|
IEDER VOGEL IN VRIJHEID
ZINGT ZOALS HIJ GEBEKT IS
*
Daar zojuist, in voorgaand ‘kolommetje’ over De Drie Koningkinderen’, hadden wij het o.a. alleen maar over ‘Gebiedsroof’ door de Franse Kroong(en). Dat was echter het topje van de ijsberg, want eigenlijk gaat het roven en wegslepen om veel meer. Maar eerst wil ik nog iets kwijt over de 3 Nederlanden. Het moet gezegd, de Duitse Kroon (onder Nonkel Dolf) speelde met de gedachte, om nà de Eind-Overwinning, dezelfde Drie-Eenejeid staatkundog te herstellen. Popol III is daarvoor nog speciaal naar Berchteshaden helemaal boven op de Obersalzberg, op de koffie geweest bij de Führer aller Germanen. Maar het is hem achteraf slecht beekomen, zoals U zich zult herinneren.
In heel ons verleden zijn het dus vooral onze Zuiderburen geweest die linhalerig zijn geweest. Zelfs tot op de dag van vandaag druppelt het in Brussel nog altijd, als het in Parijs regent. Merkwaardige figuur daarbij is de Waalse Meneer Albert Frère (Broeder Bertus) die met ons gemeenschapsgeld schatrijk is kunnen worden en in de financiële wereld nog altijd de boventoon voert. Mevrouw Albrt Frère was/is ene … Bourgois! Raar, hé!
*
Frère is schandalig rijk geworden door allerlei donkere zaakjes met de Dikke Koppen van de Belgische Socialistische Arbeiders Partij, die miljarden over de balk gooiden om de staalindustrie in het Waalse Landsgedeelte te houden. Wat ’n grandioos échec is geworden. Met vooral blijvende gevolgen.
*
En zo kom ik daar vandaag toch wel een vooruit geschoven bijdrage in ‘tSCELDT tegen, over die slechte gewoonte van het jatten van andermans zaken, nu al dapper overgenomen door alle Coburger polletiekers. Aleen is het woord ‘jatten’ nu vervangen door een ander werkwoord (!), namelijk ‘graaen’. Klikt ook minder diefachtig En staat chieker. Heeft meers stijl.
Maar proeft U eerst van onderstaand voorgerecht. De hoofdschotel over het stelen en bedriegen is voor een andere keer.
PS
Zeeer tussen haakjes. ‘tSCHELDT leest U best direct zelf, digitaal beschikbaar voor ’n habbekrats. En neen, voorlopig heeft Telenet en al zeker de Vuur Rode Tekevisie (VRT) daar niets in de pap te brokken. My free speech is my home past hen beter.
**
INGEHUURDE HOOFDSCHOTEL
13 maart 2018
Blatt Leser
BERT ANCIAUX, KUNSTROVER
*
Laatst nog eens de Antwerpse Kathedraal binnengewandeld.
Het blijft een verbijsterend gebouw, groots op alle gebied. Om stil van te worden. Vanwege de restauratie van het Koninklijke Museum van Schone Kunsten zijn de indertijd door de Franse bezetter gejatte schilderijen die daar uiteindelijk beland waren nu al enkele jaren terug op de plek waar ze eeuwenlang hingen. De bijhorende, indertijd verwoeste altaren zijn uiteraard niet terug te brengen, storen doet dat echt niet. In tegendeel, less is more. De meesterwerken lijken wel te zweven in de ijle, gotische ruimte.
In tegenstelling tot andere Antwerpse kerken heeft de Kathedraal haar door de Franse bezetter ontvreemde schilderijen dus wél terug gekregen. De
Sint Paulus en Carolus Borromeus treuren nog altijd om hun ontvreemde hoofdaltaarstukken van Rubens.
De reden? Wat naar het Louvre versleept was werd gerecupereerd (schilder Balthasar Ommeganck zou de Vlaamse delegatie naar het Louvre leiden), de 271 werken die naar landelijke musea versast werden niet. Zo kan je in het Museum van Lyon het hoofdaltaarstuk van de Sint Paulus kerk gaan bekijken. ‘Het grote visioen van de heilige Sint Dominicus’, een meer dan fraaie Rubens. Vroeger stond er op het bijbehorende plaatje ‘acquit par l' étât français en 1774’. Bij mijn laatste bezoek hing er ‘Envoie de l' étât Français en 1794’. Al een beetje eerlijker.
Je moet het echt eens doen, dat werk gaan bewonderen en dan de suppoost er attent op maken dat het een gejat werk is... Het zijn echter niet alleen buitenlandse rooflegers die ons patrimonium teisterden. Reeds jaren vraagt ‘Blattje’ zich af waar dat ontzettend mooie levensgrote **grafbeeld van
Isabella van Bourbon
heen is. Tweede echtgenote van Karel de Stoute, een jonge vrouw, gestorven
op doorreis in Antwerpen in 1465, weggeteerd op 29 jarige leeftijd in de toenmalige Sint Michielsabdij. Daar werd ze begraven. Tien jaar werd er aan haar meesterlijke grafmonument gewerkt.
*
De beeldenstormers bewerkten het fraaie gelaat met hamerslagen, de Fransen ontmantelden het verder. zo verdwenen 24 bronzen beelden, de ‘pleuranten’ (12 staan er in het Rijksmuseum in Amsterdam, ééntje in Warschau), de beenderen zouden naar het Stadhuis verhuizen om daar te verdwijnen. Het grafbeeld wat een getuigenis van de bewogen geschiedenis van onze stad !
