En weer zijn onze plaatsekijk wereldberoemde gazetten- en kijkbuisvullers voor de zoveelste keer op rij zwaar in de fout gegaan.
Door te doen alsof ze niets afweten van wat er in November laatstleden in Istanbul is voorgevallen. Een islammerij samenzwering, zegt U?
Et alors?
Ach ja! Was ik even vergeten. Die van de poco Media doen hun werk wel goed, voor zover ze hett aankunnen om de eseentie onder te sneeuwen, maar de Turkse of de Arabische taal: daar hebben ze geen Goudaa van gegeten. We zullen het wel zien, als het zover is, wat daar tegen ons werd besloten.
En och, de soep wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend..
Pas de vagues, wet U nog?
*
Als de Dames en Heren gazetten- en kijkbuisvullers toch maar even kort zouden willen nadenken over de diverse soorten religie overschrijdende lidmaatscappen er nu al vorkomen in onze Samenlevingen?.
Voor de hand liggend zijn bij voorbeeld de deelnemende landen aan de Nato en de Europese Unie. Daarvan is Griekenland een mooi voorbeemd.
Als een kat op een heet zinken dak…
*
*
Islamitische Unie Congres: Erdogan in 2023 leider van wereldwijd Kalifaat
Maakt president Trump met terugtrekken troepen uit Syrië weg vrij voor aangekondigde Turkse interventie?
De eerste Kalief van een verenigd islamitisch wereldrijk? Afbeelding: Getty Images (2).
*
Tijdens het tweede Internationale Islamitische Unie Congres in november in Istanbul hebben tal van hoge moslim organisaties en officials zich achter het streven van de Turkse dictator Recep Tayyip Erdogan opgesteld om in 2023, precies 100 jaar na de val van het Ottomaanse Rijk, een nieuw wereldwijd Kalifaat onder zijn leiding op te richten.
*
Uit eerdere toespraken is gebleken dat dit Kalifaat zich zal uitstrekken tot Oost en Centraal Europa, Noord Afrika en het grootste deel van het Midden Oosten. Kortom: er doemen heel wat islamitische veroveringsoorlogen op aan de horizon.
*
‘Ga naar Syrië, Irak, Noord Afrika, het Midden Oosten of de Balkan... ze zijn ons Turken allemaal dankbaar,’ beweerde Erdogan in een toespraak ruim twee jaar geleden. ‘Ja, het is een eeuw geleden dat wij in die landen waren, maar het wachten en de hoop van de mensen daar is nooit verdwenen... Besef dit: Turkije is groter dan Turkije. We kunnen niet gevangen zitten binnen 780.000 km2 (de oppervlakte van het huidige Turkije).’
Islamitische supermacht
Naast de Turkse regering en het leger waren op de tweede Islamitische Unie Conferentie in Istanbul, georganiseerd door de ASSAM (het door Erdogan geleide ‘Strategische Centrum voor de Verdedigers van Gerechtigheid’) vorige maand ook diverse grote internationale moslimorganisaties aanwezig, zoals de UMAD en de IUMS.
*
Uit de diverse toespraken kwam naar voren dat de hele moslimwereld snakt naar een islamitisch wereldrijk dat de 1,6 miljard moslims met elkaar verenigt. En die nieuwe supermacht moet het door Turkije geleide herstelde Ottomaanse Rijk worden.
De Turkse onderminister van Financiën, Nurettin Nebati, noemde Erdogan in zijn toespraak letterlijk ‘de leidende imam van de ummah (de moslimwereld). ‘Is er iemand wiens macht groot genoeg is om degene die vertrouwt op Allah te verslaan?’ vroeg hij retorisch.
De beruchte, extreem antisemitische Egyptische moslimgeestelijke en terreur promotor
Yussuf al-Qaradawi,
voorzitter van de Unie van Moslimgeestelijken, sloot zich daarbij aan. ‘Turkije ziet zich geconfronteerd met intriges van het Westen en degenen die niet willen dat dit land groot wordt. Zonder de steun van Allah voor president Erdogan en zijn broeders zouden die intriges zijn gelukt. Zolang de ware moslims achter hem staan zal Allah Erdogan helpen om te overwinnen.’
Komende jaren samenwerking defensie en buitenlands beleid
Al op de eerste ASSAM conferentie in november 2017 besloten organisaties en afgevaardigden van 29 moslimlanden te streven naar ‘eenheid in de islam’ door de oprichting van een ‘confederatie van islamitische landen’. Daar werd zelfs een heuse pro forma grondwet voor opgesteld. De hoofdstad van dit islamitische wereldrijk, het herleefde Ottomaanse Rijk, wordt Istanbul. De algemene wet wordt de Sharia, die zich uitstrekt tot tenminste vier landen die in Europa liggen, te weten Albanië, Bosnië-Herzegovina, Kosovo en Macedonië, waar de bevolking binnen afzienbare tijd in meerderheid moslim zal zijn.
*
Het is de bedoeling om tot 2023 ieder jaar een ASSAM conferentie te organiseren. In 2019 en 2020 de focus op samenwerking en eenheid op het gebied van gezamenlijke defensie; in 2021 op een gezamenlijk buitenlands beleid, en in 2022 op een gezamenlijk (op de Sharia gebaseerd) justitieel systeem. In 2023 zou de Islamitische Unie dan een feit moeten zijn.
“Convergentie tussen Europese Unie en de Arabische Liga gebaseerd op gedeeld anti-Israëlisme”
*
‘Macedoniërs wachten al 100 jaar op ons’
Keren we terug naar Erdogans toespraak uit 2016, waarin hij duidelijk liet blijken dat de huidige grenzen van Turkije wat hem betreft met militaire middelen fors worden uitgebreid tot en met het Midden Oosten, Noord Afrika en Oost Europa. Zo vertelde hij een ‘waar verhaal’ over een Turkse official die in een dorpje in Macedonië hartelijk werd onthaald met de woorden ‘Waarom zijn jullie zo laat? We wachten al 100 jaar op jullie.’
‘Onze broeders in Mosul, Kirkuk (Irak), Aleppo, Homs (Syrië), Misrata (Libië), Skopje (Macedonië), de Krim (Rusland) en de Kaukasus bevinden zich dan misschien buiten onze fysieke grenzen, maar ze zijn allemaal binnen de grenzen van ons hart,’ aldus de Turkse dictator en aspirant Kalief – en volgens sommigen zelfs ‘Mahdi’ (‘verlosser’)- van de moslimwereld.
Voor de duidelijkheid: om Macedonië te ‘bevrijden’ zal Turkije in ieder geval mede-NAVO lid Griekenland de oorlog moeten verklaren.
Maakt Trump weg vrij voor Turkse invasie Syrië?
Vandaag heeft president Trump aangekondigd dat de Amerikaanse troepen zo snel mogelijk uit Syrië worden teruggetrokken. Die bevinden zich voornamelijk in het noordoosten van het land, precies daar waar de Turken vorige week een nieuwe militaire interventie aankondigden met de bedoeling om de Koerdische opstandelingen uit te roeien.
Maakt Trump met zijn besluit de weg vrij voor de eerste daadwerkelijke uitbreiding van het komende herstelde Turks-Ottomaanse wereldrijk?
Nog maar iets meer dan 4 jaar
2023 is hoe dan ook nog maar iets meer dan 4 jaar. De wereld, en onze toekomst, zou er dan wel eens heel erg anders uit kunnen gaan zien. Het zouden zomaar de laatste paar vreedzame (?) jaren kunnen worden voordat het òf tot een grootschalige militaire confrontatie komt, of – nog erger - tot een willoze capitulatie van de toch al steeds sterker naar de islam neigende Europese Unie voor zijn nieuwe heerser: Recep Tayyip Erdogan.
In ons eigen land staat diens islamofascistische partij (DENK) virtueel al op 7 zetels, dus het politieke bruggenhoofd is naast de vele door Turkije geleide moskeeën – waar volgens sommigen een toekomstige moslimopstand tegen de autochtone bevolking wordt gepland en georganiseerd - inmiddels een voldongen feit.
Bij ons in Vlaanderen zijn Turken als ‘Nieuwkomers’ een vast begrip geworden. Ze zijn als een der onzen al op veel plaatsen goed in de kaas geraakt. En gaan ze als weelderige burgers met twee paspoorten met heel de familie 2 tot 3 keer per jaar op vakantie naar hun ‘thuisland’. Van op die verheven lanceer- platforms binnen de ‘instelligen’ zullen die de definitieve invasie van hun landgenoten uit het islamitisch Eind-Kalifaat vooral in goede banen kunnen leidden.
Geloofsgenoten van hen zijn zelfs hoofd van de stedelijke Politie, zoals in Leuven, waar Linxe Lowie van Leuven de weg heeft geëffend. In de Kempen krioelt het van de ex-mijnwerkers die het vertikt hebben, om na de sluiting van de koolmijnen, terug naar Turkije te verhuizen. Het zijn in hoofdzaak trouwe aanhangers van der Tïrken Führer Erdogan die hard zullen meevechten voor het bekomen van ‘Ein Vollk, ein Reich, ein Führfer’ zoals ooot vruchteloos in Eiropa betracht door Nonkel Dolf; de Socialist met et hart op de enige juiste plaats.
*
Ook Gent, de fiere rode Stede, bulkt an vele jaren van jet Turkse Fruit. Meestal afkomstig van de werkloze ‘gastarbeiders’ in derde en voerde generatie. Zelfs hun ‘zwakke geslachten’ zitten r als Schepenen in het Stadsbestuur. Al beweerde dat jonge sprot op de Teevee de dag na haar aanstelling, kopvod altijd demonstratief op het hoofd, dat ze perfect het onderscheid zou respecteren tussen haar religie en haar werk…
In de Koekestad regeert met ijzeren ting het aangespoelde Turkse kikkervrouwtje, de Gif-Groene almachtige Almacy.
*
Door het feit dat ze in Antwerpen is geboren, denkt ze het recht te hebben zich daar de baas te voelen.
De Turkse ‘gebedshuizen’ die in feite samenzwerings-kazernes tegen ons zijnn, worden door onze collavoratie-politici en met òns geld, in stand gehouden en uitgebrfeid. Terwijl onze kerken n kathedralen tot puin vergaan.
De excentrieke ex-rechter Walter De Smedt – hij weigerde soms vonnis te vellen – vertelt in Knack dat hij de échte reden kent waarom de N-VA zich tegen het migratiepact verzette. Jij en ik dachten dat N-VA zich tegen dat pact verzet omdat de partij migratieregels graag strenger wil zien, en niet soepeler. Maar neen, er is dus een échte reden.
*
Vastrijden en doorgaan
En als je verzopen bent, moet je doorzwemmen, dat is de goede oplossing.
De Smedt is een liefhebber van beeldend taalgebruik. Door te hameren op het migratieprobleem heeft N-VA zich ‘vastgereden,’ schrijft hij, ‘en eens vastgereden moet je doorgaan.’ Doorgaan als je vastgereden bent, uiteraard, zeker. En als je verzopen bent, moet je doorzwemmen, dat is de goede oplossing. Ook noemt hij Bart De Wever een ‘schipper aan wal’ die over migratie niet rechtstreeks communiceert maar via ‘zijn mannetje’ Theo Francken. Dat lijkt mij een onredelijk verwijt. De Wever communiceert graag rechtstreeks, geloof ik, en hij heeft daar volgens sommigen zelfs een zeker talent voor. Ik heb een stukje van het Ter Zake-interview van deze week met De Wever gezien, en dat ging heel goed, ook zonder ‘zijn mannetje’.
Soevereiniteit is fake news
De Smedt is op zoek gegaan naar de échte beweegreden van N-VA omdat hij de opgegeven redenen niet kan aanvaarden. N-VA beweert bijvoorbeeld dat het pact de soevereiniteit van landen ondergraaft. Zonder die soevereiniteit kan ons land niet meer zelf beslissen hoe open of gesloten het zijn grenzen wil. Maar De Smedt noemt dat ‘fake news’ omdat wij ‘die soevereiniteit al lang hebben afgestaan door het aanvaarden van de de universele mensenrechten.’
soevereiniteit die je kunt verliezen kun je ook herwinnen
Je kunt daar drie dingen op antwoorden. Eén: de uitdrukking ‘fake news’ wordt alweer niet correct gebruikt. Twee: een deel van je soevereiniteit afstaan wil niet zeggen dat je ook de rest ervan wil verliezen. En drie: soevereiniteit die je kunt verliezen kun je ook herwinnen. De loop van de geschiedenis ligt niet vast. Onze leraar in het middelbaar, Bruno Creus, zag in de ontwikkelingsgang der mensheid zelfs overal ‘pendelbewegingen’.
Ook een andere N-VA-reden wordt door De Smedt verworpen. N-VA, schrijf hij, vreest dat het pact door rechters kan worden aangegrepen ‘om vluchtelingen meer rechten te geven’. Dat dacht ik ook toen ik het pact las. Maar volgens De Smedt wordt dat ‘gerelativeerd’ doordat de andere partijen in het Parlement vóór het pact stemden. Hoe zoiets de vrees van N-VA kan ‘relativeren’ is mij volslagen onduidelijk. Die andere partijen vinden wellicht dat vluchtelingen inderdaad ‘meer rechten’ moeten krijgen. Zoiets moet de vrees van N-VA aanwakkeren, zou je denken, en niet relativeren.
Als beschrijving zou dat kunnen gelden – alhoewel! – maar toch zeker niet als verklaring
Maar goed, de ongeduldige lezer wil nu zoetjesaan de échte reden kennen waarom N-VA het pact verwerpt. De echte reden, lieve lezer, is – pas op, hier komt hij – dat N-VA bij de volgende verkiezingen … veel stemmen wil halen. Ik hoop dat dat waar is en dat het ook waar is voor de andere partijen, anders zijn ze allemaal gek, en ik heb liever geen gekken aan het stuur. N-VA wil stemmen halen, redeneert De Smedt, door zich op het migratievlak enerzijds te ‘onderscheiden van de andere democratische partijen’ en anderzijds ‘dezelfde boodschap’ van het Vlaams Belang te brengen. Als beschrijving zou dat kunnen gelden – alhoewel! – maar toch zeker niet als verklaring. Het is alsof je zou zeggen dat je, om zoveel mogelijk van product A te verkopen, het zoveel mogelijk moet onderscheiden van product B, maar het zoveel mogelijk moet laten lijken op product C. Dan kun je het evengoed zoveel mogelijk laten lijken op product B en het zoveel mogelijk onderscheiden van product C.
Berekeningen en misrekeningen
Veel van die partijmensen geloven zelf ongeveer wat ze zeggen
Ach, die stemmenwinst zal wel een rol spelen. Die partijmensen zijn sluwe kerels die over het stemgedrag van de burger allerlei berekeningen en misrekeningen maken. Dat is allemaal erg ingewikkeld. Maar aan de andere kant is het ook heel eenvoudig. Veel van die partijmensen geloven zelf ongeveer wat ze zeggen. De Wever van N-VA gelooft echt dat massa-immigratie kan en moet worden gestopt. Verherstraeten van CD&V gelooft écht dat immigranten opvangen een werk van naastenliefde is. De Croo van Open VLD gelooft écht dat we van massa-immigratie een economisch succesverhaal kunnen maken. En Filip De Winter van VB gelooft écht dat we alle immigranten die niet snel integreren kunnen en moeten terugsturen.
Er is toch geen oplossing
Als je zelf een of meerdere van bovenstaande beweringen gekheid vindt, is het moeilijk om aan te nemen dat anderen er wel in geloven, maar toch is het zo. De Smedt bijvoorbeeld ziet de kwestie van immigratie als volgt: ‘Oplossen kan je het vluchtelingenprobleem niet. Mensen die honger hebben of vervolgd worden kan je niet zonder meer tegenhouden. Maar je kan er wel wat aan doen om het menselijk en ordelijk te laten verlopen.’ Zelf vind ik dat dat gekheid is. Als je nog vele honderdduizenden immigranten in ons land toelaat bovenop de vele honderdduizenden die er al zijn**, dan vrees ik dat er nog weinig zal zijn dat erg ‘ordelijk verloopt’, ook de immigratie niet.
Maar ik ben er zeker van dat De Smedt dat wél gelooft. Ik ga niet op zoek naar de échte reden waarom hij zoiets zegt.
* Dat vastrijden van De Smedt maakt deel uit van een rare redenering. Het vreemdelinge-nprobleem, zo redeneert hij, is een van de onderwerpen waarover de burger misnoegd is en eisen stelt, maar die burger stelt ook andere eisen. N-VA maakt de fout om zich alleen toe te leggen op de immigratie en geen oog meer te hebben voor andere accenten. Dat is, alweer volgens De Smedt, de reden waarom Groen afhaakte bij de Antwerpse coalitieonderhandelingen. Zei ik al dat het een rare redenering was?
** Iedereen zal wel begrijpen dat ik hier niet doel op de echte arbeidsimmigratie die vooral inter-Europees is.
Wie de Belgische politiek wil begrijpen, moet iets van opera kennen, of in een psychiatrische inrichting werkzaam zijn
(Charles Michel)
‘De Premier zette vandaag een glansprestatie neer’, is het twittercommentaar (18/12 om 11u28) van
Koen Geens
De ARCO mededader…
*
op de wanhoopspoging van Charles Michel om zijn geamputeerde regering overeind te houden.
‘Een glansprestatie’. Dat woord reserveer je doorgaans voor atleten na een marathon of pianisten na een Rachmaninoff-concerto in de Koningin Elisabethfinale. Meteen reduceert Koen onbewust het politieke bedrijf tot zijn ware betekenis: iets tussen sport en kunst.
En zo heb ik politiek ook altijd geapprecieerd, als een kruisbestuiving tussen theater en krachtpatserij. Het is de manier hoe de media haar ten tonele voert, en dat is volledig waarheidsgetrouw. Elke poging om er iets ernstigs van te maken, iets dat buiten de krijtlijnen van het spel valt, is bij voorbaat ten dode opgeschreven.
