Ik heb gisterenavond geluisterd en gekeken naar spraakwaterval Stephen Fry. Er werd al meer dan een jaar naar zijn komst uitgekeken, want een internationale ster in je praatprogramma is goed voor het ego en de zender. Ik betreur dat voor hem werd afgeweken van het tijdsbestek. Het werd aangepast om al zijn gekozen filmfragmenten te bekijken. Ik begrijp wel dat men zo'n bekendheid wil fêteren, maar ten opzichte van onze eigen speciale gasten, is het niet fraai dergelijk onderscheid te maken. Al de sprekers die de revue gepasseerd zijn, zijn ook beroemdheden en autoriteiten op hun vakgebied, net zoals Mr Fry dat is op zijn gebied: entertainment, en dat bedoel ik niet denigrerend. Hij heeft zijn sporen verdiend niet alleen in komisch amusement maar ook bijdragen geleverd voor het bespreekbaar maken van bv bi-polaire stoornis, homoseksualiteit. Maar bon, het is weer afscheid nemen voor een jaar van een zeer goed en hoogstaand praatprogramma, met een voortreffelijke gastheer. En het leven gaat weer verder, met het spreekwoord: decemberregen is geen zegen. Zoals in een vorig bericht gemeld (blog 04/12), heeft een mens nood aan een blauwe lucht om wakker te worden en alert te blijven. Als ik naar buiten kijk en het weerbericht van Frank goed beluisterd heb, is dat voor vandaag een utopie. Ik zal zelf voor blauw moeten zorgen. In eerste instantie door mijn blauwe kledij, al is er geen item bij, dat de kleur 'azuur' heeft. Ik zal dan maar kijken naar mijn passe-partout film voor grijze dagen: Under the Tuscan Sun, van Audrey Wells uit 2003. Kijken naar verhalen opgenomen in zonovergoten landen helpt nog altijd meer dan er over te lezen.
Spreuk nr 102: tegen de stroom is het kwaad roeien/zwemmen = tegen algemene opvattingen kan men zich moeilijk verzetten. Iedereen zal in zijn leven wel eens een periode meegemaakt hebben waar de gevonden oplossingen voor moeilijkheden allerhande, strijdig waren met de gangbare geplogenheden. Dat zijn soms harde tijden. Het sterkt de mens wel, omdat hij eerlijk blijft tegenover zichelf in doen en laten, al staat dat soms dwars op de algemene gang van zaken. Ik kan dat spreekwoord en mijn moeilijke periode muzikaal omlijsten met een lied dat iedereen kan meezingen: I did it my way. "Comme d'Habitude" werd gecomponeerd door Jacques Revaux in 1967 voor Claude François (1939-1978) en werd een grote hit. In het Engels vertaald en ook gezongen door Paula Anka. Maar als lied pas wereldberoemd geworden door de vertolking van de grootste 'crooner' aller tijden : Frank Sinatra (1915-1998).