Drie van de 24 verdwenen ‘pleuranten’.
*
zou een tijd in de Academie tentoongesteld geworden, om uiteindelijk in de Kathedraal te belanden, een perfecte plek in alle opzichten.
Daar verdween het dus, in 2009. Gejat door de Fransen? Oostenrijkers ? Nazi's? Pinhelmen? Hol-landers? De Bende van Nijvel? Die van Borgerhout?
Neen hoor. Sinds 2009 is het uitgeleend en wel door datzelfde Koninklijke Museum voor Schone Kunsten. Aan wie? Aan Museum M, in Leven, dat toen de deuren opende. En wie opende het?
Toenmalig minister van Cultuur, ene
Bert Anciaux...
om zichzelf interessant te maken had hij dit bij, niets in de weg gelegd door de museum-directie van het Antwerpse Museum, waar Paul Huvenne toen algemeen directeur was (Administrateur-Generaal was Lydia Schoonbaert). Om in de gunst te komen bij Louis Tobback? Zijn SPA vriendje die hem minister maakte? Feit is dat het Antwerpse kunstwerk er nog staat. Of liever ligt.
Nu dus onze vraagskes, dat best eens door een parlementariër met veel vrije tijd gesteld zou kunnen worden, aan Sven Patz bevoorbeeld. Waarom werd het Antwerpse meesterwerk uitgeleend? Aan een stedelijk museum dan nog wel. Voor hoelang? Wanneer komt het terug?
***
Blattje mist het. Een schone madame, die Isabelle
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
*
Ach, onze Rijke, ja écht Fortuinrijke Geschiedenis is een open boek voor wie neur, net als de Vlaamse Taal,, geen geweld en doet.
Isabella van Bourbon met
Kareel de Stoute
*
Die Karel de Stoute, in ’t Fransoos Charles le Téméraire (de Stoutmoedige) was nen échte Bourgodiër in de zin zoals we die uitdrukking nog altijd begrijpen. ‘Leven als ’n Bourgondiër’ is niet aan iedereen gegeven!
Karel de Stoute (Dijon, 10 november 1433 – Nancy, 5 januari 1477) was Hertog van Bourgondië, Brabant, Limburg en Luxemburg, Graaf van Vlaanderen, Artesië, Bourgondië, Henegouwen, Holland, Zeeland en Namen, Heer van Mechelen.
Een gouden tijd dus voor onze Lae landen…
*
Karel sneuvelde op 5 januari 1477 tijdens de Slag bij Nancy, een poging om Nancy op de Lotharingers te veroveren. Hij vluchtte toen bleek dat zijn manschappen aan de verliezende hand waren. Zijn stoffelijk overschot werd twee dagen later pas teruggevonden, hij was van zijn paard gevallen. Hoewel hierover nog altijd onduidelijkheid bestaat, zou zijn gezicht al zijn aangevreten door wolven en waren zijn wapenrusting en kleren geroofd. Identificatie van de Hertog moest plaatsvinden aan de hand van de littekens op zijn lichaam die bij zijn lijfarts bekend waren.
Praalgraf van Karel de Stoute in het koor van de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Brugge
*
Er zijn twee bijzondere redenen waarom ik mij (uit persoonlijke interesse) op dit vrrhaal van “t SCHELDT heb vastgebeten. Drie als U wilt, maar over Bert den Bleiter zwijg ik liever. Spreken is zilver, maar zwijgen is goud.
Eerste reden. Dyon. Ooit waren we daar op doortocht. In hoofdzaak om ons ervan te vergewissen, dat de eeuwen geleden geroofde Kortrijkse beeldengroep ‘Manten en Kalle’, een dansend echtpaa dat boven op het Belfort stond, daar ergens inderdaad zoden terugvinden. Die werden, na de weerwraak voor 1302 door de Fransen, deze keer gewonnen veldslag bij West Rozebeke (1382), als krijgsbuit mee werden genomen. Geen kat die zich dat herinnerde. ‘Ni vu, ni connu’.
Erger waren de veelzeggende blikken, toen wij ons in die nochtans erudiete omgeving, als Vlamingen, Bourgondiërs van het Noorden, voorstelden. U hzd die gezichten moeten zien!
Typsich Franse mentaliteit: inpikken, wegwezen en dan voor eeuwig van Krommen Aas gebaren.
Tweede Reden: Nancy. In de 15 jaar die we in Italië hebben gewoond, reden we minstens 3 à 4 keer per jaar de 1450 Km op en af naar de Heimat. Waarbij we telkens voorbijreden in Nancy, ergens gewonnen verloren in de weidse vlakten van La Lorraine. Telkens kwam dan de herinnering boven aan die dappere Karel de Stoute, die daar in de wijde omgeving, jammerlijk verogelukte, eenzaam en verlaten, na een val van zijn paard in de ijzige sneeuw. Waren daar struikrovers aan het werk geweest? Vooral in de winter was het desolate beeld van een verlaten landsstreek, bijna authentiek. Glooiende wtte weidse vlakten, zo ver het oog reikte…
Het leek alsof we erbij waren geweest en ook nu geen hulp hadden kunnen bieden.
*
’t Verleden leeft in ons. De toekomst hoopt op ons. Daar tussen-in staan wij.
Net als de man (maar heel wat nederiger) met zijn 95 stellingen tegen de kerkdeur van Wurtemberg, kunnen we niet anders.
*
Hemelrijker
|
