|
Wie al eens in mijn website over “De culinaire geschiedenis van België” (hier) heeft gegrasduind zal gemerkt hebben dat daar over de laatste 20 jaar amper iets geschreven is. De reden daarvoor: het gaat (té) snel en het ontbreekt mij aan helikopterzicht.
Die snelle evolutie is m.i. vooral te wijten aan de introductie van nieuwe kooktechnologieën en dito technieken in de meeste restaurantkeukens en de educatie van de nieuwe generaties Belgen op het gebied van het culinaire via de overvloedig aanwezig zijnde kookprogramma’s en recepturen op TV en andere media.
We kunnen er ons alleen maar op verheugen dat men nog enigzins langs deze weg de kookkunst tracht door te geven want de familiale overlevering ebt weg. Het culinaire zou gerust één van de schoolvakken mogen zijn, gekoppeld aan gezondheidsleer en het creatieve.
Vandaag dreigt immers de overdreven aandacht voor het visuele aspect van de bereidingen en de drang naar originaliteit en het exotische onze traditionele Belgische keuken teniet te doen en dat is een culturele verarming.
Als ik, met bewondering, Roger Van Damme of Thierry Theys bezig zie dan vraag ik me af welk percentage van de thuiskoks dat gaat (kan) nadoen? Ook de “foodpairing” waarover ik het al eens had op dit blog (18/11/2013) wordt te veel als de heilige graal gezien enkel door ingrediënten te matchen omdat ze dezelfde moleculen bevatten. Ik begrijp dan wel dat het de beleving kan versterken van bepaalde ingrediënten maar wat levert deze techniek voor de sensatie van smaakcontrast?
(eigen foto: dessertcreatie van Roger Van Damme, gegeten in Het Gebaar)
|
