Op de vooravond van de Boekenbeurs doken enkele Doorbraak-medewerkers in hun bibliotheek om de beste boeken van 2018 te selecteren. Diezelfde redacteurs kregen ook de vraag voorgeschoteld wat voor hen het beste, belangrijkste of meest bepalende boek is geweest dat ze ooit hebben gelezen.
Het zorgde voor een bijzondere variatie, een bibliotheek op zich. Laat het haardvuur knetteren – en laat in u inspireren door dit alternatieve boekenlijstje.
Van Koran tot Kant
Een monnik uit de 5de eeuw slaagde erin mij tot andere inzichten te brengen en gewoonten en gedachten te doorbreken.
De hoofdredacteur gaat op zondag ‘ter kerke’, zoals hij zelf pleegt te zeggen. Het is dan ook geen verrassing dat hij a priori voor het Nieuwe Testament kiest. Wat doorvragen brengt hem bij een boek van Wil Derkse: Een levensregel voor beginners, Benedictijnse spiritualiteit voor het dagelijkse leven. Het gaat over de regel van Benedictus. Die schreef na veel vallen en opstaan in de 5de eeuw zijn kloosterregel, ‘een regel voor beginners’; iedereen blijft zijn leven lang een beginner. Die regel noemt Bauwens meer een wegwijzer dan een wet, en is na de Bijbel het meest verspreidde christelijke boek. ‘Het is na 15 eeuwen nog altijd actueel en kan ook vandaag een leidraad bieden in het leven. Bij mij deed het dat ook. Een monnik uit de 5de eeuw slaagde erin mij tot andere inzichten te brengen en gewoonten en gedachten te doorbreken.’ Pieter zou het zichzelf moeten verplichten het boek elk jaar eens te lezen. De eerste nieuwjaarsbelofte is daarmee gemaakt.
*
In dezelfde sfeer antwoordt Othman El Hammouchi. Hij kiest – evident – niet voor het Nieuwe Testament maar – al even evident – voor de Koran. Maar na wenkbrauwen-gefrons verkiest hij dan toch ‘Kritik der Reinen Vernunftvan Kant’. ‘Het heeft mijn metafysische en epistemologische mening vormgegeven, die voor mij zeer belangrijke zijn. Maar het heeft me ook in fundamentele zin leren denken en redeneren, en eigenlijk ook schrijven.’
Sam Van Rooy blijft bij de islamkritiek waarover hij publiceert. Hij twijfelt voor het beste boek tussen Soumission van Michel Houellebecq en ‘Waarover men niet spreekt’, het opus magnum van zijn vader Wim.
Ludo Abicht zoekt het dan weer in de Joods-christelijke mystiek. Hij noemt het boek ‘Das Prinzip Hoffnung’ van Ernst Bloch ‘een synthese van joods-christelijke mystiek, verlichtingsdenken en dialectisch materialisme. Een mooiere en vooral authentiekere synthese kan ik mij niet indenken. Vandaag en morgen méér dan noodzakelijk, al zie ik ook niet hoe dit de volgende decennia politiek vertaald kan worden.’
Cultuur, taal en religie worden de determinerende factoren van de internationale politiek
Julien Borremans vindt het een moeilijke keuze. Maar alvast één boek heeft een diepe indruk op hem gemaakt: ‘The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order’ van Samuel Huntington. Het is willens nillens een antwoord op het voluntaristische ‘The End of History and the Last Man’ van Francis Fukuyama, die na de val van de Muur de triomf van de liberale democratie blies. Borremans: ‘We zijn ons nu wel bewust dat dit idee niet meer was dan een ijle illusie. De mondiale ordening verloopt allerminst zoals Fukuyama en vele anderen zich hadden voorgesteld.’ Huntington doorprikte Fukuyama’s ballonnetje. Borremans stelt vast dat de Amerikaanse politicoloog werd onder een storm van kritiek begraven, maar jaren later kunnen we alleen maar vaststellen dat hij de vinger in de wonde legde. Het tijdperk van de westerse dominantie ligt achter ons. De nieuwe scheidslijnen tussen de volkeren worden niet langer ideologisch, politiek of economisch, maar cultureel bepaald.Cultuur, taal en religie worden de determinerende factoren van de internationale politiek. Toekomstige conflicten zouden zich afspelen op de grenzen van de verschillende culturele machtsblokken.
Borremans: ‘In eerste instantie spraken de feiten hem niet tegen. De strijd op de Balkan, de oorlog in de Kaukasus, de strubbelingen tussen India en Pakistan en de toenemende problemen tussen China en de Verenigde Staten pasten aan het eind van de jaren negentig goed in zijn theorie. Het aanzwellend conflict tussen de islam en het Westen bevestigt andermaal zijn theorie.’ Samuel Huntington is verguisd en zijn boeken raakten in de vergetelheid, ‘maar de stelligheid waarmee hij begin jaren 90 zijn boek verdedigde in een oceaan van misplaatste liberale arrogantie en overmoed, was een verademing,’ zegt Borremans. ‘Zijn boek las als een trein en zorgde voor barsten in het liberale paradigma.’
Cultuur en literatuur
Sommige medewerkers willen niet veel woorden vuil maken aan hun keuze.
Alsof die voor zich staat. Marc Vanfraechem kiest met stip, en zonder nadenken, voor Moby Dick. Hij schreef er eerder over en was erover te gast bij de jongens van het Radio 1-programma Interne Keuken.
*
Oud-hoofdredacteur van Het Nieuwsblad Mathias Danneels gaat voor ‘De avonden’ van Gerard Reve. Ook Italiëcorrespondent Philip Roose blijft bij de Nederlandse literatuur. ‘Omdat Ernest Claes mij het plezier van lezen heeft doen ontdekken’, kiest hij voor De Witte.
Vlaams Parlementslid voor Groen
Björn Rzoska
zoekt het in Portugal. Hij kiest voor de ‘indrukwekkende roman’ ‘Het evangelie volgens Jezus Christus’.
Rzoska: ‘De Portugese Nobelprijswinnaar werd voor dit boek in de ban van de Portugese kerk geslagen. Nochtans leverde hij met dit boek een indrukwekkende roman af.’
Zijn Vlaams Belang-collega CHRIS JANSSENS
is ook een literatuurliefhebber. Eén titel kiezen valt hem moeilijk, en dus gaat hij meteen voor het volledige oeuvre van Jeroen Brouwers. ‘een combinatie van het allerbeste wat er in de diverse literaire genres in het Nederlandse taalgebied is gepubliceerd.’
Gaston Durnez noemt het een moeilijke vraag. Maar uit de vele hem bepalende boeken kiest hij vandaag G.K. Chesterton: Orthodoxie. Nu in een nieuwe vertaling en met een voorwoord van Antoine Bodar verschenen bij Uitgeverij De Blauwe Reiger. ‘Dit “spitsvondig en blijmoedig” (Bodard) boek verscheen voor het eerst in 1911 maar het heeft niets van zijn frisheid en strijdlust verloren. Voor wie nieuwsgierig mee wil varen in Chestertons plezierboot is het een ontdekkingsreis in onze eigen paradijselijke tuinvijver.’
‘Reis naar het einde van de nacht’ van Louis-Ferdinand Célineis het boek dat theatermaker en acteur Guido Lauwaert het meest heeft geraakt.
‘Waar ik voordien geen greep kreeg over bepaalde aspecten van mijn wilde karakter, is dat door het lezen van de eerstgeborene van Céline wel gelukt. Zijn drift, taalmuziek en ongezouten mening over de mensen zijn mijn voedselbank.’ Het heet geen toeval dat Lauwaert een succesvolle monoloog maakte van het boek.
Kameraden?
Philip Clerick antwoordt op de vraag met een tekst over Karel van het Reve.
Het geloof der kameraden van Karel van het Reve werd uitgegeven in 1968.
Ik moet het gelezen hebben rond 1988. Daarmee kwam een einde aan mijn geloof in het communisme dat meer dan 15 jaar had standgehouden. Zonder het boek zou ik mijn militante leven ook wel achter mij hebben gelaten, maar was ik een soort saloncommunist geworden. Mijn boekenkast zou er nu heel anders uitzien.
Het kameradenboek had voor mensen zoals ik een sterke overtuigingskracht. Het heeft ook de vader van Van het Reve, de oude Vanter, van zijn levenslange geloof afgebracht. Dat komt omdat het zich niet bezighoudt met de misdaden van het communisme. Die misdaden zijn voor de gelovige geen argument. Die tien miljoen doden van Lenins burgeroorlog kun je evengoed aan zijn tegenstanders toeschrijven. Die twintig miljoen doden van Stalins terreur kunnen best verzinsels zijn van de ‘burgerlijke’ geleerden. Ook de slechte economische resultaten zijn geen argument, want de cijfers op de partijcongressen en de mooie kleurenfoto’s in magazines op glanspapier vertellen een heel ander verhaal. Nee, met misdaden en slechte economische resultaten overtuig je geen communist. Misdaden en economische resultaten behoren tot het rijk van de feiten, en feiten controleren is een hachelijke zaak als je zelf niet overal bij kunt zijn. ‘Burgerlijke’ specialisten kunnen je van alles wijsmaken.
Het was alsof de auteur zijn boek speciaal voor mij had geschreven
Karel van het Reve deed het anders. Hij legde zich toe op de léér van het communisme, het marxisme-leninisme.
Die leer kun je wel controleren in elke goed uitgeruste bibliotheek. En van die leer kun je dan met huis-tuin-en-keukenlogica laten zien dat bepaalde onderdelen geen steek houden. Van het Reve toonde aan dat het marxisme ‘waaraan miljoenen mensen geloven en die soms door zeer ontwikkelde mensen wordt aangehangen, stellingen bevat waarvan een kind de onredelijkheid kan inzien.’ Karel speelde de rol van dat kind en toonde die onredelijkheid aan in eenvoudige woorden, zinnen en redeneringen.
Wellicht zou het boek niet zo overtuigend geweest zijn als daar niet de kenmerkende stijl en toon waren bijgekomen. Die stijl en toon waren buitengewoon geschikt om een communist uit zijn harnas te krijgen. Van het Reve voerde een heel eigen koers tussen ernst en ironie, tussen concreet en abstract, tussen spreektaal en schrijftaal, tussen hoofdzaken en bijzaken en tussen helderheid en doordenkertjes. Het proza leek moeiteloos uit de pen gevloeid, al was er tien jaar aan gewerkt. Het was alsof de auteur zijn boek speciaal voor mij had geschreven, mijn diepste twijfels had geraden, en precies die bezwaren onder woorden bracht waar ik net niet zelf was opgekomen.
Migratie
In het Boekenbeurslijstje dook Theo Franckens boek ‘Continent zonder grens’ vaak op. In dit lijstje grijpt Nick Mertens naar Het land van aankomst van de Nederlandse sociaaldemocratische prof. Paul Scheffer. En wel ‘omdat hij als eerste een degelijke analyse maakte van de (Nederlandse) immigratie. En ook de vinger durfde te leggen op de wonden van de multiculturele samenleving (wat hem trouwens niet in dank werd afgenomen). Sindsdien boeit het thema mij mateloos.’
Psychologie
In ieder van ons huist wreedheid. Soms aan de oppervlakte; soms verborgen
John Dejaeger, oud-CEO van BASF Antwerpen, is de enige die voor een psychologisch boek gaat. In ieder van ons huist wreedheid. Soms aan de oppervlakte; soms verborgen. Wie of wat zet mensen er toe aan wreed te zijn en gruweldaden uit te voeren? De veel te vroeg overleden Jan De Laender schreef er ‘Het hart van de duisternis’: Psychologie van de menselijke wreedheid over. Dejaeger: ‘vlotte taal, zeer toegankelijk, confronterende levenslessen.’ Het boek vertrekt vanuit de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. ‘Eigenlijk zou dit een standaardboek moeten zijn in het secundair onderwijs,’ zegt Dejaeger.
Geschiedenis
Harry De Paepe ontpopt zich in Doorbraak-kolommen en -vergaderingen als de bedachtzame en milde conservatief. Geen wonder dat hij ‘’De wereld van gisteren’ van de Oostenrijker Stefan Zweig zijn persoonlijke favoriet noemt. De Paepe: ‘Ik heb sowieso een zwak voor de historische periode vlak voor de Eerste Wereldoorlog. Hoe hij de exit uit Oostenrijk van de laatste Habsburgers keizer beschrijft, vind ik een van de knapste beschrijvingen van het einde van een tijdperk: “De douaniers, de agenten, de soldaten leken verlegen en keken beschaamd een andere kant op, omdat ze niet wisten of ze het oude eresaluut nog mochten brengen, de vrouwen durfden niet echt op te kijken, niemand zei iets en zo hoorde je plotseling het zachte snikken van de oude vrouw in rouwkleding, die van wie weet hoe ver gekomen was om nog één keer ‘haar’ keizer te zien”.’
Ook Jan Van Peteghem koos voor Zweig. ‘Elke letter blijft tot op vandaag actueel,’ onderstreept hij zijn keuze.
Uitgever Karl Drabbe noemt het oeuvre van Jared Diamond. ‘Misschien niet het beste, maar wel van het meest bepalende dat ik las. Op de universiteit krijg je geen “geschiedenis in het groot” mee, althans ik toch niet. We leerden verbanden leggen tussen gelijktijdige Evenementen, maar niet tussen culturen, en al helemaal niet diachronisch, op de lange termijn. En biologie en geografie kwam al helemaal niet aan bod. Nochtans is de impact van mens op milieu en – vooral – omgekeerd dé eeuwige wet van de geschiedenis.’ Paarden, zwaarden en ziektekiemen is zijn klassieker en betekende zijn doorbraak, maar Ondergang is al even belangrijk. En van De wereld tot gisteren of De derde chimpanseeleer je veel relativeren van de Geschiedenis van Evenementen, geschreven door koningen, keizers en kardinalen. Geschiedenis van onderuit is zoveel boeiender en relevanter.
Diamond schreef ‘Big history avant la lettre’
*
Diamond schreef Big history avant la lettre. Hij was de eerste die een breed publiek bereikte met zijn analyses, en inspireerde ondertussen een hele generatie alfa- en betawetenschappers.’
Politiek & filosofie
Wido Bourel is van Frans-Vlaamse afkomst, maar woont al decennia in Vlaanderen. ‘Nu Big Brother in aantocht is,’ zo zegt hij ‘is Het woud als toevlucht van Ernst Jünger nog steeds een aanrader.’ Hij noemt het boek ‘een houding voor verzet hier en nu’, al dateert het origineel Der Waldgangal uit 1951.
Ook Dirk Rochtus zoekt het in Duitsland, al mag dat niet verrassen. De auteur doet dat misschien wel. Rochtus kiest voor Herbert Marcuse. Die ontvouwt in ‘Vernunft und Revolution, Hegel und die Entstehung der Gesellschaftstheorie’. Het beeld van Hegel als filosoof die het denken over de maatschappij revolutioneerde. De “Vernunft”, de Rede, is voor Hegel dialectisch en als dusdanig datgene wat de maatschappij in beweging zet.’
Ik heb deze aartspessimist er nooit op kunnen betrappen dat hij ongelijk had
Ook Wim van Rooy vervloekt de vraag: ‘dat is een moeilijke, zo niet een instinker. Maar laten we proberen. Arthur Schopenhauers Parerga en Paralipomena is niet alleen nog steeds mijn favoriete lectuur maar deze verbale strooisels hebben me ook ingrijpend gevormd. Het is tegengif tegen alle “verbositeit”. De Schop neemt je mee in zijn gezond verstand-exercitie. Het is tegelijk literatuur en filosofie met veel common senseen geknor. Maar Arthur heeft altijd gelijk. Wie deze kleine filosofische geschriften (in het Nederlands 1436 bladzijden) mondjesmaat tot zich neemt, zal inzien dat Schopenhauer op een brisante en weergaloze wijze kleine studies over uiteenlopende onderwerpen onderneemt, de parerga (bijzaken) en paralipomena (zaken waaraan men stilzwijgend voorbijgaat). Maar het paradoxale is, dat deze parerga en paralipomena eigenlijk juist géén bijzaken zijn. Zo zit Arthur niet in elkaar. Ik heb deze aartspessimist er nooit op kunnen betrappen dat hij ongelijk had, zijn stijl is meeslepend en soms ontzettend grappig. Strooigoed en restanten, zo noemt vertaler Hans Driessen deze wonderlijke geschriften.
De eerste druk verscheen in 1851; vele van deze puntige essays hebben nog steeds niets aan belang ingeboet, terwijl een tijdgenoot én rivaal als Hegel vandaag alleen nog door Fukuyama wordt geciteerd. Hegels gedachten (“kathederkolder” noemt Arthur het sardonisch) hadden volgens Schopenhauer veel weg van zeepbellen die de grond van de realiteit niet kunnen raken zonder uit elkaar te spatten. Brompotten hebben, in tegenstelling tot wat door iedereen wordt geloofd, altijd gelijk. Leve de knorpot: lees hem en geniet.’
*
U wil méér lezen? Eerder publiceerden we de voorkeur op het vlak van non-fictie en fictie van enkele Doorbraak-auteurs.
Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien daarvan nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:
Wie fluistert in het oor van de koning?
*
LIP-LREZN IS ARLEMTANIRE TAAL GEWORDEN¨….
*
(Aan de reporters aan de poorten van Het Paleis, die zich blindstaren op het vervoersmiddel van partijvoorzitters die de koning bezoeken – maar ons niet informeren over de manoeuvres achter de schermen. Wie heeft nu echt beslist dat er geen verkiezingen komen? Wie heeft bepaald dat PVDA wél en het VB en Vuye & Wouters niet welkom zijn? Welke telefoontjes heeft kabinetschef Vincent Houssiau gepleegd?)
*
Waarom hebben we amper iets gehoord over de aanslag op Skai TV?
Pas de vagues
*
(Aan de Vlaamse journalisten, die nauwelijks aandacht hadden voor de aanslag van Maandag 17 December 2018 op het Griekse Skai TV. De zender heeft een rechts imago en zou ‘te kritisch’ zijn voor de radicaal-linkse Syriza-regering in Athene. Een rugzakbom van 10 kilo verwoestte het omroepgebouw en richtte in de hele omgeving flinke schade aan. Stel je voor dat een linkse TV-zender slachtoffer was geworden van een rechtse terreuraanval in een Europees land: zou er dan meer dan één Vlaamse krant over geschreven hebben?)
Niet alleen ten paleize hebben sommige ‘populisten’ een streepje voor
(Aan De Standaard, waar ze een heel pak eufemi
smen openscheuren om te schrijven over communisten:
*
‘Rapil Hedebouw (°1977)
P.V.D.A. en marxistisch politicus
is een bijzonder vlotte spreker die in debatten wel eens thema’s en cijfers vreemd durft te interpreteren of bizar bij elkaar te klutsen om zijn punt te maken. Zeer lastig voor wie tegenover hem zit’. Vergelijk dat stroperige taaltje eens met de giftige manier waarop geschreven wordt over het VB of N-VA. Niet alleen ten paleize hebben sommige populisten een streepje voor.)
*
Waarom lezen we dit soort eufemismen nooit over Donald Trump?
*
(Aan hoogleraar Europese Politiek Hendrik Vos, die alles uit de kast haalt om de fratsen van Jean-Claude Juncker mooi te praten: ‘Je kunt zeggen dat hij een duur kapsel om zeep hielp, maar het is niet meer dan dat. Het diplomatieke protocol heeft geen greep op hem. Je zou zelfs kunnen stellen dat hij net authentiek en oprecht is. Net omdat hij het protocol doorbreekt, kan hij op EU-toppen makkelijker dingen scherpstellen’.)
*
Hoe lang gaat dat niet-bindend pact nog niet-bindend blijven?
*
(Aan de Marrakeshpartijen, die nog altijd volhouden dat het Migratiepact ‘niet-bindend’ is. Vorige woensdag, (19/12) toen het ‘Global Compact‘ nog maar net beklonken was in New York, verscheen er op de website van de VN meteen een verklaring van het ‘UN Network on Migration‘: een nieuwe netwerkor-ganisatie die het Migratiepact van Marrakesh nu in de hele wereld wil omzetten in beleid. Met zo’n lobbymachine zal het niet-bindende pact niet lang niet-bindend blijven.)
*
Wat is de echte beleidsdoelstelling van Vluchtelingenwerk Vlaanderen?
En politiek actief bij – je zal het altijd zien – Groen
(Aan Ann Vermeulen, die voor een interview in De Morgen heeft uitgerekend hoeveel mensen er nog opgevangen kunnen worden in België:
‘Er is plaats. Als alle leegstaande panden in ons land zouden worden opgevuld, dan kunnen we 6 miljoen mensen méér opvangen dan we nu doen’.
