Ik hoor graag de latin-american dansmuziek. Zoals deze morgen op de radio een bossa nova. Spontaan zou ik al heupwiegend het ritme gevolgd hebben. Maar zoals de meesten onder jullie weten is het een zéér hoge temperatuur, zelfs van 's morgens vroeg. Het was zelfs te warm om een heupbeweging te doen of te maken. De minste step die ik probeerde te zetten bezorgde me een waterval aan zweetdruppels. Ik dus stilletjes gaan zitten en zo wat genoten van deze heerlijke zuiderse muziek. Voor de rest is het werken geblazen met de grote bubbel die is langsgekomen. Enige dagen komen ze van mij, en vooral de frissere zeebries, genieten. Hopelijk blijven vandaag, in de badsteden en elders, de zotte toestanden van gisteren achterwege. Amokmakers die er plezier in vinden om andermans verlof om zeep te helpen. Die mogen gerust een paar dagen in het prison en het aangedane leed en de schade vergoeden. Hen diep in de portemonnee raken is nog altijd een zeer effectief en probaat middel voor die gastjes. Zoals steeds zijn het jongens die geen idee hebben hoe ze zich 'gewoon' kunnen amuseren zonder alles kort en klein te slaan. Meer komt er uit mijn uitgedroogde brein vandaag niet te voorschijn, en toch wil ik altijd schrijven. Tot morgen
Code rood, dat verbaasd me niks. Vijf minuten buiten en twee uur nodig om terug een normale temperatuur te hebben. Ik ben geen liefhebber van sauna, van dit weer ook niet. Maar ik denk niet dat ik alleen van dat gedacht ben. Nochtans zijn er zonnekloppers die van 's morgens tot 's avonds op de plage aan het bakken zijn. Om de vijftien minuten eens omdraaien zoals ze bij een varken aan het spit doen. Het is een vorm van 'genieten van het leven' die ik niet goed begrijp. Zo zijn er wel meer dingen die aan mij voorbijgaan, geen behoefte meer aan heb. Bij de kapper kwam het gisteren ter sprake, hoe dat gekomen is dat ik hier zo maar belandde. Om de woorden van The Queen te parafraseren: je hebt eerst een annus horribilis nodig. Een tijd dat ik alles moest herbekijken in mijn leven en cruciale beslissingen nemen. Mijn eigen raad volgend: tabula rasa. Opnieuw beginnen, een nieuwe start nemen, mezelf terug vinden en iets moois van mijn leven maken. De plek waar ik zou leven was niet moeilijk, al jaren was ik present aan de zee, verliefd op het water en de wind die alle muizenissen kon verdrijven. En zo geschiedde. Mijn pure 'ik' zoeken, was naast de vele karweitjes, noodzakelijk. Zoals je bij een ui alle rokken wegschraapt, afpellen tot 'ik' weer tevoorschijn kwam. Mijn vorige leven heeft me wel gemaakt tot wie ik ben, dat valt niet te ontkennen. Maar mijn eigenste 'pit' vinden en hetgeen ik zelf waardevol vind, hoe ik het leven zie en wat ik daarbij nodig heb. Mijn eigen interesses, zonder beïnvloeding van familie, vrienden, sociale omgeving, werk, hobbies. Zelf zoeken. Het was een uitdaging. Sommige vrienden noemden het een 'kloosterleven in afzondering', een contemplatief leven. Reflexie en mezelf terug leren