Men spreekt over de natuur, het milieu, het klimaat en wat we allemaal gedaan hebben en nog moeten doen als mens, om het op onze aarde leefbaar te houden met respect voor alles wat de globe te bieden heeft, zowel boven- als ondergronds. Als je kijkt naar het schilderij van Edvard Munch (1863-1944), "De Schreeuw" zeg dan niet 'het zijn wij die schreeuwen' maar zeg 'het is de natuur'. Tot morgen
De muziek op de radio was niet veel soeps. De krantenman was, zoals gewoonlijk op zaterdag, wat later. Hij mag dan ook een uurtje langer slapen en pas, na voldoende rust, de mensen van hun lectuur voorzien. Het weer ziet er goed uit en ik kan mijn inspectieronde van dijk, strand en zee doen. Nochtans maken de golven nog altijd ontzettend veel lawaai en kan ik de zee horen als ik buitenkom. Ze zal nog naweeën hebben van gisteren toen de wind zo op haar losbeukte. Dat is voor straks. De raadgevingen van de 'boosterzetter', wil ik wel naleven om spierpijnen en ontstekingen te vermijden, maar wil ik niet langer die beroemde pijnstillers of ander chemisch spul blijven nemen. Ik zocht alternatieven die gezond zijn. Noten!!. Ze bevatten veel voedingsstoffen, ze zijn lekker en gezond. Ze zitten ook vol mineralen, vol vitaminen, boordevol spore-elementen, anti-oxydanten, vol onverzadigde vetzuren enzoverder enzovoort. Ze kunnen helpen met het afvallersdieet, want ze nemen voor lange tijd het honger gevoel weg. Ze werken ontstekingwerend en helpen ons immuunsysteem convenabel te werken. Bovendien hebben ze nuttige vezels voor onze darmflora. Studentenhaver in een zakje geeft de ideale samensteliing, een mix van ongebrande en ongezouten noten en vruchten: cashewnoten, pinda's, hazelnoten, walnoten enz. Wat vruchtjes zitten er ook bij zoals rozijnen. De lekkerste studentenhaver is, waar al dat gezonde, in de chocolade vastzit. Maar ik kies voor een andere manier om noten tot mij te nemen en dan begin ik met amandelnoten. Natuurlijk heb ik die gemalen. Om wat meer smaak te geven heb ik er wat vanalles aan toegevoegd zoals wat poedersuiker, wat eiwit, wat citroensap. Ik bekwam een zeer mooi deeg, marsepein genaamd, daar vulde ik dan mijn dadels mee, want fruit mag in mijn dieet ook niet ontbreken. Dadels zijn een miskende fruitsoort. Per dag heb je er maar 2 van nodig om je hersenfunctie te verbeteren, je weerstand te verhogen, je bloeddruk en cholesterol te verlagen, het is goed voor de botten en bovendien zijn het enorme lekkere vruchten waar je niet mee kan smossen. Het is een echt gezond tussendoortje.
Internationale Dag van de Bergen. Ik kan over 'onze' bergen niet lyrisch zijn, het zijn maar heuveltjes (niet die van Erika). Ik beschouw hier de 'bergen' als figuurlijk. Mensen die byzonder geweest zijn bij leven en nog altijd aanwezig in het dagelijkse leven. Ik denk dan vooral aan Robert Koch (1843-1910) de grondlegger van de 'bacteriologie'. De ontdekker van de tuberculosebacil (longtuberculose of de tering), de miltvuurbacil en de cholera. Door de kennis van de Kochbacil kon de behandeling van start gaan voor deze ziekte waar nu nog een 1/3 van de wereldbevolking mee besmet is. Ondanks al die ziektes, epidemiën, pandemiën wil ik toch het lied van Sam Cooke (1930-1964) horen : What a wonderful World.
Spreuk nr 101: tegen de maan pissen = iets onmogelijks proberen. Ik ben té veel 'down to earth' om me daar aan te wagen. Tot morgen