De Morgen vergeet het erbij te schrijven, maar mevrouw Vermeulen is de beleidsmedewerker van Vluchtelingenwerk Vlaanderen. En politiek actief bij – je zal het altijd zien – Groen.)
*
Hoe weten we zeker dat mevrouw El-Bazioui over 3 jaar nog altijd een hoofddoek zal dragen?
(Aan iedereen die jubelde over ‘de eerste Vlaamse schepen met een hoofddoek‘, terwijl
Hafsa El-Bazioui
eigenlijk pas in 2022 schepen zal worden van Personeel, Noord-Zuid samenwerking en Facility in Gent. Mevrouw El-Bazioui draagt op dit ogenblik een hoofddoek, maar zal dat over 3 jaar nog altijd zo zijn? Moeten we niet iedereen het voordeel van de twijfel geven? Mogen we niet hopen dat mevrouw El-Bazioui in de komende 1000 dagen tot betere inzichten zal komen?)
Wat als een N-VA-burgemeester dit had geflikt?
(Aan de nieuwe Brugse burgemeester Dirk De fauw (CD&V), die nog voor zijn eedaflegging besloot om de hoogste communicatieambtenaar van zijn administratie opzij te schuiven.
Clusterhoofd Jonathan Nowakowski
*
zou namelijk te dicht bij de sp.a staan. Stel je even voor dat dit zou gebeuren in Antwerpen: De Standaard zou er een week lang een vette kluif aan hebben. Nu haalt het alleen De Krant van West-Vlaanderen.)
*
Wat ma
akt de ene poll tot nieuws en de andere niet?
ook gewoon een poll… Maar misschien dit keer met de juiste winnaar?
(Aan VRT-ombudsman Tim Pauwels, die niet zo lang geleden in De Zevende Dag heeft gezegd dat de nieuwsdienst voortaan weg moest blijven van polls, wegens niet wetenschappelijk genoeg.
Dat was net na een VRT-poll over het Migratiepact, waarin 80% van duizenden deelnemers zich had uitgesproken tégen Marrakech. Vorige week besloot de nieuwsdienst om toch veel aandacht te geven aan de verkiezing van
‘moordstrookje‘
tot Woord van het Jaar: nochtans ook gewoon een poll… Maar misschien dit keer met de juiste winnaar?)
Sinds wanneer zijn dát adelbrieven om lijsttrekker te mogen worden?
*
(Aan Conner Rousseau, die bij de volgende verkiezingen voor het Vlaams Parlement lijsttrekker zal zijn voor sp.a in kieskring Oost-Vlaanderen. De 26-jarige jongeman kan 2 adelbrieven voorleggen: hij verzorgt al 3 jaar de communicatie van John Crombez en hij is de zoon van Christel Geerts, gewezen sp.a-burgemeester van Sint-Niklaas. Er zijn nu 2 mogelijke verklaringen. Ofwel vervalt de ‘politieke vernieuwing’ van sp.a al meteen in het soort jeunisme en nepotisme dat ons eerder Freya Van den Bossche schonk. Ofwel vinden ze bij SP.a dat de communicatie van Crombez een beloning verdient.)
*
Welke vrouwelijke politici gooien hun charmes in de strijd?
*
(Aan VTM-verslaggever Dirk Van den Bogaert, die in het decembernummer van het VVJ-blad ‘De Journalist’ een tipje van de sluier oplicht: ‘Aan sommige vrouwelijke politici moet je als journalist bijna vragen of ze alstublieft wat afstand willen houden. Sommige zijn er bijvoorbeeld op uit om je bij elke begroeting een kus te geven, om zo een zekere vertrouwelijkheid te creëren. Maar dat hoef je echt niet toe te laten.’ )
*
Hoe goedgelovig denkt u dat wij zijn?
Het was dus geen ideologische outing: het was moedig vorserswerk!
(Aan politicoloog Carl Devos, die in Het Nieuwsblad uitlegt waarom hij vroeger in zijn eigen gemeente kandidaat was voor sp.a: ‘Ik wilde weten hoe het er aan de binnenkant van de politiek aan toegaat’. Het was dus geen ideologische outing: het was moedig vorserswerk! Een lokale sp.a-afdeling in Izegem is nu eenmaal dé plek waar alle geheimen van de Wetstraat geopenbaard worden.)
PORTRET - Elke dag, echt elke - zelfs godvergeten - dag van 2018 stond Kris Peeters (CD&V) in de krant, in het nieuws, in de spots. Er is geen ander die de nominatie meer verdient dan hij. Want Kris Peeters is geen gazettenpoliticus. Neen, neen, neen,
*
hij is wijzer dan dat. Immer rustig, immer beschouwend, immer het overzicht behoudend, gooit hij zich in elke verloren strijd waarvoor de partij hem roept of niet roept.
Rot-klusjesman
Het is dus wijs om Krist Peeters te nomineren als Doorbraak persoonlijkheid van het jaar.
Als er één politicus is die dit jaar de debatten heeft gedomineerd, dan is dat wel Kris Peeters. De held van de natie voor de ene, de tragische anti-held voor de andere. Maar wij zijn vol vertrouwen, op het einde van het verhaal heeft hij, met een knipoog,
zijn schaapjes op het droge.
*
Kris Peeters wordt onderschat. Hij wordt beoordeeld op de criteria van de korte termijn, Peeters ziet de lange termijn.
Kris Peeters kan dat, hij staat daar boven.
Kris Peeters is de man die alle rot-klusjes voor de CD&V moet opknappen.
*
Iemand nodig om altijd maar weer de CD&V op de kaart te zetten in de regering? Kris Peeters.
Hoop blijven geven aan de arco-spaarders? Kris Peeters doet dat.
Een regering zonder meerderheid proberen te doen regeren zonder vertrouwen in De Kamer? Kris Peeters verdedigt dat.
Een vrijwilliger nodig om de verkiezingen te verliezen in Antwerpen? Kris Peeters staat paraat. De risee van het Schoon Verdiep met een verhuis die niemand gelooft? Kris Peeters doet het.
Kop van Jut bij Kaaiman in De Tijd? Kris Peeters geeft present.
ris Peeters kan dat, hij staat daar boven.
*
Dé Vlaming Kris Peeters
de man zonder eigenschappen, de Vlaming
Maar wanhoop niet. Kris Peeters weet wat hij doet. Hij is de vleesgeworden CD&V, de staatsraison boven alles en als de partij vraagt, staat Kris paraat.
In dienst van het land, in dienst van de partij. Kris Peeters is zo dé Vlaamse politicus bij uitstek geworden. Hij is meer nog dan als Minister-President, Mister Vlaanderen. Dé underdog, dé antiheld, kortom dé Vlaming. Een wonder dat een politicus met dat palmares nog vernoemd en geprezen wordt door DE STANDAARD. Tenzij je zijn pure Vlaamsheid ziet of kadert als een ontkenning van het Vlaams-zijn. De identiteit van de politicus als anti-identiteit. De pur(s)e Antwerpenaar, de geïntegreerde trans-migrant die zichzelf bleef, de man zonder eigenschappen, de Vlaming.
*
Als je het zo bekijkt, begrijp je waarom Kris Peeters straks de Europese lijst trekt voor CD&V. Hij is de belichaming van het Europese ideaal zoals de Europese grootheden dat uitdragen. Hij is alles en niets tegelijk. Klaar voor de kosmopolitische elite. Die zijn ook van alle markten thuis.
Kris van Oranje
Neen, Kris Peeters staat voor de nieuwe CD&V. Hij zal volgend jaar oogsten na jarenlang zaaien. Ondertussen heeft de Antwerpse politicus (😉) zoveel krediet opgebouwd als anti-held dat Vlaanderen hem koestert of zal koesteren.
*
Vlaanderen zal hem in 2019 belonen voor zijn Vlaamse identiteit. Dat hij een bescheiden plaats inneemt in de lijst van meest geliefde politici, bevestigt enkel dat hij als echte underdog aan de race begint.
KRIS VAN ORANJE PEETERS
*
Kris Peeters is meer nog dan de belichaming van de echte Vlaming de nieuwe ‘van Oranje’. Neen, we zijn geen echte fans van die kermis van nieuwe adel die elk jaar opnieuw de nodige slippendragers aan het systeem wil binden. Maar als de Sire toch nog eens adelbrieven uitdeelt is Kris van Oranje Peeters met stip onze kandidaat.
*
De wapenspreuk heeft hij al: ‘Point n’est besoin d’espérer pour entreprendre, ni de réussir pour persévérer’(Het is niet nodig te hopen om te ondernemen, noch te slagen om te volharden). Voor iemand met een aanleg om zich in de verloren strijd te werpen, de ideale keuze. Hij heeft al bewezen zijn spreuk te verdienen.
Kris Peeters is dé man van 2018. Hij verdient het om figuur van het jaar te worden als opmaat naar 2019. Waar zijn genie zal blijken. Wij bij Doorbraak hebben het gezien. Wij alleen.
Het ‘kind’ Trump ruimt de rotzooi van de ‘volwassenen’ op
President Donald Trump beslist de Amerikaanse troepen uit Syrië terug te trekken en ook nog eens de helft van de soldaten uit Afghanistan. Zijn minister van Defensie, Jim Mattis, werd niet geraadpleegd.
Mattis was het oneens met het besluit en besloot zijn ontslag aan te bieden. Hij gaat weg eind februari.
Een hoop beslissingen
Het is de afgelopen dagen druk in Washington, zoals steeds op het eind van het jaar. Tijdens deze periode vorig jaar werd de grote belastingverlaging goedgekeurd. Dit jaar is er voor politieke junkies opnieuw veel lekkers.
Gazet & Kijkbuisvuller in ware gedaante
*
Ondergesneeuwd, want een groot succes voor Trump, is de hervorming van straffen voor criminelen.
Van Jones, een linkse activist en politiek commentator, zei dat het dankzij de president was dat deze hervorming eindelijk tot stand komt. Jones, die Trump op CNN vaak zwaar op de korrel neemt, was aanwezig tijdens de ondertekening en kreeg een pen uit de handen van de president. Vele niet-gewelddadige veroordeelden, disproportioneel veel Afro-Amerikanen, zullen hierdoor vrij komen en een nieuwe kans krijgen in de samenleving.
Verder is er nog de ‘shutdown’, de sluiting van een gedeelte van de overheid.
Maar het dominante nieuws van afgelopen 48 uur was toch wel de terugtrekking van de troepen en het daarbij horende ontslag van minister van defensie Mattis.
Soldaten terug naar huis, ‘Partij voor Oorlog’ ontevreden
Voor de mensen die lijden aan het Trump Derangement Syndroom (TDS) zijn het weer moeilijke dagen. Ook in de pers kwamen hysterische TDS-lijders weer volop aan bod naar aanleiding van de aangekondigde terugtrekking van 2.000 (?) Amerikaanse troepen die gelegerd zijn in Syrië. Ook 7 000 soldaten uit Afghanistan (zowat de helft van de aanwezige soldaten) komen terug naar huis.
Als we de media moeten geloven is dat een enorm dwaas besluit. De ‘experten’ – politieke commentatoren, liberale internationalisten, neoconservatieve Republikeinen en andere genieën die werken in de denktanks van Washington DC – verenigen zich in hun veroordeling van de president.
Deze mensen zijn ook bekend onder de term: de ‘Partij voor Oorlog’.
Donald Trump, die in de ogen van deze ‘experten’ een absolute idioot is die totaal ongeschikt is voor het presidentschap, heeft van de wereld weer een onveiligere plaats gemaakt. Trump deed dat al eerder met Noord-Korea.
In de ogen van deze mensen kan de wereld enkel maar veiliger zijn als de wereld kennismaakt met het beste westerse exportproduct: democratie. De ‘Founding Fathers’ van de Verenigde Staten wilden deze export stimuleren door deze Verenigde Staten als voorbeeld te laten dienen. Volgens de hedendaagse ‘experten’ gaat dat allemaal te traag en moet het Amerikaans leger deze onmogelijke taak op zich nemen.
Mijn vraag luidt eerlijk en oprecht: wie gelooft die mensen nog? De Verenigde Staten zijn vandaag al meer dan 17 jaar verstrikt (én in feite al veel langer) in het wespennest van het Midden-Oosten. Kan er iemand met de hand op het hart zeggen dat het Midden-Oosten daarvan beter is geworden?
*
In Afghanistan zitten de Amerikanen al 17 jaar en nog moeten John, Troy, Hector, Stacy, Erica en Keisha,… naar het andere eind van de wereld vliegen om het land te gaan verdedigen. Ten tijde van de Irak-oorlog, zei de linkerzijde nog: ‘Yankee, go home!’. Omdat Trump de troepen wil terugtrekken, zet die linkerzijde zich nu op één lijn met de neoconservatieven en moeten de Amerikaanse troepen overal ter wereld blijven. Een zuiver voorbeeld van het
Trump Derangement Syndroom.
Inzake Syrië heeft Trump altijd gezegd dat de missie duidelijk is: IS verslaan en terugkeren. Nu IS zo goed als verslaan is, is het de logica zelve dat de Amerikanen terugkeren. Critici zeggen: ‘Zie je wel dat Trump een Russische agent is! Hij geeft Syrië over aan Poetin!’ En wat dan nog? Who cares?! Voor liberale internationalisten en neoconservatieven zullen er nooit te weinig redenen zijn om jonge Amerikanen als helden te laten sterven voor het vaderland. Dat die locatie van overlijden 10 000 kilometer van hun woonplaats ligt, is slechts een detail.
Daarnaast is de menselijke tol onder de ontvangende bevolking torenhoog. Ze zien de Amerikanen niet als bevrijder, maar als bezetter. Dan zwijgen we nog over de astronomische kostprijs van al die oorlogen. De schattingen lopen uiteen, van 6.000 tot 8.000 miljard dollar.
Dit moet eindigen.
Trump moet zich focussen op non-interventie
Met Mattis vertrekt één van de laatste ‘volwassenen’ uit het Witte Huis. Met die term bedoelt men mensen die op goedkeuring van het establishment kunnen rekenen. Want, dat was wel opvallend. De tranen over het vertrek van Mattis gecombineerd met het gejammer over het feit dat generaals John Kelly en Herbert McMaster ook vertrekken of vertrokken. De krokodillentranen van de Democraten zijn echter nogal ongeloofwaardig. De Democratische senator Kirsten Gillibrand verzette zich twee jaar geleden tegen Mattis zijn benoeming en zei toen ‘de burgerlijke controle over het leger is een essentieel punt van onze democratie.’
Trump heeft getoond dat hij, desnoods tegen de generaals in, beslissingen neemt over Defensie. Hij, de President, buigend op een verkiezingsoverwinning, heeft daar ook alle recht toe. De legerleiding in het Pentagon mag advies geven, maar het is de verkozen President die finaal de marsrichting van het buitenlands beleid en het leger bepaalt.
Trump moet nu echter doorgaan. Hij moet het principe van non-interventie, dat nauw aansluit bij zijn geliefde term ‘America First’ eindelijk omzetten in beleid. Hij kan beginnen met de volledige terugtrekking uit Afghanistan, waar de VS nu onderhandelt met
de Taliban.
*
Maar hij kan vooral het debat starten over het einde van de Amerikaanse oorlogen in het Midden-Oosten. Iedereen kan er maar wel bij varen. De President ook. Zijn voorgangers Richard Nixon en Dwight Eisenhower namen de populaire beslissing om troepen terug te trekken. Ze werden er electoraal voor beloond.
Starheid, het is het worm-vormige aanhangsel van Prinzipienreiter. Als dat ‘ontsteekt’ (niet toevallig aan het uiteinde van de blindedarm), is het hele lichaam in gevaar en is een dringende operatie noodzakelijk.
**
Doordrammer…
*
De samenleving is zo’n lichaam, en wie blindelings de wet laat voorgaan op menselijkheid, riskeert een dodelijke infectie. Want ook wetten zijn des mensen, en daarom onderhevig aan ontwikkeling en wijziging.
Fascistische erfenis
Dat radicale staatsnationalisten en een verknipt systeem van ultra conservatieven meer dan eens een ontsteking oplopen, daarvan getuigt de moderne en hedendaagse geschiedenis. De koloniale oorlogen, de Wereldoorlogen, de implosie van Joegoslavië, de Syrië crisis, de zogenaamde Arabische Lente, de ontwikkelingen in Hongarije, het zijn maar enkele voorbeelden van hoe misbruik van de wet in naam van de wet tot spanning, koorts en onderhuidse aandoeningen leidt.
*
Het meest voor de hand liggende voorbeeld is allicht Spanje, dat nooit afscheid heeft genomen van zijn fascistische erfenis.
Partido Popular
*
De kwelduivel heet nog altijd de Partido Popular. Officieel van centrumrechts-christelijke strekking, in de aderen de regelrechte opvolger van de Falange onder dictator (“caudillo”, Führer of Leider) Franco. Ik herinner me hoe ik met Wilfried Martens destijds naar Madrid vloog om José María Aznar – kleinzoon van een Baskisch fascist en zelf leider van de falangistische studentenbeweging FES – te verwelkomen als volwaardig lid van de
*
Europese Volks Partij in 1991. De rillingen liepen over mijn rug toen de aanhangers leuzen riepen en met gestrekte rechterarm fascistisch-nationalistische liederen zongen. Ik was niet vergeten dat de PP gewoon haar naam had veranderd. Eerder heette ze Allianza Popular, na Franco’s dood opgezet om zijn politieke ideeën voort te zetten. Ze was gesticht door Franco’s minister van Binnenlandse Zaken Manuel Fraga. De PP heeft nooit blijk gegeven van enige inschikkelijkheid, op wat kosmetische ingrepen na toen ze Baskische en Catalaanse steun nodig had om een regering te vormen in 1996. Ik ben Guy Verhofstadt nog altijd dankbaar dat hij mij gered heeft van Aznars lijfwachten, toen ik ongewild de Spaanse premier tegen de grond werkte in mijn ijver Verhofstadt te interviewen in Madrid.
Genegeerde spoken
Mariano Rajoy,
voormalig woordvoerder van Aznar, en door hem opgetild tot vice-secretaris-generaal en ettelijke keren minister, was even gebiologeerd door soevereiniteit en ondeelbaarheid van het land als zijn politieke voogd. In de Catalaanse crisis toonde hij zich nog onbuigzamer en nog minder vergevingsgezind dan Aznar. Dat hij uiteindelijk de baan moest ruimen door geïnstitutionaliseerde financiering van zijn partij (sinds 2000) mag al een wonder op zich heten. Dat zo’n man dan de grondwet en de scheiding der machten inroept om niet over devolutie overleg te plegen, is op zijn minst pervers te noemen.
De Brexit had duidelijk spoken opgeroepen die liefst genegeerd werden.
Natuurlijk had Spanje geen uiterst rechtse partijen nodig, aangezien de PP op sluipende wijze iedereen had opgeslorpt die de nostalgie naar de dictatuur hoog in het vaandel voerde. Er was een koning nodig om de prille democratie van 1975 te redden op 23 februari 1981, toen ex-luitenant-kolonel Antonio Tejero gewapenderhand het parlement binnenstormde en legerleiders de noodtoestand uitriepen. Dát was geweld. In de Catalaanse afscheiding van 2017 kwam het enige geweld, andermaal, uitsluitend van diezelfde Guardia Civil tegen vreedzame betogers na de volksraadpleging. De Raad van Europa en de Commissie van Venetië hebben daarop aanbevelingen gedaan, die Madrid gewoon naast zich neergelegd heeft. Een koning was deze keer afwezig. Felipe VI had zich, naar het woord van Duits ALDE-coördinator en FDP-ijveraar Wolf Wiegand ‘mit einer unsensiblen Rede bereits selbst disqualifiziert’ om tot een vreedzaam gesprek te komen. Ook de EU – en met name Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker – keek nadrukkelijk de andere kant op met als voorwendsel dat alleen de grondwet gold en het dispuut uitsluitend een interne Spaanse kwestie was. (De manier waarop Juncker twee decennia de Luxemburgse banken uit de wind heeft gezet laat dan een wrange nasmaak na). De Brexit had duidelijk spoken opgeroepen die liefst genegeerd werden.
Het radicaal nationalisme van Vox
Vox wil de restauratie van de autoritaire, conservatieve staat.
