Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen meer opgeworpen worden. Zoals:
Heeft een failliet bedrijf een ‘afgeslankte’ kas?
(Aan de VRT, waar ze het operette-kabinet Michel II maar blijven omschrijven als een ‘afgeslankte’ of ‘vervelde’ versie van Michel I.
De rode loper, altijd ’n perpetuum mobile..
*
Mensenlief, de federale regering is gevallen. Tel de resterende Kamerzetels en trek uw conclusies.)
Wat is er misgelopen in jullie jeugd?
(Aan alle landgenoten die – in Marrakesh én in Katowice – zo wanhopig graag bij de besten van het internationale klasje willen horen.
*
Zij zouden tekenen voor de meest onhaalbare ambities, ongeacht de gevolgen, om toch maar op een goed blaadje te staan bij ‘de wereldgemeenschap’. Enkele toppolitici klauwen natuurlijk naar een uitbol-baantje bij een supranationale instelling, maar wat bezielt al die andere mensen om blind te hengelen naar de goedkeuring van globalisten?)
Sinds wanneer is de zaligverklaring van een Vlaming geen nieuws meer?
(Aan de Vlaamse ‘kwaliteitskranten’, die de voorbije twee weken geen letter hebben gewijd aan de zaligverklaring – op 8 december – van Charles Deckers.Deze Witte Pater uit Antwerpen stierf in 1994 de christelijke martelaarsdood in handen van de Algerijnse Groupe Islamique Armé (GIA). De Standaard, De Morgen en De Tijd raken nooit uitgeschreven over Pater Damiaan, maar misschien ligt lepra politiek niet zo gevoelig.)
Hoe loyaal hebben jullie samengewerkt met Theo Francken?
(Aan de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ), die luttele uren na het ontslag van Francken op eigen houtje besloot om een ontradings+campagne offline te halen. DVZ deed dat zonder overleg met de nieuwe voogdijminister Maggie De Block. Wat zegt deze gretigheid over DVZ? Hoe lang borrelt bij de dienst al onvrede over de migratie-kritische koers van Francken? En welke impact heeft dat gehad op de samenwerking?)
Wat vinden jullie nu eigenlijk zo verkeerd aan de term “Marrakesh coalitie”?
*
(Aan de media die nu al vier jaar schrijven over de ‘kamikaze coalitie’ en het ‘kibbelkabinet’, maar ‘Marrakesh coalitie’ plots te gekleurd vinden. Welke kwalijke connotatie kleeft er misschien aan Marrakesh? Of Marokko?)
Hoe ver bent u buiten uw bevoegdheden gegaan om Alibaba naar Luik te halen?
(Aan Charles Michel, nu De Tijd schrijft dat het kabinet van de premier zware politieke druk heeft uitgeoefend om een verdeelcentrum van de Chinese internetreus Alibaba naar Luik te halen. Twee conclusies uit dat artikel:
1) Dit hele zaakje stinkt uren in de wind.
2) De sluwe Chinezen hebben Charles Michel zo goed als zeker gerold, want opeens zijn de plannen van Alibaba veel kleinschaliger en is alleen een beperkte investering van 75 miljoen euro echt concreet vastgelegd. De beste gronden aan de luchthaven van Luik zijn nu wel verpatst.)
*
Wat zegt dat over dit land?
(Aan Mark Eyskens, die in Dag Allemaal het falen van Charles Michel – en ook zijn eigen falen als premier in 1981 – probeert te relativeren met de opmerking: ‘Ach, in België mislukken ten slotte álle eerste ministers’.)
Hoezo, “niemand wil open grenzen”?
(Aan iedereen die volhoudt ‘er is niemand die pleit voor open grenzen’, nu 2/3de van het Europees Parlement pleit voor een ‘humanitair visum‘ dat verkrijgbaar moet zijn in elke Europese ambassade. Met zo’n systeem kunnen massa’s mensen zeer makkelijk naar Europa komen en worden de grenzen nog meer opengezet. Groen, SP.a en Open VLD steunen dit systeem en ook CD&V had niet de ruggengraat om tegen te stemmen. Om te onthouden.)
Viel de aanslag in Straatsburg al onder de nieuwe media-richtlijnen uit het Migratiepact van Marrakesh?
(Aan de auteurs van berichten over ‘de schietpartij’ (=aanslag) in Straatsburg, waar een ‘schutter’ (=terrorist) toesloeg. Zijn jihadistisch motief werd zoveel mogelijk in de marge gehouden, terwijl het de essentie is. Je vraagt je af waarom de opstellers van het Migratiepact de moeite hebben gedaan om de media een migratievriendelijk discours voor te schrijven. De meeste media censureren zichzelf al heel lang.)
Hoe zou deze klantvriendelijkheid nu “misplaatst” zijn?
(Aan Nathalie Debast van de
vzw Mycadis,
die – met de volle steun van N-VA-minister Philippe Muyters – praktijk-testen uitvoert bij dienstenchequebedrijven. Na 1.350 ‘mystery calls’ is de steen des aanstoots gevonden: klanten die vragen of er een vrouw kan komen poetsen – en dus géén man. ‘Vaak gaat het bedrijf in op zo’n vraag uit misplaatste klantvriendelijkheid, maar het blijft discriminatie’. En wat dan met de bejaarde weduwe, die zich niet veilig voelt met een vreemde man in huis? Als gehoor geven aan haar vraag ‘misplaatst’ is, dan wil ik niet goedgeplaatst zijn.)
‘Knack’ zet op die website
“Alles over vzw Mycadis
Vlaamse dienstenchequesector gaat mystery calls invoeren tegen discriminatie.
In de loop van volgend jaar komen er zogenaamde 'mystery calls' bij Vlaamse dienstenchequebedrijven. De bedoeling is om na te gaan hoe zo'n bedrijf reageert op een discriminerende vraag van een klant en hen hiertegen te wapenen. Het initiatief voor de mystery calls gaat uit van de werkgevers, ter uitvoering van het actieplan van minister van Werk Philippe Muyters (N-VA) tegen discriminatie in de dienstenchequesector”.
*
Wat was de échte reden voor uw vertrek uit New York City?
(Aan choreograaf Andros Zins-Browne, die tien jaar geleden naar België kwam om, volgens De Morgen, ‘het erbarmelijke cultureel-economische beleid in New York te ontvluchten’. Wij dachten dat New York een van de culturele en economische hoofdsteden van de wereld was? Maar nu blijkt dat het culturele en economische klimaat veel beter is in het kunstencentrum Netwerk van de Oost-Vlaamse provinciestad Aalst, waar
(Aan de Universiteit van Ghana, waar een standbeeld van Mahatma Gandhi verwijderd werd na een racisme-rel. Gandhi heeft de Afrikanen namelijk weleens ‘kaffers’ genoemd, toen hij nog een jonge Indiase advocaat in Zuid-Afrika was. Op een dag zal nog eens blijken dat iedereen die geboren werd voor het jaar 2000 een vieze vuile racist was.)
*
Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.
Blair accuses Nigel Farage of 'stigmatising' foreigners to win over angry white working class voters
*
In een interview verklaarde de oud-premier van het Verenigd Koninkrijk dat een tweede Brexit-referendum almaar waarschijnlijker wordt. Nigel Farage, sinds kort partijloos, herhaalde dat gevoel op een bijeenkomst van Leave means Leave. Dat is een platform voor eurosceptici van allerlei pluimage. Zowel parlementairen van Labour, de Conservatives als de DUP maken er deel van uit. En Farage.
*
Flauw afkooksel van Thatcher
*
achtte men de optie van een tweede referendum over het Britse Lidmaatschap van de Europese Unie als iets onrealistisch. Alleen verbolgen ‘Remainers’ geloofden daarin. Echter, de voorbije tumultueuze weken waarin premier Theresa May haar Brexit Plan probeert te verkopen aan het parlement én de natie, hebben dit (de remaining) veranderd.
*
De Premier redde dan wel haar politieke nekvel in de eigen partij, ze staat nog steeds voor de onmogelijke opdracht om haar gecontesteerde akkoord door het Lagerhuis te krijgen. Ondanks haar Thatcheriaanse handtassen-gezwaai in Brussel, waarbij ze zelfs Jean Claude Juncker boos aanpakte voor zijn denigrerende houding, willen de leiders van de EU van geen wijken weten.
*
Juncker noemde May ‘nebulous’ of onduidelijk. Zij sprak hem boos aan. En dit maken de Britten ervan. “TheresaMay ‘nebulous’ = Britsehumor’
Welke opties liggen er nog op de politieke tafel? Theresa May dreigde er – tijdens haar zogezegde ‘Thatcher moment’ – in Brussel mee haar plan toch nog voor Kerstmis aan het afkerige Lagerhuis voor te leggen.
*
Dat dreigement waarmee het hele akkoord in duigen ligt, maakte blijkbaar weinig indruk. Dus zal ze ongetwijfeld nog terugkeren naar de EU-tafel in de hoop iets van toegevingen – al waren het maar wat holle woorden op papier – los te weken om de twijfelende tegenstanders in Londen aan haar kant te krijgen.
Een softe brexit?
*
Dit bezorgt haar de vrijheid om een softere Brexit-deal uit te werken dan diegene die ze nu in handen heeft.
Doordat ze de vertrouwensstemming in de eigen partij won, behoeden de partijregels haar een jaar tegen een nieuwe motie van wantrouwen. Dit bezorgt haar de vrijheid om een softere brexitdeal uit te werken dan diegene die ze nu in handen heeft. Door het VK bijvoorbeeld toch binnen de Europese Markt te houden. Zo kan ze een deel van de Labourfractie verleiden haar toch te steunen. May riskeert daarbij wel dat ze nog verder vervreemdt van een belangrijk aandeel van de eigen partij. Die boze parlementairen kunnen dan de hele werking van de regering beginnen boycotten.
Nieuwe verkiezingen?
Samen met de Noord-Ierse DUP kan de socialistische partij een vertrouwensstemming eisen in het Lagerhuis.
En dan is er nog de zogezegde ‘nucleaire’ optie van Labour. Samen met de Noord-Ierse DUP kan de socialistische partij een vertrouwensstemming eisen in het Lagerhuis. Als de 117 boze Tory parlementairen zich daarbij aansluiten, is het sowieso over and out voor May. Er volgen dan parlementsverkiezingen. Maar de DUP is als de dood voor ‘prime minister Jeremy Corbyn’, net als die 117 conservatieve opstandelingen. Is de Brexit hen dat waard? Bovendien zit – indien Labour die verkiezingen wint – Corbyn plots met de hete brexit-aardappel. Wil hij zich daaraan wel verbranden? Zowel voor de DUP en de conservatieve factie als voor Labour is dit pad bewandelen uitermate riskant.
Jeremy Corbyn’ (°194) , Leider Labour Party
*
Een tweede referendum?
De premier staat bijna met de rug tegen de muur. Haar enige uitweg lijkt…een volksraadpleging.
Zo komen we bij – dixit Theresa May – de ‘absoluut uitgesloten’ optie: een nieuw brexitreferendum. De premier verklaarde ooit met even veel zekerheid dat ze nooit verkiezingen zou uitschrijven. Tot ze die uitschreef en daarmee zelfs Buckingham Palace verraste. Naast de Queen, was ook de modale Brit ‘not amused’ door die zet van de Premier. Ze hield er een minderheidskabinet aan over dat nu overleeft dankzij de steun van de DUP. Meer dan een jaar lang speechte de ‘Maybot’ – zoals ze spottend wordt genoemd – dat ‘no deal’ beter was dan een ‘bad deal’. Tot ze een akkoord aan de natie presenteerde dat door iedereen een ‘bad deal’ wordt genoemd. En nu zweert ze bij hoog en bij laag dat ‘no deal’ geen optie is in het belang van de natie. Dus, moet men haar dan nog geloven als ze even resoluut een tweede referendum blijft afwijzen?
De Premier staat bijna met de rug tegen de muur. Haar enige uitweg lijkt… een volksraadpleging. Maar hoe verloopt dat pad precies?
Praktisch verloop
*
Officieel verlaat het VK de EU op 29 maart 2019. Een nieuw referendum kan enkel plaatsvinden wanneer het parlement daarvoor de juiste wetgeving voorziet. Volgens The Guardian moet je voor dat hele proces minstens 22 weken rekenen. Dat betekent dat een nieuw referendum ten vroegste einde mei kan plaatsvinden. Het VK stelt de brexit dan uit. Het Europese Hof verklaarde vorige week nog dat het land dat kan.
Deze timing bezorgt nog een bijkomende kopzorg. Er vinden immers in die periode ook Europese verkiezingen plaats. Wat doet het VK in dit geval? Die verkiezingen toch laten plaatsvinden om de verkozen parlementairen – bij een nieuwe brexitstem – kort te laten zetelen in het Europees Parlement? Of de verkiezingen niet organiseren en riskeren dat het VK – bij een niet-brexitstem – er geen vertegenwoordigers heeft?
De vraag van 17,4 miljoen kiezeers
Want, welke opties leg je voor? Geen deal, de deal van Theresa May of in de EU blijven?
Maar welke vraag zou er op het stemformulier staan? Niet zo eenvoudig, zo blijkt. De premier kan proberen de bevolking te laten kiezen tussen haar deal en geen deal. Maar je kan er donder op zeggen dat het parlement zo’n voorstel amendeert. En dan wordt het ingewikkelder. Want, welke opties leg je voor? Geen deal, de deal van Theresa May of in de EU blijven?
Het staat vast dat op deze manier geen enkele optie 50% van de stemmen haalt. Dat zorgt ervoor dat het resultaat gecontesteerd blijft.
Men kan ook werken met een tweede keuze-optie. In de zin van ‘als uw keuze het niet haalt, waar kiest u dan wel voor?’.
Het hoeft niet te verwonderen dat zelfs eurofiele parlementairen zeggen dat een tweede referendum ‘toxic’ is voor de stemming in het VK. De overtuigde ‘brexiteers’ zien er een typische EU-truuk in: laat de bevolking stemmen tot ze ‘juist’ stemt. Tot ze stemt zoals de EU dat wil. De meest overtuigde Remainers vinden dat er maar twee keuzes moeten zijn op het stemformulier: de deal van de premier of in de EU blijven.
*
(*) 17,4 miljoen kiezers stemden op 23 juni 2016 voor een brexit.
Macron beschuldigd van landverraad door Franse generaals, omdat hij het VN-migratiepact heeft ondertekend….
Generaal Antoine Martinez heeft de brief geschreven, die ondertekend werd door tien andere generaals, een admiraal en een kolonel en de voormalige Franse minister van Defensie Charles Millon.
*
Zij geven een krachtige waarschuwing af dat Macron´s ondertekening van het VN-migratiepact nog meer soevereiniteit van Frankrijk afpakt en nog meer reden voor “een al gepijnigd volk” om “in opstand” te komen.
*
De hoog gedecoreerde militaire medeondertekenaars verklaren dat de onder vuur liggende Macron “schuldig is aan het ontkennen van democratie of verraad tegenover de natie”, omdat hij het migratiepact heeft ondertekend zonder het aan het volk voor te leggen.
L’État, c’est moi
*
“De Franse staat realiseert zich laat dat het onmogelijk is om teveel mensen te integreren uit volledig andere culturen, die zichzelf de afgelopen veertig jaar gehergroepeerd hebben in gebieden die zich niet langer onderwerpen aan de wetten van de Republiek”, staat er in de brief. Ook staat erin dat massa-immigratie “de Franse culturele eigenheden uitwist”.
Het pact, waartegen geprotesteerd werd door de “gele hesjes”-beweging in vijf landen, werd afgelopen maandag in Marrakesh ondertekend door 164 landen, meestal tegen de wil van de burgers in tientallen landen, zoals blijkt uit desbetreffende petities.
Na een stukje dadaïstisch absurd theater is ze er, Michel II, een regering van Oempa Loempa’s en Smurfen die hoogmoedswaanzin tot kunst verheven hebben. De politieke dwergen hebben minder stemmen achter zich dan Bolle Gijs D’haeseleer in Ninove, maar willen regeren zonder parlementair vertrouwen.
Terwijl Grote Smurf Michel in Marrakesh applaus kreeg voor zijn staatsgreep van de onverantwoordelijkheid, vochten klungelsmurf De Croo en ‘loempe’-Oempa Loempa Peeters afgelopen zondag in De Zevende Dag om op elkaar schouders te staan.
De chaostheorie van Prigogine valt het surrealisme van Magritte in de armen.
Vóór Marrakesh was het parlement het huis van de democratie, maar nadien is het voor Michel en de zijnen een keutelachtig koffiekransje. Het is duidelijk, Michel II pleegt geen harakiri door het vertrouwen te vragen aan het parlement en elke oppositiepartij weet verdomd goed dat het indienen van een motie van wantrouwen
een uriasbrief is.
*
Wikipedia
zegt over een Unia-breif Iedereen die zich binnen België gediscrimineerd voelt of getuige is van discriminatie, kan bij Unia aankloppen. We informeren je over je rechten en zoeken samen naar een oplossing. Unia lanceert ook campagnes vóór gelijke kansen en tegen discriminatie, formuleert aanbevelingen aan overheden en brengt tools, publicaties en statistieken uit.
*
Een Mexican standoff tussen oppositie en regering. Maar, ceci n’est pas un gouvernement. De chaos-theorie van Prigogine valt het surrealisme van Magritte in de armen. Binnen de chaos-theorie organiseren instabiele elementen zich tot structuren van een hogere orde, in dit geval een spookregering van ministers zonder meerderheid en zonder steun.
