Ach, wij beiden, zowel in Zuid als in Noord, hebben onze eigen problemen waarover we niet zo zuinig hoeven over te doen. Net zoals we elk onze eigen al even gestoorde snertzenders hebben, onze eigen papierpulp beroepsleugenaars met inderdaad (met gif) ‘gemengd’ nieuws. En met vooral pulpnieuws, opgeklopt en dooreen gemengd als de fluittonen van honderden rattenvangers die doen denken aan die van Hameln uit dat Middeleeuws volksverhaal.
Omkijken of nadenken daarbij is not done. Is net zoals het hoort. Ergo: nadenken getuigt van vooringenomen bekrompenheid, van ranzig racisme en van verderfelijke rassenhaat. Mensen die nadenken zijn mensen die niet naar zomer-festivals gaan, die wetkijken van winterse veldcross, van amusante ijspistes en van Glühwein.
Nadenken doen onze Leiders in onze plaats. Het is zelfs door al dat geweldig nadenken, dat ze het materieel zoveel beter hebben dan wij, de naamloze zwijgzame Gele Jasjes der Lage Landen.
Zo komt het, waarvoor we de Hemel dankbaar mogen zijn, dat kleine onafhankelijke, niet op woekerwinst beluste nieuwszendertjes in de Nieuwe Tijden traag maar zeker het Publieke Forum komen inpalmen. Gewoon omdat ze bij de feiten zelf blijven. Zonder deze in hun eigen richting te willen ‘duiden’.
Er is, weet U nog, een tijd geweest, dat er in de Londense stadsparken overal ‘Speakers Corners’ voorzien waren, waar er op ‘n ‘zeepkissie’ staande, door eenieder die het wenste, op zondagvoormiddagen onder politietoezicht, het woord kon genomen worden. Veel of weinig toehoorders, het Woord was er Vrij. Nu zijn de tijden veranderd.
De computerwereld is genereus. Zodat het Linkx er niet blijft in slagen om ons arm en dom te houden, een verwijt dat ze vroeger, tot zo ’n halve eeuw geleden, ten laste konden leggen van de Pastoor en van de Baron.
Onderstaand nieuws uit Amerika op een VRIJE ZEDER mag dus niet verwonderen. Trump wordt afgestraft. Eigen schuld, dikke bult.
De rest zal ieder van ons wel netjes voorgekauwd via de TV-schermen in onze huiskamers worden opgediend. De dagen, alhoewel die langer worden, zullen tekort zijn om de heilsberichten uit het zelfs na 21/2 jaar Trump Linxks gebleven Amerika (altijd zo gebleven hé, niet aan twijfelen!) door te geven. Merkel en Macroni zullen deze opportuniteiten grijpen om zich weer op te richten… De terreur-aanslagen zullen weer toenemen en in de straten van Parijs zal de Nieuwe Gele Revolutie in bloed gesmoord worden.
Wedden dat de Westerse ‘Elite’ zich onvoorwaardelijk achter de terugkeer van HITLARY zal scharen? De kruik immers gaat net zolang te water, tot ze breekt!
De Democraten en de 'overname' Huis van Afgevaardigden. Achtergrond.
02 januari 2019 22:11
Laatste update: 9 uur geleden
*
*
De Democraten nemen VANDAAG Donderdag 03/01 de meerderheid in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden over van de Republikeinen. Dat is slecht nieuws voor de regering-Trump: na twee jaar van relatieve machteloosheid staan ze, de
*
te springen om zich te laten gelden. Wat zijn hun plannen?
Met zowel een meerderheid in het Huis van Afgevaardigden als in de Senaat hadden de Republikeinen de afgelopen jaren een flinke troefkaart in handen. Ondanks het vaak zwaar omstreden beleid van de regering-Trump kon de oppositie inderdaad geen vuist maken.
Dat beeld veranderde met de tussentijdse verkiezingen van afgelopen november. Er was een 'blauwe golf' voorspeld; de onvrede over de Amerikaanse president Donald Trump zou leiden tot een monsterzege voor de Democraten.
Die golf bleek eerder een kabbelende beek, maar de einduitslag - die enkele weken na de verkiezingen binnenkwam - liet inderdaad een omslag zien. De Democraten wonnen 40 zetels en eindigden op een totaal van 235 zetels, tegenover 199 voor de Republikeinen. Voor een meerderheid in het Huis zijn 218 zetels nodig.
De leiders van de Democratische Partij hebben een ambitieus pakket van hervormingen aangekondigd, waarmee ze al in de eerste maand willen laten zien een echte regeringspartij te zijn - en niet de "linkse meute" waarvoor Trump luidkeels waarschuwt.
Shutdown is meest prangende kwestie
Het meest acute probleem waar het nieuwe Huis mee aan de slag moet, is de sluiting van ongeveer een kwart van de federale overheid, vanwege een gebrek aan financiering. Die staat op het punt de derde week in te gaan. Zo'n 800.000 ambtenaren hebben in december geen salaris ontvangen. Ongeveer 350.000 van hen, de 'niet-essentiële medewerkers', zijn met furlough (verlof) naar huis gestuurd.
De federale dienst voor personeelszaken (OPM) gaf de ambtenaren suggesties voor brieven waarmee ze om uitstel van huurbetalingen en andere vaste lasten konden vragen. Een suggestie dat de ambtenaren in ruil voor een verlaagde huur ook konden aanbieden klusjes in en rond hun woning uit te voeren, werd met veel hoon ontvangen. De publicatie was een foutje, beweerde de OPM later.
Trump en de Democraten geven elkaar de schuld voor de sluiting. Uit een peiling van Reuters/Ipsos bleek eind vorig jaar dat 47 procent van de respondenten Trump als eindverantwoordelijke zag, terwijl 33 procent vond dat de Democraten de shutdown hebben veroorzaakt.
Wat ons hier als een overjaarse Nieuwjaarsbrief is voorgedragen, is geen nieuws om bij de vrienden vervelend over te doen. Laat integendeel de achterliggende gedachte deze zijn van een te grijpen Toekomstland. Een Land met in de frisse zeelucht weiden als wiegende zeeën. Die groenen langs stroom en rivier, onder de hemelse dauw van de adem van de Goede Vader.
*
Laat die gedachte geuren als een klomp bijenhoning, pure natuur die toch ook het product is van naarstig bijeensprokkelen van wat in al die mooie bloemkelken te vinden valt. Om, na ‘thuis’ te zijn gekomen, met vlijtige pootjes naarstig de zoete buit op te slaan in netjes geordende kunstzinnige honingraten. Een oer-oude bezigheid als voorzorg tegen de lange donkere winterdagen die er heel zeker binnenkort zitten aan te komen.
*
Die honingraten zijn voor geval bijvoorbeeld als maatregelen ter gunste van de door het Diktat van Marrakesh bevolen Afrika-leegloop in werking wordt gesteld. Want dan wordt op het Internet als gevolg het Vrije Woord van Afkeer verboden.
*
En neen, hoor, die opgeslagen voorraden zijn verre van bestemd voor uitsluitend eigen gebruik. Ze zijn bestemd voor heel het bijenvolk van dezelfde korf… Een enkele korf tussen zoveel andere korven, netjes opgeteld onder het wakend oog van de Grote Baas.
*
Tenminste, dat duurt tot ook het ongedierte en/of de honing-dieven of andere wereldverbeteraars de situatie zullen willen ‘globaliseren’, t.t.z. in beslag nemen om er zelf beter van te worden. Zodat al die diverse bijenvolkeren onder één hoedje zouden te vangen zijn…
E, weet U, het is niet alleen de Dood die komt als een dief in de nacht… Dat kunnen ook eerstdaags EU-Ver.Nazi-Ambtenaren zijn…
Onze Gazetten-vullers en kijkbuis-deskundigen, levend in een waanwereld van bedrog, durven (als op commando) de woorden ‘Nieuwe Wereld Orde’ blijkbaar nog altijd niet vlot gebruiken. De reden hiervoor is te vinden ondermeer in de dood-met-de-kogel door de Belgische Staat uitgevoerd in de onzalige repressiejaren na WO II.
Het zijn slechts een paar honderd, medeburgers. Zij die zich toen bezeerd hadden aan De Nieuwe Orde van het Nationaal Socialisme dat ook toen gewelddadig de hele wereld, zelfs de USA, had proberen te beheersen. Buiten wat profiteurs, waren dat in hoofdzaak goed menende Vlaamsgezinden, die gevolg aan de oproep van Rome, in verre landen gingen vechten tegen ‘’het goddeloos Communisme’. Ofwel waren die de Nieuwe Orde welgezind, omdat Vlaanderen na de nig te winnen oorlog, beloofd werd opnieuw zijn vroegere glorie zou mogen herwinnen. Zonder door Broeksèl al sedert Napoleon als tweederangsburgers te worden behandeld…. Omdat de Vlamingen van nature uit geen Frans spaken maar integendeel Parijs bleven aanzien als bloedzuigende erfvijand...
Op een ranzige manier ‘samenheulen’ met een vijand (die daarenboven de oorlog had verloren), werd in al die vonnissen immers omschreven als aanhanger te zijn van De Nieuwe Orde. De archieven terzake zijn duidelijk en zouden eerstdaags eindelijk moeten openbaar gemaakt worden.
Toen eindelijk na 4 jaar verschrikkelijke oorlog, ‘de vrede was uitgebroken’, diende als voorbeeld dit zwaarst mogelijke ‘landverraad’ met de dood-met-de-kogel te worden bestraft.
Daar waar nu recent, door de Verenigde Naties, op 19 December 2018 (Pact ten voordele van de Immigratie), het hele grondgebied van àl onze landen op de tweedehandsmarkt werd geworpen.
Zo ziet U, dat elke heersende Elote, ook de Elite van het ogenblik, zoals altijd, ook nu weer de juiste woorden weet te kiezen.
De EU is in goede handen….
*
Het zijn dus altijd dezelfden, die daarom als levende gewetenswroeging, tot op de dag van vandaag als ranzige pestlijders in streng vergrendelde ‘cordons sanitaire’ worden weggezet. Toen was de ware Vaderlandsliefde voor eigen land en eigen volk eerst, een onvergefelijke zonde. Nu is het, samen met het trio (STUKA) Zaan Cloot Junker(zie hoger), Merkel en Macron, , een onbetaalbare weldaad.
*
Dit zijn woorden, vooral op deze Nieuwjaarsdag, zonder haat noch vrees op schruft gesteld. Moge het Nieuwe Jaar 2019, bij leven en welzijn, over de hele wereld, in al zijn facetten, het Jaar worden van de Vrijheidslievende Waarheid.
*
*
Angela Merkel: ‘Landen moeten soevereiniteit opgeven voor Nieuwe Wereld Orde’
Drie gezichten die samen met nog enkele anderen de allergrootste bedreiging vormen voor de toekomst van de Nederlanden en Europa.
(Afbeelding: Getty Images (2)).
*
‘Er bestaat geen groep mensen die zich het Duitse volk kan noemen’
‘De natiestaten moeten zich vandaag voorbereiden op het opgeven van hun soevereiniteit,’ is geen oude uitspraak van Adolf Hitler, maar de boodschap van de huidige Duitse bondskanselier Angela Merkel. Tijdens een toespraak in Berlijn hield ze haar toehoorders voor dat regeringen wat immigratie, grenzen en soevereiniteit betreft niet moeten luisteren naar wat de burgers willen. Veel duidelijker kon Merkel niet onderstrepen dat Duitsland onder haar veranderd is van een democratie in een neoliberale groen-fascistische linksdictatuur, die de islamisering en verarming van Europa in een nog hogere versnelling gaat zetten. Haar tanende populariteit en de slechter wordende verkiezingsuitslagen noopten Merkel tot het besluit zich in 2021 niet nog een keer kandidaat te stellen voor het bondskanselierschap. Ze doet er daarom alles aan om de agenda van de globalistische Nieuwe Wereld Orde er nog voor die tijd compleet door te drukken en on-omkeerbaar te maken.
‘Natuurlijk wel op een ordelijke wijze,’ voegde Merkel er nog quasi geruststellend aan toe. Daarna ging ze fel tekeer tegen de tegenstanders van het VN Migratiepact van Marrakesh in haar eigen partij. ‘Er waren (politici) die dachten dat ze Het Volk vertegenwoordigden en konden besluiten dat deze verdragen niet langer geldig zijn. Maar het volk bestaat uit individuen die in een land leven, niet uit een groep die zichzelf het Duitse volk noemt.’
Grenzen openen voor massa immigratie is ‘juist patriottistisch’
Net als haar verguisde Franse collega Macron beweerde Merkel dat het patriottistisch is om in te stemmen met de onbeperkte massa-immigratie die het VN pact zal veroorzaken, en het willen beschermen van je eigen grenzen juist ‘niet patriottistisch’ is.
Ook Macron verklaarde onlangs dat de EU lidstaten hun soevereiniteit ‘over buitenlandse zaken, migratie en ontwikkeling’ moeten opgeven, alsmede ‘een steeds groter deel van onze begrotingen en zelfs fiscale inkomsten’ aan Brussel moeten overhandigen.
Het behoeft geen uitleg dat zowel Merkel en Macron met hun linksextremistische plannen de echt grote gevaren zijn voor onze toekomst, en niet Vladimir Putin of Donald Trump.
(1) Zero Hedge (2) Afbeelding: Getty Images (vrij voor redactioneel, niet commercieel gebruik)
*
Xander
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
**
Op de TV zagen en hoorden we van beide voornoemde twee ‘Staatslieden’ alleen de uitgezuiverde en verbloemde gedeelten. De vreesaanjagende gedeelten zoals hierboven weergegeven, werden weggelaten Maar ze staan als in hardsteen gebeiteld, voor eeuwig op de Sociale Media. U las ze hierboven. In niet mis te verstane bewoordingen. De aandachtige burger weet het al langer. Zonder dat de Overheid veel golven heeft opgewekt…
*
Zijn we echter wel verplicht, om als lammeren naar de slachtbank te worden geleid? Het verzet groeit. Ganse volkeren die decennia lang onder de weldaden van het Marxisme hebben geleden, gaan nu voorop. En er zijn machtige wereldleiders die, in naam van het volk, het ‘Pact’ van de zogezegde Verenigde Naties, at eerder een ‘Diktat’ van de Verenigde Nazi’s is, veroordelen.
Het grote verschil met de jaren “30 is, dat de doorslaggevende militaire macht deze keer zeker niet in handen is van de oorlogszuchtige Staten. Integendeel. De 2 vrienden Poetin en Trump beschikken over aanvalswapens zoals de wereld er nog nooit heeft gekend. De woelmakers, optredend als vaandel- en slippendragers van de globalistische aanvalszuchtige
‘Social Democ Rats,
met op kop onze bloedeigen NAVO, zijn daardoor zo goed als machteloos. Die moeten zich dus noodgedwongen beperken tot onderduims gekonkel en volksverlakkerij à la Verhofstadt.
Er is dus hoop. Meer nog dan hoop. Er is zekerheid. Dat de zoveelste om de 500 jaren in de marge geplande veroveringstocht van de islammerij in Europa (en elders) zal stilvallen zoals bij Le Cid (Corneille), ‘faute de combattants’… Niet WIJ zijn immers uiteindelijk gedoemd om de islammerij te ondergaan, maar de islammerij is geroepen om (bij de gratie Gods) bij te draaien en om eindelijk menselijk te worden.
De Nieuwe Tijden! Eerst heeft iedereen er alles over geleerd in onze scholen. Later werd die kennis aangevuld en ingekleurd met de gebeurtenissen van elke nieuwe dag. Zo draaiden de dagen even gelijkmatig door als de Aarde zelf, doorheen aldoor schokkender en bloediger echte feiten die, dank zij de verfilmde nieuwswereld, zich afspeelden onder onze eigen ogen..
*
Ooit ‘hervat’ (begonnen?) met de Franse Revolutie (1789) die aan de gehele Christenheid door de strot werd geramd als een Verlichting, over Napoleon en Waterloo (1812) voorbij twee ‘Wereldoorlogen’ met in de slipstream daarvan het Marxisme inclusief al de uitlopers daarvan, Socialisme, Fascisme, Fanatisme en brutaal voorhistorisch geweld..
Met overal evenveel aanleidingen tot burgeroorlogen, mensonterende terreur en.. over de gehele wereld élitair grensoverschrijdend profitariaat. Als er dan al enkele decennia kwamen van relatieve rust en welvaart, gingen onze ‘Overheden’ dan over tot het overal binnenhalen van een totaal nieuwe (eigen) Bevolking. Grenzen worden afgeschaft. ‘Rassen’ bestonden net meer, en dus moesten de storende aparte ‘Nationaliteiten’ dan ook verdwijnen. De wereld werd/wordt, net als in Donker Afrika, één primitief groot dorp. Waar er dus ook maar plaats is (net als in de Hemel) voor één enkel Groot Opperhoofd.
Vandaar dat Trump, Poetin, China en andere Grootmachten, ons nu al als gevaarlijke vijanden worden voorgesteld.
Al die zaken worden ons dan, met als camouflage het voorwendsel van de zorg voor ‘het klimaat’, opgedrongen als de ultieme oplossing: de verwezenlijking van één e hetzelfde Gezag over de hele wereld.
*
Ein Volk, en Reich , ein Führer.
Maar dan in het Groot en wereldomvattend. Niet zoals onder Nonkel Dolf, de prutser. Met de ‘Onderwerping’ van zelfs onze huisdieren aan al dat ‘Nieuwe’ dat in feite opgewarmde hondenkost is. Maar in de taal van de Meesters der Pietrol, het Arabisch, een woord dat zich vertaalt als …. Islam.
Een oude ‘Nieuwe’ woestijn-religie van 1400 jaar geleden die vooral het voordeel heeft van te heersen dank zij het kromzwaard dat in de plaats is gekomen van de Swastika die tenminste nog antieke Europese wortels had…
*
Andere werelddelen doen beter en zullen dus – Goddank - meeprofiteren van de kruimels die van de Westerse tafels vallen…
*
LEGITIEME RECHTEN VAN DEZE EN GENE ONSCHULDIGE KINDEREN
Ook in Duitsland is er ‘discussie’: De Duitse Nadja Ramadan opgesloten bij de IS-vrouwen.
*
Aan de VUB willen er ‘militanten’ dat de kinderen van ouders die kozen voor terrorisme naar hier gebracht worden. Dat hoorden we eerder al, o.a. bij Heidi De Pauw, Jessika Soors en Rudy Vranckx.
Maar is die vraag niet veel complexer dan wat dieons voorspiegelen?
Staan de rechten van die kinderen niet op gespannen voet met de rechten van alle andere kinderen, met name hun recht op veiligheid?
*
Onschuldige kinderen?
*
Hoe onschuldig die kinderen ook, ze stammen uit families die fel radicaliseerden, zo fel dat ze naar IS of Al Qaida trokken. Hoe vermijden we dat die kinderen – eenmaal hier – op hun beurt terecht komen in de omgeving waarin hun ouders zo fel radicaliseerden?
Moeten die kinderen buiten hun families geplaatst worden?
Leidt dat dan niet tot relatieve straffeloosheid van die Belgische vrouwen?
De vervolging hier van ouders die terroristische groepen opzochten is quasi onmogelijk – mede omwille van de bewijslast op een zo grote afstand.
Die kinderen naar hier laten komen, komt er dan op neer dat de moeders vroeg of laat hereniging zullen kunnen eisen. Maar zij zullen dan wel in zekere mate aan de straf ontsnappen waaraan hun Syrische en Iraakse strijdgenoten niet kunnen ontsnappen. Leidt dat dan niet tot relatieve straffeloosheid van die ‘Belgische’ vrouwen?
En waarom zouden de belastingbetalers moeten opdraaien voor de kosten die deze lui veroorzaken? Vorige terughaaloperaties bleken duur. Enkele moeders keerden, nadat ze hier konden bevallen, doodleuk terug naar die dodelijke bende.
Onschuldige families
En daar stopt het niet bij. Onderzoeken naar de families en directe omgeving van de gekende terroristen leert dat deze die radicalisering quasi nooit zag aankomen.
Als ze het al merkten, was het al te laat. Dat geldt bij gelovige ouders, zeker als die zelf geradicaliseerd waren, maar ook voor jongeren uit seculiere families en bekeerlingen. Wat zegt het over het wereldbeeld en de normen en waarden die circuleren in die kringen, dat er zoveel tot geweld radicaliseerden?
Onze overheden horen ons tegen terreur te beschermen
Islamisme – die stromingen die wereldheerschappij van de sharia nastreven – joeg al miljoenen op de vlucht en doodde tienduizenden. Onze overheden horen ons tegen terreur te beschermen. Maar wanneer zullen ze dan optreden tegen dat wereldbeeld dat in de praktijk aanzet tot zo gigantisch veel geweld? Zijn die die kinderen, hoezeer ze nu onschuldig zijn, op termijn daarom geen reëel gevaar voor de veiligheid van alle anderen – zeker wanneer ze terecht komen in die omgeving met een wereldbeeld dat zoveel terroristen voortbracht?
Nazisme-islamisme
Na WO II wist Europa zich te beschermen tegen het nazisme. Dat werd verbannen uit onderwijs, cultuur, media, … Haar symbolen werden strafbaar gesteld. En even belangrijk: veel oud-aanhangers uitten een expliciet mea culpa tegenover dat gedachtegoed. Denk aan wijlen André Leysen. Verder zetten anno 2018 zo goed als alle belangrijke intellectuelen, politici en opiniemakers zich scherp af tegen de filosofische grondslagen van het nazisme.
Ten aanzien van het islamisme – en ondanks de zware inbreuken daarvan op gelijke rechten – hoorden we tot nog toe geen enkel zulk mea culpa.
Moslimtheologen en imams zoals Benzine en Benhaddou timmeren wel aan een beleving van de islam die verzoenbaar is met democratie en mensenrechten. Duizenden gewone moslims wachten daar niet op. Maar – zoals bevestigd door Ahmed Azzouz en Said Aberkan in een opiniebijdrage in De Morgen – er is nog veel werk op de plank.
