OP DE IJTKIJK

*

Voor wie het nog niet wist of her AL vergeten zou zijn, ondergetekende is oud-student van het Bisschoppelijk College Sint Vincentius-Ieper, waar hij in de vroege jaren ‘50 ondermeer kennis maakte met de Socialistische Senator Dr. Aug. Vermeylen. Onze leraren toen waren allemaal jonge ‘Herders” die ik hier gaarne de Eretitel van ‘Kleine Onderpastoors van te Lande’ meegeef. Nederige wroeters in ‘De Wijngaard des Heren’, met blik op het ware Leven zoals het us. Zij waren inderdaad niet te beroerd om alle omstandigheden de Vlaamse Kaart te trekken. Zij waren a.h.w. ‘De Stem van Het Volk’…..

Helaas, de belgicistiche Kerkelijke Overheid was:is onbekwaam gebleken om in hun opvolging te voorzien. Zodat onze materialistische jeugd met de gebakken peren (seks en drugs) is blijven zitten.

Wat ’n ideale Opvoeders toch in onze tijd! In een Katholiek College het goede in het vermaledijde Socialisme te onderwijzen…. Wijlen Hugo Verriest, Oud-Principaal, moet zich ontgoocheld in zijn graf hebben omgedraaid, toen jaren later een andere ooud-leerling, een zekere Yves Leterme, het via alle soorten Tsjeven-trucs tot ‘Premier’ van Coburgia had weten te brengen. Vandaag echter is die helemaal van het toneel verdwenen…

Ach ja! Waar is der Oud’ren fierheid nu gevaren?!

Want pas op! Dit ‘Europa’ is niet de formule die Aug. Vermeylen ooit voorstond, want een monster geschoeid op de leest (de geest?) van het Nazisme. Die alle andere meningen verbiedt. Dat is namelijk wat ook gebeurt tussen Madrid en Barcelona: er wordt niet geduld uit de pas te lopen. De parade-pas van wijlen Benito Mussolini komt er weer aanç Vast in ‘ gelid, klaar om opnieuw ‘gegen Engeland zu fahren’….En de Burger. Hoofd buigen en zich de naad uit de broek werken om hùn denkwereld te kunnen realiseren.

*

BRIEF AAN AKEXABSDER dE CROO

Nogal laat geschokt Mijnheer de platbroek,

Ik meen mij te herinneren dat gij een libe

aal zijt en dat gij derhalve het begrip ‘vrijheid’ hoog in uw vaandel zoudt moeten schrijven. Sta mij toe dat ik zo ‘vrij’ ben daar enige bedenkingen bij te maken naar aanleiding van het referendum van vorige zondag in Catalonië.

In die regio van Spanje gist al lang het

democratische verlangen van de bevolking om zich voor eens en voorgoed uit te spreken over de mogelijke onafhankelijkheid van het moeder-/vaderland. Catalaanse voor- en tegenstanders van zo’n referendum waren het erover eens dat dat maar eens moest gebeuren, om te zien wat nu de echte volkswil was. Aldus geschiedde en de autonome Catalaanse regering trof alle mogelijke voorbereidingen om dat proces in gang te zetten. De Spaanse regering – die van ouds her een bijzonder slechte reputatie heeft in de omgang met het autonomiestreven van haar regio’s – schoot in een kramp en beloofde alles te zullen doen om dat referendum niet alleen ongeldig te verklaren, maar het ook manu militari te verhinderen.

En dat gebeurde ook. Dagen van tevoren

begon de intimidatie. Door de regionale politie onder het bevel van de Spaanse paramilitaire Guardia Civil te plaatsen, door de stemlokalen te verzegelen, stemurnen en stembrieven in beslag te nemen, en door tal van mensen die enige verantwoordelijkheid droegen, aan te houden. Op zondag zagen we wat niemand in het moderne en democratische Europa nog ooit voor mogelijk had gehouden: burgers van alle leeftijden die ondanks alle intimidaties vreedzaam naar de nog beschikbare stemlokalen trokken, werden ongenadig aangepakt met veel bloed, harde klappen en arrestaties, en zelfs rubberkogels. Het leek wel een nieuwe ‘Bloody Sunday’, onzaliger gedachtenis...