*
Michel II is een leeggezogen lijk dat naar de uitgang strompelt hopend op een bloedtransfusie.
*
Mars tegen Marrakesh
*
Een week nadat 164 van 193 VN-landen hun steun aan het Marrakesh-pact bevestigden, organiseren rechtse jongerenbewegingen een mars tegen Marrakesh. Het gele hesje in de kast en een rode fez op het hoofd met de boodschap: ‘We zijn niet akkoord met wat jullie in Marrakesh HEBBEN GEDAAN’. Water hozen als het schip gezonken is begint stilaan een rechts trekje te worden. Nu het voetbal toch een omgekochte boel is gebleken hangen ook de hooligans zondag hun sjerp aan de haak voor een mars tegen gedane zaken. Politiek engagement van hooligans, is dat een aanzet tot een politieke partij van de hooligans? De PVDH met als verkiezingsslogans: ‘Geen haar en boter op het hoofd’ of ‘We zetten ons beste bottineke voor’
*
Staken om het te maken
Om goed uitgerust te zijn voor de betoging van zondag in Brussel beslisten de politievakbonden om donderdag een stakings-rustdag in te bouwen. De met matrakken, pepperspray en pistool uitgeruste politieagenten protesteren tegen de groeiende agressie tegen gezag. Ocharme, wat zijn het toch sukkelaars die broze agenten van de buurtpolitie. Intussen moeten leerkrachten, buschauffeurs, treinconducteurs en loketbedienden diezelfde agressie tegen gezag ondergaan zonder wapens en beschermende kledij.
Naar verluidt werd de politiestaking in Dendermonde het best nageleefd. Daar staakten de flikken omdat er geen toiletpapier meer was. Die kan je best geen poepje laten ruiken.
‘Meer loon, minder lang werken en minder belastingen’.
*
Omdat een verlengd weekend tijdens de kerstinkopen handig is, riepen de vakbonden op voor een staking op vrijdag 14 december. Om zoveel mogelijk stakers te motiveren om een verlengd weekendje te nemen werd de meest populistische slogan uit hun arsenaal bovengehaald: ‘Meer loon, minder lang werken en minder belastingen’. Iets waar ongeveer 100% van de Belgen achter staat en waarmee men eigenlijk op de kar van de gele hesjes springt. Gele koleire omdat water en elektriciteit duurder worden door klimaattaksen, woede omdat het openbaar vervoer duurder wordt door dure groene diesel.
Iedereen wil gezondere lucht en een beter klimaat, maar niemand wil er voor betalen.
De vakbonden voeren een strijd tegen sluipende armoede. Nochtans doen we het in Vlaanderen allesbehalve slecht als het op armoede aankomt.
**
*
Voormalig links coryfee Frank Vandenbroucke stampt de linkse droom van een verkiezingsthema rond armoede en sociale deprivatie aan diggelen. Zijn studie wijst uit dat de welvaart van Belgische gezinnen 12% boven het Europees gemiddelde ligt en dat in Vlaanderen slechts 8% van de kinderen in armoede opgroeien? Daarmee behoren we tot de best scorende regio’s van Europa. Het riedeltje van Kitir, Almaci, Van der Maelen, Crombez en Calvo is daardoor aan herziening toe.
Het onverstand regeert dit land
Onze onrechtstreekse democratie faalt wanneer een stokdove, blinde en lamme regering aan de macht kan blijven.
Staan we aan de goede kant van de geschiedenis of aan de zelfkant van een falend systeem. Onze onrechtstreekse democratie faalt wanneer een stokdove, blinde en lamme regering aan de macht kan blijven. Zelfs wanneer ze de meerderheid van de bevolking vertegenwoordigt heeft de parlementaire oppositie geen waarde en wordt de onrechtstreekse democratische stem van de burger genegeerd.
Staan we aan de goede kant van de geschiedenis wanneer alle politieke partijen panische angst hebben voor democratische verkiezingen?
Ook het overleg-model tussen vakbonden en werkgevers faalt als we vaststellen dat vóór het sociaal overleg al wordt gestaakt en gebouwen worden gevandaliseerd. Neen Mia, niet de middenstand maar het onverstand regeert dit land.
210.000.000 inwoners tegenover 742.000.000 in Europa. Amerika 326.000.000
*
Persoonlijke opmerking vooraf
Er is geen enkele reden waarom Brazilë, dat reuenland aan de andere kant van de wereld, mij doet denken aan het pipekleine Vlaanderen… De overeenkomsten zijn louer toeval.
210.000.000 inwoners tegenover 742.000.000 in Europa. Amerika 326.000.000
*
De verkiezing van Jair Bolsonaro in Brazilië kwam voor velen onverwacht. Om de omwenteling van een jarenlang links bestuur door de Arbeiderspartij (PT) van onder andere Dilma Roussef en Lula da Silva te kaderen, had Doorbraak een interview met
Eduardo is een Braziliaans burger, maar met globale connecties. De voorbije zeventien jaar reisde, woonde en werkte hij in het buitenland.
Hij heeft een masterdiploma in Business and Finance, en ééntje in politieke filosofie (beide behaald in de VS). Eduardo verdeelt zijn tijd over de private sector, overheids agentschappen, politieke partijen en NGO’s, waardoor hij een perspectief kan bieden uit verschillende invalshoeken.
*
Eduardo beschouwt zichzelf als een culturele conservatief en een economische liberaal.
Dit interview verschijnt in drie delen. Vandaag deel 1.
Links heeft tweedracht gecreëerd
*
Het Braziliaanse politieke kader gaat vooruit. Sommigen denken dat we achteruit gaan, maar ik zie het anders. Ik zie hoe we eindelijk een aantal economische, financiële, sociale, culturele, internationale en milieu-problemen aanpakken waar we lang niets aan gedaan hebben.
Dit land kan lessen leren uit het vlot overhandigen van de macht
*
Brazilië is een Christelijk land, met ongeveer 60% katholieken en 25% Evangelische Christenen. Het Braziliaanse gezin heeft veel aandacht voor het gedrag van politici. Dat is één van de redenen waarom Bolsonaro zo veel publieke steun kreeg. Wanneer ik naar mezelf kijk, in het midden van al dit gedoe, ben ik oprecht gelukkig. Drieëndertig jaar lang, sinds het einde van de militaire dictatuur in 1985, werden we geregeerd door linkse leiders. Sommige van hen waren meer gematigd, andere meer extreem. Dit land kan lessen leren uit het vlot overhandigen van de macht, zoals andere landen in bijvoorbeeld Europa en Azië ook doen. We kunnen kijken naar wat er de voorbije dertig jaar bereikt is, maar ook kritiek geven en een aantal premissen aanpassen.
Je stemde voor Bolsonaro. Kan je me de voornaamste redenen geven waarom je hem verkoos boven andere kandidaten, zoals bijvoorbeeld Haddad van de Arbeiderspartij?
Partido dos Trabalhadores
*
Ik woon in Brazilië en ik voel de druk. Ik voel hoe mensen bang zijn om buiten te gaan, ik voel hoe slecht het politieke systeem geworden is. We hebben het over veiligheid, ja, maar ook gewoon over het gebrek aan respect dat mensen voor elkaar hebben, hoe mensen met elkaar omgaan.
Links heeft tweedracht gecreëerd in ons land. Vóór Lula (de voormalige linkse president van Brazilië, nu opgesloten voor corruptie, nvdr) was dit land niet verdeeld tussen de ‘haves’ en de ‘have-nots’. Blanken tegen zwarten. De LGBTQ-gemeenschap. Linkse leiders hebben die tweedracht geïntroduceerd in de samenleving, dat onderscheid was vroeger nooit zo belangrijk.
Laten we het hebben over veiligheid. 63.000 mensen per jaar worden vermoord in Brazilië. Per jaar. In Brazilië worden meer mensen gedood dan in conflictzones als Irak. Het is droevig om te zien hoe een land als Brazilië, met zo’n groot potentieel en zo veel rijkdom, verkeerd bestuurd wordt, naar mijn mening.
Kijk naar het aantal agenten dat gedood wordt, het zijn er meer dan eender waar ter wereld (in 2016 stierven 437 politieagenten in Brazilië, in de VS 135, nvdr). Elk land dat zijn wetten wil doen naleven heeft een slimme veiligheidsstrategie nodig. Je hebt middelen nodig, veel training. Je moet er voor zorgen dat je agenten zich veilig voelen. Als ze zich niet veilig voelen, kunnen ze de burgers niet beschermen. Veel mensen verdedigen de criminelen, maar we verdedigen niet de mensen die ons beschermen. Daar moeten we iets aan doen.
In Coburgia schafte Louis Tobback (SP-a), toenmalig Minister BiZa, met het ‘Pinksterplan’ op 5 Juni 1990 de RIJKSWACHT af… Dit militaire elitekorps had bestaan van 10 juli 1796 tot 1 april 2001.
Hiernavolgend leest U hoe de nieuwe Braziliaanse President Bolsonaro, om door het Volk verkozen te raken, het net andersom deed…
Hallo, BDW, bent U niog daar?
*
Toenemende militarisering?
Bolsonaro presenteerde zichzelf als de kandidaat van de openbare orde en veiligheid. Hij beloofde onder andere meer privébezit van wapens toe te laten, om de politie meer vrijheid te geven om dodelijk geweld te gebruiken. De vorige president, Temer, stuurde het leger naar de Staat Rio de Janeiro om de orde te herstellen. Zie je een toenemende militarisering van de ordehandhaving? Ligt daar een mogelijk probleem?
De corruptie in de overheid is onvoorstelbaar
*
Rio de Janeiro is een failed state. De staat heeft zo veel slechte gouverneurs gehad de afgelopen decennia. Gouverneur Pezão is onlangs gearresteerd. De laatste drie of vier gouverneurs zitten ofwel in de gevangenis of staan op het punt naar de gevangenis gestuurd te worden. De corruptie in de Overheid is onvoorstelbaar. Die Staat daar heeft geen geld, voor niets, zelfs niet om haar eigen ambtenaren te betalen. De georganiseerde misdaad neemt de Maatschappij in Rio volledig over en infiltreert de overheid.
Ik denk dat wat er in Rio met het Leger gebeurd is, noodzakelijk was, maar dat het niet op volle capaciteit gebeurde. De militaire interventie nam enkel de ordehandhaving over, om bezittingen en burgers te beschermen. Het Leger is niet verantwoordelijk voor het Bestuur van de Staat, er was geen politieke overname. Ik denk dat het niet goed gedaan is: bij een federale interventie moet je alles kunnen overnemen, niet slechts de ordehandhaving.
De interventie loopt tot het einde van dit jaar, dus de nieuwe President zal moeten beoordelen of ze in haar huidige vorm kan doorlopen, of ze een versnelling hoger moeten schakelen.
Wat bedoel je met ‘een versnelling hoger’?
*
Gezien de ernst van de situatie zal men moeten bekijken hoe men een systeem kan installeren dat de Wet en veiligheidsmaatregelen doet respecteren.
Laten we even uitzoomen en naar het bredere plaatje kijken. Bolsonaro en leden van zijn team hebben bewondering uitgedrukt voor het militaire regime en een aantal daden van dat regime verdedigd. Sommigen in Brazilië, maar ook in de internationale gemeenschap, maken zich zorgen over die combinatie van bewondering voor de militaire dictatuur (uit het verleden) en de ordehandhavingsretoriek. Deel je die bezorgdheid?
Ik denk niet dat we terug zullen afglijden naar een dictatuur. Het Brazilië in de tijd van de dictatuur was een heel ander Brazilië. We hadden geen politiek geëngageerde burgers, we hadden geen instituties als de federale politie, de juridische agentschappen…
Bolsonaro is al langer politicus dan hij ooit militair was, al 27 jaar. Hij is een politicus, geen soldaat. Ik denk niet dat we ons zorgen moeten maken over een democratisch afglijden.
Hij moest in debat gaan met een hele boel linkse politici die zich altijd negatief uitlaten over de militaire dictatuur — zoals de media dat noemt, maar wat we eigenlijk moeten benoemen als de tijd dat het Leger aan de macht was. Bolsonaro verdedigde de goede dingen die toen gebeurd zijn. Brazilië stond voor de keuze: één bepaalde ideologie (communisme, nvdr) nastreven, of terugvechten en deel uitmaken van de vrije wereld. Het militaire regime creëerde onder andere de publieke infrastructuur.
Hoe Bolsonaro spreekt is niet noodzakelijk hoe hij zal regeren. Om dingen te veranderen, moet je eerst de aandacht zien te trekken, de discussie winnen, en dat doe je door wat meer explosief uit de hoek te komen. Dat gebeurt niet enkel in Brazilië, maar wereldwijd: Italië, Oostenrijk, de VS.
Het politiek-institutionele landschap
Wat is het institutionele landschap in Brazilië? Welke controle mechanismen bestaan er?
Brazilië is een presidentieel systeem, met een scheiding der machten die elkaar in balans houden. We hebben een hooggerechtshof met elf rechters, waarvan de meeste corrupt zijn (lacht).
*
Hoe worden rechters in het hooggerechtshof benoemd? En voor hoe lang?
Ze worden benoemd door de president, voor het leven geloof ik (er bestaat geen maximum termijn, maar wel een verplicht pensioen op 75, nvdr). Daarom had het Lula-oordeel zo’n groot effect (het Hof bevestigde Lulas veroordeling tot 12 jaar cel, nvdr): hij kreeg zes stemmen tegen. Het was erg nipt, hij verloor met maar één stem.
De reden dat hij veroordeeld is, is omdat het leger duidelijk maakte dat Brazilië een rechtstaat is. Generaal Eduardo Villas Boas, commandant van het Leger, tweette dat het Hof zijn functie moest uitoefenen en dat corrupte mensen niet zo gemakkelijk vrij zouden mogen komen.
Rusland: Vanaf nu militaire vergelding voor iedere Israëlische aanval in Syrië
aanvankelijke goede verstandhouding tussen de Russische President Vladimir Putin en de Israëlische Premier Benyamin Netanyahu is flink bekoeld.
(Afbeelding: Getty Images (2)).
*
Rusland heeft Israël te verstaan gegeven dat het vanaf nu geen oogje meer dichtknijpt voor (lucht)aanvallen op doelen in Syrië, ook niet als die zijn gericht tegen Iraanse militaire installaties.
KREMLIN
heeft Syrië het groene licht gegeven om voortaan iedere aanval te vergelden met een vergelijkbare aanval op Israël.
Dus als Israël
de luchthaven van Damascus
bombardeert, kan het raketten op bijvoorbeeld zijn eigen grootste luchthaven bij
Tel Aviv
VERWACHTEN
**
Km 319.87 over de weg…
De Russen hielden tot nu toe Syrische en Iraanse vergeldingsaanvallen op Israël tegen, maar stoppen daarmee omdat ze boos zijn dat de regering in Jeruzalem zich niet zou houden aan de gemaakte afspraken, zoals het niet aanvallen van militaire objecten die worden gebruikt voor de strijd tegen ISIS en Al-Qaeda.
*
Moskou heeft de regering Netanyahu duidelijk gemaakt dat er op vrijwel alle Syrische en Iraanse bases Russische militairen zijn gestationeerd. Mocht Israël dus toch doorgaan met beschietingen en bombardementen, inclusief die van buiten het Syrische luchtruim worden ingezet, dan zouden daarbij ook Russen om kunnen komen. En dat is iets wat president Putin niet zal accepteren.
Een van de gevolgen zou het inzetten van de in Syrië opgestelde Russische S-300 afweerraketten kunnen zijn, die gevechtsvliegtuigen die nog maar net van Israëlische bases zijn opgestegen kunnen neerhalen. De Israëlische luchtmacht is met de komst van deze luchtdoelraketten ook boven eigen land niet meer veilig.
*
Kortom: vanaf heden geldt wat Israël en Sy
rië/Iran/Rusland betreft ‘oog om oog, tand om tand’. Het zal niemand hoeven worden uitgelegd dat het bloedige conflict om Syrië hierdoor nog gevaarlijker is geworden, mede omdat ook de VS, Europa, Saudi Arabië, Turkije en Qatar er nog altijd een grote rol spelen en iedere partij zo zijn eigen specifieke belangen nastreeft.
Nog altijd kijken onze gazettenvullers (1) als gebiologeerd de andere kant op, niettegenstaande de grond onder hun voeten openscheurt. Overal in de beschaafde wereld is het begrip ‘democratie’ totaal ontspoord en verworden tot de speelplaats van de verkleuterde zakkenvullers die bij de Antieken de woestijn zouden zijn ingestuurd..
Overal waar daartegen verzet groeit, wordt dat ten aanzien van het volk, naar ouder Linkse gewoonte, belast en beladen, met de eigen fouten. Neo Nazi als voorbeeld, want Nzii’s, dat waren toch de Duitse Socialisten van de jaren ‘30?!
Ander voorbeeld.
De Russische ‘inmenging’ in de Amerikaanse Verkiezingen die Clinton verloor. Zelf wat verkeerds peuteren, en als het misloopt, dan het zaakje vliegensvlug omdraaien op de rug van de tegenstrever. Oder het motto ‘er kleeft wel wat aan de knikker, dat voelt iedereen aan zijn elleboog, maar wij, we weten van krommenhaas.
