67   - HET NATIONAAL CIRCUS VAN ZIEK ZIJN

Zaterdag 25 april 2020

**

*

Niet één maar twee lekken: reconstructie van de gelekte exit-strategie

24 april 2020 D. De Bekbroeder

Beste vrienden, Vlamingen en anderen… de reguliere media bijten hun tanden stuk op het geheim van het gelekte lockdownrapport. Al goed dat ‘tScheldt beschikt over een wijd netwerk aan trouwe fans die op regelmatig tijdstip samenkomen voor een smakelijke donkere pint om banden te smeden die niet meer bestaan in de gesubsidieerde broodschrijverij.

Dankzij dit netwerk kon ‘tScheldt achterhalen wie het geheime rapport van de experten heeft gelekt, een zaak die het hele land al een week in de ban houdt.

Eerst en vooral. Er was niet één lek. Er waren er twee. En de twee ‘lekkers’ die aan de bron van de lekken zaten wisten niet van elkaar dat ze aan het lekken waren.

Het eerste lek gebeurde op zondag 19 april 2020. Op dat moment werd de zaterdag-versie van het rapport gelekt. Deze versie belandde op woensdag 22 april in de Waalse krant Le Soir, in een artikel van Véronique Lamquin.

Het tweede lek vond plaats op dinsdag 21 april 2020. Dan werd de maandag-versie van het rapport gelekt naar een journalist van de VRT.

Met andere woorden, er circuleerden deze week twee exit-rapporten in de media, langs Waalse kant een iets oudere versie dan aan Vlaamse zijde.

Het is, vanuit een bepaald standpunt, schattig om te zien dat Walen niet beter zijn dan Vlamingen of omgekeerd, ze lekken allebei.

Hoe kwam het eerste lek tot stand?

Daarvoor gaan we naar de GEES, dat is de club van experten die de Nationale Veiligheidsraad moet adviseren over de afbouw van de corona-maatregelen. GEES staat voor: Groep van Experten Exit-Strategie

Wie zit er in die GEES?

We beginnen met het meest bekende lid van de club: Marc Van Ranst. Van Ranst moet niet meer worden voorgesteld. Volgens de een is hij een viroloog, volgens de ander een Twitter-boer, volgens een derde is hij een goed geconserveerd trauma-slachtoffer uit Wereldoorlog II wegens zijn voortdurende verwijzingen naar het Nazisme op zijn Facebook-pagina. Van Ranst wordt bijgestaan door: Emmanuel André (interfederaal woordvoerder), Inge Bernaerts (juriste), Mathias Dewatripont (professor economie ULB), Marius Gilbert (ULB-onderzoeker), Niel Hens (cijfervreter en biostatisticus), Céline Nieuwenhuys (Federatie van de Bicommunautaire Maatschappelijke Diensten), Johnny Thijs (ex-CEO Bpost en vreemde eend in de bijt) en Pierre Wunsch (gouverneur van de Nationale Bank van België).

Wunsch is de wonderolie tussen verschillende raderen want hij is ook de voorzitter van de ERMG, de “Economic Risk Management Group”, een groepje dat het risico moet inschatten wat de gevolgen zijn voor de economie van bepaalde exit-strategieën.

De GEES-club wordt voorgezeten door Erika Vlieghe, big boss infectieziekten aan het UZ Antwerpen.

Het spijt ons te moeten onthullen dat het eerste lek in aanvangsfase ontstond in de handen van Erika Vlieghe ofschoon ze zich er niet van bewust was.

Op maandag 20 april 2020 moest Erika Vlieghe zoals afgesproken het voorlopige rapport van haar GEES-groep doorgeven aan de Nationale Veiligheidsraad.

Wie zit er in die Nationale Veiligheidsraad?

We beginnen met premier Sophie Wilmès, bijgestaan door de vicepremiers Alexander De Croo (Open Vld), David Clarinval (MR) en Koen Geens (CD&V). Dit viertal wordt aangevuld met de ministers van Binnenlandse Zaken Pieter De Crem (CD&V), Buitenlandse Zaken Philippe Goffin (MR) en Volksgezondheid Maggie De Block (Open Vld).