De verrassing bij de verkiezingen in Andaloesië van 2 december kan dan ook alleen de naieven verbazen. Spanje achtte zich gevrijwaard van uiterst rechtse populisten. Dat blijkt nu wishful thinkingte zijn, het fascisme heeft onderhuids altijd voortgebroed. Het ranzige partijtje Vox, dat zelfs rechtse NVA’ers als Sander Loones de kriebels geeft, klopte alle peilingen en pakt 12 van de 109 zetels in het deelstaatparlement. De zelfingenomenheid van de PP lag aan spaanderen, want de stemmen heeft Vox niet gehaald bij de regerende socialisten van de PSOE (die zware verliezen leed maar de grootste partij blijft met 33 in plaats van 47 zetels), wel bij de PP, die ook stemmen verloor. Natuurlijk is een rechtse combine nu het lekkers dat men zich voorspiegelt, want net als de PP is ook de PSOE – al goed 36 jaar aan de macht in Andaloesië – verwikkeld in endemische corruptieschandalen. Dat verklaart hun terugval, mede door de blijvende hoge werkloosheid (23%, en zelfs het dubbele voor jongeren) én de fors toegenomen inwijking van Afrikanen (50.000 dit jaar), die als goedkope arbeidskrachten snel in de landbouw worden ingezet, terwijl de overheid een oogje toeknijpt. Vox had ingezet op die twee feilen, maar reed tegelijk hoog mee op de golven van radicaal nationalisme. Vox eist de afschaffing van de zelfstandige deelstaten (die, in vergelijking met pakweg Vlaanderen, meer bevoegdheden en financiën hebben), de opheffing van alle plaatselijke tv-zenders, het terugschroeven van de bevoegdheidoverdrachten (waar in België ook Didier Reynders aan werkt, zeker op het vlak van buitenlandse handel – die overigens voor 86% door Vlaanderen wordt gerealiseerd – en dat van de diplomatie, getuige zijn onwil om de Vlaamse regering te verdedigen als Spanje de diplomatieke banden verbreekt vanwege een strenge veroordeling voor ondemocratisch gedrag door parlementsvoorzitter Jan Peumans). Vox wil de restauratie van de autoritaire, conservatieve staat. Herstel van de godsdienstprivileges voor de (destijds sterk collaborerende) kerk, migratie afblokken, behoud van de stierengevechten (Hemingway zal blij zijn), afschaffing van homohuwelijken en wetten tegen huishoudelijk geweld, en dies meer.
Dat zo’n klein fascistisch partijtje, amper gesticht in 2014, nu kingmaker kan worden in Spanje laat het ergste vermoeden. Want zowel de PP als de nochtans liberale Ciudadados (C’s) vrijen Vox op om toch maar een rechtse regering te vormen die terug kan naar de veilig geachte, gesloten, afgeschermde eenheidsstaat. Dat openbaar aanklager Pablo Llerina al vier maal (in Brussel, Duitsland, Schotland en Zwitserland) een blauwtje heeft gelopen inzake de vervolging van liefst 18 Catalaanse separatisten voor “rebellie” (een nogal fantaisistische interpretatie van de grondwet, die uitdrukkelijk melding maakt van een gewelddadige opstand), raakt hen niet. Dat het Grondwettelijk Hof zich niet gehouden heeft aan een uitspraak na ten hoogste dertig dagen over de ‘voorlopige” hechtenis van negen gevangen politici, wordt onder de mat geveegd. Dat Llerina zelf zich moet verantwoorden voor de Brusselse rechtbank voor misbruik van macht is een voetnoot. Al trekt de regering 540.000 euro uit voor zijn verdediging, terwijl Catalonië beschuldigd wordt van misbruik van overheidsgeld om het onafhankelijkheidsreferendum op te zetten. Dat een van de aanklagers … Vox is! Dat de vertragingstactiek door de EU aanvaard wordt, is hemeltergend – want natuurlijk staan Spanje drie verkiezingen te wachten in 2019. Wellicht begint het proces tegen de Catalanen “voorjaar 2019”, een handige manier om politiek ongeschonden uit de stembusgang te komen. Het Hooggerechtshof denkt dat zo’n proces zeker drie maanden zal duren, genoeg om de fatidieke datum van 25 mei te overschrijden voor een verdict. Waarbij opvalt dat de openbare aanklager forsere straffen vraagt dan de staat (17 dan wel 12 jaar tegen Oriol Junqueras). Carles Puigdemont blijft vogelvrij verklaard, al is hij een vrij man in de rest van de Unie.
Spaanse Spook
Het is wachten op de eerste verstandige en vastberaden Spanjaard
Wat zich nu voordoet is wat Willy Vandersteen al beschreef in Het Spaanse Spook. De gratie die de Spaanse koning verleende aan het onafhankelijkheidsgezinde Kriekebeek wordt door Alva in het haardvuur gegooid om zijn ongehoorzaamheid aan de wet te verbergen, en zijn wraak toch te laten doorgaan. De geest van Don Persilos, die door drankzucht een machtsgreep niet kon verijdelen en daarvoor moet boeten, grijpt gelukkig in en redt de vrijbrief. Het is wachten op de eerste verstandige en vastberaden Spanjaard om in alle openheid een gesprek aan te gaan, en te dokteren aan een vergelijk – liever dan de poorten van de Inquisitie opnieuw open te zetten. Pierre De Geyter componeerde in 1888 al de Internationaleop woorden van Henriette Roland-Holst: “De staat verdrukt, de wet is logen”. Als Europa dat ter harte neemt, zal veel van het scepticisme en het “identitaire” discours verdwijnen.
22 DECEMBER 2018
Lukas de Vos
Voormalig VRT reporter
*
Naschrift
bij deze reproductie.
*
Het woord ‘ranzig’ verraadt de schrijver. Al is de rest van het opstel i.v.m. het te verwachten Arrest over de Catalaanse Onafhankelijkheid (rond 25 Mei 2019) best interessant. Als tenminste tegen die datum deze EU nog bestaat….
Hieronder krijgt de lezer de ware toedracht der feiten rond de zoveelste ‘Regering’ in weg-lopende welstandzaken..
Al vraag ik me toch af, of het niet te vroeg is, dat de kaarten nu al herschud dienen te worden. Het is minstens nog zes maand wachten vooraleer de Kiezer de juiste richting kan aangeven.. Hoe wij het ondertussen zullen van af moeten brengen om te overleven, is in Gods handen.
*
Hoe ondergaand Marxistisch Linkxs wel is, moge blijken uit het stukje van de hand van Lukakske Devos dat in voorbereiding is. Die richt de blikken naar Andalousië in Spanje en is er niet goed van. Gaat dat ‘ranzige’ gedoe van de herbronning daar nu ook al beginnen?
In België Coburgia, het erfgoed van Polle-met-den-Baarde, de negerkiller, kan je geen verkiezingen winnen. Want dat Land is een Bananenrepubliek.
*
Het laatste wapenfeit van Michel II was net zo idioot als zijn Marrakesch-demarche.
Generaal Michel II trok met zijn trollenleger naar de slag om de begroting, het werd zijn Waterloo. De Waalse smurfen-calvarie chargeerde op links maar bleef steken aan de Gaverbeek waar het voetvolk van Peter De Rover hem opwachtte. De Vlaamse smurfen waren het niet eens met hun franskiljonse leider en trokken op rechts ten aanval, waarop het rode leger een schijnaanval door het midden plaatste. Meer was niet nodig om de premier slagzij te doen halen. Het laatste wapenfeit van Michel II was net zo idioot als zijn Marrakesch-demarche.
In zijn strijd om internationaal zijn gezicht te redden, maakte Charles Michel zich in België grenzeloos belachelijk. Hij trok als David ten strijde tegen Goliath maar vergat zijn slinger en er lagen geen stenen onderweg. Zijn strijdmakkers Peeters, De Croo, De Block en De Crem kregen een verzwaard harnas, maar vielen van hun paard nog voor ze hun stal uit kwamen gewaggeld.
Lakens commedia dell’arte
*
De nederlaag van zijn Mexicaans leger erkennend trok Michel II na zijn tiendaagse veldslag van politieke incompetentie naar het Paleis om het ontslag van zijn dwergregering aan te bieden. Na enkele keren te hebben aangebeld opende Koning Filip de deur in zijn tricolore pyjama.
‘Michel gij ier zo laat, ge weet toch dat ik na de buurtpolitie ga slapen?
’Ja maar de regering is kevallen‘ verdedigde Charles zich.
‘Oei en eeft ie zich pijn gedaan?’ schertste de Koning.
Charles lachte zo groen als Calvo en werd van woede zo rood als Di Rupo. In feite was de nu technisch werkloze Koning verheugd met dit nieuws, hij mocht eigenlijk nog eens doen alsof hij werkte.
de commedia dell’arte van het Lakens theater
*
Nadat de partijvoorzitters op de koffie mochten bij een regeringsleider zonder regering, konden ze koninklijke petit fourtjes gaan smullen bij een koning zonder land. Wat er na de commedia dell’arte van het Lakens theater ook beslist wordt, vervroegde verkiezingen of niet, we krijgen een regering van slepende zaken tot aan de verkiezingen van 26 mei 2019.
Hoewel Leterme pas echt een goede premier werd toen hij 541 dagen niets mocht doen, deed hij dat niet tijdens een verkiezingscampagne. Een regering zonder meerderheid voor elk dossier naar het parlement sturen waar electoraal ingegraven politieke partijen elkaar in volle campagne-modus de kop afbijten, is onbestuurbaarheid en immobilisme installeren.
Er is geen ontkomen aan, de parlementaire campagne messen worden geslepen en persoonlijke verwijten zullen niet gespaard worden.
De ene bocht is de andere niet
*
Wie water en vuur wil verenigen ziet water verdampen of vuur uitdoven.
Wie dacht dat politici die elkaar de verdoemenis in wensen niet samen willen besturen vergist zich. In Antwerpen hebben Bart De Wever en Tom Meeuws elkaar het laatste jaar meermaals de politieke dood toegewenst. Dat ze nu elkaars lijk opwarmen tijdens het smeden van een machtsverbond, is spugen in het aangezicht van hun kiezers. Dat Vlaams-nationalistisch geel en socialistisch rood samen het hypocriete oranje van de CD&V wordt, is geen toeval. De bocht naar links van De Wever moet niet onderdoen voor de ruk naar links van Michel II. De Wever loopt in dezelfde val als destijds Verhofstadt. Het sociaal blazoen van uw partij opblinken met rode boenwas is verdampen tot een traditionele partij van de middelmatigheid. Wie water en vuur wil verenigen ziet water verdampen of vuur uitdoven.
De VLD van Verhofstadt had als rebelse rechtse partij in de peilingen ooit 28%, maar tuimelde als softe centrumpartij al snel naar 15%.
Icarus…..
*
Frankenstein
België is een Frankenstein van dode ledematen en een Cerberuskop
Onze democratie en ons electoraal systeem daveren op hun grondvesten en vertonen meer barsten dan de viaduct van de E17 in Gentbrugge. Mochten we vandaag vrije verkiezingen hebben met stemrecht, dan trekt amper 50% van de Belgen naar de stembus. In België kan je geen verkiezingen winnen. Je kan ze enkel winnen in rechts Vlaanderen, groen Brussel of links Wallonië. De federale regering heeft geen echte democratische waarde, maar is eerder de consensus van een consensus op basis van verschillende verkiezingen met andere partijen, politici en ideologieën. Wanneer je dan nog eens een beleid moet voeren met een Waalse en een Vlaamse media die verschillende interpretaties van de realiteit brengen, is de chaos compleet. België is een Frankenstein van dode ledematen en een Cerberuskop.
*
Hervorm het volledige systeem of hervorm het land, want ooit val je zonder stroom om Frankenstein tot leven te wekken.
*
23 DECEMBER 2018
Jasmijn Walldorf
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
**
Mijn persoonlijke bezorgdheid situeert zich a.h.w. tussen hemel en aarde. Dit is tussen hoop en vrees.
De oude tricolore gewaden zijn door en door versleten, en de weefstof voor de eigen soevereiniteit voor de nieuwe samenleving moet in gans het Avondland nog aaneen genaaid worden… Van Andalousië, over de Laars van Italië tot in het van levenskracht trillende Noorden. Want daar leven mannen zoals Vaclav Klaus, de realisator van de Fluwelen Scheiding tussen Tjechië en Slowakije. Het is ook dààr dat de Visegrádgroep het voortouw hebben opgenomen op de wilde immigratie aan banden te leggen….
Hoe hard ook Georges Soros de zich schatrijk gestolen Hongaarse Jood
en boezemvriend van dc Hitlary Clan
*
zijn best doet, hij krijgt de vernieuwer Viktor Orban daar niet van de Macht. Want de Hongaren, dat is een door-en-door traditioneel Christelijk volk dat alles af weet van Marxistische dwingelandij, het stokpaardje van de mislukte Moslim Broeder Mohbama.
*
Het ‘Nationalisme’ van vroeger is een veel te beladen term geworden en wordt best stilaan vervangen door het begrip ‘soevereiniteit’ wat een ander woord is voor zelfstandigheid en onafhankelijkheid.
*
Adios, la Belgica. Geen ‘Merciie’ voor de lift doorheen de laatste 200 jaar. En tot nooit meer….
Al jàààren duurt de konkelfoezrij over de nutteloosheid van de Senaat. Kost alleen maar hopen geld (dat al even lang uit de zakken der Vlamingen wordt getrommeld) en brengt niets op.
De enige verdienste ervan is, dat het de schijn heeft de Elite van Coburgia van de nodige zuurstof te voorzien. Via de zuurstof-leiding uit Vlaanderen. Eenrichtingsverkeer, dat spreekt vanzelf. En misschien wel via ondergrondse pijpleidingen van wel 10 meter diameter. Jammer genoeg altijd zonder zinkgaten omdat geldstromen veel geruislozer verlopen dan drinwaterstromen…
*
En nu, met zicht op de kerstboom, pleegt een beruchte kijkbuis-vuller een artikel vol zelfbeklag over diezelfde Senaat.. Net nu Zaan Pier Van Rossem er niet meer is om te sakkeren dat het begot allemaal godgeklaaagd is…
*
Ons Ma Zaliger zei daarover dan altijd ‘dat ons Here van eljk zijn getal moest hebben’ – en ze had nog gelijk ook.
De vraag die ik mij stel, is alleen wat een ge-autoriseerde lettervreter komt doen op onze Sociale Media. Of zou het kunnen, dat die stoemelings heeft vastgesteld dat buurmans gras toch weer wat groener is?
Toch bedankt voor de fijne veropenbaring uit de koker van een klokkenluider of spijt-optat. Cijfermateriaal om duimen en vingers af te likken. Welkom, vriend Jan, in de vriendenkring. En vergeet vooral niet deze bijverdienste te vermelden op je Aangite Aj 2019 bij de Belastingen….
De begroting van de Senaat voor 2019 is vastgelegd op 40.000.000 euro. Dat is nog altijd een smak geld, maar toch alweer 4,76% minder ten opzichte van vorig jaar. In 2013, net voor het begin van deze legislatuur, bedroeg de senaatsbegroting nog 69.881.000 €. Het huidige budget ligt dus 42,67% lager. Weinig overheidsinstellingen doen beter. Het overgrote deel van de dotatie (45,90%) gaat naar de lonen van het statutaire personeel. Op 1 januari 2019 telt de Senaat nog 187 voltijdse personeelsleden. In 2019 gaan er nog eens 14 met pensioen. Anderen, zoals het veiligheidspersoneel, vallen sinds 2018 ten laste van de Kamer. Voor de Senaat een besparing, maar aangezien hun lonen hoe dan ook betaald moeten worden, maakt het voor de belastingbetaler weinig uit. Ook op andere posten wordt er bespaard, maar dat is peanuts vergeleken met de personeelskosten.
Minder goed nieuws is, dat 40 miljoen euro beschouwd wordt als het minimum minimorum
De Senaat kost de Belgen dus elk jaar minder en dat is het goede nieuws. Minder goed nieuws is, dat 40 miljoen euro beschouwd wordt als het minimum minimorum, althans volgens SP.a’er Bert Anciaux, die naar jaarlijkse gewoonte de begroting mocht toelichten in het halfrond. Volgens de socialistische fractieleider komt de werking van de Senaat in het gedrang als de dotatie nog verder krimpt. Bij de voorstelling van de begroting in 2015 zei Anciaux, dat de relevantie van de Senaat zou worden afgemeten aan de kostprijs van de instelling. Hij bedoelde daarmee dat de bevolking en de rest van de politiek het bestaan van de Senaat zouden blijven aanvaarden op voorwaarde dat de instelling niet te veel kost. Toen leek een bodembudget van 20 miljoen euro hem mogelijk, op voorwaarde dat nog meer uitgavenposten ten laste zouden vallen van de Kamer. Zoals met het veiligheidspersoneel gebeurd is.
De zingende castraat
daarom zal deze politieke castraat het vermoedelijk nog wel een tijd uitzingen
Maar een dergelijke vestzak-broekzakoperatie is volgens de voorstanders van de Senaat niet wenselijk. De Senaat nog verder budgettair uitkleden zou het prestige van de Eerste Kamer nog meer kelderen, en dat willen de aanhangers uiteraard niet. Zij dromen van een Senaat die desnoods nog 100 jaar meegaat, liefst met bevoegdheden die worden uitgebreid. En daarom zal deze politieke castraat het vermoedelijk nog wel een tijd uitzingen. Minstens nog een legislatuur, want voor 2024 kan er niets veranderen. Een opheffing van de Senaat, of een nieuwe aanpassing van zijn bevoegdheden, vereist immers een grondwetswijziging. Die kan alleen doorgaan als het huidige parlement de grondwet, of bepaalde artikelen daaruit voor herziening vatbaar verklaart.
Ik zie weinig aanleiding daartoe, integendeel. Tijdens haar afscheidstoespraak (ze wordt eerste schepen in haar geboortestad Luik) stak ex-voorzitter
Christine Defraigne
de loftrompet over de nieuwe Senaat, waarin ze 15 jaar zitting had waarvan 5 als voorzitter. Defraigne pleitte ook onverbloemd voor het herfederaliseren van bevoegdheden. De Vlaamse partijen zijn dus gewaarschuwd, want het heimwee naar la Belgique à papa is bij sommigen nog zeer levendig. En niet alleen in Franstalig België. Ook in Vlaanderen zijn er nog heel wat politici die de nostalgie naar een viriele Senaat en het oude België koesteren.
*
22 DECEMBER 2018
JAN BECAUS
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
**
Volgens mij is als ‘Meneer de Senator’ in taal en beeld aangesproken worden, een eervolle zaak voor de hele familie tot in heet 7de knoopsgat. Maar moet dat dan blijven zoveel geld kosten? Het baat immers om een bedrag dat de pensioenen van zoveel mensen bijna zou kunnen verdubbelen.
Ik zie het eerder omgekeerd. Laat de Dames en Heren tegen elkaar opbieden om een van die vele tientallen ‘postjes’ te mogen bekleden. En dus de zo fel begeerde titel te mogen voeren. Dat zou een mooie ‘Vaderlandse’ geste zijn die vooral de (lege) Schatkist zou ten goede komen.
De ’uitverkorenen’, d.i de meest biedcenden zouden dan bijvoorbeeld eenmaal per jaar en in ceremonie-kledij (verplicht) op de koffirklets kunnen gevraagd worden bij het Staatshoofd. Uiteraard op diens kosten en in het Fransoos..
*
Enne, o ja. Voor ik het vergeet. Per gepresteerd dienstjaar zouden die recht moeten hebben op een … jaarlijks herhaalde Staatsbegrafenis. Met daar boven op een plechtig TE DEUN LAUDAMUS in de kathedraal van St Goedele in Broeksèl. Plechtige Vaderlaandse Dienst, met trompetstoten, voorgegaan door de Kardinaal in volle ornaat. Et recht om daarna tekens wer voor eeuwig en een dag ter ruste te worden gelegd onder een mooi witgekalkte grafsteen.
Na de snelle en gemakkelijke veroveringen van de moslims die werden geschetst in deel 1, verliepen hun verdere gebiedsuitbreidingen die in dit deel 2 worden geschetst, trager en moeilijker.
*
Veroveringen van de Maghreb, Spanje, Centraal-Azië en Indus-vallei
De Profeet Mohammed
(570-632)
Echte naam Muḥammad ibn ʿAbdullāh
Bijnaam Al-Amin (de betrouwbare)
*
Deze gebieden liggen veel verder van Medina en Damascus dan de tot A.D. 650 veroverde gebieden. Damascus was sedert 661 de hoofdstad van de Umayyaden dynastie. Deze nieuwe veroveringen waren moeilijker en langduriger. De Maghreb ligt ten westen van Egypte en bestrijkt de hele noordkust van Afrika of het huidige Libië, Tunesië, Algerije en Marokko.