Zo bestaan er ontelbare boeken, fatwa’s, preken, cursussen en artikels die uitleggen wat de sharia is, maar die stuk voor stuk onverzoenbaar zijn met de universele mensenrechten.
Daarentegen bestaat er geen enkel programma met een sociale doctrine die gebaseerd is op een beleving van de islam die wel verzoenbaar is met de universele mensenrechten (en dat meer gezaghebbend is dan de individuele auteur(s)). Al evenmin horen we enige veroordeling van de filosofische grondslagen van het islamisme door andere moslims. Enkel het geweld dat het voortbrengt wordt (soms) veroordeeld.
Wortels van Terrorisme
De schaal en zwaarte van het geweld van islamisten tegen niet-moslims zoals in Afrika, of tegen religieuze minderheden in islamitische landen is een sterke aanwijzing dat dat terrorisme diepe wortels kent binnenin de islam en dat het slechts in beperkte mate kan verklaard worden vanuit racisme, discriminatie of achterstelling van moslims in het Westen.
ik zie geen mooie oplossing
Moeten we die kinderen daarom aan hun lot overlaten? Natuurlijk niet. Maar ik zie geen mooie oplossing. Ze naar hier halen geeft islamisten mogelijk nog de idee dat ze hier in onze samenleving thuis horen – wat voor ons aartsgevaarlijk is. Zouden die ouders, gezien de zwaarte van het geweld van IS & Co. én het feit dat velen nog steeds trouw blijven en alleen maar geweld afzweren, niet beter levenslang opgesloten blijven in die landen waar ze ook hun misdaden begingen?
Tegelijk kan al wie wil nog altijd bijdragen tot goede opvang van die kinderen ginds. Plan International doet dat voor kinderen in alle continenten. Waarom zou het dan niet volstaan voor kinderen van veroordeelde of overleden islamisten?
Ja, het is – in een normale wereld - toch o zo ‘humanitair’ om kinderen onder moeders’ rokken te zien tot volwassenheid komen.
Zo is het even ‘menselijk’ dat een of andere gegradueerde van op armlengte het genadeschot lost in de brekende ogen van een zojuist gefusilleerde tot de doodstraf veroordeelde misdadiger.
Het is ’n vraag waartoe onze generatie – voorlopig - niet is opgeleid. En het behoort zeker niet tot de bevoegdheid van een of ander Rechterlijke Macht met misplaatste zin voor rechtvaardigheid om in onze plaats daarover te oordelen..
Let op : à la guerre comme à la guerre. Ook in een of ander rimboe-drop in de wildernis waarheen de Westerse Wereld wordt gedwongen, zou dat niet eens een vraag zijn.
Waarom toch wil het wereldgeweten toch altijd dat wij, Westerlingen, de beste leerlingen van de klas zijn? Dat wij de fouten van zij die onze beschaving aanvallen om die te vernietigen, moeten opvangen om weer goed te maken of te redden wat er nog te redden valt?
Koning Salomon was in staat om dergelijke problemen op te lossen. Wij niet.
*
Het Midden Oosten is toch Het Land van Duizend en één Nacht, van de Onbegrensde Spookjesachtige Mogelijkheden waar men elkaar als vliegen tegen de wand mept?
Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. En het bespaart de moeite aan eventiele gegadigden om daar naartoe te trekken.
Het land Syrië, met hoofdstad Damascus, was in de vroegste Oudheid een bakermat van welvaart en wetenschap. Waarop wordt er dan gewacht om, – met hulp van Poetin – aan de hand van de actuele technologische mogelijkheden, om de draad weer op te nemen?
*
Misschien zelfs dat daar opnieuw de oude adelbrieven opduiken die Apostel Paulus ooot aan de Christenmen van Damascus heeft geschreven? Wedden dat Israël in dat geval dan onmiddellijk de wederzijdse bombardementen op Syrië voor altijd zou stopzetten?
Eindelijk is de eerste boekbespreking van mijn memoires verschenen. Nuchter en accuraat.
Niet uit wederzijds belang dat de zeer leerrijke recensie bij Doorbraak is verschenen. De ware reden is dat dit onlinemagazine geleid wordt door mensen die de recente Vlaamse – en deels Hollandse – literaire geschiedenis nog kennen en niet bevooroordeeld zijn.
Want, in tegenstelling tot het literair journaille van de zelfbenoemde kwaliteitskranten, is de historische waarde van iemand of een gebeuren voor de redactie van Doorbraak relevanter dan de sensatie of het BV-gehalte.
Onderschatting troef
Wat weet Lauwaert van kleinkunst af?
Is het omdat een zekere naïviteit in mij onverwoestbaar blijkt, maar ik kijk er telkens weer van op dat de pers de bal compleet misslaat als het een oordeel velt over een initiatief waar ik mee uitpak. Toen ik de voorloper van Nekka, Kazuno, organiseerde, in 1969, waren de reacties van het soort ‘Wat weet Lauwaert van kleinkunst af?’
Terzijde: Toen ik Jan De Wilde op zaterdag 22 december zag, bij de uitreiking van de Louis Paul Boonprijs, zei hij: ‘Ik ben blij dat ik je nog eens zie.’
Dezelfde geringschattende reacties als die van Kazuno kwamen er ook toen ik de eerste Nacht van de Poëzie in 1973 organiseerde. Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen, de Vlaamse pers daarentegen in veelvoud.
Toen ik in de tweede helft van de jaren tachtig Bloomsday organiseerde was ik dus niet verbaasd dat de pers zich publiekelijk afvroeg wat ik van James Joyce wist. Ik was voorzeker iemand die nooit een boek, laat staan een verhaal, van de beroemde Ier, schrijvend als exile, gelezen had. Toen ik de roman Reis naar het einde van de nacht van Louis-Ferdinand Céline bewerkte en opvoerde waren de Vlaamse reacties… ‘Waar begint Lauwaert aan? Dat kan nooit wat worden.’
Nederland gidsland
Opzettelijk schrijf ik ‘Vlaamse reacties’. Pas toen ik – zonder enig vooroordeel van de directie – in het Amsterdamse Shaffy Theater de voorstelling speelde, volgden lovende recensies in de Volkskrant en NRC (toen nog NRC-Handelsblad). Vooral de legendarische theaterrecensent Jac. Heijer was lyrisch. ‘Hij heeft er de kop voor,’ schreef hij. Waarmee hij niet alleen mijn rosse ragebol bedoelde, maar ook mijn beeldende expressie.
Aan mijn monologen heeft de Vlaamse pers ook nooit enige aandacht besteed. Slechts één journalist heeft ooit, een medewerker van DM die al gauw om zoveel redactie-gepruts en gesukkel weggevlucht is – de link, de band gelegd tussen mijn bewerkingen. Ik heb de beschouwing niet meer, maar herinner mij nog zeer goed dat hij schreef ‘… elke nieuwe monoloog is een logisch vervolg op de oude en allen samen volgen ze het parcours van Lauwaerts leven.’
Was er enige aandacht, dan bleek die van minieme aard
Eenzelfde nonchalance was er voor mijn literaire werk. Was er enige aandacht, dan bleek die van minieme aard en matige kwaliteit.
Nu ook weer – het houdt niet op! – voor Alvorens alles vervaagt. De Standaard… geen woord, en De Morgen een klein stukje in de boekenbijlage van 12 december 2018. Zo goed als de hele flaptekst van het boek is overgenomen. Enkel de slotzin komt uit het hoofd van de redacteur: ‘De controversiële Lauwaert geeft zijn versie van de turbulente jaren 60 tot 80.’
Beter een goede vriend
Dat ik door de boycot van de reguliere pers niet in het gekkenhuis ben beland, heb ik te danken aan een aantal mensen – met de jaren zeer goede en vooral objectieve vrienden. Dat is o.m. het geval met Leen van Dijck, historica en oud-hoofdconservator van het Letterenhuis, Karel De Boeck, bankier, veellezer en voormalig voorzitter van boek.be, en Dorian van der Brempt, cultuur organisator en oud-directeur van het Vlaams-Nederlandse huis De Buren. Zij hebben mij aangespoord en de druk op de ketel blijven houden om mijn memoires te schrijven. Dat het boek er gekomen is, is niet zozeer aan mij te danken maar wel aan hen.
Maar ook enkele andere mensen hebben mij behoed van de ondergang. Die mogen wel eens vernoemd worden. Zoals Rik De Nolf, tot voor een paar jaar CEO van Roularta (uitgever van o.m. Knack). Trouwens, de steun is er nog altijd. Dankzij Rik De Nolf zijn er voor ‘Alvorens alles vervaagt’ posters en postkaarten gedrukt.
Een andere stille steunpilaar is Bernard Filliers van de gelijknamige graanjeneverstokerij. Gedurende jaren heb ik ‘de sterke drank’ voor mijn initiatieven geleverd gekregen, ‘gratis en toch voor niks’, zoals men zei in de Amsterdamse hipsie-hopsie jaren in en om De Melkweg en Paradiso.
De uitzonderingen die de regel bevestigen
Kunst is niet aan de lezers van Het Volk besteed
Niet alle journalisten zijn/waren in dezelfde ezelstal gehuisvest. Enkele journalisten dienen bedankt. Hun steun was medicijn tegen de dip en de flip. Ik denk hier aan wijlen Johan Anthierens en zijn nog lang (hoop ik) niet wijlen broer Karel Anthierens. Eén voorbeeld: Karel, als hoofdredacteur van Het Volk, hielp mij aan een reis naar Denemarken, naar aanleiding van de verheffing van het atelier van de Cobraschilder Carl-Henning Pedersen tot een museum. De pers was geïnviteerd en Karel bood mij de (snoep)reis aan, zeggende op zijn typisch ironische toon: ‘Maar schrijf er vooral geen stuk over. Kunst is niet aan de lezers van Het Volk besteed.’
Ook twee andere broers Anthierens steunden mij op hun manier. Jef Anthierens om mij – tot zijn pensionering – aan een gratis abonnement van het magazine waarvan hij de bedenker een eerste hoofdredacteur was, EOS, te helpen en Hugo Anthierens, cultureel medewerker van het centrum De Kriekelaar in Schaarbeek. Ook René Adams mag niet vergeten worden. Deze jazzkenner en literair belezen journalist heeft mij niet actief bewierookt. Wat hij wel heeft gedaan is dat hij als souschef en later hoofdredacteur van Het Laatste Nieuws, onder zijn bewind een liberale krant en niet het parochieblad van de VTM, er voor heeft gezorgd dat er tenminste wat deftige, ik bedoel objectieve en doorwrochte artikels over mijn initiatieven verschenen.
Piet Piryns mag niet vergeten worden. Na de 1ste Nacht van de Poëzie schreef Piet, samen met Herman De Coninck, een denigrerend stukje over de Nacht in HUMO. Daar heeft hij zich later omfloerst voor verontschuldigd, zij het niet op perspapier. En hij is later, gedurende vele jaren, de mede-presentator geweest van de Utrechtse Nacht van de Poëzie. Wat ik beschouw als een erkenning voor wat ik in elkaar heb gevezen. Bijhorend leuk feitje. Op de 2de Nacht van de Poëzie was een van deelnemende dichters… Herman de Coninck.
Kontlikken
ik ben een BV zonder televisie en dat speelt mij parten
Radio… televisie… ik ben een BV zonder televisie en dat speelt mij parten. Ik ben er fier op dat ik zo ben, maar als je geen lid bent van hun vriendjesclubjes of de leden niet voor elke scheet of niesbui de hemel in prijst, mag je het schudden. Enkele vrienden zeiden dat ik een typische gast was voor De Ideale Wereld. Waarom probeerde ik niet in het panel te zitten? Ik heb het geprobeerd, maar je stuit op een wal, bevolkt door bedienden met een kortetermijngeheugen. Op mijn vraag halverwege november aan het nethoofd van Klara of er aandacht besteed wordt aan mijn boek, kreeg ik als antwoord: ‘Alles zit vol tot eind van het jaar.’ Conclusie: Als je niet likt, word je niet verdikt.
Afijn, ik vind troost, althans een deel ervan, in de opmerking van sommige journalisten die na het succes van mijn initiatieven schreven ‘zoiets lukt enkel Guido Lauwaert’ of iets soortgelijks. Ik heb zulke opmerkingen niet als een late erkenning ervaren, maar als een excuustruus. Een echt excuus was het niet, daarvoor waren en zijn de ego’s en de ijdelheid van de Vlaamse journalisten te groot.
En die foutjes…
Verder ontneemt mij de schaamte het feit dat de eerste druk van Ulyssesvan James Joyce na rato vijfduizend fouten telde
Om terug te komen op de boekbespreking van Doorbraak. De recensent wijst in zijn bespreking op enkele slordigheden en zetfouten. Hij heeft gelijk. De enige verontschuldiging die ik kan bedenken, is dat het boek in zeven maanden tijd, rechttoe rechtaan, geschreven is en iedereen, tot en met de eindredacteur, tegen een hels tempo heeft moeten werken om de boekenbeurs te halen (wat maar ten dele is gelukt). Verder ontneemt mij de schaamte het feit dat de eerste druk van Ulysses van James Joyce na rato vijfduizend fouten telde.
Een doekje voor het bloeden – dat gebruik ik nog vaak, telkens als de noodzaak zich opdringt – is een artikel uit het tijdschrift Uitgelezen Boeken van 13 mei 2005. Veertien beknopte gedachten telt het ironisch artikel. Het beslaat één pagina. De titel luidt: ‘Zonder fout leeft niemand wel.’ De vierde gedachte werkt helend: ‘Luis en zetfout hebben dit overeen dat zij in hun nietige verborgenheid de bron kunnen zijn van schaamte en jeuk. Bij beide treedt gewenning op. Veel boekenmakers weten dat men bij het openen van het kersvers geboren boek de eerste zetfout al ziet zitten: een geruststelling eigenlijk.’
Ik heb gezegd… en voel mij opgelucht.
*
GUIDO LAUWAERT
26 DECEMBER 2018
*
Guido Lauwaert is regisseur, acteur, auteur, columnist en recensent voor o.a. Het Laatste Nieuws, NRC Handelsblad, Knack en Doorbraak.
Doorbraak is een onafhankelijk medium zonder subsidies. We kunnen dit enkel doen dankzij uw financiële steun. Uw steun geeft onze auteurs de motivatie om meer en regelmatiger te schrijven. Steun ons met een kleine bijdrage of word vandaag nog Vriend van Doorbraak.
Ingrediënten: nepnieuws, gele hesjes, een terreuraanslag en Marrakesh
*
je voor dat in Den Haag wordt betoogd, bijvoorbeeld tegen het pact van Marrakesh. Daar staat iemand met een groot bord: ‘RUTTE ROT OP!’ En stel je voor dat de NOS daar in het journaal een foto van laat zien, maar eerst ROT OP van het bord af photoshopt, zodat er alleen nog RUTTE staat.
Ok, we zijn wel wat gewend van de NOS met hun agenda — regering, migranten en islam uit de wind houden. Maar dit? Nee.
zelfs Fransen hebben geen uitleg voor wat een ‘operationeel persoon’ precies is
In Frankrijk gebeuren die dingen wel. Bij een demonstratie van de ‘gilets jaunes’ onlangs in Parijs, hield iemand een bord omhoog met
*
‘MACRON DÉGAGE!’. Daar bleef in het journaal van publieke zender France 3 alleen ‘MACRON’ van over. Het viel niet te ontkennen: de originele foto is ook in omloop. De verklaring van France 3 verandert dagelijks, de laatste versie was een ‘menselijke fout’ van een personne opérationnelle. Hoe kan een bewuste en overbodige photoshopactie een menselijke fout zijn? En zelfs Fransen hebben geen uitleg voor wat een ‘operationeel persoon’ precies is. Of wie dat dan zou moeten zijn.
Schaamrood
Bestaat er bij France 3 en andere publieke omroepen een sfeer van ‘niet happen naar het baasje’? Staan daar soms sancties op? Zit er een Reichskommissar voor censuur op de redacties? En is daarom goedbeschouwd alle berichtgeving van publieke zenders verdacht, zodra het ook maar iets te maken heeft met Macron en de overheid?
Welk nieuws kunnen we überhaupt nog geloven?
Ik geef toe, als je France 3 door de NOS vervangt, kun je dit soort vragen ook stellen zonder een al te gek figuur te slaan. Uit dit voorbeeld blijkt echter weer eens dat men in Frankrijk vaak een stap verder gaat dan bij ons. Kijk maar naar de politiek.
als ongekroonde koning van het innuendo minister Castaner van Binnenlandse Zaken
*
Iemand als Rutte is bepaald niet de eerste die je te binnen schiet als je een betrouwbare politicus moet noemen, maar het schaamrood zou hem zeker naar de kaken stijgen als hij de verdachtmakingen, propaganda en baarlijke nonsens moest uitkramen op tv, waar ministers van Macron in grossieren. Met als ongekroonde koning van het innuendo minister Castaner van Binnenlandse Zaken, over wie ik nooit enige Fransman iets aardigs heb horen uiten. Wel meer dan genoeg scheldwoorden, met als aanvoerder in het klassement voyou, schurk.
*
Toen de straten van veel grote Franse steden de afgelopen zaterdagen geel kleurden, en tegelijkertijd overal op het platteland wegen werden geblokkeerd, hield Castaner vol dat er in heel Frankrijk hooguit 10.000 gele hesjes actief waren. Eerst noemde hij ze ultra-rechtse extremisten, wat mijn dorpsgenoten die enthousiast meededen zeer beslist geen van allen zijn. Zojuist vergeleek hij ze nog in het parlement met de Taliban. Ik verzin het niet.
Risico gedrag
Deze minister waarschuwde eerder dat de gele hesjes met hun acties het risico op een terroristische aanslag groter maakten. Ze hielden de politie bezig. Een onzinnig geval van chantage, waar veel Fransen zich kwaad over hadden gemaakt. Wordt het recht op demonstreren tegenwoordig ingeperkt door het risico op terrorisme?
Zullen we voetbalwedstrijden dan ook maar meteen afschaffen? Of: als u te hard rijdt, leidt u de politie af en vergroot u de kans op een aanslag. Hoe klinkt dat?
Al hebben Castaner en met hem veel media lang volgehouden dat de gele hesjes vernielzuchtige, rechts-extremistische relschoppers en plunderaars waren, zo langzamerhand is er niemand meer te vinden die dat nog gelooft. Of die niet weet dat het oproerkraaiers van diverse maar vooral extreemlinkse pluimage waren, die zich onder de gele hesjes hadden gemengd, en de politie hadden bezig gehouden.
En van wie men hardnekkig blijft horen dat Castaner ze bewust ongemoeid had gelaten, teneinde de echte demonstranten in kwaad daglicht te zetten. Er doken zelfs beelden op van relschoppers die er net even te netjes uitzagen, en met een lap voor hun gezicht uit politiebusjes stapten, waar ze zich kennelijk hadden verkleed…
Complottheoretici
Net toen duidelijk begon te worden dat Macron met zijn wezenloze praatje op tv de gemoederen niet echt tot bedaren had weten te brengen, werd er een islamitische terreur-aanslag in Straatsburg gepleegd. Een stuk of wat gele hesjes konden niet nalaten op de sociale media te laten weten dat deze aanslag een geschenk uit de hemel moet zijn geweest voor de president en zijn ministers, omdat de rebellie voor het eerst in weken op de achtergrond raakte.
‘Nare samenzwerings-theorieën, zie je wel wat een schorem het is, die gele hesjes, nu proberen ze zelfs ons, de Exécutif, een aanslag in de schoenen te schuiven, schande, schande, schande…’
Regeringswoordvoerders struikelden over elkaar, in de media en in het parlement, naar aanleiding van wat extreme geluiden op internet. Het deed me denken aan een cartoon van een mannetje dat achter zijn computer zit. Zijn vrouw roept uit de slaapkamer of hij komt. ‘Nee, ik ben bezig,’ antwoordt hij, ‘er klopt iets niet op het internet!’
De stemming werd er niet beter op toen bekend raakte dat de islamitische terrorist in kwestie,
Chérif Chekatt,
op de ochtend van de aanslag nog bezoek had gekregen van de politie én van twee agenten van de DGSI, de Franse geheime dienst. Die kwamen niet zomaar… Chérif stond geregistreerd als fiché-S: terrorisme-gevaarlijk, net als zijn vader en een paar van zijn broers. Dan kun je wel eens de politie aan de deur verwachten… Hij was overigens niet thuis toen ze kwamen.
Verhip, Marrakesh
*
*
Maar de volksbeweging was ook een welkome afleiding voor dit migrantenpact. Daarover is in Frankrijk op geen enkel moment en op geen enkele plek een openbare discussie gevoerd — afgezien van wat gesputter op de sociale media. Het viel veel mensen op dat Macron zijn loze beloftes op tv deed om de volkswoede te bedwingen op bijna hetzelfde moment dat iemand namens hem in Marrakesh een krabbel zette.
Discussie over het pact was allerminst misplaatst geweest. Een president die in de eerste ronde van de verkiezingen maar iets meer dan 20% van het volk achter zich wist te krijgen, en dankzij Marine Le Pen de tweede ronde won, die president dus, besloot op eigen houtje een volgens niet de minste juristen toch best bindende overeenkomst te tekenen.
Die overeenkomst heeft het in zich definitief een einde te maken aan de eigen identiteit van Frankrijk. Zo gaan de dingen hier: de term failed state is niet overdreven als het Franse politieke bestel in geding is.
*
’t Is niet al goud wat blinkt
Wat Macron als voormalig bankier maar niet kan of wil begrijpen, is dat de volksopstand over veel meer gaat dan geld alleen. Ook dit pact speelde een rol, om maar wat te noemen. Een meerderheid van het volk wil dat niet, er is nergens een meerderheid van het volk die dat wil. En alleen al omdat Macron er met geen woord over repte in zijn verzoenend bedoelde praatje op de televisie, zal deze overeenkomst een aanjager blijven van breed gedragen ongenoegen.
