MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

hj.jpg In onze radiovolksuniversiteitscursus populaire dwalingen omtrent de islam vanochtend een aflevering over het begrip woestijngodsdienst. De islam is geen woestijngodsdienst. De stichter van de beweging die wij de islam zijn gaan noemen, Mohammed, is een stedeling afkomstig uit Mekka. In die stad groeit hij op en tegen het jaar 612 presenteert hij zich daar als profeet. Tien jaar later, in 622, vertrekt hij naar Medina, een woord dat in het Arabisch stad betekent. Vanuit Medina is hij tien jaar lang actief als krijgsheer. In 632 overlijdt hij. Voor een krijgsheer valt er aan een woestijn weinig eer te behalen. Nu en dan een karavaan overvallen zoals de moslims vanuit Medina plachten te doen, is strategisch nuttig want het levert respect op bij de stadsbewoners die op die karavaan zaten te wachten, maar het zet materieel, qua buit, weinig zoden aan de dijk. Te eenmalig. Na de dood van Mohammed richtten de islamitische legers zich op de wereld buiten het Arabische schiereiland. Ze veroverden en stichtten daar steden. Damascus, Jeruzalem, Antiochië, Alexandrië, Koefa, Basra, Bagdad, Cairo, Qayrouan, Cordoba, Constantinopel. Die steden en hun bewoners waren een bron van rijkdom voor hun moslimse meesters. De overwonnen inwoners van die steden konden geplunderd worden, als slaaf worden verkocht, of, beter nog, worden uitgezogen als belastingslaaf (Arabisch: dhimmie).

De Arabische krijgslieden die een stad op het West- of Oost-Romeinse rijk veroverden, keken hun ogen uit bij het zien van de vele voorbeelden van vernuft die ze in zon stad aantroffen. Er werden muziekinstrumenten gebouwd! Er waren boeken. Rechtbanken. Er werd sterke drank gedistilleerd. Stof en leer geverfd. Parfum. Slotenmakers! Landmeters! Architecten! Scheepsbouwers! Chirurgijnen, paardendokters en apothekers! Wiskunde! Het was duidelijk dat die Grieks-Romeinse beschaving langs de Middellandse zee een voorsprong had op die van de islamitische Arabische legers.

Nog steeds beroemen de Arabieren zich op de hoge cultuur van de door hen onderworpen volkeren, met de bedoeling zo te bewijzen dat op het gebied van de wetenschap en het vernuft de Arabieren hun partij in de wereldgeschiedenis volwaardig hebben meegespeeld. Alles waarvan ze door militaire expansie de eigenaar waren geworden, wordt aan het nageslacht gepresenteerd als voorbeeld van vroege islamitische en Arabische cultuur. Toen na vier-vijf eeuwen de oorspronkelijke bewoners van de veroverde gebieden zelf meestal ook tot de islam waren overgegaan, was het dan ook afgelopen met de bloei en groei van die levendige rijke cultuur. De moslims hadden wel, tot op zekere hoogte, belangstelling voor de voortbrengselen van die cultuur, maar het handwerk lieten ze toch liever over aan de volkeren die ze in hun nieuwe imperium hadden aangetroffen. Als zon volk er als volk niet meer is, zet het verval dan ook al snel in.

De triomf van het islamitisch imperialisme wordt steeds gevierd door na de verovering van een stad het belangrijkste religieuze gebouw van de overwonnenen om te zetten in een moskee, of door op zijn minst een moskee te bouwen die de horizon van de stad definitief bepaalt. Denk aan de Mohammed Ali moskee op de citadel van Cairo; of aan de Aya Sofia in Istanbul, destijds de grootste kerk ooit gebouwd. Op de ruines van het tempelplein in Jeruzalem komt een moskee te staan, de Al-Aqsa; en in Damascus, Cordoba en elders wordt de plaatselijke kathedraal een moskee. Ook in Nederland kennen we iets dergelijks: er wordt wijd en zijd een voorschot op de triomf van de islam genomen door waar dat maar kan een zo groot mogelijke aanblikbepalende moskee neer te zetten. Glorie aan God die de triomf van zijn godsdienst zichtbaar maakt.