Zachtjes tikt de regen op m'n zolderraam.....ooohooohoo, luister, luister, naar die regenbui, plitter pletter, plitter pletter....zong Rob De Nijs deze morgen. Een schoon lieke, voor deze dag. Ik heb niks tegen regenweer en mijn humeur wordt er ook niet door beïnvloed. Behalve als het regenwater mijn gazet tot papier maché maakt. Dat is misschien nuttig en plezant voor de dansende kunstenares/prinses, maar niet voor de lezeres van 1948. Enfin, het is weer voorzichtig drogen geblazen van mijn leesvoer terwijl ik op de radio CPeX "Dikke Lu" hoor kwelen en nadien Eric Clapton "Promises" ten gehore hoor brengen. Maar het is echt geen aangenaam weer te noemen. Ik wilde de werkzaamheden op den dijk gaan bekijken maar ik werd gewoon de toegang ontzegd door de forse wind, hagel, regen en sneeuw. Ik geraakte de straat niet uit!. Zelfs mijn 'gewicht' had niets in de pap te brokken en kon niet optornen tegen het geweld van de natuurelementen. Ik ben dan langs een minder gevaarlijke straat richting kapper gegaan. Ik geraakte er zonder vallen en kleerscheuren en ben ook veilig terug thuis aangekomen. Gelukkig voor mij maakt mijn hond geen gebruik van het spreekwoord nr 100 als ik mijn hielen naar hem toedraai en boodschappen ga doen: so ras het hecken van de dam is, lopender de verckens in het koren = zodra het hek van de dam is, lopen de varkens in het koren = als er geen toezicht is, springen de kinderen of ondergeschikten uit de band. Nu zeggen we: als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel. Ik moet zeggen, het is een braaf hondje als ik niet thuis ben. Hij houdt zich strikt aan de door mij opgelegde regels. Maar eens ik terug ben is hij zo zot als een achterdeur en springt hij van hier naar daar. Ik moet dan wel even tijd spenderen aan hondje lief, vooraleer ik iets anders kan doen. Nu ligt hij weer stilletjes aan mijn voeten, blij dat ik er weeral ben. Het is goed dat er altijd iemand heel erg gelukkig is als ik thuiskom. Een warm welkom doet telkens deugd en zo kom ik nooit in een 'leeg' huis terecht.
'Internationale Dag voor de Rechten van de Mens'. Die zijn velerlei, zoals recht op drinkbaar water. De Verenigde Naties hebben dit jaar, 2021, als thema: Gelijkheid, ongelijkheid verminderen. Zo'n dag blijft noodzakelijk. Allen borduren een beetje voort op dat thema. De 'Warmste Week': ieder kan zijn wie hij is, hij/zij/x. Zelfs de winnaars voor de Nobelprijs voor de Vrede 2021, Maria Reesa (Filipijnse journaliste) en Dimitri Moeratov (Russisch journalist) hebben de prijs gekregen omwille van hun inspanningen om de vrije meningsuiting te vrijwaren. Dat wordt vandaag bekend gemaakt op de 120e verjaardag van de 1e uitreiking (10 dec 1901) van deze prijs aan Henri Dunant(1828-1910) mede-oprichter van het Internationale Rode Kruis en Frédéric Passy (1822-1912) voor zijn werk in de Europese Vredesbeweging en als oprichter van de Interparlementaire Unie. Tot morgen
Wie had ooit kunnen denken dat met een blog beginnen zo verslavend kon werken. Lieve mensen, vandaag ben ik al aan mijn 700e vertelling, bedenking en wat cynische beschrijvingen toe. Ik heb me daar al kostelijk mee geamuseerd en eigenlijk moet ik zeggen 'kosteloos', want het is mijn gratis 'spielerei' met woorden. Vroeger werd dat woord met een hoofdletter geschreven wegens de Duitse origine, maar in het Vlaams zijn er geen hoofdletters meer voor gewone zelfstandige woorden. Dat is ter info voor mensen die me op een fout willen wijzen. Maar soit, voor het "meisje van 1948" vergt zo'n internetdagboek alleen wat tijd, wat lezen, wat humor vinden in de meest alledaagse bezigheden en het korreltje zout en peper dat het leven heerlijk doet smaken. En de geschreven stommiteiten? Wel, het