Rigoletto (let op de Belgische driekleur over zijn linkerschouder)
*
Sport en kunst, acrobatiek en pathos. Koppelt men die dimensie dan terug naar de recente ‘prestatie’ van Michel in de Kamer (‘ik deel ik een zak geld uit aan iedereen maar laat mij leven’), dan opteer ik enerzijds voor een nieuwe discipline in de Paralympics, namelijk hardlopen voor lammen (ook wel genoemd: lopende zaken), of een van mijn lievelingsstukken uit het operagenre: het moment waarop de gebochelde nar Rigoletto uit de gelijknamige opera van Verdi om genade smeekt en uitroept ‘Ah! voi tutti a me contro venite!’ (iedereen is tegen mij!). De harde heldentenor Bart De Wever haalde diezelfde aria boven, toen hij opeens bijzonder emotioneel werd (‘… dat mijn integriteit door de modder wordt gesleurd, maakt me heel verdrietig’), wat toch bewijst dat het pathos alle grenzen tussen partijen overstijgt.
Politieke pathetiek dus. Het fenomeen van gespeelde gevoelens die echt worden omdat de acteur er zo in opgaat, met alles er rond in zijn zog. Het nuchtere feit dat de Belgische natie geboren werd uit een operavoorstelling op 25 augustus 1830, met de vreselijke draak van de in vergetelheid geraakte Daniel François Esprit Auber ‘La Muette de Portici’, blijft afstralen op het huidige gebeuren.
België zal daar nooit uit weg geraken, en al wie in de Belgische politiek speelt, flamingant of niet, wordt daarin meegezogen.
Geen echte ramp
*
‘One Flew Over the Cuckoo’s Nest’ (Miloš Forman, 1975)
*
Een bijzonderheid aan La Muette is dat de hoofdfiguur stom is en dus gedurende de hele opera geen noot zingt. In plaats daarvan danst zij en maakt ze veel gebaren met haar armen, een enorme vondst.
aralympics dus, en dat geeft nog een andere dimensie aan het politieke theater slash arena: het feit dat deze mensen ook ons mededogen verdienen. We blijven machthebbers (of wat daarvoor doorgaat) zien als kwaadaardige kwelgeesten, terwijl ze zelf gekweld worden door de obsessie om hun beperking te overstijgen.
Politiek talent bestaat gewoon niet, het is het pathos van de bultenaar. Ik ken geen enkele politicus die zich ‘normaal’ gedraagt: er kleeft altijd een geur aan van hypertheatraliteit, overdrijving en zelfmedelijden.
De kiezer is dan niet de knullige onderdaan die zijn stemplicht vervult terwijl de partijen het toch met elkaar op een akkoordje gooien, maar de verpleger die het spel meespeelt in de inrichting. Heel de santenkraam van verkiezingen, coalitievormingen, plus de daarmee gepaard gaande broeder- en zustermoorden, moties van vertrouwen, wantrouwen, verlangen, afkeer, behoren tot een pathologisch universum dat uitsluitend via grote meesterwerken kan geëvoceerd worden, zoals de gekkenhuis-tragikomedie ‘One Flew Over the Cuckoo’s Nest’. Of in de opera dus. Fresco’s van waanzin en ontspoorde ego’s.
En jawel, dat kost allemaal geld, veel geld, maar democratie mag iets kosten.
Demo wat? Wel kijk, hier kom ik tot mijn oude stelling dat men beter symbolische broedermoorden kan organiseren dan echte. Zoals kunstenaars, zeker moderne, hun sadisme kunnen uitleven in onschuldige performances en installaties, geldt ook voor de politicus dat zijn biotoop hem toelaat moord en doodslag op een symbolische manier te beleven. Ontneem die mensen hun speelkamer, en er ontstaan échte catastrofes.
(S)lopende zaken, aflopende zaken, strompelende, vallende en knielende zaken, voorlopige twaalfden: de val van de regering is dus helemaal geen echte ramp, het is een kartonnen evenement ergens in een decor. Idem dito voor de solo’s van alle De Roovers, Calvo’s, Michels, plus het koor daarachter, beter bekend als de mainstream-media: een glansprestatie.
Stop met moraliserende bespiegelingen over Oude Politieke Cultuur, bekijk het als iets esthetisch, een spektakel in de ware zin van het woord. Met een Koning als echte deus-ex-machina, want nu opeens beseffen we weer dat hier ook nog een zwaar geval met een kartonnen kroontje rondloopt.
Al die heisa voor niks, de wereld draait toch verder maar België doet altijd nog een danspas extra
En nu lees ik net dat het fameuze Marrakesh-pact in New-York is goedgekeurd, met of zonder de Belgische stem, die doet er helemaal niet toe. Al die heisa voor niks, de wereld draait toch verder maar België doet altijd nog een danspas extra, een toegift, helemaal gratis, zoals La Muette. Wie de Belgische politiek wil begrijpen, moet iets van opera kennen of in een psychiatrische inrichting werkzaam zijn. Wetstraat-watchers, een workshop wacht u.
Europa verliest met Robert Spaemann een groot eigenzinnig denker..
kwam vrijheid voort uit denken tegen de trend in
‘Hoe waren de reacties op je boek?’ ‘Best fijn’, antwoordde Martin Mosebach, auteur van ‘Die 21. Ins Land der koptischen Märtyrer‘. ‘Nou, dan moet je je afvragen wat je fout gedaan hebt’. Die laatste reactie tekende de vraagsteller ten voeten uit: voor de Duitse filosoof Robert Spaemann (1927-2018) kwam vrijheid voort uit denken tegen de trend in. De emeritus hoogleraar filosofie was niet beschroomd om door het leven te gaan als conservatief en als ‘filosoferende katholiek’.
Fataal
Robert Spaemann stamde uit een links-cultureel Berlijns milieu. Zijn vader, Heinrich Spaemann, was kunsthistoricus en redacteur van het tijdschrift Sozialistische Monatshefte, zijn moeder, Ruth Kraemer, danseres in de traditie van de expressionistische dans van Mary Wigman. In 1930 bekeerde het ouderpaar zich tot het katholicisme.
Na het vroegtijdige overlijden van zijn vrouw studeerde Heinrich theologie en liet hij zich in 1942 tot katholiek priester wijden door bisschop Clemens August von Galen, de ‘Leeuw van Münster’ zoals deze genoemd werd omwille van zijn verzet tegen het nationaalsocialistische regime.
*
Ook de jonge Spaemann deelde niet het enthousiasme van veel van zijn leeftijdsgenoten voor het nationaalsocialisme. Een Hitler-karikatuur had hem in het voorlaatste oorlogsjaar fataal kunnen worden als de — weliswaar nationaalsocialistische — schooldirecteur een onderzoek van de Gestapo niet had tegengehouden.
Political Correctness
dat een democratische staat een rechtsgemeenschap is waarin niet alle mensen dezelfde waarden hoeven te delen.
Die ervaring verklaart misschien mede de opvatting die hij zich na de oorlog eigen maakte, namelijk dat een democratische staat een rechtsgemeenschap is waarin niet alle mensen dezelfde waarden hoeven te delen. Van de mensen mag en moet de Staat verlangen dat ze aan zijn wetten gehoorzamen, maar niet dat ze zich bekennen tot ‘unsere Werteordnung’. Als de Staat een ‘waardengemeenschap’ was, zou het gevaar van ‘liberaal totalitarisme’ dreigen.
Vanuit die gedachte leefde Spaemann ook verdraagzaamheid, in die zin dat hij bij alle scherpe polemiek het gesprek met de andersdenkende niet uit de weg ging. Political correctness was hem, de rebelse conservatief, dan ook vreemd, of zoals hij het zelf uitdrukte: ‘Dem vom Mainstream Abweichenden wird nicht mit Argumenten erklärt, inwiefern er irrt, sondern es wird ihm gesagt: Das hättest du nicht sagen dürfen.’
(‘Degene die afwijkt van de mainstream wordt niet met argumenten bijgebracht in hoeverre hij zich vergist, maar er wordt hem gezegd: dat had je niet mogen zeggen’).
Onaangepast
Zijn liefde gold de Franse cultuur in de brede zin van het woord
Spaemann promoveerde in 1952 aan de universiteit van Münster bij de bekende filosoof Joachim Ritter (vader van de journalist Henning Ritter) met een proefschrift over de Franse monarchist Louis de Bonald. Ook dat was kenmerkend voor hem, dat internationaliteit niet per definitie gelijk stond met opgaan in de wereld van het Engelstalige. Zijn liefde gold de Franse cultuur in de brede zin van het woord, getuige zijn verdere studies over de filosoof Jean-Jacques Rousseau en de theoloog François Fénelon. Van 1962 tot 1992 doceerde Spaemann als professor in de wijsbegeerte aan de universiteiten van Stuttgart, Heidelberg en München.
Daarnaast publiceerde hij meer dan twintig boeken en mengde hij zich in het maatschappelijke debat. Dat laatste deed hij het woord van de apostel Paulus getrouw: ‘Past u niet aan de wereld aan’. Tot die onaangepastheid behoorde zijn onwrikbaar geloof in God: ‘(….) ‘da die Existenz Gottes der ontologische Grund beider und in ihnen impliziert ist, beseitigt die Leugnung Gottes die Grundlage aller Wahrheitsansprüche und aller sittlicher Überzeugungen’
(‘aangezien het bestaan van God de ontologische grond van beide en in hen geïmpliceerd is, vernietigt de loochening van God het fundament van alle aanspraken op de waarheid en van alle morele overtuigingen’).
‘De dood van God’
de gedachte van Friedrich Nietzsche dat de dood van God ook de ondergang van het waarheidsbegrip inhoudt
*
Spaemann herinnerde aan de gedachte van Friedrich Nietzsche (1844-1900() dat de dood van God ook de ondergang van het waarheidsbegrip inhoudt, maar draaide haar tegelijk in positieve zin om: ‘Wenn und weil es Wahrheit gibt, ist Gott’ (‘Als en omdat waarheid bestaat, is God’). Denken zonder waarheid (wat zou gebeuren door ‘Gott weg[zu]nehmen’) zou leiden tot de ‘Selbstabschaffung der Moderne’ (het zichzelf afschaffen van de moderniteit). Zonder waarheid zou je alleen nog maar de ‘subjectieve perspectieven van de mensen’ overhouden, maar niet meer het ware, want ‘universele perspectief van God’.
Die opvatting over de waarheid bracht Spaemann tot het natuurrecht als fundament van de ethiek. De volgende uitspraak van hem past in die lijn: ‘Der Relativismus, der heute die Voraussetzung des politisch Korrekten ist, signalisiert den Verzicht auf Wahrheit.’ (‘Het relativisme dat vandaag de dag voorwaarde is voor het politiek correcte, signaleert het afzien van waarheid’). Dat de vorige paus, Benedictus XVI, in 2005 waarschuwde voor de ‘Dictatuur van het relativisme’, ging terug op de invloed van Spaemann.
Ecologisch georiënteerd
In het centrum van het denken van Spaemann stond, zoals Die Zeit schreef, ‘die Rettung des Lebendigen’. Dat maakte hem in de Bondsrepubliek tot ‘een van de eerste ecologisch georiënteerde filosofen’ (Der Spiegel). Hij verzette zich tegen de ‘Verdinglichung’ van de mens – het reduceren van de persoon tot object — ten gevolge van een ongebreideld geloof in de maakbaarheid van de maatschappij en de technische vooruitgang.
De Groenen juichten echter te vroeg als ze daarom in hem een van de hunnen zagen
Concreet hield dat zijn verzet in tegen dierenproeven, kernenergie, stamcel-onderzoek en genetische manipulatie. De Groenen juichten echter te vroeg als ze daarom in hem een van de hunnen zagen, want Spaemann verwierp vanuit zijn verdediging van ‘het leven als geschenk’ zowel abortus als euthanasie (wanneer dit laatste geïnterpreteerd werd, niet als hulp ‘beim’, maar als hulp ‘zum Sterben’). Volgens de linkse socioloog Claus Leggewie verweet Spaemann de Groenen dat ze stonden voor ‘einen halben Lebensschutz’ (‘een halve bescherming van het leven’). De overtuiging van Spaemann dat bewaard moet worden wat het bewaren waard is, bracht hem er ook toe in oktober 2017 samen met onder meer Roger Scruton en Matthias Storme het initiatief te nemen tot de
‘Verklaring van Europa‘,
waarin het respect voor de christelijke wortels van Europa wordt afgezet tegen degenen die niet de gebreken herkennen van ‘de post-nationale, post-culturele wereld die ze najagen’.
DE ODYSSEE NAAR EEN (NIET)ERKENNING ALS BEROEPSJOURNALIST
In 2018 waren er 2.326 beroepsjournalisten (volgens het rapport Media-concentratie 2018). En na een jaar aanvragen, gehoord worden, in beroep gaan en gehoord worden, ben ik er geen.
Ik verdien te weinig en Doorbraak bleek uiteindelijk een ‘opinie-platform’ volgens de Erkenningscommissie. Of hoe klerken zonder creativiteit de zaak naar de verdoemenis helpen.
Vast in dienst
Beroepsjournalist worden is makkelijk als je vast in dienst bent van een of andere grote redactie. Je doet een aanvraag, toont je contract, vult de juiste woorden in op de juiste formulieren en klaar is Kees.
*
Als je een freelancer bent, dan wordt het een pak moeilijker. De Erkenningscommissie eist niets minder dan inzage in je hele boekhouding. Die pluizen ze uit op zoek naar één mogelijke ‘publireportage’ of commerciële activiteit die je zou gemaakt hebben om je karig loon aan te vullen. Als ze die vinden, dan kan je naar je verkenning fluiten. Op elke factuur moet staan dat het journalistiek werk betreft. De juiste woorden tellen voor pennenlikkers, niet de realiteit.
Uit principe
Ik diende uit principe een aanvraag in om erkend te worden als beroepsjournalist. Ik werk al sinds 2010 voor Doorbraak. Sinds 2014 als hoofdredacteur van
Dat iseen voltijdse job, die ik nog nooit voltijds heb kunnen doen, wel deeltijds en voor een beperkt loon. Doorbraak kan maar betalen wat het heeft aan inkomsten. Ik ben al die tijd met volle overtuiging blijven lesgeven in het secundair onderwijs.
Makkelijk combineerbaar is dat nooit geweest. Na zes uur lesgeven, thuis aan de slag gaan voor Doorbraak. Met volle ‘goesting’ was dat niet altijd. Bovendien was dat zonder de zekerheid dat er ooit loon naar werken zou volgen. Idealisme heet dat.
We pionieren met Doorbraak.be in de nieuwe media in Vlaanderen omdat dat nodig is. Onze exponentieel stijgende cijfers tonen ook dat er een behoefte, een publiek voor is. Ik had gedacht daar in de beroepsgroep der journalisten enige erkenning en respect voor te krijgen. Niet dus bij de Erkenningscommissie.
Hoofdberoep
Mijn argument om erkend te worden als beroepsjournalist is eenvoudig: ik spendeer het meeste van mijn arbeidstijd aan Doorbraak en dus is journalistiek mijn hoofdberoep.
De Erkenningscommissie hanteert maar één criterium om te beslissen of iemand beroepsjournalist is: het hoofdinkomen moet journalistiek zijn en je mag geen commerciële nevenactiviteiten hebben die je onafhankelijkheid in gevaar brengen. Copywriting is uit den boze!
Tijdsbesteding erkennen ze niet als criterium, want ik kan mijn tijdsbesteding niet bewijzen
Bij mij is de rekening snel gemaakt: mijn hoofdinkomen is mijn halftijdse onderwijsopdracht. Volgens mij geeft me dat de vrijheid om een onafhankelijk journalist te zijn. Volgens de Erkenningscommissie is dat een reden om aan mijn onafhankelijkheid te twijfelen én ervan uit te gaan dat journalistiek niet mijn hoofdopdracht is. Tijdsbesteding erkennen ze niet als criterium, want ik kan mijn tijdsbesteding niet bewijzen.
Uiteindelijk erkende de Beroepscommissie (maar dan zijn we al bijna tien maand, twee beroepen en twee hoorzittingen verder) dat ‘verloning niet het enige criterium kan zijn’. Maar die 5.000 euro die ik per jaar verdien, dat is toch te weinig. (Wie ongerust is over mijn inkomen, het ligt in 2018, een jaar waarin Ghelamco ons geen SLAPP bezorgde, gelukkig al hoger.)
Opinieplatform
Doorbraak is volgens de Beroepscommissie een ‘opinieplatform’ en dus geen redactioneel product
Misschien voelde de Beroepscommissie zich zelf niet helemaal comfortabel met die weigering op basis van mijn inkomen. Ze kwam met een nieuw argument. Doorbraak is volgens de Beroepscommissie een ‘opinieplatform’ en dus geen redactioneel product. Sterker nog, en ik citeer uit het verslag van de Beroepscommissie: ‘de feitelijke algemene (nieuws)berichtgeving en de nieuwsgaring zijn zeer schaars. Nieuwsfeiten die worden aangehaald strekken er quasi enkel toe de weergegeven analyses en opvattingen te argumenteren’. Lees: al besteed je daar het grootste deel van uw werktijd aan, het is geen journalistiek.