*
Herinnert U zich de helikopter-fraude met Agusta? Waar de bewijzen op tafel lagen. Bij Willy Claes (SP-a) vond het Gerecht 2 miljoen omkoopgeld verstopt op zolder, maar officieel bleek dat om door zjn vrouw gesmokkeld huishoudgeld te gaan. Want zij veesde al langer dat hij van aar wou scheiden….
Loewie van Leuven, toen een soort Schatbewaarder van de Partij, hield vol dat de 1.000.000 Bef ‘commissie’ di de Pärtij had opgestreken, wel daelijk in de boekhouding ws vermeld: twee keer op verschillende data Bef 500.000 als ontvangsten geboekte ‘ verkoop van steunkaarten’.
Kasboek als bewijs aanvaard.
2 x 5 = 10
Dat wisten de Oude Grieken en de Atieke Romeinen al…
*
Het zal toch niet war zijn, dat de Simsoms bij den Ouden Toebavzak op stage zijn geweest…
*
(1) Mijn excuses voor het woord ‘hoernlaisen’ dat hier vroeger al eens gebruikt werd om gazettenvullers aan te duiden. Zukken de Dames van de Betaalde Liefde mij dat niet kwalijk nemen, AUB…
NET ROND CLINTONS SLUIT ZICH: GETUIGEN EN DOCUMENTEN BEWIJZEN OMKOPING EN BELASTINGONTDUIKING
Hoe lang wordt één van de beruchtste en crimineelste echtparen uit de Amerikaanse geschiedenis nog de hand boven het hoofd gehouden? (Afbeelding: Getty Images (3)).
*
Aantal donaties aan Clinton Foundation met 90% afgenomen – Senator Graham, aankomende voorzitter parlementaire comité Justitie, wil ook illegale Uranium One deal tussen Clintons en Russen onderzoeken – CIA-FBI infiltrant: ‘Koffers vol miljoenen dollars omkoopgeld aan Clintons overhandigd’
*
Het net rond het criminele Clinton echtpaar begint zich langzaam te sluiten nu drie klokkenluiders, (voormalige) medewerkers van de Clinton Foundation, bereid zijn tegenover het Congres te getuigen over grootschalige omkoping en belastingontduiking. Daarvoor zouden ze al in augustus 2017 zo’n 6000 pagina’s aan documenten aan de FBI en de IRS (belastingdienst) hebben overhandigd.
Afgevaardigde Mark Meadows, voorzitter van de Vrijheidscommissie van het Huis van Afgevaardigden, verklaarde dat het onderzoek in de media weliswaar niet veel aandacht krijgt, maar dat er ‘explosieve’ beschuldigingen worden gemaakt die met bewijzen kunnen worden onderbouwd.
Misbruik machtspositie
Zo is het uitermate verdacht dat het aantal donaties aan de Clinton Foundation onmiddellijk fors steeg op het moment dat Hillary Clinton minister van Buitenlandse Zaken was geworden, weer daalde toen ze was teruggetreden, en wederom steeg toen ze zich kandidaat stelde voor het presidentschap.
Op basis van de getuigenverklaringen en documenten kan voorlopig worden geconcludeerd dat de Clintons een vorstelijk leven konden leiden omdat ze miljoenen stalen uit de kas van hun eigen ‘liefdadigheids’stichting, die in totaal al zo’n $ 2,5 miljard heeft binnengehaald. Vanwege de stroom aan berichten over fraude en omkoping daalde het aantal giften aan de Clinton Foundation tussen 2014 en 2017 met maar liefst 90%.
Toen Hillary nog Obama’s minister van BuZa was keurde dat ministerie voor $ 151 miljard aan ‘Pentagon’ deals goed met 16 landen die hoge donaties gaven aan de Clinton Foundation. Dat was een toename van 145% ten opzichte van een even lange periode tijdens de regering Bush.
Belastingontduiking, handjeklap, persoonlijke uitgaven met giften
Een klokkenluider gaf duizenden pagina’s aan documenten met bewijs dat de Clintons voor miljoenen dollars de belasting hebben ontdoken en een cultuur hebben gecreëerd waarin de regels stelselmatig worden genegeerd.
De stichting ontkent ten stelligste iets fout te hebben gedaan, maar erkent dat in de eigen interne rapporten tussen 2008 en 2011 medewerkers werden geciteerd die zich zorgen maakten over louche ‘handjeklap’ deals met donoren van de stichting, en het op ongepaste wijze vermengen van persoonlijke zaken en die voor de stichting. Zo zou Bill Clinton regelmatig op kosten van de stichting forse persoonlijke uitgaven hebben gedaan, zoals het maken van dure (zaken)reizen.
In sommige gevallen zou de Clinton Foundation doelbewust de IRS hebben misleid of voorgelogen. Zo zou de stichting een prijsopgave voor een fundraising in Utah hebben ingetrokken nadat ambtenaren van de staat weigerden om de opgegeven bedragen te ‘corrigeren’, dus zeg maar ‘creatief aan te passen’. In Nederland wordt zoiets belastingontduiking genoemd.
De stichting heeft enkele fouten reeds toegegeven, maar liet weten dat deze niet erger zijn dan ‘kleine verkeersovertredingen’. (1)
Ook onderzoek naar Uranium One deal met Russen
*
Senator Lindsey Graham, die naar verwachting voorzitter wordt van het parlementaire comité van Justitie, zei afgelopen maandag in een Tv-interview dat ‘alle zaken rond de Clintons’ moeten worden onderzocht, inclusief de zeer verdachte Uranium One deal tussen de Clintons en Russische officials.
De FBI weigerde in oktober om 37 pagina’s over deze uraniumdeal met de Russen openbaar te maken omdat de ‘nationale veiligheid’ daarmee in het geding zou komen. In werkelijkheid probeert de FBI speciale aanklager Robert Mueller uit de wind te houden, want die was tijdens het sluiten van de illegale deal directeur van de FBI, en wist volgens voormalig CIA- en FBI undercover veteraan William Campbell overal vanaf.
Koffers vol miljoenen dollars omkoopgeld’
Campbell had nauwe banden met de nucleaire industrie in Rusland en Kazachstan, en werd eerst door de CIA en later ook door de FBI voor spionage activiteiten ingezet. Terwijl hij undercover was werd hij door de Russen (met de zegen van de FBI) gedwongen om grote sommen geld wit te wassen. Volgens Campbell zijn er 5000 documenten en ook video opnames met bewijs dat koffers vol miljoenen dollars omkoopgeld aan de Clinton Foundation werden overhandigd.
Het bewijs werd in de tijd verzameld dat Hillary Clinton als minister pleitte voor betere betrekkingen met Rusland, en haar man Bill in Moskou op één dag $ 500.000,- incasseerde met het geven van een toespraak. De regering Obama gaf ondertussen achter de schermen het groene licht voor de verkoop van Uranium One aan het Russische Rosatom. De Obama deal met de Russen was zeer controversieel, omdat de Amerikaanse wet dergelijke deals met nucleair materiaal waar kernwapens mee kunnen worden gemaakt verbiedt.
Fake Rusland dossier over Trump
Ook zal er volgens Graham worden gekeken naar het beruchte, inmiddels fake gebleken Rusland-dossier over Trump, waar via de Clinton Foundation flink wat geld voor werd betaald. Graham gaat onderzoeken hoeveel van de (valse) beschuldigingen aan het adres van Trump gebaseerd zijn op dit nepdossier, en in hoeverre hier onder ede over werd gelogen.
Putten graven voor anderen en er dan zelf in vallen. Het lijkt wel een aangeboren fabricagefout te zjn bij alles en iedereen die Slinxks, Schots en Scheef is.
Neel nu, jaren geleden, de vaststelling dat er in ‘de kas’ van de Socialisten 5 miljoen ‘zwart geld’ zat waar niemand raad mee wist. Buiten de toenmalige Partijvoorzitter, de latere Minister Frank Vanden Broucke, die dan maar officieel aan het Partij Bestuur de raad gaf het te verbranden om ervan af te zijn…..
*
En dan ng iets in verband met het stukje van daarjuist va de hand van Johan Sanctorum over Jean-Pierre Van Rossem. Die man is in mijn ogen de archislecht uitgevallen imitatie van den Donald. Hij had er de allure en de talenten voor, maar was er wel een paar honderd maatjes te klein voor. Een betere vergelijking zou zijn, dat elk iets met aplomb uitstraalt – uitstraalde -: de ene het Goede, en de andere het Kwade. Bij Van Rossem Iets meer in de zin van het Duivelskoppel Bill & Hitlary Clinton.
Verdient de huidige regering-Michel een Romeins cijfer twee achter haar naam?
Is het een nieuwe regering, of toch maar een voortzetting van de vorige, maar dan zonder N-VA? Een regering-anderhalf of een heus nieuw kabinet? Kniesoren uit de Wetstraat-perimeter die erover vallen. En grondwetspecialisten natuurlijk.
Elke grondwetspecialist zijn interpretatie
*
Grondwetspecialisten zijn het er evenmin over eens. Elke grondwet-specialist zijn interpretatie, lijkt het wel. ‘Neunundneunzig Professoren, O Vaterland du bist verloren.’
Neun und Neunzig Luftballonen
*
Logisch ook, want in de Grondwet vind je hier niets over, laat ik me vertellen. Juristen moeten dus terugvallen op ‘gewoonterecht’, zoekend naar precedenten uit het verleden om het heden te verklaren. Het lijkt op een stukje common law, en maakt de discipline plots…. veel sexier.
*
Of Michel een II verdient en een vertrouwensstemming in de Kamer een noodzaak is, inclusief een nieuwe regeringsverklaring – zoals de N-VA eist – is dus een vraag waarvoor je eerder in historische werken moet duiken dan wel in de Grondwet. Ook om te weten of een minderheidsregering überhaupt kan in een Belgische context, brengt de geschiedenis soelaas.
Drie cases uit de naoorlogse geschiedenis.
Wie de geschiedenis maar een detail vindt, kan meteen, onderaan dit stuk, de lessen lezen die ik trek uit deze spannende vaderlandse geschiedenis.
Minderheidsregering Eyskens I breidt uit tot Eyskens II
*
Vader Gaston Eyskens
(1905-1988)
*
Regeringen in dit land zijn niet altijd even duurzaam
Bart De Wever had eerder al verwezen naar de christendemocratische minderheidsregering in 1958. Met de steun van twee liberalen en het enige Volksunie-Kamerlid Frans Van der Elst staat die geboekstaafd als de regering die het Schoolpact realiseerde. Gaston Eyskens was toen premier, en wel van 23 juni tot 4 november 1958. Regeringen in dit land zijn niet altijd even duurzaam.
*
Na drie weken formatie kwam de regering tot stand. De toen nog unitaire CVP had een meerderheid in de Senaat, maar niet in de Kamer. Een ernstige handicap, toen het tweekamerstelsel nog vereiste dat élke wet, na goedkeuring in de ene kamer, ook groen licht nodig had van de andere. Toch kreeg de regering het vertrouwen van de Kamer. Theo Luykx schrijft in zijn standaardwerk Politieke geschiedenis van België dat dat ‘tegen elke verwachting in’ was.
In zijn memoires schrijft Gaston Eyskens dat hij een regering tot stand bracht ‘die een eind kon maken aan de scherpe politieke strijd’ van de naoorlogse jaren. Hij sloot ‘geen enkele coalitieformule uit’ en stelde bij aanvang geen exclusieven. Hij wou immers ‘een nieuw politiek klimaat’ mogelijk maken, door ‘de schoolkwestie en het Kongovraagstuk uit de politieke strijd te halen.’
‘Nog in juli 1958 voerde de regering haar kiesbeloften uit,’ schrijft Luykx. Het klinkt als een sprookje, maar toen kon dat nog. Zelfs in België. En zelfs met een minderheidsregering. Althans, 60 jaar geleden toch. Er was wel een stok achter de deur. Al begin juli van datzelfde jaar had Eyskens gesprekken aangeknoopt met de – eveneens nog unitaire – liberalen. De liberale partijvoorzitter Destenay had Eyskens beloofd een minderheidskabinet te steunen door zich in de Kamer te onthouden, en om na verloop van tijd de regering te versterken.
Evident volgde er een regeringsverklaring en een vertrouwensstemming
Op 4 november 1958 diende premier Eyskens het ontslag van zijn regering in. Twee dagen later, toen het Schoolpact op 6 november werd ondertekend door liberalen, socialisten en christendemocraten, was ook de nieuwe rooms-blauwe regering-Eyskens III een feit. De premier noemt het in zijn memoires ‘een uitbreiding van de regering’, en wat verder ‘mijn tweede regering’. Er vond een herschikking plaats van de bestaande regering-Eyskens I. Volgens Eyskens ‘wilden de liberalen duidelijk maken dat het om een nieuwe regering ging.’ Daarom had hij zijn ontslag eerder aangeboden aan de koning. Evident volgde er een regeringsverklaring en een vertrouwensstemming. Toch werd de regering niet bepaald enthousiast onthaald, ook niet in zijn eigen CVP, waar misnoegdheid heerste over de ministers die moesten opstappen.
De regering-Eyskens III hield het uiteindelijk 2,5 jaar vol. Regeringen die een hele legislatuur uitzitten, zijn echt een recent fenomeen in de Belgische geschiedenis.
Leo Tindemans
(1922-2017)
*
Tindemans I: bijna drie regeringen, twee regeringsverklaringen
Een eerder gevormde regering die een partij buiten duwt, is dat een nieuwe regering, of is dat de vorige regering die voort doet? De vraag beheerst vandaag de krantenkolommen en VRT-studio’s. Wat leert ons de vaderlandse geschiedenis in dit geval?
We schrijven 1974. Op 25 april van dat jaar treedt Tindemans voor de eerste keer aan als premier van een minderheidsregering. Minderheid is, net als in 1958, met een korrel zout te nemen. De minderheidsregering van Michel heeft 31% van de Kamerleden achter zich. Eyskens en Tindemans hadden er net geen 50% en kregen telkens bijkomende steun van oppositiepartijen of individuele verkozenen – al dan niet door hun onthouding.
Op 30 april las Tindemans het regeerakkoord voor in Kamer en Senaat. Tindemans: ‘Ik had vermeden een al te gedetailleerde tekst op te stellen.’ De deur stond op een kier voor verdere uitbreiding van de regering. En inderdaad, al op 11 juni wordt de roomsblauwe regering versterkt met de regionalistische Rassemblement Wallon (RW). Theo Luykx: ‘Aldus werd voor de eerste maal een niet-nationale en communautaire partij als lid van een Belgische regering opgenomen.’ Een historisch moment dus. Het hieraan voorafgaande conclaaf in Steenokkerzeel noemt Luykx ‘het eerste gesprek van “gemeenschap tot gemeenschap”, doch bracht uiteindelijk het communautair probleem niet dichter bij zijn oplossing.’ Het verklaart waarom Tindemans toen al een ‘taalpartij’ – zoals Volksunie (VU), RW en FDF toen werden genoemd – aan boord moest halen.
In dat conclaaf van Steenokkerzeel – Tindemans noemt dat in zijn memoires ‘een uiterst boeiende oefening’ – hadden de taalpartijen beslist de minderheidsregering Tindemans I door onthouding te laten regeren. Maar omdat er vaart moest gemaakt worden van de gewestvorming van België, bleef Tindemans hengelen naar de steun van de drie communautaire partijen. Met het FDF kon geen compromis bereikt worden (over de grenzen van Brussel). VU en RW wilden toetreden tot Tindemans I, maar de RW stelde zijn veto tegen de Volksunie. De Vlaamse deelname aan de regering zou te dominant worden, zonder ook het FDF erbij, toen de grootste partij in Brussel.
Er werd een nieuwe regeringsverklaring voorgelezen
Op 11 juni kwam dan een ‘mini-verruiming’ tot stand. De roomsblauwe minderheidsregering Tindemans I werd uitgebreid met de RW. Voortaan beschikte ze in de Kamer over 115 zetels (op 212). Er werd een nieuwe regeringsverklaring voorgelezen op 14 juni 1974. De voorlopige gewestvorming en de invoering van drie regionale ministercomités waren de meest opvallende noviteiten. Het aansluitende Kamerdebat duurde volgens Theo Luykx maar liefst twaalf uur eer de vertrouwensstemming kon plaatsvinden. In de Kamer haalde de regering nog 109 stemmen. Tindemans I kon nu echt van start gaan.
De regeringsdeelname en teleurstellende resultaten bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1976, zorgden echter voor een crisis in de RW. Voorzitter Paul-Henry Gendebien bereidde een linkse wending voor van de pluralistische partij. Het leidde volgens Tindemans tot een ‘implosie’ van de RW. Gendebiens voorganger en toenmalig minister François Perin zag dat niet zitten. Met zijn acolieten en staatssecretarissen Jean Gol en Etienne Knoops, stapten ze over naar de Waalse liberale partij en herdoopten die tot Parti des Réformes et de la Liberté de Wallonie (PRLW). Dat zorgde voor een onevenwicht in de regering-Tindemans: de RW had maar één (linkse) staatssecretaris meer – Robert Moreau – en de Franstalige liberalen waren oververtegenwoordigd.
