MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

Voilà, en daar hebben de heren Accountants gelukkig weer een patroonheilige di pou, in meer. Mathias! Wie had dat ooit gedacht! Ik kan er wel zo n beetje inkomen : ik zou ze niet aan mijn tafel willen, de ondernemingen, klein en groot, zelfs de bakker of de beenhouwer om het hoekje, die verweesd (of euforisch!) achterbleven, als hun accountant de deur achter zich toe trok. Daar ondervind ik quasi dagelijks in Italië nog de aangename uitgestelde ervaringen van. Onaangename ervaringen blijven daarentegen geënt op een andere golflengte, bestemd voor strikt privaat gebruik. Liefst met een crustace al pomodoro; die zwemt in d olio dolivo fresco van het eigenste jaar. Zelfs Cleopatra zou daarvoor van achter haar kaptafel gekomen zijn!

De Mandaat-gebieden van wijlen de Volkerenbond.R.I.P. 1919, dopo la Grande Guerra Mondiale 14-18

I) INLEIDING

Ondergetekende houdt van rijmen en dichten en van spelen met woordjes. Dat zult U deze keer weer eens gemerkt hebben in de titel van dit stukje. Die is zo leuk als waar, maar hij rijmt. En dat is klaar.

Verre van een kwaal, zijn ze eerder het zout der aarde! Of bescheidener gezegd : ze zijn het zout op onze patatjes, want ze zijn de laatste schuldwachten die de Muzel-griezzels (voorlopig) op veilige afstand houden. Misschien zelfs dat er binnenkort, na de autoloze zondagen, ook de autoloze weekdagen komen. Die pietrol, ziet U.. en die 40 jaar geleden Resolutie van Straatsburg waarbij achter onze rug het geheim akkoord gesloten werd Immigratie tegen pietrol.

Daarom werk ik gaarne mee, om de ware feiten uit de Moderne Tijden van Israël voor zoveel mogelijk mensen te belichten. De meer dan 5.000 jaar Oude Gewijde Geschiedeis van het Godsvolk werd ons, mij toch, meegegeven met de paplepel, wat een hele stap vooruit is in ieders ondereg zijn naar kennis en wetenschap over het verleden. Voeg daarbij het trieste intermezzo van de eigen beleefde Joden-vervolging van WO II, en het plaatje is rond.

De Araabs (d.i. het Arabisch woord voor doders, moordenaars) hebben hun eigen land, waar rond er liefst een IJzeren Gordijn onder 20.000 volt hoogspanning zou opgezet worden, waarbinnen ze naar hartenlust zouden mogen doen en laten wat hun hartje lust..

Samengevat : op een paar Km² na, is gans het Oosten een vroeg Joods-Christelijk gebied, waar de bevolking mettertijd de Muzelarij met wapengeweld is opgedrongen.

Steeds leiden het vluchtelingenprobleem, de bezette gebieden, de nederzettingen daarin en de Groene Lijn tot verhitte discussies. Vaak wordt het internationaal recht erbij gehaald om de woorden kracht bij te zetten. Daarom enige kanttekeningen ter verduidelijking van de situatie.

1917: In de Balfourverklaring door de Britse regering, gesteund door de Franse regering, wordt het Joodse volk een Nationaal Tehuis beloofd.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog sloot het Ottomaanse Rijk, dat werd geregeerd vanuit het huidige Turkije en onder meer het huidige Irak, Syrië, Libanon, Jordanië en Israël omvatte, zich aan bij Duitsland en Oostenrijk-Hongarije, die in oorlog waren met Groot Brittannië, Frankrijk, Rusland en later Italië en de Verenigde Staten. De Ottomanen en hun bondgenoten werden verslagen. Net als de Duitse koloniën werden de tot het Ottomaanse Rijk behorende gebieden gedekoloniseerd.

1919: Oprichting Volkenbond. Deze stuurde aan op zelfbeschikking van volken. Door middel van het mandatenstelsel werden de veroverde gebieden naar zelfstandigheid geleid.

