Op 13 januari 1942 neemt Henry Ford patent op een auto(het koetswerk) vervaardigd uit plastic afkomstig van soyabonen.
Dit was één van de vele patenten die Henry Ford op zijn naam heeft staan.

De wagen was minstens 30% lichter dan andere gelijkaardige wagens in metaal.

Hij bleek ook nog eens 10 keer steviger.
Hij demonstreerde dit door achteraan op een gewone auto in te rijden, na twee botsingen was het koetswerk nog in orde, maar de voor-as was gebroken.

Ford had ook reeds een wagen ontwikkeld die reed op bio-ethanol.

Met deze biologische wagen wilde hij een bio-industrie ontwikkelen die wereldwijd grondstoffen kon leveren voor de productie en het aandrijven van voertuigen.

Dit project kreeg uiteraard veel tegenwind van de olieindustrie en de diepgewortelde lobby in de Amerikaanse politiek.

Door een gebrek aan de nodige steun werd dit project toen niet verder ontwikkeld.

Vandaag de dag zijn allerlei kunststoffen (ontwikkeld in de olie-industrie) volop aanwezig in onze moderne voertuigen.

De Queen Mary 2 was, op het moment van tewaterlating in 2003, het grootste passagiersschip ofwel lijnschip ooit gebouwd.
Het schip werd vernoemd naar Koningin Mary van het Verenigd Koninkrijk, grootmoeder van Koningin Elizabeth II, die haar doopte op 8 januari 2004.

Het schip is eigendom van de Britse rederij Cunard Line en maakte op 12 januari 2004 haar eerste zeereis.

De Queen Mary 2 is gebouwd in de Franse havenstad Saint-Nazaire.
Op 15 november 2003 vond op de scheepswerf een ernstig ongeluk plaats.
Tijdens een open dag stortte een voetgangersbrug in, waarbij 16 personen omkwamen.

Op 16 april 2004 vond de eerste trans-Atlantische oversteek van Southampton naar New York plaats.
De eerste oostwaartse oversteek volgde op 25 april 2004.
De reis over de Atlantische Oceaan duurde zes dagen.

Gedurende de wintermaanden maakte de Queen Mary 2 vanuit Fort Lauderdale cruises naar het Caribisch gebied en Zuid-Amerika (carnaval in Rio de Janeiro).

In de rest van dat jaar volgden trans-Atlantische oversteken, afgewisseld met Europese cruises (Middellandse Zee, Noorwegen) of rondvaarten vanuit New York naar onder andere het Caraïbisch gebied.

Algemene kenmerken :

• tonnage : 151.400BRT
• lengte : 345m
• breedte : 41m
• diepgang : 10m
• hoogte : 72m (17dekken)
• kostprijs : ca. $800miljoen
• passagiers : 2620
• bemanning : 1253
• hutten : 1310, waarvan 920 met uitzicht op zee, 97 suites (tot 202 m2)
• 5 zwembaden, 7 whirlpools, 9 restaurants, 14 bars en lounges, 22 liften

In april 2006 verloor ze de titel "grootste cruiseschip" aan de Freedom of the Seas.

Bruschetta is een gerecht dat zijn oorsprong vindt in Midden-Italië.

Het bestaat uit gegrild brood (kan zowel wit als meergranenbrood zijn), ingesmeerd met knoflook en besprenkeld met extra-virgine olijfolie, zout en peper.
Er kan gevarieerd worden met rode peper, tomaat, worst, groenten en/of kaas (mozzarella).
In sommige gevallen wordt de olijfolie vooraf vermengd met Italiaanse kruiden zoals basilicum en oregano.

Bruschetta wordt doorgaans geserveerd als een tussendoortje of voorafje.

In Toscane heet bruschetta fettuna, wat "geolied sneetje" betekent.

Het zelfstandig naamwoord "bruschetta" komt van het Latijnse werkwoord "bruscare", dat "op kolen roosteren" betekent.
De betekenis van het woord is in de VS veranderd zodat met het woord "bruschetta" niet meer het gerecht wordt bedoeld, maar het broodbeleg.

Veel supermarkten daar verkopen "bruschetta" in een fles, die simpelweg bestaat uit tomaten, ui, knoflook en andere kruiden.

In Italië wordt bruschetta vaak bereid in een brustolina-grill.

Amelia Earhart (Atchison, 24 juli 1897 – Grote Oceaan?, vermist sinds 2 juli 1937, doodverklaard op 5 januari 1939) was een beroemde Amerikaanse vliegenierster.

Op 11 januari 1935 werd ze de eerste persoon die solo de Stille Oceaan overvloog, van Honolulu (Hawaï) naar Oakland (Californië).

Earhart werd vooral bekend doordat zij als eerste vrouw in 1932 in haar eentje de Atlantische Oceaan overstak.
Drie jaar later vloog ze als eerste piloot ooit solo de Stille Oceaan over.
Begin juli 1937 begon ze samen met navigator Fred Noonan aan wat de langste vlucht ter wereld moest worden.
De eindbestemming van de 47.000 kilometer lange vlucht werd echter nooit bereikt, wat er zich precies heeft afgespeeld is tot op heden onbekend.

Earhart werd geboren als dochter van de jurist Edwart Earhart en Amelia Otis.
Als kind was Amelia een tomboy, ze klom in bomen en joeg met een geweer op ratten.
Ook verzamelde ze krantenartikelen over vrouwen in mannenberoepen.

In 1915 voltooide ze de middelbare school en vanaf 1917 werkte ze als verpleegster van militairen en sociaal werkster in Boston.
In 1919 begon ze met een studie medicijnen aan de Columbia University in New York die ze na een jaar afbrak, waarna ze terugkeerde naar haar ouders in Los Angeles.

In 1920 mocht ze voor het eerst meevliegen in een vliegtuig.
Vanaf dat moment wilde ze nog maar één ding: zelf vliegen.
Haar vliegcarrière begon in 1921 in Los Angeles, toen ze vlieglessen nam van Neta Snook.
Zes maanden later kocht ze met spaargeld en geleend geld haar eerste vliegtuig, een Kinner Airstar, waarmee ze een hoogterecord voor vrouwen vestigde.

In 1924 scheidden haar ouders.
Ze vertrok met haar moeder naar de oostkust, en om haar moeder een plezier te doen verkocht ze haar vliegtuig en schafte in plaats daarvan een sportwagen aan.
Vier jaar later kocht ze een Avro Avian-vliegtuig en werd ze de eerste vrouw die een intercontinentale solo-retourvlucht maakte.
Tijdens het openingsdiner van het Stevens Hotel in Chicago op 2 mei 1927 was zij een van de eregasten en werden haar prestaties uitgelicht.

Vanaf die tijd bleef ze haar eigen snelheids- en afstandsrecords verbeteren, in wedstrijden en in persoonlijke stunts die werden gepromoot door George Palmer Putnam met wie ze in 1931 trouwde.

Haar naam werd bekend in 1932 toen ze de eerste vrouw en de tweede persoon was die solo de Atlantische Oceaan overstak, precies vijf jaar nadat Charles Lindbergh dit had gedaan.
Ze vloog een Lockheed Vega van Harbor Grace, Newfoundland naar Londonderry in Ierland.

Op 11 januari 1935 werd ze de eerste persoon die solo de Stille Oceaan overvloog, van Honolulu (Hawaï) naar Oakland (Californië).
Later in hetzelfde jaar vloog ze solo van Los Angeles naar Mexico-Stad en terug naar Newark (New Jersey).
In juli 1936 ontving ze een Lockheed 10E 'Electra', gefinancierd door de Purdue University, en begon ze haar vlucht om de wereld voor te bereiden.

"Begrijp alsjeblieft dat ik me heel goed bewust ben van de risico's. Ik wil het doen omdat ik het wil doen. Vrouwen moeten dingen proberen, zoals mannen dingen hebben geprobeerd. Als ze falen, is hun mislukking alleen maar een uitdaging voor anderen."
(Amelia Earhart, 1937)

Earharts vlucht zou niet de eerste vlucht om de wereld zijn, maar wel de langste : 29.000 mijl, op een route rond de evenaar.
Op 17 maart 1937 vloog ze het eerste gedeelte van haar vlucht, van Oakland naar Honolulu.
Toen ze haar vlucht drie dagen later wilde vervolgen, kreeg ze tijdens de start een lekke band, waardoor ze een grondzwaai maakte.
Het toestel was zwaar beschadigd en moest per schip naar Californië worden gebracht om te worden gerepareerd, zodat de vlucht werd afgelast.
Earhart waagde een tweede poging vanuit Miami, ze zou deze keer van west naar oost vliegen.
Fred Noonan, een ex-Pan Am-piloot, zou haar navigator en enige gezelschap zijn.
Ze vertrokken op 1 juni, en na verschillende stops in Zuid-Amerika, Afrika, het Midden-Oosten en Zuidoost-Azië, kwamen ze op 29 juni in Nieuw-Guinea aan.
Ze hadden ongeveer 22.000 mijl afgelegd.
De resterende 7000 liep geheel over de Grote Oceaan.