enige plezier dat ik aan mijn ongelukjes in mijn teksten kan beleven, is dat ik er andere mensen gelukkig mee maak of eens doe glimlachen . En nu nr 99 van Brueghel: si trecken omt lanxte = ze trekken om het langste eind = ze willen allebei winnen!. Ik wil dat spreekwoord toepassen op corona en mezelf, ik wil van dat bolleke trompetters vanaf, ik wil niet dat die op visite komt om mijn lekkere 'stollekes' te vergallen. Ik ben dus mijn 'booster' of derde prik gaan halen, vermomd weliswaar . Een hoffelijke mijnheer die me bediende, zei vriendelijk, om 'bij thuiskomst' een dafalganeke of paracetamolleke te nemen om de spierpijnen tot een minimum te beperken en dat nog eens te herhalen vóór het slapengaan. Daarmee weten jullie al zeker dat ik straks in de zetel zal belanden voor een heerlijk dutje of siësta moest de slaap wat langer duren. Ik moest eigenlijk ook nog nagaan wat een 'booster' is. Natuurlijk is het een Engels woord dat ons taalgebied is binnengeslopen, zoals gewoonlijk. Ik vraag me dan af waarom dat woord de voorkeur geniet in plaats van '3e prik' of 'revaccinatie'. Een booster is nl een 'hulpapparaat dat apparaten een extra vermogen geeft' zoals een hulpraket bij de lancering van een ruimtetuig. Een autofreak zet ook een booster op zijn autoradio om nog wat meer volume te geven zodat iedereen alles kan horen. Het kan ook een kermisattractie zijn, een achtbaan, rodelbaan, een 'rollercoaster of time' zoals Queen het bezingt in 'These are the days of our lives'. Ik heb mijn pleister weer kleven op mijn arm en ben wijselijk met de tram naar het vaccinatiecentrum gegaan en teruggekomen. Alhoewel, ik had wel goesting om met de auto te rijden en mijn autoradio ook eens een boost te geven en het plaatje van Roxette te horen: Joyride. Zo, einde van nr 700 en tot morgen
Einde van een tijdperk. Zowel wat de Mondiale, Europese en vooral de Duitse politiek betreft. Uns aller Mutti gaat op pensioen op de leeftijd van 67 jaar, na 16jaar leider van de Republiek Duitsland te zijn geweest. Angela Merkel heeft haar strepen verdiend en wordt gerespecteerd door alle leiders ter wereld en ook door de gewone man/vrouw van de straat. Een beetje een sfinxsachtige figuur die weinig emotie heeft verraden en zich niet heeft blootgegeven, behalve eens een heel diep decolleté in een jurk, aangedaan voor haar uitje naar de opera. Haar houding en karakter zal wel deels bepaald zijn geweest door haar jeugd in de voormalige DDR. Daar waren zwijgen, afstand houden en onopvallend zijn, de voornaamste deugden. Onder de radar blijven van de Stasi, was de boodschap dat ouders aan hun kinderen konden geven vooral als je vader een dominee was. Het is haar gelukt en toch is ze nooit vanonder dat juk kunnen uitstijgen naar buiten toe. Zie naar haar uniform van iedere dag: zwarte pantalon met daarop een vest die wel iedere dag van kleur kon veranderen maar nooit van model. Ze zal in ieder geval, in het geheugen van iedereen blijven met de slogan "wir schaffen das". Zin uitgesproken toen een miljoen vluchtelingen aan de Duitse grens stonden om daar een nieuwe toekomst te kunnen uitbouwen. Ze liet ze allemaal in 'das Vaterland'. Haar sterkte was, ieder probleem in stukjes hakken en dan pogen ieder stukje apart op te lossen, in plaats van dat voor het geheel krakkemikkig te doen. Nr 98 is niet van toepassing op deze bewindsvrouwe: schelvis uitwerpen om kabeljouw te vangen = een opoffering waar men niets mee opschiet. Haar opofferingen en haar beleid hebben rust en voorspoed gebracht in het naoorlogse en herenigde Duitsland. Ik weet niet of de volgde spreuk ook van toepassing is op haar, daarvoor heb ik haar uitspraken en beleid te weinig gevolgd: politiek is liegen alsof het gedrukt staat en als het dan gedrukt staat, zeggen dat het gelogen is. Met Horatio(-65 tot -8) zeg ik haar, "pluk de dag, zo min mogelijk vertrouwend op de volgende dag". Schluβ Merkel und fahre wohl. Tschau. Voor de lezers, tot morgen
