MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

Met alle Chinezen, maar niet met den dezen, zal hij gedacht hebben.

Het is voldoende bekend, dat de 2 Oost Vlaamse Liegebeesten, Verhofstat en De Gucht, niet samen door één deurgat kunnen. Zelfs een dubbele deur, speciaal op maat gemaakt, gaat niet vanwege hun uitzonderlijk dikke nek. Zelfs als wijnboer in Italië in hun vrije tijd is het hommeles over wie nu de dikste druiven had. De Gucht brengt zelfs zijn wijn in België op de markt, maar die schijnt niet te drinken te zijn.

Elders werd De Gucht al opgehemeld wegens zijn succes met de Chinese zonne-panelen, en samen met het slinkend aantal VLD-kiezers, zou dat de doodsteek betekenen voor de kansen van Vhfsdt, want een van de twee zou zijn Europees mandaat moeten inleveren. Misschien wel in het voordeel van een Vlaams Nationalist.Gent in zak en as, en Termont op bedevaart naar O.L.Vrouwke van Oostakker! Want als de Blauwe Geschelpten duiken, duiken de Rode Valken ook en komt Gent, voor het eerst in honderden jaren, ook in handen van de Vlaams Nationalisten, naar het voorbeeld van de Koekestad.

De soep echter wordt nooit zo warm gegeten als ze op tafel komt. De Keizer van Berlare schijnt deze keer zijn hand fameus te hebben overspeeld. Zijn Mireille en het zeuneke Zaan Zaak in zak en as, want zonder de Pater Familias zijn beiden nog minder dan niks. Zaab Zaak kan zelfs met de gekochte universitaire bull op zak, daarmee nog niet tot 3 tellen.

Blijft nog maar de vraag, of überhaupt de VLD straks boven de kiesdrempel komt. Men is daar al jaren aan een stuk bezig het graf te delven voor het Vlaams Belang

(denk maar aan het politiek proces in Gent en de veroordeling van het Blok door een Rechter Verhofstadt-vriendje, die als enige bereid gevonden werd om het Loge-wachtwoord uit te voeren)

Maar zoals het spreekwoord zegt :Wie een graf delft voor een ander, valt er dikwijls zelf in.

In ieder geval heffen wij, samen met alle mensen die een nieuw en beter Europa wensen, het glas op de goede afloop.

EU commissaris Karel de Gucht stelt het recente akkoord over de zonnepanelen met China graag voor als een politieke overwinning. In werkelijkheid was het een complete afgang en het is zeer de vraag of dit zijn politieke toekomst niet hypothekeert.

Enkele maanden geleden kondigde Karel de Gucht met grote trom aan dat hij indien nodig heffingen zou invoeren tegen Chinese zonnepanelen. Het moest maar eens gedaan zijn met de oneerlijke concurrentie vanuit China. Het zou het eerste ernstige conflict worden tussen de Europese Unie en China. Eind juli meldde hij dan triomfantelijk dat er een akkoord was bereikt en dat hij zijn zin had gekregen. Na weken van intensieve onderhandelingen kan ik vandaag bekendmaken dat ik tevreden ben met het aanbod van een prijsverbintenis dat de exporteurs van Chinese zonnepanelen voorgelegd hebben, aldus de Gucht.

De Financial Times geeft een heel andere versie van de feiten. In een paginagroot artikel gaat de krant uitgebreid in op het akkoord en ook op de bewogen politieke loopbaan van onze Belgische eurocommissaris. Ze schetsen geen al te fraai beeld.

Direct na zijn dreiging met hoge heffingen tegen de Chinese goedkope zonnepanelen kreeg de Gucht tegenwind van een meerderheid van de EU-landen onder leiding van Duitsland. Ook België sloot zich daarbij aan. Deze landen vreesden dat dit het begin zou kunnen zijn van een uitzichtloze handelsoorlog met een zeer belangrijke handelspartner. Bovendien zouden de heffingen alleen maar leiden tot hogere prijzen voor zonnepanelen. Dat zou de crisis in de sector nog verergeren en de omschakeling naar groene technologie een serieuze deuk geven. Chinese firmas zouden hun productie wellicht ook delokaliseren naar andere Aziatische landen van waaruit ze hun goedkope export gewoon zouden kunnen verder zetten.

De Gucht trok zich van die Europese tegenkanting niets aan. Uit het verleden is al vaker gebleken dat hij koppigheid en arrogantie probleemloos combineert tot de realiteit er anders over beslist. Die realiteit liet ook deze keer niet lang op zich wachten. De Chinezen openden een onderzoek naar de import van Europese wijn, wat tot grote bezorgdheid leidde in Frankrijk en andere Zuiderse landen. Ook dreigden ze een zaak te openen i.v.m. de invoer van wagens. Dat zag Duitsland nog minder zitten. De Duitse export naar China bedraagt namelijk jaarlijks 67 miljard dollar, het drievoudige van de Europese import van zonnepanelen. Merkel wou een handelsoorlog met China te allen prijze vermijden.