Op 2 juli 1937 stegen Earhart samen met navigator Fred Noonan op.
Hun reisdoel was Howland, een klein eiland met een lengte van enkele kilometers, 6 meter boven de zeespiegel.
Speciaal voor de recordvlucht was op dit eiland een landingsbaan aangelegd.
Het eiland lag op 2556 mijl vliegen.
Hun laatste positiemelding en visueel contact was na 800 mijl toen ze over de Nukumanu-eilanden vlogen.
Een schip van de Amerikaanse kustwacht, de kotter Itasca, lag vlakbij Howland, om Earharts vliegtuig naar het eiland te loodsen.

Maar het werd al snel duidelijk dat Earhart en Noonan weinig praktijkervaring hadden met het gebruik van radionavigatie.
De frequenties die Earhart gebruikte waren niet zo geschikt voor het bepalen van de juiste richting, en de ontvangst van de berichten die ze verzond was erg slecht.
De laagfrequente zend- en ontvangstapparatuur waarmee de Itasca het vliegtuig had kunnen lokaliseren, had Earhart in Nieuw-Guinea achtergelaten.
Na zes uur vruchteloze pogingen om een tweezijdige radioverbinding op te zetten, verloor de Itasca alle radiocontact.
Een gezamenlijke zoektocht door marine en kustwacht leverde geen spoor van de vliegeniers of hun toestel op.
Earharts en Noonans lot is sindsdien het onderwerp van veel geruchten en speculaties.

Uit recent onderzoek blijkt dat Earhart na het passeren van de Nukumanu-eilanden van haar koers is afgeweken, en zonder het te beseffen naar een punt op 100 mijl ten noordnoordwesten van Howland vloog.
Een paar uur voor hun verwachte aankomsttijd heeft Noonan nog wel gepoogd de positie te bepalen met behulp van een sextant, maar zonder een deugdelijke radiopeiling was dit niet goed mogelijk.
Onderzoekers veronderstellen over het algemeen dat het toestel door brandstofgebrek in zee is gestort.
Een onderzoeksgroep van The International Group for Historic Aircraft Recovery (TIGHAR) stelt echter dat het toestel een noodlanding heeft gemaakt op het eiland Nikumaroro (in het tegenwoordige Kiribati) en dat Earhart en Noonan daar ten slotte zijn omgekomen.
Onderzoek op het onbewoonde eiland hebben aanwijzingen opgeleverd dat deze theorie ondersteunt.

Een andere theorie stelt dat Earhart en Nooman werden gevangengenomen door de Japanners toen ze op het eiland Saipan, dat deel uitmaakt van de Marianen Eilanden een noodlanding maakten.
Ze zouden vervolgens op verdenking van spionage zijn geëxecuteerd.

Onder de term bruneren of bruineren of zwarten worden verschillende metaalbehandelingen verstaan.

Het kunnen bepaalde polijstbehandelingen zijn.
Daarnaast kan het een bij ijzer en staal toegepaste oppervlaktebehandeling zijn door middel van onderdompeling in een bepaalde vloeistof.

Het bruneren (DIN 50938) bij ijzer of staal door onderdompeling gebeurt met behulp van een oxiderende alkalische vloeistof.
De vloeistof heeft een temperatuur heeft van circa 140°C.
Het doel is om een beperkte corrosie bescherming te geven.
Ook kan het doel van decoratieve aard zijn.
Door de behandeling ontstaat een zeer dunne laag Fe₃O₄ van circa 1 µm aan de buitenzijde van het werkstuk.
Deze ijzeroxidelaag kleurt het werkstuk zwart tot grijs.[

Het metaal wordt gepolijst door middel van wrijving met een hoog gepolijste agaat, hematietsteen of hoogglanzend staal.
Door te wrijven met een harder materiaal dan het metaal dat gepolijst dient te worden, wordt het oppervlak van het metaal harder en gaat het glanzen.

Toepasssing :
Bruneren werd veel in de zilversmeedkunst toegepast voordat de hangmotor en polijstmachines werden uitgevonden.
Op deze manier konden alle ornamenten en moeilijke hoekjes van een voorwerp gepolijst worden.

In de edelsmeedtechniek is bruneren een handeling waarbij bladgoud door polijsten glanzender wordt gemaakt.
Het woord bruneren komt uit het Frans: bruner, bruin (=donker) maken van het goud.
Glanzende delen van een oppervlak weerspiegelen de binnenruimte, die vooral donker is (bijvoorbeeld het plafond waarop weinig licht valt).
Vooral convexe en concave gebruneerde vormen lijken daardoor donkerder dan matte partijen, die er lichter uitzien doordat ze het aanwezige licht diffuus verspreiden.
Voor het bruneren werd vroeger een wolventand of een grote hondentand in een handvat gebruikt.
Tegenwoordig gebruikt men een agaatsteen om te bruneren.

Bruneren is ook een geslagen munt met bruneerstaal polijsten zodat die op een proefslag gaat lijken.
Bruneren verwijdert details en verlaagt dus de conditie van een munt.

Bruneren is een zeer geconcentreerd en nitrietrijk bad.
De omschakeling naar nitrietvrije bruneerbaden is aan te raden.
Een optimale spoeltechniek is wenselijk om de uitsleep van base te beperken.
Doordat het bad zeer geconcentreerd is, levert het hergebruik van de uitsleep zeer snel een milieuvoordeel op.

Indien toch nog nitriethoudend afvalwater ontstaat kan dit best behandeld worden door chemische oxidatie tot nitraat, met peroxide (H₂O₂).
Nadien kan deze deelstroom – al dan niet samen met andere afvalwaters, behandeld worden door pH-correctie en precipitatie (klassieke ONO).

De dampen boven de kleurbaden worden afgezogen, zo nodig door een scrubber gevoerd, en het condensaat teruggevoerd naar de waterbehandeling (BREF Surface Treatment of Metals).

Bruneren kan ook afvalwatervrij uitgevoerd worden.
Dit is mogelijk door een combinatie van cascade- en spaarspoelen, en door de badkwaliteit op peil te houden door indamping en door afscheiden van slib.

Kuifje is de naam van de (fictieve) hoofdpersoon in De avonturen van Kuifje, een serie stripverhalen gemaakt door de Belgische striptekenaar Hergé (pseudoniem van Georges Rémi).

De eerste strip verscheen op 10 januari 1929 in het Frans bij de uitgeverij van Le Vingtième die de verhalen eerder had gepubliceerd in 'Le Petit Vingtième', een jeugdbijlage van dit blad.
Het eerste stripalbum van Kuifje, die in het Frans Tintin genoemd wordt, is Kuifje in het land van de Sovjets.
De afbeeldingen zijn volledig in zwart-wit.
Na de uitgave van Tintin en Amerique neemt Casterman de uitgave op zich en pas later zullen de albums in kleur verschijnen.
De eerste vertalingen van Kuifje in het Nederlands verschenen in 1946.

Ook werden enkele tekenfilms van speelfilmlengte gemaakt, en korte tekenfilms gebaseerd op de albums.
In de jaren zestig verschenen bovendien twee echte speelfilms over Kuifje, Het Geheim van het Gulden Vlies en De blauwe sinaasappels.
De sfeer van de stripverhalen is daarin zeer goed te proeven. Daarnaast werden tal van filmstroken gemaakt voor de toverlantaarn.
Ook werden tassen, agenda's, enzovoort uitgebracht met afbeeldingen van de held en zijn vrienden.
Daarnaast verschenen onder meer postzegels en boeken over Kuifje, en een nieuw album, Kuifje en de Alfa-kunst, waarin het onvoltooide laatste verhaal van Hergé (schetsen en pentekeningen) is opgenomen.

Georges Rémi overleed in 1983.
Op 21 mei 2007 werd door zijn weduwe, Fanny Vlamynck, in Louvain-la-Neuve de eerste steen gelegd van het museum dat aan hem is gewijd.
Het Hergé-museum naar een ontwerp van architect Christian de Portzamparc opende zijn deuren op 25 mei 2009.

Op 22 mei 2007, de dag die Remi's 100e geboortedag zou zijn geweest, vond in het Luxor Theater in Rotterdam de première van een musical over de onverschrokken reporter plaats.
Deze was vijf jaar eerder al met veel succes in België opgevoerd, met onder andere Henk Poort in de rol van kapitein Haddock.
Poort deed in de Nederlandse "reprise" weer mee.
In juli 2007 werd de musical opgevoerd in Oostende.

Van 1946 tot 1992 bestond er ook een stripweekblad met de naam Kuifje.