Deze mensen vormen het federale deel van de Veiligheidsraad. Zij worden geflankeerd door de deelstaten. Wallonië wordt vertegenwoordigd door Elio Di Rupo (PS). Brussel wordt vertegenwoordigd door Rudi Vervoort (PS). Vlaanderen wordt vertegenwoordigd door Jan Jambon (N-VA). De Duitse Gemeenschap wordt vertegenwoordigd door Oliver Paasch. Pierre-Yves Jeholet (MR) tenslotte zit er voor de Franse Gemeenschap.

Het rapport dat Erika Vlieghe en haar GEES-team samenstelde was reeds afgetoetst met de kabinetten van alle bovenstaande excellenties om te vermijden dat er zich weer een Wouter-Beke-ongelukje zou voordoen. We herinneren ons allemaal Wouter Beke die na de beslissing van de Veiligheidsraad om opnieuw bezoek toe te laten in de rusthuizen zijn kar 180 graden keerde na een storm van protest vanuit het veld. We weten ondertussen allemaal dat Wouter Beke perfect op de hoogte was van deze beslissing en deze beslissing zelfs met zijn CD&V-achterban op de agenda van de Veiligheidsraad had geplaatst. Een dergelijke blunder wilde niemand in de Veiligheidsraad opnieuw meemaken.

De kabinetten van de excellenties van de deelstaten hadden daarom expliciet gevraagd aan de GEES-groep om een kopie te krijgen van alle rapporten, zodoende ook van het voorlopige rapport dat de GEES had klaargemaakt op zaterdag 18 april 2020.

Bijkomende afspraak tussen alle geledingen was ook om rapporten niet meer digitaal door te sturen maar alleen geparafeerde geprinte versies (op papier met watermerk) aan alle cellen te bezorgen juist om snelle lekken tegen te gaan.

Het is in die optiek dat Erika Vlieghe het basisrapport klaarmaakte. Zij koos de volgende titel voor haar voorpagina: “Belgie heropstarten: Een vertrouwelijk werkdocument”.

Ze printte het rapport uit, nam een Bostitch nietmachine en niette de bundel linksboven aan elkaar.

Terwijl haar hand naar de telefoon ging om een stagiair te bellen merkte ze tot haar angst dat ze “Belgie” had getypt in plaats van “België”.

Ze corrigeerde vliegensvlug haar bestand want ze was al te laat voor een volgende vergadering, plaatste twee puntjes op de ‘e’ en printte een nieuwe coverpagina uit. Ze scheurde de foute cover van haar bundel, verving hem door de gecorrigeerde versie en wilde de bundel opnieuw aan elkaar nieten.

Het is op zulke momenten dat de geschiedenis haar beslag krijgt. De Bostitch van Vlieghe weigerde dienst. De machine blokkeerde en Vlieghe vond geen schaar om het ding dat in elkaar geklemd zat uit elkaar te wringen.

Ze legde de gecorrigeerde cover dan maar los op de bundel waar nog steeds een nietje in zat.

Ze sommeerde Joachim Vertongen, een stagiair, en vroeg hem om het rapport evenzoveel keer te printen als er excellenties in de Veiligheidsraad waren.

Ze toonde hem ook waar de grijsgroene kartonnen AVA-kaftjes lagen om de bundels in te steken. Het was reeds laat en ze liet Vertongen met het origineel achter in de kopiekamer van het GEES-hoofdkwartier.

Vertongen die ook snel naar huis wilde stelde het kopieerapparaat in op het juiste aantal kopieën en gooide de bundel in de documentfeeder denkende dat de bundel bestond uit losse bladeren, op het verkeerde been gebracht door de losliggende gecorrigeerde coverpagina.

De Canon begon aan zijn werk maar sloeg al snel tilt door het verborgen nietje onder de voorpagina.

Vertongen vloekte hardop. Hij was een stagiair. Hij wilde naar huis. En hij kende die Canon niet. Wat hij ook probeerde, welke deur of lade hij opentrok, de machine bleef ‘ERROR’ geven.

In paniek belde hij naar Jean-Luc, de conciërge beneden in het gebouw. Die adviseerde hem om de helpdesk van Canon te bellen. Vertongen kreeg onmiddellijk iemand aan de lijn. Hij vroeg om een technicus naar het GEES-hoofdkwartier te sturen.

“Dat zal niet gaan mijnheer”, antwoordde de helpdesk medewerkster, “er is corona in het land”.

Vertongen dacht dat de grond onder hem wegzakte.

“Mevrouw, ik ben hier net bezig om het corona-probleem op te lossen”, brieste Vertongen in de telefoon waarop het even stil bleef.

