|
De afbeelding van de Gentse Klokke Roeland; vroeger terug te vinden in een verloren stukje pelpose op het Emile Braunplein in Gent, is na een dozijn vernederingen in de loop der jaren, met beide voeten uit het Belfort op de begane grond geraakt.
*
De eerste versie dateert uit 1314, had een diameter van twee meter en was maar liefst twee meter dertig (2m30!) hoog. Het gewicht van deze bevallige dame was meer dan vijf ton! En in 1314 plaatsten ze zo’n klokje in een toren. Een sterk staaltje als je het mij vraagt.
De klok was de stormklok van Gent, die de stedelingen waarschuwde voor onheil zoals brand of een aankomende vijand. Maar ook bij hoog bezoek of bij terechtstellingen weerklonk ze over de daken van de middeleeuwse stad.
Gent was, toendertijd, lang geleden, toen er nog geen Socialisten bestonden maar alleen zelfstandige rijke steden bezaten die allemaal een beiaard. Gent, Brugge, Kortrijk, Ieper, Dendermonde…. Die bezongen van de morgen tot de avond wereldwijd de lof van het nijvere, werkzame Vlaanderen.
**
*
In 1659 beslist het stadsbestuur dan ook om een grotere beiaard te laten plaatsen. Niemand minder dan de gebroeders Hemony werden hiervoor aangesproken, dé referentie voor het gieten van klokken in die tijd.
Die gebarsten Triumphante, of beter Roeland II, staat nu stil te wezen in de schaduw van de Sint-Niklaaskerk. Maar niet voor lang meer, de klok werd immers al in 2003 met succes hersteld in Asten (NL) en wacht nu vol ongeduld tot ze terug naar boven mag. Maar dat is pas voorzien op paaszondag 2008. Er moet immers ook nog een zusje bijkomen: Mathilde, die het zware werk voor haar rekening zal nemen. Roeland wordt dan een gewone speelklok en Mathilde onze stormklok. En dat wordt eveneens een dame met een maatje meer, ze zal maar liefst tien ton wegen!
Meer info kan u hier lezen op de website van de Stad Gent.
*
Tot zover Wikipedia. Of wat had U gedacht? Zo slim ben ik nu ook niet… Al herinner ik mij uit mijn vele LUISTERBOEKEN dat er oorlogen zijn geweest met vele schandelijke opeisingen. Klokken werden door de bezetters, echte Socilisten, zowel de Fransen als de Duitschers, uit de kerktorens geroofd en hersmolten tot ….. kanonnen.
***
Van… Dikke Mathilde, maar
Dikke Bertha…
*
Bent U er nog altijd niet toe gekomen, om persoonlijk (gratis) op een of andere manier contact op te nemen met dit onuitputtelijk nieuwmedium dat U van alles piekfijn op de hoogte houdt van wat door de officiële kontlikkers verzwegen/verdraaid wordt.
*
Enne ja, voor ik het vergeet. In de nog altijd op Vlaams grondgebied gelegen enclave Broeksèl-Hooffstad van de nog altijd zich voortslepende EU-Naziestaat, zijn de Verkiezingen eindelijk rond. Roder dan Rood, want versterkt met Groen. De postjes zijn verdeeld onder de vrienden-graaiers. Hierover van mijnentwege geen woord. De slippendragers van de traditionele media zullen er immers overvol van staan. Triomf alom. Beiaarden hebben afgedaan.
*
DE VERF BLADDERT VAN DE WETSTRAAT (EN POLITICI ZIEN HET NIET!?)
14 juli 2019 Frits Van Roobais
**
https://www.tscheldt.be/de-verf-bladdert-van-de-wetstraat-en-politici-zien-het-niet/
**
*
Ligt de Wetstraat in Brussel? Of in het hart van de Weimarrepubliek? Zelden zat het politieke bedrijf zo op zijn zelfgenoegzame kont als vandaag. De door riante inkomens en extra inkomsten verwende politici zien het zelf niet meer. Vastgezogen in de narcistische modder van de Wetstraatbubbel hebben ze niet eens in de gaten dat het volk mort. Het volk heeft gelijk zich af te wenden van een politieke kaste die haar kerntaken schromelijk – schandelijk – verwaarloost. En niet verder piest dan uitsluitend en zelfvoldaan met zichzelf in de weer te zijn.
*
De verkiezingen van 26 mei 2019 hebben in de Wetstraat een uppercut uitgedeeld die nog lang niet is verteerd. De drie traditionele families – christendemocraten, socialisten en liberalen – deden het nooit slechter. Groen bakte er niets van. De N-VA verloor pluimen. Vlaams Belang zit opnieuw in de lift. De communisten zitten weer in het halfrond. Een normaal mens denkt: tijd voor een grondige bezinning. Niks van. Business as usual! Postjes, centen, inkomens, halftijdse postjes, interim-postjes, nutteloze senaatspostjes, gecoöpteerde postjes. En een drukte van belang omtrent Bloedgeile Lynn en Ladderzatte Kris. Wanneer Filip Dewinter (VB) spreekt een bordje in de lucht houden: ‘Niet in onze naam’. Puberaal, infantiel, zinloos, hooguit een omgekeerd effect sorterend dan het door de PvdA beoogde doel. Begrijpt die vetgemeste en verwende kaste niet dat er urgentere problemen op de plank liggen dan hun beroerde en door ons loodzwaar gesubsidieerde theatervoorstellingen?
