"Je kunt je herfstig voelen in de zomer, en in de winter laaiend lentefris. Gezegend zijn de durver en de dromer voor wie een leven honderd levens is". Gedichtje van Stijn De Paepe (1979-2022), die vandaag zijn 45 jaren zou vieren maar helaas maar tot 43 kaarsjes kwam. Meer geluk had Alain Delon (1935-2024), le beau garçon van de Franse cinéma, heeft er toch 88 kunnen uitblazen. Voor nr 89 had hij geen adem meer. Hij heeft me nooit kunnen bekoren.
Katern 2 van 'Het Nieuwsblad' heb ik ook al gelezen. Ik weet nu waar ik de beste pannenkoeken van het land zou kunnen eten, ik heb de hartsverhalen van de bezoeker van de reeks "In de Alpenhut" gelezen, de resterende spelletjes in de krant opgelost en de tv-programma's bekeken. Verder met goed gevolg mijn 'woordle 5, 6 gedaan. Dat zijn mijn voornaamste taken op een zondag. Misschien deze namiddag nog een waske en een strijksken doen, dan heb ik een rustige week in het vooruitzicht. Want mijnen sneuverink is nog niet weg en dat is toch ook vermoeiend om mee te leven. Al mijn energie moet naar het genezingsproces van mijn neus en keel gaan.
Op 18 augustus 1960 konden Amerikaanse vrouwen voor de eerste keer een 'pil' kopen die de menstruatiecyclus regelde. 'Enovid'was eigenlijk een anticonceptiepil met té veel zware bijwerkingen. Uiteindelijk was het de Vlaamse gynæcoloog Ferdinand Peeters die de juiste samenstelling vond en kort daarna de anticonceptiepil 'Anovlar' op de markt bracht. Dat was een hele revolutie in het 'vrouwenzijn' en op die manier kon seksualiteit en voortplanting los van elkaar gekoppeld worden. De echte emancipatie van de vrouw kon beginnen. Daarna volgden nog de 'abortuskwestie' en de slogan van de 'Dolle Mina's' in Nederland was meteen ook gevonden: baas in eigen buik. De 'pil' is geen issue meer, maar 'abortus' blijft een 'heikel' punt, thema en ingreep. Daar is dan de kwestie 'wanneer begint leven' en de moraliteit van het afbreken van een zwangerschap. Iedereen is het er over eens 'als het leven van de vrouw door de zwangerschap in gevaar komt'. Maar buiten die diagnose, tot hoeveel weken kan het afbreken van de zwangerschap gerechtvaardigd worden en zonder gevaar plaatsvinden? Ik ben geen moralist, filosoof, psycholoog, socioloog of wat dan ook die beslist wat kan en niet kan in een mensenleven. Zelf zou ik het een hartverscheurende keuze gevonden hebben moest ik ooit voor dat dilemma gestaan hebben. Ik ben tenslotte vroedvrouw geworden om 'leven' in de best mogelijke omstandigheden voor moeder en kind te laten plaats vinden, met respect voor beide levens. Het is ook nu weer, voor de nieuwe federale regering een discussiepunt in het regeerakkoord.
Het is bijna middag, het zonneke komt er door en mijn bankske roept me dus om daar op plaats te nemen. Genieten van de gezonde buitenlucht aan zee, met een 'piekerke' in mijn mond om de keelpijn wat te verzachten. Tot morgen
Weerbericht: droog weer met soms brede opklaringen, 21°C. Dat zijn geen slechte vooruitzichten voor dit braderieweekend in de straatjes van mijn zeedorp. Ik zit wel met de gevolgen van de hittegolf, die ik doorbracht in de schaduw en de tocht: keelontsteking en keelpijn. Niets aan te doen, wat keelpastilles opzuigen en hopen dat het niet te lang duurt en vervolgens wat voorzichtiger zijn in het buitenzitten. Maar ik heb er zoveel deugd van gehad om te lezen in de schaduw met aangename temperaturen dat ik de geseling van die kermis ook maar moet doorstaan. Bij mijn weten heb ik nooit zo veel buiten genoten op mijn bankje als dit jaar en dat niettegenstaande de vele regenbuien en de schaarse zonnige uren de voorbije maanden. Maar telkens als de zon scheen heb ik geprofiteerd om buiten te zitten en me te warmen aan haar stralen. Ik moet zeggen dat ik daardoor uitzonderlijk veel gelezen heb en mijn tuin stiefmoederlijk heb behandeld. Ik kan tenslotte maar één ding tegelijk doen!. Onderussen ben ik aan het laatste boek van Jo Claes bezig dat in mijn e-readersbibliotheek zit, "Spiegelgevechten". Na 7 boeken Thomas Berg heb ik er eventjes genoeg van. Het stramien is omdenduur herkenbaar bij deze thrillers, wat niet wil zeggen dat ze niet goed geschreven zijn, integendeel zelfs. Maar de laatste 2-3 hoofdstukken is er soms een twijfel hoe de plot moet zijn en het boek moet eindigen. Vandaag ben ik nog zoet met het bovengenoemde boek. Dan begin ik aan een andere auteur met de letter 'C'.