Die redenering is fundamenteel fout, een ‘platform’ publiceert bijdragen van medewerkers zonder tussenkomst van een redactie. Je sluit aan bij het platform en publiceert waar je zin in hebt. Doorbraak is een redactioneel geleide website, wij vragen auteurs om artikels te schrijven, mee te werken aan artikelenreeksen en weigeren ook artikels. Dat is makkelijk te weerleggen, maar er is geen beroepsmogelijkheid meer, tenzij met een advocaat.
erkenningscommissie
ik ben niet alleen. Ik ben wel de enige die er openlijk over spreekt
Verschillende volgers reageerden op mijn tweet over deze zaak. Ze oordeelden dat die weigering politiek geïnspireerd is en tegen Doorbraak gericht is. Ik vrees dat dat niet waar is. Het is nog véél erger dan dat. Want ik ben niet alleen. Ik ben wel de enige die er openlijk over spreekt. De meeste zwijgen naar buiten, misschien hebben ze daar goede redenen voor en ik respecteer dat. Ik ben niet bang van (zelf)kritiek en aan omerta doe ik niet mee.
De Erkenningscommissie heeft bijvoorbeeld een groot probleem met ‘eindredactie’. Wie in de aanvraag tot erkenning zet enkel ‘eindredactie’ te doen, een onmisbare schakel in goede journalistiek, kan het vergeten. Volgens de Erkenningscommissie is eindredactie geen journalistiek. Het gaat hier ook over eindredacteurs bij de grote groepen, tot in de VRT toe.
Ook andere journalisten die voor online media werken, hadden in het verleden de grootste moeite om de commissie te overtuigen om erkend te worden. Mits het voorleggen van hun volledige boekhouding kon het bij hen wel. Wie dat wil weten in de journalistieke wereld, weet over wie het gaat.
Echte freelancers, dus geen schijnzelfstandigen met een vaste opdracht, worden door de Erkenningscommissie behandeld als verdachten. Heb je als freelancer een eigen website met plaatselijk nieuws? Dan moet je komen bewijzen dat je daarvoor geen reclameboodschappen schrijft, kan je dat niet, dan is het over en uit met je erkenning als beroepsjournalist.
Hetzelfde geldt voor persfotografen. Sta je dag en nacht paraat om foto’s te maken van wat er ook gebeurt? Oh, u bent ook in dienst van een bedrijf voor bedrijfsfoto’s, dan kan u geen erkenning krijgen. Maar bekende tv-journalisten die aan politici goed betaalde mediatraining geven, hebben nog nooit lastige vragen gekregen van de Erkenningscommissie.
Verraad van klerken
Het is dus geen complot. Het is erger. Het is onkunde. Dit is wat er gebeurt als je de erkenning overlaat aan ‘klerken’. Klerken die overtuigd zijn dat ze belangrijk zijn en dat ze het hele systeem moeten bewaken en bewaren.
Wat ze doen is op de winkel passen. Hun eigen winkel. Ze zorgen dat alles blijft zoals het altijd was, verstoken van het intellectuele inzicht dat de wereld verandert. De commissie leeft in zwart-wit, in de tijd dat redacteurs in vaste loondienst een artikel tikten voor krant of tijdschrift. Met een sigaar in de mond, een glas whisky op tafel en een knappe deerne op de schoot. Een tijd die nooit bestond.
En o wee diegene die in hun winkel komt zeggen dat de wereld veranderd is. Ze hebben niet de intellectuele reflex of capaciteit tot zelfreflectie. Door krampachtig het oude systeem, los van de veranderende werkelijkheid, in stand te houden, breken ze het af. Maar dat zien ze niet in.
Is er dan geen steun van de Vlaamse Vereniging van Journalisten? Neen. Je kan hun middelmatigheid aflezen aan de manier waarop ze zich gedragen hebben tegenover hun eigen journaliste na de commotie in De Journalist met Rik Torfs. Dapper zijn ze niet. Toen ik de zaak van Doorbraak uiteen mocht zetten voor de commissie Media in het Vlaams Parlement, kreeg ik een schouderklopje, een begripvolle blik en medeleven. Daar moest ik het mee doen.
Ik moet er eerlijkheidshalve ook aan toevoegen dat ik weiger lid te worden van de VVJ zolang ik niet erkend ben als beroepsjournalist. En eens ik lid ben zal ik kandidaat zijn op elk bestuursniveau in de VVJ én kandidaat om lid te worden in de Erkenningscommissie.
Ik zeg het maar om misverstanden te vermijden. Een verwittigd lezer…
Er bestaan inderdaad veel gelijkenissen met de jaren “30 van vorige eeuw. Denk daarbij aan de Conferentie van München (30/9/1938) Toen ging het om de Tsjecho-Slowakije, ‘Sudeten Duitsers’, om ‘Heim ins Reich’ en om de ‘Corridor naar Dantzig’…
Minder dan ’n jaar later viemen de Diotqe Socialisten van Nonkel Dolf het buurland Polen binnen…
Allemaal afleidingen om de hoofdreden (Hoogmoed), namelijk wraakneming voor he vernederende Verdrag van Versailles uit 1919 waarmee WO I besloten werd.
*
Drie grote verschillen. Ten eerste de snelheid van de tegenwoordige communicatie via Tinternet. Ten tweede de intellectuele gedrevenheid van Trump en Poetin, de huidige twee bijzonderste machthebbers ter wereld. Ten derde, last bit not least, de alerte oplettendheid van de man & vrouw in de straat. Die nu al, lang voor het gevaar acuut wordt, in gans Europa verandering willen…
*
Het is een ‘verandering’ die de Gevestigde Waarde-bepalers (rreds in vrije val, zonder dat te bneseffen) minachtend omschrijven als ‘populisme’ en ‘Extreem Rechts’ EXTREEM omdat die maar àl te klaar zien.
Regeringen komen en gaan. Vooral in Coburgia. Maar iedere stap in de goede richting, hoe klein ook, die de volgende stap niet belet, is een goede stap.
*
Enne, wat met Zwitserland al die jaren goed geslaagd is, een eiland van welstand en vrede in het hart van de Europese heksenketel, is binnenkort, nà de VLExit, ook mogelijk voor de Republiek Vlaanderen, zijnde de Vrfije Herenigde Republiek der Lage Landen.
May God bless the Trump-America.
*
Analist London Global Policy Institute: 70% kans op oorlog tussen NAVO en Rusland
Waarom solliciteert het Westen zo openlijk naar deze toekomst? (Afbeelding: Getty Images (2)).
*
‘Dit is een extreem gevaarlijke tijd, want er is vrijwel geen publieke kritiek meer op beleid dat op een (kern)oorlog kan uitlopen’.
De in New York levende Hongaarse ‘researcher’
George Szamuely,
werkzaam voor het London Global Policy Institute, waarschuwt dat er inmiddels 70% kans is op een oorlog tussen de NAVO en Rusland.
Hij heeft geen goed woord over voor het Westen, dat volgens hem de feiten verdraait en doelbewust uit lijkt op een militaire confrontatie over het conflict in Oekraïne.
Waar hij zich ook grote zorgen om maakt is dat er geen enkele publieke kritiek (in de Westerse media) is op deze oorlogs-hitserij. Erger nog: dat stemmen die deze nieuwe oorlog niet willen en weer in gesprek willen gaan met Moskou als ‘Russische pionnen’ of ‘agenten van het Kremlin’ worden weggezet. ‘Dit is een extreem gevaarlijk moment in de tijd.’
Sinds 2014 woedt er een proxy oorlog in Oekraïne, waar de NAVO achter het regime van Poroshenko staat, en het Kremlin de Russische sprekende dissidenten en separatisten in het Oosten steunt. Ook in het conflict om de Straat van Kerch staat de NAVO achter Oekraïne. ‘Zodra NAVO soldaten Russische soldaten doodschieten of vice versa, dan ontstaat er een schietoorlog. Wie er ook als eerste begint, de andere kant zal zich gedwongen zien te reageren, en dan heb je een oorlog tussen Rusland en de NAVO of een NAVO lidstaat.’
*
In Oekraïne zijn vooral Amerikaanse en Britse special forces actief, dus die lijken het eerst betrokken te raken bij ‘hete’ vijandelijkheden met de Russen.
Oekraïne provoceert Rusland, niet andersom
Szamuely zegt dat in het hele conflict om de Straat van Kerch en de Krim de Russen het gelijk aan hun kant hebben, en niet het Westen. Zo hebben Moskou en Kiev jaren geleden afgesproken dat Oekraïense schepen vrij van de Straat van Kerch gebruik mogen maken, mits ze een Russische loods gebruiken. Onlangs stuurde Oekraïne echter een paar kleine marineschepen door de Straat zonder gebruik te willen maken van zo’n loods. Omdat het om Russische territoriale wateren gaat, was het niet meer dan logisch dat die ingrepen.
‘En die reactie was beslist niet buitenproportioneel,’ betoogt de analist. ‘Waren het de Amerikanen, dan hadden ze die (Oekraïense) schepen meteen vernietigd.’ Wat Oekraïne deed was dan ook een bewuste provocatie, waarmee Poroshenko vermoedelijk opnieuw probeerde om de VS en de NAVO uit te lokken in te grijpen en zo vrijwel zeker een oorlog te beginnen tegen Rusland.
De Krim hoorde altijd al bij Rusland
Ook wat de Krim betreft wordt er in het Westen misleidende propaganda verspreid. Het schiereiland hoorde meer dan 200 jaar bij Rusland en heeft altijd al een autonome status gehad. In de jaren ’50 werd de Krim puur om administratieve redenen bij Oekraïne, toen nog vallend onder de Sovjet Unie, gevoegd. Na de val van het IJzeren Gordijn ‘vergat’ president Boris Yeltsin –mogelijk omdat hij vrijwel continu een slokje teveel op had - deze onnatuurlijke situatie te herstellen, waardoor uiteindelijk de huidige crisis is ontstaan.
Van ‘annexatie’ van de Krim door Rusland, zoals de Westerse media en politici steevast beweren, is dan ook geen enkele sprake. Net zo min van een ‘Russische bezetting’ of ‘invasie’, want Russische troepen bevonden zich in het kader van een verdrag met Oekraïne al tientallen jaren op de Krim. Bovendien sprak de bevolking van de Krim zich in een democratisch referendum bijna unaniem uit voor vrijwillige aansluiting bij Rusland.
Westen erkent alleen regimes die het zelf aan de macht helpt
‘Als het Westen betrokken is bij een opstand, zoals in Oekraïne, ‘erkent’ het de ‘onafhankelijkheid’ van de regering die het zelf aan de macht helpt. Maar het erkent niet de constitutionele autonomie van de Krim, die er eerder was dan de Oekraïense revolutie of illegale coup, hoe je die ook noemt, omdat dit niet in hun plannen past.’
Geen Russische, maar Amerikaanse/NAVO agressie
De VS en Rusland hebben altijd om plausibele redenen afspraken gemaakt om te voorkomen dat ze in conflicthaarden in het buitenland op elkaar zouden gaan schieten. Toen President Trump in april 2017 de Russen van tevoren waarschuwde dat hij een basis in Syrië met kruisraketten zou gaan bestoken, was dat dan ook niet meer dan logisch, zo stelt Szamuely. ‘Maar Hillary Clintonen de media begroetten het als bewijs dat de hele operatie door Trump en Putin was bekokstoofd om de aandacht van Russiagate af te leiden. Wat een onzin.’
Daarbij komen de elkaar voortdurend opvolgende massale NAVO oefeningen zoals onlangs in Scandinavië, waar ook het voorheen neutrale Finland en Zweden aan meededen. Dat zou allemaal bedoeld zijn om de ‘Russische agressie’ af te schrikken. ‘Echt belachelijk,’ vervolgt de analist. ’Het zijn juist de Amerikanen die hun troepen en bases over de hele wereld en langs de Russische grenzen hebben. Rusland heeft geen (permanente) militaire bases buiten zijn grenzen, die nu min of meer net zo omsingeld zijn als in 1939, toen de USSR was omgeven door landen die zich maar al te graag bij Hitler aansloten.’
‘Washington noemt Rusland een existentiële vijand... en de NAVO partners staan zij aan zij tegen ‘Russische agressie’, wat in realiteit Russische verdediging is. Nu hebben we dus een explosieve situatie die zomaar op een oorlog kan uitlopen.’
‘Verbijsterend dat er geen publieke kritiek meer is op dit beleid’
‘Ik vind het verbijsterend dat we zoveel jaren na de Koude Oorlog op het punt zijn gekomen dat er bijna geen publieke kritiek is op beleid dat ertoe heeft geleid dat de VS een belangrijk wapenverdrag gaat opzeggen (het INF verdrag uit 1987). Er is vrijwel geen publieke kritiek dat de VS op de drempel van Rusland bij een gewapend conflict betrokken raakt, in Oekraïne, Syrië, Iran, of mogelijk zelfs Scandinavië.’
‘Buitengewoon gevaarlijke tijd’ die ‘op kernoorlog kan uitlopen’
Aangezien het in 2011 gesloten New Strategic Arms Reduction Treaty in 2021 verloopt en er niets op wijst dat er iets voor in de plaats komt, ‘is dit een buitengewoon gevaarlijk moment in de tijd.’
‘Veel hiervan hebben we te danken aan de liberalen* (*in de VS de term die doorgaans enkel voor linksen en links-liberalen / de Democraten) wordt gebruikt, en inmiddels ook van toepassing is op veel Europese partijen zoals de VVD),’ besluit de analist. ‘Zij hebben de anti-Russische agenda omarmd. Tijdens de Koude Oorlog hadden ze nog het standpunt dat we op zijn minst wapenreductie verdragen moesten nastreven. We hadden dan wel niets met de communisten, maar we hadden wel verdragen nodig om een kernoorlog te voorkomen.’
‘Die voorzichtigheid hebben ze niet meer. Iedere vijandigheid tegen Rusland is nu goed en gerechtvaardigd. Er is vrijwel geen weerstand meer tegen het pad naar een oorlog met Rusland, zelfs niet als dit een kernoorlog kan worden.’
*
En dat de 70% (!!) kans op die oorlog beslist niet overdreven is blijkt wel uit de recente oproep van de Atlantische Raad, de meest invloedrijke denktank van het Westen, aan Oekraïne om een terreur- en/of oorlogsdaad tegen Rusland te begaan, en dan de NAVO uit de nodigen om in te grijpen (zie link 2 december onderaan).
Als je dan zó openlijk solliciteert naar een oorlog moeten we straks niet vreemd opkijken als er inderdaad plotseling een overweldigende zwerm raketten uit het oosten op ons wordt afgeschoten. De totale verwoestingen die dan volgen zullen we dan geheel en enkel aan onszelf – en aan ons blinde vertrouwen in de media en politiek - hebben te danken. Alleen zal er dan waarschijnlijk vrijwel niemand meer in leven zijn om de verantwoordelijken daarop aan te spreken.
En dan zijn daar de ‘alternatieve’ media, waar er geen Groot Kapitaal achter steekt, zoals bij de zelfverklaarde ‘kwaliteitsmedia’ met alsmaar tanende oplage-cijfers voor hun duur betaald gazetten-plp.. De lullen mar onder elkaar uit hun nek en verspreiden hun eigen (verkochte) mening als de enige juiste voor alles wat leeft.. Journalistiek, een beroep met een missie, is verworden tot ordianar kopieerwerk door dik betaalde klerken van laag alloi.
*
Van familie, vrienden en kennissen verneem ik dat haast niemand ze nog in huis haalt. Uitzondering gemaakt voor ’t Pallieterke, dat al 60-70 jaar vecht tegen de overmacht.
Dat (vechten tegen de overmacht) doe ik nu al sedert jaren, sè. En dat komt vooral niet dor mijn slechtziendheid, maar door mijn betere smaak. Zelfs De Krantenkoppen op Tinternet hebben afgedaan. Omdat ik voordien al weet wat er niet zal te lezen staan.
*
Ook al omdat de zeldzaam schijnbar actuele artikels alleen ‘tegen betaling’ leesbaar zijn. Daar waar we nog geld zouden moeten toe krijgen om ze te wlllen lezen!
Eerst betalen, tenzij ze gaan over negatieve berichtgeving in verband met andersdenkenden.
*
Maar zo lang er vrije menngs-garing bestaat, zijn daar gelukkig de idealisten van Het Goede Woord.
Vandaar dat de lezer hier regelmatig op deze blog sedert enkele dagen DOOBRAAK vindt, een ‘platvorm’ dat inderdaad aan de Goede Kant van de Geschiedenis staat. Het helpen verspreiden is mijn manier om hen te steunen, door hun bestaan zoveel mogelijk uit te dragen.
Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen meer opgeworpen worden. Zoals:
Heeft een failliet bedrijf een ‘afgeslankte’ kas?
(Aan de VRT, waar ze het operette-kabinet Michel II maar blijven omschrijven als een ‘afgeslankte’ of ‘vervelde’ versie van Michel I.
De rode loper, altijd ’n perpetuum mobile..
*
Mensenlief, de federale regering is gevallen. Tel de resterende Kamerzetels en trek uw conclusies.)
Wat is er misgelopen in jullie jeugd?
(Aan alle landgenoten die – in Marrakesh én in Katowice – zo wanhopig graag bij de besten van het internationale klasje willen horen.
*
Zij zouden tekenen voor de meest onhaalbare ambities, ongeacht de gevolgen, om toch maar op een goed blaadje te staan bij ‘de wereldgemeenschap’. Enkele toppolitici klauwen natuurlijk naar een uitbol-baantje bij een supranationale instelling, maar wat bezielt al die andere mensen om blind te hengelen naar de goedkeuring van globalisten?)
Sinds wanneer is de zaligverklaring van een Vlaming geen nieuws meer?
(Aan de Vlaamse ‘kwaliteitskranten’, die de voorbije twee weken geen letter hebben gewijd aan de zaligverklaring – op 8 december – van Charles Deckers.Deze Witte Pater uit Antwerpen stierf in 1994 de christelijke martelaarsdood in handen van de Algerijnse Groupe Islamique Armé (GIA). De Standaard, De Morgen en De Tijd raken nooit uitgeschreven over Pater Damiaan, maar misschien ligt lepra politiek niet zo gevoelig.)