‘De regeringsaanpassing liep niet van een leien dakje,’ schrijft Luykx. Ze bracht op 8 december 1976 een grote reshuffle met zich mee; het werd ‘een zeer beroerde dag in onze parlementaire geschiedenis.’ Tindemans noemt het in zijn memoires zelfs een ‘tragikomedie’. Al schrijft François Perin-biograaf Jules Gheude dat Perin voor de derde keer Tindemans’ vel redde door zelf op te stappen. Toch kreeg de regering diezelfde dag het vertrouwen. Er volgde geen regeringsverklaring. Logisch allicht, omdat het nog altijd dezelfde partijen waren die van de regering deel uitmaakten, ook al had er een stoeltjesdans plaatsgevonden en hadden twee van de vijf deelnemende partijen hun programma en ideologie drastisch gewijzigd.
Lang duurde dit liedje niet. De overgebleven RW-verkozenen weigerden op 3 maart 1977 hun steun te geven aan de begroting. Tindemans was de RW zat. Vanop de Kamertribune vroeg Tindemans toen dat de RW-ministers de regering zouden verlaten. Die onverwachte speech, leverde hem een ‘daverend applaus op de regeringsbanken’ op, maar opende in feite een regeringscrisis. Want ‘toen ze dat niet goedschiks deden, werden ze ’s anderendaags op mijn vraag door de koning ontheven uit hun functie,’ schrijft Tindemans.
de enige uitkomst, met hoop op de toekomst, lag bij verkiezingen
Zoals de N-VA-ministers vorige week werden buiten geduwd gebeurde dus hetzelfde met de RW in 1977. Met een nieuwe reshuffle van de regering tot gevolg, ook al omdat de regering paritair dient samengesteld te zijn. Tindemans schrijft: ‘het was voor mij duidelijk: de enige uitkomst, met hoop op de toekomst, lag bij verkiezingen.’ Op 9 maart werd de Kamer ontbonden. Op 17 april vonden parlementsverkiezingen plaats, waar dan later de Egmontregering uit ontstaan is: Tindemans II.
Ouaarde Ouielfriede Martens
(1936-2013)
*
Martens I en II, III: met het FDF als het moet, zonder als het kan
Voor de verandering in dit overzichtsartikel was de eerste regering-Martens geen minderheidsregering. Na het Egmontdebacle en de daaropvolgende verkiezingen en de ‘overgangsregering’-Van den Boeynants, mocht de unionistisch-federalistische CVP-voorzitter Wilfried Martens een regering in het zadel helpen die zou doen wat twee voorgaande regeringen al hadden moeten doen: de staatshervorming verder organiseren. Luykx: ‘Van Martens werd verwacht dat hij zonder veel moeite zou slagen waar Tindemans, al dan niet met opzet, niet slaagde: het wettelijk realiseren van een nieuwe gemeenschapsovereenkomst.’ Wilfried Martens schrijft daarover in zijn memoires echter: ‘Volledig tegen mijn zin werd ik dan door de koning gevraagd een regering te vormen.’
De regeringsvorming duurde bijna 100 dagen. In de voorafgaande rooms-rode overgangsregering - Van den Boeynants zaten ook de ‘taalpartijen’ VU en FDF. De voornaamste verdienste van VDB’s regering was de grondwetsartikelen aanduiden die moesten herzien worden in het kader van de defederalisering. De Volksunie wilde echter niet meer meedoen. Onder druk van koning Boudewijn zou het FDF wel mee aan tafel schuiven. Martens rept (uiteraard) niet over de koning, hij legt de verantwoordelijkheid hiervoor bij de PS.
Maar al na een paar maanden werd het FDF uit de regering gewerkt. Martens II was meteen geboren. Luykx: ‘Er was plaats voor de tweede regering Martens, zonder de federalisten.’ Martens I duurde zo van 3 april 1979 tot 15 januari 1980. Martens II trok het nog minder lang. Na drie maanden trok de CVP er de stekker uit. Opnieuw Luykx: ‘Het was sinds Leuven-Vlaams in 1968 geleden dat een Belgische regering nog struikelde in het Parlement, dit keer zelfs bij een stemming, voor de ogen van iedereen.’ Brussel was toen de struikelsteen. En dus besliste men werk te maken van de staatshervorming voor Vlaanderen en Wallonië en Brussel ‘later’ op te lossen. VUB-historica Els Witte schrijft zelfs dat ‘het Brusselse probleem’ met de hervorming van 1980 ‘tussen haken wordt gezet’.
Wilfried Martens las op 5 april de regeringsverklaring voor in Kamer en Senaat. Vijf dagen later kreeg hij ruim het vertrouwen in de Kamer. CVP-Kamerleden Hugo Weckx en Jan Verroken onthielden zich. De nieuwe coalitie had in de Kamer geen grondwettelijke meerderheid, in de Senaat wel, maar slechts met één zetel overschot. Martens: ‘Mijn manoeuvreerruimte was dus al bij de aanvang ingeperkt.’
De hele regering lang was het FDF stoorzender. Vele CVP’ers werden het optreden van de Fransdolle partij beu. Eric Van Rompuy heeft er in die tijd zijn strepen voor verdiend door de FDF ‘chantage’ te verwijten. Als CVP-Jongerenvoorzitter stak hij op het CVP-congres van 16 december 1976 ‘een scherpe speech af tegen regeringspartner FDF en ontketende daarmee in CVP-rangen een opstand’ tegen Martens’ regeringscoalitie. De jonge Van Rompuy wou, nog volgens Martens, met de CVP-Jongeren alles op alles zetten om het FDF in het najaar uit de regering te stoten.’ Zijn woorden zouden waarheid worden.
Vooral binnen het FDF rommelde het immers. Zoals het er in de Volksunie telkens aan toeging, als die regering deel uitmaakte van de Belgische regering, zaten regeringsleden en verkozenen niet altijd op dezelfde golflengte. Een geheim, maar vroegtijdig, gelekt akkoord tussen de Franstalige meerderheidspartijen PS, PSC en FDF, bleek de spreekwoordelijke druppel. Zonder veel moeilijkheden werd het FDF weggewerkt. Martens in zijn memoires: ‘het CVP-congres liet me feitelijk geen andere keuze dan het FDF uit de regering te zetten.’ Het FDF hield er als enige partij immers een andere federalistische en Brusselse visie op na. Na een bezoek aan Laken op 16 januari 1980 werd ‘op voorstel van de eerste minister ontslag verleend’ aan de FDF-ministers. Diezelfde avond circuleerden de namen van de nieuwe ministers al op de radio. Het was trouwens ook via de radio dat het FDF lucht kreeg van het ontslag.
De FDF’ers waren woedend, volgens Martens’ memoires. In een brief aan de koning stelden zij dat ze geen ontslag hadden genomen, noch gevraagd. Op de collega’s van het Franstalige front van PS en PSC moesten ze niet meer rekenen. Volgens Martens was een zieke Boudewijn ‘opgelucht’ dat er een einde kwam aan de regeringsdeelname van het FDF. Het is meteen de laatste keer dat het FDF deel uitmaakte van een Belgische regering.
Martens II was een doorzetting van Martens I, maar dus zonder het FDF
Omdat nieuwe verkiezingen in het toenmalige klimaat uitgesloten waren, werd een tweede kabinet-Martens gevormd. Martens II was een doorzetting van Martens I, maar dus zonder het FDF. Een reshuffle van de regeringsposten moest zorgen voor een correct evenwicht en de vereiste taalpariteit. De regering had echter geen tweederde meerderheid, waardoor er niet verder aan de staatshervorming kon gesleuteld worden. Maar, ook al leek de regering op een doorslag van de vorige, er werd een nieuw regeerakkoord gesloten tussen de continuerende coalitiepartners. Op 24 januari werd dan de nieuwe regeringsverklaring voorgelezen in beide Kamers. Martens verontschuldigde zich zelfs ‘uitdrukkelijk voor de manier waarop de FDF-ministers hun ontslag hadden vernomen. Voor het overige werd de regeringsverklaring van het eerste kabinet Martens gewoon overgenomen,’ schrijft chroniqueur Luykx. Alleen werden de prioriteiten wat verlegd en de timing van de beleidsdoelen bijgesteld. De vergelijking met Michel I, het ontslag van de N-VA en Michel II ligt voor de hand…
Een dikke twee maanden later moest Martens echter aan de koning het ontslag aanbieden van zijn regering. Ze was er ‘niet in geslaagd de drieledige gewestvorming in wetteksten om te zetten en gestalte te geven. De parlementaire basis van het tweede kabinet was veel te beperkt: men had nog een partner nodig.’ Die partner werden de liberalen van noord en zuid; Martens III werd een ‘nationale’ regering, een Vlaams-Waalse tripartite. En ook die zong het maar vijf maanden uit…
Lessen uit het verleden
‘Als er één les is die we kunnen trekken uit het verleden, is het dat de mens geen lessen trekt uit het verleden.’
Het zou een citaat kunnen zijn van vader of zoon Eyskens. Welke lessen kunnen we echter trekken uit de beschreven regeringsvormingen, die Michel en zijn collega’s niet zullen volgen?
*
1 Een regering die er een partij extra bijneemt, legt een bijkomende regeringsverklaring af. Logisch zou het betekenen dat als er een partij afvalt, er evenzeer een regeringsverklaring komt. Al bestaat voor dat laatste geen precedent.
2 Een regering die een partij wipt en haar partners ontslaat, neemt kort nadien zelf ontslag, gaat naar het parlement om het vertrouwen te vragen op basis van een nieuwe regeringsverklaring of schrijft verkiezingen uit. Sowieso is er een nieuw kabinet, een nieuwe regering, een nieuw Romeins cijfer dat wordt toegevoegd aan de naam van de zittenblijvende premier.
3 Minderheidsregeringen kunnen in dit land. Al was dat land toen nog niet gedefederaliseerd, en bestond er nog niet zoiets als een bijzondere meerderheid om in te grijpen in de staatsstructuur. Het is dan wel hengelen naar partners in de oppositie die zich bij cruciale stemmingen willen onthouden of zich ‘constructief’ opstellen.
‘Arrogant, flamboyant, briljant, amoreel, steenrijk en dan weer straatarm: alles behalve de Vlaamse underdog: Van Rossem
*
Jean-Pierre Van Rossem (1945-2018) is naar de eeuwige moneytron-velden vertrokken. We hebben misschien iets te weinig van dit soort figuren: excentrieke schelmen die de term politiek-incorrect een aparte betekenis geven. Het soort mensen waarvoor je een zekere sympathie koestert omdat ze altijd in de weg lopen en nooit een blad voor de mond nemen, wat voor stommiteiten er voor de rest ook uitkomen.
*
De legendarische roep ‘Vive la république’, die in het parlement weerklonk tijdens de eedaflegging van Albert II in 1993 (senaatsvoorzitter Frank Swaelen: ‘Mijnheer, uw gedrag is onwaardig en schandalig, en het hele land zal u veroordelen!’) zal wel een echte afkeer van de monarchie verraden hebben. Maar hij had even goed kunnen roepen
‘Voor mij nr 93: kip met curry’.
*
Als het maar choqueerde. In dezelfde zin was de libertaire ééndagspartij ROSSEM, die hem in 1991 drie kamerzitjes en eentje in de senaat opleverde (waardoor absolute kwibussen zoals Jan Decorte tot hun eigen verbazing tot volksvertegenwoordiger werden gebombardeerd) geen ideologisch vehikel maar een uit de hand gelopen grap die hem en passant ook de parlementaire onschendbaarheid opleverde.
*
Misschien een Reinaert, dat wel, ja, dat archetype benadert hij nog het dichtst. Zelfs fysiek had hij iets van ‘den fellen metten grijsen baerde’
*
Want Van Rossem had het regelmatig aan de stok met het gerecht: valsheid in geschrifte en uitschrijven van ongedekte cheques, witwassen, belastingfraude en oplichting, noem een witteboordvergrijp en Jean-Pierre wist er alles van. Neen, een model van deugdzaamheid was hij niet, de Vlaamse kleinburger koesterde hem dan ook niet als een held.
*
Een Uilenspiegel? Neen, daarvoor was hij te slinks. Een Robin Hood? Neen, want bij mijn weten deed hij ook in zijn rijkste periode niet aan liefdadigheid. Een rebel? Ja, maar dan een zonder zaak, behalve de zijne. Misschien een Reinaert, dat wel, ja, dat archetype benadert hij nog het dichtst. Zelfs fysiek had hij iets van ‘den fellen metten grijsen baerde’ zoals de mythische vos in het middeleeuwse epos wordt genoemd. Een schurk met anarchistische anti-establishment trekjes, waardoor ook heel het frauduleuze hoofdstuk onder de categorie van stoute spelletjes viel ‘om het systeem naar de kloten te helpen’.
Van Rossem heeft het tegendeel van de Vlaamse underdog willen zijn, en dat maakte ook zijn eenzaamheid uit: arrogant, flamboyant, briljant, amoreel, steenrijk en dan weer straatarm. Alles behalve middelmatig. Het oplichten van de Vlaamse kruidenier met vazen vol zwart geld vond hij dan ook een nuttige oefening, onder het motto dat geld zijn weg zoekt naar boven, en dat rijkdom slim maakt en omgekeerd. De Moneytron, begeleid door een karavaan van sportwagens, vormde de triomfantelijke bezegeling van een omgekeerde herverdeling volgens hetwelk de domheid zichzelf afstraft en de mensheid dus alsmaar slimmer wordt. Was het maar waar.
Het verwoestende leven van de kettingroker en zijn euthanasieplannen, het floppen van zijn toneelstuk ‘God is dood, ’t is godgeklaagd’, naast natuurlijk het faliekant aflopen van heel de Moneytronzwendel, geeft iets tragikomisch’ aan zijn levenswandel, en daarom had ik hem graag. Daar moet een filmmaker iets mee doen. Of wat vindt u van deze: toen Van Rossems vrouw overleed, vermoedde hij kwaad opzet en liet hij haar invriezen met het oog op een latere lijkschouwing. Hij belandde echter in de gevangenis, en de diepvriezer raakte defect, waarna zijn ontbindende echtgenote wegens geurhinder toch alras onder de grond werd gestopt. Shit happens, Murphy grinnikt genoeglijk.
Tot nooit meer, gij schurk, moge ook jouw geurhinder nog een tijdje over de Vlaamse steden en gemeenten hangen.
Is de dolle week die we achter de rug hebben van aard om de burger weer met de politiek te verzoenen? Dat is ver van zeker.
**
*
Er blijft een indruk van gekonkel hangen: de N-VA trekt zich terug uit de ‘Zweedse’ coalitie, na haar reserves tegen het ondertekenen van het VN-migratiepact, maar de eerste-minister vermijdt een crisis door voort te doen aan het hoofd van zijn geamputeerde coalitie, die nu in de minderheid is. Twee keer uit de pot scheppen en het taalevenwicht was hersteld, de bevoegdheden herverdeeld. De koning moet enkel nog de besluiten tekenen want bij de machinaties liet men hem langs de kant staan.
Voor de camera’s geven de demissionaire N-VA-ministers een serene indruk en reageren ze relatief kalm. Bij de MR bedankt men hen voor hun samenwerking sinds 2014. Voorzitter Olivier Chastel gaat zelfs verder: ‘Ik sluit niet uit dat met N-VA later nog kan geregeerd worden.’
steun, geval per geval
Charles Michel neemt zich voor de vijf nog resterende maanden te benutten voor duidelijke maatregelen inzake economie, veiligheid en klimaat. Hij rekent op de verantwoordelijkheidszin van de oppositie voor steun, geval per geval. Hij gaat ervan uit dat N-VA de voltooiing niet zal ondergraven van projecten die zijzelf altijd heeft gesteund.
Wat weten we niet?
op poten zetten van het confederalisme de prioriteit
Zijn er tussen Charles Michel en Bart De Wever engagementen aangegaan? Dat valt niet uit te sluiten, ook al kan men zich moeilijk voorstellen dat met verkiezingen in het vooruitzicht de Vlaams-nationalisten zich wat betreft communautaire kwesties niet radicaler zouden opstellen. Immigratie en veiligheid mogen dan lievelingsthema’s van hen zijn, men kan beter niet uit het oog verliezen dat artikel één van hun statuten het ontstaan van een soevereine Vlaamse Republiek voorziet.
*
Eén ding staat wel vast: Bart De Wever kan het zich niet permitteren om de communautaire kwestie nog eens bijkomend vijf jaar in de koelkast op te bergen. Jan Jambon heeft er trouwens aan herinnerd dat het op poten zetten van het confederalisme de prioriteit blijft.
Om een institutionele omwenteling van een dergelijk formaat te kunnen verwezenlijken moet er een verklaring tot herziening van de grondwet komen bij het eind van de legislatuur. Heeft de N-VA wat dit betreft waarborgen gekregen, in ruil voor sporadische steun aan de huidige rooms-blauwe coalitie?
De vraag mag gesteld worden.
De Wever heeft altijd gezegd dat hij geen revolutie, wel een evolutie beoogde. Confederalisme past in die logica:eerst wordt de staat gepluimd, en dan kan men hem als overbodig wegzetten.
*
Een ander argument waarmee Bart De Wever rekening heeft moeten houden: de N-VA leunt dicht aan bij het Vlaamse patronaat, en dat heeft duidelijk laten weten dat een val van de regering desastreuze gevolgen zou hebben voor de ondernemingswereld.
Onbestuurbaarheid?