Ik heb verlangend uitgekeken naar het verhaal van de laatste rebelse Coburg prinses. Marie-Christine van België. Maar het artikel bracht geen enkel nieuw of smeuïg detail dat al niet bekend was door de reportages en interviews die eens op VTM uitgezonden werden. Het was een beetje een teleurstelling.
Eergisteren stelde Kamala Harris haar economisch programma voor. Als de wiedeweerga kwam er bij Van Dale en de Taaluniebank het nieuwe woord "Kamalanomics" uit de koker van de schrijvers van de 'dikke'. Dat naar analogie van 'reaganomics' en 'trumponomics' die totaal verschillen van de economische visie van presidentskandidate Kamala Harris. Harrisonomics bekte niet goed, daarom verkoos men haar voornaam te gebruiken om haar theorie een naam te geven. Het staat voor 'stimulatie van het ondernemersschap dat beanwoordt aan criteria van duurzaamheid en ethiek, het zogenaamde ethisch kapitalisme'.
Voilà, dat waren de bedenkingen voor vandaag. Katern 2 en de sportbladzijden van de krant, lees ik morgen en ook nog wat overgebleven woordspelletjes doen. Vandaag heb ik nog een mooie gedachte gelezen van Linda Ellerbee, een 80 jarige journalist en tv-anker van het NBC-news: "het beste moment om te lachen: elke keer als je kan!". Tot morgen
Als Elvisfan moet ik op deze dag wel naar zijn muziek luisteren. Met plezier eigenlijk want Elvis Presley (1937-1977) heeft toch mooie songs op plaat staan, zoveel zelfs dat je een dag, alleen met zijn muziek kan vullen: Heartbreak Hotel, Return to Sender, Devil in Disguise, Suspicious Minds, Are you lonesome to-night, Burning Love, In the Ghetto, Good Luck Charm, Love me Tender...... Ze vervelen nooit om naar te luisteren en zijn echt nog niet gedateerd. Eerste deel van blog van 16 augustus 2024. Deel twee gaat over wat anders, een onderwerp dat al maanden in het nieuws komt: water. Zo ook weer vandaag, al hebben we hier aan zee niet over 'overvloed' te spreken (behalve dan het water van de zee natuurlijk). Maar de planten en de bloemen hebben weer hemelwater gekregen en dus moet ik niet het duurdere drinkbare kraantjeswater gebruiken om ze te laven. Ze hadden werkelijk dorst door de hitte, warmte en uitdrogende wind. Ik zeg dan maar, probleem profijtig opgelost, tot grote spijt van Raziel die zo zijn doucheke op het einde van de dag zal missen. En 's avonds wordt het een ietsiepitsie frisser en kan er al een armbedekker gebruikt worden. Ik heb me daarop voorzien, niet door een giletke aan te kopen, maar om een soort pelerine, poncho, omslagdoek in fleece aan te schaffen. Nog wel bij één van die internet bedrijven die dat presenteerde aan een bespottelijke prijs van 10€: dubbelzijdig geweven, een double face (stof/fleece), afgezet met biaislint en 5 pressions die het geheel kunnen vathouden rond de schouders/nek. Ik moet zeggen, een fantastisch item en geen miskoop. Want natuurlijk op het 'net' bij een van die onbekende winkelketens een koop doen, is niet altijd gevaarloos. Maar tegenwoordig besteld iedereen maar bij Bol.com, Zalando, Ebay, Amazon...en al de andere fysieke grote winkelketens die op de kar van de internetverkoop sprongen. Het moet gezegd worden, de prijzen liggen soms echt aan de lage kant en de kwaliteit is soms even goed. Ik draag met plezier mijn pelerineke als ik 's nachts de hond nog eens op sleeptouw neem. Deel drie vandaag gaat over de malcontente toeristen, liefhebbers van de plage en het strand in Middelkerke: ze moeten er tussen het puin en de