Hoe loyaal hebben jullie samengewerkt met Theo Francken?
(Aan de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ), die luttele uren na het ontslag van Francken op eigen houtje besloot om een ontradings+campagne offline te halen. DVZ deed dat zonder overleg met de nieuwe voogdijminister Maggie De Block. Wat zegt deze gretigheid over DVZ? Hoe lang borrelt bij de dienst al onvrede over de migratie-kritische koers van Francken? En welke impact heeft dat gehad op de samenwerking?)
Wat vinden jullie nu eigenlijk zo verkeerd aan de term “Marrakesh coalitie”?
*
(Aan de media die nu al vier jaar schrijven over de ‘kamikaze coalitie’ en het ‘kibbelkabinet’, maar ‘Marrakesh coalitie’ plots te gekleurd vinden. Welke kwalijke connotatie kleeft er misschien aan Marrakesh? Of Marokko?)
Hoe ver bent u buiten uw bevoegdheden gegaan om Alibaba naar Luik te halen?
(Aan Charles Michel, nu De Tijd schrijft dat het kabinet van de premier zware politieke druk heeft uitgeoefend om een verdeelcentrum van de Chinese internetreus Alibaba naar Luik te halen. Twee conclusies uit dat artikel:
1) Dit hele zaakje stinkt uren in de wind.
2) De sluwe Chinezen hebben Charles Michel zo goed als zeker gerold, want opeens zijn de plannen van Alibaba veel kleinschaliger en is alleen een beperkte investering van 75 miljoen euro echt concreet vastgelegd. De beste gronden aan de luchthaven van Luik zijn nu wel verpatst.)
*
Wat zegt dat over dit land?
(Aan Mark Eyskens, die in Dag Allemaal het falen van Charles Michel – en ook zijn eigen falen als premier in 1981 – probeert te relativeren met de opmerking: ‘Ach, in België mislukken ten slotte álle eerste ministers’.)
Hoezo, “niemand wil open grenzen”?
(Aan iedereen die volhoudt ‘er is niemand die pleit voor open grenzen’, nu 2/3de van het Europees Parlement pleit voor een ‘humanitair visum‘ dat verkrijgbaar moet zijn in elke Europese ambassade. Met zo’n systeem kunnen massa’s mensen zeer makkelijk naar Europa komen en worden de grenzen nog meer opengezet. Groen, SP.a en Open VLD steunen dit systeem en ook CD&V had niet de ruggengraat om tegen te stemmen. Om te onthouden.)
Viel de aanslag in Straatsburg al onder de nieuwe media-richtlijnen uit het Migratiepact van Marrakesh?
(Aan de auteurs van berichten over ‘de schietpartij’ (=aanslag) in Straatsburg, waar een ‘schutter’ (=terrorist) toesloeg. Zijn jihadistisch motief werd zoveel mogelijk in de marge gehouden, terwijl het de essentie is. Je vraagt je af waarom de opstellers van het Migratiepact de moeite hebben gedaan om de media een migratievriendelijk discours voor te schrijven. De meeste media censureren zichzelf al heel lang.)
Hoe zou deze klantvriendelijkheid nu “misplaatst” zijn?
(Aan Nathalie Debast van de
vzw Mycadis,
die – met de volle steun van N-VA-minister Philippe Muyters – praktijk-testen uitvoert bij dienstenchequebedrijven. Na 1.350 ‘mystery calls’ is de steen des aanstoots gevonden: klanten die vragen of er een vrouw kan komen poetsen – en dus géén man. ‘Vaak gaat het bedrijf in op zo’n vraag uit misplaatste klantvriendelijkheid, maar het blijft discriminatie’. En wat dan met de bejaarde weduwe, die zich niet veilig voelt met een vreemde man in huis? Als gehoor geven aan haar vraag ‘misplaatst’ is, dan wil ik niet goedgeplaatst zijn.)
‘Knack’ zet op die website
“Alles over vzw Mycadis
Vlaamse dienstenchequesector gaat mystery calls invoeren tegen discriminatie.
In de loop van volgend jaar komen er zogenaamde 'mystery calls' bij Vlaamse dienstenchequebedrijven. De bedoeling is om na te gaan hoe zo'n bedrijf reageert op een discriminerende vraag van een klant en hen hiertegen te wapenen. Het initiatief voor de mystery calls gaat uit van de werkgevers, ter uitvoering van het actieplan van minister van Werk Philippe Muyters (N-VA) tegen discriminatie in de dienstenchequesector”.
*
Wat was de échte reden voor uw vertrek uit New York City?
(Aan choreograaf Andros Zins-Browne, die tien jaar geleden naar België kwam om, volgens De Morgen, ‘het erbarmelijke cultureel-economische beleid in New York te ontvluchten’. Wij dachten dat New York een van de culturele en economische hoofdsteden van de wereld was? Maar nu blijkt dat het culturele en economische klimaat veel beter is in het kunstencentrum Netwerk van de Oost-Vlaamse provinciestad Aalst, waar
(Aan de Universiteit van Ghana, waar een standbeeld van Mahatma Gandhi verwijderd werd na een racisme-rel. Gandhi heeft de Afrikanen namelijk weleens ‘kaffers’ genoemd, toen hij nog een jonge Indiase advocaat in Zuid-Afrika was. Op een dag zal nog eens blijken dat iedereen die geboren werd voor het jaar 2000 een vieze vuile racist was.)
*
Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.
Blair accuses Nigel Farage of 'stigmatising' foreigners to win over angry white working class voters
*
In een interview verklaarde de oud-premier van het Verenigd Koninkrijk dat een tweede Brexit-referendum almaar waarschijnlijker wordt. Nigel Farage, sinds kort partijloos, herhaalde dat gevoel op een bijeenkomst van Leave means Leave. Dat is een platform voor eurosceptici van allerlei pluimage. Zowel parlementairen van Labour, de Conservatives als de DUP maken er deel van uit. En Farage.
*
Flauw afkooksel van Thatcher
*
achtte men de optie van een tweede referendum over het Britse Lidmaatschap van de Europese Unie als iets onrealistisch. Alleen verbolgen ‘Remainers’ geloofden daarin. Echter, de voorbije tumultueuze weken waarin premier Theresa May haar Brexit Plan probeert te verkopen aan het parlement én de natie, hebben dit (de remaining) veranderd.
*
De Premier redde dan wel haar politieke nekvel in de eigen partij, ze staat nog steeds voor de onmogelijke opdracht om haar gecontesteerde akkoord door het Lagerhuis te krijgen. Ondanks haar Thatcheriaanse handtassen-gezwaai in Brussel, waarbij ze zelfs Jean Claude Juncker boos aanpakte voor zijn denigrerende houding, willen de leiders van de EU van geen wijken weten.
*
Juncker noemde May ‘nebulous’ of onduidelijk. Zij sprak hem boos aan. En dit maken de Britten ervan. “TheresaMay ‘nebulous’ = Britsehumor’
Welke opties liggen er nog op de politieke tafel? Theresa May dreigde er – tijdens haar zogezegde ‘Thatcher moment’ – in Brussel mee haar plan toch nog voor Kerstmis aan het afkerige Lagerhuis voor te leggen.
*
Dat dreigement waarmee het hele akkoord in duigen ligt, maakte blijkbaar weinig indruk. Dus zal ze ongetwijfeld nog terugkeren naar de EU-tafel in de hoop iets van toegevingen – al waren het maar wat holle woorden op papier – los te weken om de twijfelende tegenstanders in Londen aan haar kant te krijgen.
Een softe brexit?
*
Dit bezorgt haar de vrijheid om een softere Brexit-deal uit te werken dan diegene die ze nu in handen heeft.
Doordat ze de vertrouwensstemming in de eigen partij won, behoeden de partijregels haar een jaar tegen een nieuwe motie van wantrouwen. Dit bezorgt haar de vrijheid om een softere brexitdeal uit te werken dan diegene die ze nu in handen heeft. Door het VK bijvoorbeeld toch binnen de Europese Markt te houden. Zo kan ze een deel van de Labourfractie verleiden haar toch te steunen. May riskeert daarbij wel dat ze nog verder vervreemdt van een belangrijk aandeel van de eigen partij. Die boze parlementairen kunnen dan de hele werking van de regering beginnen boycotten.
Nieuwe verkiezingen?
Samen met de Noord-Ierse DUP kan de socialistische partij een vertrouwensstemming eisen in het Lagerhuis.
En dan is er nog de zogezegde ‘nucleaire’ optie van Labour. Samen met de Noord-Ierse DUP kan de socialistische partij een vertrouwensstemming eisen in het Lagerhuis. Als de 117 boze Tory parlementairen zich daarbij aansluiten, is het sowieso over and out voor May. Er volgen dan parlementsverkiezingen. Maar de DUP is als de dood voor ‘prime minister Jeremy Corbyn’, net als die 117 conservatieve opstandelingen. Is de Brexit hen dat waard? Bovendien zit – indien Labour die verkiezingen wint – Corbyn plots met de hete brexit-aardappel. Wil hij zich daaraan wel verbranden? Zowel voor de DUP en de conservatieve factie als voor Labour is dit pad bewandelen uitermate riskant.
Jeremy Corbyn’ (°194) , Leider Labour Party
*
Een tweede referendum?
De premier staat bijna met de rug tegen de muur. Haar enige uitweg lijkt…een volksraadpleging.
Zo komen we bij – dixit Theresa May – de ‘absoluut uitgesloten’ optie: een nieuw brexitreferendum. De premier verklaarde ooit met even veel zekerheid dat ze nooit verkiezingen zou uitschrijven. Tot ze die uitschreef en daarmee zelfs Buckingham Palace verraste. Naast de Queen, was ook de modale Brit ‘not amused’ door die zet van de Premier. Ze hield er een minderheidskabinet aan over dat nu overleeft dankzij de steun van de DUP. Meer dan een jaar lang speechte de ‘Maybot’ – zoals ze spottend wordt genoemd – dat ‘no deal’ beter was dan een ‘bad deal’. Tot ze een akkoord aan de natie presenteerde dat door iedereen een ‘bad deal’ wordt genoemd. En nu zweert ze bij hoog en bij laag dat ‘no deal’ geen optie is in het belang van de natie. Dus, moet men haar dan nog geloven als ze even resoluut een tweede referendum blijft afwijzen?
De Premier staat bijna met de rug tegen de muur. Haar enige uitweg lijkt… een volksraadpleging. Maar hoe verloopt dat pad precies?
Praktisch verloop
*
Officieel verlaat het VK de EU op 29 maart 2019. Een nieuw referendum kan enkel plaatsvinden wanneer het parlement daarvoor de juiste wetgeving voorziet. Volgens The Guardian moet je voor dat hele proces minstens 22 weken rekenen. Dat betekent dat een nieuw referendum ten vroegste einde mei kan plaatsvinden. Het VK stelt de brexit dan uit. Het Europese Hof verklaarde vorige week nog dat het land dat kan.
Deze timing bezorgt nog een bijkomende kopzorg. Er vinden immers in die periode ook Europese verkiezingen plaats. Wat doet het VK in dit geval? Die verkiezingen toch laten plaatsvinden om de verkozen parlementairen – bij een nieuwe brexitstem – kort te laten zetelen in het Europees Parlement? Of de verkiezingen niet organiseren en riskeren dat het VK – bij een niet-brexitstem – er geen vertegenwoordigers heeft?
De vraag van 17,4 miljoen kiezeers
Want, welke opties leg je voor? Geen deal, de deal van Theresa May of in de EU blijven?
Maar welke vraag zou er op het stemformulier staan? Niet zo eenvoudig, zo blijkt. De premier kan proberen de bevolking te laten kiezen tussen haar deal en geen deal. Maar je kan er donder op zeggen dat het parlement zo’n voorstel amendeert. En dan wordt het ingewikkelder. Want, welke opties leg je voor? Geen deal, de deal van Theresa May of in de EU blijven?
Het staat vast dat op deze manier geen enkele optie 50% van de stemmen haalt. Dat zorgt ervoor dat het resultaat gecontesteerd blijft.
Men kan ook werken met een tweede keuze-optie. In de zin van ‘als uw keuze het niet haalt, waar kiest u dan wel voor?’.
Het hoeft niet te verwonderen dat zelfs eurofiele parlementairen zeggen dat een tweede referendum ‘toxic’ is voor de stemming in het VK. De overtuigde ‘brexiteers’ zien er een typische EU-truuk in: laat de bevolking stemmen tot ze ‘juist’ stemt. Tot ze stemt zoals de EU dat wil. De meest overtuigde Remainers vinden dat er maar twee keuzes moeten zijn op het stemformulier: de deal van de premier of in de EU blijven.
*
(*) 17,4 miljoen kiezers stemden op 23 juni 2016 voor een brexit.
Macron beschuldigd van landverraad door Franse generaals, omdat hij het VN-migratiepact heeft ondertekend….
Generaal Antoine Martinez heeft de brief geschreven, die ondertekend werd door tien andere generaals, een admiraal en een kolonel en de voormalige Franse minister van Defensie Charles Millon.
*
Zij geven een krachtige waarschuwing af dat Macron´s ondertekening van het VN-migratiepact nog meer soevereiniteit van Frankrijk afpakt en nog meer reden voor “een al gepijnigd volk” om “in opstand” te komen.
*
De hoog gedecoreerde militaire medeondertekenaars verklaren dat de onder vuur liggende Macron “schuldig is aan het ontkennen van democratie of verraad tegenover de natie”, omdat hij het migratiepact heeft ondertekend zonder het aan het volk voor te leggen.
L’État, c’est moi
*
“De Franse staat realiseert zich laat dat het onmogelijk is om teveel mensen te integreren uit volledig andere culturen, die zichzelf de afgelopen veertig jaar gehergroepeerd hebben in gebieden die zich niet langer onderwerpen aan de wetten van de Republiek”, staat er in de brief. Ook staat erin dat massa-immigratie “de Franse culturele eigenheden uitwist”.
Het pact, waartegen geprotesteerd werd door de “gele hesjes”-beweging in vijf landen, werd afgelopen maandag in Marrakesh ondertekend door 164 landen, meestal tegen de wil van de burgers in tientallen landen, zoals blijkt uit desbetreffende petities.
Na een stukje dadaïstisch absurd theater is ze er, Michel II, een regering van Oempa Loempa’s en Smurfen die hoogmoedswaanzin tot kunst verheven hebben. De politieke dwergen hebben minder stemmen achter zich dan Bolle Gijs D’haeseleer in Ninove, maar willen regeren zonder parlementair vertrouwen.
Terwijl Grote Smurf Michel in Marrakesh applaus kreeg voor zijn staatsgreep van de onverantwoordelijkheid, vochten klungelsmurf De Croo en ‘loempe’-Oempa Loempa Peeters afgelopen zondag in De Zevende Dag om op elkaar schouders te staan.
De chaostheorie van Prigogine valt het surrealisme van Magritte in de armen.
Vóór Marrakesh was het parlement het huis van de democratie, maar nadien is het voor Michel en de zijnen een keutelachtig koffiekransje. Het is duidelijk, Michel II pleegt geen harakiri door het vertrouwen te vragen aan het parlement en elke oppositiepartij weet verdomd goed dat het indienen van een motie van wantrouwen
een uriasbrief is.
*
Wikipedia
zegt over een Unia-breif Iedereen die zich binnen België gediscrimineerd voelt of getuige is van discriminatie, kan bij Unia aankloppen. We informeren je over je rechten en zoeken samen naar een oplossing. Unia lanceert ook campagnes vóór gelijke kansen en tegen discriminatie, formuleert aanbevelingen aan overheden en brengt tools, publicaties en statistieken uit.
*
Een Mexican standoff tussen oppositie en regering. Maar, ceci n’est pas un gouvernement. De chaos-theorie van Prigogine valt het surrealisme van Magritte in de armen. Binnen de chaos-theorie organiseren instabiele elementen zich tot structuren van een hogere orde, in dit geval een spookregering van ministers zonder meerderheid en zonder steun.
*
Michel II is een leeggezogen lijk dat naar de uitgang strompelt hopend op een bloedtransfusie.
*
Mars tegen Marrakesh
*
Een week nadat 164 van 193 VN-landen hun steun aan het Marrakesh-pact bevestigden, organiseren rechtse jongerenbewegingen een mars tegen Marrakesh. Het gele hesje in de kast en een rode fez op het hoofd met de boodschap: ‘We zijn niet akkoord met wat jullie in Marrakesh HEBBEN GEDAAN’. Water hozen als het schip gezonken is begint stilaan een rechts trekje te worden. Nu het voetbal toch een omgekochte boel is gebleken hangen ook de hooligans zondag hun sjerp aan de haak voor een mars tegen gedane zaken. Politiek engagement van hooligans, is dat een aanzet tot een politieke partij van de hooligans? De PVDH met als verkiezingsslogans: ‘Geen haar en boter op het hoofd’ of ‘We zetten ons beste bottineke voor’
*
Staken om het te maken
Om goed uitgerust te zijn voor de betoging van zondag in Brussel beslisten de politievakbonden om donderdag een stakings-rustdag in te bouwen. De met matrakken, pepperspray en pistool uitgeruste politieagenten protesteren tegen de groeiende agressie tegen gezag. Ocharme, wat zijn het toch sukkelaars die broze agenten van de buurtpolitie. Intussen moeten leerkrachten, buschauffeurs, treinconducteurs en loketbedienden diezelfde agressie tegen gezag ondergaan zonder wapens en beschermende kledij.
Naar verluidt werd de politiestaking in Dendermonde het best nageleefd. Daar staakten de flikken omdat er geen toiletpapier meer was. Die kan je best geen poepje laten ruiken.
‘Meer loon, minder lang werken en minder belastingen’.