Kuifje is een verslaggever die in Brussel woont.
In de Nederlandse uitgaven woont hij bij een hospita, mevrouw Vink.
In zijn eerste avontuur gaat Kuifje voor journalistiek werk naar de Sovjet-Unie.
Ook in Kuifje in Amerika gaat Kuifje op avontuur om verslag te doen.
Kuifje drinkt geen alcohol, dit in tegenstelling tot zijn vriend Kapitein Haddock.
Bobbie is de hond van Kuifje.
Hij is naast Kuifje de enige die in elk Kuifjeverhaal voorkomt.

Vooral de eerste albums hebben een politieke lading, maar er is ook zeker plaats voor humor.
Deze balans is kenmerkend voor de Kuifjestrips.
De afbeeldingen van auto's, gebouwen, vliegtuigen en zelfs hele steden in de Kuifjestrips berusten allemaal op de werkelijkheid.
De studie en onderzoek die dit vergde kostte Hergé een enorme hoeveelheid werk, waar hij geestelijk zelfs bijna aan onderdoor ging.

De iPhone is een smartphone van Apple Inc..
Met de iPhone is het onder meer mogelijk te bellen, sms'en, mailen, internetten, muziek te beluisteren, foto's en video's te maken en te bekijken, en games te downloaden en te spelen.

Dit apparaat was met de HTC Touch een van de eerste smartphones met een on-screen-toetsenbord.
Het heeft geen mechanische toetsen om telefoonnummers of sms-berichten in te tikken.
De iPhone gebruikt iOS, een aangepaste versie van Mac OS X (het besturingssysteem voor Apple Macintosh-computers).
Deze software creëert onder andere de virtuele toetsen op het aanraakscherm voor de bediening.

Over de iPhone werd al gespeculeerd lang voordat de iPhone werd gelanceerd.
In 2002 waren er al geruchten dat een iPhone in de maak was.

In september 2005 kondigde Apple de Motorola ROKR E1 aan, de eerste mobiele telefoon die met iTunes kon worden gesynchroniseerd.
Omdat de Apple-ontwerpers het tot 2006 te druk hadden met de ontwikkeling van de iPod-lijn, werd samenwerking met Motorola gezocht.
Steve Jobs gaf na de lancering toe dat hij niet gelukkig was met de ROKR.
In september 2006 verwijderde Apple de ROKR-ondersteuning in iTunes.
In plaats daarvan bood iTunes ondersteuning voor een nog onbekende mobiele telefoon, waarmee niet alleen audio-, maar ook video- en foto-bestanden tussen telefoon en desktopcomputer uitgewisseld konden worden.
Dit leidde in verschillende media tot speculaties over een eigen mobiele telefoon van Apple.

De iPhone werd op 9 januari 2007 door Steve Jobs gepresenteerd tijdens de MacWorld Conference & Expo.
In de Verenigde Staten startte de verkoop op 29 juni 2007.
Duizenden mensen stonden in de rij voor de Apple Stores om hun eerste iPhones te bemachtigen.
Bij de lancering waren twee versies van de iPhone verkrijgbaar, met 4 respectievelijk 8 gigabyte opslagruimte.
Het 4GB-model kostte $ 499 en het 8GB-model $ 599.
Verder moest een tweejarig telefoonabonnement van AT&T worden afgesloten.
Abonnementen begonnen bij $ 59,99.

Op 5 september 2007, slechts twee maanden na de introductie, kondigde Apple aan het 8GB-model voortaan voor $ 399 te verkopen.
Het 4GB-model werd per direct uit de winkels gehaald.

Dit kon rekenen op groot protest bij early adopters.
Daarop schreef CEO van Apple, Steve Jobs, een open brief waarin hij uitlegde dat de prijsverlaging noodzakelijk was vanwege het kerstseizoen dat in de VS voor de deur stond.

Jobs bood vroege kopers ter compensatie een tegoedbon van $ 100 aan.

Op 9 november 2007 werd de eerste generatie iPhone (2G) in Europa geïntroduceerd.
In eerste instantie was het model alleen in Duitsland (via T-Mobile) en het Verenigd Koninkrijk (via O2) verkrijgbaar.
De introductie van de iPhone in Frankrijk (via Orange) vond plaats op 28 november 2007.

Andere landen waar de eerste generatie iPhones via de officiële kanalen werd aangeboden, waren Oostenrijk en Ierland.

De eerste generatie iPhones werd niet in de Benelux verkocht.

Op 5 februari 2008 werd een 16GB-model gelanceerd.

Op 9 juni 2008 kondigde Apple op de WWDC-conferentie de tweede versie van het toestel aan, de iPhone 3G.
Vanaf 11 juli 2008 was dit model verkrijgbaar in 70 landen, in Nederland via T-Mobile, in België via Mobistar en in Luxemburg via zowel VOX als LuxGSM.

Het toestel werd ook door Apple Premium Resellers verkocht.
Een jaar later was de iPhone 3G verkrijgbaar in meer dan 80 landen.

Na de introductie van de iPhone 3GS was van de iPhone 3G tot 4 juni 2010 alleen het zwarte 8GB-model nog te koop.

De iPhone heeft een multifunctioneel touchscreen.
De eerste generaties hadden een resolutie van 480 x 320 pixels (163 ppi).
Vanaf die iPhone 4 is de resolutie verdubbeld naar 960 x 640 pixels (326 ppi) en vanaf de iPhone 5 is de resolutie 1136 x 640 pixels (326 ppi).

Apple noemt dit Retina Display omdat de pixels (viermaal zoveel als bij de iPhone 3GS) nu zo dicht bij elkaar zitten dat het menselijk oog geen individuele pixels meer kan waarnemen.
Het scherm wordt niet bediend met een stylus, maar met één vinger; met een tweede vinger ontstaan er meer mogelijkheden om via dit scherm het apparaat te besturen.
Eén vinger wordt gebruikt bij het bedienen van eenvoudige functies; twee vingers worden gebruikt om bijvoorbeeld in en uit te zoomen op foto's, video's en websites in de webbrowser Safari.

De technologie van 'tweevingerbesturing' werd enkele jaren geleden door het bedrijf geïntroduceerd bij de touchpads van notebooks.
Bij de iPhone gaat deze techniek een stuk verder.
Apple noemt deze technologie Multi Touch.

De iPhone kan verbinding maken met andere apparaten via internet, via Bluetooth en wifi.
Hij maakt verbinding met internet via UMTS.

Verder heeft het apparaat een afstandsdetector waardoor het aanraakscherm automatisch wordt uitgeschakeld en het volume van de muziek uit de luidspreker wordt verlaagd zodra de telefoon gaat en de gebruiker het toestel bij het gezicht houdt.

De iPhone heeft een elektronische gyroscoop op basis van versnellingsmeters.
Hiermee wordt bepaald in welke stand het toestel zich bevindt: staand, liggend of schuin.
De gebruikersinterface wordt hierop aangepast.
Een voorbeeld is de bladerfunctie: in de staande modus bladert men door een lijst van nummers door met de vinger over het scherm te gaan.
Het systeem bootst dan als het ware een soort vliegwiel na waarop de menu's zijn aangebracht; men kan dit vliegwiel een "zet geven" om snel door de menu's heen te bladeren, of juist "afremmen" om ze te kunnen bekijken.
In de liggende stand schakelt de iPhone bijvoorbeeld automatisch om naar de "Cover Flow"-interface, waarmee je, net als bij iTunes, door albumhoezen kunt bladeren.

Het besturingssysteem van de iPhone werkt alleen met software die door Apple is goedgekeurd.
Dit werkt met behulp van gesigneerde code en cryptografie.

Met behulp van bepaalde Windows-, Linux- en Mac-programma's kan dit omzeild worden, waardoor een gebruiker toch toegang krijgt tot de bestanden in het bestandssysteem van de iPhone.
Dit wordt aangeduid met de Engelse term jailbreak.

Met een dergelijke aangepaste iPhone is het mogelijk buiten iTunes en de App Store om bepaalde apps van derden te installeren.
Apple beschouwt dit als een inbreuk op zijn auteursrecht.
Consumentenorganisaties betogen echter dat gebruikers van een iPhone zelf mogen bepalen wat zij met hun apparaat doen.
De United States Copyright Office bepaalde in 2010 op verzoek van de Amerikaanse Electronic Frontier Foundation dat het jailbreaken van een iPhone in de Verenigde Staten legaal is.

Hiervoor werd een uitzondering gemaakt op de Digital Millennium Copyright Act.

De garantie van Apple vervalt echter wel, als een apparaat op een dergelijke manier wordt gemanipuleerd.
Een jailbreak kan ongedaan worden gemaakt, door het herstellen van de iPhone (naar fabrieksinstellingen) of het terugzetten naar originele firmware.
In dat geval blijft de garantie gehandhaafd.
Echter als een jailbreak faalt of het toestel weigert dienst, om welke reden dan ook, dan vervalt de garantie alsnog.
Ook zijn iPhones na een jailbreak gevoeliger voor malware.

De nieuwste versie, de iPhone 5, werd op 12 september 2012 door Apple geïntroduceerd.

