|
O U V E R T U R E
OPUs B A R D O L LI N O
(A N DANTE)
Neen, de VUM heeft nooit veel van mijn zuurverdiende centjes gezien. Maar deze Grote Meneer zal er wel geen ‘sutje’ minder om gegeten hebben. Wel heb ik hem van ver beginnen volgen, na de ‘verwijdering‘ uit zijn hoge functiebij De Schandaard.
Wie al geruime tijd deze schrijfsels volgt, zal zich herinneren dat rond het faillissement van de 1ste De Morgen ondergetekende nog (zeer kort) met de gedachte gespeeld heeft om samen met ‘n 1o.000-tal mede-overtuigde Vlamingen-belangstellenden, van dat Linx gedoe rond Yves Desmet, hoofdredacteur ’n nieuwe PHALANX te maken die de vele mistevreden lezers van De Schandaard zou opvangen. Als ieder € 1.000 zou neerrellen ware dat ’n serieus startkapitaal geweest en had Manu Ruys de reputatie van dat blad tot in de sterren omhoog hebben geschreven.
Nog ’n geluk dat luid-op dromen niet strafbaar was! Anders had de Staatsvvuiligheid mij al lang binnen gedraaid.
Zo! Meteen weet U in een paar woorden op wie of op wat nog moet gewacht worden om geboren teworden om het levenswerk van Manu Ruys als ‘striidbanier tot in Gods handen te dragen’..
Namens ons allemaal, wij bescheiden schrijvertjes van tweemaal niemendalle,, bieden viaj deze zoveelste hommage op de Sociale Media, eerst en vooral, net als de huichel-medua dat zonder van schaamte te blozen, voordoen, onze welgemeende diep-christelijke deelneming aan, aan zijn lieve echtgenote en nabestaanden.
Ik citeer…
‘In 2015 kreeg hij het Groot Ereteken van de Vlaamse Gemeenschap.
---
'In lijn met de doelstelling van de stichters van De Standaard stond hij op de bres voor de culturele, economische en politieke ontvoogding van Vlaanderen, en droeg hij in aanzienlijke mate bij aan de Vlaamse natie- en staatsvorming.
journalistieke geschriften vielen op door hun taalvirtuositeit en hun onberispelijk Algemeen Nederlands', eert Bourgeois Ruys.
*
Ik las Manu Ruys in tijdschriften zoals ‘Doorbraak’ van de Vlaamse Volksbeweging, en het tijdschrift ‘Tertio’ om daar keer op keer het gevoel te hebben onder en mèt die lan de rangen te kunnen sluiten..
Door tijdsgebrek kom ik pas 14 dagen later op dit overlijden terug.. Om precies te zijn, omdat ‘tSCHELDT mij via onderstaand artikel daartoe dwong.
Zo ziet U nogmaals, dat het beste Nieuwjaarsgeschenk dat U kunt krijgen, een abonnement is. Dit satiruisch blad is: lief voor de vrienden, maar loei-hard voor wie Vlaanderen niet de nodige leefruimte laat om weer groot te worden.
Manu Ruys (1924/2017) overleden.
'Hij was één van de grootste Vlaamse journalisten en meest gezaghebbende commentatoren uit de tweede helft van de vorige eeuw'.
Dat waren de woorden van Vlaams minister-president Geert Bourgeois in een reactie op het overlijden van Manu Ruys het voorbije weekeinde.
Overdreef hij? Zeker niet. Zijn ganse actieve leven immers - eerst als parlementair verslaggever, later als politiek coördinator en na het faillissement van De Standaard en de overname van het bedrijf door de VUM (Vlaamse Uitgeversmaatschappij) in 1975 als politiek hoofdredacteur- stond
Ruys - afkomstig nochtans uit een christelijk-liberale Antwerpse bourgeois-familie waar thuis Frans werd gesproken - in zijn geschriften op de bres voor de culturele, economische en politieke ontvoogding van Vlaanderen en droeg hij in belangrijke mate bij aan de Vlaamse natie- en staatsvorming.
In 1989 - intussen lid geworden van de raad van bestuur en later ook van het directiecomité van de VUM (functies die hij tot 1997 zou vervullen) - ging Ruys
met pensioen.
