|
*
*
The voice of Europe
*
INLEIDING / GROTE SPRONG VOORWAARTS
*
Wie had dàt ooit gedacht – ikzelf in ieder geval niet – dat die saccochenverkoper en liedjeskweler mij ooit zou ontroeren en raken tot in de ziel, mag het zeggen.
Ja, het is juist. Het is met hem, zoals met alle Geliefden. Pas als ze d’er niet meer zijn, weet men hoe we ze nodig hadden.
*
Een periode is voorgoed afgesloten: de glans en glitter der Yankee-manie van na de Bevrijding.
Toen, samen met de kauwgom, de bougie-woogie en ander negermuziek, kregen we de Coca Cola en de reizen naar de Maan. Alles was ineens ‘Okee’, in plaats van ‘Opgelost’ of ‘Klaar’.
Om carrière te maken moest Mon ineens ‘Eddy’ heten, en de oer-Vlaamse naam Van de Walle, uit de wijk De Katte in Zelzate, werd ver-amerikaniseerd tot ‘Wally’. Klonk meteen bekend, en het lag goed in de mond. Beter dan Van de Walle. Tijl Uilenspeigel werd Eddy Wally. Arthur Blanckaert uit Veurne werd Will Tura, en ‘Het Krinkelende Winkelende Waterding’ van G. Gezelle moest zo nodig door ene Will Ferdy gezongen worden.
Het was allemaal de swung naar de moderne tijd, en eerlijk gezegd, het stond ze. Ze werden de lievelingen van het publiek. Het leven werd voor hen een sprookje, en ze leefden allemaal lang en gelukkig.
*
Van waar die plotse vriendschap voor die flamboyante singer-sanger nu hij er niet meer is? Ik zou dat eerder de genegenheid willen noemen voor de ziel van een volk. Komt daarbij, dat zijn levensloop op Wikipedia me zelfs een beetje vertrouwd overkomt. Vader jong gestorven, vroeg moeten gaan werken. Hij in de weverij. Ik in de melkerij. Om op een mooie morgen die cocon te doorbreken. Hij met cowboyhoed, op de podia, volop in de schijnwerpers. Ik altijd ergens in ’t publiek, want geleerd van ‘stille voort te doen’. Hij was de man die op restaurant ‘filet pur’-bleu mee at, maar dan goed gebakken.
Het is alsof ik erbij was. Om inwendig stilletjes te lachen. Zoals ik ooit kon lachen met zoon-lief, toen nog geen 5 jaar, op restaurant voor ’n familiefeestje liever niet ‘alla kart’ (à la carte) iets kreeg, maar subiet in plaats van om het kwartier. Want hij wil de zo vlug mogelijk met de vriendjes weer buiten gaan spelen.
De Mon is er dus vandaar getrokken, op zaterdag, 6 februari, de dag na zijn laatste Goede Vrijdag. Stilletjes uitgedoofd als een opgebrande kaars, even voor middernacht. Een beetje op z’n kousevoeten, net zoals hij ooit de carrière is ingestapt.
Hij werkte voor vrouw en kind, en werd door hen bemind. De schoonste spreuk die een man op z’n grafzerk kan meekrijgen.
*
*
MIDDENSTUK / VENSTER OP DE WERELD
*
http://www.krantenkoppen.be/?ulang=NL&
Marina Wally over dood van haar vader: "Papa is gestorven met een smile"
*
Eddy Wally is gestorven in het bijzijn van wie hij het liefst zag. Naast hem: zijn dochter en zijn kleindochter. Tegenover hem: de foto van zijn teerbeminde Mariëtje. "Nog één keer keek hij naar mama, en hij vertrok. Met op z'n gezicht: die heel typische smile."
Het huis langs de Assenedesteenweg voelt kil. Sinds Mariëtje hier in 2012 stierf, is het interieur altijd onveranderd gebleven. De glazen vitrinekasten vol porselein, de vergeelde krantenknipsels aan de muur, de kristallen luchters, het tijgervel op de zetel en de plastic bloemen op de vensterbanken: dochter Marina heeft alles intact gehouden. Toen Eddy zaterdagavond stierf, kon Marina hier niet snel genoeg naartoe komen. Want dit is 'thuis'. Ook al voelt het zo niet meer nu de ziel eruit is.
"Het ging al een paar dagen écht niet meer goed met papa", zegt Marina (58). "Vorige week vrijdag, toen ik hem bezocht in Home Bloemenbos, wou hij nog naar de cafetaria. Hij maakte plannen en hij babbelde. Dat deed hij vaak. En graag. Babbelen. Maar deze week was dat ineens anders. Zo stil papa was. Ik wist: dit komt niet meer goed."
Ook kleindochter Vanessa (31) had het gevoeld toen ze pépé afgelopen dinsdag bezocht. "Hij lag daar maar. Te slapen. En was hij wakker, dan kwam er amper reactie. Dat was schrikken, ja. Ineens ging het snel."
*
UIT LIJDING – MORAAL v/h VERHAAL
*
Hij verliet dit tranendal, omringd door zijn dichtste Geliefden, met een ‘smile’ op z’n gezicht. Ja, tot het allerlaatste bleef de Mon wie hij altijd geweest was. Maar ondertussen was heel diens leefwereld, en ook de onze, hertaald in ‘the American way of life’.
Had Christoffel Colombus toen in 1492 niet Amerika ontdekt, maar Indië, zoals hij van plan was bij het uitvaren, waren wij met tijd en boterhammen dan allemaal niet ver-indialiseerd geworden? Hadden wij liever een ingetogen Beschaving gehad, in plaats van een luidruchtige? Wij hadden van die Oosterse Culturen nog veel kunnen leren.
Mensen die met gevouwen handen bidden, zijn die niet beter om mee samen te leven dan mensen met kapmessen en kromzwaarden? Want dàt is waartoe de Amerikaanse cowboys ons hebben gebracht. Omdat ze zelf als cultuurbarberen zijn geboren, nadat de echte Indianen die daar woonden voor ze ‘ontdekt’ werden, hebben uitgeroeid. Om de rest in reservaten te steken.
Gedenk o mens, dat ook ons iets in dezelfde zin te wachten staat.
De Galerij der Vlaamse Groten kan weer aangevuld worden. Maar Meneer Edmond Van de Walle zal daar geen last meer van hebben. Hij wordt zaterdag ten grave gedragen met alle eer die Eddy Wally toekomt. Als hij de kerk wordt uitgedragen, zal een zingend engelenkoor hem begeleiden. Daar ergens hoog omhoog wacht hem dat vliegmachien waar hij ooit eens is willen uitspringen. Geweldig! Want zo geraakt hij terug, en deze keer voor altijd, bij zijn Mariètje…
En voor ons, rest er alleen maar een nieuw tijdperk te beginnen.
*
*
|