De iPhone 5 wordt sinds 21 september verkocht in de Verenigde Staten, Canada, Groot Brittanië, Frankrijk, Duitsland, Australië, Japan, Hongkong en Singapore.
Sinds 28 september wordt de iPhone 5 verkocht in meer landen waaronder Nederland en België.
De iPhone 5 heeft een Apple A6-chip en een 8 megapixelcamera.
De iPhone 5 is in een zwarte en witte uitvoering verkrijgbaar en heeft 16, 32 of 64 Gb aan opslaggeheugen.

Er zijn verschillende incidenten bekend, waarbij iPhones/iPods zijn ontploft.
Zo ontplofte in augustus 2009 bij een Fransman de iPhone terwijl hij zat te sms'en.
De iPod touch van een Britse eigenaar ontplofte eveneens.

Apple reageerde hierop met het sturen van een overeenkomst waarin een geheimhoudingsclausule was opgenomen, waarin hem geld werd beloofd als hij over het incident zou zwijgen.

Brunei, officieel de Staat Brunei Darussalam (Maleis : Negara Brunei Darussalam), is een land in Zuidoost-Azië.
Het ligt op het eiland Borneo aan de Zuid-Chinese Zee en wordt verder geheel omringd door Maleisië.

Brunei bestaat uit twee delen, beide aan de Baai van Brunei gelegen, maar niet verbonden met elkaar.
Van de bevolking leeft 97 procent in het westelijke deel dat verreweg het grootste is.
Ongeveer tienduizend inwoners leven in het bergachtige oostelijke deel, in de provincie Temburong.
Ook claimt Brunei delen van de Spratly-eilanden.

Brunei was vanaf de 14e eeuw een onafhankelijk sultanaat en omvatte toen het zuiden van de Filipijnen, en Sarawak en Sabah.
In 1888 werd het een Brits protectoraat.
De vertegenwoordigers van de Britse koning waren de Britse residenten in Brunei en later de hoge commissarissen.

De Japanners bezetten Brunei op 6 januari 1942.
Op 14 juni 1945 werd Brunei door de Engelsen heroverd.
Het sultanaat werd uiteindelijk op 1 januari 1984 onafhankelijk.

Sinds 1967 regeert sultan Hassanal Bolkiah als absoluut vorst.
Het half gekozen en half benoemde parlement uit de Britse tijd werd na de onafhankelijkheid afgeschaft, maar in 2004 hersteld.

Brunei heeft affiliaties met : APEC, ASEAN en het Gemenebest van Naties (voorheen: Brits Gemenebest)

De cultuur van Brunei lijkt sterk op de Maleise cultuur, met veel invloed van het hindoeïsme en de islam.
Kinderen dragen net zoals in veel andere landen schooluniformen.
Alcohol is niet te koop in winkels in Brunei, uit religieuze overwegingen.
Er zijn geen discotheken of nachtclubs. Veel activiteiten vinden thuis plaats, zoals karaoke.
Alcohol wordt gekocht in Sarawak, een gedeelte van Maleisië.
Een buitenlander mag maximaal 12 blikjes bier of twee flessen wijn importeren voor eigen gebruik.

Brunei kent naast de islamitische en christelijke feestdagen twee nationale feestdagen : op 23 februari wordt de onafhankelijkheid gevierd en op 15 juli de verjaardag van de Sultan.
In Brunei kent men drie typen IC's, namelijk geel (officiële inwoners), rood (permanente bewoners) en groen (buitenlanders met een werkvisum).
Het is als buitenlander vrij moeilijk om een rode IC te bemachtigen; de periode bedraagt voor mannen minimaal 20 jaar (mits getrouwd met een Bruneise vrouw).
Voor een buitenlandse vrouw (getrouwd met Bruneise man) gaat het aanzienlijk sneller, tussen de 3 en 5 jaar.
Discriminatie komt veel voor op het gebied van rechten van burgers.
Als men zich bijvoorbeeld in Brunei tot de islam bekeert, dan krijgt men twee vrije dagen en de hadj wordt betaald door het land.
Bekeert men zich tot het christendom, dan krijgt men niets.
Ook tijdens de ramadan wordt er van niet-moslims verwacht dat ze de normale uren doorwerken, terwijl moslims drie uur eerder vrij zijn.

Oppervlakte : 5.765km²
Bevolking : ± 408.000 (niet officiële schatting in 2012)
Religie : islam, boeddhisme, christendom
Officiële taal : Maleis
Hoofdstad : Bandar Seri Begawan
Nationale feestdag : 23 februari (onafhankelijkheid), 5 juli (verjaardag Sultan)
Volkslied : Allah peliharakan Sultan
Munteenheid : Bruneise dollar (BND)
Web TLD : .bn
Tel : 00673
code : BRN

Galileo Galilei (°Pisa, 15 februari 1564 - †Arcetri (Florence), 8 januari 1642) was een Italiaans natuurkundige, astronoom, wiskundige en filosoof.
Hij was hoogleraar in Pisa (1589-1592) en Padua (1592-1610).
In het Nederlands en het Duits, en in de Scandinavische talen, wordt hij meestal aangeduid als Galilei, in de meeste andere Europese talen wordt hij bij zijn voornaam Galileo genoemd.

Galilei werd op 15 februari 1564 geboren in Pisa als oudste zoon van Vincenzo Galilei en Giulia Ammananti.
Zijn vader was een bekend luitspeler-componist en schrijver van muziektheoretische boeken.
In 1574 trok Vincenzo samen met zijn vrouw en vijf jongste kinderen naar Florence, waarbij de tienjarige Galileo achterbleef in Pisa bij, Muzio Tedaldi, schoonfamilie van zijn moeder, een koopman met wie Galilei's vader korte tijd een handel in wol had gehad.
In 1574 voegde Galilei zich weer bij zijn familie in Florence, waar hij werd onderwezen in het Camaldulenzer klooster van Santa Maria van Vallombrosa.
De jonge Galilei werd zo aangetrokken tot het kloosterleven dat hij zelfs een tijdje novice was, totdat zijn vader hem daar weghaalde.
Deze wenste namelijk dat zijn zoon dokter zou worden, zoals een vijftiende-eeuwse voorzaat van de familie Galilei, Galileo Bonaiuti, naar wie Galilei was genoemd.
Het gezin had moeite om rond te komen. Galilei voorzag zijn leven lang in het onderhoud van zijn broers en zussen.

In 1581 zorgde Vincenzo ervoor dat zijn zoon werd ingeschreven aan de faculteit geneeskunde van de Universiteit van Pisa en regelde het zo dat Galilei opnieuw bij Tedaldi kon intrekken.
Buiten de universiteit om maakte hij kennis met de toegepaste wiskunde door de lessen van Ostilio Ricci.
Deze bepaalde soortelijke dichtheden en hield zich bezig met stromende en rustende vloeistoffen, waar later Galilei's eerste onderzoekingen over zouden gaan.
Met hulp van deze Ostilio Ricci overtuigde Galilei in 1583 zijn vader ervan dat hij zich in de wiskunde moest bekwamen
Hij begon ook aan een studie natuurkunde maar moest door geldgebrek na vier jaar stoppen, mede omdat Groothertog Ferdinand hem niet financieel wilde steunen om zijn doctorstitel te halen.

In 1589 werd hem, op voorspraak van zijn beschermheer, markies Guidobaldo del Monte, in Pisa een leerstoel wiskunde aangeboden, die hij aannam.
Naar het schijnt had hij het hier niet erg naar zijn zin; hij ervoer geregeld onenigheden met collega's en het salaris was relatief laag (60 scudi (schilden) per jaar).
Daardoor moest hij bijlessen geven en studenten in huis nemen.
In 1590 publiceerde hij zijn eerste boek De motu (Over beweging).
Hij nam in 1592 ontslag en trok daarna weer in bij zijn ouders.

Na enkele maanden werd hij door de universiteit van Padua aangenomen, waar hij tot 1610 als hoogleraar les gaf in meetkunde, mechanica en sterrenkunde.
Hij zou het hier erg naar zijn zin hebben gehad, en het salaris was aanzienlijk hoger, vooral ook door de bijlessen die hij gaf en de studenten die hij in huis nam.

Hoewel hij katholiek was, leefde Galilei ongetrouwd samen met Marina Gamba, en leefde daarmee in de ogen van de Katholieke Kerk in zonde.
Ze kregen twee dochters en een zoon.
De dochters werden vanwege hun onwettige geboorte - niemand zou hen willen trouwen - naar het klooster San Matteo in Arcetri gestuurd.

In 1610 publiceerde Galilei zijn waarnemingen van de maan, de sterrenhemel, de Melkweg en de manen van Jupiter, allemaal gedaan met behulp van zijn telescoop, in zijn Sidereus Nuncius (Sterrenbode).
Het jaar daarop kwam Galilei naar Rome om aan de Jezuïeten van het Collegio Romano de telescoop te demonstreren.
Hij werd toen ook lid van de Accademia dei Lincei.