“Heeft U daar dan een kopieermachine voor nodig?”, vroeg de helpdesk medewerkster lijzig.

“Mevrouw, als hier niet één, twee, drie een technieker staat, zorg ik ervoor dat Uw baas straks telefoon krijgt van Sophie Wilmès omdat ze haar dossier niet krijgt”, fulmineerde Vertongen.

Het beeld van Wilmes was voldoende om 45 minuten later een Canon technieker op kantoor te hebben.

De Canon technieker, Ewout Van Gastel, was niet de eerste de beste. Ewout was een bijzonder intelligente en ambitieuze jongeman. Hij had echter een kleine afwijking. Hij was een PVDA-militant en geloofde in obscure complottheorieën.

Hij bekeek de ravage die Vertongen had aangericht.

“Mijnheer, ik zie dat U niet van kopieermachines houdt”, zei Van Gastel zacht.

“Mijnheer, ik hoop dat U ziet dat ik zie dat die kopiemachine niet van mij houdt”, riposteerde Vertongen.

“Kijk, ik moet de bundel die nu ergens IN die machine zit, asap recupereren, kopiëren en aan de top van dit land bezorgen”. Het huilen stond Vertongen nader dan het lachen.

“Geen probleem beste man, geef mij een halfuur en ik fix dat hier even voor U”, zei Van Gastel vriendelijk. “Geef me even wat ruimte, en ga voor Uzelf een koffie halen of zo, U ziet eruit alsof U een koffie kan gebruiken.”

Vertongen liet zich dit geen twee keer zeggen. Hij verdween snel om een koffie te halen.

Van Gastel legde als een chirurg vakkundig de machine open, haalde de verfomfaaide papieren eruit en streek ze met zijn mouw weer glad.

Bij die beweging viel zijn oog op de inhoud van het document. Zijn hart begon onmiddellijk sneller te slaan. Dit was een document van groot belang. De namen van de topministers in het document duizelden voor zijn ogen. Dit was de exit-strategie uit die verdomde corona!

Nog voor Vertongen terug was had hij een kopie van het document genomen en in zijn tas gestoken.

Beide mannen hielpen elkaar verder, maar Van Gastel wilde maar één ding. Zo snel mogelijk naar buiten met het document dat een gat brandde in zijn tas.

Hij wist exact wat te doen eenmaal hij buiten was.

Hij reed, te snel, naar Elsene, naar de buurt van het Flageyplein. Terwijl hij als een gek zijn auto door Brussel laveerde belde hij Dominique d’Andrimont.

Dominique was een brunette. Van Gastel had haar 3 weken geleden leren kennen op het consulaat van Macedonië waar haar vader een of andere hoge positie had. Aan de kopieermachine van het consulaat sloeg de vonk over tussen Dominique en Ewout Van Gastel.

Van Gastel vroeg Dominique onmiddellijk naar het Flageyplein te komen, in het belang van het land. Dominique kende nog niet de diepte van het complottheorie-karakter van haar vriend, maar was gefascineerd genoeg om op zijn dringend verzoek in te gaan. Dominique werkte namelijk voor Le Soir. Dat wil zeggen, ze werkte er nog maar pas. Ze liep mee met Véronique Lamquin, Cheffe Bruxelles van Le Soir.

Op het Flageyplein overhandigde Van Gastel met trillende handen het document aan Dominique. Dominique had maar 1 minuut nodig om te beseffen dat ze een scoop in handen had.

“Ewout”, glunderde ze, “je bent een schat”. Ze drukte een kus op zijn lippen, en zei haastig. “Je begrijpt dat ik dit onmiddellijk aan Véronique moet laten zien.”

Nog voor Ewout besefte wat er gebeurde stapte Dominique op haar fiets en spurtte ze het plein af.

Anderhalf uur later kreeg Ewout een sms van Dominique.

“Merci chérie!”

Het is op deze manier beste vrienden, dat het lek ontstond. Het lek dat heel het land bezig hield de afgelopen dagen.

Wat het tweede lek aan Vlaamse zijde betreft, moeten we U vooralsnog even teleurstellen. Dat artikel is voor binnen enkele dagen want daar is de ERMG mee gemoeid, en daar moeten we voorzichtig mee zijn gezien onze moeilijke relatie met Piet Vanthemsche, de co-baas van de ERMG.