.

.

Het Heilig Land, beter gezegd,

.

De ‘Mandaat-gebieden van wijlen de Volkerenbond….R.I.P. 1918, na WO I

*

(vervolg)

Het optimisme wordt ook niet gesteund door de uitspraak van een PA-minister in aanwezigheid van Abbas: Bij de akkoorden die de PA met Israël sloot en eventueel zal sluiten spiegelen de Mohammedanen zich aan het Hudaybiyyeh-akkoord, dat Mohammed sloot met de Quraish stam van Mekka. Het voorzag in een wapenstilstand van 10 jaar, maar na 2 jaar viel hij met zijn manschappen de Quraishstam aan en veroverde hij Mekka. Bovendien is de bepaling dat Israël vernietigd moet worden nooit uit het Handvest van de PLO geschrapt, ondanks de afspraak daarover in de Oslo-akkoorden.

Vluchtelingenprobleem

Het vluchtelingenprobleem ontstond bij de inval van de buurlanden in 1948. Om ruim baan te hebben voor het uitroeien van de Joden riepen de Arabische leiders de Palestijnse Arabieren op om voor korte tijd hun woonplaatsen te verlaten. Zodra er geen Joden meer zouden zijn, zouden ze kunnen terugkeren. Vooral ten gevolge van deze oproep vluchtten 600.000 Arabieren uit het pas opgerichte Israël naar omringende landen; slechts incidenteel verdreven Israëlische troepen Arabieren. De vluchtelingen kunnen vooral worden gezien als slachtoffers van hun eigen leiders, die een mislukte poging deden om Israël en zijn bewoners te vernietigen. Israël heeft de Arabische vluchtelingen financiële compensatie voor de achtergelaten onroerende goederen aangeboden, maar dit is door de Arabische landen geweigerd.

Ook de nakomelingen van de Arabische vluchtelingen gelden voor onbepaalde tijd als vluchtelingen, waardoor hun aantal is aangegroeid tot meer dan vier miljoen. Ze worden speciaal door de voor hen in het leven geroepen organisatie United Nations Relief and Works Agency for Palestine (UNRWA) gefinancierd. Voor geen enkel ander conflict is een regeling uitgebreid tot alle nakomelingen. De Arabische landen trekken zich van het lot van de vluchtelingen weinig aan, maar eisen nog steeds dat Israël ze allemaal opneemt, wat de ondergang van de Joodse staat zou betekenen. Sinds 1922 bestaat de Palestijnse staat (Trans)Jordanië en het zou voor de hand liggen dat die hun een thuis zou bieden. Meer dan 700.000 Joodse vluchtelingen uit de Arabische landen werden in Israël wel opgenomen en binnen drie jaar geïntegreerd.

Joodse nederzettingen in Samaria en Judea

Naast Arabische worden ook Joodse nederzettingen in Samaria en Judea gevestigd. Het Internationaal Gerechtshof (IGH) veroordeelde (het gaat hier om een niet bindende uitspraak, dus om een advies!) dit in 2004 op grond van artikel 49 van de Vierde Geneefse Conventie. Deze regelt het optreden van een bezetter, echter: 1. het gaat hier niet om bezet gebied 2. het gaat om vrijwillige vestiging van Joden in Samaria en Judea, dus niet om een door de overheid geïnitieerde en opgelegde deportatie en 3. in artikel 49 gaat het om overbrenging van de bevolking naar gebieden die in een agressieve oorlog zijn verworven. Israël voerde evenwel een defensieve strijd. Bovendien stond Israël ook Arabieren toe zich vrij te vestigen in Samaria en Judea. Feitelijk vroeg het IGH om een “Judenrein” Samaria en Judea.

De veiligheidsbarrière

Het is legitiem om een barrière op te werpen tegen terreur, aanslagen en illegale grensoverschrijdingen. Israël heeft “de muur/het hek” neergezet om het grote aantal (zelfmoord)aanslagen daar in te dammen. De route volgt grotendeels de groene wapenstilstandslijn van 1949 en wijkt daar op sommige plaatsen in oostelijke richting vanaf. Dit leidde tot een golf van kritiek.

De Algemene Vergadering van de VN vroeg bij monde van 26 lidstaten, die merendeels Israël niet erkennen, het oordeel van het IGH over de legaliteit van de barrière. Het Handvest van de VN heeft het alleen over gebruik van geweld door staten en staat dit slechts toe in twee gevallen: 1. in opdracht van de VR en 2. uit zelfverdediging (artikel 51).

Het IGH nam het verzoek wel in behandeling, hoewel het geen conflict tussen soevereine staten betrof en bovendien het bouwwerk bedoeld was om geweld in te dammen; anderzijds stelde het Hof heel inconsequent dat artikel 51 niet van toepassing was, omdat het niet ging om twee VN-staten. Het uitgebrachte niet bindende advies was voor Israël negatief.

Ook het Israëlische Hooggerechtshof boog zich over de zaak. Het concludeerde dat het volgens internationaal recht is toegestaan om in een gebied, dat in een defensieve oorlog werd veroverd, land van een individu in bezit te nemen voor het bouwen van een hek, mits dat wordt gedaan uit militaire noodzaak.