Voordat Galilei de telescoop gebruikte voor zijn astronomische waarnemingen had hij deze in ongeveer augustus 1609 voor de Doge van Venetië gedemonstreerd voor oorlogsgebruik.
Anders dan men vooral in Italië nog wel beweert, had Galilei de telescoop niet uitgevonden : hij vond de Hollandse kijker op de markt.
Dit vroege type telescoop was omstreeks 1608 in Middelburg uitgevonden door Lippershey of Sacharias Jansen.

Galilei is de vader van de moderne astronomie.
Op grond van de waarnemingen van Jupiters manen en vooral Venus' fasen kwam Galilei tot de conclusie dat de Zon in het midden van ons zonnestelsel staat.
Eerder dacht men, op grond van wat men zag en op grond van de geschriften van Plato, Aristoteles en later Ptolemaeus, dat de aarde in het middelpunt van het gehele universum stond, en dat de zon, de planeten en alle sterren om de aarde heen draaiden.
Dit was ook de opvatting van de Rooms-Katholieke Kerk.
De nieuwe waarnemingen van Galilei waren in strijd met het toen gangbare geocentrische model van Claudius Ptolemaeus, terwijl ze wel verklaard konden worden met de heliocentrische theorie van Nicolaas Copernicus.

Na een aantal jaren kwam Galilei dan ook in conflict met de Kerk, hoewel hij zelf volhield dat zijn werk slechts een zuiver theoretische beschrijving inhield, en niet in conflict was met de godsdienst, die hijzelf ook aanhing.
Hij meende juist te laten zien hoe doordacht het door God geschapene in elkaar zat.

Galilei werd twee keer onderzocht door de Inquisitie.
De eerste keer werd hij gedwongen afstand te nemen van zijn ontdekkingen.
Galilei hield zich aan deze veroordeling.
Een paar jaar later probeerde Galilei zich toch weer te mengen in de discussie aangaande het heliocentrisme contra het geocentrisme, via een student van hem.
Pas vijf jaar later schreef Galilei weer een boek onder eigen naam, Il saggiatore, de analyticus.

In 1633 was Galilei al een oude man van 69 jaar.
Men zegt dat hij na het vernemen van het vonnis, levenslang huisarrest, de woorden "Eppur si muove!" ("En toch beweegt zij!" - namelijk de aarde om de zon) heeft geroepen.

In oktober 1992 sprak paus Johannes Paulus II een excuus uit, waarmee Galilei's naam werd gezuiverd en Galilei werd erkend als gelovig mens.
Reeds lang voor die tijd was men er in kerkelijke kringen van overtuigd dat Galilei een betreurenswaardige behandeling had gekregen.
In 2008 waren er in het Vaticaan plannen om de rehabilitatie van Galilei kracht bij te zetten door een beeld van hem binnen de muren van Vaticaanstad te plaatsen.
Paus Benedictus XVI prees dat jaar ook Galilei's grote bijdrage aan de sterrenkunde.

Galilei legde de grondslag voor de experimentele natuurkunde.
Zijn bijdragen zijn onder meer :

• De slingertijd is niet afhankelijk van de grootte van het gewicht dat aan de slinger hangt, hetgeen de basis is geweest voor de ontwikkeling van nauwkeurige klokken met slinger. De slinger waarmee hij deze ontdekking deed is nog steeds te bezichtigen in de kathedraal van Pisa.
• Grondslagen van de latere dynamica van Newton: de versnelling van vallende voorwerpen is niet afhankelijk van hun massa.
• De wet der traagheid: de snelheid van een voorwerp blijft constant als er geen kracht op werkt.
• Vroege poging om de lichtsnelheid te meten, maar de methode mislukte.
• Het principe van relativiteit (frame of reference) op het gebied van de klassieke mechanica.
• De Galileithermometer.
• De passer van Galilei: de proportionaalpasser.

Genoemd naar Galileo Galilei

Sterrenkunde/ruimtevaart

• anagram van Galilei over ringen van Saturnus
• Een krater op de maan
• Een krater op Mars
• De vier Galileïsche manen van Jupiter
• De planetoïde 697 Galilea, die werd ontdekt kort na de 300e verjaardag van de ontdekking van de Galileïsche manen
• Galileo gebied op de Jupitermaan Ganymedes
• De Galileo (een ruimtesonde naar Jupiter)
• Het plaatsbepalingssysteem Galileo dat de EU met satellieten ontwikkelt als alternatief voor het Amerikaanse GPS

Natuurkunde

• Een eenheid voor valversnelling (de gal)
• Het getal van Galilei
• De Galileithermometer
• Galileitransformatie

Overig

• Geografisch informatie systeem van stad Leuven
• Galileo Galilei vliegveld van Pisa

In muziek en literatuur

• Leben des Galilei, toneelstuk door Bertolt Brecht, 1940
• Galileo's Daughter, door Dana Sobel, 2000
• Galileo Galilei, een opera van Philip Glass, Mary Zimmerman en Arnold Weinstein, 2002
• Eppur si Muove, door Haggard 2005
• Galileo, door Indigo Girls, 1992
• My Galileo, door Aleksandra & Konstantin, 2004

De brummelspanner (Mesoleuca albicillata) is een nachtvlinder uit de familie Geometridae, de spanners.

De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd door Linnaeus (Carl von Linné was een Zweeds arts, plantkundige, zoöloog en geoloog.) in 1758.

Komt voor in Spanje, West- en Midden-Europa inclusief de Britse eilanden via de gematigde zone tot Oost-Azië; in het noorden tot Midden-Scandinavië, in het zuiden tot Italië, de Balkan en de Zwarte Zee.

De voorvleugellengte bedraagd 15 tot 18mm.

De grondkleur van de zeer brede afgeronde voorvleugel is roomwit tot wit en over de vleugel loopt een brede witte middenband.
Het donkere wortelveld en de donkere vlek bij de vleugelpunt bestaan uit bruine, zwarte en paarsblauwe banden en lijnen.
Een belangrijk kenmerk dat deze soort onderscheidt van andere zwart met wit gekleurde bandspanners, is dat de middenband licht gekleurd is en de velden daaromheen donker.
Er is weinig variatie.

De brummelspanner is een niet zo gewone soort die verspreid over het hele land voorkomt.

Zijn habitat open loofbossen, gemengde bossen en struwelen.

De waardplanten van de brummelspanner zijn gewone braam (brummel is een Oost-Nederlands woord voor braam) en framboos.

De vliegtijd is van half mei-half augustus in één, mogelijk twee generaties.
De vlinders kunnen overdag worden opgejaagd en komen in kleine aantallen op licht.

De rups : juli-september.
De rupsen zijn vooral 's nachts actief.
De soort overwintert als pop in een cocon in losse aarde.

Meer over de Nederlandse naam :
Brummelmeter is een al lang bestaande naam die al gebruikt wordt door Ter Haar in 'Onze vlinders' (begin vorige eeuw). De betekenis van brummel blijft onduidelijk.

Mesoleuca : mesos = middel en leucos = wit. Deze soort wijkt van de nabije verwanten af door het grote witte vlak midden op de vleugels.

albicillata : albus = wit en cilla = latijn voor staart; vanwege het witte abdomen dat contrasteert met het zwarte deel van het lijf (Macleod). Linnaeus zegt niets over het abdomen, maar Macleod's uitleg klinkt aannemelijk.

Callisto is een maan van de planeet Jupiter, ontdekt op 7 januari 1610 door Galileo Galilei gelijktijdig met Simon Marius.
Het is de op twee na grootste maan in het zonnestelsel, ongeveer dezelfde maat als Mercurius.

Io is de binnenste van de vier grote manen van de planeet Jupiter en is naar de mythologische figuur Io genoemd.
De maan werd op 8 januari 1610 door Galileo Galilei ontdekt.
Simon Marius, die ook de ontdekking opeiste, noemde de maan naar Io, de mythologische dochter van de riviergod Inachus.
Deze maan wordt vanwege haar uiterlijk ook wel de pizzamaan genoemd.

Europa is de kleinste van de Galileïsche manen, de vier grote manen van Jupiter, en de op vijf na grootste maan van het zonnestelsel.
Galileo Galilei ontdekte haar op 8 januari 1610.
Simon Marius, die ook de ontdekking claimde omdat hij de vier satellieten onafhankelijk had ontdekt, noemde de maan naar Europa, de dochter van koning Agenor die een affaire had met Zeus (vereenzelvigd met Jupiter) en hem drie kinderen schonk.

Ganymedes is niet alleen de grootste maan van Jupiter, maar zelfs de grootste maan van ons zonnestelsel.
Hij is groter dan Mercurius, maar heeft slechts half zoveel massa als die planeet.
Ganymedes is wel twee keer zo groot als Pluto.

Volgens verschillende bronnen ondekt op 7 januari 1610 door Galileo Galilei.