stenen laveren om geen kwetsuren aan voeten en benen te krijgen. Er is enorm veel steen, puin, briquaillon blijven liggen na de afbraak van de oude villa op het strand en de nieuwe 'fondant patate' die ze daar in de plaats gezet hebben. Strandlopers moeten er schoenen aandoen!!!. Niemand weet hoe dat gesteente moet verwijderd worden. Dat is natuurlijk werk voor de volgende legislatuur al hoopt de huidige dat zij dat zullen zijn. Item nummer vier vandaag bij de vrouwen van de Coburgs, is zoals gisteren vermeld 'de lentekoningin van Italië', Koningin Marie-José (1906-2001). Ik vind niet dat er veel over te vertellen valt, ze was niet rebels en had alleen verdriet om de gemiste en verloren Italiaanse kroon en om haar zoon die van moord beschuldigd werd. Tot zover vandaag. Tot morgen
De tram rijdt terug!!!. Na een onvervalste stakingsdag van dit transportmiddel hoor ik terug dat vertrouwde geluid. Dat alleen gestaakt wordt bij de 'Zeelijner' (ditmaal niet gekozen voor Sealiner omdat verschillende bedrijven zo noemen), verbaasd me niks. Soms is er een oorlog aan de deuren om nog op een tram te geraken, terwijl er in de zomer- en vakantiemaanden, soms om de 5' een tram komt aangereden. Natuurlijk is de conducteur de pineut en krijgt die alle smeurrie, lelijke woorden en vloeken over zijn hoofd, terwijl hij toch vooral de veiligheid van de reizigers voor ogen heeft. Maar de 'tram' is een heerlijk transportmiddel hier aan zee. Het brengt je in geen tijd in het centrum van de volgende gemeente of stad.
Halfoogst betekent in het Antwerpse, moederdag. Ik woon nu aan zee en dat zal dus in mineur gevierd worden want de kinderen zitten nog allemaal in andere Europese oorden. Die ene dag vieren, zal me ook niet meer moeder doen voelen dan de andere dagen van het jaar. Ik denk op deze dag toch ook weeral aan de moeders die een kind verloren hebben of in dramatische situaties teruggevonden hebben. Vooral de affaire Dutroux in 1996 blijven nog altijd beklijvend als er over gesproken wordt. Zes meisjes die verdwenen, vier werden er dood terug gevonden, twee levend uit die verschrikkelijke kelder gehaald. Ik hoop voor Sabine en Lætitia dat ze het goed maken en een gezond, stabiel en gelukkig leven kunnen 'leiden' en dat het geen eindeloos 'lijden' is geworden.
Geen krant vandaag, geen vervolg op de vrouwen van de 'Coburgs'. Morgen zou het over Marie-Jose gaan, koningin van Italië voor 33 dagen. Ik had gehoopt iets te kunnen lezen over de 'in het niets' verdwenen 5e kind een dochter van Leopold III, Marie-Christine van België. Of over het Mayerlingdrama en de gevolgen voor Aartshertogin Stephanie (1864-1945), dochter van Leopold II. Niet dus, ik zal het in mijn vrije tijd zelf eens allemaal uitzoeken waarheen die nazaten allemaal uitgezwermd zijn en hun levensloop en levensgeschiedenis eens uitvlooien. Meestal is dat interessant leesvoer en geschikt voor deze tijd van het jaar, dat wil zeggen: een niet al té ernstig onderwerp, meer 'la petite histoire'. Voor de rest valt er geen groot of historisch nieuws te rapen. Het is nog altijd komkommertijd in de Wetstraat, en over sport is er al genoeg geschreven, dat komt al langs mijn oren uit. Tot morgen
Eén van de vrienden is jarig en dat moet vermeld worden. Hij zou het liefst zijn jaren vergeten, maar dat is nu eenmaal onmogelijk. Daarom is hij een beetje afkerig van het vermelden van zijn leeftijd en doe ik dat dan maar via een omweg: 3x20 en in de fleur van zijn leven.
