MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

Wie de roede spaart, haat zijn kind!

Dat ligt inderdaad tamelijk brutaal in de woorden, maar de essentie ervan, tucht, is inderdaad samen met de roede, verdwenen uit de opvoeding. Die begint thuis van in de wieg, en wordt verder gezet buitenshuis tijdens de schooluren. Zodat de jonge volwassene later, ieder volgens godsvrucht en vermogen, als volwaardig lid van de Gemeenschap kan functioneren.

Dat aan een zuurpruimboompje zoete kersen kunnen groeien, is een fabeltje uit een of ander modern sprookjesboek. Het komt uit de koker van Linkx-hoofdige of Rechts-handige handpoppen aan de strengetjes van de malloten van ten Zuiden van de armoegrens die het land in twee werelden verdeelt. Maar het wordt wel met grote woorden in vele debatten geknauwd en herkauwd, tot er met voor Elck wat wils kan gepocht worden. Voor de enen verandert dus niets aan de essentie, maar de klemtonen zullen verlegd worden. Voor de anderen blijven de klemtonen, maar verandert de essentie, wat de bedoeling was. Voilà, weer een staaltje van Staat dragende Politiek uit de fabriek van Enerzijds & Anderzijds. Made in Belgium.

Hieronder vindt U een pareltje van die zeldzame soort, die ik slechts in sourdine wil bejubelen, want Jeugd leest mee.

Mijn betoog komt er op neer, dat het onderwijs hopeloos is vastgereden in de eigen rozerode dwalingen huns weegs en dat onze Be-Stierders van het niveau van Pascal Smet, dat ook weten, maar dat er, met het oog op het bevoordeligen van de nieuwkomers, hervormd wordt om te hervormen. Zo dat iedereen op een veilige manier uit de kast kan komen. Dat is duidelijk naar ieders tand, want iedereen verklaart gewonnen te hebben.

Hoe dat te verklaren is?

Wel, daar is het verhaal van die Baas van Story van hieronder en er zijn de eigen vaststellingen. Curieus toch dat dat soort wegen altijd leiden naar Rome

Als het niveau van het onderwijs al is gedaald, wat dan te zeggen van het niveau van de leerkrachten en de vormers van die leerkrachten? Hun probleem is, dat ze nooit met beide voeten in het werkelijke leven hebben gestaan. Ze werden klaar gestoomd tussen 4 muren, met hun neus in de boeken waaruit ze de voorgekauwde waarheden mochten opslurpen, en groot gebracht in de overtuiging dat ze allemaal Che Guevara moesten overtreffen. Make love, not war.

Er zijn leraren die tot hun 85^ste op straat begroet worden met een joviaal maar respectvol Dag Meester, maar het zijn uitzonderingen. Een moderne leerkracht is kind tussen de kinderen, en op die basis is trouwens zijn verloning gebaseerd. Zelfs respecteert hij niets of niemand, dus waarom zou hij dat van anderen verlangen? Zijn kennis is beperkt tot de vroegere leerstof die hij zelf te verwerken kreeg, want afwijken van wat voorgeschreven wordt, kan niet.

Is het dan te verwonderen dat we allemaal de beste herinneringen hebben aan onze meest strenge leerkracht? Hij of zij die ergens in een of ander vak, het licht heeft aangemaakt?

Naar aanleiding van de onderwijshervormingen wil ik graag ook iets zeggen. Ik heb een deel van mijn onmetelijke geluk vandaag te danken aan mensen die ik verafschuw. Het gaat over enkele leraren en de directeur van het Atheneum van Diksmuide, jaar 1981.

Hun waardeoordeel heeft me zo mateloos gefrustreerd dat mijn woede mij nog altijd brandstof geeft. Ik bedank hen daarvoor. Zonder hun geklungel was ik misschien nooit zo ver geraakt.

Ik was een goede leerling, bij de beste van de klas. Oké, het wilde minder goed lukken met wetenschappen. Ik was daar geen krak in. Tegen het eind van mijn humaniora werd het soms wat moeilijk om over de sloot te geraken. Maar ik was er voor elk vak altijd door. En tegen dat ik klaar was om verder te studeren, wist het hele lerarenkorps al lang dat ik geen chemicus of mathematicus wilde worden.

