We zijn pas terug van enkele dagen Ardennen met onze kleinkinderen Dihn (3) en Nils (5) en alhoewel er soms wat te veel drukte heerst zijn dit toch de momenten die wij koesteren. Je ziet in hen trekjes van je eigen kinderen en hun echtgenoten en je herkent ook de verhalen die je ouders over jezelf deden. Er is een eigenaardige "liefdesband" met je kinderen en kleinkinderen waarvoor de verklaring enkel een metafysische kan zijn. Je voelt die het sterkst als er een en ander bij hen tegengaat. Onze kroost kon zich uitleven in de wandelingen en het zwemparadijs maar de hoogtepunten zijn in onze familie de maaltijden waar iedereen kort bij elkaar zit te genieten van de (he)eerlijke dingen die er op tafel worden gezet. Dat hoeven niet altijd ingewikkelde bereidingen te zijn. Onze 2 zonen kunnen goed koken en zijn in alle aspecten ervan geïnteresseerd. Hoe was dat spreekwoord van de appel en de boom alweer ? P.S. Mijn Acerke heeft weer zijn geest gegeven, zelfde fout dus vermoedelijk hersteld met slechte onderdelen.
|