Waarom toch steeds zo smalend over de allocution — de speech — van Macron, hoor ik u vragen. Welnu, de paar toezeggingen die hij deed, zijn inmiddels grotendeels weer teruggedraaid door de Assemblée. De partij van de president heeft daar een absolute meerderheid. Wat dat betreft, hebben de gele hesjes uiteindelijk weinig bereikt.
Maar ze hebben wel iets anders bewerkstelligd, dat moeilijker terug te draaien zal zijn. De president heeft zijn ware gezicht getoond: dat van een ambitieuze , zonder enige empathie voor het voetvolk. Met zijn goede naam in het buitenland is het wel zo’n beetje gebeurd. Hij heeft ook een totaal onvermogen geëtaleerd om bekwame ministers te vinden. Of beter gezegd: om bekwame mensen bereid te vinden minister te worden.
*
Dat deze president van de rijken – zoals Macron vrij algemeen wordt genoemd – besloot op 20 december te gaan lunchen bij een bekende Franse restaurantketen voor de smalle beurs, de Courtepaille, mag voorpaginanieuws zijn, maar zal hem niet redden.
*
O ja, grapjassen doken een tweet op van Macron, van 31 december 2017. Daarin voorspelt hij dat 2018 hét jaar zal worden van cohésion de la Nation: nationale eenheid.
Ik ben benieuwd waar hij 31 december aanstaande mee komt…
In 2016 registreerde de federale politie 8.400 gevallen van agressie tegen agenten, waarvan 800 met slagen. Het geweld is tegenwoordig geen uitsluitend grootstedelijke problematiek meer: ook in de kleinere provinciesteden stijgen de cijfers.
*
Brecht Rasschaert is inspecteur bij de interventiepolitie van de lokale politie Aalst en krijgt het vaak zwaar te verduren tijdens interventies.
*
Rasschaert werkt bij de interventiepolitie van de lokale politie Aalst en is ook te zien in het tweede seizoen van de Vier-reeks ‘Niveau 4’, dat zich deze keer niet in de Vlaamse grootsteden afspeelt, maar in de drie centrumsteden Hasselt, Sint-Niklaas en Aalst. Opvallend is dat het geweld en de agressie tegen de politie niet enkel meer een probleem is in de grootsteden Antwerpen of Brussel.
Ook in de kleinere steden stijgen de cijfers. De daders komen er nog steeds in veel gevallen vanaf zonder straf. Dat vindt Rasschaert onaanvaardbaar. Dat werkt volgens hem demotiverend voor het politiepersoneel – veel agenten voelen zich hierdoor in de steek gelaten, aldus Rasschaert.
*
Agressie tegen de politiek
Meneer Rasschaert, is er vandaag meer agressie tegenover de politie dan vroeger?
Rasschaert: ‘Ongetwijfeld. De aard van het geweld is ook veranderd: er zijn vandaag meer wapens mee gemoeid.
*
Vroeger waren mensen veel banger van de politie. Zeker van de Rijkswacht. Die grens is nu serieus vervaagd.’
*
Vanaf wanneer is er sprake van agressie tegen een agent?
Zodra iemand je fysiek aanvalt, spreken we van agressie.
‘Bij verbale agressie hangt het af van de situatie. Iedereen heeft zijn eigen grens. Wanneer een dronken persoon mij uitscheldt voor ‘vuile flik’, zie ik dat niet meteen als verbale agressie. Maar als iemand dat in nuchtere toestand doet, maak ik een proces-verbaal voor smaad op. Fysieke agressie daarentegen is heel simpel af te bakenen. Zodra iemand je fysiek aanvalt, spreken we van agressie.’
Welke middelen kan en mag de politie inzetten tegen agressie?
‘Als mensen zich agressief opstellen, zullen wij met gelijke wapens terug vechten. We proberen eerst de situatie te kalmeren, en ervoor te zorgen dat mensen zichzelf en ons geen pijn kunnen doen. Wij kunnen dwang gebruiken om te voorkomen dat mensen vluchten of ons aanvallen. Iemand handboeien is daar zo’n voorbeeld van. We hebben ook pepperspray, een wapenstok en een vuurwapen aan onze wapengordel hangen. Die mogen wij alleen gebruiken onder bepaalde voorwaarden. We moeten altijd afwegen of het geweld dat we gebruiken gelijk is aan het geweld dat tegen ons gebruikt wordt.’
*
Vaak denken mensen bij agressie aan hooligans. Maar er zijn nog veel andere profielen.
‘Dronken mensen die eens agressief worden, doen dat meestal niet bewust naar ons. De volgende dag weten ze vaak ook niet meer en verontschuldigen ze zich. Maar er zijn ook mensen die ons echt haten, die zich heel bewust agressief gedragen tegenover ons, en staan meestal al bekend bij ons om hun agressief gedrag.’
*
Merkt u een verschil in agressie en respect tegenover vrouwelijke agenten?
Je moet op eender welk moment respect hebben voor een agent, ongeacht of dat nu een man of vrouw is
‘In moslimgemeenschappen hebben mannen het heel moeilijk om een vrouw te gehoorzamen. Er kan dus wel een probleem ontstaan als er twee vrouwelijke collega’s de straat op gaan. Mijn vaste collega is een vrouw en als zij het woord neemt, kan een man dat soms niet aanvaarden. En eigenlijk mogen wij daar – als mannen – niet in tussenkomen. Zij heeft namelijk evenveel autoriteit als een mannelijke politieagent, maar soms is het wel verstandig om in dat milieu mannen en vrouwen te scheiden. Ik weet dat het niet mag en we proberen dat ook wel te vermijden, maar soms kan het niet anders. In mijn ogen is dat namelijk ook een vorm van agressie, maar dan psychologisch. Je moet op eender welk moment respect hebben voor een agent, ongeacht of dat nu een man of vrouw is.’
Sociale media
Tegenwoordig verschijnen er veel beelden van incidenten met de politie op sociale media. Hoe gaat de politie hiermee om?
*
‘Ik heb het zelf al meerdere keren meegemaakt en ik heb daar weinig problemen mee. Mijn oudere collega’s daarentegen vinden dat moeilijk. Als je je werk naar eer en geweten doet, moet je je daar niet te veel van aantrekken. In principe mogen mensen altijd alles filmen, maar als ik het echt niet wil, dan stap ik gewoon op die persoon af en vraag ik daarmee te stoppen. Ik vraag dan ook hun identiteitskaart. Als ik het achteraf dan zie verschijnen op sociale media, maak ik een proces-verbaal op voor schending van de privacy. Maar we kunnen er niet omheen: camera’s zijn niet meer weg te denken in onze samenleving en daar moeten we mee leren leven.’
De Amerikaanse politie heeft door sociale media te kampen met imagoproblemen. In veel gevallen gaat het geweld tegen zwarte mensen. Kunnen dit soort filmpjes hier ook voor een imagoprobleem zorgen?
De helft van mijn tussenkomsten zijn met vreemdelingen
‘Als een agent bij een tussenkomst met zwarte personen of vreemdelingen iets over die personen zegt dat echt niet door de beugel kan, dan kan zo’n filmpje wel voor imagoproblemen zorgen. Je spreekt op dat moment niet in naam van jezelf, maar in naam van de politie en dan kan de politie dus wel geschaad worden. Wij mogen uiteraard geen onderscheid maken tussen een blanke, een gele of een zwarte persoon. Wij behandelen iedereen gelijk, maar dat is moeilijker in de ene zone dan in de andere. De helft van mijn tussenkomsten zijn met vreemdelingen. Ik mag daar dan geen onderscheid in maken, maar dat is soms heel moeilijk.’
*
En wat met gemediatiseerde zaken, zoals die van Jonathan Jacob? De rechtbank oordeelde dat hij in 2010 stierf politiegeweld.
*
‘Voor die zaak bekend werd, kende niemand het Bijzondere Bijstandsteam of de Bottinekes van Antwerpen. Door die zaak lijken zij heel agressief, maar daarnaast hebben ze ondertussen ook al honderden andere zaken afgehandeld zonder problemen. Dat komt gewoon niet in het nieuws. Het zijn altijd alleen de slechte verhalen die uitvergroot worden en dat zou niet mogen.’
Nul-tolerantie
Gebeurt het vaak dat mensen een klacht indienen wegens geweld door de politie?
‘Dat gebeurt te veel. De klachten waar ik al mee geconfronteerd ben, waren altijd al ongegrond. Nochtans krijgt het Comité P dagelijks klachten binnen. Sommige mensen proberen ons voor het minste onderuit te halen. Dat is het moeilijke aan onze job. Als de politie tussenkomt, is dat meestal niet goed en dan gaan mensen altijd proberen om hun gelijk te halen. Soms gaan ze daar zelfs dingen voor verzinnen.’
“Niveau 4”
toont veel agressieve incidenten. Kunnen de makers met dit programma aan de alarmbel trekken?
‘Nee. Er is al genoeg aan de alarmbel getrokken. Ik denk dat televisieprogramma’s over de politie eerder kunnen dienen als sensibilisering om te tonen hoeveel agressie er effectief is. Dat is ook wat regisseur Eric Goens wil aankaarten. Hij wil laten zien dat agressie niet alleen voorkomt in grote steden als Brussel of Luik. Daarom is hij komen filmen in kleinere steden zoals Aalst, Hasselt en Sint-Niklaas.’
Wordt er genoeg gedaan om het probleem aan te pakken?
We hebben soms het gevoel dat we in de steek gelaten worden
*
‘De overheid probeert al veel te doen, maar ze doet zeker nog niet genoeg. Er is al veel geweld gepleegd tegen de politie. Zeker als je de terroristische daden van de afgelopen jaren er bij telt. Voorlopig lijkt het ook niet te verbeteren in de toekomst. We hebben soms het gevoel dat we in de steek gelaten worden. Er wordt gezegd dat geweld tegen ons erbij hoort, dat we daar bewust voor gekozen hebben. Maar ik heb ervoor gekozen om politieagent te worden, niet om slaag te krijgen. Dit is een zwaar beroep, maar toch wordt het nog altijd niet als dusdanig erkend.’
Vorig jaar werd een nul-tolerantie ingevoerd voor agressie tegen politie. Worden er daardoor meer daders gestraft?
‘Momenteel nog niet. Daar is het nog iets te vroeg voor. Een jaar in de gerechtelijke context is heel kort. Als iets in 2017 is vastgesteld en de procedure loopt nog bij het parket, dan duurt het heel lang voor er een uitspraak is. Binnen een jaar gaan we daar misschien beter zicht op hebben. Ik denk wel dat het parket al strenger is geworden. Nu agressie zoveel in de media komt, zullen parketmagistraten wel iets korter op de bal spelen.’
Ook de straffen op agressie tegen agenten zijn vorig jaar strenger geworden. Daders riskeren nu bijvoorbeeld tot 10 jaar cel. Denkt u dat die verstrenging effect heeft?
*
‘Strengere straffen zijn zeker goed, maar gaan nu geen agressie voorkomen. Op lange termijn misschien wel, als er uitspraken zijn en de straffen ook effectief uitgevoerd worden. Voor agressie kun je nooit streng genoeg zijn. Het merendeel van de daders wordt nog altijd niet gestraft. Ik vind dat onaanvaardbaar. Dat is straffeloosheid. Terwijl er in het verkeer meteen boetes worden uitgeschreven. Daar is een boete een boete. Moet er daar bij ons echt zoveel ophef rond gemaakt worden?’
Ongestraft
Minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon zei vorig jaar dat geweld tegen agenten een onderschat fenomeen is. Toch worden er nog steeds veel daders niet vervolgd.
‘Dat is heel frustrerend. En vooral ook heel demotiverend. Waarom zouden wij nog moeite doen om iets op papier te zetten, als de daders toch niet vervolgd worden? Er zijn mensen die het echt niet meer zien zitten om bij de politie te werken. In veel politiezones willen collega’s van de interventiedienst overstappen naar andere diensten waar er minder kans is op agressie. Het is heel jammer dat het zo ver is moeten komen.’
Heeft u zelf ooit al overwogen om over te stappen, uit angst om het slachtoffer van agressie te worden?
‘Nee. De dag dat ik bang ben, moet ik stoppen met mijn job. Als je bij de interventiepolitie werkt, mag je niet bang zijn. Uiteraard ben ik wel meer op mijn hoede als we gevaarlijke interventies moeten doen.’
Nochtans stijgen ook de cijfers in uw politiezone. In Aalst zijn er in acht maanden tijd zestien agenten arbeidsongeschikt verklaard. Hadden die incidenten vermeden kunnen worden als de overheid sneller actie had ondernomen?
‘Dat hangt af van het incident. Als Hitler niet was geboren, dan was de Tweede Wereldoorlog er misschien ook nooit geweest. Het zou dus kunnen dat die incidenten in Aalst vermeden hadden kunnen worden, als het probleem al ernstiger aangepakt was geweest. Helaas zullen we dat nooit weten.’
De Christenen zijn wereldwijd de meest vervolgde religieuze groep: 10% van de 2 miljard gelovigen. Hun vervolgers noemen de missionering een hoofdreden voor de vijandschap. Klopt dat historisch? De geschiedenis van de missionering sedert 1750 is slechts smalletjes onderzocht. Zijn kolonisering en missionering twee zijden van één munt? Iets om over na te denken nu het Africa Museum de deuren heropend heeft.
Oktober 1966. De avond-nevel op de luchthaven van Ndjili bij Kinshasa ruikt naar vuur en rook. Mijn neus memoreert die mix tot vandaag. Met een pick-up rijd ik naar de universiteit Lovanium. Mijn kamergenoot is een Haïtiaan die wiskunde zal geven in Mbandaka. In 1966-1967 leefde ik een schooljaar als leraar in Lemfu, een missiepost in de brousse van de Lage Congo. Mijn buren op het Collège Christ-Roi waren directeur Kitende, drie jezuïeten, tien blanke lekenleraren en 350 scholieren.
Hij en zijn landgenoten zagen de negatieve én de positieve kanten van een eeuw missionering en kolonisering
Zes jaar na de onafhankelijkheid en in een van de makkelijkst toegankelijke streken van de ex-kolonie betaalde de missiepost de lonen van de ambtenaren en de pensioenen uit. De nieuwe ‘Staat’ was een administratieve puinhoop, ook op 150 kilometer van de hoofdstad. ‘s Avonds aan tafel na een schotel Chinese kool, het standaardmenu, dreven de politieke verhalen van voor en na de onafhankelijkheid, (de Dipenda) van 1960, naar boven. Directeur Kitende had discriminatie aan den lijve ondervonden, maar kruidde die anekdotes met waardering voor de moderniserende rol van de paters, hun kerstening van Afrika en de kansen die zij hem gegeven hadden. Het Bisdom Kisantu, waar Lemfu onder ressorteerde, werd geleid door
Monseigneur Kimbondo,
een charmante en goedlachse Bantoe, die evenmin tijdens de regelmatige contacten bloedstollende herinneringen ophaalde.
*
Hij en zijn landgenoten zagen de negatieve én de positieve kanten van een eeuw missionering en kolonisering. Lemfu was katholiek territorium en tussen dat dorp en de havenstad Matadi hadden Amerikaanse en Zweedse zendelingen scholen, hospitalen en landerijen. Voor een brave Kempenaar was de kosmopolitische missionering in Congo bizar en onbekend.
Missionarissen en Christianofobie
‘Zelfhaat en cultuurrelativisme zijn kenmerken van de westerling van vandaag. Hij laat zich mythes aanpraten die meestal onderlijnen hoe wild, barbaars, vernietigend hij is te werk gegaan bij de kolonisering van Afrika, Latijns-Amerika en Azië’, meende Valeer Neckebrouck, priester, oud-missionaris en wetenschapper, later in een gesprek dat ik met hem had.
‘Rustig en breed onderzoek toont dat het missioneringsverhaal niet zwart is, wel wit-zwart, een zebra’.
In januari 2013 praatte ik voor Tertio in Londen met Rupert Shortt, de auteur van ‘Christianophobia’, een analyse van de vervolging van Christenen in twintig landen. De slotsom van dit evenwichtige onderzoek van de Brit is dat 10% van de christenen vandaag wordt vervolgd. Niet gediscrimineerd – bijvoorbeeld als airhostess die geen kruisje mag dragen op haar uniform – wel lijfelijk, geestelijk, familiaal, kerkelijk aangevallen, verminkt, vermoord, verdreven.
*
wetenschappelijk onderzoek naar de relatie tussen missies en kolonialisme is beperkt tot onbestaande
Een belangrijke reden die de vervolgers aanhalen is dat de vijandschap tegen de Christenen een gevolg is van de kolonisering: de missionarissen hadden hun traditionele cultuur en waarden vernietigd en de kolonialen geholpen om de ‘inboorlingen’ te knevelen, uit te buiten, over de kling te jagen. Het wetenschappelijk onderzoek naar de relatie tussen missies en kolonialisme is beperkt tot onbestaande. Op deel-aspecten van de betrekkingen tussen de missionarissen en de kolonisatoren werd gestudeerd. Een groot, overzichtelijk onderzoek ontbreekt.
Antropoloog-theoloog Neckebrouck kende geen titel van een al-omvattend boek over de missionering in Congo:
‘Dat bestaat niet. Wel kan je onderzoek vinden naar bijvoorbeeld de rol van de Norbertijnen in een deelgebied van Congo.’
Rol missionarissen was beperkt
Rupert Shortt citeert in Christanophobia de studie ‘Missions and Empire’, een verzamelbundel uit 2005 onder de leiding van Norman Etherington, een Ph.D van Yale, in de reeks Oxford History of the British Empire. De bibliotheek van Missio in Brussel heeft een exemplaar. Etherington en zijn team overspannen tweeënhalf eeuwen en drie continenten waarbij de focus het Britse imperialisme is. De besluiten zijn: in verhouding met de bereikte resultaten — de kerstening van Afrika, Latijns-Amerika en delen van Azië — was het aantal en de rol van de westerse missionarissen zeer beperkt want de hoofdresultaten zijn geboekt door de landeigen catechisten en christenen; de missies waren soms bondgenoten van de kolonisatoren echter even vaak waren zij tegenstanders (één voorbeeld: in de anti-slavernij-campagnes); erg logisch vervolgens, de dekolonisering was een vrucht van de missionering door de paters en zusters die de revolterende elites van de kolonies schoolden.
Valeer Neckebrouck: ‘Wat Norman Etherington en zijn co-auteurs vinden, schreef ik jaren voordien in grote lijnen in boeken als ‘De Stomme Duivelen’, het anti-missionair syndroom in de westerse kerk van 1990, heruitgegeven in 2002, en ‘Het dubbele rentmeesterschap’, missionaire verkondiging en sociale actie van 1994. Over de rol van de missies in de kolonisering is een eenduidig antwoord onmogelijk. Elke zogenaamde of vermoede alliantie tussen de missionarissen en de kolonisatoren moet concreet bekeken worden: welke Europese staat was de kolonisator, de Belgen hadden hun specifieke aanpak, evenals de Fransen, de Engelsen, de Portugezen en de Duitsers; welke nationaliteit had de missionaris — ‘onze’ Congo was het werkgebied van Belgen, maar evenzeer van Scandinaven, Schotten, Grieken, Amerikanen —; over welke christelijke kerk praten wij — waren het calvinisten, anglicanen, gereformeerden —; over welke periode praten wij — soms was er een vriendschappelijke band tussen missie en kolonie, op andere ogenblikken stonden die lijnrecht tegenover mekaar over de rechten van de Afrikanen, de Latijns-Amerikanen, de Aziaten.
Verhalen blijven vertellen over de westerse missionaire rovers die Afrika en Latijns-Amerika naar hun menselijke, culturele en economische ondergang zouden geduwd hebben is vals en verwerpelijk. Minstens moet er zeer genuanceerd en factueel naar het terrein gekeken worden.’
Mede door de reactie tegen de zogenaamde uitbuitende en vernietigende missionering groeide een houding en praktijk om missionaire actie gelijk te stellen aan ontwikkelingshulp, aan het werken aan de materiële vooruitgang van de Derde Wereld, met als onderbewuste achtergrond ‘dit is de boete voor onze rol bij de kolonisering’.
Valeer Neckebrouck: ‘Die ontwikkeling was en is fout. De missionaire verkondiging en de sociale actie zijn geen rivalen of zijn evenmin van elkaar gescheiden. Dat zegt elk kerkdocument over de missionering. Dat betekent anderzijds niet dat zij met elkaar mogen verward worden, tot elkaar herleid of met elkaar geïdentificeerd worden. Integendeel.’
De geschiedenis van de missionering, van de realiteit in Afrika, Latijns-Amerika en Azië, blijft tot vandaag braak liggen.
Op de vooravond van de Boekenbeurs doken enkele Doorbraak-medewerkers in hun bibliotheek om de beste boeken van 2018 te selecteren. Diezelfde redacteurs kregen ook de vraag voorgeschoteld wat voor hen het beste, belangrijkste of meest bepalende boek is geweest dat ze ooit hebben gelezen.
Het zorgde voor een bijzondere variatie, een bibliotheek op zich. Laat het haardvuur knetteren – en laat in u inspireren door dit alternatieve boekenlijstje.
Van Koran tot Kant
Een monnik uit de 5de eeuw slaagde erin mij tot andere inzichten te brengen en gewoonten en gedachten te doorbreken.
De hoofdredacteur gaat op zondag ‘ter kerke’, zoals hij zelf pleegt te zeggen. Het is dan ook geen verrassing dat hij a priori voor het Nieuwe Testament kiest. Wat doorvragen brengt hem bij een boek van Wil Derkse: Een levensregel voor beginners, Benedictijnse spiritualiteit voor het dagelijkse leven. Het gaat over de regel van Benedictus. Die schreef na veel vallen en opstaan in de 5de eeuw zijn kloosterregel, ‘een regel voor beginners’; iedereen blijft zijn leven lang een beginner. Die regel noemt Bauwens meer een wegwijzer dan een wet, en is na de Bijbel het meest verspreidde christelijke boek. ‘Het is na 15 eeuwen nog altijd actueel en kan ook vandaag een leidraad bieden in het leven. Bij mij deed het dat ook. Een monnik uit de 5de eeuw slaagde erin mij tot andere inzichten te brengen en gewoonten en gedachten te doorbreken.’ Pieter zou het zichzelf moeten verplichten het boek elk jaar eens te lezen. De eerste nieuwjaarsbelofte is daarmee gemaakt.