Dan het andere minder belangrijke nieuws. Maar eigenlijk is het een belangrijk onderwerp, dat spijtig genoeg weer eens aantoont waarom de kustbewoners de toeristen geen warm hart toedragen. Vervuilers, arrogant, roekeloos, overtreders van de wet, slaan waarschuwingen in de wind, geen respect voor niets, niks of niemand. De 'propere strandlopers' verzamelden alleen al in Oostende, meer dan 4.000L afval!!!. Niet alleen de 'propere strandlopers' deden vrijwilligerswerk, maar ook de vuilnismannen die langs gans de kustlijn dagen hard werken om enigszins de afvalberg onder controle te houden. Dan heb ik het nog niet gehad over de ruzies aan een lege parkingplaats, dubbelparkeren enz, want de auto in de voorziene betalende parkings te stallen is natuurlijk té veel gevraagd. Soms begrijp ik wel de frustraties van de kustbezoekers. Eér ze hier zijn en van zee en zand kunnen genieten, is het een hele lijdensweg die ze ondergaan: files, stilstaand verkeer, en dan meestal op de achterbank jengelende kinderen. Dat zijn dagen dat de bewoners van de kustgemeenten op hun eigen terras, tuin of huis blijven. We hebben tijd genoeg om van dit 'beschermd natuurschoon' te genieten op andere dagen. Ik ben niet echt 'pro' onze burgervader in Middelkerke, maar zijn parkeerbeleid is wel door de bewoners positief onthaald, zoals bv de bewonersstraten, waar enkel de geregistreerde voertuigen mogen parkeren. De overlast is daarmee op 1-2-3 verdwenen uit onze straatjes. Per dag rijdt er, op zijn minst, 4x een scanauto voorbij. De directe boetes hebben een goed effect op de automobilisten. Natuurlijk zijn de meeste opbrengsten voor de firma die de parkings en scannings doen en beheren, en gaat maar een klein gedeelte naar de gemeentekas. Maar de parkingterreur is daarmee toch opgelost.
Het vervolg van de vrouwen in het koninklijk huis van de Coburgs, heeft aandacht voor een 'bewierookte' prinses/koningin: Koningin Astrid (1905-1935), echtgenote van Koning Leopold III (1901-1983). Zolang als dit geduurd heeft, was dit blijkbaar een sprookjes huwelijk waaruit 3 kinderen ontsproten, Groothertogin Josephine-Charlotte (1927-2005), Koning Boudewijn (1930-1993), Koning Albert II. De sneeuwkoningin verongelukte in Küssnacht am Rigi, Zwitserland. Als ik zo naar de foto kijk van Astrid en ik zie haar achterkleindochter Eleonore, dan valt me de gelijkenis van 'la tristesse' op, maar ook het prachtige profiel van deze prinsessen van het koningshuis. Voilà, ik heb weeral geschreven en ben blij dat ik het leesbaar kan houden door gebruik te maken van het toetsenbord. Een tweetal weken geleden ben ik gestuikeld door een 'aanloop' van de hond en mijn linkerhand heeft er nog altijd onder te lijden, zeker mijn schrijven. Tot morgen
Geen paniek of naar slaappillen grijpen als men een paar nachten niet aan slapen toekwam. Een van de volgende nachten gebeurt het toch, dat men zonder problemen naar dromenland afreist. Bij mij werkt dat in ieder geval wel zo. Met die warme nachten is het dikwijls moeilijk om de slaap te vatten, al heeft een koud voetbadje en een natte handdoek in mijn nek, al dikwijls hun nut bewezen. Maar soms lukt dàt zelfs niet en is het staren naar 'niks' als nachtelijke bezigheid. De warmte is weer verdwenen en op deze 13e dag van de maand zal het normaal van temperatuur zijn 'voor deze tijd' van het jaar. Dat gisteren waarschijnlijk niemand boodschappen gedaan heeft, was te merken aan de volkstoeloop, deze morgen in de magazijnen. Ik vond gelukkig nog een kar om de crème glace, mijn middageten en yoghurt in te leggen tot aan de wagen. In de ruime gangen van de Colruyt, was het een laveren tussen de andere karren, luisteren naar de discussies