De Brumby is een slag van verwilderde paarden en pony's dat voorkomt in verschillende delen van Australië.
Het ras ontstond uit weggelopen en losgelaten dieren van kolonisten, die naar Australië waren meegebracht als gebruikspaarden en is daardoor vergelijkbaar met de Amerikaanse mustang.

Het meest bekende leefgebied van de Brumby bevindt zich in de Australische Alpen.

De eerste paarden op het Australische continent waren de paarden van Engelse kolonisten die in januari 1788 in Australië aan land kwamen.
In het begin waren het vooral paarden uit Zuid-Afrika.
Dit waren 'Capers'.
Later werden er ook Engelse volbloeds, Arabieren en Welsh mountainpony's naar Australië gebracht.
Ook kwamen er paarden uit Zuid-Amerika. De meeste van deze paarden hadden een zeer goed uithoudingsvermogen zodat ze de lange zeereis zouden overleven en het zware werk, dat ze in Australië zouden moeten verrichten, aankonden.

Begin 1800 werd in het binnenland van Australië goud ontdekt.
Met de goudzoekers kwamen veel paarden mee.
Soms ontsnapten er paarden en deze begonnen verwilderde kuddes te vormen.
Dit waren de eerste Brumby's.
Door de barre leefomstandigheden paste het type en karakter van deze paarden zich in de loop der tijd aan.
Alleen de sterkste paarden konden overleven, waardoor het ras zeer taai en sober is geworden.

Doordat vele paarden er in slaagden te overleven groeide het aantal Brumby's.
Al in 1860 werden ze omschreven als een plaag.
Dit zorgde in de jaren '60 voor grote problemen in de binnenlanden van Australië.
Men probeerde het aantal dieren te laten teruglopen door met vliegtuigen en jeeps kuddes samen te drijven en ze af te schieten.
Er werden daarbij ongeveer zeventienduizend Brumby's gedood.

Ook tegenwoordig vormen de Brumby's in Australië nog steeds een probleem doordat ze zich zo snel vermeerderen en niet bijzonder geschikt zijn om als rijpaard gebruikt te worden.
Een groot gedeelte van het paardenvlees dat vanuit Australië op de Europese markt terecht komt is afkomstig van Brumby's.

De Brumby heeft een stokmaat (schoft-of schouderhoogte) van 1.40 tot 1.50 meter en is daarmee naar de gebruikelijke indeling eigenlijk een grote pony.
De meeste Brumby's hebben een onderhals.
De stand van de achterbenen is vaak koehakkig en meestal zijn de paarden overbouwd.
Dit betekent dat het kruis (hoogste punt van de achterhand) hoger is dan de schofthoogte.
Brumby's hebben slanke, sterke benen met zeer harde hoeven.

Doordat de Brumby is verwilderd en in zijn jeugd weinig contact heeft met mensen is hij zeer moeilijk te berijden.
Ook een ingereden Brumby heeft een heel onafhankelijk en weinig volgzaam karakter.

Wat betreft de vitaliteit is de Brumby een zeer sterk paard.
Wat betreft zijn karakter is het weinig geschikt is om als rijpaard gebruikt te worden.

New Mexico (Nederlands: Nieuw-Mexico, Spaans: Nuevo México) is een van de staten van de Verenigde Staten.

Op 6 januari 1912 werd New Mexico, als 47ste, effectief een staat van de Verenigde Staten.

De hoofdstad van New Mexico is Santa Fe.
De standaardafkorting voor de staat, die als bijnaam Land of Enchantment heeft ("Land van Betovering"), is NM.

New Mexico heeft een oppervlakte van 315.194 km².
De gemiddelde hoogte is 1735 m boven zeeniveau; het hoogste punt is Wheeler Peak (4011 m), onderdeel van de Rocky Mountains, die New Mexico van noord naar zuid doorkruisen.
De belangrijkste rivier is de Rio Grande.

New Mexico grenst aan het land Mexico en aan de staten Texas, Oklahoma, Arizona, Colorado en Utah.
Het punt waar de grenzen met de laatste drie kruisen heet Four Corners.
New Mexico ligt in de Mountain-tijdzone (UTC-7).

De staat beschikt over veel natuurschoon, zoals de druipsteengrotten bij Carlsbad en het witte zand van White Sands.

De bevolking bedroeg 2.059.000 inwoners in 2010, waarvan 46% Hispanics, zowel nakomelingen van Spaanse kolonisten en nieuwe immigranten uit Latijns-Amerika.

Grote delen van de staat worden voor diverse doeleinden door het Amerikaanse leger gebruikt.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd in Los Alamos de atoombom ontwikkeld.

De grootste stad is Albuquerque met ongeveer 550.000 inwoners (2010).
De tweede stad is Las Cruces met bijna 100.000 inwoners (2010). In de staat liggen ook uitgestrekte Indianenreservaten.

Vóór de komst van de Europeanen bevolkten alleen Indianenstammen als de Navajo's en Apaches het gebied.
Rond 1540 trok de Spaanse conquistador Francisco de Coronado door het gebied, tevergeefs op zoek naar grote hoeveelheden goud.
Zijn expeditie trok zich twee jaar later terug naar Mexico.
In 1595 werd de provincie Santa Fe de Nuevo México gesticht en drie jaar later begon Juan de Oñate met de kolonisatie van het gebied.
In 1610 werd de stad Santa Fe gesticht.

Na de onafhankelijkheid van Mexico in 1821 werd New Mexico onderdeel van dat land.
In 1848 stond Mexico na het verlies van de Mexicaans-Amerikaanse Oorlog een groot gebied af, waaronder het grootste deel van het huidige New Mexico.
In 1853 werd nog een relatief klein stuk aangekocht (de zogeheten Gadsdenaankoop).

De brulkikker, ook wel rundkikker of stierkikker (Lithobates catesbeianus of Rana catesbeiana) is een grote kikker uit de familie echte kikkers of Ranidae.

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst beschreven door Shaw (George Shaw was een Britse botanicus en zoöloog.) in 1802.

Het natuurlijke verspreidingsgebied ligt in het oostelijke en centrale deel van de Verenigde Staten.

De brulkikker is een grote soort die 15 tot 23 centimeter lang wordt.
De kikker is alleen al aan de grootte te herkennen, maar ook aan de groene rug en meestal witte maar soms roodoranje buik en de oranje ogen met horizontale spleetpupil.
De mannetjes zijn te herkennen aan de zeer grote trommelvliezen of tympana, zichtbaar als ronde, zwarte en schijfvormige plekken aan weerszijden van de kop.
Bij mannetjes zijn deze twee keer zo groot als het oog, bij vrouwtjes ongeveer even groot.
In tegenstelling tot vrijwel alle andere Europese kikkers ontbreken de huidplooien aan weerszijden van de rug, dorsolaterale lijsten genoemd, volledig.
Wel loopt een huidplooi (klierlijst) van achter het oog over het trommelvlies naar de basis van de achterpoten.

Het geluid van de brulkikker klinkt zeer hard en wordt wel vergeleken met het loeien van een rund (wrhummm..), daaraan is ook de naam te danken.
De kikkervisjes worden tot 15 centimeter lang en zijn bruingroen met kleine donkere vlekjes.

De brulkikker leeft vooral van ongewervelde dieren.
De kikker eet echter alles wat in de grote bek past, en omdat hij zeer groot kan worden, zijn inheemse amfibieënsoorten niet veilig, maar ook kuikens van watervogels, knaagdieren, hagedissen en zelfs jonge (gif)slangen worden in één keer doorgeslikt.

In het oorspronkelijke leefgebied zijn schildpadden en zelfs jonge krokodilachtigen niet veilig, deze komen in Italië niet voor.
Het ontbreken van grote schildpadden en krokodilachtigen is ook een van de redenen dat de kikker zich massaal kan vermenigvuldigen omdat deze dieren belangrijke vijanden zijn en de populaties in het natuurlijke leefgebied in stand houden.

De voortplanting vindt plaats als de temperaturen stijgen tot 17-21 graden Celsius.
De mannetjes omklemmen de vrouwtjes bij de oksels, deze paargreep wordt wel amplexus genoemd.
De paarlust is berucht, vele koivissen en karpers legden het loodje nadat ze door de enorme en kennelijk bijziende dieren in een dodelijke paaromhelzing genomen werden.

Het aantal eitjes kan oplopen tot 10.000 tot 25.000 stuks, die als grote matten onder het wateroppervlak drijven.
Na ongeveer één tot twee weken komen de 12 tot 15 millimeter lange kikkervisjes tevoorschijn.
Het larvestadium duurt twee tot drie jaar, zowel in Noord-Amerika als in Italië.
De kikkervisjes bereiken een lengte van 12 tot 14,5 cm, soms groter dan 16 cm.
Na de metamorfose echter zijn de kleine kikkertjes drie tot zes centimeter lang.
Na twee tot vier jaar zijn ze geslachtsrijp, de brulkikker kan in de natuur zestien jaar oud worden.