In 1920 besloten de overwinnaars in San Remo om een nieuw systeem van natiestaten te scheppen. De Volkenbond, de voorganger van de Verenigde Naties (VN), bekrachtigde in 1922 unaniem de besluiten. In tegenstelling tot besluiten van de VN hadden die van de Volkenbond wel rechtskracht.

In 1922 belastte de Volkenbond de Britse regering met het mandaat over Palestina, bestaande uit het huidige Israël, de Gazastrook, de Golanhoogte, Samaria-Judea (Westoever) en heel Jordanië. Er zou een nationaal tehuis voor het Joodse volk worden gevestigd, vanwege de historische verbondenheid van dat volk met Palestina, waar ook toen al veel Joden woonden. Het mandaat richt zich op terugkeer van Joden uit de diaspora naar Palestina. Artikel 6 bepaalt dat de regering van Palestina immigratie en vestiging van Joden in het land zal bevorderen, op voorwaarde dat aan de rechten en positie van andere bevolkingsgroepen geen afbreuk wordt gedaan.

Artikel 25 van het mandaat geeft de Britten, in geval er niet genoeg Joden waren voor heel Palestina, het recht om een stuk ten oosten van de Jordaan af te scheiden. Dat deden de Engelsen in 1922 door het hele gebied ten oosten van de Jordaan, 77% van het mandaatgebied, aan de Joodse bestemming te onttrekken. Dat gebied werd Trans-Jordanië, het tegenwoordige Jordanië. Wat overbleef voor Joodse vestiging was het huidige Israël, incl. Samaria-Judea (Westbank) en Gaza. Tegen artikel 6 van het mandaat in probeerden de Britten de immigratie van Joden te verhinderen, dikwijls met succes. In strijd met artikel 5 van het mandaat, dat overdracht aan een vreemde mogendheid verbiedt, gaf Groot-Brittannië de Golan aan Frankrijk, waardoor die later deel van Syrië werd.

Verdelingsplan 1937 (Peel-plan): Joden zouden een gebied in het noorden van Palestina krijgen. Dit plan werd door de Joden aanvaard, door de Arabieren verworpen.

1946: De Volkenbond werd opgeheven en de VN namen de mandaatverplichtingen over; alle rechten, die aan het mandaat konden worden ontleend, gelden nu (2013) nog steeds.

1947: Groot-Brittannië vroeg aan de Algemene Vergadering (AV) om Palestina op de agenda te zetten. Dat leidde tot resolutie 181 met een nieuw verdelingsplan. De AV van de VN stelden daarin voor om het overgebleven deel van Palestina (23%) in tweeën te delen. De Arabieren in Palestina onder leiding van de Grootmoefti van Jeruzalem vielen de Joden aan. Onder die druk accepteerden de Israëliërs het voorstel, maar de Arabieren verwierpen het. Resolutie 181 kreeg daardoor geen rechtskracht. De grenzen van het mandaat golden dus nog, waardoor het gebied waar het Nationaal Joods Tehuis gevestigd moest worden, zich uitstrekte van de Middellandse Zee tot de Jordaan.

1948: De Britten trokken weg; uitroeping van de staat Israël. De legitimiteit van Israël berust op San Remo en op het internationaal recht, volgens welk voor het creëren van een staat een functionerende regering en een grondgebied nodig zijn.

De legers van Egypte, Jordanië, Syrië, Libanon en Irak, die er geen van alle iets te zoeken hadden vielen binnen met als doel de totale vernietiging van Israël (Onafhankelijkheidsoorlog 1948-1949). Israël slaagde erin de vijanden tegen te houden bij de Groene Lijn, die vóór 1949 niet bestond. De wapenstilstandsovereenkomst tussen Israël en Jordanië bepaalde dat de Groene Lijn een demarcatielijn was, die niet van invloed zou zijn op toekomstige territoriale overeenkomsten. Geen van beide landen heeft de Groene Lijn ooit beschouwd als zijn internationale grens. Vóór 1967 wilden Jordanië en de andere Arabische staten de grens dan ook niet erkennen. Gaza werd door Egypte veroverd.