*
In dezelfde sfeer antwoordt Othman El Hammouchi. Hij kiest – evident – niet voor het Nieuwe Testament maar – al even evident – voor de Koran. Maar na wenkbrauwen-gefrons verkiest hij dan toch ‘Kritik der Reinen Vernunftvan Kant’. ‘Het heeft mijn metafysische en epistemologische mening vormgegeven, die voor mij zeer belangrijke zijn. Maar het heeft me ook in fundamentele zin leren denken en redeneren, en eigenlijk ook schrijven.’
Sam Van Rooy blijft bij de islamkritiek waarover hij publiceert. Hij twijfelt voor het beste boek tussen Soumission van Michel Houellebecq en ‘Waarover men niet spreekt’, het opus magnum van zijn vader Wim.
Ludo Abicht zoekt het dan weer in de Joods-christelijke mystiek. Hij noemt het boek ‘Das Prinzip Hoffnung’ van Ernst Bloch ‘een synthese van joods-christelijke mystiek, verlichtingsdenken en dialectisch materialisme. Een mooiere en vooral authentiekere synthese kan ik mij niet indenken. Vandaag en morgen méér dan noodzakelijk, al zie ik ook niet hoe dit de volgende decennia politiek vertaald kan worden.’
Cultuur, taal en religie worden de determinerende factoren van de internationale politiek
Julien Borremans vindt het een moeilijke keuze. Maar alvast één boek heeft een diepe indruk op hem gemaakt: ‘The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order’ van Samuel Huntington. Het is willens nillens een antwoord op het voluntaristische ‘The End of History and the Last Man’ van Francis Fukuyama, die na de val van de Muur de triomf van de liberale democratie blies. Borremans: ‘We zijn ons nu wel bewust dat dit idee niet meer was dan een ijle illusie. De mondiale ordening verloopt allerminst zoals Fukuyama en vele anderen zich hadden voorgesteld.’ Huntington doorprikte Fukuyama’s ballonnetje. Borremans stelt vast dat de Amerikaanse politicoloog werd onder een storm van kritiek begraven, maar jaren later kunnen we alleen maar vaststellen dat hij de vinger in de wonde legde. Het tijdperk van de westerse dominantie ligt achter ons. De nieuwe scheidslijnen tussen de volkeren worden niet langer ideologisch, politiek of economisch, maar cultureel bepaald.Cultuur, taal en religie worden de determinerende factoren van de internationale politiek. Toekomstige conflicten zouden zich afspelen op de grenzen van de verschillende culturele machtsblokken.
Borremans: ‘In eerste instantie spraken de feiten hem niet tegen. De strijd op de Balkan, de oorlog in de Kaukasus, de strubbelingen tussen India en Pakistan en de toenemende problemen tussen China en de Verenigde Staten pasten aan het eind van de jaren negentig goed in zijn theorie. Het aanzwellend conflict tussen de islam en het Westen bevestigt andermaal zijn theorie.’ Samuel Huntington is verguisd en zijn boeken raakten in de vergetelheid, ‘maar de stelligheid waarmee hij begin jaren 90 zijn boek verdedigde in een oceaan van misplaatste liberale arrogantie en overmoed, was een verademing,’ zegt Borremans. ‘Zijn boek las als een trein en zorgde voor barsten in het liberale paradigma.’
Cultuur en literatuur
Sommige medewerkers willen niet veel woorden vuil maken aan hun keuze.
Alsof die voor zich staat. Marc Vanfraechem kiest met stip, en zonder nadenken, voor Moby Dick. Hij schreef er eerder over en was erover te gast bij de jongens van het Radio 1-programma Interne Keuken.
*
Oud-hoofdredacteur van Het Nieuwsblad Mathias Danneels gaat voor ‘De avonden’ van Gerard Reve. Ook Italiëcorrespondent Philip Roose blijft bij de Nederlandse literatuur. ‘Omdat Ernest Claes mij het plezier van lezen heeft doen ontdekken’, kiest hij voor De Witte.
Vlaams Parlementslid voor Groen
Björn Rzoska
zoekt het in Portugal. Hij kiest voor de ‘indrukwekkende roman’ ‘Het evangelie volgens Jezus Christus’.
Rzoska: ‘De Portugese Nobelprijswinnaar werd voor dit boek in de ban van de Portugese kerk geslagen. Nochtans leverde hij met dit boek een indrukwekkende roman af.’
Zijn Vlaams Belang-collega CHRIS JANSSENS
is ook een literatuurliefhebber. Eén titel kiezen valt hem moeilijk, en dus gaat hij meteen voor het volledige oeuvre van Jeroen Brouwers. ‘een combinatie van het allerbeste wat er in de diverse literaire genres in het Nederlandse taalgebied is gepubliceerd.’
Gaston Durnez noemt het een moeilijke vraag. Maar uit de vele hem bepalende boeken kiest hij vandaag G.K. Chesterton: Orthodoxie. Nu in een nieuwe vertaling en met een voorwoord van Antoine Bodar verschenen bij Uitgeverij De Blauwe Reiger. ‘Dit “spitsvondig en blijmoedig” (Bodard) boek verscheen voor het eerst in 1911 maar het heeft niets van zijn frisheid en strijdlust verloren. Voor wie nieuwsgierig mee wil varen in Chestertons plezierboot is het een ontdekkingsreis in onze eigen paradijselijke tuinvijver.’
‘Reis naar het einde van de nacht’ van Louis-Ferdinand Célineis het boek dat theatermaker en acteur Guido Lauwaert het meest heeft geraakt.
‘Waar ik voordien geen greep kreeg over bepaalde aspecten van mijn wilde karakter, is dat door het lezen van de eerstgeborene van Céline wel gelukt. Zijn drift, taalmuziek en ongezouten mening over de mensen zijn mijn voedselbank.’ Het heet geen toeval dat Lauwaert een succesvolle monoloog maakte van het boek.
Kameraden?
Philip Clerick antwoordt op de vraag met een tekst over Karel van het Reve.
Het geloof der kameraden van Karel van het Reve werd uitgegeven in 1968.
Ik moet het gelezen hebben rond 1988. Daarmee kwam een einde aan mijn geloof in het communisme dat meer dan 15 jaar had standgehouden. Zonder het boek zou ik mijn militante leven ook wel achter mij hebben gelaten, maar was ik een soort saloncommunist geworden. Mijn boekenkast zou er nu heel anders uitzien.
Het kameradenboek had voor mensen zoals ik een sterke overtuigingskracht. Het heeft ook de vader van Van het Reve, de oude Vanter, van zijn levenslange geloof afgebracht. Dat komt omdat het zich niet bezighoudt met de misdaden van het communisme. Die misdaden zijn voor de gelovige geen argument. Die tien miljoen doden van Lenins burgeroorlog kun je evengoed aan zijn tegenstanders toeschrijven. Die twintig miljoen doden van Stalins terreur kunnen best verzinsels zijn van de ‘burgerlijke’ geleerden. Ook de slechte economische resultaten zijn geen argument, want de cijfers op de partijcongressen en de mooie kleurenfoto’s in magazines op glanspapier vertellen een heel ander verhaal. Nee, met misdaden en slechte economische resultaten overtuig je geen communist. Misdaden en economische resultaten behoren tot het rijk van de feiten, en feiten controleren is een hachelijke zaak als je zelf niet overal bij kunt zijn. ‘Burgerlijke’ specialisten kunnen je van alles wijsmaken.
Het was alsof de auteur zijn boek speciaal voor mij had geschreven
Karel van het Reve deed het anders. Hij legde zich toe op de léér van het communisme, het marxisme-leninisme.
Die leer kun je wel controleren in elke goed uitgeruste bibliotheek. En van die leer kun je dan met huis-tuin-en-keukenlogica laten zien dat bepaalde onderdelen geen steek houden. Van het Reve toonde aan dat het marxisme ‘waaraan miljoenen mensen geloven en die soms door zeer ontwikkelde mensen wordt aangehangen, stellingen bevat waarvan een kind de onredelijkheid kan inzien.’ Karel speelde de rol van dat kind en toonde die onredelijkheid aan in eenvoudige woorden, zinnen en redeneringen.
Wellicht zou het boek niet zo overtuigend geweest zijn als daar niet de kenmerkende stijl en toon waren bijgekomen. Die stijl en toon waren buitengewoon geschikt om een communist uit zijn harnas te krijgen. Van het Reve voerde een heel eigen koers tussen ernst en ironie, tussen concreet en abstract, tussen spreektaal en schrijftaal, tussen hoofdzaken en bijzaken en tussen helderheid en doordenkertjes. Het proza leek moeiteloos uit de pen gevloeid, al was er tien jaar aan gewerkt. Het was alsof de auteur zijn boek speciaal voor mij had geschreven, mijn diepste twijfels had geraden, en precies die bezwaren onder woorden bracht waar ik net niet zelf was opgekomen.
Migratie
In het Boekenbeurslijstje dook Theo Franckens boek ‘Continent zonder grens’ vaak op. In dit lijstje grijpt Nick Mertens naar Het land van aankomst van de Nederlandse sociaaldemocratische prof. Paul Scheffer. En wel ‘omdat hij als eerste een degelijke analyse maakte van de (Nederlandse) immigratie. En ook de vinger durfde te leggen op de wonden van de multiculturele samenleving (wat hem trouwens niet in dank werd afgenomen). Sindsdien boeit het thema mij mateloos.’
Psychologie
In ieder van ons huist wreedheid. Soms aan de oppervlakte; soms verborgen
John Dejaeger, oud-CEO van BASF Antwerpen, is de enige die voor een psychologisch boek gaat. In ieder van ons huist wreedheid. Soms aan de oppervlakte; soms verborgen. Wie of wat zet mensen er toe aan wreed te zijn en gruweldaden uit te voeren? De veel te vroeg overleden Jan De Laender schreef er ‘Het hart van de duisternis’: Psychologie van de menselijke wreedheid over. Dejaeger: ‘vlotte taal, zeer toegankelijk, confronterende levenslessen.’ Het boek vertrekt vanuit de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. ‘Eigenlijk zou dit een standaardboek moeten zijn in het secundair onderwijs,’ zegt Dejaeger.
Geschiedenis
Harry De Paepe ontpopt zich in Doorbraak-kolommen en -vergaderingen als de bedachtzame en milde conservatief. Geen wonder dat hij ‘’De wereld van gisteren’ van de Oostenrijker Stefan Zweig zijn persoonlijke favoriet noemt. De Paepe: ‘Ik heb sowieso een zwak voor de historische periode vlak voor de Eerste Wereldoorlog. Hoe hij de exit uit Oostenrijk van de laatste Habsburgers keizer beschrijft, vind ik een van de knapste beschrijvingen van het einde van een tijdperk: “De douaniers, de agenten, de soldaten leken verlegen en keken beschaamd een andere kant op, omdat ze niet wisten of ze het oude eresaluut nog mochten brengen, de vrouwen durfden niet echt op te kijken, niemand zei iets en zo hoorde je plotseling het zachte snikken van de oude vrouw in rouwkleding, die van wie weet hoe ver gekomen was om nog één keer ‘haar’ keizer te zien”.’
Ook Jan Van Peteghem koos voor Zweig. ‘Elke letter blijft tot op vandaag actueel,’ onderstreept hij zijn keuze.
Uitgever Karl Drabbe noemt het oeuvre van Jared Diamond. ‘Misschien niet het beste, maar wel van het meest bepalende dat ik las. Op de universiteit krijg je geen “geschiedenis in het groot” mee, althans ik toch niet. We leerden verbanden leggen tussen gelijktijdige Evenementen, maar niet tussen culturen, en al helemaal niet diachronisch, op de lange termijn. En biologie en geografie kwam al helemaal niet aan bod. Nochtans is de impact van mens op milieu en – vooral – omgekeerd dé eeuwige wet van de geschiedenis.’ Paarden, zwaarden en ziektekiemen is zijn klassieker en betekende zijn doorbraak, maar Ondergang is al even belangrijk. En van De wereld tot gisteren of De derde chimpanseeleer je veel relativeren van de Geschiedenis van Evenementen, geschreven door koningen, keizers en kardinalen. Geschiedenis van onderuit is zoveel boeiender en relevanter.
Diamond schreef ‘Big history avant la lettre’
*
Diamond schreef Big history avant la lettre. Hij was de eerste die een breed publiek bereikte met zijn analyses, en inspireerde ondertussen een hele generatie alfa- en betawetenschappers.’
Politiek & filosofie
Wido Bourel is van Frans-Vlaamse afkomst, maar woont al decennia in Vlaanderen. ‘Nu Big Brother in aantocht is,’ zo zegt hij ‘is Het woud als toevlucht van Ernst Jünger nog steeds een aanrader.’ Hij noemt het boek ‘een houding voor verzet hier en nu’, al dateert het origineel Der Waldgangal uit 1951.
Ook Dirk Rochtus zoekt het in Duitsland, al mag dat niet verrassen. De auteur doet dat misschien wel. Rochtus kiest voor Herbert Marcuse. Die ontvouwt in ‘Vernunft und Revolution, Hegel und die Entstehung der Gesellschaftstheorie’. Het beeld van Hegel als filosoof die het denken over de maatschappij revolutioneerde. De “Vernunft”, de Rede, is voor Hegel dialectisch en als dusdanig datgene wat de maatschappij in beweging zet.’
Ik heb deze aartspessimist er nooit op kunnen betrappen dat hij ongelijk had
Ook Wim van Rooy vervloekt de vraag: ‘dat is een moeilijke, zo niet een instinker. Maar laten we proberen. Arthur Schopenhauers Parerga en Paralipomena is niet alleen nog steeds mijn favoriete lectuur maar deze verbale strooisels hebben me ook ingrijpend gevormd. Het is tegengif tegen alle “verbositeit”. De Schop neemt je mee in zijn gezond verstand-exercitie. Het is tegelijk literatuur en filosofie met veel common senseen geknor. Maar Arthur heeft altijd gelijk. Wie deze kleine filosofische geschriften (in het Nederlands 1436 bladzijden) mondjesmaat tot zich neemt, zal inzien dat Schopenhauer op een brisante en weergaloze wijze kleine studies over uiteenlopende onderwerpen onderneemt, de parerga (bijzaken) en paralipomena (zaken waaraan men stilzwijgend voorbijgaat). Maar het paradoxale is, dat deze parerga en paralipomena eigenlijk juist géén bijzaken zijn. Zo zit Arthur niet in elkaar. Ik heb deze aartspessimist er nooit op kunnen betrappen dat hij ongelijk had, zijn stijl is meeslepend en soms ontzettend grappig. Strooigoed en restanten, zo noemt vertaler Hans Driessen deze wonderlijke geschriften.
De eerste druk verscheen in 1851; vele van deze puntige essays hebben nog steeds niets aan belang ingeboet, terwijl een tijdgenoot én rivaal als Hegel vandaag alleen nog door Fukuyama wordt geciteerd. Hegels gedachten (“kathederkolder” noemt Arthur het sardonisch) hadden volgens Schopenhauer veel weg van zeepbellen die de grond van de realiteit niet kunnen raken zonder uit elkaar te spatten. Brompotten hebben, in tegenstelling tot wat door iedereen wordt geloofd, altijd gelijk. Leve de knorpot: lees hem en geniet.’
*
U wil méér lezen? Eerder publiceerden we de voorkeur op het vlak van non-fictie en fictie van enkele Doorbraak-auteurs.
Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien daarvan nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:
Wie fluistert in het oor van de koning?
*
LIP-LREZN IS ARLEMTANIRE TAAL GEWORDEN¨….
*
(Aan de reporters aan de poorten van Het Paleis, die zich blindstaren op het vervoersmiddel van partijvoorzitters die de koning bezoeken – maar ons niet informeren over de manoeuvres achter de schermen. Wie heeft nu echt beslist dat er geen verkiezingen komen? Wie heeft bepaald dat PVDA wél en het VB en Vuye & Wouters niet welkom zijn? Welke telefoontjes heeft kabinetschef Vincent Houssiau gepleegd?)
*
Waarom hebben we amper iets gehoord over de aanslag op Skai TV?
Pas de vagues
*
(Aan de Vlaamse journalisten, die nauwelijks aandacht hadden voor de aanslag van Maandag 17 December 2018 op het Griekse Skai TV. De zender heeft een rechts imago en zou ‘te kritisch’ zijn voor de radicaal-linkse Syriza-regering in Athene. Een rugzakbom van 10 kilo verwoestte het omroepgebouw en richtte in de hele omgeving flinke schade aan. Stel je voor dat een linkse TV-zender slachtoffer was geworden van een rechtse terreuraanval in een Europees land: zou er dan meer dan één Vlaamse krant over geschreven hebben?)
Niet alleen ten paleize hebben sommige ‘populisten’ een streepje voor
(Aan De Standaard, waar ze een heel pak eufemi
smen openscheuren om te schrijven over communisten:
*
‘Rapil Hedebouw (°1977)
P.V.D.A. en marxistisch politicus
is een bijzonder vlotte spreker die in debatten wel eens thema’s en cijfers vreemd durft te interpreteren of bizar bij elkaar te klutsen om zijn punt te maken. Zeer lastig voor wie tegenover hem zit’. Vergelijk dat stroperige taaltje eens met de giftige manier waarop geschreven wordt over het VB of N-VA. Niet alleen ten paleize hebben sommige populisten een streepje voor.)
*
Waarom lezen we dit soort eufemismen nooit over Donald Trump?
*
(Aan hoogleraar Europese Politiek Hendrik Vos, die alles uit de kast haalt om de fratsen van Jean-Claude Juncker mooi te praten: ‘Je kunt zeggen dat hij een duur kapsel om zeep hielp, maar het is niet meer dan dat. Het diplomatieke protocol heeft geen greep op hem. Je zou zelfs kunnen stellen dat hij net authentiek en oprecht is. Net omdat hij het protocol doorbreekt, kan hij op EU-toppen makkelijker dingen scherpstellen’.)
*
Hoe lang gaat dat niet-bindend pact nog niet-bindend blijven?
*
(Aan de Marrakeshpartijen, die nog altijd volhouden dat het Migratiepact ‘niet-bindend’ is. Vorige woensdag, (19/12) toen het ‘Global Compact‘ nog maar net beklonken was in New York, verscheen er op de website van de VN meteen een verklaring van het ‘UN Network on Migration‘: een nieuwe netwerkor-ganisatie die het Migratiepact van Marrakesh nu in de hele wereld wil omzetten in beleid. Met zo’n lobbymachine zal het niet-bindende pact niet lang niet-bindend blijven.)
*
Wat is de echte beleidsdoelstelling van Vluchtelingenwerk Vlaanderen?
En politiek actief bij – je zal het altijd zien – Groen
(Aan Ann Vermeulen, die voor een interview in De Morgen heeft uitgerekend hoeveel mensen er nog opgevangen kunnen worden in België:
‘Er is plaats. Als alle leegstaande panden in ons land zouden worden opgevuld, dan kunnen we 6 miljoen mensen méér opvangen dan we nu doen’.
De Morgen vergeet het erbij te schrijven, maar mevrouw Vermeulen is de beleidsmedewerker van Vluchtelingenwerk Vlaanderen. En politiek actief bij – je zal het altijd zien – Groen.)
*
Hoe weten we zeker dat mevrouw El-Bazioui over 3 jaar nog altijd een hoofddoek zal dragen?
(Aan iedereen die jubelde over ‘de eerste Vlaamse schepen met een hoofddoek‘, terwijl
Hafsa El-Bazioui
eigenlijk pas in 2022 schepen zal worden van Personeel, Noord-Zuid samenwerking en Facility in Gent. Mevrouw El-Bazioui draagt op dit ogenblik een hoofddoek, maar zal dat over 3 jaar nog altijd zo zijn? Moeten we niet iedereen het voordeel van de twijfel geven? Mogen we niet hopen dat mevrouw El-Bazioui in de komende 1000 dagen tot betere inzichten zal komen?)
Wat als een N-VA-burgemeester dit had geflikt?
(Aan de nieuwe Brugse burgemeester Dirk De fauw (CD&V), die nog voor zijn eedaflegging besloot om de hoogste communicatieambtenaar van zijn administratie opzij te schuiven.
Clusterhoofd Jonathan Nowakowski
*
zou namelijk te dicht bij de sp.a staan. Stel je even voor dat dit zou gebeuren in Antwerpen: De Standaard zou er een week lang een vette kluif aan hebben. Nu haalt het alleen De Krant van West-Vlaanderen.)
*
Wat ma
akt de ene poll tot nieuws en de andere niet?
ook gewoon een poll… Maar misschien dit keer met de juiste winnaar?
(Aan VRT-ombudsman Tim Pauwels, die niet zo lang geleden in De Zevende Dag heeft gezegd dat de nieuwsdienst voortaan weg moest blijven van polls, wegens niet wetenschappelijk genoeg.
Dat was net na een VRT-poll over het Migratiepact, waarin 80% van duizenden deelnemers zich had uitgesproken tégen Marrakech. Vorige week besloot de nieuwsdienst om toch veel aandacht te geven aan de verkiezing van
‘moordstrookje‘
tot Woord van het Jaar: nochtans ook gewoon een poll… Maar misschien dit keer met de juiste winnaar?)
Sinds wanneer zijn dát adelbrieven om lijsttrekker te mogen worden?
*
(Aan Conner Rousseau, die bij de volgende verkiezingen voor het Vlaams Parlement lijsttrekker zal zijn voor sp.a in kieskring Oost-Vlaanderen. De 26-jarige jongeman kan 2 adelbrieven voorleggen: hij verzorgt al 3 jaar de communicatie van John Crombez en hij is de zoon van Christel Geerts, gewezen sp.a-burgemeester van Sint-Niklaas. Er zijn nu 2 mogelijke verklaringen. Ofwel vervalt de ‘politieke vernieuwing’ van sp.a al meteen in het soort jeunisme en nepotisme dat ons eerder Freya Van den Bossche schonk. Ofwel vinden ze bij SP.a dat de communicatie van Crombez een beloning verdient.)