In de jaren 70 en 80 zijn brulkikkers massaal in West-Europa ingevoerd als fauna voor tuinvijvers.
Meestal gingen ze als kikkervisjes over de toonbank, maar ook volwassen exemplaren zijn geliefd, om de grote kikkerbillen.
Hoewel men aanvankelijk dacht dat de brulkikker zich in het Nederlandse klimaat niet kon voortplanten, bleek in de jaren 90 dat dit wel het geval was.

Men vreesde een zelfde scenario als met de agapad (Chaunus marinus) die zich in Australië had ontwikkeld tot een invasieve soort, net als de agapad zet de brulkikker enorme hoeveelheden eitjes af.
Om die reden werd import in de EU verboden.
In Duitsland werden in 2001 nog verschillende populaties gemeld, en in België haalde de soort in 2007 het nieuws doordat de kikker het ecologisch evenwicht in het Netegebied dreigde te verstoren.

In september 2010 werden in twee vijvers in het Nederlands-Limburgse Baarlo brulkikkers en kikkervisjes aangetroffen.
Dit leidde tot verontrusting bij amfibieënspecialisten en omwonenden.
Er werd een informatieavond voor omwonenden georganiseerd.

MNM is een Vlaamse radiozender van de openbare omroep VRT.
Zijn slagzin luidt : music and more.
De zender ging van start op maandag 5 januari 2009 en profileert zich als instapradio.
MNM draait hits van de jaren 80 tot nu.
Vooral pop, poprock, dance en top 50-muziek.

Na het stopzetten van Donna kwam de VRT met een opvolger : MNM.
De naam werd bekendgemaakt op 7 november 2008 tijdens een uitzending van Peter Live, het televisieprogramma van Peter Van de Veire.
Het logo werd op 11 december 2008 bekendgemaakt door Dave Peters en Ann Van Elsen in een filmpje op YouTube.
De uitzendingen zijn op maandag 5 januari 2009 om 6.00 uur begonnen met De Grote Peter Van De Veire ochtendshow en met het nummer Forever van Milk Inc.

Het nethoofd was tot maandag 25 januari 2010 Greet Santy.
Nu neemt Rino Ver Eecke die taak op zich.

Op 8 maart 2010 werd het logo van MNM lichtjes gewijzigd.
De eerste, zwarte 'M' werd blauw.
De letters van het logo lijken nu iets voller.
Tegelijk kreeg de studio van MNM een opfrisbeurt en ook de website ziet er sindsdien iets anders uit.

Op 28 maart 2011 ondergaat MNM alweer een lichte verandering : er komen nieuwe jingles, een nieuw programma (Sing Your Song) en twee nieuwe presentatoren (Renée Vermeire en Bert Beauprez).
De slogan Let's have a big time verandert in music and more.
In augustus 2011 werd de MNM-website in een nieuw kleedje gestoken.

Vanaf 27 augustus 2012 worden verschillende nieuwe programma's gepresenteerd en wordt de dj-ploeg vernieuwd.
Ook zal Peter Van de Veire een nieuwe sidekick krijgen. Een week later, op 3 september, krijgt MNM een gedifferentieerd radionieuws met vaste nieuwslezers Leen De Witte en Leen De Ridder.

• De internetdomeinnaam mnm.be was reeds in gebruik door een meubelbedrijf uit Temse. Zaakvoerder Jan Mertens verkocht de domeinnaam zonder te weten waarvoor hij later gebruikt zou worden.
• De VRT had een korte twist met de fabrikant van M&M's over de naam MNM. Er is inmiddels overeenkomst bereikt met Mars Foods. Men heeft de inhoud van de overeenkomst niet bekendgemaakt.
• MNM hits is een digitale tegenhanger van MNM die non-stop hits uitzendt.
• De MNM-toerbus trekt regelmatig met een heel aantal luisteraars naar een optreden van bekende artiesten. Rihanna, Lady Gaga, The Black Eyed Peas, Mika ... waren al aan de beurt. Op de zender kan men meedoen aan een wedstrijd om met de bus mee te mogen.
• Enkele keren per jaar is er ook MNM Live. Dat is een exclusief optreden van een wereldberoemde zanger of zangeres voor enkel MNM-luisteraars. De eerste MNM Live was van Amy MacDonald.

De bruinvis (Phocoena phocoena) of het zeevarken (hoewel meerdere dieren die naam dragen) is een tandwalvis uit de familie bruinvissen (Phocoenidae).

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Linnaeus in 1758.

De bruinvis komt verspreid voor in de kustwateren van het noordelijk halfrond.

De bruinvis wordt maximaal 1,80m lang met een max. gewicht van 60kg.

Bruinvissen hebben een stompe snuit, een lage, driehoekige rugvin en (zoals alle walvisachtigen) een platte staartvin.
De rug is donkergrijs, de buik helderwit.
Ze leven alleen of in kleine groepen van 2 à 10 dieren en incidenteel in grotere groepen tot enkele tientallen dieren.
De trekbewegingen van de bruinvis zijn onvoldoende bekend, maar er lijken verschillende populaties te bestaan die elk eigen zomer- en winterverblijven bezoeken.

De naam bruinvis is op het eerste gezicht vreemd, omdat deze dieren geen vissen zijn en ook geen bruine kleur hebben.
De verklaring hiervoor is dat vroeger, toen de mensen nog niet zo veel van dieren wisten, alles wat in de zee leefde vissen noemde, en grauwe kleuren, zoals bruin, grijs en zwart, werden allemaal bruin genoemd.

Bruinvissen eten kleine levende dieren zoals vissen, garnalen enz.
Deze vinden ze met behulp van echolocatie.
Ze zwemmen voornamelijk vlak onder het zeeoppervlak.
Ze kunnen net als een dolfijn uit het water springen, maar doen dit vrijwel nooit.

Ze komen voor in ondiep zeewater van maximaal 200 meter diep en met een temperatuur beneden de zeventien graden Celsius.
Ze zijn beslist niet zeldzaam : geschatte aantallen in de Noordzee lopen uiteen van 100.000 tot 500.000 exemplaren.

De soort komt ook veel in de Nederlandse kustwateren voor, vooral in de wintermaanden en het vroege voorjaar (november - april).
Tot ongeveer het einde van de jaren 50 was de bruinvis algemeen langs de Nederlandse kust, maar in de jaren 60 was de soort hier verdwenen.
Sinds 1985 werden weer af en toe kleine aantallen bruinvissen in de Nederlandse kustwateren gezien, en vanaf 2000 nam dat aantal snel toe.
Inmiddels is de soort alleen in juni werkelijk zeldzaam langs de kust, in alle andere maanden van het jaar kunnen ze nu worden waargenomen.

In de Oosterschelde leeft een kleine populatie bruinvissen die daar in alle maanden van het jaar lijkt te blijven.
Behalve dat de aantallen langs de Nederlandse kust snel zijn toegenomen is er ook sprake van een snelle toename van het aantal strandingen.
Veel van de in Nederland aanspoelende bruinvissen blijken door verdrinking om het leven te zijn gekomen.
Vermoedelijk verdrinken de dieren in vistuig dat in ondiep water wordt gebruikt.

Bruinvis wordt tegenwoordig nog nauwelijks gegeten.
In de middeleeuwen stond de bruinvis echter wel vaak op het menu.
Hij werd gekookt en vervolgens gevuld met veel kruiden zoals peper, saffraan en kaneel.

De Nederlandse geslachtsnaam "Varke(n)visser" herinnert aan de bruinvis.
Het dier werd ook wel "varkensvis" genoemd.
In Brabantse archieven vindt men wel eens "waterverken" als alternatieve benaming voor bruinvis.
Ondanks het feit dat hij een zoogdier en dus geen vis is, stond de rooms-katholieke Kerk het eten van bruinvis tijdens de vasten en op vrijdagen toe.

Burj Khalifa is een wolkenkrabber in de stad Dubai in de Verenigde Arabische Emiraten en sinds 2007 het hoogste gebouw ter wereld.
De bouw startte op 21 september 2004.
Op 21 juli 2007 nam de Burj Khalifa de titel 'hoogste gebouw ter wereld' over van de Taipei 101 in Taiwan.
Op 17 januari 2009 bereikte de toren haar hoogste punt, met een hoogte van 828 meter.
Het gebouw werd met groots vuurwerk geopend op 4 januari 2010.

Tijdens de bouw stond de toren bekend onder de naam Burj Dubai, maar enkele uren voor de opening werd de toren herdoopt tot Burj Khalifa, een verwijzing naar Khalifa bin Zayed Al Nahayan, president van de Verenigde Arabische Emiraten en emir van het naburige Abu Dhabi.
Deze naamswijziging gebeurde na aanzienlijke financiële steun aan het door de financiële crisis geteisterde Dubai vanuit de rijke oliestaat Abu Dhabi.