De jongste peiling geeft aan dat N-VA de grootste partij van het land blijft met 28% van de kiesintenties. Dat is +3%. Voor de eerste keer gaat die stijging niet ten koste van het Vlaams Belang dat van 11,3% op 11,7% uitkomt. Dit bevestigt nogmaals dat noord en zuid twee tegengestelde democratieën zijn, wat België totaal onbestuurbaar kan maken.
We hebben N-VA-fractieleider Peter De Roover stevig uit de hoek zien komen in het Kamerdebat. In 2016 al verklaarde hij op een debatavond van de Vlaamse Volksbeweging dat, mochten het Vlaams Belang en de N-VA een meerderheid halen, zij de onafhankelijkheid zouden uitroepen. En eerder in 2016 had Liesbeth Homans al gezegd dat ze niet op een zoveelste kleine staatshervorming uit waren. In 2019 zal het om andere dingen gaan, dacht ze. De splitsing van België, of in elk geval de overdracht naar de deelstaten van een maximum aan bevoegdheden, waardoor België vanzelf zou verdwijnen. ‘Ik hoop dat in 2025 België niet langer bestaat’, zei ze nog.
Genadeschot?
het koninkrijk België lijkt wel uitstel van executie te krijgen
Charles Michel zag het nut niet in van een vertrouwensstemming, aangezien het enkel om een herschikking van zijn coalitie ging, en ‘de continuïteit dus verzekerd was’. Maar hij heeft nu te maken met een motie van de voltallige oppositie, N-VA incluis dus. Wat zal het worden?
Nu, vervroegde verkiezingen of niet, het koninkrijk België lijkt wel uitstel van executie te krijgen. Om het te redden hebben de Franstaligen altijd hun standpunt van ‘demandeurs de rien’ opgegeven. Herhaalt zich dit na de verkiezingen in Mei?
Bij de socialisten is Elio Di Rupo vast van plan in Wallonië opnieuw aan het roer te komen, als leider van een zogeheten ‘progressistische’ coalitie. Dat scenario kan enkel koren op de molen van de Vlaams-nationalisten zijn. En zal de MR bereid zijn om te onderhandelen over confederalisme?
Wat betreft flamingantisme hebben de christendemocraten Van den Brande en Beke niets van de N-VA te leren, zoals hier eerder al met citaten werd bewezen. En vergeten we Jan Verroken niet met de kwestie-Leuven (1968), en Eric Van Rompuy over het FDF ten tijde van een regering-Martens (1980). En was het niet Yves Leterme die in 2004 het kartel CD&V/N-VA boven de doopvont hield?
*
De toekomst kan geen zeventien kanten op. Ofwel wordt België confederaal, en dus een lege schelp die snel nutteloos zal blijken, ofwel wordt het onbestuurbaar en verdwijnt. In beide gevallen zal Wallonië zich op zichzelf teruggewezen zien, en draagt het financiële verantwoordelijkheid voor zijn politieke keuzes. Die toestand zal snel onhoudbaar worden en een drastische daling van de sociale voorzieningen meebrengen.
Levensgevaarlijke drug ook al in Nederland gesignaleerd.
Afbeelding: Gett*y Images (3).
*
Pakweg 32 kilo is voldoende om de totale bevolking van Nederland uit te roeien, zó gevaarlijk is FENTANYL. De drug is 50 tot 150 keer krachtiger dan heroïne en eiste vorig jaar in de VS al een kleine 30.000 mensenlevens, 50% meer dan twee jaar eerder. Agenten die het alleen al op hun huid kregen liepen daardoor soms een levensgevaarlijke overdosis op. De autoriteiten zijn dan ook uitermate bezorgd dat Fentanyl door terroristen zal worden gebruikt om aanslagen met ongekende aantallen doden te plegen.
Dat doen zelfs de beesten elkaar niet aan…
*
Fentanyl is tamelijk eenvoudig te maken en komt vooral uit China en Mexico, waar het in grote hoeveelheden wordt geproduceerd en vervolgens aan Amerikaanse en Europese drugsbazen wordt verkocht. Van de meest krachtige variant, carfentanil, is slechts een paar milligram voldoende om een olifant te verdoven.
Voormalige CIA directeur Michael Morel omschreef Fentanyl vorig jaar dan ook als een ‘massavernietigingswapen’. Het werd overigens al eens tegen terroristen ingezet, namelijk in 2002 in Moskou, toen 50 Tsjetsjeense toeristen 800 theaterbezoekers gegijzeld hielden. Special Forces spoten toen Fentanyl in het theater om de terroristen uit te schakelen, maar konden niet voorkomen dat meer dan 100 gijzelaars stierven.
Afgesloten ruimten met veel mensen, maar ook dagelijkse voorwerpen
Volgens Daniel Gerstein, een voormalige onderminister van Homeland Security, werkt Fentanyl het beste in afgesloten ruimten (stations, treinen, metro’s, bioscoop- en concertzalen, et cetera). In de open lucht werkt het minder omdat het dan sneller vervliegt.
‘Maar als het op dagelijkse voorwerpen wordt geplaatst (deurknoppen e.d.), kunnen mensen door enkel het aanraken van hun monden of het wrijven in hun ogen al een dodelijke reactie krijgen,’ waarschuwde Josh Bloom van de Amerikaanse Raad voor Wetenschap en Gezondheid.
Neusspray werkt slecht, betrouwbaar tegengif is er nog niet
Agenten, ambulance medewerkers en andere medici zijn niet getraind op het omgaan met biochemische terreuraanslagen met Fentanyl. Zij kunnen het fors stijgende aantal drugsdoden en – gewonden nu al amper aan.
Wel hebben zij tegenwoordig Narcan neusspray bij zich om Fentanyl slachtoffers te behandelen, maar de werking van deze spray is beperkt, en er zijn sowieso meerdere doses van nodig.
De biomedische onderzoeks- en ontwikkelings-tak van de Amerikaanse overheid (BARDA) heeft in september een $ 4,6 miljoen kostend contract met Opiant Pharmaceuticals gesloten voor de ontwikkeling van een betrouwbaar tegengif dat in één dosis kan worden toegediend.
Dat middel komt sowieso te laat, want de VS heeft al lang en breed met een Fentanyl crisis te maken die inmiddels dagelijks vele tientallen slachtoffers eist. Popster Prince zou in 2016 door een overdosis Fentanyl, dat vaak wordt versneden met heroïne, zijn gestorven.
*
Ook gevaar voor Nederland
De AIVD is er tot nu toe wonderwel in geslaagd om grote aanslagen in Nederland te voorkomen. Fentanyl vormt ongetwijfeld een nieuw potentieel terroristisch probleem, want iemand hoeft in Rotterdam vanaf een vrachtschip uit Mexico of China maar een klein zakje in zijn binnenzak mee te nemen naar het centraal station of een andere publieke gelegenheid om vele honderden tot wel duizenden slachtoffers te kunnen maken.
Misdaad-journalist Hendrik Jan Korterink schreef in maart 2017 dat carfentanil ook zijn opmars maakt in Nederland, en er al ‘verschillende incidenten’ mee zijn geweest. (2).
Overigens heeft ook Nederland een groeiend drugsprobleem; het aantal doden door overdoses was in 2016 in slechts twee jaar tijd verdubbeld.
Brief groep Franse topmilitairen aan Macron: ‘Met ondertekening van dit Pact berooft u ons van ons thuisland’ – ‘De staat heeft te laat erkend dat het onmogelijk is een groot aantal mensen uit een totaal andere cultuur te integreren’
*
Een van de ondertekenaars is voormalig minister van Defensie Charles Millon (links op de foto, genomen in 1996).(Afbeelding: Getty Images (2)).
12 Franse generaals, waaronder een voormalige minister van Defensie, hebben samen met een admiraal en een andere topcommandant een brandbrief geschreven aan president Macron om het VN migratiepact in Marrakesh niet te ondertekenen, omdat dit volgens hen betekent dat Frankrijk en Europa de komende jaren met miljoenen migranten zullen worden overspoeld, ‘waardoor de kenmerken van onze beschaving zullen verdwijnen. U berooft ons in de ware zin van het woord van ons thuisland.’
Net als landen zoals Italië, Oostenrijk, Tsjechië, Polen, Slovenië, Estland, de VS, Australië, Israël en Chili lezen de Franse generaals van de vrijwilligerstroepen (VPF) iets heel anders in het Pact dan bijna alle politieke partijen in Den Haag, namelijk dat er wel degelijk een ‘regulier recht op migratie wordt opgericht’, dat via reeds bestaande verdragen aan de Europese landen die het zoals Nederland wel ondertekenen aan onze nationale wetten kan worden opgelegd.
Immigratie wordt met het Pact wel degelijk een recht
we al eerder schreven is het Pact zelf weliswaar ‘niet bindend’, waar alle media ook steeds op hun kenmerkende onvolledige en misleidende wijze op hameren, maar dat doet feitelijk niet ter zake, omdat er zo’n 90 keer het woord ‘verplichten’ of ‘verplichting’ in de tekst staat. Daarmee kan iedere migrant via het Europese Gerechtshof alsnog voor elkaar krijgen om toegelaten te worden, omdat dit Hof de EU-staten wèl kan dwingen om haar uitspraken in nationale wetgeving om te zetten.
Er blijft vrijwel niets over van onze soevereiniteit
‘Het lijkt erop dat de enige soevereiniteit die in Frankrijk (en dus ook Nederland) blijft daaruit bestaat dat wij vrij mogen beslissen op wat voor manier wij de doelen van het Pact (= de immigratie van tientallen miljoenen mensen uit Afrika en het Midden Oosten zo makkelijk mogelijk maken) gaan realiseren,’ concluderen de topmilitairen dan ook. Maar dat mag Macron volgens hen nooit doen zonder het Franse volk naar hun mening te vragen. Uit peilingen blijkt namelijk dat 80% van de Fransen de immigratie juist drastisch willen beperken of helemaal willen stopzetten.
‘Ondertekening is extra reden voor een opstand’
‘Dus als u op eigen houtje besluit dit Pact te ondertekenen, zal u aan de woede van een reeds uitgezogen volk een extra reden voor een opstand toevoegen,’ waarschuwen ze. ‘U zou zich daarmee schuldig maken aan het niet houden aan de democratie, of het verraad van het volk.’
Om de onbeperkte migratie die het Pact mogelijk maakt te financieren zullen de toch al hoge belastingen verder moeten worden verhoogd, zo vervolgen de generaals, en dat terwijl het vanuit het oogpunt van veiligheid nu al dringend noodzakelijk is de gevolgen van het binnenhalen van grote aantallen niet-Europese migranten (overbelasting sociale zekerheid en exploderende criminaliteit) te beperken.
‘U berooft ons van ons thuisland’
‘Feit is dat de Franse staat te laat erkend heeft dat het onmogelijk is een groot aantal mensen uit totaal verschillende culturen te integreren. De laatste 40 jaar hebben zij elkaar gevonden in parallelle samenlevingen, die zich niet meer aan de wetten van de Republiek onderwerpen.’
*
‘Tenslotte kunt u niet negeren dat het wezen van de politiek daaruit bestaat om veiligheid en harmonie te garanderen. Dat kan echter alleen worden bereikt als er een zekere coherentie in de samenleving overeind blijft, die in staat is gemeenschappelijk te handelen. Dat wordt nu steeds problematischer.’
Daarom ‘kunt u niet alleen beslissen om de kenmerken van onze beschaving uit te wissen en ons in de meest ware zin van het woord van ons thuisland te beroven. Wij eisen daarom dat u de ondertekening van dit Pact opschort en de Fransen de mogelijkheid geeft om zich per referendum erover uit te spreken. U bent tegenover de Fransen verantwoordelijk voor uw handelingen. Dat u bent gekozen is geen blanco check.’
Tekende de Tweede Kamer geruisloos voor onze ondergang?
Waarom de ondertekening van dit Pact dan -op de weggehoonde protesten van PVV en FvD na- geruisloos door de Tweede Kamer kwam, is ons een raadsel. Of de parlementariërs zijn onwetend en naïef, of het was van meet af aan de bedoeling om het Nederlandse volk te misleiden en te bedriegen, en ons in de komende jaren voor het voldongen feit te stellen dat onze samenleving miljoenen migranten zal moeten opnemen en door de in hoogste versnelling gezette islamisering permanent zal veranderen en verarmen.
Storm- of Doodsklokken?
*
Met andere woorden: het VN migratiepact luidt feitelijk het einde van onze huidige democratie, vrijheid en welvaart in. Hebben de extreemlinkse globalisten dan toch gewonnen.
In Duitsland heeft Angela Merkel het voorzitterschap van haar partij doorgegeven aan haar rechterhand, ene Annegret Kramp-Karrenbauer (‘AKK’ voor wie het simpel wil houden), ooit minister-president van Saarland, die nu al de ‘mini-Merkel’ wordt genoemd. Ze haalde het nipt, met de hakken over de sloot
(51%)
van een tegenstander van Merkel, waardoor duidelijk wordt dat Merkels Christendemocratische partij, de CSU, grondig verdeeld is.
Dat laatste is ook het geval in Great (?) Britain, waar Theresa May wel een vertrouwensstemming in haar eigen Tory-partij overleefde, maar moest vaststellen dat zo’n derde van de leden niét voor haar stemden en haar eerder weg zou willen hebben. Na een zoveelste bedelronde bij de E.U. moet ze in januari zien een meerderheid te halen in het Britse Lagerhuis, wat weinig waarschijnlijk zal zijn, omdat haar partij daar geen meerderheid heeft en ze zelfs voor die Brexit stemming niet kan rekenen op het Noord-Ierse partijtje dat haar na de laatste verkiezingen tot nu toe gedoogsteun heeft gegeven. Die laatste landsverkiezingen waren trouwens een stommiteit van diezelfde May. Daarvóór had haar partij nl wél een meerderheid en door die nodeloze verkiezing uit te schrijven is ze die kwijt geraakt. Wat er daarna met de Brexit gaat gebeuren is nog koffiedik kijken, maar meer dan waarschijnlijk loopt het slecht af, voor May, voor haar partij, voor Great (?) Britain en misschien zelfs voor de E.U.
*
Tenslotte heeft in Frankrijk Macron bakzeil moeten halen voor het straatgeweld van de gilets jaunes en zoveel toegegeven dat het de Franse begroting zo’n 9 tot 10 miljard euro extra zal kosten, waardoor die daar finaal de mist in gaat. Als Europa dat nog eens door de vingers wil zien (het is al eens gebeurd), dan mag men het monetair beleid van de E.U. helemaal vergeten en zitten de schuldenlanden Griekenland en Italië (én België) op rozen.
Bij de bovenvermelde heibel zou men haast vergeten dat het ook in het Koninkrijk België terdege fout zit en we tot volgende week zullen moeten wachten of de door de oppositie gevraagde vertrouwensstemming er zal komen en wat het resultaat ervan zal zijn. In heel deze chaos is maar één zaak duidelijk: niemand wenst vervroegde verkiezingen en als die er toch zouden moeten komen, is het de vraag wie met de zwarte piet zal blijven zitten.
Tussendoor is er nog een tweedaagse politiestaking, een actiedag van de vakbonden (wat dat ook moge zijn) op vrijdag (verlengd weekeinde!), een zoveelste dreiging van de hoofdzakelijk Waalse versie van de gele hesjes en een door de Brusselse PS niet toegestane ‘Mars tegen Marrakech’ door de studentenverenigingen KVHV en NSV, Voorpost, de Vlaams Belang jongeren en Schild en vrienden, waarmee men rekening zal moeten blijven houden..
Wat stond Charles Michel (MR) te blinken toen hij het VN-migratiepact in Marrakesh ondertekende. Angela Merkel applaudisseerde alvast enthousiast. Hij beweerde dat we hiermee aan de juiste kant van de geschiedenis staan. Hij vergist zich schromelijk.
Dat deed toenmalig Links,de Belgische Werklieden Partij (BWP) ook in de jaren ’30…
*
Hij staat vooral aan de juiste kant van de globalistische elite die dit migratiepact door de strot van de bevolking duwt. Want de bevolking, die wil minder migratie. Die wil veilige grenzen. Die wil een zekere toekomst. Die is de migratie en de onveiligheid kotsbeu. Die wil dit migratiepact niet. Maar de regering doet precies het tegenovergestelde. Daarom is deze regering als de dood voor nieuwe verkiezingen. Ze hebben allemaal schrik van de kiezer.
Geen woord van protest
Met veel theater verliet de N-VA de regering. Een rode lijn was zogezegd overschreden. Maar klopt dat wel? Twee jaar lang is aan die tekst van het VN-migratiepact gewerkt. Twee jaar lang geen woord van kritiek vanwege de N-VA, Theo Francken en Jan Jambon in het bijzonder.
*
Ook deze tekst spreekt van de noodzaak om migratie doelbewust te promoten en te faciliteren
Op 18 april stemde het Europees parlement over deze tekst. De tegenstem kwam van Vlaams Belang, niet van N-VA. Enkele weken later, op 2 mei tekenden Jambon en Francken op de Euro-Afrikaanse top een eerdere Marrakesh-verklaring. Hoezeer men nu probeert dit onder de mat te vegen en te beweren dat dit over iets totaal anders gaat, deze tekst verschilt in niets van het VN-migratiepact dat ze nu zogezegd omwille van hun principes weigeren. Ook deze tekst spreekt van de noodzaak om migratie doelbewust te promoten en te faciliteren en over de zogenaamd positieve effecten van migratie.