*
Welke vrouwelijke politici gooien hun charmes in de strijd?
*
(Aan VTM-verslaggever Dirk Van den Bogaert, die in het decembernummer van het VVJ-blad ‘De Journalist’ een tipje van de sluier oplicht: ‘Aan sommige vrouwelijke politici moet je als journalist bijna vragen of ze alstublieft wat afstand willen houden. Sommige zijn er bijvoorbeeld op uit om je bij elke begroeting een kus te geven, om zo een zekere vertrouwelijkheid te creëren. Maar dat hoef je echt niet toe te laten.’ )
*
Hoe goedgelovig denkt u dat wij zijn?
Het was dus geen ideologische outing: het was moedig vorserswerk!
(Aan politicoloog Carl Devos, die in Het Nieuwsblad uitlegt waarom hij vroeger in zijn eigen gemeente kandidaat was voor sp.a: ‘Ik wilde weten hoe het er aan de binnenkant van de politiek aan toegaat’. Het was dus geen ideologische outing: het was moedig vorserswerk! Een lokale sp.a-afdeling in Izegem is nu eenmaal dé plek waar alle geheimen van de Wetstraat geopenbaard worden.)
PORTRET - Elke dag, echt elke - zelfs godvergeten - dag van 2018 stond Kris Peeters (CD&V) in de krant, in het nieuws, in de spots. Er is geen ander die de nominatie meer verdient dan hij. Want Kris Peeters is geen gazettenpoliticus. Neen, neen, neen,
*
hij is wijzer dan dat. Immer rustig, immer beschouwend, immer het overzicht behoudend, gooit hij zich in elke verloren strijd waarvoor de partij hem roept of niet roept.
Rot-klusjesman
Het is dus wijs om Krist Peeters te nomineren als Doorbraak persoonlijkheid van het jaar.
Als er één politicus is die dit jaar de debatten heeft gedomineerd, dan is dat wel Kris Peeters. De held van de natie voor de ene, de tragische anti-held voor de andere. Maar wij zijn vol vertrouwen, op het einde van het verhaal heeft hij, met een knipoog,
zijn schaapjes op het droge.
*
Kris Peeters wordt onderschat. Hij wordt beoordeeld op de criteria van de korte termijn, Peeters ziet de lange termijn.
Kris Peeters kan dat, hij staat daar boven.
Kris Peeters is de man die alle rot-klusjes voor de CD&V moet opknappen.
*
Iemand nodig om altijd maar weer de CD&V op de kaart te zetten in de regering? Kris Peeters.
Hoop blijven geven aan de arco-spaarders? Kris Peeters doet dat.
Een regering zonder meerderheid proberen te doen regeren zonder vertrouwen in De Kamer? Kris Peeters verdedigt dat.
Een vrijwilliger nodig om de verkiezingen te verliezen in Antwerpen? Kris Peeters staat paraat. De risee van het Schoon Verdiep met een verhuis die niemand gelooft? Kris Peeters doet het.
Kop van Jut bij Kaaiman in De Tijd? Kris Peeters geeft present.
ris Peeters kan dat, hij staat daar boven.
*
Dé Vlaming Kris Peeters
de man zonder eigenschappen, de Vlaming
Maar wanhoop niet. Kris Peeters weet wat hij doet. Hij is de vleesgeworden CD&V, de staatsraison boven alles en als de partij vraagt, staat Kris paraat.
In dienst van het land, in dienst van de partij. Kris Peeters is zo dé Vlaamse politicus bij uitstek geworden. Hij is meer nog dan als Minister-President, Mister Vlaanderen. Dé underdog, dé antiheld, kortom dé Vlaming. Een wonder dat een politicus met dat palmares nog vernoemd en geprezen wordt door DE STANDAARD. Tenzij je zijn pure Vlaamsheid ziet of kadert als een ontkenning van het Vlaams-zijn. De identiteit van de politicus als anti-identiteit. De pur(s)e Antwerpenaar, de geïntegreerde trans-migrant die zichzelf bleef, de man zonder eigenschappen, de Vlaming.
*
Als je het zo bekijkt, begrijp je waarom Kris Peeters straks de Europese lijst trekt voor CD&V. Hij is de belichaming van het Europese ideaal zoals de Europese grootheden dat uitdragen. Hij is alles en niets tegelijk. Klaar voor de kosmopolitische elite. Die zijn ook van alle markten thuis.
Kris van Oranje
Neen, Kris Peeters staat voor de nieuwe CD&V. Hij zal volgend jaar oogsten na jarenlang zaaien. Ondertussen heeft de Antwerpse politicus (😉) zoveel krediet opgebouwd als anti-held dat Vlaanderen hem koestert of zal koesteren.
*
Vlaanderen zal hem in 2019 belonen voor zijn Vlaamse identiteit. Dat hij een bescheiden plaats inneemt in de lijst van meest geliefde politici, bevestigt enkel dat hij als echte underdog aan de race begint.
KRIS VAN ORANJE PEETERS
*
Kris Peeters is meer nog dan de belichaming van de echte Vlaming de nieuwe ‘van Oranje’. Neen, we zijn geen echte fans van die kermis van nieuwe adel die elk jaar opnieuw de nodige slippendragers aan het systeem wil binden. Maar als de Sire toch nog eens adelbrieven uitdeelt is Kris van Oranje Peeters met stip onze kandidaat.
*
De wapenspreuk heeft hij al: ‘Point n’est besoin d’espérer pour entreprendre, ni de réussir pour persévérer’(Het is niet nodig te hopen om te ondernemen, noch te slagen om te volharden). Voor iemand met een aanleg om zich in de verloren strijd te werpen, de ideale keuze. Hij heeft al bewezen zijn spreuk te verdienen.
Kris Peeters is dé man van 2018. Hij verdient het om figuur van het jaar te worden als opmaat naar 2019. Waar zijn genie zal blijken. Wij bij Doorbraak hebben het gezien. Wij alleen.
Het ‘kind’ Trump ruimt de rotzooi van de ‘volwassenen’ op
President Donald Trump beslist de Amerikaanse troepen uit Syrië terug te trekken en ook nog eens de helft van de soldaten uit Afghanistan. Zijn minister van Defensie, Jim Mattis, werd niet geraadpleegd.
Mattis was het oneens met het besluit en besloot zijn ontslag aan te bieden. Hij gaat weg eind februari.
Een hoop beslissingen
Het is de afgelopen dagen druk in Washington, zoals steeds op het eind van het jaar. Tijdens deze periode vorig jaar werd de grote belastingverlaging goedgekeurd. Dit jaar is er voor politieke junkies opnieuw veel lekkers.
Gazet & Kijkbuisvuller in ware gedaante
*
Ondergesneeuwd, want een groot succes voor Trump, is de hervorming van straffen voor criminelen.
Van Jones, een linkse activist en politiek commentator, zei dat het dankzij de president was dat deze hervorming eindelijk tot stand komt. Jones, die Trump op CNN vaak zwaar op de korrel neemt, was aanwezig tijdens de ondertekening en kreeg een pen uit de handen van de president. Vele niet-gewelddadige veroordeelden, disproportioneel veel Afro-Amerikanen, zullen hierdoor vrij komen en een nieuwe kans krijgen in de samenleving.
Verder is er nog de ‘shutdown’, de sluiting van een gedeelte van de overheid.
Maar het dominante nieuws van afgelopen 48 uur was toch wel de terugtrekking van de troepen en het daarbij horende ontslag van minister van defensie Mattis.
Soldaten terug naar huis, ‘Partij voor Oorlog’ ontevreden
Voor de mensen die lijden aan het Trump Derangement Syndroom (TDS) zijn het weer moeilijke dagen. Ook in de pers kwamen hysterische TDS-lijders weer volop aan bod naar aanleiding van de aangekondigde terugtrekking van 2.000 (?) Amerikaanse troepen die gelegerd zijn in Syrië. Ook 7 000 soldaten uit Afghanistan (zowat de helft van de aanwezige soldaten) komen terug naar huis.
Als we de media moeten geloven is dat een enorm dwaas besluit. De ‘experten’ – politieke commentatoren, liberale internationalisten, neoconservatieve Republikeinen en andere genieën die werken in de denktanks van Washington DC – verenigen zich in hun veroordeling van de president.
Deze mensen zijn ook bekend onder de term: de ‘Partij voor Oorlog’.
Donald Trump, die in de ogen van deze ‘experten’ een absolute idioot is die totaal ongeschikt is voor het presidentschap, heeft van de wereld weer een onveiligere plaats gemaakt. Trump deed dat al eerder met Noord-Korea.
In de ogen van deze mensen kan de wereld enkel maar veiliger zijn als de wereld kennismaakt met het beste westerse exportproduct: democratie. De ‘Founding Fathers’ van de Verenigde Staten wilden deze export stimuleren door deze Verenigde Staten als voorbeeld te laten dienen. Volgens de hedendaagse ‘experten’ gaat dat allemaal te traag en moet het Amerikaans leger deze onmogelijke taak op zich nemen.
Mijn vraag luidt eerlijk en oprecht: wie gelooft die mensen nog? De Verenigde Staten zijn vandaag al meer dan 17 jaar verstrikt (én in feite al veel langer) in het wespennest van het Midden-Oosten. Kan er iemand met de hand op het hart zeggen dat het Midden-Oosten daarvan beter is geworden?
*
In Afghanistan zitten de Amerikanen al 17 jaar en nog moeten John, Troy, Hector, Stacy, Erica en Keisha,… naar het andere eind van de wereld vliegen om het land te gaan verdedigen. Ten tijde van de Irak-oorlog, zei de linkerzijde nog: ‘Yankee, go home!’. Omdat Trump de troepen wil terugtrekken, zet die linkerzijde zich nu op één lijn met de neoconservatieven en moeten de Amerikaanse troepen overal ter wereld blijven. Een zuiver voorbeeld van het
Trump Derangement Syndroom.
Inzake Syrië heeft Trump altijd gezegd dat de missie duidelijk is: IS verslaan en terugkeren. Nu IS zo goed als verslaan is, is het de logica zelve dat de Amerikanen terugkeren. Critici zeggen: ‘Zie je wel dat Trump een Russische agent is! Hij geeft Syrië over aan Poetin!’ En wat dan nog? Who cares?! Voor liberale internationalisten en neoconservatieven zullen er nooit te weinig redenen zijn om jonge Amerikanen als helden te laten sterven voor het vaderland. Dat die locatie van overlijden 10 000 kilometer van hun woonplaats ligt, is slechts een detail.
Daarnaast is de menselijke tol onder de ontvangende bevolking torenhoog. Ze zien de Amerikanen niet als bevrijder, maar als bezetter. Dan zwijgen we nog over de astronomische kostprijs van al die oorlogen. De schattingen lopen uiteen, van 6.000 tot 8.000 miljard dollar.
Dit moet eindigen.
Trump moet zich focussen op non-interventie
Met Mattis vertrekt één van de laatste ‘volwassenen’ uit het Witte Huis. Met die term bedoelt men mensen die op goedkeuring van het establishment kunnen rekenen. Want, dat was wel opvallend. De tranen over het vertrek van Mattis gecombineerd met het gejammer over het feit dat generaals John Kelly en Herbert McMaster ook vertrekken of vertrokken. De krokodillentranen van de Democraten zijn echter nogal ongeloofwaardig. De Democratische senator Kirsten Gillibrand verzette zich twee jaar geleden tegen Mattis zijn benoeming en zei toen ‘de burgerlijke controle over het leger is een essentieel punt van onze democratie.’
Trump heeft getoond dat hij, desnoods tegen de generaals in, beslissingen neemt over Defensie. Hij, de President, buigend op een verkiezingsoverwinning, heeft daar ook alle recht toe. De legerleiding in het Pentagon mag advies geven, maar het is de verkozen President die finaal de marsrichting van het buitenlands beleid en het leger bepaalt.
Trump moet nu echter doorgaan. Hij moet het principe van non-interventie, dat nauw aansluit bij zijn geliefde term ‘America First’ eindelijk omzetten in beleid. Hij kan beginnen met de volledige terugtrekking uit Afghanistan, waar de VS nu onderhandelt met
de Taliban.
*
Maar hij kan vooral het debat starten over het einde van de Amerikaanse oorlogen in het Midden-Oosten. Iedereen kan er maar wel bij varen. De President ook. Zijn voorgangers Richard Nixon en Dwight Eisenhower namen de populaire beslissing om troepen terug te trekken. Ze werden er electoraal voor beloond.
Starheid, het is het worm-vormige aanhangsel van Prinzipienreiter. Als dat ‘ontsteekt’ (niet toevallig aan het uiteinde van de blindedarm), is het hele lichaam in gevaar en is een dringende operatie noodzakelijk.
**
Doordrammer…
*
De samenleving is zo’n lichaam, en wie blindelings de wet laat voorgaan op menselijkheid, riskeert een dodelijke infectie. Want ook wetten zijn des mensen, en daarom onderhevig aan ontwikkeling en wijziging.
Fascistische erfenis
Dat radicale staatsnationalisten en een verknipt systeem van ultra conservatieven meer dan eens een ontsteking oplopen, daarvan getuigt de moderne en hedendaagse geschiedenis. De koloniale oorlogen, de Wereldoorlogen, de implosie van Joegoslavië, de Syrië crisis, de zogenaamde Arabische Lente, de ontwikkelingen in Hongarije, het zijn maar enkele voorbeelden van hoe misbruik van de wet in naam van de wet tot spanning, koorts en onderhuidse aandoeningen leidt.
*
Het meest voor de hand liggende voorbeeld is allicht Spanje, dat nooit afscheid heeft genomen van zijn fascistische erfenis.
Partido Popular
*
De kwelduivel heet nog altijd de Partido Popular. Officieel van centrumrechts-christelijke strekking, in de aderen de regelrechte opvolger van de Falange onder dictator (“caudillo”, Führer of Leider) Franco. Ik herinner me hoe ik met Wilfried Martens destijds naar Madrid vloog om José María Aznar – kleinzoon van een Baskisch fascist en zelf leider van de falangistische studentenbeweging FES – te verwelkomen als volwaardig lid van de
*
Europese Volks Partij in 1991. De rillingen liepen over mijn rug toen de aanhangers leuzen riepen en met gestrekte rechterarm fascistisch-nationalistische liederen zongen. Ik was niet vergeten dat de PP gewoon haar naam had veranderd. Eerder heette ze Allianza Popular, na Franco’s dood opgezet om zijn politieke ideeën voort te zetten. Ze was gesticht door Franco’s minister van Binnenlandse Zaken Manuel Fraga. De PP heeft nooit blijk gegeven van enige inschikkelijkheid, op wat kosmetische ingrepen na toen ze Baskische en Catalaanse steun nodig had om een regering te vormen in 1996. Ik ben Guy Verhofstadt nog altijd dankbaar dat hij mij gered heeft van Aznars lijfwachten, toen ik ongewild de Spaanse premier tegen de grond werkte in mijn ijver Verhofstadt te interviewen in Madrid.
Genegeerde spoken
Mariano Rajoy,
voormalig woordvoerder van Aznar, en door hem opgetild tot vice-secretaris-generaal en ettelijke keren minister, was even gebiologeerd door soevereiniteit en ondeelbaarheid van het land als zijn politieke voogd. In de Catalaanse crisis toonde hij zich nog onbuigzamer en nog minder vergevingsgezind dan Aznar. Dat hij uiteindelijk de baan moest ruimen door geïnstitutionaliseerde financiering van zijn partij (sinds 2000) mag al een wonder op zich heten. Dat zo’n man dan de grondwet en de scheiding der machten inroept om niet over devolutie overleg te plegen, is op zijn minst pervers te noemen.
De Brexit had duidelijk spoken opgeroepen die liefst genegeerd werden.
Natuurlijk had Spanje geen uiterst rechtse partijen nodig, aangezien de PP op sluipende wijze iedereen had opgeslorpt die de nostalgie naar de dictatuur hoog in het vaandel voerde. Er was een koning nodig om de prille democratie van 1975 te redden op 23 februari 1981, toen ex-luitenant-kolonel Antonio Tejero gewapenderhand het parlement binnenstormde en legerleiders de noodtoestand uitriepen. Dát was geweld. In de Catalaanse afscheiding van 2017 kwam het enige geweld, andermaal, uitsluitend van diezelfde Guardia Civil tegen vreedzame betogers na de volksraadpleging. De Raad van Europa en de Commissie van Venetië hebben daarop aanbevelingen gedaan, die Madrid gewoon naast zich neergelegd heeft. Een koning was deze keer afwezig. Felipe VI had zich, naar het woord van Duits ALDE-coördinator en FDP-ijveraar Wolf Wiegand ‘mit einer unsensiblen Rede bereits selbst disqualifiziert’ om tot een vreedzaam gesprek te komen. Ook de EU – en met name Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker – keek nadrukkelijk de andere kant op met als voorwendsel dat alleen de grondwet gold en het dispuut uitsluitend een interne Spaanse kwestie was. (De manier waarop Juncker twee decennia de Luxemburgse banken uit de wind heeft gezet laat dan een wrange nasmaak na). De Brexit had duidelijk spoken opgeroepen die liefst genegeerd werden.
Het radicaal nationalisme van Vox
Vox wil de restauratie van de autoritaire, conservatieve staat.
De verrassing bij de verkiezingen in Andaloesië van 2 december kan dan ook alleen de naieven verbazen. Spanje achtte zich gevrijwaard van uiterst rechtse populisten. Dat blijkt nu wishful thinkingte zijn, het fascisme heeft onderhuids altijd voortgebroed. Het ranzige partijtje Vox, dat zelfs rechtse NVA’ers als Sander Loones de kriebels geeft, klopte alle peilingen en pakt 12 van de 109 zetels in het deelstaatparlement. De zelfingenomenheid van de PP lag aan spaanderen, want de stemmen heeft Vox niet gehaald bij de regerende socialisten van de PSOE (die zware verliezen leed maar de grootste partij blijft met 33 in plaats van 47 zetels), wel bij de PP, die ook stemmen verloor. Natuurlijk is een rechtse combine nu het lekkers dat men zich voorspiegelt, want net als de PP is ook de PSOE – al goed 36 jaar aan de macht in Andaloesië – verwikkeld in endemische corruptieschandalen. Dat verklaart hun terugval, mede door de blijvende hoge werkloosheid (23%, en zelfs het dubbele voor jongeren) én de fors toegenomen inwijking van Afrikanen (50.000 dit jaar), die als goedkope arbeidskrachten snel in de landbouw worden ingezet, terwijl de overheid een oogje toeknijpt. Vox had ingezet op die twee feilen, maar reed tegelijk hoog mee op de golven van radicaal nationalisme. Vox eist de afschaffing van de zelfstandige deelstaten (die, in vergelijking met pakweg Vlaanderen, meer bevoegdheden en financiën hebben), de opheffing van alle plaatselijke tv-zenders, het terugschroeven van de bevoegdheidoverdrachten (waar in België ook Didier Reynders aan werkt, zeker op het vlak van buitenlandse handel – die overigens voor 86% door Vlaanderen wordt gerealiseerd – en dat van de diplomatie, getuige zijn onwil om de Vlaamse regering te verdedigen als Spanje de diplomatieke banden verbreekt vanwege een strenge veroordeling voor ondemocratisch gedrag door parlementsvoorzitter Jan Peumans). Vox wil de restauratie van de autoritaire, conservatieve staat. Herstel van de godsdienstprivileges voor de (destijds sterk collaborerende) kerk, migratie afblokken, behoud van de stierengevechten (Hemingway zal blij zijn), afschaffing van homohuwelijken en wetten tegen huishoudelijk geweld, en dies meer.
Dat zo’n klein fascistisch partijtje, amper gesticht in 2014, nu kingmaker kan worden in Spanje laat het ergste vermoeden. Want zowel de PP als de nochtans liberale Ciudadados (C’s) vrijen Vox op om toch maar een rechtse regering te vormen die terug kan naar de veilig geachte, gesloten, afgeschermde eenheidsstaat. Dat openbaar aanklager Pablo Llerina al vier maal (in Brussel, Duitsland, Schotland en Zwitserland) een blauwtje heeft gelopen inzake de vervolging van liefst 18 Catalaanse separatisten voor “rebellie” (een nogal fantaisistische interpretatie van de grondwet, die uitdrukkelijk melding maakt van een gewelddadige opstand), raakt hen niet. Dat het Grondwettelijk Hof zich niet gehouden heeft aan een uitspraak na ten hoogste dertig dagen over de ‘voorlopige” hechtenis van negen gevangen politici, wordt onder de mat geveegd. Dat Llerina zelf zich moet verantwoorden voor de Brusselse rechtbank voor misbruik van macht is een voetnoot. Al trekt de regering 540.000 euro uit voor zijn verdediging, terwijl Catalonië beschuldigd wordt van misbruik van overheidsgeld om het onafhankelijkheidsreferendum op te zetten. Dat een van de aanklagers … Vox is! Dat de vertragingstactiek door de EU aanvaard wordt, is hemeltergend – want natuurlijk staan Spanje drie verkiezingen te wachten in 2019. Wellicht begint het proces tegen de Catalanen “voorjaar 2019”, een handige manier om politiek ongeschonden uit de stembusgang te komen. Het Hooggerechtshof denkt dat zo’n proces zeker drie maanden zal duren, genoeg om de fatidieke datum van 25 mei te overschrijden voor een verdict. Waarbij opvalt dat de openbare aanklager forsere straffen vraagt dan de staat (17 dan wel 12 jaar tegen Oriol Junqueras). Carles Puigdemont blijft vogelvrij verklaard, al is hij een vrij man in de rest van de Unie.