De Burj Khalifa werd ontworpen door het gerenommeerde Amerikaanse architectenbureau Skidmore, Owings and Merrill uit Chicago.
Zij ontwierpen onder meer ook de Willis Tower in Chicago en de Jin Mao Tower in Shanghai.
De hoofdaannemer werd het Zuid-Koreaanse Samsung C&T Corporation, met als belangrijke onderaannemers het Belgische Besix en het plaatselijke Arabtec Construction.
De projectontwikkelaar is Emaar Properties uit Dubai.

Het grondplan van de toren is gebouwd in de vorm van de Hymenocallis, een veelvoorkomende woestijnbloem in de regio.
De toren is opgebouwd uit drie elementen rond een centrale kern.
Het betonnen lichaam van het gebouw is ruim 575 meter hoog.
De dakhoogte is rond de 636 meter.
De schattingen over de uiteindelijke hoogte liepen ver uiteen.
De betrokken bedrijven hielden dit eerst angstvallig geheim uit angst dat de hoogte van de Burj Khalifa in korte tijd zou worden overtroffen.
Uiteindelijk bleef de teller staan op 828 meter.

In de toren is, naast kantoorruimte en 900 appartementen, ruimte gereserveerd voor een groot hotel.
Het hotelinterieur is ontworpen door modeontwerper Giorgio Armani.
Het eerste Armani Hotel heeft 15 van de 37 onderste verdiepingen betrokken.

Men verwacht dat op de verdiepingen 37 tot 108, appartementen komen.
Volgens de projectontwikkelaar werden alle appartementen in acht uur verkocht. Er wordt een zwembad gebouwd op de 78e verdieping, een lobby op de 123e verdieping en een observatiedek op de 124e verdieping.
Verder bevindt 's werelds hoogste nachtclub zich op de 143e verdieping en is op de 158e verdieping 's werelds hoogste moskee te vinden.

Het hoogste gebouw dat ooit door mensen is gebouwd, breekt vele records. Enkele daarvan zijn hieronder beschreven:

• In februari 2007 overtrof de Burj Khalifa de Willis Tower, die op dat moment het grootste aantal verdiepingen ter wereld bezat.
• Op 13 september 2007 bereikte de toren een hoogte van 555 meter. Hiermee werd het hoogste vrijstaande bouwwerk ter wereld, de CN Tower te Toronto, gepasseerd.
• Op 7 april 2008 liet projectontwikkelaar Emaar het bericht uitgaan dat de Burj Khalifa een hoogte van 629 meter (en 160 voltooide verdiepingen) had bereikt. Nu was ook de KVLY-TV-mast in Noord-Dakota (628,5 meter) gepasseerd. Daarmee overtrof de Burj Khalifa het hoogste bouwwerk op aarde.
• Op 1 september 2008 werd de hoogte van 688 meter behaald. Hiermee was het enige hoogterecord dat nog stond, dat van het hoogste bouwwerk ooit, reeds met 41,5 meter verbroken. Hiervoor stond het hoogterecord op naam van de 646,4 meter hoge mast van Radio Warschau, welke in 1991 tijdens onderhoudswerkzaamheden plotseling is ingestort.
• Op 23 januari 2011 werd het hoogste restaurant ter wereld, genaamd At.mosphere, in de Burj Khalifa geopend. Het restaurant bevindt zich op de 122e verdieping, op 422 meter hoogte.

De toren had 's werelds snelste liften, met een snelheid van 42 km/u (11 m/s) (dit record werd ondertussen verbroken door de liften van de G1 Toren in Hitachinaka, Japan : 48 km/u of 13 m/s) en een capaciteit van 21 personen.
Het is de hoogste liftinstallatie ter wereld.
De waterinstallatie zal de toren, met een gemiddelde van 946.000 liter per dag, van water voorzien.
De maximale elektriciteitsvoorziening wordt geschat op 36 MVA.
Het koelsysteem zal het equivalent van ruim 10,2 miljoen kilo gesmolten ijs als koelwater gebruiken.
De toren vormt het middelpunt van een multifunctioneel complex, dat onder meer het daarnaast gelegen grootste winkelcentrum ter wereld, de Dubai Mall omvat.
De toren ligt aan een kunstmatige vijver met daarin de grootste fontein ter wereld.

De bruinrode wespenorchis (Epipactis atrorubens) is een orchidee uit de onderfamilie Epidendroidae.

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door [Hoffm.(Georg Franz Hoffmann was een Duits lichenoloog en botanist).] Besser (Wilibald Swibert Joseph Gottlieb von Besser was een Oostenrijks botanist) in 1809.

De bruinrode wespenorchis komt voor in Midden- en West-Azië en Oost-, Noord- en Midden-Europa. Westelijk tot in Nederland, België en Groot-Brittannië, noordelijk tot de Noordkaap.

De plant wordt 25-60 cm hoog en bloeit van juni tot juli met naar vanille geurende paars-rode bloemen.
Het bovenste lid van de stengel is vaak langer dan de onderste leden.
Het vruchtbeginsel is dicht bezet met bruinrode haartjes.

De bruinrode wespenorchis komt op matig vochtige, kalkhoudende gronden tussen het gras voor en groeit op zonnige plaatsen of in lichte schaduw.

In Nederland is de plant zeer zeldzaam in Zuid-Limburg, op Voorne en bij Amsterdam. Ook gevonden op Terschelling en bij Schoorl.

In Vlaanderen zeer zeldzaam. Nu nog slechts op een plek in Hoboken (Antwerpen).
In Wallonië: Zeldzaam in het Maasgebied en de zuidelijke Ardennen (met name in de Famenne).

De bruinrode heidelibel (Sympetrum striolatum) is een Echte libel uit de familie van de Korenbouten (Libellulidae).

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Charpentier (Toussaint de Charpentier was een Duits geoloog en entomoloog.) in 1840.

Het is een libel die in vrijwel heel Europa voorkomt.

In Nederland is het een algemene soort van juli tot oktober.
Regelmatig vinden er invasies vanuit het zuiden plaats.

De bruinrode heidelibel wordt 40 tot 44mm groot.

De bruinrode heidelibel kan gemakkelijk verwisseld worden met de steenrode heidelibel (Sympetrum vulgatum).
Het belangrijkste verschil is de streep over het voorhoofd die bij de eerste niet doorloopt langs het oog en bij de steenrode heidelibel wel.

De bruinrode heidelibel is meestal te vinden bij ondiep, stilstaand water.
Ze zwerven echter over grote afstanden, waardoor ze ook vaak gezien worden in weilanden en bermen.
Er zijn zelfs waarnemingen van groepen van miljoenen exemplaren boven zee.

Zoals de meeste korenbouten, jaagt deze libel vanaf uitkijkposten op kleine insecten.

De levenscyclus van de bruinrode heidelibel duurt een jaar.
De eitjes overwinteren na op het water afgezet te zijn.
De larven leven op de bodem onder meer van muggenlarven.

De soort staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd(LC).

De bruinkopslingeraap (Ateles fusciceps) is een slingraap van de klade apen van de Nieuwe Wereld.

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Gray (John Edward Gray, was een Brits zoöloog.) in 1866.

De bruinkopslingeraap komt voor in de oerwouden in het noorden van Zuid-Amerika en in Midden-Amerika.

De bruinkopslingeraap doet zijn naam eer aan door van tak naar tak en van boom tot boom te springen om zo grote afstanden te overbruggen.
Het is ook een echte boombewoner, die zelden of nooit op de grond komt.

De bruinkopslingeraap wordt 40 tot 54cm groot (zonder staart).
De staartlengte varieert van 71 tot 85,5cm.
De mannetjes hebben een gemiddeld gewicht van 8,9kg, de vrouwtjes zijn iets lichter.

Zijn menu bestaat voornamelijk uit vruchten, maar daarnaast eet hij ook bladeren, boombast, jonge twijgjes en honing.
Zo nu en dan eet hij ook dierlijk voedsel, zoals vogeleieren en insecten.

Het is een dagactief groepsdier dat in grote groepen samenleeft.
Naar men aanneemt, zijn de dieren in dergelijke groepen familie van elkaar.

Ze leven in de vochtige tropische en subtropische regenwouden op hoogtes tussen de 100 en 1700meter, maar worden ook hoger waargenomen naarmate hun leefgebied inkrimpt.

De voortplanting is bij bruinkopslingerapen niet seizoensgebonden.
Bruinkopslingeraapvrouwtjes krijgen doorgaans eens per 2 of 3 jaar één jong dat geboren wordt na een draagtijd van 7.5 maanden.
Het jong wordt ongeveer 4 maanden door de moeder op de buik gedragen.
Het jong klemt zich hierbij stevig vast in de vacht van de moeder en slaat zijn staart stevig om de staartbasis van de moeder heen.
Als het jong groter en zwaarder wordt, draagt de moeder het op de rug.

Op de IUCN lijst staan ze gemarkeerd als met uitsterven bedreigd.