kennen. Het heeft enkele jaren geduurd vooraleer ik, op een bankje in de tuin, duidelijk terug mezelf zag. Op slag gedaan met 50 jaar sigaretten roken, een ontspannen leven zonder druk begon! Dat kon ik gisteren onder woorden brengen en het zijn ook niet altijd roddels bij de coiffeur. Ik ben een tevreden vrouw geworden, gelukkig kan je alleen maar met andere mensen zijn. En die komen deze namiddag, mijn bubbel heeft friste en koelte nodig aan zee
Binnen zitten en rustig accepteren dat het heet, zelfs zéér warm, is. Het is zomer en dan mogen de temperaturen al eens oplopen. Eventjes de werkzaamheden 'on holt' zetten en lekker lui in een verduisterd huis het grootste deel van de dag doorbrengen. Ik ben een vroege vogel en heb al een paar uur van de buitenlucht kunnen genieten vooraleer code oranje me binnenshuis riep. Morgen kan het veranderen naar code rood, dan zal ik nog wat vroeger uit de veren gaan en later een zalige siësta doen zoals in de zuiderse landen. Ben ik 'geinponem'? Een woord dat ik deze week leerde kennen bij het invullen van het kruiswoordraadsel. Een Jiddish-Hebreeuws woord. Ben ik dus een 'grapjas'of 'grapjurk'(omdat een ik vrouw ben)? Ben ik een komiek, een Antwerpse zwanzer, een snaak, een guit of gewoon één van de 'schalkse ruiters'* die het scherm in vervoering brachten? Sommigen zullen 'ja' zeggen, anderen 'nee', en de meesten kan het waarschijnlijk niks schelen of ik een seutige tekst of een stout woordje schrijf. Als het maar een goed geschreven rubriek is, zelfs als het over 'niets' gaat. Dat is altijd mijn betrachting.
Soms denk ik dat mijn hond, ondanks zijn prille leeftijd (+ 2jaar), een afgestudeerd gedragspsycholoog is. Uren heeft hij al mijn gedragingen al gadegeslagen om te weten waar hij naartoe moet sprinten als ik me beweeg, een beweging maak of opsta. Hij wil aanwezig zijn bij al mijn activiteiten, zeker om niet alleen binnen te moeten blijven. Ga ik naar het kleinste kamertje, dan staat hij al te wachten vooraleer ik eraan kom. Moet ik mijn ochtelijke wasbeurt en verkleedpartij doen, staat hij aan de trap te wachten om als allereerste de douche in te springen. Het is niet voor niks een waterhond. Heeft de gsm of de deurbel gerinkeld staat hij aan de voordeur te wachten klaar om zijn sprint naar buiten in te zetten. Oplettend kijkt hij ook of ik mijn handschoenen neem om samen met de bal te spelen. Ik loop graag op blote voeten in huis, geen schoenen of slippers aan. Bij tijd en wijlen brengt hij ze dan wel voor mijn voeten om me naar buiten te jagen. Maar hij verstopt zich ook als hij ziet dat ik een handtas neem en wat betere schoenen aantrek of een jas, het sein dat hij alleen moet achterblijven, dus eerst nog even verstoppertje spelen, nog even aandacht vragen. Nu ben ik aan het puffen, schrijven is vermoeiender dan gedacht.
*Schalkse Ruiters was een succesvol komisch tv-programma van 1996 tot 1998. De presentatie en sketches waren in handen van Tom Lenaerts en Bart De Pauw.
