.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

zaterdag 24 december 2011

 

--------------

 

Naar mijn bescheiden (en inderdaad bevooroordeelde) mening waait er heden ten dage, onder het voorzitterschap van het jonge Toebackblaadje, een vreemde centrum-rechtse wind bij De Morgen. Komt misschien door de Internet-versie ervan. Vreemd, dat hij precies dààr waait, en toch ook weer niet omdat hij zaken aanbrengt die in de redactielokalen gewoon niet mogen uitgesproken worden…Curieus temeer, daar zoiets allemaal geschreven wordt door de opvolger van Ief Desmet, de handpop die nog bij Vadertje Stalin op de schouder schijnt te hebben gezeten….

Maat terzake!

Enerzijds streelt het een beetje de eigen ego, dat een echt dagblad, ook al is het maar De Morgen, een nietig blogschrijvertje achternaloopt, om het oude beklemmende verhaal van de magere jaren ’30 in de tijd die we vandaag beleven, te hertekenen. Anderzijds is het beangstigend, want na de magere jaren ’30, kwamen de rampzalige oorlogsjaren van WO II. En geloof me, De Morgen ziet in de USA vooral de oorlogsindustrie om orde op zaken te stellen, om met opzet te kunnen zwijgen over Duitsland, dat zowel toen als nu de eerste viool speelt. Al is het nu (voorlopig) niet met zware oorlogsindustrie dat de werkloosheid moet bestreden worden…

Ja kijk, en dààr precies is De Morgen weer verkeerd door de logische gevolgtrekking te verzwijgen : moeten wij niet als toen, de kant kiezen van de sterksten? Anders komen we, net als toen,  terecht tussen hamer en aambeeld. Tussen de hamer van het communisme en het aambeeld van het socialisme…..

Besparen, beste Heer Hoofdredacteur, weet U net zo goed als ik, zou moeten beginnen met minder genereus te zijn tegenover de halve wereld. Als ik zeg ‘minder genereus’, bedoel ik eigenlijk helemaal niet genereus, want het wordt weldra “sauf’qui peut’ voor het kleinste kind. Maar vooral dàt zult U wel nooit schrijven. Want dat is mestkevertaal!

-------------------

De foute keuze

Vandaag sleurt een stevige staking het land in een verlamming. Uit de acties spreekt een angst die velen tegenwoordig delen: zullen we met z'n allen een deel welvaart moeten opgeven? De regering maakte met haar pensioenplan die angst concreet: ja, we moeten langer werken, en ja, we krijgen minder na onze loopbaan.

Opvallend is hoe sterk de bonden redeneren vanuit de positie van de babyboomers: zolang het pensioen van de huidige generatie vijftigers en zestigers maar niet in het gedrang komt. Dat de twintigers en dertigers zo met een erfenis opgezadeld worden die onhoudbaar is, is minder van tel.

Daarmee is niet gezegd dat de regering Di Rupo het bij het rechte eind heeft met haar aanpak. Ja, de staat heeft broodnodige hervormingen nodig, en mag gerust kritisch kijken naar al haar uitgaven én inkomsten. Alleen moeten de stuurlui durven erkennen dat de eurocrisis en de wereldwijde roetsjbaan richting recessie schreeuwen om een fundamenteel andere aanpak. De uitweg uit deze crisis is niet minder overheidsuitgaven, maar meer.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de machthebbers van dit land geen echte greep meer hebben op de koers van supertanker Europa. En die tanker vaart onder de vlag van budgettaire discipline en besparingen, met Kapitän Angela Merkel aan het roer. Duitsland heeft een efficiënte staat en een hoge pensioenleeftijd. Nu mag de rest van Europa volgen: de knip erop, en snoeien maar.

Het pensioenplan van deze regering is niet veel meer dan de stoelen op het dek wat verschuiven, essentieel verandert dat niets aan de verkeerde koers. Verschillende topeconomen én Europese leiders voorspellen voor het volgende decennium de 'Long Slump', een lange periode met bijzonder weinige economische groei. Meteen doemt ook de vergelijking op met de 'Great Depression' van de jaren 30. Massaal jobverlies in de (Amerikaanse) landbouwsector leidde toen tot een schuldencrisis, een financiële crash en uiteindelijk een reële crash. Het overheidsantwoord op de crisis gaf Franklin Roosevelt pas jaren later: massale overheidsinvesteringen in infrastructuur en onderwijs. Uiteindelijk bleek enkel de opbouw van het oorlogsapparaat om WOII te winnen voldoende om uit de depressie te komen.