Spaanse Spook
Het is wachten op de eerste verstandige en vastberaden Spanjaard
Wat zich nu voordoet is wat Willy Vandersteen al beschreef in Het Spaanse Spook. De gratie die de Spaanse koning verleende aan het onafhankelijkheidsgezinde Kriekebeek wordt door Alva in het haardvuur gegooid om zijn ongehoorzaamheid aan de wet te verbergen, en zijn wraak toch te laten doorgaan. De geest van Don Persilos, die door drankzucht een machtsgreep niet kon verijdelen en daarvoor moet boeten, grijpt gelukkig in en redt de vrijbrief. Het is wachten op de eerste verstandige en vastberaden Spanjaard om in alle openheid een gesprek aan te gaan, en te dokteren aan een vergelijk – liever dan de poorten van de Inquisitie opnieuw open te zetten. Pierre De Geyter componeerde in 1888 al de Internationaleop woorden van Henriette Roland-Holst: “De staat verdrukt, de wet is logen”. Als Europa dat ter harte neemt, zal veel van het scepticisme en het “identitaire” discours verdwijnen.
22 DECEMBER 2018
Lukas de Vos
Voormalig VRT reporter
*
Naschrift
bij deze reproductie.
*
Het woord ‘ranzig’ verraadt de schrijver. Al is de rest van het opstel i.v.m. het te verwachten Arrest over de Catalaanse Onafhankelijkheid (rond 25 Mei 2019) best interessant. Als tenminste tegen die datum deze EU nog bestaat….
Hieronder krijgt de lezer de ware toedracht der feiten rond de zoveelste ‘Regering’ in weg-lopende welstandzaken..
Al vraag ik me toch af, of het niet te vroeg is, dat de kaarten nu al herschud dienen te worden. Het is minstens nog zes maand wachten vooraleer de Kiezer de juiste richting kan aangeven.. Hoe wij het ondertussen zullen van af moeten brengen om te overleven, is in Gods handen.
*
Hoe ondergaand Marxistisch Linkxs wel is, moge blijken uit het stukje van de hand van Lukakske Devos dat in voorbereiding is. Die richt de blikken naar Andalousië in Spanje en is er niet goed van. Gaat dat ‘ranzige’ gedoe van de herbronning daar nu ook al beginnen?
In België Coburgia, het erfgoed van Polle-met-den-Baarde, de negerkiller, kan je geen verkiezingen winnen. Want dat Land is een Bananenrepubliek.
*
Het laatste wapenfeit van Michel II was net zo idioot als zijn Marrakesch-demarche.
Generaal Michel II trok met zijn trollenleger naar de slag om de begroting, het werd zijn Waterloo. De Waalse smurfen-calvarie chargeerde op links maar bleef steken aan de Gaverbeek waar het voetvolk van Peter De Rover hem opwachtte. De Vlaamse smurfen waren het niet eens met hun franskiljonse leider en trokken op rechts ten aanval, waarop het rode leger een schijnaanval door het midden plaatste. Meer was niet nodig om de premier slagzij te doen halen. Het laatste wapenfeit van Michel II was net zo idioot als zijn Marrakesch-demarche.
In zijn strijd om internationaal zijn gezicht te redden, maakte Charles Michel zich in België grenzeloos belachelijk. Hij trok als David ten strijde tegen Goliath maar vergat zijn slinger en er lagen geen stenen onderweg. Zijn strijdmakkers Peeters, De Croo, De Block en De Crem kregen een verzwaard harnas, maar vielen van hun paard nog voor ze hun stal uit kwamen gewaggeld.
Lakens commedia dell’arte
*
De nederlaag van zijn Mexicaans leger erkennend trok Michel II na zijn tiendaagse veldslag van politieke incompetentie naar het Paleis om het ontslag van zijn dwergregering aan te bieden. Na enkele keren te hebben aangebeld opende Koning Filip de deur in zijn tricolore pyjama.
‘Michel gij ier zo laat, ge weet toch dat ik na de buurtpolitie ga slapen?
’Ja maar de regering is kevallen‘ verdedigde Charles zich.
‘Oei en eeft ie zich pijn gedaan?’ schertste de Koning.
Charles lachte zo groen als Calvo en werd van woede zo rood als Di Rupo. In feite was de nu technisch werkloze Koning verheugd met dit nieuws, hij mocht eigenlijk nog eens doen alsof hij werkte.
de commedia dell’arte van het Lakens theater
*
Nadat de partijvoorzitters op de koffie mochten bij een regeringsleider zonder regering, konden ze koninklijke petit fourtjes gaan smullen bij een koning zonder land. Wat er na de commedia dell’arte van het Lakens theater ook beslist wordt, vervroegde verkiezingen of niet, we krijgen een regering van slepende zaken tot aan de verkiezingen van 26 mei 2019.
Hoewel Leterme pas echt een goede premier werd toen hij 541 dagen niets mocht doen, deed hij dat niet tijdens een verkiezingscampagne. Een regering zonder meerderheid voor elk dossier naar het parlement sturen waar electoraal ingegraven politieke partijen elkaar in volle campagne-modus de kop afbijten, is onbestuurbaarheid en immobilisme installeren.
Er is geen ontkomen aan, de parlementaire campagne messen worden geslepen en persoonlijke verwijten zullen niet gespaard worden.
De ene bocht is de andere niet
*
Wie water en vuur wil verenigen ziet water verdampen of vuur uitdoven.
Wie dacht dat politici die elkaar de verdoemenis in wensen niet samen willen besturen vergist zich. In Antwerpen hebben Bart De Wever en Tom Meeuws elkaar het laatste jaar meermaals de politieke dood toegewenst. Dat ze nu elkaars lijk opwarmen tijdens het smeden van een machtsverbond, is spugen in het aangezicht van hun kiezers. Dat Vlaams-nationalistisch geel en socialistisch rood samen het hypocriete oranje van de CD&V wordt, is geen toeval. De bocht naar links van De Wever moet niet onderdoen voor de ruk naar links van Michel II. De Wever loopt in dezelfde val als destijds Verhofstadt. Het sociaal blazoen van uw partij opblinken met rode boenwas is verdampen tot een traditionele partij van de middelmatigheid. Wie water en vuur wil verenigen ziet water verdampen of vuur uitdoven.
De VLD van Verhofstadt had als rebelse rechtse partij in de peilingen ooit 28%, maar tuimelde als softe centrumpartij al snel naar 15%.
Icarus…..
*
Frankenstein
België is een Frankenstein van dode ledematen en een Cerberuskop
Onze democratie en ons electoraal systeem daveren op hun grondvesten en vertonen meer barsten dan de viaduct van de E17 in Gentbrugge. Mochten we vandaag vrije verkiezingen hebben met stemrecht, dan trekt amper 50% van de Belgen naar de stembus. In België kan je geen verkiezingen winnen. Je kan ze enkel winnen in rechts Vlaanderen, groen Brussel of links Wallonië. De federale regering heeft geen echte democratische waarde, maar is eerder de consensus van een consensus op basis van verschillende verkiezingen met andere partijen, politici en ideologieën. Wanneer je dan nog eens een beleid moet voeren met een Waalse en een Vlaamse media die verschillende interpretaties van de realiteit brengen, is de chaos compleet. België is een Frankenstein van dode ledematen en een Cerberuskop.
*
Hervorm het volledige systeem of hervorm het land, want ooit val je zonder stroom om Frankenstein tot leven te wekken.
*
23 DECEMBER 2018
Jasmijn Walldorf
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
**
Mijn persoonlijke bezorgdheid situeert zich a.h.w. tussen hemel en aarde. Dit is tussen hoop en vrees.
De oude tricolore gewaden zijn door en door versleten, en de weefstof voor de eigen soevereiniteit voor de nieuwe samenleving moet in gans het Avondland nog aaneen genaaid worden… Van Andalousië, over de Laars van Italië tot in het van levenskracht trillende Noorden. Want daar leven mannen zoals Vaclav Klaus, de realisator van de Fluwelen Scheiding tussen Tjechië en Slowakije. Het is ook dààr dat de Visegrádgroep het voortouw hebben opgenomen op de wilde immigratie aan banden te leggen….
Hoe hard ook Georges Soros de zich schatrijk gestolen Hongaarse Jood
en boezemvriend van dc Hitlary Clan
*
zijn best doet, hij krijgt de vernieuwer Viktor Orban daar niet van de Macht. Want de Hongaren, dat is een door-en-door traditioneel Christelijk volk dat alles af weet van Marxistische dwingelandij, het stokpaardje van de mislukte Moslim Broeder Mohbama.
*
Het ‘Nationalisme’ van vroeger is een veel te beladen term geworden en wordt best stilaan vervangen door het begrip ‘soevereiniteit’ wat een ander woord is voor zelfstandigheid en onafhankelijkheid.
*
Adios, la Belgica. Geen ‘Merciie’ voor de lift doorheen de laatste 200 jaar. En tot nooit meer….
Al jàààren duurt de konkelfoezrij over de nutteloosheid van de Senaat. Kost alleen maar hopen geld (dat al even lang uit de zakken der Vlamingen wordt getrommeld) en brengt niets op.
De enige verdienste ervan is, dat het de schijn heeft de Elite van Coburgia van de nodige zuurstof te voorzien. Via de zuurstof-leiding uit Vlaanderen. Eenrichtingsverkeer, dat spreekt vanzelf. En misschien wel via ondergrondse pijpleidingen van wel 10 meter diameter. Jammer genoeg altijd zonder zinkgaten omdat geldstromen veel geruislozer verlopen dan drinwaterstromen…
*
En nu, met zicht op de kerstboom, pleegt een beruchte kijkbuis-vuller een artikel vol zelfbeklag over diezelfde Senaat.. Net nu Zaan Pier Van Rossem er niet meer is om te sakkeren dat het begot allemaal godgeklaaagd is…
*
Ons Ma Zaliger zei daarover dan altijd ‘dat ons Here van eljk zijn getal moest hebben’ – en ze had nog gelijk ook.
De vraag die ik mij stel, is alleen wat een ge-autoriseerde lettervreter komt doen op onze Sociale Media. Of zou het kunnen, dat die stoemelings heeft vastgesteld dat buurmans gras toch weer wat groener is?
Toch bedankt voor de fijne veropenbaring uit de koker van een klokkenluider of spijt-optat. Cijfermateriaal om duimen en vingers af te likken. Welkom, vriend Jan, in de vriendenkring. En vergeet vooral niet deze bijverdienste te vermelden op je Aangite Aj 2019 bij de Belastingen….
De begroting van de Senaat voor 2019 is vastgelegd op 40.000.000 euro. Dat is nog altijd een smak geld, maar toch alweer 4,76% minder ten opzichte van vorig jaar. In 2013, net voor het begin van deze legislatuur, bedroeg de senaatsbegroting nog 69.881.000 €. Het huidige budget ligt dus 42,67% lager. Weinig overheidsinstellingen doen beter. Het overgrote deel van de dotatie (45,90%) gaat naar de lonen van het statutaire personeel. Op 1 januari 2019 telt de Senaat nog 187 voltijdse personeelsleden. In 2019 gaan er nog eens 14 met pensioen. Anderen, zoals het veiligheidspersoneel, vallen sinds 2018 ten laste van de Kamer. Voor de Senaat een besparing, maar aangezien hun lonen hoe dan ook betaald moeten worden, maakt het voor de belastingbetaler weinig uit. Ook op andere posten wordt er bespaard, maar dat is peanuts vergeleken met de personeelskosten.
Minder goed nieuws is, dat 40 miljoen euro beschouwd wordt als het minimum minimorum
De Senaat kost de Belgen dus elk jaar minder en dat is het goede nieuws. Minder goed nieuws is, dat 40 miljoen euro beschouwd wordt als het minimum minimorum, althans volgens SP.a’er Bert Anciaux, die naar jaarlijkse gewoonte de begroting mocht toelichten in het halfrond. Volgens de socialistische fractieleider komt de werking van de Senaat in het gedrang als de dotatie nog verder krimpt. Bij de voorstelling van de begroting in 2015 zei Anciaux, dat de relevantie van de Senaat zou worden afgemeten aan de kostprijs van de instelling. Hij bedoelde daarmee dat de bevolking en de rest van de politiek het bestaan van de Senaat zouden blijven aanvaarden op voorwaarde dat de instelling niet te veel kost. Toen leek een bodembudget van 20 miljoen euro hem mogelijk, op voorwaarde dat nog meer uitgavenposten ten laste zouden vallen van de Kamer. Zoals met het veiligheidspersoneel gebeurd is.
De zingende castraat
daarom zal deze politieke castraat het vermoedelijk nog wel een tijd uitzingen
Maar een dergelijke vestzak-broekzakoperatie is volgens de voorstanders van de Senaat niet wenselijk. De Senaat nog verder budgettair uitkleden zou het prestige van de Eerste Kamer nog meer kelderen, en dat willen de aanhangers uiteraard niet. Zij dromen van een Senaat die desnoods nog 100 jaar meegaat, liefst met bevoegdheden die worden uitgebreid. En daarom zal deze politieke castraat het vermoedelijk nog wel een tijd uitzingen. Minstens nog een legislatuur, want voor 2024 kan er niets veranderen. Een opheffing van de Senaat, of een nieuwe aanpassing van zijn bevoegdheden, vereist immers een grondwetswijziging. Die kan alleen doorgaan als het huidige parlement de grondwet, of bepaalde artikelen daaruit voor herziening vatbaar verklaart.
Ik zie weinig aanleiding daartoe, integendeel. Tijdens haar afscheidstoespraak (ze wordt eerste schepen in haar geboortestad Luik) stak ex-voorzitter
Christine Defraigne
de loftrompet over de nieuwe Senaat, waarin ze 15 jaar zitting had waarvan 5 als voorzitter. Defraigne pleitte ook onverbloemd voor het herfederaliseren van bevoegdheden. De Vlaamse partijen zijn dus gewaarschuwd, want het heimwee naar la Belgique à papa is bij sommigen nog zeer levendig. En niet alleen in Franstalig België. Ook in Vlaanderen zijn er nog heel wat politici die de nostalgie naar een viriele Senaat en het oude België koesteren.
*
22 DECEMBER 2018
JAN BECAUS
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
**
Volgens mij is als ‘Meneer de Senator’ in taal en beeld aangesproken worden, een eervolle zaak voor de hele familie tot in heet 7de knoopsgat. Maar moet dat dan blijven zoveel geld kosten? Het baat immers om een bedrag dat de pensioenen van zoveel mensen bijna zou kunnen verdubbelen.
Ik zie het eerder omgekeerd. Laat de Dames en Heren tegen elkaar opbieden om een van die vele tientallen ‘postjes’ te mogen bekleden. En dus de zo fel begeerde titel te mogen voeren. Dat zou een mooie ‘Vaderlandse’ geste zijn die vooral de (lege) Schatkist zou ten goede komen.
De ’uitverkorenen’, d.i de meest biedcenden zouden dan bijvoorbeeld eenmaal per jaar en in ceremonie-kledij (verplicht) op de koffirklets kunnen gevraagd worden bij het Staatshoofd. Uiteraard op diens kosten en in het Fransoos..
*
Enne, o ja. Voor ik het vergeet. Per gepresteerd dienstjaar zouden die recht moeten hebben op een … jaarlijks herhaalde Staatsbegrafenis. Met daar boven op een plechtig TE DEUN LAUDAMUS in de kathedraal van St Goedele in Broeksèl. Plechtige Vaderlaandse Dienst, met trompetstoten, voorgegaan door de Kardinaal in volle ornaat. Et recht om daarna tekens wer voor eeuwig en een dag ter ruste te worden gelegd onder een mooi witgekalkte grafsteen.
Na de snelle en gemakkelijke veroveringen van de moslims die werden geschetst in deel 1, verliepen hun verdere gebiedsuitbreidingen die in dit deel 2 worden geschetst, trager en moeilijker.
*
Veroveringen van de Maghreb, Spanje, Centraal-Azië en Indus-vallei
De Profeet Mohammed
(570-632)
Echte naam Muḥammad ibn ʿAbdullāh
Bijnaam Al-Amin (de betrouwbare)
*
Deze gebieden liggen veel verder van Medina en Damascus dan de tot A.D. 650 veroverde gebieden. Damascus was sedert 661 de hoofdstad van de Umayyaden dynastie. Deze nieuwe veroveringen waren moeilijker en langduriger. De Maghreb ligt ten westen van Egypte en bestrijkt de hele noordkust van Afrika of het huidige Libië, Tunesië, Algerije en Marokko.
*
Centraal-Azië behelst het gebied tussen de oostgrens van het huidige Iran tot de meest westelijke provincie in het huidige China, Sinkiang. Dat gebied omvat de volgende huidige landen of delen ervan, volgens de klok: Turkmenistan, Oezbekistan, Kazakhstan, Kirgizië, Tajikistan, Afghanistan en Pakistan. De gouverneurs van de kaliefen in respectievelijk Fustat, het latere Caïro, en Merv, organiseerden die veroveringen.
De Maghreb en Spanje
Na de inname van Egypte rond 650 zullen een 60 jaar nodig zijn om de Maghreb in te nemen. De taaie Berbers zorgen er voor tegenwind, meer dan de Byzantijnen. De val van Carthago, de belangrijkste Byzantijnse stad in de Maghreb, in 698, en wat later de bouw van de buitenpost Tanger in het uiterste westen tegenover Gibraltar, voltooiden de verovering van de Maghreb.
De overtocht naar Spanje in 711 door de islamitische Berberleider Tariq in dienst van de Arabieren was waarschijnlijk bedoeld als rooftocht ter compensatie van het gebrek aan soldij. Maar deze plundertocht werd het begin van de Arabische aanwezigheid in Al Andalus gedurende 800 jaar.
Er was wrevel tegen de uitbuiting door de islamitische veroveraars van de Berbers als slaven. Er volgden vele Berberse opstanden. Ook als bekeerlingen tot de islam werden de Berbers lang als onbetrouwbaar beschouwd. Zij apostaseerden vaak.
In 698 werd een grote opstand onderdrukt die onder leiding stond van
de Berbervrouw Kahina
in het Aurèsgebergte. Vanuit deze bergen in het oosten van het huidige Algerije startte ook de onafhankelijkheidsstrijd tegen de Fransen in 1954.
*
Dat was niet het laatste Berbers verzet. Hun grote opstand in de Maghreb in 740-741 zou er mede voor zorgen dat na de nederlaag van de Spaanse islamieten tegen de Franken in 732 in midden-Frankrijk, geen nieuwe pogingen werden ondernomen om ten noorden van de Pyreneeën door te stoten.
Potiers
*
In de 11de eeuw, na het verval van het Cordoba-kalifaat van de Umayyaden in de 10de eeuw, namen de islamitische Berberse Almoraviden de leiding van het islamitische Spanje van de Arabieren over. In de 12de eeuw grijpen eveneens islamitische Berbers, de Almohaden, de macht. Die waren puriteinser, intoleranter en wreder dan de eerste veroveraars.
Centraal-Azië en de Indusvallei
Na de verovering van Merv in 651 zou de onderwerping van het toch niet zo omvangrijke Transoxanië, dat grotendeels samenvalt met het huidige Oezbekistan, met de legendarische steden Bukhara en Samarkand op de zijderoute, nog 100 jaar duren. Deze veroveringen werden brutaler. Die volkeren waren reeds lang zelfstandig. Ze lieten zich niet gemakkelijk onderwerpen. De rijkdom van de streek prikkelde de plunderzucht. De zijderoute liep erdoor. Vóór de islamieten kregen de Perzen er slechts moeilijk voet aan wal, maar hun culturele invloed was er groot. Velen spraken er Perzisch of Perzisch-getinte dialecten of talen zoals in het huidige Tajikistan en Afghanistan.
Deze veroveringen werden ook vertraagd en bemoeilijkt door twisten tussen de verschillende Arabische stammen, een oud zeer dat moeilijker kon bestreden worden door de 4000 km afstand van Damascus, de zetel van het kalifaat. In dit verre gebied lag de broeihaard van de burgeroorlog van 743 tot 750, waarna de Abbasiden vanuit Bagdad de plaats innamen van de Umayyaden in Damascus.
De invloed van de Perzische cultuur, die zelf reeds was bevrucht door de Griekse, werd dominanter. De ‘perzificatie’ van de islam zette zich door. Gedurende eeuwen was de Perzische cultuur een unicum. Die werd dan ook snel geassimileerd door zowel de Arabieren als door latere Turkse dynastieën die over Perzië regeerden. Ook de Spaanse Umayyaden lieten zich beïnvloeden door de Perzische cultuurelementen van hun aartsvijanden, de Abassiden. Naast beïnvloeding is er ook beïnvloed worden. Zo was de Perzische dynastie van de Achaemeniden (559-330 v.C.) een welwillende voedingsbodem geweest voor assimilatie van de cultuur van overwonnen of aangrenzende volkeren zoals de Griekse, Egyptische, Mesopotamische, hindoeïstische en boeddhistische. Een ingesteldheid die vaak leidt tot grote culturen.
Op de grens met het Verre Oosten
In Transoxanië bestonden vele vorstendommen met hoofse, ridderlijke gewoonten en een sterke onafhankelijkheidsdrang. Die drang werd ook gedeeld door de nomadenstammen van Turken, volkeren die eeuwenlang vanuit het Altaï gebergte, ten noorden van Mongolië, zuid- en zuidwestwaarts waren getrokken. Ook Mongolen zijn ten dele een Turkenvolk. Het Oezbeeks en het Turkmeens zijn Turkse talen.
Toch werd China door Arabische en autochtone moslims verslagen in 751 in Talas, in het zuidoosten van het huidige Kazakhstan
Die grensgebieden hadden trouw gezworen aan de Chinese keizers van de Tang-dynastie (618-907). Door plaatselijke vorsten en nomadische Turken werden de Chinezen aangezocht mee te strijden tegen de Arabieren. Maar de Chinezen hielden de boot af. Die gebieden lagen te ver af van hun belangencentrum. Toch werd China door Arabische en autochtone moslims verslagen in 751 in Talas, in het zuidoosten van het huidige Kazakhstan. Een nederlaag die zonder gevolg bleef omdat de moslims nooit verder naar het oosten optrokken.
De benedenloop van de Indus in het huidige Pakistan was reeds in 711-712 veroverd. Ook tot daar had de Perzische invloed gegolden. Een aanleiding voor deze verovering zou de piraterij zijn geweest vanuit dit gebied op Arabische handelsschepen.
