|
6/1017 * - Volgens DM mogen we zeker niet leven om te werken -
.
DEEL 3.
MAANDAG 3 OKTOBER 2016
*
H. GERARD VAN BRONIUM,
hij was hoveling van de graaf van Namen en goed tegen de geelzucht.
*
*
Neen, Bartje, zwevende bomen….
Dat zult zelfs U nooit kunnen waarmaken.
*
*
Voor diegenen die denken dat werken moet concurreren tegen het begrip ‘vrije tijd’ is ofwel Beroepsdopper én Socialist, ofwel een onverbeterlijke dromer. Wat maar al te dikwijls op hetzelfde neerkomt.
Zo zaten vroeger de Kardinalen bijeen om te discussiëren of de Engelen nu mannetjes of wijfjes waren. Ze deden of ze er alles over wisten. Maar het was als water vullen in een wissen paardenmand.
Enfin, zo ziet U maar wat hoogmoed ook vandaag met zich meebrengt. Voor niets en voor niemand goed, uitgenomen voor de Farmaceutische Industrie.
Daartegenover zou ik stellen, dat van werk nog nooit niemand is gestorven. Tenzij in de Kampen waar Sociaal Democraten en andere Verlichte Geesten hun vijanden in onderbrengen.
Werken is gezond. Net zoals voor de liefhebbers nen flinken dreupel of een goed glas rode wijn: alles met mate!
*
*
Als U toevallig deze persoon tegen het lichaam moest lopen (alhoewel U waarschijnlijk niet toeft in diens leefomgeving), hou dan goed Uw zakken toe. Niet omdat hij daar iets uit zou wegnemen, maar iets bijsteken. Iets waarvan U, thuisgekomen, liever kwijt dan rijk zou willen zijn.
Uw ongeduld werd nu echter genoeg op de proef gesteld. Ga dus vlug naar zijn... opiniestuk, dat voortgaande op de datum, gisteren zondag werd geschreven….
Voor overwerkt geraken, sè, is dat meteen een goed voorbeeld. Voor Jonge Goden is de 7de Dag voorlopig nog altijd geen… rustdag, zoals voorgetoond in Het Scheppingsverhaal, nog lang vòòr er sprake was van het Aards Paradijs.
Als voorbeeld kan dat tellen!
*
GEPLUKT BIJ
*
We moeten weer leren dat we werken om te leven, niet leven om te werken
*
Het bijzonder lezenswaardige interview van schrijfster Lize Spit met vakgenote Bregje Hofstede heeft een gevoelige snaar geraakt. Het gesprek gaat over het boek van Hofstede over haar eigen ervaringen met een burn-out. De woorden van Bregje Hofstede worden op grote herkenning onthaald.
Kritiek ontvangt de schrijfster omdat ze durft te bekennen dat een burn-out soms ook wel een beetje als een statussymbool aanvoelt, iets waarmee je in bepaalde kringen je onmisbaarheid kunt aantonen. Dat zal zeker zo zijn, zoals ook niet elk kind dat een adhd-etiket opgespeld krijgt reddeloos verloren is. Toch zou het de zeer reële problemen van velen en de ervaring van Bregje Hofstede zelf tekort doen, om burn-out weg te zetten als louter een modekwaal.
Dit zijn vermoeiende tijden. Wie het verband ontkent tussen psychische overlast en de druk op werk- en privéleven, ziet het licht van de zon niet. Maar dat verband is complexer dan velen vermoeden.
Wie kijkt naar het profiel van mensen die langs een burn-out scheren of er middenin zitten, merkt dat het meestal juist niet om uitgebluste professionals gaat. Integendeel lijken geëngageerde of sterk gemotiveerde medewerkers veel kwetsbaarder voor de kwaal dan wie mentaal afgehaakt is. Als de werkomgeving die motivatie dan onvoldoende beantwoordt, of geen rem zet op het engagement, kan het misgaan.
Daarom verdient het radicaal klinkende voorstel van Bregje Hofstede om de grens tussen werk- en privétijd weer strak te trekken en werknemers ’s avonds niet meer lastig te vallen met opdrachten en e-mails wel degelijk een ernstig debat. We moeten weer leren dat we werken om te leven, niet leven om te werken.
Maar er is ook de andere kant van het verhaal. We moeten niet alleen naar de uitputtende, veeleisende werkgever kijken, maar ook naar de uitputtende, veeleisende... onszelf. Met zijn allen leggen we de lat in het private deel van ons leven zo hoog, dat we gegarandeerd er ergens onderdoor gaan.
We willen niet alleen een uitdagende job, maar ook het perfecte gezin dat in welvaart kan baden, hobbykok zijn en alle juiste restaurants bezoeken, mee zijn met de nieuwste boeken, films en mode. En dat moet allemaal ook nog eens meteen gefacebookt en geïnstagramd worden. Van werkelijk ‘vrije tijd’, tijd waarin niets moet, komt bijna niets meer terecht. Ook dat is een recept voor burn-out.
“Liever snel naar de hel dan traag naar de hemel”, zingt Bazart in de hitsingle ‘Goud’. Klinkt erg verleidelijk, maar als maatschappelijk motto is het niet zonder risico.
*
*
Nou Moe, ADHD, burn-out: het zijn inderdaad de nieuwste tekenen van welstand. Stuur kinderen met die ‘ziekte’ gewoon naar de boerenbuiten, waar handenarbeid en contact met de natuur de beste heelmeesters zullen blijken te zijn. Want als volwassenen zullen die dan ook niet zo rap opgebrand zijn. Net zoals een stoere eik slechts in het vuur geraakt als hij tot brandhout is verwerkt. Mensen zijn niet beter. Hun opdracht is met de voeten op en niet in de grond te blijven, zodat ze kunnen groeien tot hun hoofd – in de overdrachtelijke zin van het woord - de Hemel raakt.
*
*
Wie eenmaal ’n beetje is ingeburgerd op het Italiaanse platteland, waar de grootste rijkdom van de simpele mensen hun olijfgaard is, begrijpt dat voorbeeld over de boom, symbool voor een vast karakter, misschien beter. De knoestige olijfbomen staan er op dat beetje grond voor verschillende honderden jaren. Ze blijven ’s zomers en ’s winters groen. En we weten – van horen zeggen – dat elke olijfboom die geplant wordt, bestemd is voor de (achter)kleinzoon….. Olijven zijn maar volgroeid en dragen inderdaad soms een volwaardige oogst maar na honderd jaar en meer.
*
*
|
