|
*
*
Deze keer een authentieke West Vlaamse keikop
.
.
Geen koerscoureur, geen liedjeskweler, geen voetbalheld, niet eens ne polletieker….
.
*
INLEIDING
Vandaag, één November, een mooie dag om dood te zijn. Zoals heel zijn leven, heeft ‘Boer Clercq’ een zesde zintuig gehad om de dingen goed te doen. ‘We doen wij Stille voort’ was dan ook zijn eerder korte repliek als iemand hem vroeg hoe hij het stelde.
De wereld zal nooit meer dezelfde zijn, wordt dikwijls gezegd, en daar is de Grootindustrieel Roger Declercq, de tapijtgigant uit Wielsbeke, het zoveelste voorbeeld van.
Dat de wereld hem onder elkaar, eerst als scheldwoord, later als ereteken, aan sprak met ‘Boer’ raakte zijn kouwe kleren niet. Iedereen sprak hem dan ook persoonlijk aan met Meneer Declercq, vooral als er van hem een gunst werd verwacht. Heb het dikwijls meegemaakt, dat over de middag kopers, verkopers, Advocaten, techniekers, experten die druk aan het vergaderen waren in de burelen, mee moesten naar ‘t Hof (de hofstede) waar er een sober maar fijn middagmaal werd aangeboden, zodat de besprekingen daar gewoon konden doorgaan…. Meneer Declercq zat dan met zijn familie gewoon te eten in de stille boerenkeuken, daar waar er in de enorme woonplaats van vroeger een geroezemoes van jewelste was. Ja, Noël DeM.., mijn verslag vroeg maar 5 minuten, maar duurde meer dan een vol uur, wegens al dat telefoneren van u…..
*
Persoonlijk heb ik van hem zeker 10 seconden gekregen, toen mijn weggetje zich kruiste met zijn autosnelweg. Het goedkeurend woord daarbij klonk meer als de tevreden grol van een tevreden herdershond, dan als teken van waardering. Want ja, mijn planeetje draaide zowat 30-40 jaar rond de zon van zijn ondernemingslust en de vele uitlopers. Van het prille begin van zijn aanpak, namelijk het aan werk en dus aan een (ruim) inkomen helpen van vrienden en bekenden was daar de basis van. Hij stond ontelbare keren borg voor hen bij de Bank, zodat zij zich als ‘thuiswever’ konden vestigen. Meestal in hun oude vlasschuren. Of kiekenkoten, waar de ganse familie dag en nacht wroette. De in hoofdzaak Franstalige textielbarons in de wijde omgeving, de bedenkers van die eretitel, wilden wel, maar ze konden hem niet nekken, omdat al die kleine bedrijfjes van meet-af aan als familie-vennootschappen waren gestart. Ondergetekende heeft daar decennia lang fiscale aangiften voor ingediend van vele miljoenen. Werken voor ‘den Ballieiu’ bracht inderdaad nog meer op dan dat gesleur in weer en wind met vlas. Naast tapijtindustrie was er vanzelfsprekend de vele aanverwante nevenbedrijven. Transport. Verbouwingen aan bedrijfsgebouwen en privé woningen. Zeilmakerij. Het was meteen ook de wind in de zeilen voor de spaanderplaten-industrie, waar er toen in iedere gemeente minstens één van was. Nu zijn er slechts twee van hen over gebleven, die op hun beurt wereldbedrijven zijn geworden? Ik noem Unilin van de Familie Thiers, en Spano van de Familie Vanden Avenne, anex veevoederfabriek.
Vandaar mijn persoonlijk gezegde in verband met de welvaart van een bepaalde streek: zet er één man met durf en gezond verstand, en de rest komt vanzelf. In de familie Declercq klinkt het als volgt, met de woorden tot de gevelde held in zijn houten kist vooraan in de kerk: “Je had alle sleutelelementen voor succes: dromen, denken, durven, doen en doorzetten. Je was een visionair, en een bron van inspiratie en motivatie”.
*
MIDDENSTUK
Onder voorname dankzegging
overgenomen door Digitalia bij
*
Afscheid van textielmagnaat Roger De Clerck
In een volle Sint-Laurentiuskerk in Wielsbeke heeft zaterdagochtend de uitvaartplechtigheid van de 91-jarige industrieel Roger De Clerck plaatsgevonden. Behalve familie en personeelsleden waren ook veel ondernemers en politici aanwezig.
De oud-topman van de textielgroep Beaulieu, ook wel gekend als boer Clerck, overleed op 23 oktober na een slepende ziekte.