Tot zondag was het oorverdovend stil en

werd heel de problematiek afgedaan als ‘een interne Spaanse kwestie’. Geen enkele Europese regering trok haar mond open. Superdemocraten als de onverkozen EU-clan rond Juncker en Tusk, die anders altijd met het vingertje staan te kijven, waren in geen velden

te bespeuren. Toen in de loop van de avond de ernst van de machtsgreep onder leiding van de Spaanse premier Rajoy bleek, kon men niet anders dan dat geweld te veroordelen. Uw vriend en premier was zowat de eerste regeringsleider die dit deed. De aanwezigheid in zijn regering van een Vlaams-nationale partij die meer dan geïnteresseerd is in de gebeurtenissen in Catalonië, zal daar niet vreemd aan zijn. Daarop volgden veroordelingen van het geweld door alle Vlaamse partijen, de ene al wat schoorvoetender dan de andere. Degenen die anders vanaf minuut één elke aanslag op de democratie, de mensenrechten en ‘de wil van het volk’ ergens ver in de wereld krachtig bekampen, moest men bij wijze van spreken in de rug duwen om toch maar iets te zeggen...

En dan was het uw beurt om te spreken.

En ja hoor, heel obligaat kwaamt gij het geweld veroordelen. Maar tegelijk debiteerde gij dat ‘dolgedraaid nationalisme langs beide kanten niets oplost en enkel leidt tot de onmogelijkheid om rond te tafel te gaan zitten, terwijl enkel daar stappen kunnen worden gezet’.

Hallo, mijnheer de platbroek?! Waarom komt gij daar pas mee af nadat er zich erge feiten hebben voorgedaan? Met andere woorden: waarom hebt gij, toen iedereen zag aankomen wat ging gebeuren, niet onmiddelijk aan de noodrem getrokken en voor dialoog gepleit? En dolgedraaid nationalisme?

Dat zou het zijn geweest moesten de Catalanen zich revolutionair hebben gedragen en opgeroepen hebben tot geweld. Maar zoals gezegd, zijn er Catalanen van diverse strekkingen die gewoon hun democratisch recht wilden gebruiken om hun mening eens te zeggen. Dat is toch gebruik maken van die ‘vrijheid’ waarover gij en uw partijleden het altijd zo graag hebben? Wat is dan het probleem? Gij schijnt niet te weten dat de Catalanen al jaren proberen een dialoog te organiseren met Spanje, precies omdat die roep om onafhankelijkheid steeds luider wordt en uit het volk zelf komt, ook omdat dat volk

zijn geschiedenis kent en herhaling daar

van wil voorkomen, én in vrede wil samen

leven met zijn ‘nieuwe buren’. Daar kan toch niets mis mee zijn?! Vrije, democratische volkeren die hun eigen weg zoeken en leiders die de mening van hun volk vragen, zo dolgedraaid lijkt mij dat niet. Dat is eerder iets voor degenen die bij de wapenstok en bruut geweld zweren.

Overgenomen bij ‘t Pallieteerke

*

NADER BEKEKEN

*

U heeft in dit artikel waarschijnlijk de hand herkend van de Meester, de Heer K Van Camp, opiniërend hoofdredacteur (!) van ’t Pallieterke.   Die is, naar mijn bescheiden mening, een der hoofdfiguren van ‘dat Volk dat ooit bestaan heeft en dat nu, naar het woord van Priester-Dichter Cyriel Verschaeve, moet herleven’.

De tijden zijn er rijp voor. De oude politieke kaste van zogezegde ‘Christelijke’ of ‘Sociaal Democratische strekking heeft afgedaan. Wegens het Land naar de vaantjes geregeerd. Om voor altijd tot de ‘Geschiedenis’ te gaan behoren, die van volk(mis)sleiders tot graaiers in de Staatskas zij verorden.

Wij Vlamingen onderhouden inderdaad zowat 10 ‘regeringen’ met allemaal hele zwermen ‘ministers’ en alle soorten hovaardigheidsbekleders die alleen omwille van zichzelf bestaan. Liefst ZES officiële ‘regeringen’ met evenveel ‘Parlementen’ die alleen maar vergaderen om toch ergens mee bezig te zijn. Hub bedoeling is in wezen een Winstgevende Vereniging Zonder Doel.

Tijd dat de beloofde ‘Verandering’ er zit aan te komen!

(Hemelreiker)