Ook toen waarschuwde Vlaams Belang, maar toen klonk het nog bij N-VA helemaal anders. We moesten ons niet teveel zorgen maken. Dit was volgens hen maar een niet-bindende tekst vol wollig diplomatiek taalgebruik. Hun argumentatie toen is precies dezelfde als deze van de regering-Michel nu. Op 27 september verkondigt Charles Michel namens de Belgische regering in New York aan het VN-migratiepact te zullen ondertekenen. Ook toen geen woord van protest bij N-VA. Wat hield hen al die tijd tegen? Hun heilige principes?
Onbevlekt ontvangen
Twee jaar lang zei N-VA dus helemaal niets over dit migratiepact.
*
Twee jaar lang zei N-VA dus helemaal niets over dit migratiepact. Ze wilden het eigenlijk in alle stilte gewoon mee goedkeuren. Totdat ze bij de gemeente- & provincieraadsverkiezingen maar liefst 300.000 (7%) stemmen aan Vlaams Belang verloren. Vervolgens trok Oostenrijk zich onder druk van onze partners van FPÖ uit dit VN-migratiepact terug.
*
Vlaanderen
Oostenrijk deed wat België en N-VA simpelweg niet durfden, zo gaf kamerfractieleider De Roover zelfs open en bloot toe. De enige reden dat N-VA de kar gekeerd heeft, is dezelfde als de reden waarom de regering Michel geen verkiezingen wil uitschrijven. Ze hebben allemaal schrik van de kiezer.
Electoraal gespin
Van die principes was niet veel te merken de voorbije jaren.
N-VA voert nu op sociale media intensief campagne met de ‘kracht van principes’. Van die principes was niet veel te merken de voorbije jaren. Een regering zonder communautaire hervorming? Geen principiële kwestie voor N-VA. Een fusie van de Brusselse politiezones na de terroristische aanslagen? Geen principiële kwestie voor N-VA. Een begroting in evenwicht? Geen principiële kwestie voor N-VA. Onze grenzen controleren, illegalen opsporen en effectief uitzetten? Geen principiële kwestie voor N-VA.
We weten wat wel een principiële kwestie was voor die partij: besparen op het kindergeld van de Vlamingen, de pensioenleeftijd optrekken naar 67 jaar en transgender-toiletten.
*
Iedereen is het erover eens, de voorbije jaren heeft deze regering geprofiteerd van de historisch lage rente en de economische hoogconjunctuur, om ons vervolgens op te zadelen met meer van hetzelfde: meer staatsschuld, bij de laagste economische groei in Europa en 500.000 nieuwe vreemdelingen.
N-VA probeert zich na dit totaal gefaald beleid het postuur van de onbevlekt ontvangen maagd aan te meten om de kiezer nog eens te kunnen bedriegen. Het schrikbeeld van de PS dat terug aan de macht zal komen en dat moet uiteraard vermeden worden, nietwaar. In Antwerpen haalden ze die truc als eens uit. Toen moest Groen van de macht gehouden worden. Daarvoor was N-VA nodig. De avond van de verkiezingen bleek De Wever de oorlog met links al meteen beu en wou coalitiegesprekken met Groen opstarten.
N-VA bestuurt overal nog liever met links in plaats van een Vlaams coalitie met Vlaams Belang tot stand te brengen.
*
Zoals de gemeenteraadsverkiezingen ook bewijzen, N-VA bestuurt overal nog liever met links in plaats van een Vlaams coalitie met Vlaams Belang tot stand te brengen. Van Antwerpen, over Sint-Niklaas tot Ninove. Overal brengen ze links of de traditionele partijen aan de macht. Ze neutraliseren daarmee Vlaamse en rechtse stemmen en zijn de waterdragers van het systeem dat bestuurt tegen de wil van zijn bevolking. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Vlamingen zijn geen ezels, hoezeer politici dat ook denken.
Toen op 4 maart 2018 de Lega en de Vijfsterrenbeweging de Italiaanse parlementsverkiezingen wonnen en daarna de eerste zogenaamde populistische regering van Europa vormden, luidden in zowat elke Europese hoofdstad de alarmklokken. Negen maanden later staat niet Italië maar wel de rest van Europa in brand.
Frankrijk overschrijdt de Europese norm
Wat begon met een manifestatie tegen de hogere accijnzen op diesel, in werkelijkheid een verkapte belastingsverhoging, groeide na enkele weken uit tot gewelddadige massademonstraties van
de ‘gilets jaunes’.
*
Nadat de Franse president deze protesten eerst negeerde en daarna zwaar onderschatte, deed hij gisteren een symbolische knieval aan de gele hesjes in een TV-toespraak.
Daarmee wordt het begrotingstekort van 2,8% nog groter.
Aan de 22 miljoen kijkers liet hij verstaan dat men de volkswoede begrepen had en tegelijkertijd kondigde hij een reeks sociale maatregelen af die maar liefst twaalf miljard euro zullen kosten. Daarmee wordt het begrotingstekort van 2,8% nog groter, en overschrijdt de Franse regering ruim de Europese norm. Macron hoopt hierdoor alsnog zijn politiek vel te redden.
*
Complete chaos in Brexit-land
Op dezelfde dag van de presidentiële overgave aan de volksprotesten in Frankrijk, stelde de Britse premier Theresa May de stemming over de Brexit-deal in het parlement uit naar een onbekend tijdstip. Gezien May voor de overeenkomst met de Europese Unie geen meerderheid achter zich wist te scharen, werd hiermee de Brexit-chaos compleet.
Indien er een No-Deal Brexit komt, betreedt het Verenigd Koninkrijk onontgonnen terrein.
Onzekerheid schrikt internationale investeerders af, en dat heeft vandaag reeds financiële gevolgen. Zo verloor de pond sinds het begin van de Brexit-saga al meer dan elf procent van haar waarde en kostte het de Britse economie bijna twee procent groei. Hoe langer de onzekerheid duurt, hoe hoger de economische prijs voor de Britten uiteindelijk zal worden, zeker op korte termijn.
Vlaanderen
Belgische minderheidscoalitie
In België verloor de regering- Michel haar parlementaire meerderheid omwille van de ondertekening van het Global Compact in Marrakesh. Volgens CD&V-voorzitter Wouter Beke was er na het vertrek van de Vlaams-nationalisten geen sprake van een nieuwe regering, waardoor hij een vertrouwensstemming in de Kamer niet nodig achtte.
België wordt nu bestuurd door een oranje-blauwe minderheidscoalitie die amper 52 zetels telt op een totaal 150, waardoor de democratische legitimiteit van elke beleidsdaad, waaronder de ondertekening van internationale akkoorden, zeker in vraag mag worden gesteld.
Neofascisme in Spanje
*
de opkomst van het neofascistische Vox
In Spanje moest de regering onder leiding van de socialist Pedro Sánchez de opkomst van het neofascistische Vox in Andalusië ondergaan. In enkele maanden tijd steeg deze extreemrechtse formatie van 0,4% naar 11% en veroverde bij de verkiezingen begin december uit het niets twaalf zitjes in het regionale parlement. Ook de liberale Euronationalisten van Ciudadanos, lid van de ALDE-fractie onder leiding van Guy Verhofstadt, nemen steeds meer kiezers over van de door corruptie geplaagde Partido Popular, en verdubbelden hun score.
De regerende PSOE leed dan weer een historische nederlaag, en volgt steeds meer de dalende trend van de Europese sociaal-democratie. Na een jaar zitten er ook nog steeds Catalaanse politici in de Spaanse gevangenissen omwille van het organiseren van een referendum, nota bene een feest van de directe democratie.
Duitsland: kan Karrenbauer bruggen bouwen?
een continuïteit met Merkels’ beleid
In Duitsland begon vorig weekend het post-Merkel-tijdperk van
Annegret Kramp-Karrenbauer,
*
waarbij tijdens de voorzittersverkiezing een duidelijke ideologische tweespalt zichtbaar werd binnen de CDU. Of de centrumlinkse Karrenbauer ook bruggen kan bouwen, en de centrumrechtse kiezer kan overtuigen om toch niet over te stappen naar de AfD, zal de komende verkiezingen duidelijk worden. De eerste signalen lijken echter die van een continuïteit met Merkels’ beleid, wat de voobije jaren bijna leidde tot een breuk met de Beierse CSU, tot historisch lage electorale scores en veel krampen in de maatschappelijke onderbuik.
Italië lijkt zowaar stabiel
In vergelijking met wat er de voorbije weken en dagen is gebeurd in de Europese politiek, lijkt Italië wel een stabiel land. Ondanks de begrotingsperikelen met de Europese commissie, de torenhoge staatsschuld, de lage economische groei en de hoge werkloosheid zit de regering-Conte stevig in het zadel. Ook de financiële markten panikeren niet meer, waardoor de spread al een tijdje stabiel onder de driehonderd punten blijft hangen.
een brede democratische consensus
Deze geel-groene, en volgens sommige populistische, regering kan echter in vergelijking met de bovengenoemde landen wel rekenen op een brede democratische consensus, zowel in het parlement als in de peilingen. Daarenboven zal Macron, nu hij de sociale vrede van de gele hesjes heeft afgekocht met een nog hoger deficiet, vermoedelijk een toontje lager zingen over de gebrekkige Italiaanse begrotingsdiscipline. En het fel gecontesteerde veiligheidsdecreet van Matteo Salvini (Lega), zal waarschijnlijk niet veel weerstand krijgen van Karrenbauer, indien ze de rechtervleugel van de CDU nog enigszins wil behouden.
Ademruimte voor politieke experimenten
een poging tot vernieuwing
Italië was het eerste land die de opkomst van anti-systeemkrachten heeft meegemaakt. Na de ineenstorting van de traditionele partijen begin de jaren ’90 door het gerechterlijk corruptieonderzoek Mani Pulite kregen politieke experimenten er veel meer ademruimte.
*
Zo was er het Berlusconisme die het politiek toneel meer dan twee decennia beheerste. Ook het korte succes van de centrumlinkse Partito Democratico onder leiding van de ‘rottamatore’ Matteo Renzi was een poging tot vernieuwing, al bleek het achteraf oude wijn in nieuwe vaten.
Ook de opkomst van de burgerbewegingen, met als belangerijkste exponent de Vijfsterrenbeweging (Movimento Cinque Stelle) van Luigi Di Maio, en de recente electorale explosieve groei van de rechtspopulistische Lega (vroeger Lega Nord) onder Matteo Salvini, passen in deze rij van post-traditionele politieke vernieuwing.
Vandaag wordt Italië geleid door de eerste Europese regering zonder de aanwezigheid van christendemocraten, liberalen en/of sociaal-democraten. Het land geniet ondanks de langdurige economische crisis ook van een fase van sociale vrede. De regering-Conte is verrassend genoeg stabieler en coherenter dan veel voorgaande, en meer dan zestig procent van de Italianen steunt nog steeds deze coalitie. Maar wat de concrete resultaten zullen zijn van dit beleid op korte en lange termijn is het voorlopig gissen.
media
Luister naar de noodklokken
door rechts- of linkspopulisten worden gekaapt
In het licht van de politieke gebeurtenissen in de Europese Unie, zal dan ook niet Italië maar de rest van de (West-)Europa vrijwel zeker bij de komende Europese verkiezingen in mei 2019 stevig door elkaar worden geschud. Indien de traditionele partijen willen overleven, wordt het tijd dat men eens naar alle (nood)klokken begint te luisteren. Culturele identiteit, sociale cohesie, integratie, soevereiniteit, globalisering, fiscale rechtvaardigheid, etc. zijn cruciale thema’s die steevast door linksliberale en progressieve wereldburgers worden genegeerd, en door rechts- of linkspopulisten worden gekaapt. Het is dan ook de taak van de hedendaagse conservatieven om in deze debatten het voortouw te nemen en geloofwaardige politieke alternatieven aan te bieden, vooraleer heel Europa weer in brand staat, zowel figuurlijk als letterlijk.
Hoe het anti-discriminatieprincipe ontaardt in Big Brother-achtige po-co-cratie.
mystery calls
*
‘Men beseft bijvoorbeeld niet dat een klant die expliciet om een oudere huishoudhulp vraagt voor zijn bejaarde moeder, toch onbewust discrimineert.’ Ik verslikte me zowaar in mijn ochtendkoffie bij dat DM-artikel.
Via zogenaamde mystery calls hebben dienstencheque-bedrijven laten vaststellen dat mensen geneigd zijn om voorkeuren aan te geven bij het vragen van poetshulpen en dergelijke. Maar dat mag allemaal niet, u mag geen geprefereerde afkomst of nationaliteit suggereren, maar ook geen geslacht, leeftijdscategorie en eigenlijk ook geen bekwaamheden die u op prijs stelt. Dat verbod druist zonder meer in tegen een paar gezonde commerciële principes (de klant is koning), het door Europa zo gekoesterde vrij verkeer van goederen, diensten en personen, én misschien zelfs tegen bepaalde grondwettelijk gewaarborgde vrijheden. Hendrik Vuye moet er misschien zijn licht eens over laten schijnen.
*
Als het woord ‘diversiteit’ echt zin heeft, dan mag dat ook aan de vraagzijde gelden, niet alleen aan de aanbod-kant.
Effectief, het anti-discriminatiespook is nu zover doorgedrongen dat een normale klantenservice niet meer is toegestaan. Ik heb daar al eerder stevige artikels over geschreven, ik ga het niet opnieuw doen. Maar als het over moeders gaat, word ik emotioneel. Als mijn moeder in haar laatste dagen een jonge Italiaan wenst om haar ramen te poetsen, dan vind ik dat ze dat recht heeft. Als het woord ‘diversiteit’ echt zin heeft, dan mag dat ook aan de vraagzijde gelden, niet alleen aan de aanbodkant. Anders gezegd: over smaken valt niet te discussiëren.
Graag neem ik dan als voorbeeld een casting voor een opera-rol: wie gaat voor Salome, moet extreem goed kunnen zingen, dansen, uit de kleren willen gaan en er uit zien als een vijftienjarige puber. Sukkelachtige oma’s gelieven zich te onthouden. Of, pikanter nog: op de markt der betaalde liefde worden ook gerichte zoekertjes geplaatst, met duidelijke opgave van gewenste lengte, cupmaat, huidskleur en nog veel meer details die ik hier niet ga vermelden. Niemand protesteert hier, omdat de menselijke voorkeuren zó divers zijn en zelfs euh… extravagant, dat er werk volop is voor iedereen. Jong en oud, man en vrouw, wit en bruin. Mooi toch?
Verdriezing
Ach die mystery calls, het woord klinkt zo griezelig als het ding echt is: een Big Brother-achtige uitwas van politieke correctheid. Ik snap niet dat een overheid zich tot dit soort praktijken verlaagt, dat geniepig afluisteren, uitlokken en betrappen, eigen aan een fascistische klik-maatschappij.
‘De mysterycalls passen in het Actieplan dat minister van Werk Philippe Muyters (N-VA) in 2017 afsloot met de stakeholders ter bestrijding van discriminatie binnen de dienstenchequesector’, lees ik. ‘Stakeholders,’ nog zo’n kippenvelwoord dat altijd weer opduikt in een context van de wolligheid en de verhulling.
Om een volstrekt onduidelijke reden mengt ook ene Wim Dries, voorzitter van de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten, zich in het debat: ‘Een juiste houding bij de bedrijven zal ook leiden tot meer bewustwording bij de klanten’. Ik dacht eigenlijk dat bedrijven zich vooral dienden te richten naar de wensen van de klant in plaats van een politiek-correct bewustzijn in te lepelen. Want dat laatste ruikt dan weer naar Gramsci en het cultuurmarxisme, dat ervan uitgaat dat de gewone man en vrouw aan een ‘vals bewustzijn’ lijden.
Of wacht, neen, Wim Dries: dat is de verdorie de CD&V-burgemeester van Genk, die zijn politieke rivaal Zuhal Demir eigenhandig in een soort cordon sloot en zijn stad in de etalage zet als als model van multiculturaliteit, dit vooral om zich van de Turkse stemmen te verzekeren. Die zijn allemaal pro Erdogan, Dries dus ook, en dat wil wel botsen met de Koerdische roots van Zuhal. Tja, het leven is nu eenmaal kiezen voor of tegen, discrimineren als het ware.
Naast zijn burgemeesterschap cumuleert steakeholder Wim Dries ook nog een rist andere betaalde mandaten zoals dus dat voorzitterschap van de VVSG, een bestuursfunctie in Fluvius én eentje in Infrax. Dat is allemaal wettelijk in orde, zij het wat graaierig. Maar het is dankzij zijn tussenkomst in dit verhaal dat de ware toedracht rond de mystery calls duidelijk wordt: achter de multiculturele softheid roffelt er een Turkse Mars, en vandaar zitten we snel in de AKP van president Erdogan, waarvan de Belgisch-Genkse tak alle Turken dringend aanraadde om… voor de CD&V van Wim Dries te stemmen.
De verdriezing van de samenleving: het neologisme van de dag is gevonden. Tsjevenpraat verkopen en ondertussen de speelruimte van de democratie versmallen. In naam van mijn oude moeder en haar Italiaanse ruitenwasser, en dit is mijn boodschap aan de andere kant van de lijn:
BRUSSEL—Burgemeester van Brussel Philippe Close (PS) en Minister-president van het Brusselse Hoofdstedelijk Gewest Rudi Vervoort (PS) hebben de ‘Mars tegen Marrakesh’ die aangevraagd was voor komende zondag 12 december verboden. Om zeker te zijn hebben ze die voor het hele Brusselse Gewest verboden.
