Alhoewel het pas dezen avond echt volle maan zal zijn, dacht ik gisterenavond al een volle grote maan, laag boven de einder te zien. Zo gigantisch groot, bijna als de zon. Alleen niet zo schitterend natuurlijk als de bol die ons allemaal leven en warmte geeft. Misschien zie ik vanavond terug dergelijk schouwspel in het oosten. De maan had wel niet de mooie zonnige kleur van de zon, maar dat werd goedgemaakt door de 'gele' kleur creaties van de leading ladies van de 'Koningin Elisabethwedstrijd voor de Zang', Mathilleke en Katelijne. Allebei, met niet alleen de kleur van de zon getooid maar dat is ook de kleur van het enige boterbloemeke dat ik in mijn tuin ontdekte: geel. Als brave burger ben ik de slogan, 'maai mei niet' gevolgd met dit wondermooie veldbloemeke tot gevolg. Natuurlijk zullen de bijtjes van mijn buurman wel blij zijn met dat unieke exemplaar. Zoals gisteren gezegd en geschreven heb ik alleen de laatste avond naar het concours geluisterd en heb de grote laureaat van deze wedstrijd niet horen zingen: de 22 jarige Zuid Koreaan, bariton Taehan Kim. De Aziaten blinken dus niet alleen uit in het bespelen van de klassieke instrumenten maar hun stem domineert nu ook de wedstrijden. Ik heb toch één avond kunnen genieten van de arias van de zangfenomenen. Er waren verschillende alten te horen met zéér hoge noten en al lachend werd geopperd onze gevulde glazen op een veilige afstand van de luidsprekers te zetten om glasbreuk en gesmos te vermijden. Heb ik dan maar gedaan, af en toe moet een mens toch ook eens uit zijn luie zetel komen. Gisteren was ook het spreekwoord van tel: men is nooit te oud om te leren. Onze premier, die sportief op de 'Wereldfietsdag' wilde voorkomen, heeft leren vallen op zijn leeftijd (48j), letterlijk niet figuurlijk. Gelukkig zonder veel erg. Ik leerde dan weer verschillende dingen uit mijn 'filippine mix' op zaterdag. Zelfs als ik denkt veel te weten, kom ik nog altijd kennis te kort om dat woordspel zonder de hulp van Wikipedia te kunnen invullen. Ik wist bv dat 'lev' de Bulgaarse munt was en dacht dat er een fout geslopen was toen men vroeg van welk land de 'leu' het betaalmiddel was. Dat is tot mijn verbazing Roemenië. Wist ik veel dat het crisisplan in 1930 van Roosevelt, 'Newdeal' noemde of dat in de formule door Einstein bedacht E=mc2, de 'm' staat voor massa? Voilà, hiermee is mijn hierboven geschreven spreekwoord tot een 'waarheid als een koe' bevonden. Tot morgen
Het zal eindelijk lukken dat ik mijn benen en armen aan de buitenlucht kan tonen zonder gezandstraald te worden en kou te lijden. Shortje aan, bloesje zonder mouwen, wat een luxe is dat na al die voorbije maanden. Een briesje erbij en dat maakt alles zo aangenaam. De parasol kan eindelijk gebruikt worden zonder dat hij weggewaaid wordt. Het is een aangename 18°C en vensters en deuren kunnen eindelijk weer eens volledig openstaan in plaats van op een kierke. Een echt zomers gevoel op deze 'Wereldfietsdag'. En Eddy zal deze dag wel gezwind op zijn veloke in het verre Limburg vieren, door weer zijn kilomters te draaien in de natuur en de bezienswaardigheden van de streek eens op te zoeken en te bekijken. Ik hou het bij lectuur in mijn hofke en heb al mijn vakantieboeken al op een hoopje gelegd om mee naar buiten te pakken. Kiezen is ook plezant, zeker om uit te maken met welk romanneke ik zal beginnen. Ik kreeg ook een suggestie om het boek van Frits van Oostrom eens te lezen "De Reynaert. Leven met een Middeleeuws meesterwerk". Maar wegens een beetje té ernstig is dat 'binnenhuis'lectuur. Maar ik vind het geweldig plezant om met een luchtig boekje met een verhaaltje van niemendal, buiten te zitten en de hond vindt het fijn dat hij zijn plekske onder de bomen kan opzoeken. Vandaag is het ook de "Dag van het bordspel" maar aangezien er geen kids zijn gaat dat gewoon passeren. Het is ook de "Dag van de Muziek" en deze avond zal ik naar de finale van de 'Koningin Elisabethwedstrijd voor zang' kijken en luisteren. Ik ben deze week nogal laks geweest. Mijn interesse voor deze klassiek geschoolde zangers/ zangeressen was ver te zoeken. Ik zal mijn schade deze avond inhalen en hoop toch een paar mooie liederen te horen. Tot morgen