*
Omdat een verlengd weekend tijdens de kerstinkopen handig is, riepen de vakbonden op voor een staking op vrijdag 14 december. Om zoveel mogelijk stakers te motiveren om een verlengd weekendje te nemen werd de meest populistische slogan uit hun arsenaal bovengehaald: ‘Meer loon, minder lang werken en minder belastingen’. Iets waar ongeveer 100% van de Belgen achter staat en waarmee men eigenlijk op de kar van de gele hesjes springt. Gele koleire omdat water en elektriciteit duurder worden door klimaattaksen, woede omdat het openbaar vervoer duurder wordt door dure groene diesel.
Iedereen wil gezondere lucht en een beter klimaat, maar niemand wil er voor betalen.
De vakbonden voeren een strijd tegen sluipende armoede. Nochtans doen we het in Vlaanderen allesbehalve slecht als het op armoede aankomt.
**
*
Voormalig links coryfee Frank Vandenbroucke stampt de linkse droom van een verkiezingsthema rond armoede en sociale deprivatie aan diggelen. Zijn studie wijst uit dat de welvaart van Belgische gezinnen 12% boven het Europees gemiddelde ligt en dat in Vlaanderen slechts 8% van de kinderen in armoede opgroeien? Daarmee behoren we tot de best scorende regio’s van Europa. Het riedeltje van Kitir, Almaci, Van der Maelen, Crombez en Calvo is daardoor aan herziening toe.
Het onverstand regeert dit land
Onze onrechtstreekse democratie faalt wanneer een stokdove, blinde en lamme regering aan de macht kan blijven.
Staan we aan de goede kant van de geschiedenis of aan de zelfkant van een falend systeem. Onze onrechtstreekse democratie faalt wanneer een stokdove, blinde en lamme regering aan de macht kan blijven. Zelfs wanneer ze de meerderheid van de bevolking vertegenwoordigt heeft de parlementaire oppositie geen waarde en wordt de onrechtstreekse democratische stem van de burger genegeerd.
Staan we aan de goede kant van de geschiedenis wanneer alle politieke partijen panische angst hebben voor democratische verkiezingen?
Ook het overleg-model tussen vakbonden en werkgevers faalt als we vaststellen dat vóór het sociaal overleg al wordt gestaakt en gebouwen worden gevandaliseerd. Neen Mia, niet de middenstand maar het onverstand regeert dit land.
210.000.000 inwoners tegenover 742.000.000 in Europa. Amerika 326.000.000
*
Persoonlijke opmerking vooraf
Er is geen enkele reden waarom Brazilë, dat reuenland aan de andere kant van de wereld, mij doet denken aan het pipekleine Vlaanderen… De overeenkomsten zijn louer toeval.
210.000.000 inwoners tegenover 742.000.000 in Europa. Amerika 326.000.000
*
De verkiezing van Jair Bolsonaro in Brazilië kwam voor velen onverwacht. Om de omwenteling van een jarenlang links bestuur door de Arbeiderspartij (PT) van onder andere Dilma Roussef en Lula da Silva te kaderen, had Doorbraak een interview met
Eduardo is een Braziliaans burger, maar met globale connecties. De voorbije zeventien jaar reisde, woonde en werkte hij in het buitenland.
Hij heeft een masterdiploma in Business and Finance, en ééntje in politieke filosofie (beide behaald in de VS). Eduardo verdeelt zijn tijd over de private sector, overheids agentschappen, politieke partijen en NGO’s, waardoor hij een perspectief kan bieden uit verschillende invalshoeken.
*
Eduardo beschouwt zichzelf als een culturele conservatief en een economische liberaal.
Dit interview verschijnt in drie delen. Vandaag deel 1.
Links heeft tweedracht gecreëerd
*
Het Braziliaanse politieke kader gaat vooruit. Sommigen denken dat we achteruit gaan, maar ik zie het anders. Ik zie hoe we eindelijk een aantal economische, financiële, sociale, culturele, internationale en milieu-problemen aanpakken waar we lang niets aan gedaan hebben.
Dit land kan lessen leren uit het vlot overhandigen van de macht
*
Brazilië is een Christelijk land, met ongeveer 60% katholieken en 25% Evangelische Christenen. Het Braziliaanse gezin heeft veel aandacht voor het gedrag van politici. Dat is één van de redenen waarom Bolsonaro zo veel publieke steun kreeg. Wanneer ik naar mezelf kijk, in het midden van al dit gedoe, ben ik oprecht gelukkig. Drieëndertig jaar lang, sinds het einde van de militaire dictatuur in 1985, werden we geregeerd door linkse leiders. Sommige van hen waren meer gematigd, andere meer extreem. Dit land kan lessen leren uit het vlot overhandigen van de macht, zoals andere landen in bijvoorbeeld Europa en Azië ook doen. We kunnen kijken naar wat er de voorbije dertig jaar bereikt is, maar ook kritiek geven en een aantal premissen aanpassen.
Je stemde voor Bolsonaro. Kan je me de voornaamste redenen geven waarom je hem verkoos boven andere kandidaten, zoals bijvoorbeeld Haddad van de Arbeiderspartij?
Partido dos Trabalhadores
*
Ik woon in Brazilië en ik voel de druk. Ik voel hoe mensen bang zijn om buiten te gaan, ik voel hoe slecht het politieke systeem geworden is. We hebben het over veiligheid, ja, maar ook gewoon over het gebrek aan respect dat mensen voor elkaar hebben, hoe mensen met elkaar omgaan.
Links heeft tweedracht gecreëerd in ons land. Vóór Lula (de voormalige linkse president van Brazilië, nu opgesloten voor corruptie, nvdr) was dit land niet verdeeld tussen de ‘haves’ en de ‘have-nots’. Blanken tegen zwarten. De LGBTQ-gemeenschap. Linkse leiders hebben die tweedracht geïntroduceerd in de samenleving, dat onderscheid was vroeger nooit zo belangrijk.
Laten we het hebben over veiligheid. 63.000 mensen per jaar worden vermoord in Brazilië. Per jaar. In Brazilië worden meer mensen gedood dan in conflictzones als Irak. Het is droevig om te zien hoe een land als Brazilië, met zo’n groot potentieel en zo veel rijkdom, verkeerd bestuurd wordt, naar mijn mening.
Kijk naar het aantal agenten dat gedood wordt, het zijn er meer dan eender waar ter wereld (in 2016 stierven 437 politieagenten in Brazilië, in de VS 135, nvdr). Elk land dat zijn wetten wil doen naleven heeft een slimme veiligheidsstrategie nodig. Je hebt middelen nodig, veel training. Je moet er voor zorgen dat je agenten zich veilig voelen. Als ze zich niet veilig voelen, kunnen ze de burgers niet beschermen. Veel mensen verdedigen de criminelen, maar we verdedigen niet de mensen die ons beschermen. Daar moeten we iets aan doen.
In Coburgia schafte Louis Tobback (SP-a), toenmalig Minister BiZa, met het ‘Pinksterplan’ op 5 Juni 1990 de RIJKSWACHT af… Dit militaire elitekorps had bestaan van 10 juli 1796 tot 1 april 2001.
Hiernavolgend leest U hoe de nieuwe Braziliaanse President Bolsonaro, om door het Volk verkozen te raken, het net andersom deed…
Hallo, BDW, bent U niog daar?
*
Toenemende militarisering?
Bolsonaro presenteerde zichzelf als de kandidaat van de openbare orde en veiligheid. Hij beloofde onder andere meer privébezit van wapens toe te laten, om de politie meer vrijheid te geven om dodelijk geweld te gebruiken. De vorige president, Temer, stuurde het leger naar de Staat Rio de Janeiro om de orde te herstellen. Zie je een toenemende militarisering van de ordehandhaving? Ligt daar een mogelijk probleem?
De corruptie in de overheid is onvoorstelbaar
*
Rio de Janeiro is een failed state. De staat heeft zo veel slechte gouverneurs gehad de afgelopen decennia. Gouverneur Pezão is onlangs gearresteerd. De laatste drie of vier gouverneurs zitten ofwel in de gevangenis of staan op het punt naar de gevangenis gestuurd te worden. De corruptie in de Overheid is onvoorstelbaar. Die Staat daar heeft geen geld, voor niets, zelfs niet om haar eigen ambtenaren te betalen. De georganiseerde misdaad neemt de Maatschappij in Rio volledig over en infiltreert de overheid.
Ik denk dat wat er in Rio met het Leger gebeurd is, noodzakelijk was, maar dat het niet op volle capaciteit gebeurde. De militaire interventie nam enkel de ordehandhaving over, om bezittingen en burgers te beschermen. Het Leger is niet verantwoordelijk voor het Bestuur van de Staat, er was geen politieke overname. Ik denk dat het niet goed gedaan is: bij een federale interventie moet je alles kunnen overnemen, niet slechts de ordehandhaving.
De interventie loopt tot het einde van dit jaar, dus de nieuwe President zal moeten beoordelen of ze in haar huidige vorm kan doorlopen, of ze een versnelling hoger moeten schakelen.
Wat bedoel je met ‘een versnelling hoger’?
*
Gezien de ernst van de situatie zal men moeten bekijken hoe men een systeem kan installeren dat de Wet en veiligheidsmaatregelen doet respecteren.
Laten we even uitzoomen en naar het bredere plaatje kijken. Bolsonaro en leden van zijn team hebben bewondering uitgedrukt voor het militaire regime en een aantal daden van dat regime verdedigd. Sommigen in Brazilië, maar ook in de internationale gemeenschap, maken zich zorgen over die combinatie van bewondering voor de militaire dictatuur (uit het verleden) en de ordehandhavingsretoriek. Deel je die bezorgdheid?
Ik denk niet dat we terug zullen afglijden naar een dictatuur. Het Brazilië in de tijd van de dictatuur was een heel ander Brazilië. We hadden geen politiek geëngageerde burgers, we hadden geen instituties als de federale politie, de juridische agentschappen…
Bolsonaro is al langer politicus dan hij ooit militair was, al 27 jaar. Hij is een politicus, geen soldaat. Ik denk niet dat we ons zorgen moeten maken over een democratisch afglijden.
Hij moest in debat gaan met een hele boel linkse politici die zich altijd negatief uitlaten over de militaire dictatuur — zoals de media dat noemt, maar wat we eigenlijk moeten benoemen als de tijd dat het Leger aan de macht was. Bolsonaro verdedigde de goede dingen die toen gebeurd zijn. Brazilië stond voor de keuze: één bepaalde ideologie (communisme, nvdr) nastreven, of terugvechten en deel uitmaken van de vrije wereld. Het militaire regime creëerde onder andere de publieke infrastructuur.
Hoe Bolsonaro spreekt is niet noodzakelijk hoe hij zal regeren. Om dingen te veranderen, moet je eerst de aandacht zien te trekken, de discussie winnen, en dat doe je door wat meer explosief uit de hoek te komen. Dat gebeurt niet enkel in Brazilië, maar wereldwijd: Italië, Oostenrijk, de VS.
Het politiek-institutionele landschap
Wat is het institutionele landschap in Brazilië? Welke controle mechanismen bestaan er?
Brazilië is een presidentieel systeem, met een scheiding der machten die elkaar in balans houden. We hebben een hooggerechtshof met elf rechters, waarvan de meeste corrupt zijn (lacht).
*
Hoe worden rechters in het hooggerechtshof benoemd? En voor hoe lang?
Ze worden benoemd door de president, voor het leven geloof ik (er bestaat geen maximum termijn, maar wel een verplicht pensioen op 75, nvdr). Daarom had het Lula-oordeel zo’n groot effect (het Hof bevestigde Lulas veroordeling tot 12 jaar cel, nvdr): hij kreeg zes stemmen tegen. Het was erg nipt, hij verloor met maar één stem.
De reden dat hij veroordeeld is, is omdat het leger duidelijk maakte dat Brazilië een rechtstaat is. Generaal Eduardo Villas Boas, commandant van het Leger, tweette dat het Hof zijn functie moest uitoefenen en dat corrupte mensen niet zo gemakkelijk vrij zouden mogen komen.
Rusland: Vanaf nu militaire vergelding voor iedere Israëlische aanval in Syrië
aanvankelijke goede verstandhouding tussen de Russische President Vladimir Putin en de Israëlische Premier Benyamin Netanyahu is flink bekoeld.
(Afbeelding: Getty Images (2)).
*
Rusland heeft Israël te verstaan gegeven dat het vanaf nu geen oogje meer dichtknijpt voor (lucht)aanvallen op doelen in Syrië, ook niet als die zijn gericht tegen Iraanse militaire installaties.
KREMLIN
heeft Syrië het groene licht gegeven om voortaan iedere aanval te vergelden met een vergelijkbare aanval op Israël.
Dus als Israël
de luchthaven van Damascus
bombardeert, kan het raketten op bijvoorbeeld zijn eigen grootste luchthaven bij
Tel Aviv
VERWACHTEN
**
Km 319.87 over de weg…
De Russen hielden tot nu toe Syrische en Iraanse vergeldingsaanvallen op Israël tegen, maar stoppen daarmee omdat ze boos zijn dat de regering in Jeruzalem zich niet zou houden aan de gemaakte afspraken, zoals het niet aanvallen van militaire objecten die worden gebruikt voor de strijd tegen ISIS en Al-Qaeda.
*
Moskou heeft de regering Netanyahu duidelijk gemaakt dat er op vrijwel alle Syrische en Iraanse bases Russische militairen zijn gestationeerd. Mocht Israël dus toch doorgaan met beschietingen en bombardementen, inclusief die van buiten het Syrische luchtruim worden ingezet, dan zouden daarbij ook Russen om kunnen komen. En dat is iets wat president Putin niet zal accepteren.
Een van de gevolgen zou het inzetten van de in Syrië opgestelde Russische S-300 afweerraketten kunnen zijn, die gevechtsvliegtuigen die nog maar net van Israëlische bases zijn opgestegen kunnen neerhalen. De Israëlische luchtmacht is met de komst van deze luchtdoelraketten ook boven eigen land niet meer veilig.
*
Kortom: vanaf heden geldt wat Israël en Sy
rië/Iran/Rusland betreft ‘oog om oog, tand om tand’. Het zal niemand hoeven worden uitgelegd dat het bloedige conflict om Syrië hierdoor nog gevaarlijker is geworden, mede omdat ook de VS, Europa, Saudi Arabië, Turkije en Qatar er nog altijd een grote rol spelen en iedere partij zo zijn eigen specifieke belangen nastreeft.
Nog altijd kijken onze gazettenvullers (1) als gebiologeerd de andere kant op, niettegenstaande de grond onder hun voeten openscheurt. Overal in de beschaafde wereld is het begrip ‘democratie’ totaal ontspoord en verworden tot de speelplaats van de verkleuterde zakkenvullers die bij de Antieken de woestijn zouden zijn ingestuurd..
Overal waar daartegen verzet groeit, wordt dat ten aanzien van het volk, naar ouder Linkse gewoonte, belast en beladen, met de eigen fouten. Neo Nazi als voorbeeld, want Nzii’s, dat waren toch de Duitse Socialisten van de jaren ‘30?!
Ander voorbeeld.
De Russische ‘inmenging’ in de Amerikaanse Verkiezingen die Clinton verloor. Zelf wat verkeerds peuteren, en als het misloopt, dan het zaakje vliegensvlug omdraaien op de rug van de tegenstrever. Oder het motto ‘er kleeft wel wat aan de knikker, dat voelt iedereen aan zijn elleboog, maar wij, we weten van krommenhaas.
*
Herinnert U zich de helikopter-fraude met Agusta? Waar de bewijzen op tafel lagen. Bij Willy Claes (SP-a) vond het Gerecht 2 miljoen omkoopgeld verstopt op zolder, maar officieel bleek dat om door zjn vrouw gesmokkeld huishoudgeld te gaan. Want zij veesde al langer dat hij van aar wou scheiden….
Loewie van Leuven, toen een soort Schatbewaarder van de Partij, hield vol dat de 1.000.000 Bef ‘commissie’ di de Pärtij had opgestreken, wel daelijk in de boekhouding ws vermeld: twee keer op verschillende data Bef 500.000 als ontvangsten geboekte ‘ verkoop van steunkaarten’.
Kasboek als bewijs aanvaard.
2 x 5 = 10
Dat wisten de Oude Grieken en de Atieke Romeinen al…
*
Het zal toch niet war zijn, dat de Simsoms bij den Ouden Toebavzak op stage zijn geweest…
*
(1) Mijn excuses voor het woord ‘hoernlaisen’ dat hier vroeger al eens gebruikt werd om gazettenvullers aan te duiden. Zukken de Dames van de Betaalde Liefde mij dat niet kwalijk nemen, AUB…
NET ROND CLINTONS SLUIT ZICH: GETUIGEN EN DOCUMENTEN BEWIJZEN OMKOPING EN BELASTINGONTDUIKING
Hoe lang wordt één van de beruchtste en crimineelste echtparen uit de Amerikaanse geschiedenis nog de hand boven het hoofd gehouden? (Afbeelding: Getty Images (3)).
*
Aantal donaties aan Clinton Foundation met 90% afgenomen – Senator Graham, aankomende voorzitter parlementaire comité Justitie, wil ook illegale Uranium One deal tussen Clintons en Russen onderzoeken – CIA-FBI infiltrant: ‘Koffers vol miljoenen dollars omkoopgeld aan Clintons overhandigd’
*
Het net rond het criminele Clinton echtpaar begint zich langzaam te sluiten nu drie klokkenluiders, (voormalige) medewerkers van de Clinton Foundation, bereid zijn tegenover het Congres te getuigen over grootschalige omkoping en belastingontduiking. Daarvoor zouden ze al in augustus 2017 zo’n 6000 pagina’s aan documenten aan de FBI en de IRS (belastingdienst) hebben overhandigd.