Van put naar prut
Misschien leest u dit stukje op reis. Misschien hebt u tijdens uw welverdiende vakantie een trein genomen in Zwitserland. Of een fiets gehuurd in Kopenhagen. U bent met uw gezin op de achterbank langs perfect geasfalteerde biljartlakens door Duitsland gegleden. In Zeeland of Friesland heeft u met de kinderen een bootje gehuurd of lange wandelingen in de natuur gemaakt. En straks, zodra u de grens met uw vaderland België bent overgestoken, zult u zich afvragen of er iets aan uw salariswagen scheelt. Boenke, boenke, boenk: van de ene met prut gerepareerde put naar de andere. Afgeschafte treinen. Lege bussen van De Lijn waarop te lezen staat: ‘Mijn collega pikt u op’. Wanneer? Infoborden zijn kapot, als ze ooit al zouden hebben gefunctioneerd.
Zwaksten in de kou
Het wordt de hoogste tijd dat onze regeringen, parlementen, administraties en andere waterhoofden land en volk weer dienen in plaats van aan te schuiven in de zelfbedieningszaak met de langste naam ter wereld. Federale Regering, Kamer, Senaat, Vlaams Parlement, Waals Parlement, Franstalige Gemeenschapsregering, Brussels Gewest, provincies, steden en gemeenten.
Ondertussen wachten duizenden medeburgers met een beperking op hun Persoonlijk Assistentie-budget. Weten ouders zich geen raad met de psychisch-emotionele verwarring en twijfel van hun kinderen. Groeit op de onderwijsvloer de onvrede en onmacht omtrent de bemoeienissen van koepels en caloten. Brokkelt onze infrastructuur zienderogen af. Zitten de gevangenissen tjokvol. Woekert het multiculturele drama verder. Houden de belastingen zich onledig met uw restaurantbonnetje en twintig kilometer woon-werk verkeer. De erven Albert Frère betalen ondertussen geen rotte bal op de 6 miljard van hun vader. Is de sociale zekerheid helemaal niet klaar om de vragen van singles, co-housers en nieuw samengestelde gezinnen passend te beantwoorden.
Wijntje en Trijntje
U denkt dat Wetstraat omtrent dit alles bij hoogdringendheid een crisisberaad bijeenroept? Aan de restauranttafels van Brussel 1000 worden de koppen en de roemers Bourgogne tegen mekaar getikt. Wie gaan we coöpteren in de Senaat? Wie wordt de nieuwe voorzitter van de partij? Wie wordt minister? Wie mag staatssecretaris zijn? Wie heeft wat getweet? Wat gaan wij re tweeten? Wie mag naar Ter Zake? Wie zit er zondag in De Zevende Dag?
U moest zich doodschamen, verkozenen des volks. Allemaal.
*
Frits Van Robaais
Over ‘snelwegen’ gesproken. Jaren lang zijn wij regelmatig onderweg geweest tussen hier en Midden Italië, waar we toen woonden, stukken beter dan het eigen Geboorteland dat zucht onder vreemde heersers en ander ingevoerd gekleurd gespuis.
**
*
Het beste bewijs voor deze wel zeer persoonlijke stelling is (de laatste jaren) het stijgend succes van de ‘extreem rechtse’
**
Matteo Salvini,
die met vaste hand de mensensmokkel richting Europa met harde hand heeft stil gelegd. Zo dat er ook geen drenkelingen meer voorkomen!
Het mag U dan ook niet verwonderen, dat er op het Internet foto’s van hem voorkomen, met de rozenkrans tussen de vingers….
**
*
Samengevat: de tocht ging telkens over 1.450 Km, heen en 1.450 Km terug. De autosnelwegen waren ofwel goed (Frankrijk: duur), beter (Zwitserland: duurder) en best (Italië: duurst). Te meer daar, vooral in Italië die honderden kilometerlange droom-wegen over altijd maar hogere bergen en diepere dalen gingen. Zacht zoevend, open lucht en korte of lange bergtunnels, sneeuw, regen, zonneschijn, hoog in de wolken of laag langs stroom en rivier. Italia, my love!
Waar op de A1 (Luzern-Napoli) de berglandschappen met besneeuwde Alpen toppen zich broederlijk aaneen rijgden, afgewisseld met in donkergroen verborgen kilometer lange industrie-terreinen die er als paddestoelen uit de grond rijzen. Grootsteden als Milano, Fiorentina, Bologna, Módena, Roma[p1] , etc, etc, waren we telkens voorbij voor we het wisten.
Arrivederci,, ‘Italia de mio amore’…
**
*
Zo gauw wij de allerliefste bodem ter wereld, namelijk de vaderlandse, onder de wielen kregen, was het voor alle inzittenden, zelfs de hond achterin, driedubbel oppassen geblazen. Zo goed als lege snelwegen in Wallonia, met soms wel 10 of 15 Km lange stukken, afgezet voor ‘wegeniswerken’ die er ooit gingen plaats vinden, waar er over de gehele afstand geen kat te zien was. Beperkte snelheid onder voortdurende camea-bewaking, dat wel. U weet namelijk maar nooit dat een uit zijn dutje gewekte bulldoer-bestuurder de weg zou oversteken.
**
*
Dan in de omgeving ofwel van Broeksèl of van Antwerpen: stilstaand snelverkeer. Vervolgens tot het Kortrijkse: bumper rijden. Niet tussen middernacht en
04 uur in de morgen…. Dan is iedereen heel alleen op de wereld…
**
-*
Donderdag 18 Juli 2019
|