*
Centraal-Azië behelst het gebied tussen de oostgrens van het huidige Iran tot de meest westelijke provincie in het huidige China, Sinkiang. Dat gebied omvat de volgende huidige landen of delen ervan, volgens de klok: Turkmenistan, Oezbekistan, Kazakhstan, Kirgizië, Tajikistan, Afghanistan en Pakistan. De gouverneurs van de kaliefen in respectievelijk Fustat, het latere Caïro, en Merv, organiseerden die veroveringen.
De Maghreb en Spanje
Na de inname van Egypte rond 650 zullen een 60 jaar nodig zijn om de Maghreb in te nemen. De taaie Berbers zorgen er voor tegenwind, meer dan de Byzantijnen. De val van Carthago, de belangrijkste Byzantijnse stad in de Maghreb, in 698, en wat later de bouw van de buitenpost Tanger in het uiterste westen tegenover Gibraltar, voltooiden de verovering van de Maghreb.
De overtocht naar Spanje in 711 door de islamitische Berberleider Tariq in dienst van de Arabieren was waarschijnlijk bedoeld als rooftocht ter compensatie van het gebrek aan soldij. Maar deze plundertocht werd het begin van de Arabische aanwezigheid in Al Andalus gedurende 800 jaar.
Er was wrevel tegen de uitbuiting door de islamitische veroveraars van de Berbers als slaven. Er volgden vele Berberse opstanden. Ook als bekeerlingen tot de islam werden de Berbers lang als onbetrouwbaar beschouwd. Zij apostaseerden vaak.
In 698 werd een grote opstand onderdrukt die onder leiding stond van
de Berbervrouw Kahina
in het Aurèsgebergte. Vanuit deze bergen in het oosten van het huidige Algerije startte ook de onafhankelijkheidsstrijd tegen de Fransen in 1954.
*
Dat was niet het laatste Berbers verzet. Hun grote opstand in de Maghreb in 740-741 zou er mede voor zorgen dat na de nederlaag van de Spaanse islamieten tegen de Franken in 732 in midden-Frankrijk, geen nieuwe pogingen werden ondernomen om ten noorden van de Pyreneeën door te stoten.
Potiers
*
In de 11de eeuw, na het verval van het Cordoba-kalifaat van de Umayyaden in de 10de eeuw, namen de islamitische Berberse Almoraviden de leiding van het islamitische Spanje van de Arabieren over. In de 12de eeuw grijpen eveneens islamitische Berbers, de Almohaden, de macht. Die waren puriteinser, intoleranter en wreder dan de eerste veroveraars.
Centraal-Azië en de Indusvallei
Na de verovering van Merv in 651 zou de onderwerping van het toch niet zo omvangrijke Transoxanië, dat grotendeels samenvalt met het huidige Oezbekistan, met de legendarische steden Bukhara en Samarkand op de zijderoute, nog 100 jaar duren. Deze veroveringen werden brutaler. Die volkeren waren reeds lang zelfstandig. Ze lieten zich niet gemakkelijk onderwerpen. De rijkdom van de streek prikkelde de plunderzucht. De zijderoute liep erdoor. Vóór de islamieten kregen de Perzen er slechts moeilijk voet aan wal, maar hun culturele invloed was er groot. Velen spraken er Perzisch of Perzisch-getinte dialecten of talen zoals in het huidige Tajikistan en Afghanistan.
Deze veroveringen werden ook vertraagd en bemoeilijkt door twisten tussen de verschillende Arabische stammen, een oud zeer dat moeilijker kon bestreden worden door de 4000 km afstand van Damascus, de zetel van het kalifaat. In dit verre gebied lag de broeihaard van de burgeroorlog van 743 tot 750, waarna de Abbasiden vanuit Bagdad de plaats innamen van de Umayyaden in Damascus.
De invloed van de Perzische cultuur, die zelf reeds was bevrucht door de Griekse, werd dominanter. De ‘perzificatie’ van de islam zette zich door. Gedurende eeuwen was de Perzische cultuur een unicum. Die werd dan ook snel geassimileerd door zowel de Arabieren als door latere Turkse dynastieën die over Perzië regeerden. Ook de Spaanse Umayyaden lieten zich beïnvloeden door de Perzische cultuurelementen van hun aartsvijanden, de Abassiden. Naast beïnvloeding is er ook beïnvloed worden. Zo was de Perzische dynastie van de Achaemeniden (559-330 v.C.) een welwillende voedingsbodem geweest voor assimilatie van de cultuur van overwonnen of aangrenzende volkeren zoals de Griekse, Egyptische, Mesopotamische, hindoeïstische en boeddhistische. Een ingesteldheid die vaak leidt tot grote culturen.
Op de grens met het Verre Oosten
In Transoxanië bestonden vele vorstendommen met hoofse, ridderlijke gewoonten en een sterke onafhankelijkheidsdrang. Die drang werd ook gedeeld door de nomadenstammen van Turken, volkeren die eeuwenlang vanuit het Altaï gebergte, ten noorden van Mongolië, zuid- en zuidwestwaarts waren getrokken. Ook Mongolen zijn ten dele een Turkenvolk. Het Oezbeeks en het Turkmeens zijn Turkse talen.
Toch werd China door Arabische en autochtone moslims verslagen in 751 in Talas, in het zuidoosten van het huidige Kazakhstan
Die grensgebieden hadden trouw gezworen aan de Chinese keizers van de Tang-dynastie (618-907). Door plaatselijke vorsten en nomadische Turken werden de Chinezen aangezocht mee te strijden tegen de Arabieren. Maar de Chinezen hielden de boot af. Die gebieden lagen te ver af van hun belangencentrum. Toch werd China door Arabische en autochtone moslims verslagen in 751 in Talas, in het zuidoosten van het huidige Kazakhstan. Een nederlaag die zonder gevolg bleef omdat de moslims nooit verder naar het oosten optrokken.
De benedenloop van de Indus in het huidige Pakistan was reeds in 711-712 veroverd. Ook tot daar had de Perzische invloed gegolden. Een aanleiding voor deze verovering zou de piraterij zijn geweest vanuit dit gebied op Arabische handelsschepen.
Indusvallei lag op de zeeweg die een alternatief vormde voor de Zijderoute over land om handel te drijven met het Oosten. Ook hier profiteerden de veroveraars van de verdeeldheid tussen hindoekrijgers en pacifistische boeddhisten.
Snelle verovering is soms duurzaam…
De islamitische veroveringen zijn uitzonderlijk zowel wat betreft hun snelheid als hun duurzaamheid. Deze veroveringen van Spanje tot de Indus en Sinkiang, een 9.000 km, voltrokken zich over iets meer dan één eeuw en de blijvende invloed ervan is groot, niet op politiek, maar op godsdienstig vlak.
Enkele historische voorbeelden ter vergelijking brengen dit in perspectief.
We starten met een voorbeeld dat enigszins analoog is aan het islamitische. Vanaf de 8ste eeuw v. C. koloniseerden de Grieken, toen een 150 stadstaten, de kust rond quasi de hele Zwarte Zee en grote stukken van de kust van de Middellandse Zee, namelijk in het huidige Oost-Spanje, Frankrijk, Zuid-Italië, Sicilië, Albanië en Libië. Andere kustgebieden van wat de Romeinen de Mare Nostrum noemden, stonden onder de invloed van de Carthagers, zoals Zuid-Spanje en de Maghreb, en van de Feniciërs, zoals het huidige Libanon, Syrië en Israël.
Roets 2019
Met de campagne van Alexander de Grote van Macedonië tussen 336 en 323 v. C. werd wellicht een historisch snelheidsrecord van territoriale uitbreiding gevestigd: van Klein-Azië en Egypte, over Perzië tot in Centraal-Azië, of tot in het huidige Turkmenistan, Oezbekistan, Kazachstan, Tadzjikistan, Kirgizië, Afghanistan en Pakistan. Maar na Alexanders dood verdween zijn rijk snel. Zijn generaals verdeelden het onder elkaar. Maar haar invloed bleef nazinderen, niet politiek, maar cultureel: de hellenisering, de verspreiding van de Griekse cultuur, via onder meer de Ptolemaeën in Egypte en de Seleuciden in Perzië, tot in Indië en China.
maar zeker niet altijd
De volgende drie voorbeelden illustreren de basisregel: snelle veroveringen hebben geen of weinig blijvende invloed, trage veroveringen hebben langdurige invloeden.
Rome deed er vier eeuwen over om haar maximale gebiedsuitbreiding te bereiken onder keizer Trajanus bij de aanvang van de 2de eeuw, een gebied grosso modo gelijk aan dat van de islam in 750 en dat van de Perzische Achaemeniden rond 500 v.C. De blijvende invloed van Rome was groot.
De Mongolen onder
Genghis Khan
hadden er slechts de eerste helft van de 13de eeuw voor nodig om, weliswaar met grote wreedheid, een veel grotere oppervlakte in te palmen dan de Romeinen in 400 jaar en de Arabieren in 100 jaar: van de Zwarte Zee tot de Stille Oceaan. Maar na verval rond 1335 en een opflakkering in de tweede helft van de 14de eeuw onder de nog brutalere Mongool Timur, met meer dan een halvering van het voorheen veroverde gebied, bleef het bergaf gaan. Met weinig blijvende invloed.
Een recenter voorbeeld van een snelle verovering waar niet zoveel van overbleef, was die van Napoleon, althans niet buiten Frankrijk, en met uitzondering van zijn Code. Op het hoogtepunt in 1812 was het onder zijn voogdij staande Europa iets groter dan de Europese gemeenschap bij haar stichting in 1957.
Het lijkt logisch dat snelle veroveringen vaak gepaard gingen met het snel wegebben van hun invloed. Maar niet die van de Arabieren. Die invloed bleef lang nazinderen, vooral religieus. En dit tot vandaag. Ook Alexander de Grotes veroveringen waren een uitzondering op de regel: een snelle verovering met een langdurige invloed, niet politiek, maar cultureel.
De Arabieren en de islam vandaag
Tussen 750 en ongeveer 1000 bleven de grenzen van de islamitische wereld ongeveer dezelfde. Rond 1000 vond de verovering van Voor-Indië plaats. Daarna vond de islam verder ingang in Klein-Azië, Azië, Afrika en Zuid-Oost-Europa. Maar de Arabische eenheid en hun politieke gewicht verzwakte geleidelijk tijdens de Abbasidendynastie. Die duurde van 750 tot formeel 1258. Maar reeds vanaf circa 800 namen regionale dynastieën over. Die waren overwegend niet Arabisch, maar van Perzische, Berberse, Turkse en Mongoolse oorsprong.
Vandaag bestaan nog drie dynastieën van Arabische oorsprong: de Hasjemieten in Jordanië, de Alavieten in Marokko en de Saoudis in Saoudi Arabië.
De langst durende en belangrijkste dynastie was die van de Turkse Ottomanen die aanving in de 14de eeuw in het huidige Turkije. Die bereikte een hoogtepunt in de 16de eeuw, na de verovering van Constantinopel in 1453, om dan te verzwakken tot haar opheffing na de eerste wereldoorlog. Daarna kwam het seculiere Turkije van Ataturk (1881-1938).
*
Op een wereldbevolking van 7,3 miljard in 2015 waren 1,8 miljard islamiet, een 24%. Slechts een 5% daarvan zijn Arabieren. Op de eerste plaats stonden de christenen met 31%. Hindoes, boeddhisten en joden hadden aandelen van respectievelijk 15%, 7% en 0,2%. Bij extrapolatie van huidige trends in fertiliteit en mortaliteit zouden in de volgende halve eeuw de islamieten de christenen voorbijsteken.
Het was een koude winterdag in Madrid toen Luis Carrero Blanco op 20 december 1973 terugkeerde van een eucharistieviering.
Carrero Blanco…
Hij was een half jaar tevoren door de Spaanse dictator Generaal Franco tot premier benoemd en was daarmee de gedoodverfde politieke erfgenaam van het Spaanse Staatshoofd.
*
Rond halftien reed zijn wagen door de Calle de Claudio Coello toen plots de grond onder de wagen het begaf. Een zware explosie slingerde de wagen tientallen meters in de lucht over de daken van de huizen om aan de andere kant op een binnenkoer te belanden. De chauffeur en de meerijdende lijfwacht waren op slag dood, Carrero Blanco overleed enkele uren later in het ziekenhuis. De explosie was uiteraard niet zomaar een ongeval. Een commando van de ETA had de aanslag zorgvuldig voorbereid. Ze hadden gedurende twee weken een gang onder de weg gegraven. De tunnel werd volgeladen met explosieven die op het moment dat de wagen er over reed tot ontploffing werden gebracht. Alleen maar omdat Carrero Blanco elke dag nauwgezet hetzelfde uurschema volgde was een dergelijke goed voorbereide aanslag succesvol.
20 december 1973: de ETA onthoofdt het Franco-regime.
*
De aanslag op Carrero Blanco was een wraakoefening voor de executie van een aantal Baskische separatisten
*
De Baskische afscheidings-organisatie ETA was op dat moment een kleine vijftien jaar oud, maar was pas eind jaren 60 met gewelddadige aanslagen begonnen. Intern zat de organisatie sterk verdeeld tussen een groep die volop voor de gewapende strijd wilde gaan en een meer doctrinaire groep marxisten-leninisten die via een brede mobilisatie van Baskenland een socialistische staat wilden maken – een populaire zinsbegoocheling in die tijd. De aanslag op Carrero Blanco was een wraakoefening voor de executie van een aantal Baskische separatisten. Het was één van de eerste dodelijke aanslagen van de ETA, maar meteen ook een aanslag met verstrekkende gevolgen.
*
Een stervende dictator
tot in de laatste dagen bleef de regering van Franco een zeer repressief regime
Vanaf de jaren 70 was het Franco-regime gepreoccupeerd door de nakende dood van de caudillo. Dat de 80-jarige generaal het niet lang meer zou trekken was duidelijk, wie hem zou opvolgen was dat minder. Het nationalistische kampwaarmee Franco in 1939 de burgeroorlog in zijn voordeel had beslecht was steeds een amalgaam van verschillende fracties geweest.
Dat hadden ze trouwens gemeen met het republikeinse kamp waar anarchisten, socialisten, communisten en autonomisten vaak meer over elkaar heen rolden dan dat ze het nationalistische kamp bevochten. Bij die nationalisten vochten, zij aan zij, fascisten, nationaal-syndicalisten, conservatieve antimarxistische katholieken en monarchisten, die dan op hun beurt nog eens verdeeld waren over welke troonpretendent ze steunden.
Spanje onder Franco werd een éénpartijstaat, steunend op een Movimiento Nacional die zowat alle aspecten van de maatschappij overvleugelde. Maar die eenpartijstaat betekende natuurlijk niet dat er geen verschillende facties en verschillende politieke strekkingen bestonden. Zo boette bijvoorbeeld de fascistische vleugel aanzienlijk aan macht en invloed in naargelang de jaren vorderden, de welvaart toenam en een nieuwe middenklasse ontstond.
Wat wel overeind bleef: tot in de laatste dagen bleef de regering van Franco een zeer repressief regime.
Carrero Blanco, tijdens de burgeroorlog opgeklommen tot stafchef van de marine en een nauw medewerker van Franco, was één van die mensen die dat repressief regime van 1943 tot aan zijn dood in 1973 als procureur mee gestalte gaf. In 1967 werd hij vicepremier. Alhoewel hij dus in de kern van het repressi-eapparaat zat, speelde hij ook een cruciale rol in het terugdringen van de invloed van de fascistische politici op het Franco-regime. Hij behoorde tot de conservatieve katholieke strekking, met onder meer zeer sterke banden met Opus Dei. Hij was één van de zogenaamde “technocraten” die het bestuur van het land moderniseerden en vooral ook een vrije of vrijere markteconomie voorstonden, met als ultieme doel de aansluiting van Spanje bij de Europese Economische Gemeenschap, de voorloper van de EU. Anderzijds heeft men hem nooit echt kunnen betrappen op veel sympathie voor een grotere politieke liberalisering. Of het dus ooit tot grotere politieke vrijheid zou zijn gekomen is zeer de vraag. Gezien zijn leeftijd – hij zou bij het overlijden van Franco 71 jaar geweest zijn – zou zijn regeringsperiode wellicht niet heel lang hebben geduurd.
*
Democratische transitie
De moordaanslag ontnam het Franco-regime definitief iedere overlevingskans.
had misschien wel de wil om de regering van Franco voort te zetten, maar niet de politieke macht om dit ook te doen. Dat kwam vooral door de opvolger van Franco als staatshoofd, koning Juan Carlos, nochtans zelf door Franco als nieuw staatshoofd aangeduid. Juan Carlos stuurde wel aan op politieke liberalisering, en zo werd Arias Navarro de eerste premier die, in feite tegen zijn zin, de strakke teugels van het politieke systeem moest lossen. De echte liberalisering werd ingezet onder zijn opvolger
Adolfo Suarez (1932-2014),
die daarvoor in 1977 beloond werd met een verkiezingsoverwinning bij de eerste vrije verkiezingen in Spanje sinds de burgeroorlog.
Onder zijn leiding werd een grondwet uitgewerkt die op 27 december 1978 door Juan Carlos ondertekend werd. Voor Spanje was die grondwet toen een grote stap voorwaarts in de democratische transitie. Het is echter diezelfde grondwet die momenteel de Catalaanse democratie fnuikt en als repressieapparaat wordt gebruikt.
*
Op de dood van Carrero Blanco na verliep de transitie van het rechtse eenpartij-regime naar een pluralistische en liberale democratie zonder geweld. Begin jaren 70 telde Europa naast Spanje nog twee dergelijke regimes, in Portugal en in Griekenland.
In Griekenland was na een staatsgreep een militaire junta aan de macht gekomen, het zogenaamde kolonelsregime, die onder druk van massale studentenprotesten in 1973 terug van het toneel verdween.
Pioniers in Europa
In Portugal was al langer een autoritaire leider aan de macht.
In de jaren 20 had de militaire junta er de hoogleraar Antonio de Oliveira Salazar tot minister van Financiën benoemd om het staatshuishouden terug op orde te brengen. In 1932 werd hij premier. Is een hoogleraar als autoritair leider al uitzonderlijk, hij was wellicht de enige die ooit een gezamenlijke opstand van fascisten en marxisten heeft moeten afslaan. Salazar bleef minister tot hij dusdanig dement werd dat hij in 1968 vervangen werd door Marcello Caetano, ook een hoogleraar overigens. Salazar heeft nooit geweten dat hij als regeringsleider opzij werd geschoven, men heeft hem tot aan zijn dood in de waan gelaten dat hij nog steeds de macht had. Portugal was ondertussen meegesleept in langdurige en bloedige koloniale oorlogen die enorm drukten op de Portugese samenleving. Portugal was historisch de eerste koloniale mogendheid, en tegelijk het land dat het langst en hardnekkigst aan zijn kolonies heeft vastgehouden. Het was dan ook symbolisch dat pas twee jaar nadat Groot-Brittannië van Hongkong afscheid had genomen Portugal op 20 december 1999 Macau overdroeg aan China.
De Anjerrevolutie die in 1973 een einde maakte aan de regering van Caetano vormde voor de machthebbers in Madrid een schrikbeeld dat ze absoluut wilden vermijden. De transitie naar democratie in Oost- en Centraal-Europa die zich dertig jaar geleden afspeelde staat in ons geheugen gegrift. De beelden van de mislukte staatsgreep in Rusland, de Fluwelen Revolutie in Tsjecho-Slowakije, de val van de Berlijnse Muur… ze behoren tot ons collectieve memorie. De democratisering die zich vijftien jaar voordien afspeelde waarbij een aantal rechtse autoritaire regimes gearchiveerd werden is een pak minder bekend. Niettemin waren ze minstens zo bepalend voor heel wat Europeanen.
En weer zijn onze plaatsekijk wereldberoemde gazetten- en kijkbuisvullers voor de zoveelste keer op rij zwaar in de fout gegaan.
Door te doen alsof ze niets afweten van wat er in November laatstleden in Istanbul is voorgevallen. Een islammerij samenzwering, zegt U?
Et alors?
Ach ja! Was ik even vergeten. Die van de poco Media doen hun werk wel goed, voor zover ze hett aankunnen om de eseentie onder te sneeuwen, maar de Turkse of de Arabische taal: daar hebben ze geen Goudaa van gegeten. We zullen het wel zien, als het zover is, wat daar tegen ons werd besloten.
En och, de soep wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend..