Ik had zondag jl een lang klapke met een strijdmakker van het eerste uur om de vrouwenrechten in de parochie af te dwingen van een dominante pater en een mijnheer pastoor. Niks ongewoons want we wisselen nog regelmatig wat woorden over de stand van zaken van al de parochianen die nog niet ter ziele zijn gegaan en denken met weemoed terug aan al de parochiewerken die tot een roemrijk verleden behoren. Terwijl ik gisteren (hondje-lief zat bij de kapper) richting snoepwinkel ging, passeerde ik een bakkerij. Door het gesprekje van zondag viel mijn oog op een 'pateeke' waar de herinnering aan al de 'koffietafels' zomaar van afdroop: een Astridje*. Gedaan met andere lekkernijen zoeken, ik heb zo'n 'merveilleuxke' meegenomen naar huis. De bestuursleden van toen hebben honderden van die gebakjes gemaakt voor de feestjes van de vrouwengilde. Dat is eigenlijk heel eenvoudig en daarvoor moet je geen bakker zijn. Wat meringues (geen merengue want dat is muziek), crème fraîche uit een spuitbus of zelf kloppen, chocoladeschilfers en om af te werken de zogenaamde kers op de taart! Smullen maar, heb ik ook gedaan. "tWas plezierig plezant, 't waren vrolijke tijden" zingt Johan Vernimmen in zijn lied "Een of andere dag". Dat was ook zo. Zeker de tijd toen Scott McKenzie "If you're going to San Francisco " zong en deze morgen op de radio te horen was. Vooral de zin "be sure to wear some flowers in your hair". Mijn haarspeldjes van toen waren allen voorzien van bloemekes, weliswaar plastieken. De spirit van '68, de vrijgevochten geesten, bevrijding van het strakke keurslijf of corset en jarretellen, en een vrouw moest niet meer persé een huisvrouw zijn. Maar muziek troef vandaag, zij het met minder leuke berichten. Eerst en vooral is er het heengaan van dé zanger van het eerste uur op de 'Proms', John Miles (1949-2021). Zijn "Music was my First Love" is de evergreen van het evenement. Een ander bericht is dat de cultgroep, CPeX, Clement Peerens Explosition ermee stopt. De band die 'Het Leugenpaleis' op de radio opvrolijkte en later het' Peulengaleis' op de tévé. Een band die in het Antwerps een forse sneer op de rockbands geeft, en dat vooral met stoere macho- en cafépraat doet. Hugo Matthysen geeft geen reden van afsluiten van die carrière. Wel laat hij Clement op die vraag antwoorden met: d'er edde gien zake mee. Ik zou hier misschien spreuk nr 97 kunnen typen: pluimen in de wind waaien = iets doen zonder nadenken. Tot morgen
*genoemd naar Koningin Astrid (1905-1935). Die kwam regelmatig naar manufactuur De Wit (wereldberoemde restaurateurs van wandtapijten) om de werkzaamheden in het atelier te bekijken. Mijnheer De Wit zette telkens een merveilleuxke klaar bij de koffie, dat haar zeer smaakte. De goede bakker die voor de lekkernij instond vroeg aan 'het hof' of hij het gebakje 'Astrid' mocht noemen. Sindsdien spreekt men in het Mechelse van een 'Astridje'. Er is ook nog een 'Marie Joseeke' vernoemd naar de dochter van Albert I. Dat werd in het leven geroepen toen ze met Umberto van Italië huwde: een chocoladen kuipje, gevuld met biscuit gedrenkt in kirsch, slagroom en afgewerkt met fruit.