Afgevaardigde Mark Meadows, voorzitter van de Vrijheidscommissie van het Huis van Afgevaardigden, verklaarde dat het onderzoek in de media weliswaar niet veel aandacht krijgt, maar dat er ‘explosieve’ beschuldigingen worden gemaakt die met bewijzen kunnen worden onderbouwd.
Misbruik machtspositie
Zo is het uitermate verdacht dat het aantal donaties aan de Clinton Foundation onmiddellijk fors steeg op het moment dat Hillary Clinton minister van Buitenlandse Zaken was geworden, weer daalde toen ze was teruggetreden, en wederom steeg toen ze zich kandidaat stelde voor het presidentschap.
Op basis van de getuigenverklaringen en documenten kan voorlopig worden geconcludeerd dat de Clintons een vorstelijk leven konden leiden omdat ze miljoenen stalen uit de kas van hun eigen ‘liefdadigheids’stichting, die in totaal al zo’n $ 2,5 miljard heeft binnengehaald. Vanwege de stroom aan berichten over fraude en omkoping daalde het aantal giften aan de Clinton Foundation tussen 2014 en 2017 met maar liefst 90%.
Toen Hillary nog Obama’s minister van BuZa was keurde dat ministerie voor $ 151 miljard aan ‘Pentagon’ deals goed met 16 landen die hoge donaties gaven aan de Clinton Foundation. Dat was een toename van 145% ten opzichte van een even lange periode tijdens de regering Bush.
Belastingontduiking, handjeklap, persoonlijke uitgaven met giften
Een klokkenluider gaf duizenden pagina’s aan documenten met bewijs dat de Clintons voor miljoenen dollars de belasting hebben ontdoken en een cultuur hebben gecreëerd waarin de regels stelselmatig worden genegeerd.
De stichting ontkent ten stelligste iets fout te hebben gedaan, maar erkent dat in de eigen interne rapporten tussen 2008 en 2011 medewerkers werden geciteerd die zich zorgen maakten over louche ‘handjeklap’ deals met donoren van de stichting, en het op ongepaste wijze vermengen van persoonlijke zaken en die voor de stichting. Zo zou Bill Clinton regelmatig op kosten van de stichting forse persoonlijke uitgaven hebben gedaan, zoals het maken van dure (zaken)reizen.
In sommige gevallen zou de Clinton Foundation doelbewust de IRS hebben misleid of voorgelogen. Zo zou de stichting een prijsopgave voor een fundraising in Utah hebben ingetrokken nadat ambtenaren van de staat weigerden om de opgegeven bedragen te ‘corrigeren’, dus zeg maar ‘creatief aan te passen’. In Nederland wordt zoiets belastingontduiking genoemd.
De stichting heeft enkele fouten reeds toegegeven, maar liet weten dat deze niet erger zijn dan ‘kleine verkeersovertredingen’. (1)
Ook onderzoek naar Uranium One deal met Russen
*
Senator Lindsey Graham, die naar verwachting voorzitter wordt van het parlementaire comité van Justitie, zei afgelopen maandag in een Tv-interview dat ‘alle zaken rond de Clintons’ moeten worden onderzocht, inclusief de zeer verdachte Uranium One deal tussen de Clintons en Russische officials.
De FBI weigerde in oktober om 37 pagina’s over deze uraniumdeal met de Russen openbaar te maken omdat de ‘nationale veiligheid’ daarmee in het geding zou komen. In werkelijkheid probeert de FBI speciale aanklager Robert Mueller uit de wind te houden, want die was tijdens het sluiten van de illegale deal directeur van de FBI, en wist volgens voormalig CIA- en FBI undercover veteraan William Campbell overal vanaf.
Koffers vol miljoenen dollars omkoopgeld’
Campbell had nauwe banden met de nucleaire industrie in Rusland en Kazachstan, en werd eerst door de CIA en later ook door de FBI voor spionage activiteiten ingezet. Terwijl hij undercover was werd hij door de Russen (met de zegen van de FBI) gedwongen om grote sommen geld wit te wassen. Volgens Campbell zijn er 5000 documenten en ook video opnames met bewijs dat koffers vol miljoenen dollars omkoopgeld aan de Clinton Foundation werden overhandigd.
Het bewijs werd in de tijd verzameld dat Hillary Clinton als minister pleitte voor betere betrekkingen met Rusland, en haar man Bill in Moskou op één dag $ 500.000,- incasseerde met het geven van een toespraak. De regering Obama gaf ondertussen achter de schermen het groene licht voor de verkoop van Uranium One aan het Russische Rosatom. De Obama deal met de Russen was zeer controversieel, omdat de Amerikaanse wet dergelijke deals met nucleair materiaal waar kernwapens mee kunnen worden gemaakt verbiedt.
Fake Rusland dossier over Trump
Ook zal er volgens Graham worden gekeken naar het beruchte, inmiddels fake gebleken Rusland-dossier over Trump, waar via de Clinton Foundation flink wat geld voor werd betaald. Graham gaat onderzoeken hoeveel van de (valse) beschuldigingen aan het adres van Trump gebaseerd zijn op dit nepdossier, en in hoeverre hier onder ede over werd gelogen.
Putten graven voor anderen en er dan zelf in vallen. Het lijkt wel een aangeboren fabricagefout te zjn bij alles en iedereen die Slinxks, Schots en Scheef is.
Neel nu, jaren geleden, de vaststelling dat er in ‘de kas’ van de Socialisten 5 miljoen ‘zwart geld’ zat waar niemand raad mee wist. Buiten de toenmalige Partijvoorzitter, de latere Minister Frank Vanden Broucke, die dan maar officieel aan het Partij Bestuur de raad gaf het te verbranden om ervan af te zijn…..
*
En dan ng iets in verband met het stukje van daarjuist va de hand van Johan Sanctorum over Jean-Pierre Van Rossem. Die man is in mijn ogen de archislecht uitgevallen imitatie van den Donald. Hij had er de allure en de talenten voor, maar was er wel een paar honderd maatjes te klein voor. Een betere vergelijking zou zijn, dat elk iets met aplomb uitstraalt – uitstraalde -: de ene het Goede, en de andere het Kwade. Bij Van Rossem Iets meer in de zin van het Duivelskoppel Bill & Hitlary Clinton.
Verdient de huidige regering-Michel een Romeins cijfer twee achter haar naam?
Is het een nieuwe regering, of toch maar een voortzetting van de vorige, maar dan zonder N-VA? Een regering-anderhalf of een heus nieuw kabinet? Kniesoren uit de Wetstraat-perimeter die erover vallen. En grondwetspecialisten natuurlijk.
Elke grondwetspecialist zijn interpretatie
*
Grondwetspecialisten zijn het er evenmin over eens. Elke grondwet-specialist zijn interpretatie, lijkt het wel. ‘Neunundneunzig Professoren, O Vaterland du bist verloren.’
Neun und Neunzig Luftballonen
*
Logisch ook, want in de Grondwet vind je hier niets over, laat ik me vertellen. Juristen moeten dus terugvallen op ‘gewoonterecht’, zoekend naar precedenten uit het verleden om het heden te verklaren. Het lijkt op een stukje common law, en maakt de discipline plots…. veel sexier.
*
Of Michel een II verdient en een vertrouwensstemming in de Kamer een noodzaak is, inclusief een nieuwe regeringsverklaring – zoals de N-VA eist – is dus een vraag waarvoor je eerder in historische werken moet duiken dan wel in de Grondwet. Ook om te weten of een minderheidsregering überhaupt kan in een Belgische context, brengt de geschiedenis soelaas.
Drie cases uit de naoorlogse geschiedenis.
Wie de geschiedenis maar een detail vindt, kan meteen, onderaan dit stuk, de lessen lezen die ik trek uit deze spannende vaderlandse geschiedenis.
Minderheidsregering Eyskens I breidt uit tot Eyskens II
*
Vader Gaston Eyskens
(1905-1988)
*
Regeringen in dit land zijn niet altijd even duurzaam
Bart De Wever had eerder al verwezen naar de christendemocratische minderheidsregering in 1958. Met de steun van twee liberalen en het enige Volksunie-Kamerlid Frans Van der Elst staat die geboekstaafd als de regering die het Schoolpact realiseerde. Gaston Eyskens was toen premier, en wel van 23 juni tot 4 november 1958. Regeringen in dit land zijn niet altijd even duurzaam.
*
Na drie weken formatie kwam de regering tot stand. De toen nog unitaire CVP had een meerderheid in de Senaat, maar niet in de Kamer. Een ernstige handicap, toen het tweekamerstelsel nog vereiste dat élke wet, na goedkeuring in de ene kamer, ook groen licht nodig had van de andere. Toch kreeg de regering het vertrouwen van de Kamer. Theo Luykx schrijft in zijn standaardwerk Politieke geschiedenis van België dat dat ‘tegen elke verwachting in’ was.
In zijn memoires schrijft Gaston Eyskens dat hij een regering tot stand bracht ‘die een eind kon maken aan de scherpe politieke strijd’ van de naoorlogse jaren. Hij sloot ‘geen enkele coalitieformule uit’ en stelde bij aanvang geen exclusieven. Hij wou immers ‘een nieuw politiek klimaat’ mogelijk maken, door ‘de schoolkwestie en het Kongovraagstuk uit de politieke strijd te halen.’
‘Nog in juli 1958 voerde de regering haar kiesbeloften uit,’ schrijft Luykx. Het klinkt als een sprookje, maar toen kon dat nog. Zelfs in België. En zelfs met een minderheidsregering. Althans, 60 jaar geleden toch. Er was wel een stok achter de deur. Al begin juli van datzelfde jaar had Eyskens gesprekken aangeknoopt met de – eveneens nog unitaire – liberalen. De liberale partijvoorzitter Destenay had Eyskens beloofd een minderheidskabinet te steunen door zich in de Kamer te onthouden, en om na verloop van tijd de regering te versterken.
Evident volgde er een regeringsverklaring en een vertrouwensstemming
Op 4 november 1958 diende premier Eyskens het ontslag van zijn regering in. Twee dagen later, toen het Schoolpact op 6 november werd ondertekend door liberalen, socialisten en christendemocraten, was ook de nieuwe rooms-blauwe regering-Eyskens III een feit. De premier noemt het in zijn memoires ‘een uitbreiding van de regering’, en wat verder ‘mijn tweede regering’. Er vond een herschikking plaats van de bestaande regering-Eyskens I. Volgens Eyskens ‘wilden de liberalen duidelijk maken dat het om een nieuwe regering ging.’ Daarom had hij zijn ontslag eerder aangeboden aan de koning. Evident volgde er een regeringsverklaring en een vertrouwensstemming. Toch werd de regering niet bepaald enthousiast onthaald, ook niet in zijn eigen CVP, waar misnoegdheid heerste over de ministers die moesten opstappen.
De regering-Eyskens III hield het uiteindelijk 2,5 jaar vol. Regeringen die een hele legislatuur uitzitten, zijn echt een recent fenomeen in de Belgische geschiedenis.
Leo Tindemans
(1922-2017)
*
Tindemans I: bijna drie regeringen, twee regeringsverklaringen
Een eerder gevormde regering die een partij buiten duwt, is dat een nieuwe regering, of is dat de vorige regering die voort doet? De vraag beheerst vandaag de krantenkolommen en VRT-studio’s. Wat leert ons de vaderlandse geschiedenis in dit geval?
We schrijven 1974. Op 25 april van dat jaar treedt Tindemans voor de eerste keer aan als premier van een minderheidsregering. Minderheid is, net als in 1958, met een korrel zout te nemen. De minderheidsregering van Michel heeft 31% van de Kamerleden achter zich. Eyskens en Tindemans hadden er net geen 50% en kregen telkens bijkomende steun van oppositiepartijen of individuele verkozenen – al dan niet door hun onthouding.
Op 30 april las Tindemans het regeerakkoord voor in Kamer en Senaat. Tindemans: ‘Ik had vermeden een al te gedetailleerde tekst op te stellen.’ De deur stond op een kier voor verdere uitbreiding van de regering. En inderdaad, al op 11 juni wordt de roomsblauwe regering versterkt met de regionalistische Rassemblement Wallon (RW). Theo Luykx: ‘Aldus werd voor de eerste maal een niet-nationale en communautaire partij als lid van een Belgische regering opgenomen.’ Een historisch moment dus. Het hieraan voorafgaande conclaaf in Steenokkerzeel noemt Luykx ‘het eerste gesprek van “gemeenschap tot gemeenschap”, doch bracht uiteindelijk het communautair probleem niet dichter bij zijn oplossing.’ Het verklaart waarom Tindemans toen al een ‘taalpartij’ – zoals Volksunie (VU), RW en FDF toen werden genoemd – aan boord moest halen.
In dat conclaaf van Steenokkerzeel – Tindemans noemt dat in zijn memoires ‘een uiterst boeiende oefening’ – hadden de taalpartijen beslist de minderheidsregering Tindemans I door onthouding te laten regeren. Maar omdat er vaart moest gemaakt worden van de gewestvorming van België, bleef Tindemans hengelen naar de steun van de drie communautaire partijen. Met het FDF kon geen compromis bereikt worden (over de grenzen van Brussel). VU en RW wilden toetreden tot Tindemans I, maar de RW stelde zijn veto tegen de Volksunie. De Vlaamse deelname aan de regering zou te dominant worden, zonder ook het FDF erbij, toen de grootste partij in Brussel.
Er werd een nieuwe regeringsverklaring voorgelezen
Op 11 juni kwam dan een ‘mini-verruiming’ tot stand. De roomsblauwe minderheidsregering Tindemans I werd uitgebreid met de RW. Voortaan beschikte ze in de Kamer over 115 zetels (op 212). Er werd een nieuwe regeringsverklaring voorgelezen op 14 juni 1974. De voorlopige gewestvorming en de invoering van drie regionale ministercomités waren de meest opvallende noviteiten. Het aansluitende Kamerdebat duurde volgens Theo Luykx maar liefst twaalf uur eer de vertrouwensstemming kon plaatsvinden. In de Kamer haalde de regering nog 109 stemmen. Tindemans I kon nu echt van start gaan.
De regeringsdeelname en teleurstellende resultaten bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1976, zorgden echter voor een crisis in de RW. Voorzitter Paul-Henry Gendebien bereidde een linkse wending voor van de pluralistische partij. Het leidde volgens Tindemans tot een ‘implosie’ van de RW. Gendebiens voorganger en toenmalig minister François Perin zag dat niet zitten. Met zijn acolieten en staatssecretarissen Jean Gol en Etienne Knoops, stapten ze over naar de Waalse liberale partij en herdoopten die tot Parti des Réformes et de la Liberté de Wallonie (PRLW). Dat zorgde voor een onevenwicht in de regering-Tindemans: de RW had maar één (linkse) staatssecretaris meer – Robert Moreau – en de Franstalige liberalen waren oververtegenwoordigd.
‘De regeringsaanpassing liep niet van een leien dakje,’ schrijft Luykx. Ze bracht op 8 december 1976 een grote reshuffle met zich mee; het werd ‘een zeer beroerde dag in onze parlementaire geschiedenis.’ Tindemans noemt het in zijn memoires zelfs een ‘tragikomedie’. Al schrijft François Perin-biograaf Jules Gheude dat Perin voor de derde keer Tindemans’ vel redde door zelf op te stappen. Toch kreeg de regering diezelfde dag het vertrouwen. Er volgde geen regeringsverklaring. Logisch allicht, omdat het nog altijd dezelfde partijen waren die van de regering deel uitmaakten, ook al had er een stoeltjesdans plaatsgevonden en hadden twee van de vijf deelnemende partijen hun programma en ideologie drastisch gewijzigd.
Lang duurde dit liedje niet. De overgebleven RW-verkozenen weigerden op 3 maart 1977 hun steun te geven aan de begroting. Tindemans was de RW zat. Vanop de Kamertribune vroeg Tindemans toen dat de RW-ministers de regering zouden verlaten. Die onverwachte speech, leverde hem een ‘daverend applaus op de regeringsbanken’ op, maar opende in feite een regeringscrisis. Want ‘toen ze dat niet goedschiks deden, werden ze ’s anderendaags op mijn vraag door de koning ontheven uit hun functie,’ schrijft Tindemans.
de enige uitkomst, met hoop op de toekomst, lag bij verkiezingen
Zoals de N-VA-ministers vorige week werden buiten geduwd gebeurde dus hetzelfde met de RW in 1977. Met een nieuwe reshuffle van de regering tot gevolg, ook al omdat de regering paritair dient samengesteld te zijn. Tindemans schrijft: ‘het was voor mij duidelijk: de enige uitkomst, met hoop op de toekomst, lag bij verkiezingen.’ Op 9 maart werd de Kamer ontbonden. Op 17 april vonden parlementsverkiezingen plaats, waar dan later de Egmontregering uit ontstaan is: Tindemans II.
Ouaarde Ouielfriede Martens
(1936-2013)
*
Martens I en II, III: met het FDF als het moet, zonder als het kan
Voor de verandering in dit overzichtsartikel was de eerste regering-Martens geen minderheidsregering. Na het Egmontdebacle en de daaropvolgende verkiezingen en de ‘overgangsregering’-Van den Boeynants, mocht de unionistisch-federalistische CVP-voorzitter Wilfried Martens een regering in het zadel helpen die zou doen wat twee voorgaande regeringen al hadden moeten doen: de staatshervorming verder organiseren. Luykx: ‘Van Martens werd verwacht dat hij zonder veel moeite zou slagen waar Tindemans, al dan niet met opzet, niet slaagde: het wettelijk realiseren van een nieuwe gemeenschapsovereenkomst.’ Wilfried Martens schrijft daarover in zijn memoires echter: ‘Volledig tegen mijn zin werd ik dan door de koning gevraagd een regering te vormen.’