Bruine mars
Er kan geen sprake zijn van toe te laten dat er een bruine mars in Brussel mag plaatsvinden
Vooral de bewoordingen waarmee beide politici de mars verbieden valt op. ‘Er kan geen sprake zijn van toe te laten dat er een bruine mars in Brussel mag plaatsvinden.’ Een ‘bruine mars’, het staat er echt. De officiële reden voor de weigering is uiteraard de veiligheid. Het gevolg is dat elke betoging in Brussel zondag verboden is, de ‘politie kan niet elk motief controleren’, lees: we vertrouwen de organisatoren niet om onder een andere naam een betoging aan te vragen en via sociale media op te roepen die uit te bouwen tot ‘Mars tegen Marrakesh’.
Tussen de aankondiging van de betoging en het verbod erop, kwam ook in het nieuws dat verschillende supporterskernen van eersteklasseploegen uit de voetbalcompetitie voor de zondag de strijdbijl begraven en samen zouden optrekken naar Brussel. Ze zouden zo een ‘signaal willen geven aan de politici’. Die kernen zijn georganiseerd via gesloten Facebookgroepen en snel te organiseren. Het lijkt erop dat de deelname van die groepen de Brusselse politici heeft overtuigd de betoging te verbieden.
Verbazing
De organisatoren reageren ‘vol verbazing’. Filip Brusselmans, woordvoerder van de ‘Mars tegen Marrakesh’ & Praeses van het KVHV-Antwerpen, hadden eerst nog begrip voor de beslissing. ‘Aanvankelijk dachten wij dat deze beslissing er kwam vanwege de tragische aanslag in Straatsburg. Het probleem bleek echter niet de veiligheid van onze protesteerders te zijn, maar hun recht op de vrije meningsuiting en om zich te verenigen.’
**
Filip Brusselmans
*
Brusselmans spaart de grote woorden in zijn kritiek niet. ‘Sinds burgemeester Close graag vergelijkingen maakt met de jaren 30, raden wij hem dan ook aan om zijn eigen handelen daar eens mee te vergelijken. Dit soort praktijken doen ons alleszins denken aan de handelingen van totalitaire regimes. Als een evenement waar 45.000 burgers hun interesse voor tonen via de sociale media verboden wordt, weet je dat er een probleem is met de democratische waarden van deze politici.’ Ondertussen zijn er 11 duizend die ‘gaan’ hebben aangeduid op het Facebookevenement, 34 duizend ‘zijn geïnteresseerd’.
Verdere stappen
voor hen is politiek enkel een bolletje kleuren tijdens de verkiezingen en verder mag de burger zijn mond houden
De organisatoren lijken niet bij de pakken te willen blijven zitten en beraden zich op verdere stappen ‘omdat wij de democratie ter harte nemen. Ondertussen roepen ze ‘alle bezorgde burgers op om ten volle gebruik te maken van onze resterende burgerrechten en hun ongenoegen via alle mogelijke kanalen te verspreiden. Zo kunnen wij druk op de ketel blijven zetten. De gevestigde politieke elite is alvast zeer duidelijk, voor hen is politiek enkel een bolletje kleuren tijdens de verkiezingen en verder mag de burger zijn mond houden.’
Ondertussen springt Vlaams Belang op het verbod. Tom Van Grieken reageerde op Twitter en Filip Dewinter gebruikte zijn tijd in De Kamer om het verbod aan te klagen als een belemmering op het recht op vrije meningsuiting.
Weer heeft ondergetekende niets toe te vpegen aan het werkstuk van een zekere Alexander van der Meer in DOORBRAAK, een nobele onbekende voor mij. Tot vandaag. Niets in te brengen, niet in de breedte, niet in de lengte noch in de hoogte of in de diepte.
*
Mes hommages, Cher Monsieur. U Slaat nagels met verdomd harde koppen
*
*
Even rust in Macronië, maar voor hoe lang?
*
President Macron, die in maart van dit jaar nog oorlogszuchtige taal had uitgeslagen –‘stakingen en demonstraties hebben geen enkele invloed op mijn beleid’- , sprak maandag 10 december als een robot die net uit de fabriek komt het volk toe. Gedwongen door de omstandigheden moest hij toch toegeven.
*
Ik kan me niet herinneren dat er ooit een Franse president was met zó weinig gevoel voor de man in de straat.
De handen stijf op tafel, het gelaat verkrampt, lezend van een autocue. Je zou bijna medelijden met hem krijgen, als het niet zo duidelijk was dat de man niet de geringste empathie heeft voor de minderbedeelde 85% van zijn volk. Aan alles merk je dat hij deze groep liefst vandaag nog in de lucht zou zien oplossen. Ik kan me niet herinneren dat er ooit een Franse president was met zó weinig gevoel voor de man in de straat.
Kruidenier
Wat hij nu gaf, waren in de meeste gevallen sigaren uit eigen doos.
*
Macron gedroeg zich als de directeur van een supermarkt, waar hij wel vaker mee wordt vergeleken. Om de zaak rustig te houden en de omzet niet in gevaar te brengen, deelde hij wat geld uit, dat uit de zak van de gemiddelde belastingbetaler zal moeten komen. Want hij nam niets terug van wat hij het meer vermogende deel van de bevolking eerder al cadeau deed, zoals het afschaffen van de vermogensbelasting. Wat hij nu gaf, waren in de meeste gevallen sigaren uit eigen doos. Die 100 euro bovenop de SMIC - het minimumloon - bijvoorbeeld, komt in de plaats van een toch al verplichte en geïndexeerde jaarlijkse verhoging. Wie 5 euro meer verdient dan het minimum, krijgt er al niets meer bij, en de 10% werklozen van Frankrijk kunnen helemaal naar welke tegemoetkoming dan ook fluiten. En geloof me, die hebben het een stuk zwaarder dan in Nederland of België.
*
hij begon zijn zogenaamde speech van verzoening met de gele vesten de les te lezen.
Macron had goed beschouwd excuses moeten maken, voor het geweld bij de demonstraties van de afgelopen weken.
De overheid moet ervoor zorgen dat wie wil demonstreren dat in alle rust kan doen, zonder dat allerlei relschoppers, plunderaars en oproerkraaiers van buiten zich ermee gaan bemoeien.
Hij deed het tegenovergestelde, hij begon zijn zogenaamde speech van verzoening met de gele vesten de les te lezen, over al het onaanvaardbare geweld bij hun demonstraties. Alsof ze daar zelf verantwoordelijk voor waren, een verkeerde voorstelling van zaken, waar media en overheid onvermoeibaar aan vasthouden.
Vervreemd
Hij veracht het volk van Asterix en Obelix, dat zich graag Galliër noemt, en trots wil zijn op het eigen land.
*
Deze president zal nooit begrijpen dat het veel meer is dan alleen geld, dat het volk er toe drijft om met gele vestjes aan in de kou op straat te gaan staan. Hij veracht het volk van Asterix en Obelix, dat zich graag Galliër noemt, en trots wil zijn op het eigen land. Mensen die niks liever doen dan worst eten, wijn drinken en een peukje roken. De fans van Johnny Halliday, de 85%. Zelf heeft hij vooral lol als hij met een dansgroep van Afrikaanse transseksuelen op het Élysée feest viert, of zich laat fotograferen met zijn armen om halfnaakte crimineeltjes, die net uit zijn zicht hun middelvinger omhoog houden. En ook tussen wereldleiders zie je hem glimmen.
Een grote meerderheid in Frankrijk ziet zich als afstammelingen van mensen die kathedralen bouwden en in de loopgraven vochten. Daar willen ze graag trots op zijn, maar dat wordt ze van alle kanten kwalijk genomen. Ze zitten opgescheept met een president die zegt dat Franse cultuur niet eens bestaat, dat ze maar moeten wennen aan opdringerige vreemde culturen, en aan regels uit Duitsland en Brussel.
Weinig zoden aan de dijk
Macron’s kille en berekende toespraak had wel enig resultaat: volgens de eerste peilingen is de steun die de gele vesten onder de bevolking hebben, gezakt van tussen 70 en 80% naar net onder de 50%. Had Macron zich niet alleen als een echte bankier gedragen, die denkt dat hij de onrust met een fooi kan afkopen, dan zou er pas echt iets veranderd zijn. Als hij bijvoorbeeld ook gas had teruggenomen over het pact van Marrakesh, dat in Frankrijk überhaupt niet is besproken, ook niet in de Assemblée. Of over die Europese eenwording waar hij zo enorm achteraan zit.
Deze volksopstand lijkt mij nog niet bezworen. Het zou me zelfs niet verbazen als hij vroeg of laat overslaat naar andere landen.
12 DECEMBER 2018
Alexander van der Meer
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
*
U las over Macroni ten voeten uit in zijn hemd gezet. Niets aan toe te voegen.
Tenzij het feit dat de man wacht op de ayti met de rode vlag, die het einde aankondigt van alles waarvoor hij en zijn Madame staan.
Wordt vervolgd. Met de groeten aan Zaan Cloot Junker: zum wohl!!!!
Lijst LDD!!!! Wat is dat lang geleden dat die nog eens (positief) in het nieuws kwam! Uitgeverij DOORBRAAK verdient hiervoor een schitterende pauwenveer op hun voortrekkers hoed!
*
Want ze zetten ’n zekere Peter Reekmans, LDD, Burgemeester van Glabbeek (veediend) in het zonnetje.
Zien ze misschien de bui al hangen?
Glabbeek in Vlaams-Brabant!
Niet Op- of Neergblabbeek, maar gewoon Glabbeek tout couirt. Een dorp in het mooie Hageland met (hoofdletter) Geschiedenis om ‘U’ tegen te zeggen!
*
Jean-Marie Dedecker (°1982), ooit VLD en via de NV-A als tussenstop in 2007 LDD geworden, laat opnieuw van zick spreken. Ik zou zeggen: eindelijk iemand die ongezouten maar voornaam de Vlaamse Zaak verdedigt. Aangenaam verrast om opnieuw van hem te horen. Zij het dan niet zozeer als Burgemeester van Middelkerke-aan-Zee, maar als collega van diens Ambtsgenoot uit Glabbeek, de beek met even helder en snelstromend water als de ideeën in de koppen van de Voormannen.
Even
(via de achteruitkijkspiegels van de Machtspartijen)
in herinnering brengen… Een retro-view met toekomst uit de LDD-koker.
*
Boven op de toen al blokzittende autosnelwegen, een open ‘overkapping’ voorzien. ‘Open’ wil zeggen zonder zijwanden om alle criminaliteit tegen te gaan. Zodat er ook geen katjes in het donker kunnen geknepen worden. Allez, ik wil zeggen geen overkapping zoals men er een zinnens is aan te leggen in Antwerpen…. Dit zou niet alleen de capaciteit verdubbelen, het zou een excuus geweest zijn om op de ‘transfers’ te besparen om die miljardeenkosten te dekken. Daarmee zou Vlaanderen niet alleen economisch voortuit zijn geholpen, maar het zou zelfs model hebben kunnen staan voor een futuristische wereldverwachting. En a l zeker geen Fiets-o-Strade voor luiaards elektrische fietsers zonder ballen.
Helaas, het heeft niet mogen zijn.
Maar wat het wordt, als BDW samen met JMDD terug, schouder aan schouder, voor de camera’s zouden verschijnen, dan weten we het wel.
*
Misschien zelfs dat er dan zeestraat-luchtbruggen kunnen gebouwd worden naar die andere sterke schouders, die leven in het hart van de meeste gewone Vlaamse mensen, maar die verketterd worden door al wie leeft in andere denkwerelden.
Het doel zou dan kunnen zijn, in de zin zoals President Trump dat ziet (America First): de eigen zuurverdiende welvaart in de eerste plaats reserveren voor de eigen mensen. Zonder daarbij bij definitie hardvochtig te zijn voor anderen.
Anders gezegd: 200% de huidige Sinterklaas politiek omdraaien en de huidige kleurpartijen wandelen sturen. Of minstens op de weg zetten naar de bestaande containerparken voor het Grof Vuil dat weg moet uit dit apenland.
Het is haast vloeken in de Vlaamse kerk. Maar in Wallonië worden tal van politieke beslissingen genomen op vlak van beter bestuur, waar we in Vlaanderen voorlopig enkel kunnen van dromen.
Provincies
Waals minister voor Lokale Overheden Valérie De Bue (MR) heeft sinds 5 december 2018 een voorontwerp van decreet klaar waarbij ze een eerste concrete stap zet die zal leiden naar de onafwendbare afschaffing van de provincies. Dit is een sterk nieuw politiek feit in Wallonië, waar de provinciebesturen traditioneel nog veel sterker/machtiger zijn dan in Vlaanderen.
dat men onder de taalgrens niet stilzit
*
Terwijl we in Vlaanderen halfslachtige hervormingen blijven doorvoeren en momenteel afgeslankte provinciebesturen installeren, is het duidelijk dat men over de taalgrens niet stilzit en op korte termijn zelfs veel verder gaat in de aanpak van de bestuurlijke verrommeling. In plaats van fusies van lokale besturen die niemand vraagt en amper iemand wil, zou Vlaanderen ook beter werk maken van een grondige hervorming van de bestuursniveaus die wel overtollig zijn. De provincies dateren nog uit de tijd van Napoleon en zijn als politiek beleidsniveau compleet overbodig geworden. Het grote probleem waarom de bestuurlijke verrommeling amper wordt aangepakt in Vlaanderen is het eigenbelang van bepaalde traditionele politieke partijen met CD&V op kop.
Intercommunales
een belangrijk nieuw politiek feit, waarbij de toekomst van heel wat intercommunales in Wallonië ineens heel onduidelijk wordt
Maar ook op vlak van de hervorming en afschaffing van heel wat intercommunales staan er in Wallonië vandaag heel wat initiatieven in de steigers. Terwijl CD&V overal ten velde in Vlaanderen momenteel vooral bezig is om zoveel mogelijk politieke postjes te kunnen behouden is haar zusterpartij cdH met een opmerkelijke omgekeerde beweging bezig. De mening van LDD over de intercommunales werden door de traditionele partijen steeds als populistisch bestempeld, maar als een oertraditionele partij zoals cdH in Wallonië de voorbije dagen besliste om niet langer deel te nemen aan de bestuursorganen van de intercommunale Publifin en aanverwante vennootschappen Publipart, Finanpart en Nethys blijft het oorverdovend stil bij de Vlaamse traditionele partijen. CDH maakte een kritische analyse van deze intercommunales en stapt volledig uit de bestuursorganen ervan omdat ze te duur zijn en er te weinig gebeurt inzake beheer en goed bestuur. Deze beslissing van een Waalse regeringspartij is alweer een belangrijk nieuw politiek feit, waarbij de toekomst van heel wat intercommunales in Wallonië ineens heel onduidelijk wordt.
Financiële meerjarenplannen
Bovendien zijn er vandaag in Vlaanderen heel wat gemeentebesturen al jaren financieel heel ongezond. In mijn boek Dorpstraat/Wetstraat (Doorbraak, 2016) hield ik al een pleidooi voor een strengere controle op de meerjarenplannen van de gemeentebesturen en zelfs voor een verplichte doorlichting van partijprogramma’s bij de gemeenteraadsverkiezingen. In Wallonië werd er ruim vier jaar geleden de Conseil de la Fiscalité et des Finances de Wallonie opgericht voor de controle van het financieel beleid van zowel het Waals Gewest als de lokale besturen.
de meeste lokale partijen zijn niet eens in staat om van hun verkiezingsprogramma een financiële berekening te maken
In Vlaanderen is er echter geen enkele instantie die deze controle gedegen doet. Dus mag het ons niet verbazen dat zoveel steden en gemeenten in Vlaanderen diep in de rode cijfers zitten en zullen blijven gaan. Eender wie in dit land een bedrijf opstart moet een businessplan maken voor de eerste drie jaar, maar de meeste lokale partijen zijn niet eens in staat om van hun verkiezingsprogramma een financiële berekening te maken. Sommigen hebben bij gemeenteraadsverkiezingen letterlijk slechts een verkiezingsprogramma van welgeteld één pagina.
Terwijl de Waalse overheid de nieuwe gemeentebesturen die in januari 2019 van start gaan intussen belet nog langer een financieel ongezond beleid te voeren, zullen in Vlaanderen binnen enkele weken opnieuw heel wat bestuursploegen van start kunnen gaan zonder een gezond financieel meerjarenplan. Het is tijd dat Vlaanderen op vlak van grondige oplossingen voor beter bestuur eens over het muurtje gaat kijken bij onze buren in het zuiden van het land.
Nu eenmaal de PS daar uit het straatbeeld is verdwenen, schijnt er beneden de Taal- en Armoegrens toch nog enig politiek talent te sluimeren.
‘Pourvu que ça dure’, zegt de Fransman. Want Düren is een te mooie stad om waar te zijn.
Maar om het even wat en hoe vluchtig ook, daar ooit positiefs uit voortkomt, kan Vlaanderen alleen maar goed uitkomen. Naarmate er daar eventueel, zo lang dit apenland nog bestaat, bespaard zou kunnen worden, biedt de kans niet alleen om de ‘transfers’ recht evenredig te herzien, maar het is vooral een opportuniteit om de ‘Kleurpartijen’ in Vlaanderen de laan uit te sturen.
