerking daarvan geeft blijk van een pijnlijke intellectuele armoede. Men begint met: In onze diverse steden en gemeenten moeten we vertrekken van wat ons verbindt. We hebben te lang gefocust op onze verschillen'. Als er één maatschappelijk fenomeen is dat de laatste twintig jaar nadrukkelijk focust op onze verschillen', dan is het wel de hoofddoek.

In verband met de hoofddoek in openbare besturen horen we alleen holle slogans: Bij het verkrijgen van een bouwvergunning heeft het geen belang welk hoofddeksel de ambtenaar draagt, als die zijn werk maar goed doet'. Maar ook in de rechtbank is het essentieel dat de rechter optreedt zoals het hoort; daar volgt nochtans niet uit dat het irrelevant is of er al dan niet een kruisbeeld aan de muur hangt. Een persoon met een hoofddoek kan iedere burger correct behandelen.'

Niemand betwist dat; maar is de volgende overweging absurd? Op vier plaatsen in de koran staat uitdrukkelijk dat homoseksualiteit afschuwelijk is en de unanieme soenna bevestigt dat. Mag ik dan niet verwachten dat tenminste enkele mensen die vinden dat de koran de hoofddoek voorschrijft, zo consequent zijn dat ze tevens op dat andere gebied de koran volgen? Hoe moet een homoseksueel zich voelen als hij voor zo iemand meent te staan? Tot in den treure moeten we hier herhalen: wij zeggen niet dat mensen met een hoofddoek niet neutraal kunnen handelen. Wij beweren wel dat men zelfs een vermoeden van partijdigheid onmogelijk moet maken.

Wat de scholen betreft, vernemen we dat veel meisjes uit eigen beweging de hoofddoek dragen. Wie betwist dat? Wel is het zo dat hier geen individuele, maar een collectieve identiteit' wordt uitgedrukt. Men draagt met andere woorden een uniform en zoiets leidt tot uniformisering en communautarisering'; niet tot de echte diversiteit, namelijk persoonlijke identiteit. Een via gemeenschappelijke kledij uitgedragen identiteit' bevat altijd het risico van collectieve druk op individuen en niemand heeft ooit een middel voorgesteld dat efficiënt tegen deze druk in kan gaan. Het aantal argumenten tegen de hoofddoek in het basis- en secundair onderwijs is zo groot dat ik ze hier niet eens kan vermelden (zie echter op mijn website het artikel De islam en de hoofddoek, met de breedhoeklens ).

Gepubliceerd op 19 april 13 in de Nieuwsbrief van Liberales. Deze tekst verscheen eerst in De Standaard van 2 april 2013.