Ondanks al onze malcontentementen, mogen we blij zijn dat we hier in het Westen al 75 jaar in relatieve vrede met iedereen en elkaar leven. Ik sta daar niet genoeg bij stil. Maar al die vieringen en rememberance days, zorgen er voor dat het soms de strot uitkomt. Ieder dorpje, iedere gemeente, iedere streek, ieder land wil zeker inspelen en meespringen op de commerciële kar van de herdenkingen van afgrijselijke slachtpartijen en vernieling van gebouwen en monumenten tijdens W.O.I en W.O.II, Vandaag staat er ook een afgrijselijk bombardement in the picture. Een niet te overziene catastrofe voor de bevolking van Hiroshima en een paar dagen later, Nagasaki. Een mijlpaal in oorlogsvoering is zeker deze dag. Een vernietigende bom die alles wegveegde van wat eens was en die nu, zovele jaren later, nog altijd sporen nalaat en ziekten bij de volgende generaties veroorzaakt. De bom, de atoombom, een uraniumbom, was uitgevonden. Nog niet getest en geen enkel idee van hetgeen ze zou teweegbrengen aan rampspoed bij ontploffing na dropping. Een B-29 vliegtuig, de Enola Gay, transporteerde "Little Boy" een bom die 64 kg verrijkt uranium bevatte. Het vliegtuig werd geflankeerd door een andere B-29's o.a. The Great Artiste, met meetapparatuur, foto- en filmcamera's. Het effect van de bom moest vastgelegd worden voor het nageslacht. Eerst een hitte en vuurstorm die alles vernietigde op 12 km², daarna de vreselijke wind die alles nog platlegde dat recht was blijven staan. Bovenop nog de dodelijke radioactieve straling voor al wat niet meteen verbrand of verpletterd was. Enkele dagen later volgde de 'plutoniumbom' op Nagasaki. Het aantal slachtoffers is bij benadering 100.000. Totale vernietiging. In Nazi Duitsland was dat geprogrammeerd voor een ras, voor opposanten van het regime. De geallieerden voorzagen het voor steden; gewone bombardementen in Duitsland, kernbommen in Japan dat Duitsland altijd steunde. Er werden documentaires gedraaid over deze oorlogsgebeurtenissen. Maar ze zijn nooit vertoond. Wel is er in 1959 een film gebaseerd op deze docu: Hiroshima, Mon Amour. Regisseur was Alain Resnais (1922-2014). De verhaallijn van mensen die er wel (Lui) en niet (Elle) bij waren bij het dramatische gebeuren. Hij gebruikte voor het eerst flashbacks, die een gebroken korte verhaallijn weergeven. Alain Resnais noemde dit zelf: de tijd is verbrijzeld. Het luidde wel een nieuw soort cinema in, gekend als "De Nouvelle Vague".
Niet elke dag is gezegend met even groot nieuws. Dan heb ik zo mijn kapstokken in de wachtruimte, waar van alles aanhangt om te gebruiken in komkommertijd. Allerlei onderwerpen, sites, wetenswaardigheden die de moeite van het bekijken waard zijn, hangen in die vestibule. De eerste raadpleging gaat altijd naar 'Het woord van de dag'. Zowel de Taalbank als Van Dale hebben iets dat ze uit de vergeethoek halen en eens bespreken. Het is meer 'Het woord van de week'dat ze hanteren. Omdat ze nog geen komkommerdier gespot hebben dat echt bestaat zoals 'lanspuntslang' of 'kamspin' (voorgaande jaren) hebben ze zelf eentje gemaakt: zwemhert. Het is een edelhert dat het Veluwemeer overzwemt om aan de andere kant een nieuw bestaan op te bouwen. Ze noemen het een 'banale gelegenheidssamenstelling' die na de zomer zal verdwijnen. Een tweede woord dat ze deze week in de kijker zetten is iets met een ziekelijke inslag: zoantropie, afgeleid van Griekse woorden die dier en mens betekenen. Het is een waanvoorstelling waarbij de zieke denkt dat hij een dier is. Het woord kwam tevoorschijn naar aanleiding van een artikel in de Nederlandse 'Volkskrant' waarin verteld werd dat een vrouw dacht dat ze een 'kip' was. In de literatuur is er ook een mens die dacht dat hij een 'grote kever' was nl Gregor Samsa, hoofdfiguur in het boek van Franz Kafka, Die Verwandlung. Niet te verwarren met 'lykantropie', mensen die denken een 'weerwolf' te zijn. Het andere woord dat ze voor de pinnen halen is 'demondialiseren' of 'deglobaliseren'. Alles weer naar het nationale of regionale terugbrengen. Men kan beginnen met de sportwereld. De tennisser Nadal neemt hierin het voortouw en weigert deel te nemen aan de US Open. Corona is de inspiratiebron om dit woord in de picture te zetten.
