_{339 - MET DOORBRAAK   EVEN KEUVELEN OVER FOTDE FRAUDE}

**

*

MAANDAG 17 AUGUSTUS 2020

*

GESCHIEDENIS - Berlijnse Muur

**

foto: ©Wikimedia Commons

De sprong naar de vrijheid

https://doorbraak.be/fotofraude/

15/08/2020 Karl Drabbe - Leestijd 4 minuten

-

Er zijn zo van die foto’s die velen onder ons op het netvlies branden. De kinderen die het brandende Tràng Bàng ontvluchten in Zuid-Vietnam bijvoorbeeld (1972). Het Syrische jongetje Aylan dat in september 2015 aanspoelde op een Turks strand. Iconische foto’s, die een zekere kracht uitstralen. Iedereen kent ze. Niemand vergeet ze.

Berlijnse Muur

Vandaag 60 jaar geleden ontvluchtte Volkspolizist Hans Conrad Schumann het socialistische Oost-Duitsland door over de prikkeldraadversperringen te springen die drie dagen eerder op de grens van Oost- en West-Berlijn waren geplaatst. Hij vluchtte kort voor de daadwerkelijke bouw van de Berlijnse Muur op die plaats. Oost-Duitse soldaten en politieagenten hadden de grens in de voormalige Duitse hoofdstad afgegrendeld om een letterlijke leegloop naar het Westen te stoppen. De vlucht leverde een even iconische foto op van de toen negentienjarige freelance fotograaf Peter Leibing. De foto werd gemaakt in de Berlijnse wijk Weding.

-

zowat 2,6 miljoen mensen uit Oost-Duitsland en Oost-Europa gevlucht zijn naar het Westen

Tussen 1949 en 1961 moeten zowat 2,6 miljoen mensen uit Oost-Duitsland en Oost-Europa gevlucht zijn naar het Westen. De steeds warmer wordende Koude Oorlog, de mislukkingen van de planeconomie in het Oosten, de verlokkingen van het rijke, vrije Westen, zorgden voor een economische en demografische leegloop. Socialistische leiders in het oosten zagen het met lede ogen aan en beslisten om het in twee verdeelde Berlijn een muur te bouwen om de leegloop een halt toe te roepen.

-

De sprong

In de nacht van 12 op 13 augustus 1961 werd daarmee begonnen. Vanaf 1 uur ’s nachts lieten de Oost-Duitse instanties niemand meer door. De 45 km lange grens was gesloten, en bleef dat tot 9 november 1989. Al slaagden in al die jaren een 5000 mensen erin clandestien de grens over te steken. Tweehonderd van hen schoot er het leven bij in.

Met een paar sprongen geraakte de negentienjarige Vopo-soldaat over de prikkeldraadversperring

-

Op 15 augustus, rond 16u00, waagde Hans Conrad Schumann het ook. Hij was opgesteld aan de grens met de toenmalige Franse sector (West-Berlijn was opgedeeld in een Franse, Britse en Amerikaanse sector). Hij was volgens de bronnen al de hele namiddag zenuwachtig. Kettingrokend wandelde hij telkens naar het prikkeldraad dat hij telkens wat platter drukte met zijn schoenen. Met een paar sprongen geraakte de negentienjarige Vopo-soldaat over de prikkeldraadversperring, terwijl zijn wapen weggooiend, een Russische MK-42. Net op dat moment drukte de fotograaf af. Wat een toeval!

Op de foto zie je links vooraan ook een cameraman. Die heeft — geheel toevallig — het gebeuren, waarvan we de foto kennen, gefilmd. Dezelfde avond nog werd dat materiaal uitgezonden op de Sender Freies Berlin. Dat filmpje stond lang te kijk op Youtube, maar werd enige tijd terug ingetrokken op vraag van de fotograaf, die zijn auteursrechten geschonden zag. (Ook de reden waarom we de foto hier alleen maar kunnen afbeelden via de Tweet hierboven.) Daaruit blijkt dat de jonge soldaat een hele aanloop nam, daarin niet werd gestoord door zijn kameraden, over de prikkeldraad sprong en meteen werd opgepikt door westerse politieagenten die hem in een busje afvoerden. Gie van den Berghe noteert dat het politiebusje daar stond, met draaiende motor en met de achterdeur uitnodigend open. ‘Schumann holde voor zijn leven en sprong naar alle waarschijnlijkheid vliegensvlugg de combi in omdat hij vreesde dat er alsnog geschoten zou worden.’

-

Druk

25 jaar na zijn sprong, verklaarde Schumann dat het een ingeving van het moment was. Hij vertelde in een interview dat hij nooit in een situatie wou geraken dat hij zou moeten schieten op mensen. Achteraf bleek dat hij de allereerste grenswachter was die de benen nam naar naar Westen. Daar verbleef hij een tijdje in een opvangkamp, werd verpleger in een asiel, erkend als politiek vluchteling, huwde en werkte in een Audi-fabriek.

*

NA GESCHRIJFSEL

*

En de rest is Geschiedenis.

Ik herinner me de nacht nog, een paar maand later, van de Val van de Muur. Iets na 22 uur kwam ik thuis en werd er hartelijk verwelkomd alleen door mijn Duitse Herdershond de als een wolvin het erf de hele dag had bewaakt. Nog even de TV en de zat er op. Laatste boterham. De dag was lang maar goed gewest. Klanten content, ik content en morgen ws ‘r weer vroeg dag. ‘De beesten doen’ – zoren dat alles en iedereen fris waterke had. En om 07 uur als eerste ‘den buro’ binnnstappen. Een beetje afgezaatgd, dat wel. Maar o zo spannend.

En wa zien ik? De zo gehate Muur half afgebroken, pikhouwelen e, voorhamers alom, radeloos kijkende militairen, het geweer aan de scriuder. Scjijnwerpers. Nerveuze hedershonden die niet waten wat en hoe…. Horden huilende en tierende mennsen, mannen, vrouwen, kinderen; die over en door elkaar heen, naar het West vluchtten.

Heb daar gebeid uren zitten naar kijken; soms tot tranen toe bewogen. Van alteratie dan maar ’n fls Santa Christina opgevist en santé gedaan tegen het scherm, tegen mezelf en tegen m’n hondje.

Dat we dadde nog hadden mogen meemaken.