Bravo dus voor LDD om ons hierop te wijzen. Het is maar te hopen, dat dit verhaal werkt als een steen in een kikkerpoel. En dat wie oren heeft om te horen, hore!
Dit is een term uit het exorcisme, de Middeleeuwse duivel-uitdrijving die we best terug zouden in zwang brengen. Want de situatie is des duivels. Elders, op andere plaatsen op aarde, vergaan miljoenen mensen lijk dierlijk afval (wat helemaal niets nieuws is) en daar wordt niets aan gedaan, tenzij aangewakkerd. Met o.a. offiicieel Waals moordtuig. Maar terzelfdertijd wordt er deze keer beroep geaan op ons geweten en op onze naastenliefde. Zodat dezelfde ellende naar onze Gewesten kan doordringen.
En dus moete wij opnieuw de duivel-uitdrijving aanroepen. Al ware het alleen nog maar om al die zinloze plaatselijke oorlogen in de naam van het Kwaad te doen stoppen.
Het moet wereldwijd als uit één mond komen. Wij zijn samen één Volk dat elk op zijn eigen territorium zijn ziel niet zo maar mag laten verkopen. De wereld heeft lak aan een ver-van-mijn-bed ‘Globalisme’ dat ons in de ellende stort. ‘Globalisme’ moet staan voor ‘hulp’ en ‘bijstand’ ter plaatse.
Maar wat had U gewild, met in het achterhoofd de zekerheid, dat LINKS de drager is van deze besmetting? De hele wereld moet eerst denken zoals zij, of anders ‘sloan z’up joen mulle’.
Dat is hedendaags Gents voor wat in het Duits wordt gedreigd met het inslaan van Uw schedel… Het is dat of, voor Uw eigen welzijn, het werkkamp.
*
Ieder redelijk schepsel Gods kent de datum 21 Juillet 1789, de dag der Franse Revolutie Numero Uno. Toen was de onrust van het volk, net als nu, gericht tegen het Establishment. Toen waren er niet één jasje met speciale kleuren op straat te zien, maar de guillotines op iedere straathoek. En die hadden na ieder ‘opvoering’, wèl een kleur.
Echte propaganda is afkomstig van Westerse media en elite, maar wordt als onbetwistbare ‘waarheid’ aan ons verkocht.
Mensen die door Rusland hebben zich laten ophitsen? Of mensen die de leugens van de elite over ongeveer alles juist spuugzat zijn? (Afbeelding: Getty Images (3)).
*
Nadat Rusland al de schuld kreeg van voor de elite ‘verkeerd’ afgelopen verkiezingen in de VS (Donald Trump), Groot Brittannië (Brexit) en Italië (anti-immigratie regering), en ook aan de betrouwbaarheid van WikiLeaks wordt getwijfeld omdat het op een aantal punten niet meegaat met de Westerse propaganda, zinkt Europa in moreel opzicht naar een nog lager dieptepunt nu de Franse veiligheidsdienst op last van de overheid onderzoekt of Russische ‘nep accounts’ op social media de Gele Hesjes opstand hebben aangewakkerd (2). Iedereen die twee seconden langer nadenkt dan de gevestigde orde wil, beseft onmiddellijk hoe idioot dit is. Het onderstreept dat een begrip zoals ‘waarheid’ in het Westen, en zeker in Europa, geen enkele betekenis meer heeft.
Dit weekend werden meer dan 1700 Gele Hesjes in Frankrijk gearresteerd. Omdat president Macron een ware volksopstand vreest en hij zijn energie- en klimaatbeleid, dat voorziet in almaar hogere belastingen, op den duur toch wil doorzetten, zet hij de burgerprotestbeweging via zijn ministeries en veiligheidsdiensten in het inmiddels beruchte verdomhoekje van ‘de Russen’, die de afgelopen jaren van zo ongeveer alles wat er in de ogen van de heersende machten in het Westen fout gaat de schuld krijgen.
*
Er werd zelfs een complete organisatie met website opgericht om 24/7 anti-Russische propaganda te spuwen: het Integrity Initiative, dat artikelen publiceert met de strekking ‘de put dempen nadat het kalf verdronken is’, waarbij automatisch lijkt te worden aangenomen dat de gemiddelde Westerling ‘zo dom is als dat kalf’.
Propaganda (maar van wie?)
Neem bijvoorbeeld Novichok, het ‘Russische’ gif waarmee een oud spion in Groot Brittannië zou zijn aangevallen. Novichok is extreem dodelijk, behalve als het dat niet is. Maar als het niet sterk genoeg is om je vandaag te doden, dan kan dat vier maanden later wel met iemand anders gebeuren. Logisch? Aannemelijk? Als u dat vindt, kunt u beter stoppen met het lezen van dit artikel (en deze website).
Of de memorabele verklaring dat ‘het Kremlin meer dan wie dan ook operationeel gedachtegoed, intenties en middelen in desinformatie in Europa en elders van de democratische wereld heeft geïnvesteerd.’ Russia Today en Sputnik zijn slechts twee piepkleine stemmetjes tussen de vele tientallen Westerse nieuwszenders, maar schijnen toch in staat te zijn om de publieke opinie doorslaggevend te ‘beïnvloeden’, in de VS met welgeteld één Russisch Facebook bericht op 400 miljoen andere.
Naast het door de Britse veiligheidsdienst aangestuurde ‘Integrity Initiative’ zijn er nog meer propagandakanalen, zoals het Legatum Institute en twee andere Britse denktanks die het al sinds 2013 over ‘Russische desinformatie’ en een ‘Russische informatie oorlog’ hebben.
In Amerika hebben we natuurlijk ook nog Hillary Clinton, die samen met de massamedia beweerde dat alle 17 inlichtingendiensten de ‘Russische interventie’ en ‘hacks’ in de door haar verloren verkiezingen hadden ‘aangetoond’. In realiteit ging het echt om drie diensten die er helemaal niet zo zeker van waren of het wel de Russen waren (mede omdat daar nog altijd geen greintje hard bewijs voor werd gevonden).
‘Onafhankelijk’ nieuws van spreekbuizen NAVO en wapenindustrie?
‘Maar wat een obsessie met RT en Sputnik!,’ schrijft
analist Patrick Armstrong
voor The Strategic Culture Foundation. ‘Hoeveel oogballen bereiken zij eigenlijk? Volgens al het bewijs maar weinig, in ieder geval veel minder dan de BBC.’ Desondanks richtten de Britten hun eigen ‘77e’ cyberbrigade op, de Amerikanen hun cyber warfare dienst in onder andere Fort Bragg, en de NAVO zijn Centre of Excellence in Tallinn (wier berichten door het I.I. worden gekopieerd).
Dan hebben we nog de diverse zogenaamd ‘onafhankelijke’ Westerse denktanks die in realiteit niets anders zijn dan spreekbuizen van de NAVO, de VS, de EU en zelfs de wapenindustrie, waar het CEPA een voorbeeld van is. Diens ‘onpartijdige’ analisten beweren dat ‘Rusland chaos zaait’ en erop uit is om andere landen te beheersen of te veroveren, en Europa te chanteren met nieuwe gaspijpleidingen zoals de Nord Stream. En o ja, de Russen zitten achter de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging, en nu dus ook achter de Gele Hesjes.
CEPA onpartijdig? Alleen als u gelooft dat de Amerikaanse missie bij de NAVO, de Publieke Diplomatie Divisie van de NAVO zelf, de Postgraduate School van de Amerikaanse marine, de Amerikaanse ministeries van Defensie en Buitenlandse Zaken, wapenproducent Lockheed Martin, wapenproducent Raytheon, het Europese Defensie Agentschap, Chevron, Bell Helicopters, Textron Systems en BAE systems geen enkele (anti-Russische) bijbedoelingen hebben met hun steun aan dit CEPA.
Heeft Rusland echt zoveel invloed?
Desondanks wordt nu verwacht dat u en ik aannemen dat Russia Today, Sputnik en een aantal door Russische bots verspreide berichten een enorme invloed hebben op de publieke opinie in het Westen, en al deze ‘onpartijdige’ organisaties en denktanks samen met de machtige massamedia daar amper tegenop kunnen boksen. ‘Een beetje intelligent kind ziet dat dit nonsens is,’ aldus Armstrong.
Het is echter niet enkel grote onzin, maar ook en vooral gevaarlijk. Nog even los van het feit dat deze oorloghitserij zou kunnen uitlopen op een kernoorlog die ons totaal zal vernietigen, is het ook een indicatie van het scherpe verval waarin het Westen terecht is gekomen, en dat nog maar iets meer dan een kwart eeuw na de Val van het IJzeren Gordijn.
‘In de Koude Oorlog was het Moskou’s zonde dat het actief probeerde ons omver te werpen, en dissidenten naar de goelags werden gestuurd. Nu is ‘ongehoorzaamheid’ die zonde, omdat stelselmatig wordt geweigerd de schuld te aanvaarden die door het Westen wordt opgelegd.’
Openlijke twijfelaars aan officiële versies worden zwart gemaakt
En hier, in datzelfde Westen, bent u al een ‘slachtoffer’ of zelfs ‘verspreider’ van (Russische) desinformatie als u het waagt ook maar een seconde te twijfelen aan het zwakke, kromme en zeer verdachte MH17 verhaal, of de Syrische president Assad werkelijk zo dom is zijn eigen volk te vergassen en zo Amerikaanse raketten over zich af te roepen, dat Putins veiligheidsagenten zich zo eenvoudig en pontificaal op camera’s blootgeven (‘zodat u echt zelf kunt zien dat het de Russen zijn!’). of dat de ‘Witte Helmen’ met miljoenen dollars en euro’s worden gesteund maar op foto’s na zogenaamde ‘chemische aanvallen’ enkel eenvoudige stofmaskers dragen.
Om over het wijzen op historische feiten maar te zwijgen, zoals dat het de NAVO is die al jaren militaire bases en materieel langs de grenzen met Rusland opstelt, en niet andersom. Dat er al sinds mens en dag Russische troepen op de Krim waren, dat langer bij Rusland hoorde dan dat de VS bestaat.
Dat de Krim zich in een door internationale waarnemers bevestigd volledig democratisch verlopen referendum (EU, Den Haag, D66: het volk spreekt zich ergens over uit, wat een horror!) bijna unaniem vrijwillig aansloot bij Rusland, en er geen enkele sprake is van een ‘annexatie’. Dat in Kiev een fascistisch regime werd geplant dat voor een aanzienlijk deel rechtstreeks afkomstig is uit neonazistische organisaties (en dat u zich het telefoontje van Victoria ‘fuck the EU’ Nuland nog wel herinnert, et cetera...).
Nepnieuws, wie verspreidt dat eigenlijk?
Natuurlijk roept niemand in het Westen openlijk op om de vrijheid van meningsuiting af te schaffen. Nee, enkel ‘nepnieuws’ moet worden tegengegaan. Social Media zijn daar al druk mee bezig en worden daarbij ‘geadviseerd’ door ‘onpartijdige’ organisaties zoals de Atlantische Raad (waarvan wij laatst nog een aantal notoire bestuursleden opnoemden, en die Oekraïne vorige week openlijk opriep tot een oorlogsdaad tegen Rusland) en in Duitsland de extreemlinkse, Stasi-achtige Amadeu Antonio Stichting, die zich vooral richt op het zwartmaken van iedereen die tegen open grenzen, massa immigratie en islamisering is.
‘Ooit werd de waarheid beschouwd als de beste defensie,’ vervolgt de analist, die erop wijst dat tijdens de Koude Oorlog amper iets werd gedaan tegen de gigantische propagandamachine van de Sovjets. ‘Daar maakten we ons niet veel zorgen om, want de waarheid was de beste verdediging. Maar de USSR maakte zich wèl zorgen en deed enorme veel moeite om Westerse (radio)uitzendingen tot zwijgen te brengen. Een kind kan begrijpen dat de partij die de mening van de andere partij blokkeert bang is voor de waarheid, bang is voor andersdenkenden, en bang is voor vrijheid.’
Ruslands zonde: Russisch willen blijven
Een kwart eeuw geleden waren de meeste Russen het ermee eens dat Pravda & Co hadden gelogen over de Sovjet Unie en over het Westen. Dat is niet langer het geval. Kijk bijvoorbeeld naar wat Margarita Simonyan, hoofd van het gevreesde Russia Today, schrijft: ‘Vijftig jaar lang wilden wij in het geheim en openlijk als jullie leven, maar nu niet meer.’ Daarbij haalt ze een nieuwe bitterzoete Russische slogan aan: ‘Pravda loog over de Sovjet Unie, maar vertelde de waarheid over het Westen.’
Omdat Rusland Russisch wil blijven, en niet zijn samenleving, economie, media en cultuur wil overgeven aan de grijpgrage Westerse globalisten annex morele nihilisten, begaat het een ‘onvergeeflijke zonde’. En daarom moet Rusland nu op alle mogelijke manieren worden verketterd.
Vergeet dus alles wat er wordt beweerd over ‘Europese waarden’ en de ‘vrijheid van meningsuiting’. Die zaken kunnen op de drempel van 2019 worden samengevat als: ‘Wij vertrouwen er niet op dat u uw eigen mening kunt vormen, dus doen wij wat voor u.’ Het mantra van de Westerse media en politiek is ‘accepteer – geloof – herhaal.’
Zijn het Westen en de Sovjets van plaats gewisseld?
Het lijkt wel of het Westen en de Sovjets van plaats zijn gewisseld, betoogt Armstrong. ‘Spoedig zijn wij volledig Sovjet met onze reactie op Big Brother: geloof het tegenovergestelde (van wat de gevestigde media en politiek beweren), lees tussen de regels door, en let op wat u niet wordt verteld.’
‘Maar de ‘Russische informatie oorlog’ levert grof geld op voor de mensen die met een stalen gezicht beweren dat ‘Novichock dodelijk is, behalve als het dat niet is.’ Of dat ‘onze inlichtingendiensten op Bellingcat kunnen vertrouwen voor informatie (over Syrië)’. Of dat ‘Assad aan het winnen is en hij burgers vergast omdat hij graag gebombardeerd wil worden’.
Of dat ‘Putin al zijn vijanden vermoordt, behalve degenen die u wijsmaken dat hij dat doet.’ Of dat ‘de Panama Papers bewijzen dat Putin corrupt is, ook al wordt zijn naam nergens genoemd’. Of, inderdaad, dat ‘Rusland de Amerikaanse verkiezingen deed kantelen met een handjevol social media berichten.’ En nu dus wel eens verantwoordelijk kan zijn voor het ‘aanwakkeren van de Gele Hesjes’.
Orwell naadloos toe te passen op deze tijd
En o ja, ‘Russia Today’ verziekt uw gedachten, ook al zou u daar nog nooit naar gekeken hebben. Armstrongs conclusie over de Westerse media: ‘Ze worden betaald om dat te geloven (en laten geloven) waar ze voor betaald krijgen.’
Om maar weer eens met George Orwell af te sluiten: Ignorance is strength’ , oftewel uw onwetendheid is de kracht van de elite. En dat lijkt er allemaal op gericht om u ‘War is Peace’ te doen accepteren, oftewel oorlog tegen Rusland is straks noodzakelijk om de vrede te bewaren. ‘Iedere oorlog wordt zodra die uitbreekt, of ervoor, niet als een oorlog voorgesteld, maar als zelfverdediging tegen een moorddadige maniak.’
‘In tijden van universeel bedrog is het vertellen van de waarheid een revolutionaire daad.’ Of ‘als vrijheid al iets betekent, dan is dat het recht om te vertellen wat mensen niet willen horen.’ En wat dacht u van ‘veel links gedachtegoed is zoiets als het spelen met vuur terwijl men niet eens beseft dat vuur heet is’.
‘Wat kun je doen tegen een dwaas die intelligenter is (of dat beweert te zijn) dan uzelf, die weliswaar naar uw argumenten luistert, maar dan simpel volhardt in zijn dwaasheid?’ is ook een zeer toepasselijke ‘Orwell’ voor deze bizarre tijd, waarin u officieel weliswaar nog ‘vrijheid van meningsuiting heeft’, maar in realiteit alleen zolang u maar tegen Rusland, voor de EU Superstaat, voor open grenzen en voor immigratie bent, geen vragen stelt bij het klimaat/energiebeleid, niet bij de islam, et cetera.
Kortom: zolang u maar de politiek correcte ‘mening’ uitdraagt, heeft u die vrijheid. Maar of dat ook echte vrijheid is?
Om een lang verhaal kort te houden: maak vab Marrakesh Marrahameln en we begrijpen elkaar.
*
Samengevat: we wisten dat het erg was, maar zó erg, neen, daar hadden zelfs geen flauw vermoeden van.
Waarvan ik echter al veel langer van overtuigd was, dat was van de vernederende benadering door ‘het Westen’ van Moedertje Rusland. Die dat, na de Val van de USSR, zeker niet verdiende. Integendeel. Want Rusland hangt met ziel en wortel vast aan onze eigen Europese Cultuur.
RT, de zogezegde Russische propaganda-machine had ik nog nooit gezien, buiten enkele kleine reportages op de Italiaanse Rai toen we daar woonden. Na vandaag staat die nu bij mijn favorieten. Al was het maar als tegengif voor al die andere ‘sites’ van de andere kant. Want soep van twee chefs maakt dat er meer aandacht gaat naar de juiste smaak…
*