Het was kleinzoon Gregory die de aanwezigen, onder wie de burgemeesters van Wielsbeke Jan Stevens, van Waregem Kurt Vanryckeghem, van Deerlijk Claude Croes en van Oostende Johan Vande Lanotte, welkom heette. Ook oud-gouverneur Paul Breyne en Belgacomvoorzitter Stefaan De Clerck waren aanwezig. De kleinzoon had het over het levenswerk van zijn “bompapa”, namelijk de uitbouw van de groep Beaulieu. “Je had alle sleutelelementen voor succes: dromen, denken, durven, doen en doorzetten. Je was een visionair, en een bron van inspiratie en motivatie”.
Tijdens de homilie namen vijf kleinkinderen het woord. Zij rakelden familieherinneringen op en schetsten Roger De Clerck als een liefdevolle grootvader.
Van een massaopkomst was geen sprake. De kerk zat helemaal vol, maar buiten stonden amper een vijftigtal mensen de uitvaartplechtigheid te volgen via televisieschermen.
*
UITLEIDING
*
Het zal dezer dagen in de streek weer gonzen van de geruchten, de verhalen en de anecdotes. Ik heb er vele honderden gehoord of zelf beleefd. Maar ik beperk me tot dat ene verhaal uit eerste bron, waar de handelsmissie naar Londen het toen moest stellen zonder Prinselijke of Koninklijke begeleiding. We schrijven begin de jaren ’60 of zo. De vlasindustrie, ‘het vlas’ zit op zijn ‘gat’ en de 4 weverkes die er toen al waren, zouden, als zij ter botermakrt wilden met lege platelen moeten thuiskomen. ‘Séten Clercq’ met Herman La…, de boekhouder van Unilin, die een mondje Engels sprak, zitten in Londen. Netjes, zoals gebruikelijk in Engeland, hun beurt af te wachten. Na dat spel goed bekeken te hebben, staat Séten recht, en zegt aan Herman: “wa gade gij daar blijven zitten, van achter in de reke. ’t Is van voren, dat de prijzen worden uitgedeeld.” Waarop Herman La… tot zijn grote verbazing moet vaststellen, dat de Engelse kandidaat-kopers en Séten Clercq elkaar perfect begrijpen. Dan wil Herman onderbreken. “Maar Rezé”, zegt die, “dat kunde gij toch nooit nooit waarmaken, gij en Uw Madam in hulder kiekenkot met die paar occasie getouwtjes.” Maar hij wordt stil gelegd, en de twee komen naar huis met commandes tegen prijzen waarvan de gigant DePoorter in Aalbeke maar kan van dromen. “En nu”, vraagt Herman. “Laat mij maar doene”, replikeert Rezé, en hij rijdt vrienden en kenissen af die een week later dag en nacht aan het weven zijn…. Waar familmiaal kapitaal ontbrak, tekende Boer Clercq waarborg bij de Banken. Dat was het ontstaan van de reputatie als Boer Clercq; een naam hem toegedicht door de meestal Franstalige textielbaronnen uit de streek, die node al die kleine familie-vennootschapjes zagen uit de grond komen. Hadden zij toch wel in Brussel de discussie verloren, dat ‘thhuiswerkes’ niet konden onderwerpen worden aan de die kostelike RSZ-bijdragen voor werknemers… Als ‘vennoten’ werkte heel de familie dag en nacht en jaren lang hebben wij daar fiscale aangiften ingediend van vele miljoenen….
Dit verhaal over de Londense Handelsbeurs ken ik van een klant, ook een Roger, die net uit hetzelfde hout als Boer Clercq was gesneden, die het had van zijn goede vriend Herman. Deze tweede Roger had, toen ik hem leerde kennen, één kramakkele container-vrachtwagen voor de handel in houtspaanders. In de loop der jaren heb ik dat wagenpark zien uitgroeien tot 45 stulks die dagelijks elk honderden kilometer aflegden in binnen- en buitenland. Dat was de tijd dat in bijna in ieder dorp een spaanderplaatfabriek opdook, waarvan vandaag alleen de Unilin van de Familie Thiers, en de spano van de Familie Vanden Avenne zijn overgebleven, beiden meer dan internationaal bekend.
Zijn vaste uitspraak van die 2de Roger, de zelfdzame keren dat wij met vrienden aan de pinten zaten was:
“God zij dank, we zitten weer in den drank.
Onze Lieven Here, brengt ze maar zere….”
*
Ja, juist, speciaal dàt ondernemend Vlaanderen heb ik hartelijk lief! Dat Vlaanderen boven al. Dat is ’t refrein. ‘t Is het liefdeslied, dat ik nooit vergeten zal…
*
Dit was de allerindividueelste expressie van de aller individueelste emotie van……
(Get) Digitalia
*
EINDE
*
|