Pas de vagues, wet U nog?
*
Als de Dames en Heren gazetten- en kijkbuisvullers toch maar even kort zouden willen nadenken over de diverse soorten religie overschrijdende lidmaatscappen er nu al vorkomen in onze Samenlevingen?.
Voor de hand liggend zijn bij voorbeeld de deelnemende landen aan de Nato en de Europese Unie. Daarvan is Griekenland een mooi voorbeemd.
Als een kat op een heet zinken dak…
*
*
Islamitische Unie Congres: Erdogan in 2023 leider van wereldwijd Kalifaat
Maakt president Trump met terugtrekken troepen uit Syrië weg vrij voor aangekondigde Turkse interventie?
De eerste Kalief van een verenigd islamitisch wereldrijk? Afbeelding: Getty Images (2).
*
Tijdens het tweede Internationale Islamitische Unie Congres in november in Istanbul hebben tal van hoge moslim organisaties en officials zich achter het streven van de Turkse dictator Recep Tayyip Erdogan opgesteld om in 2023, precies 100 jaar na de val van het Ottomaanse Rijk, een nieuw wereldwijd Kalifaat onder zijn leiding op te richten.
*
Uit eerdere toespraken is gebleken dat dit Kalifaat zich zal uitstrekken tot Oost en Centraal Europa, Noord Afrika en het grootste deel van het Midden Oosten. Kortom: er doemen heel wat islamitische veroveringsoorlogen op aan de horizon.
*
‘Ga naar Syrië, Irak, Noord Afrika, het Midden Oosten of de Balkan... ze zijn ons Turken allemaal dankbaar,’ beweerde Erdogan in een toespraak ruim twee jaar geleden. ‘Ja, het is een eeuw geleden dat wij in die landen waren, maar het wachten en de hoop van de mensen daar is nooit verdwenen... Besef dit: Turkije is groter dan Turkije. We kunnen niet gevangen zitten binnen 780.000 km2 (de oppervlakte van het huidige Turkije).’
Islamitische supermacht
Naast de Turkse regering en het leger waren op de tweede Islamitische Unie Conferentie in Istanbul, georganiseerd door de ASSAM (het door Erdogan geleide ‘Strategische Centrum voor de Verdedigers van Gerechtigheid’) vorige maand ook diverse grote internationale moslimorganisaties aanwezig, zoals de UMAD en de IUMS.
*
Uit de diverse toespraken kwam naar voren dat de hele moslimwereld snakt naar een islamitisch wereldrijk dat de 1,6 miljard moslims met elkaar verenigt. En die nieuwe supermacht moet het door Turkije geleide herstelde Ottomaanse Rijk worden.
De Turkse onderminister van Financiën, Nurettin Nebati, noemde Erdogan in zijn toespraak letterlijk ‘de leidende imam van de ummah (de moslimwereld). ‘Is er iemand wiens macht groot genoeg is om degene die vertrouwt op Allah te verslaan?’ vroeg hij retorisch.
De beruchte, extreem antisemitische Egyptische moslimgeestelijke en terreur promotor
Yussuf al-Qaradawi,
voorzitter van de Unie van Moslimgeestelijken, sloot zich daarbij aan. ‘Turkije ziet zich geconfronteerd met intriges van het Westen en degenen die niet willen dat dit land groot wordt. Zonder de steun van Allah voor president Erdogan en zijn broeders zouden die intriges zijn gelukt. Zolang de ware moslims achter hem staan zal Allah Erdogan helpen om te overwinnen.’
Komende jaren samenwerking defensie en buitenlands beleid
Al op de eerste ASSAM conferentie in november 2017 besloten organisaties en afgevaardigden van 29 moslimlanden te streven naar ‘eenheid in de islam’ door de oprichting van een ‘confederatie van islamitische landen’. Daar werd zelfs een heuse pro forma grondwet voor opgesteld. De hoofdstad van dit islamitische wereldrijk, het herleefde Ottomaanse Rijk, wordt Istanbul. De algemene wet wordt de Sharia, die zich uitstrekt tot tenminste vier landen die in Europa liggen, te weten Albanië, Bosnië-Herzegovina, Kosovo en Macedonië, waar de bevolking binnen afzienbare tijd in meerderheid moslim zal zijn.
*
Het is de bedoeling om tot 2023 ieder jaar een ASSAM conferentie te organiseren. In 2019 en 2020 de focus op samenwerking en eenheid op het gebied van gezamenlijke defensie; in 2021 op een gezamenlijk buitenlands beleid, en in 2022 op een gezamenlijk (op de Sharia gebaseerd) justitieel systeem. In 2023 zou de Islamitische Unie dan een feit moeten zijn.
“Convergentie tussen Europese Unie en de Arabische Liga gebaseerd op gedeeld anti-Israëlisme”
*
‘Macedoniërs wachten al 100 jaar op ons’
Keren we terug naar Erdogans toespraak uit 2016, waarin hij duidelijk liet blijken dat de huidige grenzen van Turkije wat hem betreft met militaire middelen fors worden uitgebreid tot en met het Midden Oosten, Noord Afrika en Oost Europa. Zo vertelde hij een ‘waar verhaal’ over een Turkse official die in een dorpje in Macedonië hartelijk werd onthaald met de woorden ‘Waarom zijn jullie zo laat? We wachten al 100 jaar op jullie.’
‘Onze broeders in Mosul, Kirkuk (Irak), Aleppo, Homs (Syrië), Misrata (Libië), Skopje (Macedonië), de Krim (Rusland) en de Kaukasus bevinden zich dan misschien buiten onze fysieke grenzen, maar ze zijn allemaal binnen de grenzen van ons hart,’ aldus de Turkse dictator en aspirant Kalief – en volgens sommigen zelfs ‘Mahdi’ (‘verlosser’)- van de moslimwereld.
Voor de duidelijkheid: om Macedonië te ‘bevrijden’ zal Turkije in ieder geval mede-NAVO lid Griekenland de oorlog moeten verklaren.
Maakt Trump weg vrij voor Turkse invasie Syrië?
Vandaag heeft president Trump aangekondigd dat de Amerikaanse troepen zo snel mogelijk uit Syrië worden teruggetrokken. Die bevinden zich voornamelijk in het noordoosten van het land, precies daar waar de Turken vorige week een nieuwe militaire interventie aankondigden met de bedoeling om de Koerdische opstandelingen uit te roeien.
Maakt Trump met zijn besluit de weg vrij voor de eerste daadwerkelijke uitbreiding van het komende herstelde Turks-Ottomaanse wereldrijk?
Nog maar iets meer dan 4 jaar
2023 is hoe dan ook nog maar iets meer dan 4 jaar. De wereld, en onze toekomst, zou er dan wel eens heel erg anders uit kunnen gaan zien. Het zouden zomaar de laatste paar vreedzame (?) jaren kunnen worden voordat het òf tot een grootschalige militaire confrontatie komt, of – nog erger - tot een willoze capitulatie van de toch al steeds sterker naar de islam neigende Europese Unie voor zijn nieuwe heerser: Recep Tayyip Erdogan.
In ons eigen land staat diens islamofascistische partij (DENK) virtueel al op 7 zetels, dus het politieke bruggenhoofd is naast de vele door Turkije geleide moskeeën – waar volgens sommigen een toekomstige moslimopstand tegen de autochtone bevolking wordt gepland en georganiseerd - inmiddels een voldongen feit.
Bij ons in Vlaanderen zijn Turken als ‘Nieuwkomers’ een vast begrip geworden. Ze zijn als een der onzen al op veel plaatsen goed in de kaas geraakt. En gaan ze als weelderige burgers met twee paspoorten met heel de familie 2 tot 3 keer per jaar op vakantie naar hun ‘thuisland’. Van op die verheven lanceer- platforms binnen de ‘instelligen’ zullen die de definitieve invasie van hun landgenoten uit het islamitisch Eind-Kalifaat vooral in goede banen kunnen leidden.
Geloofsgenoten van hen zijn zelfs hoofd van de stedelijke Politie, zoals in Leuven, waar Linxe Lowie van Leuven de weg heeft geëffend. In de Kempen krioelt het van de ex-mijnwerkers die het vertikt hebben, om na de sluiting van de koolmijnen, terug naar Turkije te verhuizen. Het zijn in hoofdzaak trouwe aanhangers van der Tïrken Führer Erdogan die hard zullen meevechten voor het bekomen van ‘Ein Vollk, ein Reich, ein Führfer’ zoals ooot vruchteloos in Eiropa betracht door Nonkel Dolf; de Socialist met et hart op de enige juiste plaats.
*
Ook Gent, de fiere rode Stede, bulkt an vele jaren van jet Turkse Fruit. Meestal afkomstig van de werkloze ‘gastarbeiders’ in derde en voerde generatie. Zelfs hun ‘zwakke geslachten’ zitten r als Schepenen in het Stadsbestuur. Al beweerde dat jonge sprot op de Teevee de dag na haar aanstelling, kopvod altijd demonstratief op het hoofd, dat ze perfect het onderscheid zou respecteren tussen haar religie en haar werk…
In de Koekestad regeert met ijzeren ting het aangespoelde Turkse kikkervrouwtje, de Gif-Groene almachtige Almacy.
*
Door het feit dat ze in Antwerpen is geboren, denkt ze het recht te hebben zich daar de baas te voelen.
De Turkse ‘gebedshuizen’ die in feite samenzwerings-kazernes tegen ons zijnn, worden door onze collavoratie-politici en met òns geld, in stand gehouden en uitgebrfeid. Terwijl onze kerken n kathedralen tot puin vergaan.
De excentrieke ex-rechter Walter De Smedt – hij weigerde soms vonnis te vellen – vertelt in Knack dat hij de échte reden kent waarom de N-VA zich tegen het migratiepact verzette. Jij en ik dachten dat N-VA zich tegen dat pact verzet omdat de partij migratieregels graag strenger wil zien, en niet soepeler. Maar neen, er is dus een échte reden.
*
Vastrijden en doorgaan
En als je verzopen bent, moet je doorzwemmen, dat is de goede oplossing.
De Smedt is een liefhebber van beeldend taalgebruik. Door te hameren op het migratieprobleem heeft N-VA zich ‘vastgereden,’ schrijft hij, ‘en eens vastgereden moet je doorgaan.’ Doorgaan als je vastgereden bent, uiteraard, zeker. En als je verzopen bent, moet je doorzwemmen, dat is de goede oplossing. Ook noemt hij Bart De Wever een ‘schipper aan wal’ die over migratie niet rechtstreeks communiceert maar via ‘zijn mannetje’ Theo Francken. Dat lijkt mij een onredelijk verwijt. De Wever communiceert graag rechtstreeks, geloof ik, en hij heeft daar volgens sommigen zelfs een zeker talent voor. Ik heb een stukje van het Ter Zake-interview van deze week met De Wever gezien, en dat ging heel goed, ook zonder ‘zijn mannetje’.
Soevereiniteit is fake news
De Smedt is op zoek gegaan naar de échte beweegreden van N-VA omdat hij de opgegeven redenen niet kan aanvaarden. N-VA beweert bijvoorbeeld dat het pact de soevereiniteit van landen ondergraaft. Zonder die soevereiniteit kan ons land niet meer zelf beslissen hoe open of gesloten het zijn grenzen wil. Maar De Smedt noemt dat ‘fake news’ omdat wij ‘die soevereiniteit al lang hebben afgestaan door het aanvaarden van de de universele mensenrechten.’
soevereiniteit die je kunt verliezen kun je ook herwinnen
Je kunt daar drie dingen op antwoorden. Eén: de uitdrukking ‘fake news’ wordt alweer niet correct gebruikt. Twee: een deel van je soevereiniteit afstaan wil niet zeggen dat je ook de rest ervan wil verliezen. En drie: soevereiniteit die je kunt verliezen kun je ook herwinnen. De loop van de geschiedenis ligt niet vast. Onze leraar in het middelbaar, Bruno Creus, zag in de ontwikkelingsgang der mensheid zelfs overal ‘pendelbewegingen’.
Ook een andere N-VA-reden wordt door De Smedt verworpen. N-VA, schrijf hij, vreest dat het pact door rechters kan worden aangegrepen ‘om vluchtelingen meer rechten te geven’. Dat dacht ik ook toen ik het pact las. Maar volgens De Smedt wordt dat ‘gerelativeerd’ doordat de andere partijen in het Parlement vóór het pact stemden. Hoe zoiets de vrees van N-VA kan ‘relativeren’ is mij volslagen onduidelijk. Die andere partijen vinden wellicht dat vluchtelingen inderdaad ‘meer rechten’ moeten krijgen. Zoiets moet de vrees van N-VA aanwakkeren, zou je denken, en niet relativeren.
Als beschrijving zou dat kunnen gelden – alhoewel! – maar toch zeker niet als verklaring
Maar goed, de ongeduldige lezer wil nu zoetjesaan de échte reden kennen waarom N-VA het pact verwerpt. De echte reden, lieve lezer, is – pas op, hier komt hij – dat N-VA bij de volgende verkiezingen … veel stemmen wil halen. Ik hoop dat dat waar is en dat het ook waar is voor de andere partijen, anders zijn ze allemaal gek, en ik heb liever geen gekken aan het stuur. N-VA wil stemmen halen, redeneert De Smedt, door zich op het migratievlak enerzijds te ‘onderscheiden van de andere democratische partijen’ en anderzijds ‘dezelfde boodschap’ van het Vlaams Belang te brengen. Als beschrijving zou dat kunnen gelden – alhoewel! – maar toch zeker niet als verklaring. Het is alsof je zou zeggen dat je, om zoveel mogelijk van product A te verkopen, het zoveel mogelijk moet onderscheiden van product B, maar het zoveel mogelijk moet laten lijken op product C. Dan kun je het evengoed zoveel mogelijk laten lijken op product B en het zoveel mogelijk onderscheiden van product C.
Berekeningen en misrekeningen
Veel van die partijmensen geloven zelf ongeveer wat ze zeggen
Ach, die stemmenwinst zal wel een rol spelen. Die partijmensen zijn sluwe kerels die over het stemgedrag van de burger allerlei berekeningen en misrekeningen maken. Dat is allemaal erg ingewikkeld. Maar aan de andere kant is het ook heel eenvoudig. Veel van die partijmensen geloven zelf ongeveer wat ze zeggen. De Wever van N-VA gelooft echt dat massa-immigratie kan en moet worden gestopt. Verherstraeten van CD&V gelooft écht dat immigranten opvangen een werk van naastenliefde is. De Croo van Open VLD gelooft écht dat we van massa-immigratie een economisch succesverhaal kunnen maken. En Filip De Winter van VB gelooft écht dat we alle immigranten die niet snel integreren kunnen en moeten terugsturen.
Er is toch geen oplossing
Als je zelf een of meerdere van bovenstaande beweringen gekheid vindt, is het moeilijk om aan te nemen dat anderen er wel in geloven, maar toch is het zo. De Smedt bijvoorbeeld ziet de kwestie van immigratie als volgt: ‘Oplossen kan je het vluchtelingenprobleem niet. Mensen die honger hebben of vervolgd worden kan je niet zonder meer tegenhouden. Maar je kan er wel wat aan doen om het menselijk en ordelijk te laten verlopen.’ Zelf vind ik dat dat gekheid is. Als je nog vele honderdduizenden immigranten in ons land toelaat bovenop de vele honderdduizenden die er al zijn**, dan vrees ik dat er nog weinig zal zijn dat erg ‘ordelijk verloopt’, ook de immigratie niet.
Maar ik ben er zeker van dat De Smedt dat wél gelooft. Ik ga niet op zoek naar de échte reden waarom hij zoiets zegt.
* Dat vastrijden van De Smedt maakt deel uit van een rare redenering. Het vreemdelinge-nprobleem, zo redeneert hij, is een van de onderwerpen waarover de burger misnoegd is en eisen stelt, maar die burger stelt ook andere eisen. N-VA maakt de fout om zich alleen toe te leggen op de immigratie en geen oog meer te hebben voor andere accenten. Dat is, alweer volgens De Smedt, de reden waarom Groen afhaakte bij de Antwerpse coalitieonderhandelingen. Zei ik al dat het een rare redenering was?
** Iedereen zal wel begrijpen dat ik hier niet doel op de echte arbeidsimmigratie die vooral inter-Europees is.
Wie de Belgische politiek wil begrijpen, moet iets van opera kennen, of in een psychiatrische inrichting werkzaam zijn
(Charles Michel)
‘De Premier zette vandaag een glansprestatie neer’, is het twittercommentaar (18/12 om 11u28) van
Koen Geens
De ARCO mededader…
*
op de wanhoopspoging van Charles Michel om zijn geamputeerde regering overeind te houden.
‘Een glansprestatie’. Dat woord reserveer je doorgaans voor atleten na een marathon of pianisten na een Rachmaninoff-concerto in de Koningin Elisabethfinale. Meteen reduceert Koen onbewust het politieke bedrijf tot zijn ware betekenis: iets tussen sport en kunst.
En zo heb ik politiek ook altijd geapprecieerd, als een kruisbestuiving tussen theater en krachtpatserij. Het is de manier hoe de media haar ten tonele voert, en dat is volledig waarheidsgetrouw. Elke poging om er iets ernstigs van te maken, iets dat buiten de krijtlijnen van het spel valt, is bij voorbaat ten dode opgeschreven.
Rigoletto (let op de Belgische driekleur over zijn linkerschouder)
*
Sport en kunst, acrobatiek en pathos. Koppelt men die dimensie dan terug naar de recente ‘prestatie’ van Michel in de Kamer (‘ik deel ik een zak geld uit aan iedereen maar laat mij leven’), dan opteer ik enerzijds voor een nieuwe discipline in de Paralympics, namelijk hardlopen voor lammen (ook wel genoemd: lopende zaken), of een van mijn lievelingsstukken uit het operagenre: het moment waarop de gebochelde nar Rigoletto uit de gelijknamige opera van Verdi om genade smeekt en uitroept ‘Ah! voi tutti a me contro venite!’ (iedereen is tegen mij!). De harde heldentenor Bart De Wever haalde diezelfde aria boven, toen hij opeens bijzonder emotioneel werd (‘… dat mijn integriteit door de modder wordt gesleurd, maakt me heel verdrietig’), wat toch bewijst dat het pathos alle grenzen tussen partijen overstijgt.
Politieke pathetiek dus. Het fenomeen van gespeelde gevoelens die echt worden omdat de acteur er zo in opgaat, met alles er rond in zijn zog. Het nuchtere feit dat de Belgische natie geboren werd uit een operavoorstelling op 25 augustus 1830, met de vreselijke draak van de in vergetelheid geraakte Daniel François Esprit Auber ‘La Muette de Portici’, blijft afstralen op het huidige gebeuren.
België zal daar nooit uit weg geraken, en al wie in de Belgische politiek speelt, flamingant of niet, wordt daarin meegezogen.
Geen echte ramp
*
‘One Flew Over the Cuckoo’s Nest’ (Miloš Forman, 1975)
*
Een bijzonderheid aan La Muette is dat de hoofdfiguur stom is en dus gedurende de hele opera geen noot zingt. In plaats daarvan danst zij en maakt ze veel gebaren met haar armen, een enorme vondst.
aralympics dus, en dat geeft nog een andere dimensie aan het politieke theater slash arena: het feit dat deze mensen ook ons mededogen verdienen. We blijven machthebbers (of wat daarvoor doorgaat) zien als kwaadaardige kwelgeesten, terwijl ze zelf gekweld worden door de obsessie om hun beperking te overstijgen.
Politiek talent bestaat gewoon niet, het is het pathos van de bultenaar. Ik ken geen enkele politicus die zich ‘normaal’ gedraagt: er kleeft altijd een geur aan van hypertheatraliteit, overdrijving en zelfmedelijden.
De kiezer is dan niet de knullige onderdaan die zijn stemplicht vervult terwijl de partijen het toch met elkaar op een akkoordje gooien, maar de verpleger die het spel meespeelt in de inrichting. Heel de santenkraam van verkiezingen, coalitievormingen, plus de daarmee gepaard gaande broeder- en zustermoorden, moties van vertrouwen, wantrouwen, verlangen, afkeer, behoren tot een pathologisch universum dat uitsluitend via grote meesterwerken kan geëvoceerd worden, zoals de gekkenhuis-tragikomedie ‘One Flew Over the Cuckoo’s Nest’. Of in de opera dus. Fresco’s van waanzin en ontspoorde ego’s.
En jawel, dat kost allemaal geld, veel geld, maar democratie mag iets kosten.