De regeringsvorming duurde bijna 100 dagen. In de voorafgaande rooms-rode overgangsregering - Van den Boeynants zaten ook de ‘taalpartijen’ VU en FDF. De voornaamste verdienste van VDB’s regering was de grondwetsartikelen aanduiden die moesten herzien worden in het kader van de defederalisering. De Volksunie wilde echter niet meer meedoen. Onder druk van koning Boudewijn zou het FDF wel mee aan tafel schuiven. Martens rept (uiteraard) niet over de koning, hij legt de verantwoordelijkheid hiervoor bij de PS.
Maar al na een paar maanden werd het FDF uit de regering gewerkt. Martens II was meteen geboren. Luykx: ‘Er was plaats voor de tweede regering Martens, zonder de federalisten.’ Martens I duurde zo van 3 april 1979 tot 15 januari 1980. Martens II trok het nog minder lang. Na drie maanden trok de CVP er de stekker uit. Opnieuw Luykx: ‘Het was sinds Leuven-Vlaams in 1968 geleden dat een Belgische regering nog struikelde in het Parlement, dit keer zelfs bij een stemming, voor de ogen van iedereen.’ Brussel was toen de struikelsteen. En dus besliste men werk te maken van de staatshervorming voor Vlaanderen en Wallonië en Brussel ‘later’ op te lossen. VUB-historica Els Witte schrijft zelfs dat ‘het Brusselse probleem’ met de hervorming van 1980 ‘tussen haken wordt gezet’.
Wilfried Martens las op 5 april de regeringsverklaring voor in Kamer en Senaat. Vijf dagen later kreeg hij ruim het vertrouwen in de Kamer. CVP-Kamerleden Hugo Weckx en Jan Verroken onthielden zich. De nieuwe coalitie had in de Kamer geen grondwettelijke meerderheid, in de Senaat wel, maar slechts met één zetel overschot. Martens: ‘Mijn manoeuvreerruimte was dus al bij de aanvang ingeperkt.’
De hele regering lang was het FDF stoorzender. Vele CVP’ers werden het optreden van de Fransdolle partij beu. Eric Van Rompuy heeft er in die tijd zijn strepen voor verdiend door de FDF ‘chantage’ te verwijten. Als CVP-Jongerenvoorzitter stak hij op het CVP-congres van 16 december 1976 ‘een scherpe speech af tegen regeringspartner FDF en ontketende daarmee in CVP-rangen een opstand’ tegen Martens’ regeringscoalitie. De jonge Van Rompuy wou, nog volgens Martens, met de CVP-Jongeren alles op alles zetten om het FDF in het najaar uit de regering te stoten.’ Zijn woorden zouden waarheid worden.
Vooral binnen het FDF rommelde het immers. Zoals het er in de Volksunie telkens aan toeging, als die regering deel uitmaakte van de Belgische regering, zaten regeringsleden en verkozenen niet altijd op dezelfde golflengte. Een geheim, maar vroegtijdig, gelekt akkoord tussen de Franstalige meerderheidspartijen PS, PSC en FDF, bleek de spreekwoordelijke druppel. Zonder veel moeilijkheden werd het FDF weggewerkt. Martens in zijn memoires: ‘het CVP-congres liet me feitelijk geen andere keuze dan het FDF uit de regering te zetten.’ Het FDF hield er als enige partij immers een andere federalistische en Brusselse visie op na. Na een bezoek aan Laken op 16 januari 1980 werd ‘op voorstel van de eerste minister ontslag verleend’ aan de FDF-ministers. Diezelfde avond circuleerden de namen van de nieuwe ministers al op de radio. Het was trouwens ook via de radio dat het FDF lucht kreeg van het ontslag.
De FDF’ers waren woedend, volgens Martens’ memoires. In een brief aan de koning stelden zij dat ze geen ontslag hadden genomen, noch gevraagd. Op de collega’s van het Franstalige front van PS en PSC moesten ze niet meer rekenen. Volgens Martens was een zieke Boudewijn ‘opgelucht’ dat er een einde kwam aan de regeringsdeelname van het FDF. Het is meteen de laatste keer dat het FDF deel uitmaakte van een Belgische regering.
Martens II was een doorzetting van Martens I, maar dus zonder het FDF
Omdat nieuwe verkiezingen in het toenmalige klimaat uitgesloten waren, werd een tweede kabinet-Martens gevormd. Martens II was een doorzetting van Martens I, maar dus zonder het FDF. Een reshuffle van de regeringsposten moest zorgen voor een correct evenwicht en de vereiste taalpariteit. De regering had echter geen tweederde meerderheid, waardoor er niet verder aan de staatshervorming kon gesleuteld worden. Maar, ook al leek de regering op een doorslag van de vorige, er werd een nieuw regeerakkoord gesloten tussen de continuerende coalitiepartners. Op 24 januari werd dan de nieuwe regeringsverklaring voorgelezen in beide Kamers. Martens verontschuldigde zich zelfs ‘uitdrukkelijk voor de manier waarop de FDF-ministers hun ontslag hadden vernomen. Voor het overige werd de regeringsverklaring van het eerste kabinet Martens gewoon overgenomen,’ schrijft chroniqueur Luykx. Alleen werden de prioriteiten wat verlegd en de timing van de beleidsdoelen bijgesteld. De vergelijking met Michel I, het ontslag van de N-VA en Michel II ligt voor de hand…
Een dikke twee maanden later moest Martens echter aan de koning het ontslag aanbieden van zijn regering. Ze was er ‘niet in geslaagd de drieledige gewestvorming in wetteksten om te zetten en gestalte te geven. De parlementaire basis van het tweede kabinet was veel te beperkt: men had nog een partner nodig.’ Die partner werden de liberalen van noord en zuid; Martens III werd een ‘nationale’ regering, een Vlaams-Waalse tripartite. En ook die zong het maar vijf maanden uit…
Lessen uit het verleden
‘Als er één les is die we kunnen trekken uit het verleden, is het dat de mens geen lessen trekt uit het verleden.’
Het zou een citaat kunnen zijn van vader of zoon Eyskens. Welke lessen kunnen we echter trekken uit de beschreven regeringsvormingen, die Michel en zijn collega’s niet zullen volgen?
*
1 Een regering die er een partij extra bijneemt, legt een bijkomende regeringsverklaring af. Logisch zou het betekenen dat als er een partij afvalt, er evenzeer een regeringsverklaring komt. Al bestaat voor dat laatste geen precedent.
2 Een regering die een partij wipt en haar partners ontslaat, neemt kort nadien zelf ontslag, gaat naar het parlement om het vertrouwen te vragen op basis van een nieuwe regeringsverklaring of schrijft verkiezingen uit. Sowieso is er een nieuw kabinet, een nieuwe regering, een nieuw Romeins cijfer dat wordt toegevoegd aan de naam van de zittenblijvende premier.
3 Minderheidsregeringen kunnen in dit land. Al was dat land toen nog niet gedefederaliseerd, en bestond er nog niet zoiets als een bijzondere meerderheid om in te grijpen in de staatsstructuur. Het is dan wel hengelen naar partners in de oppositie die zich bij cruciale stemmingen willen onthouden of zich ‘constructief’ opstellen.
‘Arrogant, flamboyant, briljant, amoreel, steenrijk en dan weer straatarm: alles behalve de Vlaamse underdog: Van Rossem
*
Jean-Pierre Van Rossem (1945-2018) is naar de eeuwige moneytron-velden vertrokken. We hebben misschien iets te weinig van dit soort figuren: excentrieke schelmen die de term politiek-incorrect een aparte betekenis geven. Het soort mensen waarvoor je een zekere sympathie koestert omdat ze altijd in de weg lopen en nooit een blad voor de mond nemen, wat voor stommiteiten er voor de rest ook uitkomen.
*
De legendarische roep ‘Vive la république’, die in het parlement weerklonk tijdens de eedaflegging van Albert II in 1993 (senaatsvoorzitter Frank Swaelen: ‘Mijnheer, uw gedrag is onwaardig en schandalig, en het hele land zal u veroordelen!’) zal wel een echte afkeer van de monarchie verraden hebben. Maar hij had even goed kunnen roepen
‘Voor mij nr 93: kip met curry’.
*
Als het maar choqueerde. In dezelfde zin was de libertaire ééndagspartij ROSSEM, die hem in 1991 drie kamerzitjes en eentje in de senaat opleverde (waardoor absolute kwibussen zoals Jan Decorte tot hun eigen verbazing tot volksvertegenwoordiger werden gebombardeerd) geen ideologisch vehikel maar een uit de hand gelopen grap die hem en passant ook de parlementaire onschendbaarheid opleverde.
*
Misschien een Reinaert, dat wel, ja, dat archetype benadert hij nog het dichtst. Zelfs fysiek had hij iets van ‘den fellen metten grijsen baerde’
*
Want Van Rossem had het regelmatig aan de stok met het gerecht: valsheid in geschrifte en uitschrijven van ongedekte cheques, witwassen, belastingfraude en oplichting, noem een witteboordvergrijp en Jean-Pierre wist er alles van. Neen, een model van deugdzaamheid was hij niet, de Vlaamse kleinburger koesterde hem dan ook niet als een held.
*
Een Uilenspiegel? Neen, daarvoor was hij te slinks. Een Robin Hood? Neen, want bij mijn weten deed hij ook in zijn rijkste periode niet aan liefdadigheid. Een rebel? Ja, maar dan een zonder zaak, behalve de zijne. Misschien een Reinaert, dat wel, ja, dat archetype benadert hij nog het dichtst. Zelfs fysiek had hij iets van ‘den fellen metten grijsen baerde’ zoals de mythische vos in het middeleeuwse epos wordt genoemd. Een schurk met anarchistische anti-establishment trekjes, waardoor ook heel het frauduleuze hoofdstuk onder de categorie van stoute spelletjes viel ‘om het systeem naar de kloten te helpen’.
Van Rossem heeft het tegendeel van de Vlaamse underdog willen zijn, en dat maakte ook zijn eenzaamheid uit: arrogant, flamboyant, briljant, amoreel, steenrijk en dan weer straatarm. Alles behalve middelmatig. Het oplichten van de Vlaamse kruidenier met vazen vol zwart geld vond hij dan ook een nuttige oefening, onder het motto dat geld zijn weg zoekt naar boven, en dat rijkdom slim maakt en omgekeerd. De Moneytron, begeleid door een karavaan van sportwagens, vormde de triomfantelijke bezegeling van een omgekeerde herverdeling volgens hetwelk de domheid zichzelf afstraft en de mensheid dus alsmaar slimmer wordt. Was het maar waar.
Het verwoestende leven van de kettingroker en zijn euthanasieplannen, het floppen van zijn toneelstuk ‘God is dood, ’t is godgeklaagd’, naast natuurlijk het faliekant aflopen van heel de Moneytronzwendel, geeft iets tragikomisch’ aan zijn levenswandel, en daarom had ik hem graag. Daar moet een filmmaker iets mee doen. Of wat vindt u van deze: toen Van Rossems vrouw overleed, vermoedde hij kwaad opzet en liet hij haar invriezen met het oog op een latere lijkschouwing. Hij belandde echter in de gevangenis, en de diepvriezer raakte defect, waarna zijn ontbindende echtgenote wegens geurhinder toch alras onder de grond werd gestopt. Shit happens, Murphy grinnikt genoeglijk.
Tot nooit meer, gij schurk, moge ook jouw geurhinder nog een tijdje over de Vlaamse steden en gemeenten hangen.
Is de dolle week die we achter de rug hebben van aard om de burger weer met de politiek te verzoenen? Dat is ver van zeker.
**
*
Er blijft een indruk van gekonkel hangen: de N-VA trekt zich terug uit de ‘Zweedse’ coalitie, na haar reserves tegen het ondertekenen van het VN-migratiepact, maar de eerste-minister vermijdt een crisis door voort te doen aan het hoofd van zijn geamputeerde coalitie, die nu in de minderheid is. Twee keer uit de pot scheppen en het taalevenwicht was hersteld, de bevoegdheden herverdeeld. De koning moet enkel nog de besluiten tekenen want bij de machinaties liet men hem langs de kant staan.
Voor de camera’s geven de demissionaire N-VA-ministers een serene indruk en reageren ze relatief kalm. Bij de MR bedankt men hen voor hun samenwerking sinds 2014. Voorzitter Olivier Chastel gaat zelfs verder: ‘Ik sluit niet uit dat met N-VA later nog kan geregeerd worden.’
steun, geval per geval
Charles Michel neemt zich voor de vijf nog resterende maanden te benutten voor duidelijke maatregelen inzake economie, veiligheid en klimaat. Hij rekent op de verantwoordelijkheidszin van de oppositie voor steun, geval per geval. Hij gaat ervan uit dat N-VA de voltooiing niet zal ondergraven van projecten die zijzelf altijd heeft gesteund.
Wat weten we niet?
op poten zetten van het confederalisme de prioriteit
Zijn er tussen Charles Michel en Bart De Wever engagementen aangegaan? Dat valt niet uit te sluiten, ook al kan men zich moeilijk voorstellen dat met verkiezingen in het vooruitzicht de Vlaams-nationalisten zich wat betreft communautaire kwesties niet radicaler zouden opstellen. Immigratie en veiligheid mogen dan lievelingsthema’s van hen zijn, men kan beter niet uit het oog verliezen dat artikel één van hun statuten het ontstaan van een soevereine Vlaamse Republiek voorziet.
*
Eén ding staat wel vast: Bart De Wever kan het zich niet permitteren om de communautaire kwestie nog eens bijkomend vijf jaar in de koelkast op te bergen. Jan Jambon heeft er trouwens aan herinnerd dat het op poten zetten van het confederalisme de prioriteit blijft.
Om een institutionele omwenteling van een dergelijk formaat te kunnen verwezenlijken moet er een verklaring tot herziening van de grondwet komen bij het eind van de legislatuur. Heeft de N-VA wat dit betreft waarborgen gekregen, in ruil voor sporadische steun aan de huidige rooms-blauwe coalitie?
De vraag mag gesteld worden.
De Wever heeft altijd gezegd dat hij geen revolutie, wel een evolutie beoogde. Confederalisme past in die logica:eerst wordt de staat gepluimd, en dan kan men hem als overbodig wegzetten.
*
Een ander argument waarmee Bart De Wever rekening heeft moeten houden: de N-VA leunt dicht aan bij het Vlaamse patronaat, en dat heeft duidelijk laten weten dat een val van de regering desastreuze gevolgen zou hebben voor de ondernemingswereld.
Onbestuurbaarheid?
De jongste peiling geeft aan dat N-VA de grootste partij van het land blijft met 28% van de kiesintenties. Dat is +3%. Voor de eerste keer gaat die stijging niet ten koste van het Vlaams Belang dat van 11,3% op 11,7% uitkomt. Dit bevestigt nogmaals dat noord en zuid twee tegengestelde democratieën zijn, wat België totaal onbestuurbaar kan maken.
We hebben N-VA-fractieleider Peter De Roover stevig uit de hoek zien komen in het Kamerdebat. In 2016 al verklaarde hij op een debatavond van de Vlaamse Volksbeweging dat, mochten het Vlaams Belang en de N-VA een meerderheid halen, zij de onafhankelijkheid zouden uitroepen. En eerder in 2016 had Liesbeth Homans al gezegd dat ze niet op een zoveelste kleine staatshervorming uit waren. In 2019 zal het om andere dingen gaan, dacht ze. De splitsing van België, of in elk geval de overdracht naar de deelstaten van een maximum aan bevoegdheden, waardoor België vanzelf zou verdwijnen. ‘Ik hoop dat in 2025 België niet langer bestaat’, zei ze nog.
Genadeschot?
het koninkrijk België lijkt wel uitstel van executie te krijgen
Charles Michel zag het nut niet in van een vertrouwensstemming, aangezien het enkel om een herschikking van zijn coalitie ging, en ‘de continuïteit dus verzekerd was’. Maar hij heeft nu te maken met een motie van de voltallige oppositie, N-VA incluis dus. Wat zal het worden?
Nu, vervroegde verkiezingen of niet, het koninkrijk België lijkt wel uitstel van executie te krijgen. Om het te redden hebben de Franstaligen altijd hun standpunt van ‘demandeurs de rien’ opgegeven. Herhaalt zich dit na de verkiezingen in Mei?
Bij de socialisten is Elio Di Rupo vast van plan in Wallonië opnieuw aan het roer te komen, als leider van een zogeheten ‘progressistische’ coalitie. Dat scenario kan enkel koren op de molen van de Vlaams-nationalisten zijn. En zal de MR bereid zijn om te onderhandelen over confederalisme?
Wat betreft flamingantisme hebben de christendemocraten Van den Brande en Beke niets van de N-VA te leren, zoals hier eerder al met citaten werd bewezen. En vergeten we Jan Verroken niet met de kwestie-Leuven (1968), en Eric Van Rompuy over het FDF ten tijde van een regering-Martens (1980). En was het niet Yves Leterme die in 2004 het kartel CD&V/N-VA boven de doopvont hield?
*
De toekomst kan geen zeventien kanten op. Ofwel wordt België confederaal, en dus een lege schelp die snel nutteloos zal blijken, ofwel wordt het onbestuurbaar en verdwijnt. In beide gevallen zal Wallonië zich op zichzelf teruggewezen zien, en draagt het financiële verantwoordelijkheid voor zijn politieke keuzes. Die toestand zal snel onhoudbaar worden en een drastische daling van de sociale voorzieningen meebrengen.
Levensgevaarlijke drug ook al in Nederland gesignaleerd.
Afbeelding: Gett*y Images (3).
*
Pakweg 32 kilo is voldoende om de totale bevolking van Nederland uit te roeien, zó gevaarlijk is FENTANYL. De drug is 50 tot 150 keer krachtiger dan heroïne en eiste vorig jaar in de VS al een kleine 30.000 mensenlevens, 50% meer dan twee jaar eerder. Agenten die het alleen al op hun huid kregen liepen daardoor soms een levensgevaarlijke overdosis op. De autoriteiten zijn dan ook uitermate bezorgd dat Fentanyl door terroristen zal worden gebruikt om aanslagen met ongekende aantallen doden te plegen.