Mijn tweede kapstok is 'De heilige(n) van de dag'. Je gelooft het of niet, maar dat is een les in aardrijkskunde, een toeristische uitstap die ik maak aan de hand van de heiligen. Ze komen van heinde en verre, mooie steden en regio's die ik dan weer eens uitgebreid ga bekijken. Vandaag komen de brave mensen uit Châlons-sur-Marne, Ascoli Piceno, Northumbrië, Reims en Florence. Toch een mooie wandeling nietwaar? Maar de belangrijkste heilige van de dag, het meest tot de verbeelding sprekende: Maria Ter Sneeuw, gevierd in Rome. Het is vooral de legende rond de bouw van de kerk Santa Maggiore in 432: Maria vroeg bij een verschijning aan een Romeins edelman een kerk, ter hare ere, te bouwen. Ze zou de plek met een wonder aanduiden. En op een 5e augustus, een zéér zéér warme dag, bijna zoals vandaag, lag er 's morgens sneeuw op de Esquilijnse heuvel. Daar is dan ook dit heiligdom te vinden.
Dat is toch allemaal interessanter dan de perikelen beschrijven van koningen en ex-koningen. Jullie moeten me niet verkeerd begrijpen, ik lees dat zeer graag en ben tuk op roddels en verhalen van wat ze allemaal uitspoken. Daaraan zie je dat ze even goed mensen zijn zoals u en ik. Niets speciaals, alleen wat meer geld en paleizen, daarom niet allemaal van hen.
Het kattengejank van deze nacht heeft me een paar uur slaap gekost. Poezen die krols zijn veroorzaken een hels lawaai, goed hoorbaar als de rest van de omgeving muisstil is. Een muisje of vogeltje durft zich niet te tonen bij dergelijk gehuil van goesting om te paren. Wel een mug, die de kans zag me een dikke bult te bezorgen. Ook goed nieuws uit de wereld van de libellen, een zeldzame soort libelle is waargenomen in Averbode, de rivierrombout. Ik verbaas me toch altijd weer over de namen die dieren krijgen. Het meeste plezier kwam weer van mijn robbedoes, die er vandaag nog altijd even stralend mooi en wit uitziet, na zijn kapbeurt. Nu zie je tenminste welke gespierde bips hij heeft! Geen grammetje teveel hangt er aan het lijfje van mijn hondje. Dat kan van zijn baasje niet gezegd worden. Hij krijgt geen koekjes en ik wel, dat is een hemelsgroot verschil in speklagen. Daarbij moet ik ook een beetje uitkijken naar de producten en etenswaren die ik ga inslaan of gebruiken. Pinokkioproducten, noemt Testaankoop deze producten. Ze suggereren veel door foto's en opschriften, beloven veel, maar niets van dat alles waarmaken. Mij een beetje voorliegen, zoals een tekeningske van een vanillestok om te zeggen dat er vanille in verwerkt is maar nog met geen microscoop een puntje te vinden is. Eigenlijk word ik door de fabrikanten bedrogen terwijl ik erbij sta. De advertenties staan ook bol van de bedankingen en hopen daarmee ons hart te beroeren dat ze paraat bleven tijdens de lockdown. Volgens mij vergeten ze veel essentiële producenten, zonder wie niets zou lukken. Bedankt dus aan de aarde voor onze patatten, groenten en fruit. Bedankt dus ons koetje voor vlees, melk en alle afgeleide producten en lederwaren. Bedank, regen en de waterbronnen. Bedankt, zon, zonder wie niets zou bloeien of groeien. Waarschijnlijk vergeet ik er nog heel veel te bedanken.