Demo wat? Wel kijk, hier kom ik tot mijn oude stelling dat men beter symbolische broedermoorden kan organiseren dan echte. Zoals kunstenaars, zeker moderne, hun sadisme kunnen uitleven in onschuldige performances en installaties, geldt ook voor de politicus dat zijn biotoop hem toelaat moord en doodslag op een symbolische manier te beleven. Ontneem die mensen hun speelkamer, en er ontstaan échte catastrofes.
(S)lopende zaken, aflopende zaken, strompelende, vallende en knielende zaken, voorlopige twaalfden: de val van de regering is dus helemaal geen echte ramp, het is een kartonnen evenement ergens in een decor. Idem dito voor de solo’s van alle De Roovers, Calvo’s, Michels, plus het koor daarachter, beter bekend als de mainstream-media: een glansprestatie.
Stop met moraliserende bespiegelingen over Oude Politieke Cultuur, bekijk het als iets esthetisch, een spektakel in de ware zin van het woord. Met een Koning als echte deus-ex-machina, want nu opeens beseffen we weer dat hier ook nog een zwaar geval met een kartonnen kroontje rondloopt.
Al die heisa voor niks, de wereld draait toch verder maar België doet altijd nog een danspas extra
En nu lees ik net dat het fameuze Marrakesh-pact in New-York is goedgekeurd, met of zonder de Belgische stem, die doet er helemaal niet toe. Al die heisa voor niks, de wereld draait toch verder maar België doet altijd nog een danspas extra, een toegift, helemaal gratis, zoals La Muette. Wie de Belgische politiek wil begrijpen, moet iets van opera kennen of in een psychiatrische inrichting werkzaam zijn. Wetstraat-watchers, een workshop wacht u.
Europa verliest met Robert Spaemann een groot eigenzinnig denker..
kwam vrijheid voort uit denken tegen de trend in
‘Hoe waren de reacties op je boek?’ ‘Best fijn’, antwoordde Martin Mosebach, auteur van ‘Die 21. Ins Land der koptischen Märtyrer‘. ‘Nou, dan moet je je afvragen wat je fout gedaan hebt’. Die laatste reactie tekende de vraagsteller ten voeten uit: voor de Duitse filosoof Robert Spaemann (1927-2018) kwam vrijheid voort uit denken tegen de trend in. De emeritus hoogleraar filosofie was niet beschroomd om door het leven te gaan als conservatief en als ‘filosoferende katholiek’.
Fataal
Robert Spaemann stamde uit een links-cultureel Berlijns milieu. Zijn vader, Heinrich Spaemann, was kunsthistoricus en redacteur van het tijdschrift Sozialistische Monatshefte, zijn moeder, Ruth Kraemer, danseres in de traditie van de expressionistische dans van Mary Wigman. In 1930 bekeerde het ouderpaar zich tot het katholicisme.
Na het vroegtijdige overlijden van zijn vrouw studeerde Heinrich theologie en liet hij zich in 1942 tot katholiek priester wijden door bisschop Clemens August von Galen, de ‘Leeuw van Münster’ zoals deze genoemd werd omwille van zijn verzet tegen het nationaalsocialistische regime.
*
Ook de jonge Spaemann deelde niet het enthousiasme van veel van zijn leeftijdsgenoten voor het nationaalsocialisme. Een Hitler-karikatuur had hem in het voorlaatste oorlogsjaar fataal kunnen worden als de — weliswaar nationaalsocialistische — schooldirecteur een onderzoek van de Gestapo niet had tegengehouden.
Political Correctness
dat een democratische staat een rechtsgemeenschap is waarin niet alle mensen dezelfde waarden hoeven te delen.
Die ervaring verklaart misschien mede de opvatting die hij zich na de oorlog eigen maakte, namelijk dat een democratische staat een rechtsgemeenschap is waarin niet alle mensen dezelfde waarden hoeven te delen. Van de mensen mag en moet de Staat verlangen dat ze aan zijn wetten gehoorzamen, maar niet dat ze zich bekennen tot ‘unsere Werteordnung’. Als de Staat een ‘waardengemeenschap’ was, zou het gevaar van ‘liberaal totalitarisme’ dreigen.
Vanuit die gedachte leefde Spaemann ook verdraagzaamheid, in die zin dat hij bij alle scherpe polemiek het gesprek met de andersdenkende niet uit de weg ging. Political correctness was hem, de rebelse conservatief, dan ook vreemd, of zoals hij het zelf uitdrukte: ‘Dem vom Mainstream Abweichenden wird nicht mit Argumenten erklärt, inwiefern er irrt, sondern es wird ihm gesagt: Das hättest du nicht sagen dürfen.’
(‘Degene die afwijkt van de mainstream wordt niet met argumenten bijgebracht in hoeverre hij zich vergist, maar er wordt hem gezegd: dat had je niet mogen zeggen’).
Onaangepast
Zijn liefde gold de Franse cultuur in de brede zin van het woord
Spaemann promoveerde in 1952 aan de universiteit van Münster bij de bekende filosoof Joachim Ritter (vader van de journalist Henning Ritter) met een proefschrift over de Franse monarchist Louis de Bonald. Ook dat was kenmerkend voor hem, dat internationaliteit niet per definitie gelijk stond met opgaan in de wereld van het Engelstalige. Zijn liefde gold de Franse cultuur in de brede zin van het woord, getuige zijn verdere studies over de filosoof Jean-Jacques Rousseau en de theoloog François Fénelon. Van 1962 tot 1992 doceerde Spaemann als professor in de wijsbegeerte aan de universiteiten van Stuttgart, Heidelberg en München.
Daarnaast publiceerde hij meer dan twintig boeken en mengde hij zich in het maatschappelijke debat. Dat laatste deed hij het woord van de apostel Paulus getrouw: ‘Past u niet aan de wereld aan’. Tot die onaangepastheid behoorde zijn onwrikbaar geloof in God: ‘(….) ‘da die Existenz Gottes der ontologische Grund beider und in ihnen impliziert ist, beseitigt die Leugnung Gottes die Grundlage aller Wahrheitsansprüche und aller sittlicher Überzeugungen’
(‘aangezien het bestaan van God de ontologische grond van beide en in hen geïmpliceerd is, vernietigt de loochening van God het fundament van alle aanspraken op de waarheid en van alle morele overtuigingen’).
‘De dood van God’
de gedachte van Friedrich Nietzsche dat de dood van God ook de ondergang van het waarheidsbegrip inhoudt
*
Spaemann herinnerde aan de gedachte van Friedrich Nietzsche (1844-1900() dat de dood van God ook de ondergang van het waarheidsbegrip inhoudt, maar draaide haar tegelijk in positieve zin om: ‘Wenn und weil es Wahrheit gibt, ist Gott’ (‘Als en omdat waarheid bestaat, is God’). Denken zonder waarheid (wat zou gebeuren door ‘Gott weg[zu]nehmen’) zou leiden tot de ‘Selbstabschaffung der Moderne’ (het zichzelf afschaffen van de moderniteit). Zonder waarheid zou je alleen nog maar de ‘subjectieve perspectieven van de mensen’ overhouden, maar niet meer het ware, want ‘universele perspectief van God’.
Die opvatting over de waarheid bracht Spaemann tot het natuurrecht als fundament van de ethiek. De volgende uitspraak van hem past in die lijn: ‘Der Relativismus, der heute die Voraussetzung des politisch Korrekten ist, signalisiert den Verzicht auf Wahrheit.’ (‘Het relativisme dat vandaag de dag voorwaarde is voor het politiek correcte, signaleert het afzien van waarheid’). Dat de vorige paus, Benedictus XVI, in 2005 waarschuwde voor de ‘Dictatuur van het relativisme’, ging terug op de invloed van Spaemann.
Ecologisch georiënteerd
In het centrum van het denken van Spaemann stond, zoals Die Zeit schreef, ‘die Rettung des Lebendigen’. Dat maakte hem in de Bondsrepubliek tot ‘een van de eerste ecologisch georiënteerde filosofen’ (Der Spiegel). Hij verzette zich tegen de ‘Verdinglichung’ van de mens – het reduceren van de persoon tot object — ten gevolge van een ongebreideld geloof in de maakbaarheid van de maatschappij en de technische vooruitgang.
De Groenen juichten echter te vroeg als ze daarom in hem een van de hunnen zagen
Concreet hield dat zijn verzet in tegen dierenproeven, kernenergie, stamcel-onderzoek en genetische manipulatie. De Groenen juichten echter te vroeg als ze daarom in hem een van de hunnen zagen, want Spaemann verwierp vanuit zijn verdediging van ‘het leven als geschenk’ zowel abortus als euthanasie (wanneer dit laatste geïnterpreteerd werd, niet als hulp ‘beim’, maar als hulp ‘zum Sterben’). Volgens de linkse socioloog Claus Leggewie verweet Spaemann de Groenen dat ze stonden voor ‘einen halben Lebensschutz’ (‘een halve bescherming van het leven’). De overtuiging van Spaemann dat bewaard moet worden wat het bewaren waard is, bracht hem er ook toe in oktober 2017 samen met onder meer Roger Scruton en Matthias Storme het initiatief te nemen tot de
‘Verklaring van Europa‘,
waarin het respect voor de christelijke wortels van Europa wordt afgezet tegen degenen die niet de gebreken herkennen van ‘de post-nationale, post-culturele wereld die ze najagen’.
DE ODYSSEE NAAR EEN (NIET)ERKENNING ALS BEROEPSJOURNALIST
In 2018 waren er 2.326 beroepsjournalisten (volgens het rapport Media-concentratie 2018). En na een jaar aanvragen, gehoord worden, in beroep gaan en gehoord worden, ben ik er geen.
Ik verdien te weinig en Doorbraak bleek uiteindelijk een ‘opinie-platform’ volgens de Erkenningscommissie. Of hoe klerken zonder creativiteit de zaak naar de verdoemenis helpen.
Vast in dienst
Beroepsjournalist worden is makkelijk als je vast in dienst bent van een of andere grote redactie. Je doet een aanvraag, toont je contract, vult de juiste woorden in op de juiste formulieren en klaar is Kees.
*
Als je een freelancer bent, dan wordt het een pak moeilijker. De Erkenningscommissie eist niets minder dan inzage in je hele boekhouding. Die pluizen ze uit op zoek naar één mogelijke ‘publireportage’ of commerciële activiteit die je zou gemaakt hebben om je karig loon aan te vullen. Als ze die vinden, dan kan je naar je verkenning fluiten. Op elke factuur moet staan dat het journalistiek werk betreft. De juiste woorden tellen voor pennenlikkers, niet de realiteit.
Uit principe
Ik diende uit principe een aanvraag in om erkend te worden als beroepsjournalist. Ik werk al sinds 2010 voor Doorbraak. Sinds 2014 als hoofdredacteur van
Dat iseen voltijdse job, die ik nog nooit voltijds heb kunnen doen, wel deeltijds en voor een beperkt loon. Doorbraak kan maar betalen wat het heeft aan inkomsten. Ik ben al die tijd met volle overtuiging blijven lesgeven in het secundair onderwijs.
Makkelijk combineerbaar is dat nooit geweest. Na zes uur lesgeven, thuis aan de slag gaan voor Doorbraak. Met volle ‘goesting’ was dat niet altijd. Bovendien was dat zonder de zekerheid dat er ooit loon naar werken zou volgen. Idealisme heet dat.
We pionieren met Doorbraak.be in de nieuwe media in Vlaanderen omdat dat nodig is. Onze exponentieel stijgende cijfers tonen ook dat er een behoefte, een publiek voor is. Ik had gedacht daar in de beroepsgroep der journalisten enige erkenning en respect voor te krijgen. Niet dus bij de Erkenningscommissie.
Hoofdberoep
Mijn argument om erkend te worden als beroepsjournalist is eenvoudig: ik spendeer het meeste van mijn arbeidstijd aan Doorbraak en dus is journalistiek mijn hoofdberoep.
De Erkenningscommissie hanteert maar één criterium om te beslissen of iemand beroepsjournalist is: het hoofdinkomen moet journalistiek zijn en je mag geen commerciële nevenactiviteiten hebben die je onafhankelijkheid in gevaar brengen. Copywriting is uit den boze!
Tijdsbesteding erkennen ze niet als criterium, want ik kan mijn tijdsbesteding niet bewijzen
Bij mij is de rekening snel gemaakt: mijn hoofdinkomen is mijn halftijdse onderwijsopdracht. Volgens mij geeft me dat de vrijheid om een onafhankelijk journalist te zijn. Volgens de Erkenningscommissie is dat een reden om aan mijn onafhankelijkheid te twijfelen én ervan uit te gaan dat journalistiek niet mijn hoofdopdracht is. Tijdsbesteding erkennen ze niet als criterium, want ik kan mijn tijdsbesteding niet bewijzen.
Uiteindelijk erkende de Beroepscommissie (maar dan zijn we al bijna tien maand, twee beroepen en twee hoorzittingen verder) dat ‘verloning niet het enige criterium kan zijn’. Maar die 5.000 euro die ik per jaar verdien, dat is toch te weinig. (Wie ongerust is over mijn inkomen, het ligt in 2018, een jaar waarin Ghelamco ons geen SLAPP bezorgde, gelukkig al hoger.)
Opinieplatform
Doorbraak is volgens de Beroepscommissie een ‘opinieplatform’ en dus geen redactioneel product
Misschien voelde de Beroepscommissie zich zelf niet helemaal comfortabel met die weigering op basis van mijn inkomen. Ze kwam met een nieuw argument. Doorbraak is volgens de Beroepscommissie een ‘opinieplatform’ en dus geen redactioneel product. Sterker nog, en ik citeer uit het verslag van de Beroepscommissie: ‘de feitelijke algemene (nieuws)berichtgeving en de nieuwsgaring zijn zeer schaars. Nieuwsfeiten die worden aangehaald strekken er quasi enkel toe de weergegeven analyses en opvattingen te argumenteren’. Lees: al besteed je daar het grootste deel van uw werktijd aan, het is geen journalistiek.
Die redenering is fundamenteel fout, een ‘platform’ publiceert bijdragen van medewerkers zonder tussenkomst van een redactie. Je sluit aan bij het platform en publiceert waar je zin in hebt. Doorbraak is een redactioneel geleide website, wij vragen auteurs om artikels te schrijven, mee te werken aan artikelenreeksen en weigeren ook artikels. Dat is makkelijk te weerleggen, maar er is geen beroepsmogelijkheid meer, tenzij met een advocaat.
erkenningscommissie
ik ben niet alleen. Ik ben wel de enige die er openlijk over spreekt
Verschillende volgers reageerden op mijn tweet over deze zaak. Ze oordeelden dat die weigering politiek geïnspireerd is en tegen Doorbraak gericht is. Ik vrees dat dat niet waar is. Het is nog véél erger dan dat. Want ik ben niet alleen. Ik ben wel de enige die er openlijk over spreekt. De meeste zwijgen naar buiten, misschien hebben ze daar goede redenen voor en ik respecteer dat. Ik ben niet bang van (zelf)kritiek en aan omerta doe ik niet mee.
De Erkenningscommissie heeft bijvoorbeeld een groot probleem met ‘eindredactie’. Wie in de aanvraag tot erkenning zet enkel ‘eindredactie’ te doen, een onmisbare schakel in goede journalistiek, kan het vergeten. Volgens de Erkenningscommissie is eindredactie geen journalistiek. Het gaat hier ook over eindredacteurs bij de grote groepen, tot in de VRT toe.
Ook andere journalisten die voor online media werken, hadden in het verleden de grootste moeite om de commissie te overtuigen om erkend te worden. Mits het voorleggen van hun volledige boekhouding kon het bij hen wel. Wie dat wil weten in de journalistieke wereld, weet over wie het gaat.
Echte freelancers, dus geen schijnzelfstandigen met een vaste opdracht, worden door de Erkenningscommissie behandeld als verdachten. Heb je als freelancer een eigen website met plaatselijk nieuws? Dan moet je komen bewijzen dat je daarvoor geen reclameboodschappen schrijft, kan je dat niet, dan is het over en uit met je erkenning als beroepsjournalist.
Hetzelfde geldt voor persfotografen. Sta je dag en nacht paraat om foto’s te maken van wat er ook gebeurt? Oh, u bent ook in dienst van een bedrijf voor bedrijfsfoto’s, dan kan u geen erkenning krijgen. Maar bekende tv-journalisten die aan politici goed betaalde mediatraining geven, hebben nog nooit lastige vragen gekregen van de Erkenningscommissie.
Verraad van klerken
Het is dus geen complot. Het is erger. Het is onkunde. Dit is wat er gebeurt als je de erkenning overlaat aan ‘klerken’. Klerken die overtuigd zijn dat ze belangrijk zijn en dat ze het hele systeem moeten bewaken en bewaren.
Wat ze doen is op de winkel passen. Hun eigen winkel. Ze zorgen dat alles blijft zoals het altijd was, verstoken van het intellectuele inzicht dat de wereld verandert. De commissie leeft in zwart-wit, in de tijd dat redacteurs in vaste loondienst een artikel tikten voor krant of tijdschrift. Met een sigaar in de mond, een glas whisky op tafel en een knappe deerne op de schoot. Een tijd die nooit bestond.
En o wee diegene die in hun winkel komt zeggen dat de wereld veranderd is. Ze hebben niet de intellectuele reflex of capaciteit tot zelfreflectie. Door krampachtig het oude systeem, los van de veranderende werkelijkheid, in stand te houden, breken ze het af. Maar dat zien ze niet in.
Is er dan geen steun van de Vlaamse Vereniging van Journalisten? Neen. Je kan hun middelmatigheid aflezen aan de manier waarop ze zich gedragen hebben tegenover hun eigen journaliste na de commotie in De Journalist met Rik Torfs. Dapper zijn ze niet. Toen ik de zaak van Doorbraak uiteen mocht zetten voor de commissie Media in het Vlaams Parlement, kreeg ik een schouderklopje, een begripvolle blik en medeleven. Daar moest ik het mee doen.
Ik moet er eerlijkheidshalve ook aan toevoegen dat ik weiger lid te worden van de VVJ zolang ik niet erkend ben als beroepsjournalist. En eens ik lid ben zal ik kandidaat zijn op elk bestuursniveau in de VVJ én kandidaat om lid te worden in de Erkenningscommissie.
Ik zeg het maar om misverstanden te vermijden. Een verwittigd lezer…
Er bestaan inderdaad veel gelijkenissen met de jaren “30 van vorige eeuw. Denk daarbij aan de Conferentie van München (30/9/1938) Toen ging het om de Tsjecho-Slowakije, ‘Sudeten Duitsers’, om ‘Heim ins Reich’ en om de ‘Corridor naar Dantzig’…
Minder dan ’n jaar later viemen de Diotqe Socialisten van Nonkel Dolf het buurland Polen binnen…
Allemaal afleidingen om de hoofdreden (Hoogmoed), namelijk wraakneming voor he vernederende Verdrag van Versailles uit 1919 waarmee WO I besloten werd.
*
Drie grote verschillen. Ten eerste de snelheid van de tegenwoordige communicatie via Tinternet. Ten tweede de intellectuele gedrevenheid van Trump en Poetin, de huidige twee bijzonderste machthebbers ter wereld. Ten derde, last bit not least, de alerte oplettendheid van de man & vrouw in de straat. Die nu al, lang voor het gevaar acuut wordt, in gans Europa verandering willen…
*
Het is een ‘verandering’ die de Gevestigde Waarde-bepalers (rreds in vrije val, zonder dat te bneseffen) minachtend omschrijven als ‘populisme’ en ‘Extreem Rechts’ EXTREEM omdat die maar àl te klaar zien.
Regeringen komen en gaan. Vooral in Coburgia. Maar iedere stap in de goede richting, hoe klein ook, die de volgende stap niet belet, is een goede stap.
*
Enne, wat met Zwitserland al die jaren goed geslaagd is, een eiland van welstand en vrede in het hart van de Europese heksenketel, is binnenkort, nà de VLExit, ook mogelijk voor de Republiek Vlaanderen, zijnde de Vrfije Herenigde Republiek der Lage Landen.
May God bless the Trump-America.
*
Analist London Global Policy Institute: 70% kans op oorlog tussen NAVO en Rusland
Waarom solliciteert het Westen zo openlijk naar deze toekomst? (Afbeelding: Getty Images (2)).
*
‘Dit is een extreem gevaarlijke tijd, want er is vrijwel geen publieke kritiek meer op beleid dat op een (kern)oorlog kan uitlopen’.
De in New York levende Hongaarse ‘researcher’
George Szamuely,
werkzaam voor het London Global Policy Institute, waarschuwt dat er inmiddels 70% kans is op een oorlog tussen de NAVO en Rusland.