In die tijd kon ik het al goed uitleggen. Ik argumenteerde leerkrachten de gordijnen in. Je kunt ook zeggen dat ik soms een vervelende etter was. Ja, dat ook zo. Niet dat ik brand stichtte, één iemand gepest heb of ook maar één keer baldadig was. Ik rookte zelfs niet in de toiletten. Maar door die grote mond van me kreeg ik wel veel straf. Dan moest ik in het kantoor van de directeur de dag doorbrengen. Ik bracht uren op de gang door. Zulke zaken.

Maar goed. Prima punten. Altijd gehad. Terwijl het eigenlijk niet over punten mocht gaan, want ik zat in het pilootjaar Vernieuwd Secundair Onderwijs - een hervorming die helemaal de mist is ingegaan. Punten telden niet (maar werden wel stiekem uitgedeeld). Het ging over De Mens.

Toen ons laatste schooljaar erop zat was ik er gerust in. Ik had enkele mindere examens afgelegd, had zelfs een buis voor wiskunde, maar over het hele jaar gerekend was ik mooi voor elk vak geslaagd. 73 procent op mijn laatste rapport, of zo.

Enkele minuten na de proclamatie zat ik op de schooltrappen te huilen. De directeur passeerde. En hij zei, letterlijk: "Siffer ventje, ik heb je gezocht en ik heb je gevonden."

Dankzij het VSO-systeem, waar punten niet telden, kon die directeur en een deel van zijn lerarenkorps beslissen dat ik niet verder mocht studeren. Klasgenoten die amper hun naam konden spellen kregen intussen wel hun diploma.

Tegen mijn verbijsterde ouders zei dezelfde directeur: "Hij heeft vier jaar met onze voeten gespeeld. Nu spelen wij één keer met de zijne." Er was een onbesliste deliberatie geweest. De directeur had het eindoordeel gekregen: buizen, die lastpost.

Ik ben een jaar naar de States gegaan als uitwisselingsstudent, waar ik een highschool-diploma haalde. Omdat ik niet op de homologatie ervan wilde wachten, heb ik het jaar daarop - zonder hulp - alle examens van de laatste twee jaar Latijn-wetenschappen bij de Centrale Examencommissie afgelegd. In één poging was ik geslaagd. Ik ben met twee jaar vertraging aan de universiteit begonnen. Ik was bij de eerste van mijn jaar die een licentiaatsdiploma behaalden.

Daarom wil ik de mensen bedanken die mij toen hebben willen kraken. Vele jaren heb ik alles gedaan om mijn gelijk te halen. Vele jaren wilde ik bewijzen dat ik hun waardeoordeel niet nodig had. Zonder hen zou ik misschien nooit zo gelukkig zijn geworden.

Want bekijk mij nu. Bijna elke dag sinds ik huilend op die trappen zat is mijn leven een feest geweest. En elke dag was een gestrekte middelvinger naar de directeur van het atheneum: "Fuck you, sukkel."

Ik weet dat ik niet de enige ben. Ik ben bang dat er velen als ik zijn geweest. Nog steeds worden waardevolle, talentrijke en gedreven jonge mensen op verkeerde dingen beoordeeld, geblokkeerd en afgemaakt.

Ik heb in mijn carrière veel mensen een job gegeven. Nooit heb ik naar hun diploma gevraagd. Nooit. Wat kan een diploma mij in hemelsnaam schelen? .

Als eerste op de hoogte van nieuws en leuke aanbiedingen? Meld u aan voor de nieuwsbrieven van De Morgen

Tene quod bene.

De Wever heeft voor de zoveelste keer op rij gescoord, en Smetje van t Gazetje heeft veel gemeen met een Lap. Ja, ook een Lapzwans, dat wel, maar ik bedoelde meer een smeer Lap, een Lap om smerigheid mee op te blinken De Wever zou nog beter gescoord hebben, moest hij gesneerd hebben Never change a winning team. Is even accuraat als al dat Latijn en meer het resultaat van Aangepast Onderwijs in een wereldtaal.

Maar alle gekheid op (zie hierboven) Meesters Stokje. Persoonlijk zou ik aan al die hervormers willen zeggen : Wat baten kaars en bril, als den uil niet zien en wil.

Waarbij den uil in dit geval, de jongeren zijn, die thuis opgevoed zijn met de idee dat hun tijd wel komt. Kort voor en tijdens WO II kwam er ook zon zin voor die de toenmalige jongeren vleugels gaf :