De barrière heeft haar doel niet gemist, want het aantal aanslagen door Palestijnen is nog maar een fractie van wat het eerst was. Daardoor waren er ook veel minder tegenacties van Israël met als gevolg veel minder burgerdoden en -gewonden aan Palestijnse kant. Het bewijst dat de aanslagen bijna uitsluitend werden gepleegd door Palestijnen van de Westoever.

Voor andere veiligheidsbarrières in de wereld, zoals in Kasjmir, Jemen en Marokko, heeft de Algemene Vergadering van de VN nooit belangstelling getoond.

Internationaal recht

Er zijn twee bronnen van legitiem internationaal recht: 1. een verdrag tussen twee landen en 2. een gewoonte die met instemming door twee landen gepraktiseerd wordt, wat tot gewoonterecht kan leiden.

Anti-Israëlische publicisten gebruiken de term internationaal recht vaak ten onrechte.

- Het Internationaal Gerechtshof (IGH) is geen producent van internationaal recht, slechts van opinies.

- Resoluties van de Algemene Vergadering van de VN zijn aanbevelingen en niet bindend. Desondanks wordt vaak beweerd dat Israël resoluties van de VN zou “schenden”. In de AV vormen de democratische landen een minderheid, de afgevaardigden van dictators hebben de meerderheid. De VN meten vaak met verschillende maten en stellen zich doorgaans anti-Israël op.

- Resoluties van de Veiligheidsraad (VR) zijn slechts bindend indien de Raad verklaart dat een staat een daad van agressie heeft gepleegd of de wereldvrede of de veiligheid bedreigt. Met betrekking tot Israël is nooit een dergelijke uitspraak gedaan. Alleen besluiten gebaseerd op artikel 39 van het Handvest in Hoofdstuk VII van het Veiligheidsraad-Charter zijn bindend, maar geen enkele resolutie van de Veiligheidsraad over Israël is hierop gebaseerd, ook resolutie 242 niet. Toch wordt Israël ervan beschuldigd niet-bindende resoluties van de Veiligheidsraad te “schenden”.

- Het afvuren van raketten op Israël is een schending van het oorlogsrecht.

Sinds de oliecrisis van 1973 is Europa in verdragen en vergaderingen op het hoogste niveau steeds meer verplichtingen jegens de Arabische landen aangegaan. In het kader daarvan heeft Europa in het Verdrag van Straatsburg in 1975 beloofd een anti-Israël beleid te zullen voeren. De media zijn daarin meegegaan.

Tenslotte

Israël wil meedoen aan een onderzoeksprogramma van de EU; Europa eist echter dat er geen geld mag gaan naar de “bezette gebieden”. Als Israël daarmee akkoord zou gaan, zou dat zijn onderhandelingspositie in de hervatte vredesbesprekingen verzwakken.

Ook de Nederlandse regering (Rutte II) stelt zich momenteel anti-Israël op. Zo heeft ze het ingenieursbureau Royal Haskoning DHV met klem aangeraden zijn medewerking aan de bouw van een waterzuiveringsinstallatie in Jeruzalem te staken. Ze beschouwt het als bezet gebied, hoewel het gaat om een gebied waar Israël volgens de Oslo-akkoorden rechtmatig het bestuur uitoefent. Ze handelt dus in strijd met internationaal recht. Intussen heeft het ingenieursbureau zich uit het project teruggetrokken, ongetwijfeld uit angst voor tegenwerking door de Nederlandse overheid in de toekomst.

De Palestijnen weigeren om in hun gebied waterzuiveringsinstallaties te bouwen, ze hebben er slechts een, met als gevolg dat ongezuiverd rioolwater uit de Palestijnse steden van de hooggelegen Westoever naar Israël stroomt. Daardoor bevinden zich sporen van het zeer besmettelijke poliovirus in rivier‑ en grondwater in het zuiden en midden van Israël.

Zoals hierboven uiteengezet, is er wat betreft Samaria en Judea geen sprake van door Israël bezette gebieden. Desondanks heeft minister Timmermans te kennen gegeven dat de Israëlische producten daarvandaan geboycot moeten worden. Hij handelt daarmee in strijd met uitspraken van het Europese Hof voor de Mensenrechten en het Franse Hooggerechtshof en schendt het handelsakkoord tussen de EU en Israël, het zogenaamde Olmert-Mandelson­akkoord uit 2005. In zijn anti-Israël­optreden heeft hij geen oog voor de vele Palestijnse werknemers die worden gedupeerd. Kortom: Timmermans heeft geen enkele boodschap aan gemaakte afspraken en aan het internationaal recht en ontpopt zich als een anti-Israël­activist, overigens geheel in lijn met het beleid van de EU.

(Bij het samenstellen van dit overzicht heb ik gebruik gemaakt van onder meer “De kern van de zaak” van Wim Kortenoeven en van de opstellen van Martien Pennings en Roelf-Jan Wentholt, die verschenen op de site ejbron.wordpress.com)

*

Geschreven door AABEE via Digitalia

http://www.vla2amsbelang.org/

http://www.pallieterke.info

http://blog.seniorennet.be/guvaal/

http://blog.seniorennet.be/polkun/

http://nageltjes.be/wp/

http://www.golfbrekers.be/