Hij heeft geen goed woord over voor het Westen, dat volgens hem de feiten verdraait en doelbewust uit lijkt op een militaire confrontatie over het conflict in Oekraïne.
Waar hij zich ook grote zorgen om maakt is dat er geen enkele publieke kritiek (in de Westerse media) is op deze oorlogs-hitserij. Erger nog: dat stemmen die deze nieuwe oorlog niet willen en weer in gesprek willen gaan met Moskou als ‘Russische pionnen’ of ‘agenten van het Kremlin’ worden weggezet. ‘Dit is een extreem gevaarlijk moment in de tijd.’
Sinds 2014 woedt er een proxy oorlog in Oekraïne, waar de NAVO achter het regime van Poroshenko staat, en het Kremlin de Russische sprekende dissidenten en separatisten in het Oosten steunt. Ook in het conflict om de Straat van Kerch staat de NAVO achter Oekraïne. ‘Zodra NAVO soldaten Russische soldaten doodschieten of vice versa, dan ontstaat er een schietoorlog. Wie er ook als eerste begint, de andere kant zal zich gedwongen zien te reageren, en dan heb je een oorlog tussen Rusland en de NAVO of een NAVO lidstaat.’
*
In Oekraïne zijn vooral Amerikaanse en Britse special forces actief, dus die lijken het eerst betrokken te raken bij ‘hete’ vijandelijkheden met de Russen.
Oekraïne provoceert Rusland, niet andersom
Szamuely zegt dat in het hele conflict om de Straat van Kerch en de Krim de Russen het gelijk aan hun kant hebben, en niet het Westen. Zo hebben Moskou en Kiev jaren geleden afgesproken dat Oekraïense schepen vrij van de Straat van Kerch gebruik mogen maken, mits ze een Russische loods gebruiken. Onlangs stuurde Oekraïne echter een paar kleine marineschepen door de Straat zonder gebruik te willen maken van zo’n loods. Omdat het om Russische territoriale wateren gaat, was het niet meer dan logisch dat die ingrepen.
‘En die reactie was beslist niet buitenproportioneel,’ betoogt de analist. ‘Waren het de Amerikanen, dan hadden ze die (Oekraïense) schepen meteen vernietigd.’ Wat Oekraïne deed was dan ook een bewuste provocatie, waarmee Poroshenko vermoedelijk opnieuw probeerde om de VS en de NAVO uit te lokken in te grijpen en zo vrijwel zeker een oorlog te beginnen tegen Rusland.
De Krim hoorde altijd al bij Rusland
Ook wat de Krim betreft wordt er in het Westen misleidende propaganda verspreid. Het schiereiland hoorde meer dan 200 jaar bij Rusland en heeft altijd al een autonome status gehad. In de jaren ’50 werd de Krim puur om administratieve redenen bij Oekraïne, toen nog vallend onder de Sovjet Unie, gevoegd. Na de val van het IJzeren Gordijn ‘vergat’ president Boris Yeltsin –mogelijk omdat hij vrijwel continu een slokje teveel op had - deze onnatuurlijke situatie te herstellen, waardoor uiteindelijk de huidige crisis is ontstaan.
Van ‘annexatie’ van de Krim door Rusland, zoals de Westerse media en politici steevast beweren, is dan ook geen enkele sprake. Net zo min van een ‘Russische bezetting’ of ‘invasie’, want Russische troepen bevonden zich in het kader van een verdrag met Oekraïne al tientallen jaren op de Krim. Bovendien sprak de bevolking van de Krim zich in een democratisch referendum bijna unaniem uit voor vrijwillige aansluiting bij Rusland.
Westen erkent alleen regimes die het zelf aan de macht helpt
‘Als het Westen betrokken is bij een opstand, zoals in Oekraïne, ‘erkent’ het de ‘onafhankelijkheid’ van de regering die het zelf aan de macht helpt. Maar het erkent niet de constitutionele autonomie van de Krim, die er eerder was dan de Oekraïense revolutie of illegale coup, hoe je die ook noemt, omdat dit niet in hun plannen past.’
Geen Russische, maar Amerikaanse/NAVO agressie
De VS en Rusland hebben altijd om plausibele redenen afspraken gemaakt om te voorkomen dat ze in conflicthaarden in het buitenland op elkaar zouden gaan schieten. Toen President Trump in april 2017 de Russen van tevoren waarschuwde dat hij een basis in Syrië met kruisraketten zou gaan bestoken, was dat dan ook niet meer dan logisch, zo stelt Szamuely. ‘Maar Hillary Clintonen de media begroetten het als bewijs dat de hele operatie door Trump en Putin was bekokstoofd om de aandacht van Russiagate af te leiden. Wat een onzin.’
Daarbij komen de elkaar voortdurend opvolgende massale NAVO oefeningen zoals onlangs in Scandinavië, waar ook het voorheen neutrale Finland en Zweden aan meededen. Dat zou allemaal bedoeld zijn om de ‘Russische agressie’ af te schrikken. ‘Echt belachelijk,’ vervolgt de analist. ’Het zijn juist de Amerikanen die hun troepen en bases over de hele wereld en langs de Russische grenzen hebben. Rusland heeft geen (permanente) militaire bases buiten zijn grenzen, die nu min of meer net zo omsingeld zijn als in 1939, toen de USSR was omgeven door landen die zich maar al te graag bij Hitler aansloten.’
‘Washington noemt Rusland een existentiële vijand... en de NAVO partners staan zij aan zij tegen ‘Russische agressie’, wat in realiteit Russische verdediging is. Nu hebben we dus een explosieve situatie die zomaar op een oorlog kan uitlopen.’
‘Verbijsterend dat er geen publieke kritiek meer is op dit beleid’
‘Ik vind het verbijsterend dat we zoveel jaren na de Koude Oorlog op het punt zijn gekomen dat er bijna geen publieke kritiek is op beleid dat ertoe heeft geleid dat de VS een belangrijk wapenverdrag gaat opzeggen (het INF verdrag uit 1987). Er is vrijwel geen publieke kritiek dat de VS op de drempel van Rusland bij een gewapend conflict betrokken raakt, in Oekraïne, Syrië, Iran, of mogelijk zelfs Scandinavië.’
‘Buitengewoon gevaarlijke tijd’ die ‘op kernoorlog kan uitlopen’
Aangezien het in 2011 gesloten New Strategic Arms Reduction Treaty in 2021 verloopt en er niets op wijst dat er iets voor in de plaats komt, ‘is dit een buitengewoon gevaarlijk moment in de tijd.’
‘Veel hiervan hebben we te danken aan de liberalen* (*in de VS de term die doorgaans enkel voor linksen en links-liberalen / de Democraten) wordt gebruikt, en inmiddels ook van toepassing is op veel Europese partijen zoals de VVD),’ besluit de analist. ‘Zij hebben de anti-Russische agenda omarmd. Tijdens de Koude Oorlog hadden ze nog het standpunt dat we op zijn minst wapenreductie verdragen moesten nastreven. We hadden dan wel niets met de communisten, maar we hadden wel verdragen nodig om een kernoorlog te voorkomen.’
‘Die voorzichtigheid hebben ze niet meer. Iedere vijandigheid tegen Rusland is nu goed en gerechtvaardigd. Er is vrijwel geen weerstand meer tegen het pad naar een oorlog met Rusland, zelfs niet als dit een kernoorlog kan worden.’
*
En dat de 70% (!!) kans op die oorlog beslist niet overdreven is blijkt wel uit de recente oproep van de Atlantische Raad, de meest invloedrijke denktank van het Westen, aan Oekraïne om een terreur- en/of oorlogsdaad tegen Rusland te begaan, en dan de NAVO uit de nodigen om in te grijpen (zie link 2 december onderaan).
Als je dan zó openlijk solliciteert naar een oorlog moeten we straks niet vreemd opkijken als er inderdaad plotseling een overweldigende zwerm raketten uit het oosten op ons wordt afgeschoten. De totale verwoestingen die dan volgen zullen we dan geheel en enkel aan onszelf – en aan ons blinde vertrouwen in de media en politiek - hebben te danken. Alleen zal er dan waarschijnlijk vrijwel niemand meer in leven zijn om de verantwoordelijken daarop aan te spreken.
En dan zijn daar de ‘alternatieve’ media, waar er geen Groot Kapitaal achter steekt, zoals bij de zelfverklaarde ‘kwaliteitsmedia’ met alsmaar tanende oplage-cijfers voor hun duur betaald gazetten-plp.. De lullen mar onder elkaar uit hun nek en verspreiden hun eigen (verkochte) mening als de enige juiste voor alles wat leeft.. Journalistiek, een beroep met een missie, is verworden tot ordianar kopieerwerk door dik betaalde klerken van laag alloi.
*
Van familie, vrienden en kennissen verneem ik dat haast niemand ze nog in huis haalt. Uitzondering gemaakt voor ’t Pallieterke, dat al 60-70 jaar vecht tegen de overmacht.
Dat (vechten tegen de overmacht) doe ik nu al sedert jaren, sè. En dat komt vooral niet dor mijn slechtziendheid, maar door mijn betere smaak. Zelfs De Krantenkoppen op Tinternet hebben afgedaan. Omdat ik voordien al weet wat er niet zal te lezen staan.
*
Ook al omdat de zeldzaam schijnbar actuele artikels alleen ‘tegen betaling’ leesbaar zijn. Daar waar we nog geld zouden moeten toe krijgen om ze te wlllen lezen!
Eerst betalen, tenzij ze gaan over negatieve berichtgeving in verband met andersdenkenden.
*
Maar zo lang er vrije menngs-garing bestaat, zijn daar gelukkig de idealisten van Het Goede Woord.
Vandaar dat de lezer hier regelmatig op deze blog sedert enkele dagen DOOBRAAK vindt, een ‘platvorm’ dat inderdaad aan de Goede Kant van de Geschiedenis staat. Het helpen verspreiden is mijn manier om hen te steunen, door hun bestaan zoveel mogelijk uit te dragen.
Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen meer opgeworpen worden. Zoals:
Heeft een failliet bedrijf een ‘afgeslankte’ kas?
(Aan de VRT, waar ze het operette-kabinet Michel II maar blijven omschrijven als een ‘afgeslankte’ of ‘vervelde’ versie van Michel I.
De rode loper, altijd ’n perpetuum mobile..
*
Mensenlief, de federale regering is gevallen. Tel de resterende Kamerzetels en trek uw conclusies.)
Wat is er misgelopen in jullie jeugd?
(Aan alle landgenoten die – in Marrakesh én in Katowice – zo wanhopig graag bij de besten van het internationale klasje willen horen.
*
Zij zouden tekenen voor de meest onhaalbare ambities, ongeacht de gevolgen, om toch maar op een goed blaadje te staan bij ‘de wereldgemeenschap’. Enkele toppolitici klauwen natuurlijk naar een uitbol-baantje bij een supranationale instelling, maar wat bezielt al die andere mensen om blind te hengelen naar de goedkeuring van globalisten?)
Sinds wanneer is de zaligverklaring van een Vlaming geen nieuws meer?
(Aan de Vlaamse ‘kwaliteitskranten’, die de voorbije twee weken geen letter hebben gewijd aan de zaligverklaring – op 8 december – van Charles Deckers.Deze Witte Pater uit Antwerpen stierf in 1994 de christelijke martelaarsdood in handen van de Algerijnse Groupe Islamique Armé (GIA). De Standaard, De Morgen en De Tijd raken nooit uitgeschreven over Pater Damiaan, maar misschien ligt lepra politiek niet zo gevoelig.)
Hoe loyaal hebben jullie samengewerkt met Theo Francken?
(Aan de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ), die luttele uren na het ontslag van Francken op eigen houtje besloot om een ontradings+campagne offline te halen. DVZ deed dat zonder overleg met de nieuwe voogdijminister Maggie De Block. Wat zegt deze gretigheid over DVZ? Hoe lang borrelt bij de dienst al onvrede over de migratie-kritische koers van Francken? En welke impact heeft dat gehad op de samenwerking?)
Wat vinden jullie nu eigenlijk zo verkeerd aan de term “Marrakesh coalitie”?
*
(Aan de media die nu al vier jaar schrijven over de ‘kamikaze coalitie’ en het ‘kibbelkabinet’, maar ‘Marrakesh coalitie’ plots te gekleurd vinden. Welke kwalijke connotatie kleeft er misschien aan Marrakesh? Of Marokko?)
Hoe ver bent u buiten uw bevoegdheden gegaan om Alibaba naar Luik te halen?
(Aan Charles Michel, nu De Tijd schrijft dat het kabinet van de premier zware politieke druk heeft uitgeoefend om een verdeelcentrum van de Chinese internetreus Alibaba naar Luik te halen. Twee conclusies uit dat artikel:
1) Dit hele zaakje stinkt uren in de wind.
2) De sluwe Chinezen hebben Charles Michel zo goed als zeker gerold, want opeens zijn de plannen van Alibaba veel kleinschaliger en is alleen een beperkte investering van 75 miljoen euro echt concreet vastgelegd. De beste gronden aan de luchthaven van Luik zijn nu wel verpatst.)
*
Wat zegt dat over dit land?
(Aan Mark Eyskens, die in Dag Allemaal het falen van Charles Michel – en ook zijn eigen falen als premier in 1981 – probeert te relativeren met de opmerking: ‘Ach, in België mislukken ten slotte álle eerste ministers’.)
Hoezo, “niemand wil open grenzen”?
(Aan iedereen die volhoudt ‘er is niemand die pleit voor open grenzen’, nu 2/3de van het Europees Parlement pleit voor een ‘humanitair visum‘ dat verkrijgbaar moet zijn in elke Europese ambassade. Met zo’n systeem kunnen massa’s mensen zeer makkelijk naar Europa komen en worden de grenzen nog meer opengezet. Groen, SP.a en Open VLD steunen dit systeem en ook CD&V had niet de ruggengraat om tegen te stemmen. Om te onthouden.)
Viel de aanslag in Straatsburg al onder de nieuwe media-richtlijnen uit het Migratiepact van Marrakesh?
(Aan de auteurs van berichten over ‘de schietpartij’ (=aanslag) in Straatsburg, waar een ‘schutter’ (=terrorist) toesloeg. Zijn jihadistisch motief werd zoveel mogelijk in de marge gehouden, terwijl het de essentie is. Je vraagt je af waarom de opstellers van het Migratiepact de moeite hebben gedaan om de media een migratievriendelijk discours voor te schrijven. De meeste media censureren zichzelf al heel lang.)
Hoe zou deze klantvriendelijkheid nu “misplaatst” zijn?
(Aan Nathalie Debast van de
vzw Mycadis,
die – met de volle steun van N-VA-minister Philippe Muyters – praktijk-testen uitvoert bij dienstenchequebedrijven. Na 1.350 ‘mystery calls’ is de steen des aanstoots gevonden: klanten die vragen of er een vrouw kan komen poetsen – en dus géén man. ‘Vaak gaat het bedrijf in op zo’n vraag uit misplaatste klantvriendelijkheid, maar het blijft discriminatie’. En wat dan met de bejaarde weduwe, die zich niet veilig voelt met een vreemde man in huis? Als gehoor geven aan haar vraag ‘misplaatst’ is, dan wil ik niet goedgeplaatst zijn.)
‘Knack’ zet op die website
“Alles over vzw Mycadis
Vlaamse dienstenchequesector gaat mystery calls invoeren tegen discriminatie.
In de loop van volgend jaar komen er zogenaamde 'mystery calls' bij Vlaamse dienstenchequebedrijven. De bedoeling is om na te gaan hoe zo'n bedrijf reageert op een discriminerende vraag van een klant en hen hiertegen te wapenen. Het initiatief voor de mystery calls gaat uit van de werkgevers, ter uitvoering van het actieplan van minister van Werk Philippe Muyters (N-VA) tegen discriminatie in de dienstenchequesector”.
*
Wat was de échte reden voor uw vertrek uit New York City?
(Aan choreograaf Andros Zins-Browne, die tien jaar geleden naar België kwam om, volgens De Morgen, ‘het erbarmelijke cultureel-economische beleid in New York te ontvluchten’. Wij dachten dat New York een van de culturele en economische hoofdsteden van de wereld was? Maar nu blijkt dat het culturele en economische klimaat veel beter is in het kunstencentrum Netwerk van de Oost-Vlaamse provinciestad Aalst, waar
(Aan de Universiteit van Ghana, waar een standbeeld van Mahatma Gandhi verwijderd werd na een racisme-rel. Gandhi heeft de Afrikanen namelijk weleens ‘kaffers’ genoemd, toen hij nog een jonge Indiase advocaat in Zuid-Afrika was. Op een dag zal nog eens blijken dat iedereen die geboren werd voor het jaar 2000 een vieze vuile racist was.)
*
Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.
Blair accuses Nigel Farage of 'stigmatising' foreigners to win over angry white working class voters
*
In een interview verklaarde de oud-premier van het Verenigd Koninkrijk dat een tweede Brexit-referendum almaar waarschijnlijker wordt. Nigel Farage, sinds kort partijloos, herhaalde dat gevoel op een bijeenkomst van Leave means Leave. Dat is een platform voor eurosceptici van allerlei pluimage. Zowel parlementairen van Labour, de Conservatives als de DUP maken er deel van uit. En Farage.
*
Flauw afkooksel van Thatcher
*
achtte men de optie van een tweede referendum over het Britse Lidmaatschap van de Europese Unie als iets onrealistisch. Alleen verbolgen ‘Remainers’ geloofden daarin. Echter, de voorbije tumultueuze weken waarin premier Theresa May haar Brexit Plan probeert te verkopen aan het parlement én de natie, hebben dit (de remaining) veranderd.
*
De Premier redde dan wel haar politieke nekvel in de eigen partij, ze staat nog steeds voor de onmogelijke opdracht om haar gecontesteerde akkoord door het Lagerhuis te krijgen. Ondanks haar Thatcheriaanse handtassen-gezwaai in Brussel, waarbij ze zelfs Jean Claude Juncker boos aanpakte voor zijn denigrerende houding, willen de leiders van de EU van geen wijken weten.
*
Juncker noemde May ‘nebulous’ of onduidelijk. Zij sprak hem boos aan. En dit maken de Britten ervan. “TheresaMay ‘nebulous’ = Britsehumor’
Welke opties liggen er nog op de politieke tafel? Theresa May dreigde er – tijdens haar zogezegde ‘Thatcher moment’ – in Brussel mee haar plan toch nog voor Kerstmis aan het afkerige Lagerhuis voor te leggen.
*
Dat dreigement waarmee het hele akkoord in duigen ligt, maakte blijkbaar weinig indruk. Dus zal ze ongetwijfeld nog terugkeren naar de EU-tafel in de hoop iets van toegevingen – al waren het maar wat holle woorden op papier – los te weken om de twijfelende tegenstanders in Londen aan haar kant te krijgen.
Een softe brexit?
*
Dit bezorgt haar de vrijheid om een softere Brexit-deal uit te werken dan diegene die ze nu in handen heeft.
Doordat ze de vertrouwensstemming in de eigen partij won, behoeden de partijregels haar een jaar tegen een nieuwe motie van wantrouwen. Dit bezorgt haar de vrijheid om een softere brexitdeal uit te werken dan diegene die ze nu in handen heeft. Door het VK bijvoorbeeld toch binnen de Europese Markt te houden. Zo kan ze een deel van de Labourfractie verleiden haar toch te steunen. May riskeert daarbij wel dat ze nog verder vervreemdt van een belangrijk aandeel van de eigen partij. Die boze parlementairen kunnen dan de hele werking van de regering beginnen boycotten.
Nieuwe verkiezingen?
Samen met de Noord-Ierse DUP kan de socialistische partij een vertrouwensstemming eisen in het Lagerhuis.
En dan is er nog de zogezegde ‘nucleaire’ optie van Labour. Samen met de Noord-Ierse DUP kan de socialistische partij een vertrouwensstemming eisen in het Lagerhuis. Als de 117 boze Tory parlementairen zich daarbij aansluiten, is het sowieso over and out voor May. Er volgen dan parlementsverkiezingen. Maar de DUP is als de dood voor ‘prime minister Jeremy Corbyn’, net als die 117 conservatieve opstandelingen. Is de Brexit hen dat waard? Bovendien zit – indien Labour die verkiezingen wint – Corbyn plots met de hete brexit-aardappel. Wil hij zich daaraan wel verbranden? Zowel voor de DUP en de conservatieve factie als voor Labour is dit pad bewandelen uitermate riskant.