Dat doen zelfs de beesten elkaar niet aan…
*
Fentanyl is tamelijk eenvoudig te maken en komt vooral uit China en Mexico, waar het in grote hoeveelheden wordt geproduceerd en vervolgens aan Amerikaanse en Europese drugsbazen wordt verkocht. Van de meest krachtige variant, carfentanil, is slechts een paar milligram voldoende om een olifant te verdoven.
Voormalige CIA directeur Michael Morel omschreef Fentanyl vorig jaar dan ook als een ‘massavernietigingswapen’. Het werd overigens al eens tegen terroristen ingezet, namelijk in 2002 in Moskou, toen 50 Tsjetsjeense toeristen 800 theaterbezoekers gegijzeld hielden. Special Forces spoten toen Fentanyl in het theater om de terroristen uit te schakelen, maar konden niet voorkomen dat meer dan 100 gijzelaars stierven.
Afgesloten ruimten met veel mensen, maar ook dagelijkse voorwerpen
Volgens Daniel Gerstein, een voormalige onderminister van Homeland Security, werkt Fentanyl het beste in afgesloten ruimten (stations, treinen, metro’s, bioscoop- en concertzalen, et cetera). In de open lucht werkt het minder omdat het dan sneller vervliegt.
‘Maar als het op dagelijkse voorwerpen wordt geplaatst (deurknoppen e.d.), kunnen mensen door enkel het aanraken van hun monden of het wrijven in hun ogen al een dodelijke reactie krijgen,’ waarschuwde Josh Bloom van de Amerikaanse Raad voor Wetenschap en Gezondheid.
Neusspray werkt slecht, betrouwbaar tegengif is er nog niet
Agenten, ambulance medewerkers en andere medici zijn niet getraind op het omgaan met biochemische terreuraanslagen met Fentanyl. Zij kunnen het fors stijgende aantal drugsdoden en – gewonden nu al amper aan.
Wel hebben zij tegenwoordig Narcan neusspray bij zich om Fentanyl slachtoffers te behandelen, maar de werking van deze spray is beperkt, en er zijn sowieso meerdere doses van nodig.
De biomedische onderzoeks- en ontwikkelings-tak van de Amerikaanse overheid (BARDA) heeft in september een $ 4,6 miljoen kostend contract met Opiant Pharmaceuticals gesloten voor de ontwikkeling van een betrouwbaar tegengif dat in één dosis kan worden toegediend.
Dat middel komt sowieso te laat, want de VS heeft al lang en breed met een Fentanyl crisis te maken die inmiddels dagelijks vele tientallen slachtoffers eist. Popster Prince zou in 2016 door een overdosis Fentanyl, dat vaak wordt versneden met heroïne, zijn gestorven.
*
Ook gevaar voor Nederland
De AIVD is er tot nu toe wonderwel in geslaagd om grote aanslagen in Nederland te voorkomen. Fentanyl vormt ongetwijfeld een nieuw potentieel terroristisch probleem, want iemand hoeft in Rotterdam vanaf een vrachtschip uit Mexico of China maar een klein zakje in zijn binnenzak mee te nemen naar het centraal station of een andere publieke gelegenheid om vele honderden tot wel duizenden slachtoffers te kunnen maken.
Misdaad-journalist Hendrik Jan Korterink schreef in maart 2017 dat carfentanil ook zijn opmars maakt in Nederland, en er al ‘verschillende incidenten’ mee zijn geweest. (2).
Overigens heeft ook Nederland een groeiend drugsprobleem; het aantal doden door overdoses was in 2016 in slechts twee jaar tijd verdubbeld.
Brief groep Franse topmilitairen aan Macron: ‘Met ondertekening van dit Pact berooft u ons van ons thuisland’ – ‘De staat heeft te laat erkend dat het onmogelijk is een groot aantal mensen uit een totaal andere cultuur te integreren’
*
Een van de ondertekenaars is voormalig minister van Defensie Charles Millon (links op de foto, genomen in 1996).(Afbeelding: Getty Images (2)).
12 Franse generaals, waaronder een voormalige minister van Defensie, hebben samen met een admiraal en een andere topcommandant een brandbrief geschreven aan president Macron om het VN migratiepact in Marrakesh niet te ondertekenen, omdat dit volgens hen betekent dat Frankrijk en Europa de komende jaren met miljoenen migranten zullen worden overspoeld, ‘waardoor de kenmerken van onze beschaving zullen verdwijnen. U berooft ons in de ware zin van het woord van ons thuisland.’
Net als landen zoals Italië, Oostenrijk, Tsjechië, Polen, Slovenië, Estland, de VS, Australië, Israël en Chili lezen de Franse generaals van de vrijwilligerstroepen (VPF) iets heel anders in het Pact dan bijna alle politieke partijen in Den Haag, namelijk dat er wel degelijk een ‘regulier recht op migratie wordt opgericht’, dat via reeds bestaande verdragen aan de Europese landen die het zoals Nederland wel ondertekenen aan onze nationale wetten kan worden opgelegd.
Immigratie wordt met het Pact wel degelijk een recht
we al eerder schreven is het Pact zelf weliswaar ‘niet bindend’, waar alle media ook steeds op hun kenmerkende onvolledige en misleidende wijze op hameren, maar dat doet feitelijk niet ter zake, omdat er zo’n 90 keer het woord ‘verplichten’ of ‘verplichting’ in de tekst staat. Daarmee kan iedere migrant via het Europese Gerechtshof alsnog voor elkaar krijgen om toegelaten te worden, omdat dit Hof de EU-staten wèl kan dwingen om haar uitspraken in nationale wetgeving om te zetten.
Er blijft vrijwel niets over van onze soevereiniteit
‘Het lijkt erop dat de enige soevereiniteit die in Frankrijk (en dus ook Nederland) blijft daaruit bestaat dat wij vrij mogen beslissen op wat voor manier wij de doelen van het Pact (= de immigratie van tientallen miljoenen mensen uit Afrika en het Midden Oosten zo makkelijk mogelijk maken) gaan realiseren,’ concluderen de topmilitairen dan ook. Maar dat mag Macron volgens hen nooit doen zonder het Franse volk naar hun mening te vragen. Uit peilingen blijkt namelijk dat 80% van de Fransen de immigratie juist drastisch willen beperken of helemaal willen stopzetten.
‘Ondertekening is extra reden voor een opstand’
‘Dus als u op eigen houtje besluit dit Pact te ondertekenen, zal u aan de woede van een reeds uitgezogen volk een extra reden voor een opstand toevoegen,’ waarschuwen ze. ‘U zou zich daarmee schuldig maken aan het niet houden aan de democratie, of het verraad van het volk.’
Om de onbeperkte migratie die het Pact mogelijk maakt te financieren zullen de toch al hoge belastingen verder moeten worden verhoogd, zo vervolgen de generaals, en dat terwijl het vanuit het oogpunt van veiligheid nu al dringend noodzakelijk is de gevolgen van het binnenhalen van grote aantallen niet-Europese migranten (overbelasting sociale zekerheid en exploderende criminaliteit) te beperken.
‘U berooft ons van ons thuisland’
‘Feit is dat de Franse staat te laat erkend heeft dat het onmogelijk is een groot aantal mensen uit totaal verschillende culturen te integreren. De laatste 40 jaar hebben zij elkaar gevonden in parallelle samenlevingen, die zich niet meer aan de wetten van de Republiek onderwerpen.’
*
‘Tenslotte kunt u niet negeren dat het wezen van de politiek daaruit bestaat om veiligheid en harmonie te garanderen. Dat kan echter alleen worden bereikt als er een zekere coherentie in de samenleving overeind blijft, die in staat is gemeenschappelijk te handelen. Dat wordt nu steeds problematischer.’
Daarom ‘kunt u niet alleen beslissen om de kenmerken van onze beschaving uit te wissen en ons in de meest ware zin van het woord van ons thuisland te beroven. Wij eisen daarom dat u de ondertekening van dit Pact opschort en de Fransen de mogelijkheid geeft om zich per referendum erover uit te spreken. U bent tegenover de Fransen verantwoordelijk voor uw handelingen. Dat u bent gekozen is geen blanco check.’
Tekende de Tweede Kamer geruisloos voor onze ondergang?
Waarom de ondertekening van dit Pact dan -op de weggehoonde protesten van PVV en FvD na- geruisloos door de Tweede Kamer kwam, is ons een raadsel. Of de parlementariërs zijn onwetend en naïef, of het was van meet af aan de bedoeling om het Nederlandse volk te misleiden en te bedriegen, en ons in de komende jaren voor het voldongen feit te stellen dat onze samenleving miljoenen migranten zal moeten opnemen en door de in hoogste versnelling gezette islamisering permanent zal veranderen en verarmen.
Storm- of Doodsklokken?
*
Met andere woorden: het VN migratiepact luidt feitelijk het einde van onze huidige democratie, vrijheid en welvaart in. Hebben de extreemlinkse globalisten dan toch gewonnen.
In Duitsland heeft Angela Merkel het voorzitterschap van haar partij doorgegeven aan haar rechterhand, ene Annegret Kramp-Karrenbauer (‘AKK’ voor wie het simpel wil houden), ooit minister-president van Saarland, die nu al de ‘mini-Merkel’ wordt genoemd. Ze haalde het nipt, met de hakken over de sloot
(51%)
van een tegenstander van Merkel, waardoor duidelijk wordt dat Merkels Christendemocratische partij, de CSU, grondig verdeeld is.
Dat laatste is ook het geval in Great (?) Britain, waar Theresa May wel een vertrouwensstemming in haar eigen Tory-partij overleefde, maar moest vaststellen dat zo’n derde van de leden niét voor haar stemden en haar eerder weg zou willen hebben. Na een zoveelste bedelronde bij de E.U. moet ze in januari zien een meerderheid te halen in het Britse Lagerhuis, wat weinig waarschijnlijk zal zijn, omdat haar partij daar geen meerderheid heeft en ze zelfs voor die Brexit stemming niet kan rekenen op het Noord-Ierse partijtje dat haar na de laatste verkiezingen tot nu toe gedoogsteun heeft gegeven. Die laatste landsverkiezingen waren trouwens een stommiteit van diezelfde May. Daarvóór had haar partij nl wél een meerderheid en door die nodeloze verkiezing uit te schrijven is ze die kwijt geraakt. Wat er daarna met de Brexit gaat gebeuren is nog koffiedik kijken, maar meer dan waarschijnlijk loopt het slecht af, voor May, voor haar partij, voor Great (?) Britain en misschien zelfs voor de E.U.
*
Tenslotte heeft in Frankrijk Macron bakzeil moeten halen voor het straatgeweld van de gilets jaunes en zoveel toegegeven dat het de Franse begroting zo’n 9 tot 10 miljard euro extra zal kosten, waardoor die daar finaal de mist in gaat. Als Europa dat nog eens door de vingers wil zien (het is al eens gebeurd), dan mag men het monetair beleid van de E.U. helemaal vergeten en zitten de schuldenlanden Griekenland en Italië (én België) op rozen.
Bij de bovenvermelde heibel zou men haast vergeten dat het ook in het Koninkrijk België terdege fout zit en we tot volgende week zullen moeten wachten of de door de oppositie gevraagde vertrouwensstemming er zal komen en wat het resultaat ervan zal zijn. In heel deze chaos is maar één zaak duidelijk: niemand wenst vervroegde verkiezingen en als die er toch zouden moeten komen, is het de vraag wie met de zwarte piet zal blijven zitten.
Tussendoor is er nog een tweedaagse politiestaking, een actiedag van de vakbonden (wat dat ook moge zijn) op vrijdag (verlengd weekeinde!), een zoveelste dreiging van de hoofdzakelijk Waalse versie van de gele hesjes en een door de Brusselse PS niet toegestane ‘Mars tegen Marrakech’ door de studentenverenigingen KVHV en NSV, Voorpost, de Vlaams Belang jongeren en Schild en vrienden, waarmee men rekening zal moeten blijven houden..
Wat stond Charles Michel (MR) te blinken toen hij het VN-migratiepact in Marrakesh ondertekende. Angela Merkel applaudisseerde alvast enthousiast. Hij beweerde dat we hiermee aan de juiste kant van de geschiedenis staan. Hij vergist zich schromelijk.
Dat deed toenmalig Links,de Belgische Werklieden Partij (BWP) ook in de jaren ’30…
*
Hij staat vooral aan de juiste kant van de globalistische elite die dit migratiepact door de strot van de bevolking duwt. Want de bevolking, die wil minder migratie. Die wil veilige grenzen. Die wil een zekere toekomst. Die is de migratie en de onveiligheid kotsbeu. Die wil dit migratiepact niet. Maar de regering doet precies het tegenovergestelde. Daarom is deze regering als de dood voor nieuwe verkiezingen. Ze hebben allemaal schrik van de kiezer.
Geen woord van protest
Met veel theater verliet de N-VA de regering. Een rode lijn was zogezegd overschreden. Maar klopt dat wel? Twee jaar lang is aan die tekst van het VN-migratiepact gewerkt. Twee jaar lang geen woord van kritiek vanwege de N-VA, Theo Francken en Jan Jambon in het bijzonder.
*
Ook deze tekst spreekt van de noodzaak om migratie doelbewust te promoten en te faciliteren
Op 18 april stemde het Europees parlement over deze tekst. De tegenstem kwam van Vlaams Belang, niet van N-VA. Enkele weken later, op 2 mei tekenden Jambon en Francken op de Euro-Afrikaanse top een eerdere Marrakesh-verklaring. Hoezeer men nu probeert dit onder de mat te vegen en te beweren dat dit over iets totaal anders gaat, deze tekst verschilt in niets van het VN-migratiepact dat ze nu zogezegd omwille van hun principes weigeren. Ook deze tekst spreekt van de noodzaak om migratie doelbewust te promoten en te faciliteren en over de zogenaamd positieve effecten van migratie.
Ook toen waarschuwde Vlaams Belang, maar toen klonk het nog bij N-VA helemaal anders. We moesten ons niet teveel zorgen maken. Dit was volgens hen maar een niet-bindende tekst vol wollig diplomatiek taalgebruik. Hun argumentatie toen is precies dezelfde als deze van de regering-Michel nu. Op 27 september verkondigt Charles Michel namens de Belgische regering in New York aan het VN-migratiepact te zullen ondertekenen. Ook toen geen woord van protest bij N-VA. Wat hield hen al die tijd tegen? Hun heilige principes?
Onbevlekt ontvangen
Twee jaar lang zei N-VA dus helemaal niets over dit migratiepact.
*
Twee jaar lang zei N-VA dus helemaal niets over dit migratiepact. Ze wilden het eigenlijk in alle stilte gewoon mee goedkeuren. Totdat ze bij de gemeente- & provincieraadsverkiezingen maar liefst 300.000 (7%) stemmen aan Vlaams Belang verloren. Vervolgens trok Oostenrijk zich onder druk van onze partners van FPÖ uit dit VN-migratiepact terug.
*
Vlaanderen
Oostenrijk deed wat België en N-VA simpelweg niet durfden, zo gaf kamerfractieleider De Roover zelfs open en bloot toe. De enige reden dat N-VA de kar gekeerd heeft, is dezelfde als de reden waarom de regering Michel geen verkiezingen wil uitschrijven. Ze hebben allemaal schrik van de kiezer.
Electoraal gespin
Van die principes was niet veel te merken de voorbije jaren.
N-VA voert nu op sociale media intensief campagne met de ‘kracht van principes’. Van die principes was niet veel te merken de voorbije jaren. Een regering zonder communautaire hervorming? Geen principiële kwestie voor N-VA. Een fusie van de Brusselse politiezones na de terroristische aanslagen? Geen principiële kwestie voor N-VA. Een begroting in evenwicht? Geen principiële kwestie voor N-VA. Onze grenzen controleren, illegalen opsporen en effectief uitzetten? Geen principiële kwestie voor N-VA.
We weten wat wel een principiële kwestie was voor die partij: besparen op het kindergeld van de Vlamingen, de pensioenleeftijd optrekken naar 67 jaar en transgender-toiletten.
*
Iedereen is het erover eens, de voorbije jaren heeft deze regering geprofiteerd van de historisch lage rente en de economische hoogconjunctuur, om ons vervolgens op te zadelen met meer van hetzelfde: meer staatsschuld, bij de laagste economische groei in Europa en 500.000 nieuwe vreemdelingen.
N-VA probeert zich na dit totaal gefaald beleid het postuur van de onbevlekt ontvangen maagd aan te meten om de kiezer nog eens te kunnen bedriegen. Het schrikbeeld van de PS dat terug aan de macht zal komen en dat moet uiteraard vermeden worden, nietwaar. In Antwerpen haalden ze die truc als eens uit. Toen moest Groen van de macht gehouden worden. Daarvoor was N-VA nodig. De avond van de verkiezingen bleek De Wever de oorlog met links al meteen beu en wou coalitiegesprekken met Groen opstarten.
N-VA bestuurt overal nog liever met links in plaats van een Vlaams coalitie met Vlaams Belang tot stand te brengen.
*
Zoals de gemeenteraadsverkiezingen ook bewijzen, N-VA bestuurt overal nog liever met links in plaats van een Vlaams coalitie met Vlaams Belang tot stand te brengen. Van Antwerpen, over Sint-Niklaas tot Ninove. Overal brengen ze links of de traditionele partijen aan de macht. Ze neutraliseren daarmee Vlaamse en rechtse stemmen en zijn de waterdragers van het systeem dat bestuurt tegen de wil van zijn bevolking. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Vlamingen zijn geen ezels, hoezeer politici dat ook denken.
oorbraak.be.
*