welke wijn en koekjes de beste waren en kinderen die niet content waren met hetgeen mama en papa als lekkernij in hun kar deponeerden. Ik heb toch weeral een paar dagen 'eten' want verse ingrediënten kan je voor geen week gaan inslaan. De krant heeft weer een reeks opgestart, ditmaal over de 'verwenste' dochters van het Belgische koningshuis. De zogenaamde zwarte schapen die een blaam op het blazoen van de Coburgs smeerden. Gisteren ging het over Charlotte (1840-1927), dochter van Leopold I(1790-1865). Over de prinses, ooit Keizerin van Mexico, verscheen vorig jaar het boek "Carlotta, de vrouw die rozen at" van Kristien Dieltens. Vandaag weer een zwart schaap, de dochter van Leopold II (1835-1909), Louise (1858-1924) verguisd, onterfd en in armoede gestorven op een kamertje in Wiesbaden. Nochtans gefêteerd in haar jeugd want de prestigieuze Louizalaan in Brussel, is naar haar genoemd. Maar het belangrijkste vandaag is wel mijn speciale dag: een fijne dag voor de Linkshandigen. Een groep waartoe ik behoor, samen met mijn 3 kinderen. We zijn wel in de minderheid in dit tranendal, maar we worden tenminste niet meer op de vingers geslagen met een meetlat of regel. Ook word de arm niet meer achter de rug gebonden om het 'rechts schrijven te bevorderen en te verplichten. Van dergelijke barbaarsheid was mijn vader niet gediend en ging ieder jaar pleiten bij de leerkracht en directie om dergelijke maateregelen niet te nemen. We waren geen kind van de 'duivel' zoals men in de Middeleeuwen beweerde en dat nog in veel nonnekens hun hoofd zat. Nu zijn er allerlei huishoudelijke hulpmiddelen voor linkshandigen voorhanden, maar met de meeste attributen moet ik nog wat krachttoeren uithalen. Dat was het voor vandaag, ik ga mijn ijsje eten en daarna lezen. Tot morgen
Voorlopig is het hier nog een beetje frisjes. Een zuinige 21°C met een frisse wind. Alle nieuwsmedia voorspellen toch een dag dat we er 'gloeiend' bij zullen zijn, waarschijnlijk deze namiddag. Momenteel bepertkt een rustig briesje de hoge temperature. Maar wat niet is kan natuurlijk altijd nog komen. Niettegnstaande ik bekaf en doodmoe was, kon ik de slaap niet vatten en ging een onrustige nacht tegemoet. Niet goed wetende wat en hoe de beste manier van slapen was: bloot, met een handdoek in de nek, met t-shirt, met pyjama, zonder en weer terug van voor af aan beginnen met of zonder nachtkledij. Ik legde me erbij neer dacht dat het me miscchien zou lukken een vallende ster te zeien en een wens te doen. Dat was ook een misrekening. Tegen de tijd dat de meteorenzwerm zou passeren, lag ik gewoon te suffen in bed. Vannacht nog eens proberen een vallende ster te zoeken of te zien, want dan mag men een wens doen. In al die jaren, hier op aarde is het me nog niet gelukt de komeet 'Swift Tuttle' en haar stofjes waar te nemen, de Perseïden genaamd.
Gisterenavond heb ik niet naar tv gekeken, het was genoeg sport geweest en aan een pompeuze eindceremonie had ik geen behoefte. Vandaag begint de 'Tour de France Femmes', maar dat interesseert me momenteel niet. Ik heb gisteren wel een documentaire en een film van canvas opgenomen o.a. Black Swan. Dat is de voorzienigheid in mij om mijn bezigheid te hebben tijdens de lange avonden. Want dat ondervind ik wel, 's avonds lezen lukt niet meer zo goed. Er is een andere bezigheid nodig tijdens de donkere avondlijke uren. Voilà, dat is het zowat voor vandaag. Gelukkig moet ik niet in de file staan om de zee te zien te krijgen of de verfrissende zeebries te voelen. Ik ga nu luiwammessen buiten en mijn oogjes wat sluiten voor het straffe zonlicht. Straks de bloemen water geven een de hond een uitgebreide douche geven. Tot morgen