De Gucht bleef echter stoer doen en haalde uit naar China dat hij ervan beschuldigde de Europese landen tegen elkaar uit te spelen. Maar hij werd snel op zijn plaats gezet. De eurocommissaris mocht zijn plannen tot invoerheffingen vergeten en moest zich tevreden stellen met een uiterst slap akkoord. Dat akkoord legt de minimumprijs vast op 56 cent, ongeveer de prijs die momenteel door de Chinezen wordt gehanteerd Dat is zowat de helft van wat de Commissie vorig jaar nodig achtte om de dumping ongedaan te maken. Er is een maximaal volume vastgelegd, maar dat verschilt nauwelijks van wat nu ingevoerd wordt. De Europese producenten van zonnepanelen zijn over het bereikte akkoord in alle staten en trekken zelfs naar het Europees Hof in Luxemburg om het aan te vechten.

Het lijdt geen twijfel dat China de productie van zonnepanelen subsidieert. Maar Europa doet dit ook voor zijn landbouw, en dan zwijgen we nog over de oorlogsindustrie van de VS. Er is een tijd geweest dat landen uit het Noorden eenzijdig en brutaal hun wil konden opleggen aan ontwikkelingslanden. De Gucht leeft blijkbaar nog in dat tijdperk en wil maar niet zien dat de wereldverhoudingen aan het kantelen zijn. Een ander goed voorbeeld hiervan is het incident in Congo in 2008. Toen dacht hij als minister van Buitenlandse Zaken de Congolese president als een kleine jongen de les te kunnen spellen. Zijn drukkingsmiddel was 200 miljoen euro ontwikkelingshulp. Hij was echter een klein detail uit het oog verloren. Enkele weken voordien was Congo een lening toegezegd van China ter waarde van 12 miljard dollar, bijna vijftig keer zoveel als de Belgische aalmoes. Voor de Congolese president was de rekening snel gemaakt.

De Financial Times stelt vast dat dit niet de eerste keer is dat de Gucht zich als een olifant in en porseleinkast gedraagt. Louis Tobback noemde hem omwille daarvan ooit een toogstrateeg. De beurskrant verwijst naar het fameuze debat over het stemrecht voor migranten in 2004. De liberalen zaten toen in de regering, maar waren in meerderheid tegen de toekenning ervan. Na heel wat interne discussie gingen ze uiteindelijk akkoord. s Anderendaags verklaarde de Gucht, die op dat moment partijvoorzitter was, vrolijk op televisie dat hij het akkoord toch niet zou goedkeuren. Het kostte hem toen zijn voorzitterszetel en het gekrakeel leverde de partij bij de volgende verkiezingen een zware nederlaag op.

De beurskrant vermeldt nog enkele heldenfeiten van keizer Karel. In 2004 kwam het tot een ernstig diplomatiek incident tussen België en Congo omwille van denigrerende uitspraken van Excellentie De Gucht aan het adres van president Kabila. In 2005 schilderde hij premier Balkenende van Nederland af als een mix van Harry Potter en brave stijfburgerlijkheid, een man in wie ik geen spoor van charisma kan ontwaren. Niet dat hij geen gelijk had, maar als minister van BZ van een buurland is het gewoonweg not done. In 2010 waren het de joden die het moesten ontgelden. In een interview voor Radio 1 liet hij zich het volgende ontvallen: En onderschat ook niet wat de mening is - nog los van de lobby - van de doorsnee Jood buiten Israël. Daar is inderdaad een geloof - ik kan het moeilijk anders dan zo omschrijven - bij de meeste Joden, dat zij gelijk hebben. En geloof is iets wat je moeilijk met rationele argumenten kunt bestrijden. Het gaat ook niet over al dan niet gelovige Joden, hoor. Ook vrijzinnige Joden hebben datzelfde geloof dat zij eigenlijk gelijk hebben. Het is dus niet gemakkelijk om zelfs met een gematigde Jood een gesprek te hebben met wat zich in het Midden-Oosten ontrolt. Het is een bijzonder emotionele aangelegenheid. Subtiel is anders.

Door zijn blunders in de Belgische politieke zit hij vandaag in Europa. Het is nu zeer de vraag of zijn toogstrategie het hem ook daar niet onmogelijk zal maken. De Gucht wil graag een tweede keer als commissaris zetelen. Maar men kan zich moeilijk voorstellen dat Duitsland zo een tweede incident zal toelaten. Misschien kan hij na de verkiezingen van volgend jaar Leterme opvolgen aan de OESO, of anders kan hij ook nog gaan doctoreren in Oxford.