Jeremy Corbyn’ (°194) , Leider Labour Party
*
Een tweede referendum?
De premier staat bijna met de rug tegen de muur. Haar enige uitweg lijkt…een volksraadpleging.
Zo komen we bij – dixit Theresa May – de ‘absoluut uitgesloten’ optie: een nieuw brexitreferendum. De premier verklaarde ooit met even veel zekerheid dat ze nooit verkiezingen zou uitschrijven. Tot ze die uitschreef en daarmee zelfs Buckingham Palace verraste. Naast de Queen, was ook de modale Brit ‘not amused’ door die zet van de Premier. Ze hield er een minderheidskabinet aan over dat nu overleeft dankzij de steun van de DUP. Meer dan een jaar lang speechte de ‘Maybot’ – zoals ze spottend wordt genoemd – dat ‘no deal’ beter was dan een ‘bad deal’. Tot ze een akkoord aan de natie presenteerde dat door iedereen een ‘bad deal’ wordt genoemd. En nu zweert ze bij hoog en bij laag dat ‘no deal’ geen optie is in het belang van de natie. Dus, moet men haar dan nog geloven als ze even resoluut een tweede referendum blijft afwijzen?
De Premier staat bijna met de rug tegen de muur. Haar enige uitweg lijkt… een volksraadpleging. Maar hoe verloopt dat pad precies?
Praktisch verloop
*
Officieel verlaat het VK de EU op 29 maart 2019. Een nieuw referendum kan enkel plaatsvinden wanneer het parlement daarvoor de juiste wetgeving voorziet. Volgens The Guardian moet je voor dat hele proces minstens 22 weken rekenen. Dat betekent dat een nieuw referendum ten vroegste einde mei kan plaatsvinden. Het VK stelt de brexit dan uit. Het Europese Hof verklaarde vorige week nog dat het land dat kan.
Deze timing bezorgt nog een bijkomende kopzorg. Er vinden immers in die periode ook Europese verkiezingen plaats. Wat doet het VK in dit geval? Die verkiezingen toch laten plaatsvinden om de verkozen parlementairen – bij een nieuwe brexitstem – kort te laten zetelen in het Europees Parlement? Of de verkiezingen niet organiseren en riskeren dat het VK – bij een niet-brexitstem – er geen vertegenwoordigers heeft?
De vraag van 17,4 miljoen kiezeers
Want, welke opties leg je voor? Geen deal, de deal van Theresa May of in de EU blijven?
Maar welke vraag zou er op het stemformulier staan? Niet zo eenvoudig, zo blijkt. De premier kan proberen de bevolking te laten kiezen tussen haar deal en geen deal. Maar je kan er donder op zeggen dat het parlement zo’n voorstel amendeert. En dan wordt het ingewikkelder. Want, welke opties leg je voor? Geen deal, de deal van Theresa May of in de EU blijven?
Het staat vast dat op deze manier geen enkele optie 50% van de stemmen haalt. Dat zorgt ervoor dat het resultaat gecontesteerd blijft.
Men kan ook werken met een tweede keuze-optie. In de zin van ‘als uw keuze het niet haalt, waar kiest u dan wel voor?’.
Het hoeft niet te verwonderen dat zelfs eurofiele parlementairen zeggen dat een tweede referendum ‘toxic’ is voor de stemming in het VK. De overtuigde ‘brexiteers’ zien er een typische EU-truuk in: laat de bevolking stemmen tot ze ‘juist’ stemt. Tot ze stemt zoals de EU dat wil. De meest overtuigde Remainers vinden dat er maar twee keuzes moeten zijn op het stemformulier: de deal van de premier of in de EU blijven.
*
(*) 17,4 miljoen kiezers stemden op 23 juni 2016 voor een brexit.
Macron beschuldigd van landverraad door Franse generaals, omdat hij het VN-migratiepact heeft ondertekend….
Generaal Antoine Martinez heeft de brief geschreven, die ondertekend werd door tien andere generaals, een admiraal en een kolonel en de voormalige Franse minister van Defensie Charles Millon.
*
Zij geven een krachtige waarschuwing af dat Macron´s ondertekening van het VN-migratiepact nog meer soevereiniteit van Frankrijk afpakt en nog meer reden voor “een al gepijnigd volk” om “in opstand” te komen.
*
De hoog gedecoreerde militaire medeondertekenaars verklaren dat de onder vuur liggende Macron “schuldig is aan het ontkennen van democratie of verraad tegenover de natie”, omdat hij het migratiepact heeft ondertekend zonder het aan het volk voor te leggen.
L’État, c’est moi
*
“De Franse staat realiseert zich laat dat het onmogelijk is om teveel mensen te integreren uit volledig andere culturen, die zichzelf de afgelopen veertig jaar gehergroepeerd hebben in gebieden die zich niet langer onderwerpen aan de wetten van de Republiek”, staat er in de brief. Ook staat erin dat massa-immigratie “de Franse culturele eigenheden uitwist”.
Het pact, waartegen geprotesteerd werd door de “gele hesjes”-beweging in vijf landen, werd afgelopen maandag in Marrakesh ondertekend door 164 landen, meestal tegen de wil van de burgers in tientallen landen, zoals blijkt uit desbetreffende petities.
Na een stukje dadaïstisch absurd theater is ze er, Michel II, een regering van Oempa Loempa’s en Smurfen die hoogmoedswaanzin tot kunst verheven hebben. De politieke dwergen hebben minder stemmen achter zich dan Bolle Gijs D’haeseleer in Ninove, maar willen regeren zonder parlementair vertrouwen.
Terwijl Grote Smurf Michel in Marrakesh applaus kreeg voor zijn staatsgreep van de onverantwoordelijkheid, vochten klungelsmurf De Croo en ‘loempe’-Oempa Loempa Peeters afgelopen zondag in De Zevende Dag om op elkaar schouders te staan.
De chaostheorie van Prigogine valt het surrealisme van Magritte in de armen.
Vóór Marrakesh was het parlement het huis van de democratie, maar nadien is het voor Michel en de zijnen een keutelachtig koffiekransje. Het is duidelijk, Michel II pleegt geen harakiri door het vertrouwen te vragen aan het parlement en elke oppositiepartij weet verdomd goed dat het indienen van een motie van wantrouwen
een uriasbrief is.
*
Wikipedia
zegt over een Unia-breif Iedereen die zich binnen België gediscrimineerd voelt of getuige is van discriminatie, kan bij Unia aankloppen. We informeren je over je rechten en zoeken samen naar een oplossing. Unia lanceert ook campagnes vóór gelijke kansen en tegen discriminatie, formuleert aanbevelingen aan overheden en brengt tools, publicaties en statistieken uit.
*
Een Mexican standoff tussen oppositie en regering. Maar, ceci n’est pas un gouvernement. De chaos-theorie van Prigogine valt het surrealisme van Magritte in de armen. Binnen de chaos-theorie organiseren instabiele elementen zich tot structuren van een hogere orde, in dit geval een spookregering van ministers zonder meerderheid en zonder steun.
*
Michel II is een leeggezogen lijk dat naar de uitgang strompelt hopend op een bloedtransfusie.
*
Mars tegen Marrakesh
*
Een week nadat 164 van 193 VN-landen hun steun aan het Marrakesh-pact bevestigden, organiseren rechtse jongerenbewegingen een mars tegen Marrakesh. Het gele hesje in de kast en een rode fez op het hoofd met de boodschap: ‘We zijn niet akkoord met wat jullie in Marrakesh HEBBEN GEDAAN’. Water hozen als het schip gezonken is begint stilaan een rechts trekje te worden. Nu het voetbal toch een omgekochte boel is gebleken hangen ook de hooligans zondag hun sjerp aan de haak voor een mars tegen gedane zaken. Politiek engagement van hooligans, is dat een aanzet tot een politieke partij van de hooligans? De PVDH met als verkiezingsslogans: ‘Geen haar en boter op het hoofd’ of ‘We zetten ons beste bottineke voor’
*
Staken om het te maken
Om goed uitgerust te zijn voor de betoging van zondag in Brussel beslisten de politievakbonden om donderdag een stakings-rustdag in te bouwen. De met matrakken, pepperspray en pistool uitgeruste politieagenten protesteren tegen de groeiende agressie tegen gezag. Ocharme, wat zijn het toch sukkelaars die broze agenten van de buurtpolitie. Intussen moeten leerkrachten, buschauffeurs, treinconducteurs en loketbedienden diezelfde agressie tegen gezag ondergaan zonder wapens en beschermende kledij.
Naar verluidt werd de politiestaking in Dendermonde het best nageleefd. Daar staakten de flikken omdat er geen toiletpapier meer was. Die kan je best geen poepje laten ruiken.
‘Meer loon, minder lang werken en minder belastingen’.
*
Omdat een verlengd weekend tijdens de kerstinkopen handig is, riepen de vakbonden op voor een staking op vrijdag 14 december. Om zoveel mogelijk stakers te motiveren om een verlengd weekendje te nemen werd de meest populistische slogan uit hun arsenaal bovengehaald: ‘Meer loon, minder lang werken en minder belastingen’. Iets waar ongeveer 100% van de Belgen achter staat en waarmee men eigenlijk op de kar van de gele hesjes springt. Gele koleire omdat water en elektriciteit duurder worden door klimaattaksen, woede omdat het openbaar vervoer duurder wordt door dure groene diesel.
Iedereen wil gezondere lucht en een beter klimaat, maar niemand wil er voor betalen.
De vakbonden voeren een strijd tegen sluipende armoede. Nochtans doen we het in Vlaanderen allesbehalve slecht als het op armoede aankomt.
**
*
Voormalig links coryfee Frank Vandenbroucke stampt de linkse droom van een verkiezingsthema rond armoede en sociale deprivatie aan diggelen. Zijn studie wijst uit dat de welvaart van Belgische gezinnen 12% boven het Europees gemiddelde ligt en dat in Vlaanderen slechts 8% van de kinderen in armoede opgroeien? Daarmee behoren we tot de best scorende regio’s van Europa. Het riedeltje van Kitir, Almaci, Van der Maelen, Crombez en Calvo is daardoor aan herziening toe.
Het onverstand regeert dit land
Onze onrechtstreekse democratie faalt wanneer een stokdove, blinde en lamme regering aan de macht kan blijven.
Staan we aan de goede kant van de geschiedenis of aan de zelfkant van een falend systeem. Onze onrechtstreekse democratie faalt wanneer een stokdove, blinde en lamme regering aan de macht kan blijven. Zelfs wanneer ze de meerderheid van de bevolking vertegenwoordigt heeft de parlementaire oppositie geen waarde en wordt de onrechtstreekse democratische stem van de burger genegeerd.
Staan we aan de goede kant van de geschiedenis wanneer alle politieke partijen panische angst hebben voor democratische verkiezingen?
Ook het overleg-model tussen vakbonden en werkgevers faalt als we vaststellen dat vóór het sociaal overleg al wordt gestaakt en gebouwen worden gevandaliseerd. Neen Mia, niet de middenstand maar het onverstand regeert dit land.
210.000.000 inwoners tegenover 742.000.000 in Europa. Amerika 326.000.000
*
Persoonlijke opmerking vooraf
Er is geen enkele reden waarom Brazilë, dat reuenland aan de andere kant van de wereld, mij doet denken aan het pipekleine Vlaanderen… De overeenkomsten zijn louer toeval.
210.000.000 inwoners tegenover 742.000.000 in Europa. Amerika 326.000.000
*
De verkiezing van Jair Bolsonaro in Brazilië kwam voor velen onverwacht. Om de omwenteling van een jarenlang links bestuur door de Arbeiderspartij (PT) van onder andere Dilma Roussef en Lula da Silva te kaderen, had Doorbraak een interview met
Eduardo is een Braziliaans burger, maar met globale connecties. De voorbije zeventien jaar reisde, woonde en werkte hij in het buitenland.
Hij heeft een masterdiploma in Business and Finance, en ééntje in politieke filosofie (beide behaald in de VS). Eduardo verdeelt zijn tijd over de private sector, overheids agentschappen, politieke partijen en NGO’s, waardoor hij een perspectief kan bieden uit verschillende invalshoeken.
*
Eduardo beschouwt zichzelf als een culturele conservatief en een economische liberaal.
Dit interview verschijnt in drie delen. Vandaag deel 1.
Links heeft tweedracht gecreëerd
*
Het Braziliaanse politieke kader gaat vooruit. Sommigen denken dat we achteruit gaan, maar ik zie het anders. Ik zie hoe we eindelijk een aantal economische, financiële, sociale, culturele, internationale en milieu-problemen aanpakken waar we lang niets aan gedaan hebben.
Dit land kan lessen leren uit het vlot overhandigen van de macht
*
Brazilië is een Christelijk land, met ongeveer 60% katholieken en 25% Evangelische Christenen. Het Braziliaanse gezin heeft veel aandacht voor het gedrag van politici. Dat is één van de redenen waarom Bolsonaro zo veel publieke steun kreeg. Wanneer ik naar mezelf kijk, in het midden van al dit gedoe, ben ik oprecht gelukkig. Drieëndertig jaar lang, sinds het einde van de militaire dictatuur in 1985, werden we geregeerd door linkse leiders. Sommige van hen waren meer gematigd, andere meer extreem. Dit land kan lessen leren uit het vlot overhandigen van de macht, zoals andere landen in bijvoorbeeld Europa en Azië ook doen. We kunnen kijken naar wat er de voorbije dertig jaar bereikt is, maar ook kritiek geven en een aantal premissen aanpassen.
Je stemde voor Bolsonaro. Kan je me de voornaamste redenen geven waarom je hem verkoos boven andere kandidaten, zoals bijvoorbeeld Haddad van de Arbeiderspartij?
Partido dos Trabalhadores
*
Ik woon in Brazilië en ik voel de druk. Ik voel hoe mensen bang zijn om buiten te gaan, ik voel hoe slecht het politieke systeem geworden is. We hebben het over veiligheid, ja, maar ook gewoon over het gebrek aan respect dat mensen voor elkaar hebben, hoe mensen met elkaar omgaan.
Links heeft tweedracht gecreëerd in ons land. Vóór Lula (de voormalige linkse president van Brazilië, nu opgesloten voor corruptie, nvdr) was dit land niet verdeeld tussen de ‘haves’ en de ‘have-nots’. Blanken tegen zwarten. De LGBTQ-gemeenschap. Linkse leiders hebben die tweedracht geïntroduceerd in de samenleving, dat onderscheid was vroeger nooit zo belangrijk.
Laten we het hebben over veiligheid. 63.000 mensen per jaar worden vermoord in Brazilië. Per jaar. In Brazilië worden meer mensen gedood dan in conflictzones als Irak. Het is droevig om te zien hoe een land als Brazilië, met zo’n groot potentieel en zo veel rijkdom, verkeerd bestuurd wordt, naar mijn mening.
Kijk naar het aantal agenten dat gedood wordt, het zijn er meer dan eender waar ter wereld (in 2016 stierven 437 politieagenten in Brazilië, in de VS 135, nvdr). Elk land dat zijn wetten wil doen naleven heeft een slimme veiligheidsstrategie nodig. Je hebt middelen nodig, veel training. Je moet er voor zorgen dat je agenten zich veilig voelen. Als ze zich niet veilig voelen, kunnen ze de burgers niet beschermen. Veel mensen verdedigen de criminelen, maar we verdedigen niet de mensen die ons beschermen. Daar moeten we iets aan doen.
In Coburgia schafte Louis Tobback (SP-a), toenmalig Minister BiZa, met het ‘Pinksterplan’ op 5 Juni 1990 de RIJKSWACHT af… Dit militaire elitekorps had bestaan van 10 juli 1796 tot 1 april 2001.
Hiernavolgend leest U hoe de nieuwe Braziliaanse President Bolsonaro, om door het Volk verkozen te raken, het net andersom deed…
Hallo, BDW, bent U niog daar?
*
Toenemende militarisering?
Bolsonaro presenteerde zichzelf als de kandidaat van de openbare orde en veiligheid. Hij beloofde onder andere meer privébezit van wapens toe te laten, om de politie meer vrijheid te geven om dodelijk geweld te gebruiken. De vorige president, Temer, stuurde het leger naar de Staat Rio de Janeiro om de orde te herstellen. Zie je een toenemende militarisering van de ordehandhaving? Ligt daar een mogelijk probleem?
De corruptie in de overheid is onvoorstelbaar
*
Rio de Janeiro is een failed state. De staat heeft zo veel slechte gouverneurs gehad de afgelopen decennia. Gouverneur Pezão is onlangs gearresteerd. De laatste drie of vier gouverneurs zitten ofwel in de gevangenis of staan op het punt naar de gevangenis gestuurd te worden. De corruptie in de Overheid is onvoorstelbaar. Die Staat daar heeft geen geld, voor niets, zelfs niet om haar eigen ambtenaren te betalen. De georganiseerde misdaad neemt de Maatschappij in Rio volledig over en infiltreert de overheid.
Ik denk dat wat er in Rio met het Leger gebeurd is, noodzakelijk was, maar dat het niet op volle capaciteit gebeurde. De militaire interventie nam enkel de ordehandhaving over, om bezittingen en burgers te beschermen. Het Leger is niet verantwoordelijk voor het Bestuur van de Staat, er was geen politieke overname. Ik denk dat het niet goed gedaan is: bij een federale interventie moet je alles kunnen overnemen, niet slechts de ordehandhaving.
De interventie loopt tot het einde van dit jaar, dus de nieuwe President zal moeten beoordelen of ze in haar huidige vorm kan doorlopen, of ze een versnelling hoger moeten schakelen.
Wat bedoel je met ‘een versnelling hoger’?
*
Gezien de ernst van de situatie zal men moeten bekijken hoe men een systeem kan installeren dat de Wet en veiligheidsmaatregelen doet respecteren.
Laten we even uitzoomen en naar het bredere plaatje kijken. Bolsonaro en leden van zijn team hebben bewondering uitgedrukt voor het militaire regime en een aantal daden van dat regime verdedigd. Sommigen in Brazilië, maar ook in de internationale gemeenschap, maken zich zorgen over die combinatie van bewondering voor de militaire dictatuur (uit het verleden) en de ordehandhavingsretoriek. Deel je die bezorgdheid?
Ik denk niet dat we terug zullen afglijden naar een dictatuur. Het Brazilië in de tijd van de dictatuur was een heel ander Brazilië. We hadden geen politiek geëngageerde burgers, we hadden geen instituties als de federale politie, de juridische agentschappen…
Bolsonaro is al langer politicus dan hij ooit militair was, al 27 jaar. Hij is een politicus, geen soldaat. Ik denk niet dat we ons zorgen moeten maken over een democratisch afglijden.
Hij moest in debat gaan met een hele boel linkse politici die zich altijd negatief uitlaten over de militaire dictatuur — zoals de media dat noemt, maar wat we eigenlijk moeten benoemen als de tijd dat het Leger aan de macht was. Bolsonaro verdedigde de goede dingen die toen gebeurd zijn. Brazilië stond voor de keuze: één bepaalde ideologie (communisme, nvdr) nastreven, of terugvechten en deel uitmaken van de vrije wereld. Het militaire regime creëerde onder andere de publieke infrastructuur.
Hoe Bolsonaro spreekt is niet noodzakelijk hoe hij zal regeren. Om dingen te veranderen, moet je eerst de aandacht zien te trekken, de discussie winnen, en dat doe je door wat meer explosief uit de hoek te komen. Dat gebeurt niet enkel in Brazilië, maar wereldwijd: Italië, Oostenrijk, de VS.
Het politiek-institutionele landschap
Wat is het institutionele landschap in Brazilië? Welke controle mechanismen bestaan er?
Brazilië is een presidentieel systeem, met een scheiding der machten die elkaar in balans houden. We hebben een hooggerechtshof met elf rechters, waarvan de meeste corrupt zijn (lacht).
*
Hoe worden rechters in het hooggerechtshof benoemd? En voor hoe lang?
Ze worden benoemd door de president, voor het leven geloof ik (er bestaat geen maximum termijn, maar wel een verplicht pensioen op 75, nvdr). Daarom had het Lula-oordeel zo’n groot effect (het Hof bevestigde Lulas veroordeling tot 12 jaar cel, nvdr): hij kreeg zes stemmen tegen. Het was erg nipt, hij verloor met maar één stem.
De reden dat hij veroordeeld is, is omdat het leger duidelijk maakte dat Brazilië een rechtstaat is. Generaal Eduardo Villas Boas, commandant van het Leger, tweette dat het Hof zijn functie moest uitoefenen en dat corrupte mensen niet zo gemakkelijk vrij zouden mogen komen.
oorbraak.be.
