1484 - ZO VERKOOPT MEN DE ZIEL VAN EEN VOLK. ZOVEELSTE AFLEVEERING

Hoe men in Bruxellabad de doden begraaft, zal mij een zorg zijn. Dat roversnest is mij alleen nog belangrijk voor de prijs die we ervoor kunnen krijgen bij het uiteenvallen van den Belziek. Misschien dat de ‘restwarmte’ van de lijkverbranding nog kan aangewend worden voor de centrale verwarming van de Europa-wijk? ‘Restwarmte’ bij het opstoken van allerlei vuilnis is heden ten dage hèt mode-verschijnsel bij uitstek geworden.

Het artikel hieronder komt uit de GVA, waar men blijkbaar meer belangstelling heeft voor het reilen en zeilen van dode Ondergrondse Invasie-strijdkrachten dan voor het eerherstel van ten onterechte door datzelfde soort Ondergrondsen, van kindermisbruik beschuldigde kinderjuf. Bij GVA kennen ze hun prioriteiten!

Het betrokken ‘ordannantie-voorstel’, waarvan zelfs de naam ‘ersatz’ is, is het zoveelste hindernisje dat genomen wordt, in de ontworteling aan zijn Christelijke roots van ons volk. Met dankzegging voor hun lafheid, aan het Kerkelijk Gezag.

Stelselmatig heeft men de laatste 100 jaar (en langer) ofwel ongemerkt, ofwel met veel tam-tam naast de kwestie, al onze tradities ondermijnd. Want Lynkx wist, dat eenmaal afgesneden van de wortels, de stoerste eik moet vallen. En het Kerkelijk Gezag, nochtans veel meer ontwikkeld en met een eeuwenoude ervaring dan de aanvallers, was alleen begaan om wierook en koniklijke belangstelling. Ging trouwens het algemeen ontwikkelingspeil niet met sprongen omhoog? Een hogere levensstandaard stond bijna automatisch gelijk aan eerst een neutrale houding, later al vlug een spottende ondertoon rond het Instituut met al die vele belemmerende beperkingen. Seks werd een spelletje, en niet langer een Goddelijk Gebod. Het gezin werd omschreven als een achterlijke instelling die de vrije liefde in de weg stond. De Kardinaal ondertussen, stond bijna wekelijks in ‘de boekskens’, in de eerste plaats om er zelf beter van te worden in zijn run naar de Stoel van Sint Pieter, maar in werkelijkheid om er zich in te laten uitlachen

*

En zo kom ik ter zake..

Een laatste rustplaats’ onder de toren werd plotseling als zeer ongezond gedecreteerd, met zo maar ineens afschaffing van de dodencultus. Ergens buiten de agglomeratie moest een boer een stuk weide afstaan, en op de Nieuwe Gemeentelijke Begraafplaats gold voortaan een soort eenheidsworst. Het ‘kerk-hof’ werd ontruimd en heraangelegd als parking : de ‘hof’ was weg, er bleef alleen de ‘kerk’, vereenzaamd en jaar na jaar een beetje leger. Zodra de doden er weg waren, werdden de donkere hoekjes al vlug ontdekt door  de dorphomo’s, de kinderverkrachters, echtbrekers en drugdealers,  die er ongestoord konden gedijen. De politie kwam er toch niet, want bang in het donker.

En de Kardinaal? Hij pochte voort.

Toen druppelden er stilaan klachten binnen over de regen en  de wind op al die ‘Gemeentelijke Begraafplaatsen’ Kijk, kijk, er moet dus gezorgd worden voor een dak boven het hoofd. Of die akkers, die nu ‘doden-akkers’ waren geworden, in een recreatiezone, een ambachtelijke of een landbouwzone lagen, er moest aan een dringende nood verholpen worden.  Maar het moest een ‘neutraal’ gebouw worden, hoor, waar kerk en staat goed gescheiden bleven : de tere zieltjes van niet-kerkelijken konden toch niet geconfronteerd worden met kerkelijke symbolen. Trouwens, die onderdak-gevallen waren geen ‘gebedsruimten’, hé : afhankelijk van de bij de Begrafenisondernemer betaalde méérkost voor bepaalde ‘ceremonies’, kon daar voor iedereen nog een laatste ‘bijeenkomst’ met de duurbare afgestorvene belegd worden. De corbillard mocht trouwens – Politie-reglement - niet verder dan de parking voor deze neutrale ruimte. Priester, misdienaars, de eeuwenoude liturgische gezangen, het afscheid aan de boord van het graf : dat alles is gaandeweg helemaal weggevallen want geen pastoors meer.