Ik heb ook al dikwijls vastgesteld dat er veel dagdagelijkse producten zijn, waar ik nog nooit bij stilgestaan heb dat die ook moesten uitgevonden en ontworpen worden. Meestal leer ik die mensen dan kennen als er een overlijdensbericht verschijnt en hun C.V. als een 'in memoriam' gepubliceerd wordt. Zoals vandaag weer het geval is: de computermuis! Het is een hulpmiddel om de cursor op het pc scherm vlot te bewegen zo dat ik mijn gegevens kan manipuleren. Alleen bracht de naam een beetje verwarring, Bill English. Ik dacht eerst dat het dat stuntelige personnage van Rowan Atkinson was, Johnny English. maar niet dus. Onze geleerde mens is 91 jaar geworden. Heeft lang van zijn uitvinding kunnen genieten, al zag hij de pensioengeerechtigde leeftijd dichterbij komen toen zijn 'muis' een overdonderend succes werd.
Vandaag nog een gewoon warme zomerdag, voorbode van veel meer hitte. Weer veel amusement binnenshuis in het verschiet. Het is zomer en dan mag het al eens heet worden.
Vandaag weer een belangrijke dag in het leven van mijn hond. Naar de coiffeur gaan! Juist op tijd om de grote hitte die op komst is, fris tegemoet te kunnen gaan. Dat is een heel gedoe voor mijn beestje maar hoogst noodzakelijk. Er zijn weer al véél te véél dreadlocks in zijn vacht die hem irriteren. Bijna een kussenvulling aan krullekes zal eraf gaan en meteen is hij ook een kilo lichter. Goed voor zijn salto's, dan moet hij wat minder gewicht in de lucht gooien om zijn bal in de vlucht te nemen. Voor zo'n scheerbeurt en trimbeurt heeft hij wel een heleboel geduld nodig. Zo'n knipsessie neemt meer dan 2u in beslag en zo lang moet hij in het gareel hangen. Voor het bazinneke een paar uur vrijaf want er is dus een goede oppas voor mijn woefie. Die tijd zal weer nuttig besteed worden aan boodschappen doen, hij moet dan gedurende die periode toch niet alleen blijven. Maar spijtig genoeg zal de verplaatsing niet met de tram gebeuren, mijn schrik voor de massa is nog te groot. Met de benenwagen of met de auto, dat moet ik nog beslissen. Waarschijnlijk beiden uit practische overwegingen; heen met de auto, ik wil hondje even terwille zijn omdat hij graag in de wagen zit. Dan kan ik meteen boodschappen doen. Dan hondje gaan halen. Ik zal een grote inspanning doen: te voet, heen en terug. Nadien moet je me dan niet meer aanspreken.
Groot nieuws ook van de Crew Dragon Endeavour, de capsule van SpaceX is veilig geland in de Golf van Mexico na 63 dagen aan het internationale ruimtestation ISS gekoppeld te zijn. Ik heb nogal veel gezwaaid als het boven mijn hoofd zweefde, ik hoop dat ze dat gezien hebben. Bij Endeavour denk ik nu meestal niet aan een spaceshuttle, maar veeleer aan de detectievereeks die, na zovele herhalingen, nog altijd genietbaar is. Ook zijn achternaam is als teevee serie nog altijd te pruimen. Morse, met de voornaam Endeavour, was het geesteskind van de schrijver Colin Dexter (1930-2017). Even nors als zijn detectieve, die het dan niet van vreemden heeft gekregen. Maar Endeavour was ook een zeiljacht dat in 1934 veel zeilraces won. En het begin van de bekendheid van deze naam ligt bij ontdekkingsreiziger James Cook (1728-1779). Zijn driemastbark kreeg deze naam toen hij het ruime sop koos, rond 1770, om nieuwe gebieden te zoeken. Een goed uitgekozen naam. Hij betekent, vertaald, zoveel als: nastreven, een poging doen en het voor elkaar krijgen. Dat hebben onze ruimtereizigers ook gedaan, het voor elkaar gekregen na al die jaren zonder ruimtevluchten heen en terug.