Nadat ik me met de 'halfmaan' of kobbejager een weg naar de brievenbus had gebaand kon ik op de radio luisteren naar een deuntje van een duo, The Carpenters. Alhoewel ik op zeeniveau leef, zing ik toch vrolijk mee met "Top of the world", want zo voel ik me hier wel. Met dien verstande dat het hier wat gemakkelijker te leven is zonder aan bergbeklimmen te moeten doen. Maar het is hier 'top' om te zijn en ik mag dat liedje in figuurlijke zin beamen en dus meekwelen. Hoe mooi de stemmen van broer en zus ook zijn, een wereld van tragiek schuilt er achter: verslavingen van broer Richard (barbituraten) en eetstoornis van zus Karen (1950-1983). Voor haar dood, was het onbekend dat men zich kon laten behandelen voor 'anorexia nervosa' en 'boulemie'. Door de wereldwijde aandacht voor de oorzaak van haar overlijden, zijn er steeds meer mensen en ook bekenden, die openlijk over deze ziekte durven spreken en in behandeling gaan. Einde mooie liedje, want ik vond, zoals verwacht, niks in mijn pantoffeltje. Maar Nicolaus, Nicolaas, Nicolaj, Niklaas patroon van de kinderen (ik waarschijnlijk), van de kooplui (ik zeker) en van de schippers (ik waarschijnlijk niet, tenzij het figuurlijk schipperen zou zijn), is geboren op een wondermooie plek in Lycië, namelijk Patara (vandaar de marsepeinen patatjes) nabij Myra, een stad in Turkijë. Geboren rond 300 nC, werd hij de bischop van Myra, Bari, Lipnenskij, Lipno of Sarajsky genoemd of kortweg een groot Weldoener voor de kleinsten. Maar niets vinden in mijn sloefke, wil niet zeggen dat ik geen snoepje zal zoeken vandaag. Ik moet met mijn hondje naar de kapper en dat geeft me ruimschoots de tijd om alle snoepwinkeltjes eens te bekijken en een goede keuze te maken om mee naar huis te nemen. Keuze te over bij 'Moeder Babeluut' of 'Tante Jessie' of een of andere pralinewinkel of banketbakker. Het wordt een lekkere dag. Hier voeg ik direct het spreekwoord nr 96 aan toe: paardenkeutels zijn geen vijgen = laat je niets wijsmaken. Dat past uitstekend bij de vorige zinnen. Vandaag zal "Pretty Woman" eens uit de kast gehaald worden en ik bedoel niet de film maar het lied van Roy Orbison (1936-1988), want ik wil me prettig en mooi voelen als ik op stap ga, met (straks) het mooiste witte hondje van de wereld. Tot morgen
. En nu nr 99 van Brueghel: si trecken omt lanxte = ze trekken om het langste eind = ze willen allebei winnen!. Ik wil dat spreekwoord toepassen op corona en mezelf, ik wil van dat bolleke trompetters vanaf, ik wil niet dat die op visite komt om mijn lekkere 'stollekes' te vergallen. Ik ben dus mijn 'booster' of derde prik gaan halen, vermomd weliswaar 
. Een hoffelijke mijnheer die me bediende, zei vriendelijk, om 'bij thuiskomst' een dafalganeke of paracetamolleke te nemen om de spierpijnen tot een minimum te beperken en dat nog eens te herhalen vóór het slapengaan. Daarmee weten jullie al zeker dat ik straks in de zetel zal belanden voor een heerlijk dutje of siësta moest de slaap wat langer duren. Ik moest eigenlijk ook nog nagaan wat een 'booster' is. Natuurlijk is het een Engels woord dat ons taalgebied is binnengeslopen, zoals gewoonlijk. Ik vraag me dan af waarom dat woord de voorkeur geniet in plaats van '3e prik' of 'revaccinatie'. Een booster is nl een 'hulpapparaat dat apparaten een extra vermogen geeft' zoals een hulpraket bij de lancering van een ruimtetuig. Een autofreak zet ook een booster op zijn autoradio om nog wat meer volume te geven zodat iedereen alles kan horen. Het kan ook een kermisattractie zijn, een achtbaan, rodelbaan, een 'rollercoaster of time' zoals Queen het bezingt in 'These are the days of our lives'. Ik heb mijn pleister weer kleven op mijn arm en ben wijselijk met de tram naar het vaccinatiecentrum gegaan en teruggekomen. Alhoewel, ik had wel goesting om met de auto te rijden en mijn autoradio ook eens een boost te geven en het plaatje van Roxette te horen: Joyride. Zo, einde van nr 700 en tot morgen