Grijs is nog altijd de hoofdkleur aan het firmament. Spijtig dat die wolken eens geen druppeltje water lossen want nu zing ik al dagenlang het kinderliedje: twee emmertjes water dragen, twee emmertjes pompen, meisjes op de klompen, jongens op hun houten been, rij maar door mijn straatje heen, van je ras, ras, ras, rijdt de koning door de plas......Ja, de plantjes hebben immers water nodig en dat komt niet uit de lucht gevallen. Ik heb me deze morgen wat bezig gehouden met verschillende biografiën te lezen en door de namen hier te typen bezorg ik deze mensen het eeuwige leven. Want dat is het toch, in herinnering van mensen blijven. Eerst kwam ik de H. Marcellinus tegen († 304) een paus die opgevolgd werd door Marcellus († 309) die tot groot afgrijzen van de clerus in die tijd en nog altijd, het celibaat invoerde voor de dienaren Gods. Nu is de naam vereeuwigd in een onderhemdje voor mannen, een marcelleke genaamd, een zogenaamde basic voor heren. Eveneens de naam van een bruin brood dat ik iedere week koop, een marcelleke. Dat brood bevat alle lekkere en gezonde granen zoals lijnzaad- haver zonnebloem- gekiemde kikkererwten- gekiemde rogge. Ik las op deze Internationale Dag van de Sekswerkers, ook het verhaal van Markies de Sade (1740-1814). Hij stelde de praktijken van seksueel machtsmisbruik en opzettelijk pijn doen van mens en dier, aan de kaak. Eigenaardig is dan wel dat een psychiater uit de 19e eeuw, zijn naam koppelde aan een vorm van misbruik, uitbuiting, kleinering van mensen door mensen. Met sadisme zullen wellicht de prostituees veel te maken krijgen. De vzw Payoke strijdt tegen de handel en uitbuiting van deze mensen en probeert hen bescherming en rechtsbijstand te geven indien nodig. Ik las ook nog wat over Rex Harrison (1908-1990) en zijn 6 huwelijken. Dat was professor Higgins uit "My Fair Lady" die perse het "Spaanse Graan" al zingend correct wilde laten uitspreken door een bloemenmeisje dat enkel het 'cockney' Londons sprak. Ik kwam ook verhalen tegen van Guiseppe Garibaldi (1807-1882) de Italiaanse vrijheidsstrijder en grondlegger voor het één worden van de 'Laars'. Ik kwam Tarzan "Johnny Weissmuller (1904-1984) tegen met zijn unieke kreet waarvan iedereen nog altijd probeert te raden welk geluid het is: een blaffende hond, een omgekeerd geluid van een hyana-kreet, of de snaar van een viool. Johnny zegde zelf over zijn oerroep, dat zijn kreet geïnspireerd was op het jodelen van zijn Duitse buurman. Tot morgen
Lenteren was koud en nat. Wat zal de zomer brengen? Die begint vandaag met frisse temperaturen en weerom een stevig windje. Ik vraag me af wanneer ik mijn winterkledij kan opbergen. De sjaal en de muts zijn nog nodig aan zee met een noordenwind van 50 à 55km/u en 13 à 14°C. Net vandaag is het Vlaamse woord van de dag 'Kolenstoof'. Dat is natuurlijk een eeuwigheid geleden dat ik die nog gebruikt heb. Eén stoof voor een gans huis te verwarmen heb ik nog meegemaakt. Dat is niet dramatisch te noemen als de schouw midden in het huis staat en er links en rechts buren zijn. Maar stofvrij is zo'n huis niet te noemen. Bovendien is er een opslagplaats nodig voor de kolen zowel als ze geleverd worden in bulk of zakken. Twee keer per dag de kachel vullen, het gruis wegdragen enz. Gelukkig was er al een 'feu continu' zodat er 's morgens toch nog een zekere warmte in het huis was. Later werd de stoof een sierstuk zeker als het een Leuvense stoof was of deed dienst als gezellige bijverwarming met vlammekes. Door het frisse weer is het hier dan ook stil te noemen. Niemand van het binnenland, waar de temperaturen wat hoger zijn, wil komen bevriezen aan zee. Natuurlijk is dat ondanks de blauwe luchten toch een financiële strop voor de strandbars, de verhuurders van ligzetels en ligbanken. Voor mij is het ook weer beschut buiten zitten in een hoekje met een boekje. Zelfs mijn nieuwe parasol kan ik niet gebruiken omdat die omver waait. Het is buiten zitten zoals een 'land lady' met strooien hoed met een bloem erop en een zonnebril op mijn neus. Het is nu wel zo dat ze me al gezegd hebben dat ik wat bruinsel rond mijn ogen moet doen want dat mijn oogcontouren nu een witte bril vertonen omdat de zon er niet aankan door de hoedrand en de zonnebril. Ik kan dus wel zeggen dat ik buiten zit en dat de zon schijnt. Want ik hou me aan het principe, minstens één uur buiten zitten op een dag. Dat is goed voor de moraal en de vit.D. Wel wat society-nieuws: de voorzitter van de hofleveranciers, de barones van de sacochen, is er ook niet meer. Belgisch waren de "Delvaux" zakken al lang niet meer. Eerst verkocht aan Chinese investeerders die het op hun beurt in Zwitserse handen lieten gaan. Het is tegenwoordig nog zoeken naar echt Belgische producten en dat vind ik erg spijtig. Het vakmanschap, op allerlei gebieden, waarvoor we zo geroemd en wijd en zijd bekend waren, verdwijnt uit het land. Voor de rest is er op deze "Wereldmelkdag" niet veel te vermelden: melk de witte motor is goed vor elk. Ik verbruik nog altijd een 1/2l yoghurt per dag.Tot morgen