De parallel met 2011 is beangstigend. Miljoenen jobs in de industriële productie in het Westen zijn de laatste jaren verloren gegaan aan China en India en komen nooit meer terug. Jongerenwerkloosheid in Zuid-Europa zit nu al op pieken tot 50 procent. En het enige antwoord dat Europa biedt is: besparen. Niet per se om efficiënter of competitiever te worden, maar vooral om te kunnen lenen op de financiële markt.

Een gigantisch investeringsprogramma is de enige oplossing uit deze impasse. Een stimuluspaket dat gefocust is op het opbouwen van een nieuwe economie, weg van industriële productie en gericht op diensten. Onderwijs is daarbij cruciaal, net als onderzoek en ontwikkeling. Alleen zo zullen de komende generaties ook hun welvaartsprong kunnen maken, net zoals de babyboomers.

Als het bespaarde geld op pensioenen gebruikt zou worden om dit allemaal te financieren in plaats van ontoerekeningsvatbare banken te redden, zou het allemaal iets makkelijker uit te leggen zijn door onze politieke leiders. Alleen zijn we op dit moment niet gezegend met écht moedige politici.

Wouter Verschelden
Hoofdredacteur De Morgen

-------------------

Diagonaal herlezen

Dat onze welvaart door de open grenzen heen zou wegsijpelen, dat hadden onze Grote Geesten waarschijnlijk wel meegerekend. Maar niet dat het zo vlug zou gaan. Het zou wel ‘hun tijd meegaan’, hebben ze gedacht, de syndicaten voorop. Het wankel evenwicht arbeid-kapitaal werd grondig verstoord, en de ‘Derde Wereldlanden’ zijn nu precies ook niet van gisteren : wie kan het ze kwalijk nemen dat ze hun kansen benut hebben?  De Wet van Vraag en Aanbod werd miskend : goedkope lonen waren er in overvloed zodat het zelfs goedkoper was de garnaalvangst naar Marokko uit te voeren, deze daar te doen pellen en verpakken, en terugbrengen naar de havens aan onze kant van het Kanaal, dan ze hier te verwerken. Is het dan te verwonderen, dat die Marokkaanse arbeiders na verloop van tijd hun neus achterna reisden? Velen van hen zijn hier nu ook ‘uitkeringsgerechtigde werkloze’ geworden, of zelfs gepensionneerd, maar bezitten samen met hun familie hele wijken in hun geboorteland.

Van ‘solidariteit’ gesproken : deze is, op onze kosten, zelfs grensoverschrijdend geworden! Voilà, ook dat is ‘globalisatie’

Als onze tijden gelijken op de jaren ’30, dan is gezegde globalisatie toch wel een wezenlijk verschil. Ook was de Islam toen een rijstkorreltje die zich nog kon koesteren onder de kerstboom : nu is het een allesbedreigende wereldmacht geworden die de beschaving enkele honderden jaren terugdraaien wil.

Als wij ons al zouden kunnen waarmaken in deze nieuwe wereld, zou het moeten zijn wegens onze technische kennis. Maar daar is ons onderwijs jammerlijk in tekort geschoten : het produceert teveel afval. Het verplicht onderwijs tot 18 jaar is een van de rails die terugvoeren naar vele honderden jaren achterstand. Zie hoger.

De (niet meer zo) nieuwe hoofdredacteur bij De Morgen is een goede handbal-speler : hij jongleert met begrippen als een doorwinterde circus-artiest en verdient daarmee zijn boterham. Hij is dus op de goede weg. Nu alleen nog de juiste ballen hanteren!

Zou het dan toch waar zijn, dat De Morgen over te nemen is? Maar laten we doen zoals de schuldeisers van Saab het gedaan hebben : het zaakje eerst laten failliet verklaren, om dan de infrastructuur tegen een zacht prijske over te nemen. Er zit een enorm potentieel aan lezers te wachten op een dagblad-recht-door-zee.

Hallo! ELVEEBEE, leeft gij nog?