De volgende jaren groeide hij steeds verder weg van zijn krant die naar geest en engagement totaal was veranderd, mede of misschien wel overwegend door de opname in dactie van wat hij zelf durfde noemen een aantal 'pseudo-bekeerde achtenzestigers' Die gevonden waren bij De Morgen. Ook de beslissing in 1999 van toen hoofdredacteur Peter Vandermeersch 'die van de saaie Standaard een 'swingende' krant zou maken' en daarom een aantal oudere vijftigers op de redactie prompt met pensioen stuurde - om het letterkruis AVV-VVK ('Alles voor Vlaanderen - Vlaanderen voor Kristus') van de voorpagina te verwijderen, vond hij maar niks niettegenstaande de belofte dat de redactie trouw zou blijven aan de basiswaarden van de krant.
Ook in zijn na De Standaard-jaren bleef
Ruys nog schrijven, overwegend als columnist voor tijdschriften zoals ‘
Punt’ (het blad dat in 2002 mede wegens de verborgen agenda van zijn hoofdredacteur Peter de Roover snel ter ziele ging) en 'Doorbraak'.
Ondanks zijn grote en onmiskenbare invloed als journalist op het politieke reilen en zeilen in België hoedde Manu Ruys zich zijn ganse leven voor de vele verleidingen waaraan een beoefenaar van de journalistiek zich bloot stelt.
Narcisme en overdreven zelfingenomenheid waren hem vreemd en steeds hield hij zich ver van het spektakel, de mondaine en tijdrovende recepties, de ego-tripperij op het podium.
Frustraties of ijdelheid hoefde hij niet af te reageren in televisie-exhibitionisme en in, wat hij in zijn boek Een levensverhaal noemde, het ijdele gekwebbel van mediapanels.
Zijn gedrevenheid vond hij in de uitdaging de confrontatie aan te gaan met onrechtvaardige toestanden en 'met invloedrijke lieden die mij schadelijk leken'.
Wat hem interesseerde was uitsluitend, en dat van het begin af, het rechtstreekse contact met de mens in zijn complexiteit, zijn verscheurdheid, zijn angsten, zwakheden en hulpeloosheid, zijn vreugden, dromen
en verwachtingen.
'Omdat ik geboren ben, opgroeide, liefhad en werkte te midden van het
volk dat leeft tussen de Noordzee en de Maas, stond die gemeenschap vooraan in mijn belangstelling en betrokkenheid. Ik verkoos een journalistiek engagement binnen het maatschappelijke kader- in de breedste zin van de term - waarin ik de jonge Vlaamse natie zag bewegen en vorm zag krijgen', aldus nog Ruys
Elders in dit nummer (zie ook de Heet van de Naald) verwijst de hoofdredacteur van 't Scheldt naar de genegenheid en ook bewondering die
Ruys jarenlang betoonde voort Scheldt
en die hij soms met enkele krabbeltjes wenste duidelijk te maken. Ook was hij zowat de enige die de ‘primeur’ van de buitenechtelijke dochter van koning
Albert II (Delphine de Boël) waarheidsgetrouw toedichtte aan 't Scheldt.
Hij deed dit in het tv-Eén programma
‘De Zevende Dag’ en zette daarmee al de media die de jonge schrijver Danneels als bron citeerde, een neus
Katelijne
*
T E O N T H O U D E N
OP ONZE VASTE SCHIJF
Vandermeersch, die sedert vele jaren Holland is gaan verbelgiseren, krijgt in dit artikel de lof die hij verdient. Deze ooit bij uitstek veel besproken Vlaamse krant met bovenaan de voorpagina AVV-VVK, (die ik in het belang van mijn boekhoudkantoor met vooal Franstalige bourgoisie)… niet publiekelijk in huis durfde halen, is op de dansvloer ivan het profitariaat nderdaad een ‘swingende krant’ geworden. Helemaal in de stijl van de eigenaarsfamilie Leysen waar de vader André ooit bij de ‘Hitlerjunge’ was.
--
Is eveneens overleden (15 December), onze goede vriend Freddy VanGaever (°1938), ondernemer eveneens een Grote Meneer. Digitalia zal hem niet alleen missen, maar vooral dankbaar zijn voor zijn schitterend voorbeeld van goed doen en niet achteraom kijken.
*
(Hemelreiker)
|