De sharia is de duidelijkste bron over wat de islam nu precies beoogt. De sharia is een systeem dat past bij kleine steden, niet de woestijn. De sharia veronderstelt een stedelijke maatschappij waar plaatselijke moslimse machthebbers of krijgsheren de dienst uitmaken, uiteraard onder erkenning van het oppergezag van een kalief die ergens ver weg zijn mooie maar onduidelijke ambt bekleedt. De sharia veronderstelt de onbedreigde suprematie van de islam. De sharia gaat er van uit dat wie geen moslim is maar jood, christen of iets anders, desondanks de islamitische superioriteit erkent, en belasting opbrengt zodat de islamitische meesters verschoond kunnen blijven van de vernederingen van de dagelijkse arbeid. Weigeren de suprematie van de islam te erkennen is daarentegen vragen om moeilijkheden.

Tot op de dag van vandaag vestigen moslims die migreren zich in de steden, niet alleen in Europa maar ook in de Verenigde Staten. Nee, lieve kijkbuiskinderen, de islam is geen woestijngodsdienst, maar een ideologie en godsdienst die bedoeld is voor stedelijk gebruik.

III SLOT

De Islammerij op een bevattelijke wijze en met simpele woorden in zn blootje gezet. Helemaal. Het is niet eens beledigend, omdat het de historische waarheid is. Des te meer daar het laagje vernis op al die dingen, dat men dan maar bij gebrek aan een duidelijke definitie, godsdienst is gaan noemen.

Neemt niet weg, dat de Islammerij-aanhangers weer moord en brand zullen roepen. In de hoop dat het bij woorden blijft, en men uit gewoonte, niet overgaat tot daden.

En dat is nu het verschil met de Leer van de Zachtmoedige uit Nazareth en met de verhalen rond de figuur zelf, die rondging al weldoen. Er wordt al eens beweerd, dat die zelfs niet eens zou bestaan hebben! Ze zeggen maar! Al is het curieus, dat het Christendom na 2.000 jaar na de dood van Iemand die niet bestaan heeft, nog even springlevend is als in de tijd van de 11 Apostelen, eenmaal die ene (Judas) de bons had gekregen.

Moest U bovenaan dit opstelletje er niet op gelet hebben, dat het vandaag St Hubertus is, dan kan ik U nu mededelen dat het voor onze 3 Duitse Herdershonden vandaag een Betaalde Feestdag is. Ze zijn deze morgen lang mogen blijven uitslapen om vervolgens voor de rest van de dag in de tuin te mogen dartelen. Dat zijn ze echter, net als kleine kinderen, na een half uurtje beu en komen ze elk op hun eigen tapiijtje, de rest van de dag aan onze voeten liggen, klaar om bij het minste onraad hun hondse trouw in daden om te zetten.

Alleen even aanstippen voor de achteloze bezoeker : zon beesten hebben een 6^de zintuig voor agressie en ze zijn bovendien allergisch tegenover alles wat ik gemakshalve niet-Arisch en/of Franssprekend noem. Ze zijn geeerd om alles grondig op te ruimen wat hen niet aanstaat, en zijn daarbij goede leerlingen geweest : ze laten de beentjes spontaan liggen en verorberen alleen de malse delen. U zou ze moeten zien liggen! Echt 3 teddyberen!

Om de ergste calamiteiten te vermijden, hebben ze dus vandaag een goede portie Gewijd Brood gekregen, onder het motto : beter één fazant in de pan; dan 10 i, de vrije natuur.

(*) Sint Hubertusbrood : Hubertusbrood is de naam van op Hubertusdag gewijd brood. Het wordt gewijd in naam van Sint-Hubertus en ook gegeten op diens feestdag 3 november. Vroeger namen de kerkgangers ook wel zélf een broodje mee om het te laten wiijden. Het broodje moest, na de wijding, droog worden opgegeten alvorens men iets anders mocht eten. Volgens de overlevering zou dit brood bescherming bieden tegen hondsdolheid.