Indusvallei lag op de zeeweg die een alternatief vormde voor de Zijderoute over land om handel te drijven met het Oosten. Ook hier profiteerden de veroveraars van de verdeeldheid tussen hindoekrijgers en pacifistische boeddhisten.
Snelle verovering is soms duurzaam…
De islamitische veroveringen zijn uitzonderlijk zowel wat betreft hun snelheid als hun duurzaamheid. Deze veroveringen van Spanje tot de Indus en Sinkiang, een 9.000 km, voltrokken zich over iets meer dan één eeuw en de blijvende invloed ervan is groot, niet op politiek, maar op godsdienstig vlak.
Enkele historische voorbeelden ter vergelijking brengen dit in perspectief.
We starten met een voorbeeld dat enigszins analoog is aan het islamitische. Vanaf de 8ste eeuw v. C. koloniseerden de Grieken, toen een 150 stadstaten, de kust rond quasi de hele Zwarte Zee en grote stukken van de kust van de Middellandse Zee, namelijk in het huidige Oost-Spanje, Frankrijk, Zuid-Italië, Sicilië, Albanië en Libië. Andere kustgebieden van wat de Romeinen de Mare Nostrum noemden, stonden onder de invloed van de Carthagers, zoals Zuid-Spanje en de Maghreb, en van de Feniciërs, zoals het huidige Libanon, Syrië en Israël.
Roets 2019
Met de campagne van Alexander de Grote van Macedonië tussen 336 en 323 v. C. werd wellicht een historisch snelheidsrecord van territoriale uitbreiding gevestigd: van Klein-Azië en Egypte, over Perzië tot in Centraal-Azië, of tot in het huidige Turkmenistan, Oezbekistan, Kazachstan, Tadzjikistan, Kirgizië, Afghanistan en Pakistan. Maar na Alexanders dood verdween zijn rijk snel. Zijn generaals verdeelden het onder elkaar. Maar haar invloed bleef nazinderen, niet politiek, maar cultureel: de hellenisering, de verspreiding van de Griekse cultuur, via onder meer de Ptolemaeën in Egypte en de Seleuciden in Perzië, tot in Indië en China.
maar zeker niet altijd
De volgende drie voorbeelden illustreren de basisregel: snelle veroveringen hebben geen of weinig blijvende invloed, trage veroveringen hebben langdurige invloeden.
Rome deed er vier eeuwen over om haar maximale gebiedsuitbreiding te bereiken onder keizer Trajanus bij de aanvang van de 2de eeuw, een gebied grosso modo gelijk aan dat van de islam in 750 en dat van de Perzische Achaemeniden rond 500 v.C. De blijvende invloed van Rome was groot.
De Mongolen onder
Genghis Khan
hadden er slechts de eerste helft van de 13de eeuw voor nodig om, weliswaar met grote wreedheid, een veel grotere oppervlakte in te palmen dan de Romeinen in 400 jaar en de Arabieren in 100 jaar: van de Zwarte Zee tot de Stille Oceaan. Maar na verval rond 1335 en een opflakkering in de tweede helft van de 14de eeuw onder de nog brutalere Mongool Timur, met meer dan een halvering van het voorheen veroverde gebied, bleef het bergaf gaan. Met weinig blijvende invloed.
Een recenter voorbeeld van een snelle verovering waar niet zoveel van overbleef, was die van Napoleon, althans niet buiten Frankrijk, en met uitzondering van zijn Code. Op het hoogtepunt in 1812 was het onder zijn voogdij staande Europa iets groter dan de Europese gemeenschap bij haar stichting in 1957.
Het lijkt logisch dat snelle veroveringen vaak gepaard gingen met het snel wegebben van hun invloed. Maar niet die van de Arabieren. Die invloed bleef lang nazinderen, vooral religieus. En dit tot vandaag. Ook Alexander de Grotes veroveringen waren een uitzondering op de regel: een snelle verovering met een langdurige invloed, niet politiek, maar cultureel.
De Arabieren en de islam vandaag
Tussen 750 en ongeveer 1000 bleven de grenzen van de islamitische wereld ongeveer dezelfde. Rond 1000 vond de verovering van Voor-Indië plaats. Daarna vond de islam verder ingang in Klein-Azië, Azië, Afrika en Zuid-Oost-Europa. Maar de Arabische eenheid en hun politieke gewicht verzwakte geleidelijk tijdens de Abbasidendynastie. Die duurde van 750 tot formeel 1258. Maar reeds vanaf circa 800 namen regionale dynastieën over. Die waren overwegend niet Arabisch, maar van Perzische, Berberse, Turkse en Mongoolse oorsprong.
Vandaag bestaan nog drie dynastieën van Arabische oorsprong: de Hasjemieten in Jordanië, de Alavieten in Marokko en de Saoudis in Saoudi Arabië.
De langst durende en belangrijkste dynastie was die van de Turkse Ottomanen die aanving in de 14de eeuw in het huidige Turkije. Die bereikte een hoogtepunt in de 16de eeuw, na de verovering van Constantinopel in 1453, om dan te verzwakken tot haar opheffing na de eerste wereldoorlog. Daarna kwam het seculiere Turkije van Ataturk (1881-1938).
*
Op een wereldbevolking van 7,3 miljard in 2015 waren 1,8 miljard islamiet, een 24%. Slechts een 5% daarvan zijn Arabieren. Op de eerste plaats stonden de christenen met 31%. Hindoes, boeddhisten en joden hadden aandelen van respectievelijk 15%, 7% en 0,2%. Bij extrapolatie van huidige trends in fertiliteit en mortaliteit zouden in de volgende halve eeuw de islamieten de christenen voorbijsteken.
Het was een koude winterdag in Madrid toen Luis Carrero Blanco op 20 december 1973 terugkeerde van een eucharistieviering.
Carrero Blanco…
Hij was een half jaar tevoren door de Spaanse dictator Generaal Franco tot premier benoemd en was daarmee de gedoodverfde politieke erfgenaam van het Spaanse Staatshoofd.
*
Rond halftien reed zijn wagen door de Calle de Claudio Coello toen plots de grond onder de wagen het begaf. Een zware explosie slingerde de wagen tientallen meters in de lucht over de daken van de huizen om aan de andere kant op een binnenkoer te belanden. De chauffeur en de meerijdende lijfwacht waren op slag dood, Carrero Blanco overleed enkele uren later in het ziekenhuis. De explosie was uiteraard niet zomaar een ongeval. Een commando van de ETA had de aanslag zorgvuldig voorbereid. Ze hadden gedurende twee weken een gang onder de weg gegraven. De tunnel werd volgeladen met explosieven die op het moment dat de wagen er over reed tot ontploffing werden gebracht. Alleen maar omdat Carrero Blanco elke dag nauwgezet hetzelfde uurschema volgde was een dergelijke goed voorbereide aanslag succesvol.
20 december 1973: de ETA onthoofdt het Franco-regime.
*
De aanslag op Carrero Blanco was een wraakoefening voor de executie van een aantal Baskische separatisten
*
De Baskische afscheidings-organisatie ETA was op dat moment een kleine vijftien jaar oud, maar was pas eind jaren 60 met gewelddadige aanslagen begonnen. Intern zat de organisatie sterk verdeeld tussen een groep die volop voor de gewapende strijd wilde gaan en een meer doctrinaire groep marxisten-leninisten die via een brede mobilisatie van Baskenland een socialistische staat wilden maken – een populaire zinsbegoocheling in die tijd. De aanslag op Carrero Blanco was een wraakoefening voor de executie van een aantal Baskische separatisten. Het was één van de eerste dodelijke aanslagen van de ETA, maar meteen ook een aanslag met verstrekkende gevolgen.
*
Een stervende dictator
tot in de laatste dagen bleef de regering van Franco een zeer repressief regime
Vanaf de jaren 70 was het Franco-regime gepreoccupeerd door de nakende dood van de caudillo. Dat de 80-jarige generaal het niet lang meer zou trekken was duidelijk, wie hem zou opvolgen was dat minder. Het nationalistische kampwaarmee Franco in 1939 de burgeroorlog in zijn voordeel had beslecht was steeds een amalgaam van verschillende fracties geweest.
Dat hadden ze trouwens gemeen met het republikeinse kamp waar anarchisten, socialisten, communisten en autonomisten vaak meer over elkaar heen rolden dan dat ze het nationalistische kamp bevochten. Bij die nationalisten vochten, zij aan zij, fascisten, nationaal-syndicalisten, conservatieve antimarxistische katholieken en monarchisten, die dan op hun beurt nog eens verdeeld waren over welke troonpretendent ze steunden.
Spanje onder Franco werd een éénpartijstaat, steunend op een Movimiento Nacional die zowat alle aspecten van de maatschappij overvleugelde. Maar die eenpartijstaat betekende natuurlijk niet dat er geen verschillende facties en verschillende politieke strekkingen bestonden. Zo boette bijvoorbeeld de fascistische vleugel aanzienlijk aan macht en invloed in naargelang de jaren vorderden, de welvaart toenam en een nieuwe middenklasse ontstond.
Wat wel overeind bleef: tot in de laatste dagen bleef de regering van Franco een zeer repressief regime.
Carrero Blanco, tijdens de burgeroorlog opgeklommen tot stafchef van de marine en een nauw medewerker van Franco, was één van die mensen die dat repressief regime van 1943 tot aan zijn dood in 1973 als procureur mee gestalte gaf. In 1967 werd hij vicepremier. Alhoewel hij dus in de kern van het repressi-eapparaat zat, speelde hij ook een cruciale rol in het terugdringen van de invloed van de fascistische politici op het Franco-regime. Hij behoorde tot de conservatieve katholieke strekking, met onder meer zeer sterke banden met Opus Dei. Hij was één van de zogenaamde “technocraten” die het bestuur van het land moderniseerden en vooral ook een vrije of vrijere markteconomie voorstonden, met als ultieme doel de aansluiting van Spanje bij de Europese Economische Gemeenschap, de voorloper van de EU. Anderzijds heeft men hem nooit echt kunnen betrappen op veel sympathie voor een grotere politieke liberalisering. Of het dus ooit tot grotere politieke vrijheid zou zijn gekomen is zeer de vraag. Gezien zijn leeftijd – hij zou bij het overlijden van Franco 71 jaar geweest zijn – zou zijn regeringsperiode wellicht niet heel lang hebben geduurd.
*
Democratische transitie
De moordaanslag ontnam het Franco-regime definitief iedere overlevingskans.
had misschien wel de wil om de regering van Franco voort te zetten, maar niet de politieke macht om dit ook te doen. Dat kwam vooral door de opvolger van Franco als staatshoofd, koning Juan Carlos, nochtans zelf door Franco als nieuw staatshoofd aangeduid. Juan Carlos stuurde wel aan op politieke liberalisering, en zo werd Arias Navarro de eerste premier die, in feite tegen zijn zin, de strakke teugels van het politieke systeem moest lossen. De echte liberalisering werd ingezet onder zijn opvolger
Adolfo Suarez (1932-2014),
die daarvoor in 1977 beloond werd met een verkiezingsoverwinning bij de eerste vrije verkiezingen in Spanje sinds de burgeroorlog.
Onder zijn leiding werd een grondwet uitgewerkt die op 27 december 1978 door Juan Carlos ondertekend werd. Voor Spanje was die grondwet toen een grote stap voorwaarts in de democratische transitie. Het is echter diezelfde grondwet die momenteel de Catalaanse democratie fnuikt en als repressieapparaat wordt gebruikt.
*
Op de dood van Carrero Blanco na verliep de transitie van het rechtse eenpartij-regime naar een pluralistische en liberale democratie zonder geweld. Begin jaren 70 telde Europa naast Spanje nog twee dergelijke regimes, in Portugal en in Griekenland.
In Griekenland was na een staatsgreep een militaire junta aan de macht gekomen, het zogenaamde kolonelsregime, die onder druk van massale studentenprotesten in 1973 terug van het toneel verdween.
Pioniers in Europa
In Portugal was al langer een autoritaire leider aan de macht.
In de jaren 20 had de militaire junta er de hoogleraar Antonio de Oliveira Salazar tot minister van Financiën benoemd om het staatshuishouden terug op orde te brengen. In 1932 werd hij premier. Is een hoogleraar als autoritair leider al uitzonderlijk, hij was wellicht de enige die ooit een gezamenlijke opstand van fascisten en marxisten heeft moeten afslaan. Salazar bleef minister tot hij dusdanig dement werd dat hij in 1968 vervangen werd door Marcello Caetano, ook een hoogleraar overigens. Salazar heeft nooit geweten dat hij als regeringsleider opzij werd geschoven, men heeft hem tot aan zijn dood in de waan gelaten dat hij nog steeds de macht had. Portugal was ondertussen meegesleept in langdurige en bloedige koloniale oorlogen die enorm drukten op de Portugese samenleving. Portugal was historisch de eerste koloniale mogendheid, en tegelijk het land dat het langst en hardnekkigst aan zijn kolonies heeft vastgehouden. Het was dan ook symbolisch dat pas twee jaar nadat Groot-Brittannië van Hongkong afscheid had genomen Portugal op 20 december 1999 Macau overdroeg aan China.
De Anjerrevolutie die in 1973 een einde maakte aan de regering van Caetano vormde voor de machthebbers in Madrid een schrikbeeld dat ze absoluut wilden vermijden. De transitie naar democratie in Oost- en Centraal-Europa die zich dertig jaar geleden afspeelde staat in ons geheugen gegrift. De beelden van de mislukte staatsgreep in Rusland, de Fluwelen Revolutie in Tsjecho-Slowakije, de val van de Berlijnse Muur… ze behoren tot ons collectieve memorie. De democratisering die zich vijftien jaar voordien afspeelde waarbij een aantal rechtse autoritaire regimes gearchiveerd werden is een pak minder bekend. Niettemin waren ze minstens zo bepalend voor heel wat Europeanen.
En weer zijn onze plaatsekijk wereldberoemde gazetten- en kijkbuisvullers voor de zoveelste keer op rij zwaar in de fout gegaan.
Door te doen alsof ze niets afweten van wat er in November laatstleden in Istanbul is voorgevallen. Een islammerij samenzwering, zegt U?
Et alors?
Ach ja! Was ik even vergeten. Die van de poco Media doen hun werk wel goed, voor zover ze hett aankunnen om de eseentie onder te sneeuwen, maar de Turkse of de Arabische taal: daar hebben ze geen Goudaa van gegeten. We zullen het wel zien, als het zover is, wat daar tegen ons werd besloten.
En och, de soep wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend..
Pas de vagues, wet U nog?
*
Als de Dames en Heren gazetten- en kijkbuisvullers toch maar even kort zouden willen nadenken over de diverse soorten religie overschrijdende lidmaatscappen er nu al vorkomen in onze Samenlevingen?.
Voor de hand liggend zijn bij voorbeeld de deelnemende landen aan de Nato en de Europese Unie. Daarvan is Griekenland een mooi voorbeemd.
Als een kat op een heet zinken dak…
*
*
Islamitische Unie Congres: Erdogan in 2023 leider van wereldwijd Kalifaat
Maakt president Trump met terugtrekken troepen uit Syrië weg vrij voor aangekondigde Turkse interventie?
De eerste Kalief van een verenigd islamitisch wereldrijk? Afbeelding: Getty Images (2).
*
Tijdens het tweede Internationale Islamitische Unie Congres in november in Istanbul hebben tal van hoge moslim organisaties en officials zich achter het streven van de Turkse dictator Recep Tayyip Erdogan opgesteld om in 2023, precies 100 jaar na de val van het Ottomaanse Rijk, een nieuw wereldwijd Kalifaat onder zijn leiding op te richten.
*
Uit eerdere toespraken is gebleken dat dit Kalifaat zich zal uitstrekken tot Oost en Centraal Europa, Noord Afrika en het grootste deel van het Midden Oosten. Kortom: er doemen heel wat islamitische veroveringsoorlogen op aan de horizon.
*
‘Ga naar Syrië, Irak, Noord Afrika, het Midden Oosten of de Balkan... ze zijn ons Turken allemaal dankbaar,’ beweerde Erdogan in een toespraak ruim twee jaar geleden. ‘Ja, het is een eeuw geleden dat wij in die landen waren, maar het wachten en de hoop van de mensen daar is nooit verdwenen... Besef dit: Turkije is groter dan Turkije. We kunnen niet gevangen zitten binnen 780.000 km2 (de oppervlakte van het huidige Turkije).’
Islamitische supermacht
Naast de Turkse regering en het leger waren op de tweede Islamitische Unie Conferentie in Istanbul, georganiseerd door de ASSAM (het door Erdogan geleide ‘Strategische Centrum voor de Verdedigers van Gerechtigheid’) vorige maand ook diverse grote internationale moslimorganisaties aanwezig, zoals de UMAD en de IUMS.
*
Uit de diverse toespraken kwam naar voren dat de hele moslimwereld snakt naar een islamitisch wereldrijk dat de 1,6 miljard moslims met elkaar verenigt. En die nieuwe supermacht moet het door Turkije geleide herstelde Ottomaanse Rijk worden.
De Turkse onderminister van Financiën, Nurettin Nebati, noemde Erdogan in zijn toespraak letterlijk ‘de leidende imam van de ummah (de moslimwereld). ‘Is er iemand wiens macht groot genoeg is om degene die vertrouwt op Allah te verslaan?’ vroeg hij retorisch.
De beruchte, extreem antisemitische Egyptische moslimgeestelijke en terreur promotor
Yussuf al-Qaradawi,
voorzitter van de Unie van Moslimgeestelijken, sloot zich daarbij aan. ‘Turkije ziet zich geconfronteerd met intriges van het Westen en degenen die niet willen dat dit land groot wordt. Zonder de steun van Allah voor president Erdogan en zijn broeders zouden die intriges zijn gelukt. Zolang de ware moslims achter hem staan zal Allah Erdogan helpen om te overwinnen.’
Komende jaren samenwerking defensie en buitenlands beleid
Al op de eerste ASSAM conferentie in november 2017 besloten organisaties en afgevaardigden van 29 moslimlanden te streven naar ‘eenheid in de islam’ door de oprichting van een ‘confederatie van islamitische landen’. Daar werd zelfs een heuse pro forma grondwet voor opgesteld. De hoofdstad van dit islamitische wereldrijk, het herleefde Ottomaanse Rijk, wordt Istanbul. De algemene wet wordt de Sharia, die zich uitstrekt tot tenminste vier landen die in Europa liggen, te weten Albanië, Bosnië-Herzegovina, Kosovo en Macedonië, waar de bevolking binnen afzienbare tijd in meerderheid moslim zal zijn.
*
Het is de bedoeling om tot 2023 ieder jaar een ASSAM conferentie te organiseren. In 2019 en 2020 de focus op samenwerking en eenheid op het gebied van gezamenlijke defensie; in 2021 op een gezamenlijk buitenlands beleid, en in 2022 op een gezamenlijk (op de Sharia gebaseerd) justitieel systeem. In 2023 zou de Islamitische Unie dan een feit moeten zijn.
“Convergentie tussen Europese Unie en de Arabische Liga gebaseerd op gedeeld anti-Israëlisme”
*
‘Macedoniërs wachten al 100 jaar op ons’
Keren we terug naar Erdogans toespraak uit 2016, waarin hij duidelijk liet blijken dat de huidige grenzen van Turkije wat hem betreft met militaire middelen fors worden uitgebreid tot en met het Midden Oosten, Noord Afrika en Oost Europa. Zo vertelde hij een ‘waar verhaal’ over een Turkse official die in een dorpje in Macedonië hartelijk werd onthaald met de woorden ‘Waarom zijn jullie zo laat? We wachten al 100 jaar op jullie.’
‘Onze broeders in Mosul, Kirkuk (Irak), Aleppo, Homs (Syrië), Misrata (Libië), Skopje (Macedonië), de Krim (Rusland) en de Kaukasus bevinden zich dan misschien buiten onze fysieke grenzen, maar ze zijn allemaal binnen de grenzen van ons hart,’ aldus de Turkse dictator en aspirant Kalief – en volgens sommigen zelfs ‘Mahdi’ (‘verlosser’)- van de moslimwereld.
Voor de duidelijkheid: om Macedonië te ‘bevrijden’ zal Turkije in ieder geval mede-NAVO lid Griekenland de oorlog moeten verklaren.
Maakt Trump weg vrij voor Turkse invasie Syrië?
Vandaag heeft president Trump aangekondigd dat de Amerikaanse troepen zo snel mogelijk uit Syrië worden teruggetrokken. Die bevinden zich voornamelijk in het noordoosten van het land, precies daar waar de Turken vorige week een nieuwe militaire interventie aankondigden met de bedoeling om de Koerdische opstandelingen uit te roeien.
Maakt Trump met zijn besluit de weg vrij voor de eerste daadwerkelijke uitbreiding van het komende herstelde Turks-Ottomaanse wereldrijk?
Nog maar iets meer dan 4 jaar
2023 is hoe dan ook nog maar iets meer dan 4 jaar. De wereld, en onze toekomst, zou er dan wel eens heel erg anders uit kunnen gaan zien. Het zouden zomaar de laatste paar vreedzame (?) jaren kunnen worden voordat het òf tot een grootschalige militaire confrontatie komt, of – nog erger - tot een willoze capitulatie van de toch al steeds sterker naar de islam neigende Europese Unie voor zijn nieuwe heerser: Recep Tayyip Erdogan.
In ons eigen land staat diens islamofascistische partij (DENK) virtueel al op 7 zetels, dus het politieke bruggenhoofd is naast de vele door Turkije geleide moskeeën – waar volgens sommigen een toekomstige moslimopstand tegen de autochtone bevolking wordt gepland en georganiseerd - inmiddels een voldongen feit.
Bij ons in Vlaanderen zijn Turken als ‘Nieuwkomers’ een vast begrip geworden. Ze zijn als een der onzen al op veel plaatsen goed in de kaas geraakt. En gaan ze als weelderige burgers met twee paspoorten met heel de familie 2 tot 3 keer per jaar op vakantie naar hun ‘thuisland’. Van op die verheven lanceer- platforms binnen de ‘instelligen’ zullen die de definitieve invasie van hun landgenoten uit het islamitisch Eind-Kalifaat vooral in goede banen kunnen leidden.
