*

*

Op Blog 2926 van 10/2015 pleegde ik reeds een bijdrage over deze tempel: The Jane Donze

*

INLEIDING / GROTE SPRONG VOORWAARTS

*

Ja, inderdaad, vrienden! Van een heel speciale bepaalde bevoorrechte soort die onder elkaar samen de grootheid van wat eens ‘de Patrick’ was, hebben uitgemaakt. ’t SCHELDT biedt ze ons aan op een op ‘n heel gewoon alledaags schenkblad voor gewone alledaagse mensen.

Maar ik ga hier niet elk week voor iedereen ‘t SCHELDT propageren, hé. Goed voor nog deze ene keer en dan gaat de blok er op. Via Tinternet kunt U dan in huis nemen wie of wat U wilt. U, die zoveel dichter bij A verblijft, zult er geen spijt van krijgen want voor mij, 1500 Km verder is het iedere week een verademing.

De Hofdichter van de week daar citeert zo maar, los uit de mouw (zie hieronder) mijn strokt persoonlijke eigen voorkeur inzake échte Vlaamse woordkunstenaars. Maar de doorslag daarbij gaf wel de beeltenis van die Hemmelinkx, voornaam Kristien. Een soort van Zwarte Weduwe, zoals U weet. Of als U wilt, Het sPook van de Bourla. Zeg nooit luidop in haar nabijheid haar ‘Cristian Name’, want dan slaat ze over in een Perpetuum Mobile. Zoals die wippende pop uit een of ander horror-verhaal. Tais-toi et sois belle is blijkbaar niet aan haar besteed. Jammer voor heem de mensheid.

Enfin, ik bracht U deze lijnen met een bijbedoeling die U helemaal onderaan zult ontdekken. Gewon even op de tanden bijen!

*

*

MIDDENSTUK / VENSTER OP DE WERELD

*

Links of Rechts? Dit is Kristien Hemmerechts, zo Slinkx als ze iin A’pen is.

De stadsdichter en de helleveeg

Een groot kenner van poëzie kunt u Homo Criticus niet noemen. En dat hoeft ook niet. Maar totaal ignorant is hij evenmin.

Als HC in 30 seconden zijn twee favoriete gedichten zou moeten melden, dan zijn dat: De tuinman en de dood van Pieter Nicolaas van Eyck en Het huwelijk van Willem Elsschot. Waarom? Wel, hierom. De tuinman en de dood is een kippenvel-vers over de onontkoombare dood. Uit Het huwelijk stammen de gevleugelde woorden ‘Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren’ en wel om een verlepte echtgenote dood te slaan en een jonger exemplaar te nemen. Homo Criticus vindt het dan ook zeer terecht dat ‘Tussen droom en daad…’ is verkozen tot mooiste onvergankelijke zin.

Wat Homo Criticus echter even ergerlijk vindt als – of nog erger dan - een haar in de boter of een vlieg in de soep is het gedrag van de jonge snaak die als kersverse stadsdichter van Antwerpen een bedrag van 5000 euro vangt om een keer of twaalf wartaal uit te kramen. Oordeelt u zelf. ‘Vanavond regent het hard als oorlog, maar ik kus alle dagdromende straatsoldaten. Ze transformeren in gevlekte padden die eeuwig tapdansen rond lantaarnpalen.’

Als het dan toch over amfibieën moet gaan, geeft Homo Criticus de voorkeur aan het zoenen van kikkers tot er een prins of prinses verschijnt.

Maarten Inghels dus, een soort van jongere versie van oerstadsdichter Tom Lanoye. Plots kende half Vlaanderen hem, nadat hij op Knack.be alle Latijnse dichters uit Wikipedia had uitgesmeerd én in één messentrek burgemeester Bart De Wevers puberale dichtkunsten tot frut had gekapt. Zo rond zijn twintigste had De Wever een eigen gedicht voorgelegd aan Herman de Coninck voor in zijn literair tijdschrift. Die vond de beeldspraak rond een ‘nachtspiegel’ niet geschikt, want een nachtspiegel was toch een pispot. En ‘als je bloed plast, moet je naar de dokter’.

In 1990, toen Bart De Wever 20 was, mocht Maarten twee (2) kaarsjes uitblazen. Hoe komt hij dan nu aan die kattebel van de Coninck?

Homo Criticus zal het u zeggen. Dat komt recht uit de archieven hemmerechtsvan onlustige en rancuneuze weduwe Kristien Hemmerechts. Het (Pieter) De Coninckplein mocht niet worden omgedoopt tot Herman de Coninckplein? Dan zal de helleveeg van de Cogels Osylei haar protegé ten stadhuize sturen met een potteke adders, schorpioenen en gevlekte padden.

Onder welke naam zouden beiden hun tafeltje in The Jane reserveren?

Homo Criticus

*

UIT LIJDING – MORAAL v/h VERHAAL

*

*

Zoals U duidelijk kon zien op Blog 2926 van amper 3 maand geleden, toen ze de ‘Doze’ nog moesen opfrissen, en deze relatief nieuw was, spreekt Homo Criticus van ‘The Jane’, dus duidelijk nà amputatie van de achteraan bengelende doos. Nu pas begrijp ik hun uithangbord: twee op hun achterwerk zittende vrouwspersonen die aldus de littekens van de amputatie verstoppen.

Maar wees gerust: aan (vuil)dozen zal daar geen gebrek zijn. Want op hun www leest men als eerste volzin: Jane zit daar nu, zonder ‘doze’? Zo mag ze tenminste in de vroefgere Kerk komen zonder dat de Hemel op haar kop valt. De ‘Intruïtus’ op de voorliggende spijskaart is zo al heiligschennend genoeg om de drempel laag genoeg te houden voor de ‘anders gelovige’ Nieuwe Belgen.

Food is our religion. Daarom staat de keuken in The Jane op de plaats van het altaar.

Zer spitsvondig! Helemaal om te gieren, nietwaar? Om U en iedereen krom te lachen. Spijtig dat Slinxe nieuwe liedjes nooit lang duren….

*

*