In de pers worden de bestandslijnen vaak ten onrechte de grenzen van juni 1967″ genoemd. Jordanië bezette van 1949-1967 Samaria-Judea plus Oost-Jeruzalem (de Westoever); de Joden, die er al vóór 1948 woonden, werden verjaagd of vermoord. De inlijving door Jordanië en die van Gaza door Egypte waren illegaal en een schending van het internationaal recht, dat ervan uitgaat dat de agressor wordt bestraft.

In juni 1967 brak de Zesdaagse Oorlog uit. Daarin veroverde Israël de Gazastrook en de Sinaïwoestijn op Egypte, de Westoever op Jordanië en de Golanhoogte op Syrië. Onmiddellijk na deze defensieve oorlog bood Israël aan om 95% van de Westoever weer te ontruimen, maar de Arabische landen besloten twee maanden later in Khartoem dat er geen onderhandelingen, geen vrede en geen erkenning van Israël zouden komen (drie keer nee). Israël was dus gedwongen het bestuur van de Westoever en Gaza op zich te nemen. In november 1967 volgde resolutie 242 van de VN-veiligheidsraad (VR): Omdat gebiedsuitbreiding door oorlogvoering ontoelaatbaar werd geacht, vroeg ze om terugtrekking voor zover dat veilige en erkende grenzen voor Israël opleverde, dus niet om terugtrekking uit alle onder Israëlisch bestuur gekomen gebieden. De wapenstilstandslijnen van 1949 boden onvoldoende veiligheid. Resolutie 242 verwees dan ook niet naar de Groene Lijn. De oostgrens van Israël is tot heden niet vastgesteld; zolang het nog geen veilige grenzen heeft, kan het recht doen gelden op Judea en Samaria.

Israël is dus geen bezettende macht. De term bezette gebieden is misleidend. De bezetting door Jordanië van 1949-1967 was illegaal (slechts erkend door Groot-Brittannië en Pakistan), die door Israël na 1967 niet. De VN-veiligheidsraad heeft dan ook die bezetting nooit illegaal verklaard.

1973: Jom-Kippoeroorlog: Israël werd overvallen door Egypte en Syrië, maar die werden teruggeslagen.

1982: Oorlog in Libanon tegen de van daaruit opererende terroristen van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie PLO van Jasser Arafat.

1987-1993: Eerste Intifada, de ontplooiing van geweld tegen Israël door de PLO (intifada: Arabisch woord, dat afschudden betekent).

1988: Jordanië deed afstand van zijn aanspraken op de Westoever ten gunste van de PLO. Dit maakte de illegale aanspraken niet opeens legaal.

1993-1995: Akkoorden van Oslo. De Palestijnse Autoriteit (PA) kreeg het gezag over een deel van de Westoever. De Israëlische strijdkrachten trokken zich terug uit Jericho en het grootste deel van de Gaza-strook, maar daar bleef het bij, omdat er van de zijde van de PLO/PA niets tegenover stond. De PLO heeft de akkoorden nooit geratificeerd en Jasser Arafat hield zich er niet aan.

1994: Israël en Jordanië sloten een vredesakkoord. Daarmee werd tevens de juridische geldigheid van de wapenstilstandslijn, de Groene Lijn, beëindigd.

2000: Onderhandelingen in Camp David tussen Arafat en premier Ehud Barak onder supervisie van president Bill Clinton liepen op niets uit; Arafat weigerde de door Barak aangeboden meer dan 90% van Samaria en Judea. Hij verhevigde de terreur en begon een nieuwe Intifada.

2005: Israël ontruimde de Gazastrook; begin van raketbeschietingen op Israël vanuit de Gazastrook.

2013: Vredesonderhandelingen. Sceptische houding van Israël ten aanzien van de resultaten wegens: 1. grote druk van regering Obama 2. terreur die Israël beleefde sinds de Oslo-akkoorden en de terugtrekking uit Gaza 3. de Palestijnen blijven vasthouden aan het recht op terugkeer van vluchtelingen en hun nakomelingen.