Geloofsgenoten van hen zijn zelfs hoofd van de stedelijke Politie, zoals in Leuven, waar Linxe Lowie van Leuven de weg heeft geëffend. In de Kempen krioelt het van de ex-mijnwerkers die het vertikt hebben, om na de sluiting van de koolmijnen, terug naar Turkije te verhuizen. Het zijn in hoofdzaak trouwe aanhangers van der Tïrken Führer Erdogan die hard zullen meevechten voor het bekomen van ‘Ein Vollk, ein Reich, ein Führfer’ zoals ooot vruchteloos in Eiropa betracht door Nonkel Dolf; de Socialist met et hart op de enige juiste plaats.
*
Ook Gent, de fiere rode Stede, bulkt an vele jaren van jet Turkse Fruit. Meestal afkomstig van de werkloze ‘gastarbeiders’ in derde en voerde generatie. Zelfs hun ‘zwakke geslachten’ zitten r als Schepenen in het Stadsbestuur. Al beweerde dat jonge sprot op de Teevee de dag na haar aanstelling, kopvod altijd demonstratief op het hoofd, dat ze perfect het onderscheid zou respecteren tussen haar religie en haar werk…
In de Koekestad regeert met ijzeren ting het aangespoelde Turkse kikkervrouwtje, de Gif-Groene almachtige Almacy.
*
Door het feit dat ze in Antwerpen is geboren, denkt ze het recht te hebben zich daar de baas te voelen.
De Turkse ‘gebedshuizen’ die in feite samenzwerings-kazernes tegen ons zijnn, worden door onze collavoratie-politici en met òns geld, in stand gehouden en uitgebrfeid. Terwijl onze kerken n kathedralen tot puin vergaan.
De excentrieke ex-rechter Walter De Smedt – hij weigerde soms vonnis te vellen – vertelt in Knack dat hij de échte reden kent waarom de N-VA zich tegen het migratiepact verzette. Jij en ik dachten dat N-VA zich tegen dat pact verzet omdat de partij migratieregels graag strenger wil zien, en niet soepeler. Maar neen, er is dus een échte reden.
*
Vastrijden en doorgaan
En als je verzopen bent, moet je doorzwemmen, dat is de goede oplossing.
De Smedt is een liefhebber van beeldend taalgebruik. Door te hameren op het migratieprobleem heeft N-VA zich ‘vastgereden,’ schrijft hij, ‘en eens vastgereden moet je doorgaan.’ Doorgaan als je vastgereden bent, uiteraard, zeker. En als je verzopen bent, moet je doorzwemmen, dat is de goede oplossing. Ook noemt hij Bart De Wever een ‘schipper aan wal’ die over migratie niet rechtstreeks communiceert maar via ‘zijn mannetje’ Theo Francken. Dat lijkt mij een onredelijk verwijt. De Wever communiceert graag rechtstreeks, geloof ik, en hij heeft daar volgens sommigen zelfs een zeker talent voor. Ik heb een stukje van het Ter Zake-interview van deze week met De Wever gezien, en dat ging heel goed, ook zonder ‘zijn mannetje’.
Soevereiniteit is fake news
De Smedt is op zoek gegaan naar de échte beweegreden van N-VA omdat hij de opgegeven redenen niet kan aanvaarden. N-VA beweert bijvoorbeeld dat het pact de soevereiniteit van landen ondergraaft. Zonder die soevereiniteit kan ons land niet meer zelf beslissen hoe open of gesloten het zijn grenzen wil. Maar De Smedt noemt dat ‘fake news’ omdat wij ‘die soevereiniteit al lang hebben afgestaan door het aanvaarden van de de universele mensenrechten.’
soevereiniteit die je kunt verliezen kun je ook herwinnen
Je kunt daar drie dingen op antwoorden. Eén: de uitdrukking ‘fake news’ wordt alweer niet correct gebruikt. Twee: een deel van je soevereiniteit afstaan wil niet zeggen dat je ook de rest ervan wil verliezen. En drie: soevereiniteit die je kunt verliezen kun je ook herwinnen. De loop van de geschiedenis ligt niet vast. Onze leraar in het middelbaar, Bruno Creus, zag in de ontwikkelingsgang der mensheid zelfs overal ‘pendelbewegingen’.
Ook een andere N-VA-reden wordt door De Smedt verworpen. N-VA, schrijf hij, vreest dat het pact door rechters kan worden aangegrepen ‘om vluchtelingen meer rechten te geven’. Dat dacht ik ook toen ik het pact las. Maar volgens De Smedt wordt dat ‘gerelativeerd’ doordat de andere partijen in het Parlement vóór het pact stemden. Hoe zoiets de vrees van N-VA kan ‘relativeren’ is mij volslagen onduidelijk. Die andere partijen vinden wellicht dat vluchtelingen inderdaad ‘meer rechten’ moeten krijgen. Zoiets moet de vrees van N-VA aanwakkeren, zou je denken, en niet relativeren.
Als beschrijving zou dat kunnen gelden – alhoewel! – maar toch zeker niet als verklaring
Maar goed, de ongeduldige lezer wil nu zoetjesaan de échte reden kennen waarom N-VA het pact verwerpt. De echte reden, lieve lezer, is – pas op, hier komt hij – dat N-VA bij de volgende verkiezingen … veel stemmen wil halen. Ik hoop dat dat waar is en dat het ook waar is voor de andere partijen, anders zijn ze allemaal gek, en ik heb liever geen gekken aan het stuur. N-VA wil stemmen halen, redeneert De Smedt, door zich op het migratievlak enerzijds te ‘onderscheiden van de andere democratische partijen’ en anderzijds ‘dezelfde boodschap’ van het Vlaams Belang te brengen. Als beschrijving zou dat kunnen gelden – alhoewel! – maar toch zeker niet als verklaring. Het is alsof je zou zeggen dat je, om zoveel mogelijk van product A te verkopen, het zoveel mogelijk moet onderscheiden van product B, maar het zoveel mogelijk moet laten lijken op product C. Dan kun je het evengoed zoveel mogelijk laten lijken op product B en het zoveel mogelijk onderscheiden van product C.
Berekeningen en misrekeningen
Veel van die partijmensen geloven zelf ongeveer wat ze zeggen
Ach, die stemmenwinst zal wel een rol spelen. Die partijmensen zijn sluwe kerels die over het stemgedrag van de burger allerlei berekeningen en misrekeningen maken. Dat is allemaal erg ingewikkeld. Maar aan de andere kant is het ook heel eenvoudig. Veel van die partijmensen geloven zelf ongeveer wat ze zeggen. De Wever van N-VA gelooft echt dat massa-immigratie kan en moet worden gestopt. Verherstraeten van CD&V gelooft écht dat immigranten opvangen een werk van naastenliefde is. De Croo van Open VLD gelooft écht dat we van massa-immigratie een economisch succesverhaal kunnen maken. En Filip De Winter van VB gelooft écht dat we alle immigranten die niet snel integreren kunnen en moeten terugsturen.
Er is toch geen oplossing
Als je zelf een of meerdere van bovenstaande beweringen gekheid vindt, is het moeilijk om aan te nemen dat anderen er wel in geloven, maar toch is het zo. De Smedt bijvoorbeeld ziet de kwestie van immigratie als volgt: ‘Oplossen kan je het vluchtelingenprobleem niet. Mensen die honger hebben of vervolgd worden kan je niet zonder meer tegenhouden. Maar je kan er wel wat aan doen om het menselijk en ordelijk te laten verlopen.’ Zelf vind ik dat dat gekheid is. Als je nog vele honderdduizenden immigranten in ons land toelaat bovenop de vele honderdduizenden die er al zijn**, dan vrees ik dat er nog weinig zal zijn dat erg ‘ordelijk verloopt’, ook de immigratie niet.
Maar ik ben er zeker van dat De Smedt dat wél gelooft. Ik ga niet op zoek naar de échte reden waarom hij zoiets zegt.
* Dat vastrijden van De Smedt maakt deel uit van een rare redenering. Het vreemdelinge-nprobleem, zo redeneert hij, is een van de onderwerpen waarover de burger misnoegd is en eisen stelt, maar die burger stelt ook andere eisen. N-VA maakt de fout om zich alleen toe te leggen op de immigratie en geen oog meer te hebben voor andere accenten. Dat is, alweer volgens De Smedt, de reden waarom Groen afhaakte bij de Antwerpse coalitieonderhandelingen. Zei ik al dat het een rare redenering was?
** Iedereen zal wel begrijpen dat ik hier niet doel op de echte arbeidsimmigratie die vooral inter-Europees is.
Wie de Belgische politiek wil begrijpen, moet iets van opera kennen, of in een psychiatrische inrichting werkzaam zijn
(Charles Michel)
‘De Premier zette vandaag een glansprestatie neer’, is het twittercommentaar (18/12 om 11u28) van
Koen Geens
De ARCO mededader…
*
op de wanhoopspoging van Charles Michel om zijn geamputeerde regering overeind te houden.
‘Een glansprestatie’. Dat woord reserveer je doorgaans voor atleten na een marathon of pianisten na een Rachmaninoff-concerto in de Koningin Elisabethfinale. Meteen reduceert Koen onbewust het politieke bedrijf tot zijn ware betekenis: iets tussen sport en kunst.
En zo heb ik politiek ook altijd geapprecieerd, als een kruisbestuiving tussen theater en krachtpatserij. Het is de manier hoe de media haar ten tonele voert, en dat is volledig waarheidsgetrouw. Elke poging om er iets ernstigs van te maken, iets dat buiten de krijtlijnen van het spel valt, is bij voorbaat ten dode opgeschreven.
Rigoletto (let op de Belgische driekleur over zijn linkerschouder)
*
Sport en kunst, acrobatiek en pathos. Koppelt men die dimensie dan terug naar de recente ‘prestatie’ van Michel in de Kamer (‘ik deel ik een zak geld uit aan iedereen maar laat mij leven’), dan opteer ik enerzijds voor een nieuwe discipline in de Paralympics, namelijk hardlopen voor lammen (ook wel genoemd: lopende zaken), of een van mijn lievelingsstukken uit het operagenre: het moment waarop de gebochelde nar Rigoletto uit de gelijknamige opera van Verdi om genade smeekt en uitroept ‘Ah! voi tutti a me contro venite!’ (iedereen is tegen mij!). De harde heldentenor Bart De Wever haalde diezelfde aria boven, toen hij opeens bijzonder emotioneel werd (‘… dat mijn integriteit door de modder wordt gesleurd, maakt me heel verdrietig’), wat toch bewijst dat het pathos alle grenzen tussen partijen overstijgt.
Politieke pathetiek dus. Het fenomeen van gespeelde gevoelens die echt worden omdat de acteur er zo in opgaat, met alles er rond in zijn zog. Het nuchtere feit dat de Belgische natie geboren werd uit een operavoorstelling op 25 augustus 1830, met de vreselijke draak van de in vergetelheid geraakte Daniel François Esprit Auber ‘La Muette de Portici’, blijft afstralen op het huidige gebeuren.
België zal daar nooit uit weg geraken, en al wie in de Belgische politiek speelt, flamingant of niet, wordt daarin meegezogen.
Geen echte ramp
*
‘One Flew Over the Cuckoo’s Nest’ (Miloš Forman, 1975)
*
Een bijzonderheid aan La Muette is dat de hoofdfiguur stom is en dus gedurende de hele opera geen noot zingt. In plaats daarvan danst zij en maakt ze veel gebaren met haar armen, een enorme vondst.
aralympics dus, en dat geeft nog een andere dimensie aan het politieke theater slash arena: het feit dat deze mensen ook ons mededogen verdienen. We blijven machthebbers (of wat daarvoor doorgaat) zien als kwaadaardige kwelgeesten, terwijl ze zelf gekweld worden door de obsessie om hun beperking te overstijgen.
Politiek talent bestaat gewoon niet, het is het pathos van de bultenaar. Ik ken geen enkele politicus die zich ‘normaal’ gedraagt: er kleeft altijd een geur aan van hypertheatraliteit, overdrijving en zelfmedelijden.
De kiezer is dan niet de knullige onderdaan die zijn stemplicht vervult terwijl de partijen het toch met elkaar op een akkoordje gooien, maar de verpleger die het spel meespeelt in de inrichting. Heel de santenkraam van verkiezingen, coalitievormingen, plus de daarmee gepaard gaande broeder- en zustermoorden, moties van vertrouwen, wantrouwen, verlangen, afkeer, behoren tot een pathologisch universum dat uitsluitend via grote meesterwerken kan geëvoceerd worden, zoals de gekkenhuis-tragikomedie ‘One Flew Over the Cuckoo’s Nest’. Of in de opera dus. Fresco’s van waanzin en ontspoorde ego’s.
En jawel, dat kost allemaal geld, veel geld, maar democratie mag iets kosten.
Demo wat? Wel kijk, hier kom ik tot mijn oude stelling dat men beter symbolische broedermoorden kan organiseren dan echte. Zoals kunstenaars, zeker moderne, hun sadisme kunnen uitleven in onschuldige performances en installaties, geldt ook voor de politicus dat zijn biotoop hem toelaat moord en doodslag op een symbolische manier te beleven. Ontneem die mensen hun speelkamer, en er ontstaan échte catastrofes.
(S)lopende zaken, aflopende zaken, strompelende, vallende en knielende zaken, voorlopige twaalfden: de val van de regering is dus helemaal geen echte ramp, het is een kartonnen evenement ergens in een decor. Idem dito voor de solo’s van alle De Roovers, Calvo’s, Michels, plus het koor daarachter, beter bekend als de mainstream-media: een glansprestatie.
Stop met moraliserende bespiegelingen over Oude Politieke Cultuur, bekijk het als iets esthetisch, een spektakel in de ware zin van het woord. Met een Koning als echte deus-ex-machina, want nu opeens beseffen we weer dat hier ook nog een zwaar geval met een kartonnen kroontje rondloopt.
Al die heisa voor niks, de wereld draait toch verder maar België doet altijd nog een danspas extra
En nu lees ik net dat het fameuze Marrakesh-pact in New-York is goedgekeurd, met of zonder de Belgische stem, die doet er helemaal niet toe. Al die heisa voor niks, de wereld draait toch verder maar België doet altijd nog een danspas extra, een toegift, helemaal gratis, zoals La Muette. Wie de Belgische politiek wil begrijpen, moet iets van opera kennen of in een psychiatrische inrichting werkzaam zijn. Wetstraat-watchers, een workshop wacht u.
Europa verliest met Robert Spaemann een groot eigenzinnig denker..
kwam vrijheid voort uit denken tegen de trend in
‘Hoe waren de reacties op je boek?’ ‘Best fijn’, antwoordde Martin Mosebach, auteur van ‘Die 21. Ins Land der koptischen Märtyrer‘. ‘Nou, dan moet je je afvragen wat je fout gedaan hebt’. Die laatste reactie tekende de vraagsteller ten voeten uit: voor de Duitse filosoof Robert Spaemann (1927-2018) kwam vrijheid voort uit denken tegen de trend in. De emeritus hoogleraar filosofie was niet beschroomd om door het leven te gaan als conservatief en als ‘filosoferende katholiek’.
Fataal
Robert Spaemann stamde uit een links-cultureel Berlijns milieu. Zijn vader, Heinrich Spaemann, was kunsthistoricus en redacteur van het tijdschrift Sozialistische Monatshefte, zijn moeder, Ruth Kraemer, danseres in de traditie van de expressionistische dans van Mary Wigman. In 1930 bekeerde het ouderpaar zich tot het katholicisme.
Na het vroegtijdige overlijden van zijn vrouw studeerde Heinrich theologie en liet hij zich in 1942 tot katholiek priester wijden door bisschop Clemens August von Galen, de ‘Leeuw van Münster’ zoals deze genoemd werd omwille van zijn verzet tegen het nationaalsocialistische regime.
*
Ook de jonge Spaemann deelde niet het enthousiasme van veel van zijn leeftijdsgenoten voor het nationaalsocialisme. Een Hitler-karikatuur had hem in het voorlaatste oorlogsjaar fataal kunnen worden als de — weliswaar nationaalsocialistische — schooldirecteur een onderzoek van de Gestapo niet had tegengehouden.
Political Correctness
dat een democratische staat een rechtsgemeenschap is waarin niet alle mensen dezelfde waarden hoeven te delen.
Die ervaring verklaart misschien mede de opvatting die hij zich na de oorlog eigen maakte, namelijk dat een democratische staat een rechtsgemeenschap is waarin niet alle mensen dezelfde waarden hoeven te delen. Van de mensen mag en moet de Staat verlangen dat ze aan zijn wetten gehoorzamen, maar niet dat ze zich bekennen tot ‘unsere Werteordnung’. Als de Staat een ‘waardengemeenschap’ was, zou het gevaar van ‘liberaal totalitarisme’ dreigen.
Vanuit die gedachte leefde Spaemann ook verdraagzaamheid, in die zin dat hij bij alle scherpe polemiek het gesprek met de andersdenkende niet uit de weg ging. Political correctness was hem, de rebelse conservatief, dan ook vreemd, of zoals hij het zelf uitdrukte: ‘Dem vom Mainstream Abweichenden wird nicht mit Argumenten erklärt, inwiefern er irrt, sondern es wird ihm gesagt: Das hättest du nicht sagen dürfen.’
(‘Degene die afwijkt van de mainstream wordt niet met argumenten bijgebracht in hoeverre hij zich vergist, maar er wordt hem gezegd: dat had je niet mogen zeggen’).
Onaangepast
Zijn liefde gold de Franse cultuur in de brede zin van het woord
Spaemann promoveerde in 1952 aan de universiteit van Münster bij de bekende filosoof Joachim Ritter (vader van de journalist Henning Ritter) met een proefschrift over de Franse monarchist Louis de Bonald. Ook dat was kenmerkend voor hem, dat internationaliteit niet per definitie gelijk stond met opgaan in de wereld van het Engelstalige. Zijn liefde gold de Franse cultuur in de brede zin van het woord, getuige zijn verdere studies over de filosoof Jean-Jacques Rousseau en de theoloog François Fénelon. Van 1962 tot 1992 doceerde Spaemann als professor in de wijsbegeerte aan de universiteiten van Stuttgart, Heidelberg en München.
Daarnaast publiceerde hij meer dan twintig boeken en mengde hij zich in het maatschappelijke debat. Dat laatste deed hij het woord van de apostel Paulus getrouw: ‘Past u niet aan de wereld aan’. Tot die onaangepastheid behoorde zijn onwrikbaar geloof in God: ‘(….) ‘da die Existenz Gottes der ontologische Grund beider und in ihnen impliziert ist, beseitigt die Leugnung Gottes die Grundlage aller Wahrheitsansprüche und aller sittlicher Überzeugungen’
(‘aangezien het bestaan van God de ontologische grond van beide en in hen geïmpliceerd is, vernietigt de loochening van God het fundament van alle aanspraken op de waarheid en van alle morele overtuigingen’).
‘De dood van God’
de gedachte van Friedrich Nietzsche dat de dood van God ook de ondergang van het waarheidsbegrip inhoudt
*
Spaemann herinnerde aan de gedachte van Friedrich Nietzsche (1844-1900() dat de dood van God ook de ondergang van het waarheidsbegrip inhoudt, maar draaide haar tegelijk in positieve zin om: ‘Wenn und weil es Wahrheit gibt, ist Gott’ (‘Als en omdat waarheid bestaat, is God’). Denken zonder waarheid (wat zou gebeuren door ‘Gott weg[zu]nehmen’) zou leiden tot de ‘Selbstabschaffung der Moderne’ (het zichzelf afschaffen van de moderniteit). Zonder waarheid zou je alleen nog maar de ‘subjectieve perspectieven van de mensen’ overhouden, maar niet meer het ware, want ‘universele perspectief van God’.
Die opvatting over de waarheid bracht Spaemann tot het natuurrecht als fundament van de ethiek. De volgende uitspraak van hem past in die lijn: ‘Der Relativismus, der heute die Voraussetzung des politisch Korrekten ist, signalisiert den Verzicht auf Wahrheit.’ (‘Het relativisme dat vandaag de dag voorwaarde is voor het politiek correcte, signaleert het afzien van waarheid’). Dat de vorige paus, Benedictus XVI, in 2005 waarschuwde voor de ‘Dictatuur van het relativisme’, ging terug op de invloed van Spaemann.
Ecologisch georiënteerd
In het centrum van het denken van Spaemann stond, zoals Die Zeit schreef, ‘die Rettung des Lebendigen’. Dat maakte hem in de Bondsrepubliek tot ‘een van de eerste ecologisch georiënteerde filosofen’ (Der Spiegel). Hij verzette zich tegen de ‘Verdinglichung’ van de mens – het reduceren van de persoon tot object — ten gevolge van een ongebreideld geloof in de maakbaarheid van de maatschappij en de technische vooruitgang.
De Groenen juichten echter te vroeg als ze daarom in hem een van de hunnen zagen
Concreet hield dat zijn verzet in tegen dierenproeven, kernenergie, stamcel-onderzoek en genetische manipulatie. De Groenen juichten echter te vroeg als ze daarom in hem een van de hunnen zagen, want Spaemann verwierp vanuit zijn verdediging van ‘het leven als geschenk’ zowel abortus als euthanasie (wanneer dit laatste geïnterpreteerd werd, niet als hulp ‘beim’, maar als hulp ‘zum Sterben’). Volgens de linkse socioloog Claus Leggewie verweet Spaemann de Groenen dat ze stonden voor ‘einen halben Lebensschutz’ (‘een halve bescherming van het leven’). De overtuiging van Spaemann dat bewaard moet worden wat het bewaren waard is, bracht hem er ook toe in oktober 2017 samen met onder meer Roger Scruton en Matthias Storme het initiatief te nemen tot de
‘Verklaring van Europa‘,
waarin het respect voor de christelijke wortels van Europa wordt afgezet tegen degenen die niet de gebreken herkennen van ‘de post-nationale, post-culturele wereld die ze najagen’.