Het kerkgebouw, ergens verloren in het centrum, blijftf leeg. Ze hebben geen rol van betekenis meer. Ze kosten teveel geld! Zelfs voor de trouws, buiten voor het nemen van de foto’s, zijn ze een overbodige luxe. De eigenlijke plechtigheid gebeurde immers op het Stadhuis, voor het Ambt (en de dikke buik) van de daartoe aangestelde Schepene, die voor de elfendertigste keer dezelfde mopjes staat te verkondigen. Ja, ik wil, en Ja, ik wil ook en voor het verder verloop verwijzen we naar de Rechtbank van 1^ste Aanleg, die mensen moeten ook leven.

*

Tien jaar is het nu, sedert we ‘verkast’ zijn naar Centraal Italië. Het leven is er eenvoudig en stil. Vooral met die 2 altijd terugkerende zaken uit het leven die in het Vaderland zo krankzinnig verminkt werden, huwen en sterven, is het verschil schrijnend. Begraafplaatsen zijn hier bij mensengeheugenis altijd gebeurd op een mooi plekje buiten de centra, toen en nu nog altijd ‘Campo Santo’ genoemd, omdat op die plaats de lichamen der Geliefden wachten op het Eeuwig Weerzien.

Op dat ‘Eeuwig Weerzien’ wordt bijna dagelijks een voorschotje genomen door de levenden, want het is er een gaan en komen van oud en jong. Het Campo Santo ‘leeft’. En de dagelijkse bloemenverkopers aan de ingang doen gouden zaken. Het is bijna een sacraal gebeuren. Met een vers bloempje uit de tuin, of een lichtje om binnen in de grafkapel te laten branden. Hier worden de doden immers bijna nooit in de grond gestopt, maar bovengronds bijgezet in een  soort dodenhuisje waar de status van de familie alle eer worst aangedaan.

*

Huwelijken worden meestal in de Kerk en voor de Pastoor gesloten. In veel gevallen de zondag, tijdens de Hoogmis. De Kerkelijke Huwelijksbeloften gelden onveranderlijk voor de Burgerlijke Stand. U moet weten, dat de ‘Code Napoleon’ nooit ingang gevonden heeft in Italië.

*

Zeg nu zelf : een traditie-volle dienst in een sfeervol kerkje, of een afgehaspelde formaliteit in een of ander nieuwerwetse glazen schrijn : ziet U nu waar de Moderne Tijd ons voert?

De vooruitgang immers valt niet te stoppen. Vandaar dat het zelfs praktisch gevonden wordt, dat er naast de ‘strooiweide’ op de Gemeentelijke Begraafplaats stilaan overal crematoria uit de grond schieten. Efficiëntie waarde landgenoten, daar gaat het om. Efficiëntie en grof geld verdienen! En om het gerief van de straathondjes, die aangelokt door de geur, hun pootje komen heffen op de strooiweide.

*

O Ja, U zou nu eenmaal de trotse bezitter moete zijn van een protserige villa in een mooi villa-park, met als naaste gebuur de schouw van waaruit rook en roet van de ene na de andere hemelvaarder ten hemel stijgt en weer neervalt binnen een straal van vele kilometer… Dank zij die grizje neerslag hoeft U nooit nog meststof te kopen voor Uw geraniums. U kunt zelf, mits een beetje vooruitziendheid, de hele familie en zelfs de aangetrouwde familie kosteloos van de beste meststof ter wereld voorzien.

*

Ja, en on Brxellabad zal men dus binnenkort kunnen overgaan tot begrafenis-rituelenzoals in de meest achterlijke Moslimlanden : de overledene, in doeken gewikkeld, op de schouders door de straten dragen, onder begeleiding van een troep huilende Moslim-wijven, terwijl hun gemaskerde mannen hun schiettuigen in de lucht afschieten.

Kwestie zal zijn, daar dan niet in de weg te lopen, of er gebeuren ongelukken!