Een andere manier om te beschrijven wat ik vandaag ervaar. De temperatuur zit verscholen in verschillende titels van thrillers: "13 minuten" van Sarah Pinbourough en "Dertien" van Steve Cavanagh. De kleur van de omgeving: "De heer in grijze mantel" van Aster berkhof (1920-2020). En hoe dat alles aanvoelt is beschreven in volgende songs: "Door de wind" van Ingeborg, "Riders in the Storm" van The Doors, "Windy" van The Association, "One way wind" The Cats, "Blowin' in the wind" Peter Paul & Mary, "Colors of the wind" van Vanessa Williams. En dat fenomeen waait met een snelheid van "Vijftig tinten grijs" van E.L. James. Meteen hebben jullie wat amusement als je de dag binnen moet doorbrengen. Zoals je het ziet staan, zal dat hier aan de kust wel het geval zijn. Verre van de graden Celsius die in het binnenland opgetekend worden. De winteruitrusting van sjaal, mutsen en dikke fleece, geraakt maar niet opgeborgen in de kasten. Het blauw dat normaal de hemel siert, is met een vergootglas te zoeken. Niets aan te doen, tegen de natuur en de klimaatverschijnselen kan een staking geen oplossing bieden. De natuur moet men gewoonweg 'aanvaarden', zonder morren of zagen. Dan pluis ik mijn gazet weer wat meer uit. Vooral nu de CEO/ eigenaar en andere bestuursleden van een voetbalploeg, hun aandelen in geld willen omzetten. De voetballers leveren té weinig rendement voor hun euro's, dollors, yens, yuans, bitcoins... aan investeringen. En de wetten en voorschriften van een land kunnen ze nog niet zomaar naar hun handen zetten zoals bij de poging tot de beursgang is gebleken. Dat moest normaal wat geld in het laadje brengen maar werd afgewezen. Dus moet dat bedrijf, want dat is het uiteindelijk wel geworden dat ploegske van elf man en een peerdenkop, verkocht worden. Wat er met het personeel moet gebeuren dat laat de bosses koud. Sport is niet meer de sport waarvan ik denk dat het zou moeten zijn, nee, dat is gewoon een ander woord voor big bussiness. Vooral de ploegsport 'voetbal' is onderhevig en gegeerd als uitweg voor de centen van de miljardairs van de wereld. Hun slaven betalen ze riant zodat deze koehandel met mensen in het doofpotje kan blijven. De enkeling die er rijk van wordt zaagt niet over zijn behandeling en zwijgt in alle talen. Ze zijn ook niet geïnteresserd waar het geld vandaan komt. En al dat geld is verdient op de kap van gewone mensen, uit de arbeid die ze voor de CEO verrichten of de entreegelden voor een match, reklame of uit de rijkdom die de aarde geeft. Tot morgen
Amai, heb ik deze morgen tegen Raziel gezegd, wat heeft bazinneke deze nacht goed geslapen! Hij ook natuurlijk want hij wordt maar wakker als ik besluit om op te staan. Jammer dat de wind nog altijd niet zinnens is een dutje te gaan doen. Ook deze morgen geeft die weer van jetje, blijkbaar is die nooit moe. Gisteren heeft hij al de vakantiegangers vroegtijdig het binnenland ingewaaid met reuze files van 's middags tot gevolg. Het enige dat goed is aan deze weersgesteldheid is de blauwe lucht. De zon schijnt volop maar geeft alleen warmte als men goed beschut buiten zit, want de thermometer wijst amper 13°C aan. Men kan natuurlijk ook van het mooie weer achter glas genieten. Maar straks als ik terug buiten ga is mijn kledij winters te noemen. Van velen, heb ik gemerkt toen ik deze morgen boodschappen deed. Ik was vroeg op pad om me een heggenschaar die op accu werkt, aan te schaffen. De tuinman komt wel het zwaardere snoeiwerk doen maar tussenin loop ik eens graag rond met een machine om alles bij te houden. De vorige had vorige week de geest gegeven en een nieuw alaam was dus nodig. Natuurlijk moet die nog opgeladen worden vooraleer dat ik de haag verder kan trimmen. Geen nood vandaag, de buurvrouw komt haar koffieklasjke doen. We wisselen dan de noodzakelijke nieuwtjes uit van de straat, het dorp en de toeristen. Voor mij is dat ook goed, dan is mijn keel weer eens gesmeerd. Tot morgen
Een verlofdag voor iedereen, zal ik maar roepen. Alleen maakt de wind geen aanstalten om te stoppen met werken en blijft maar stevig en hevig doorwaaien. Blijkbaar heeft die enorm veel plezier, dat bij dit zonnige weer, niemand zomaar in de zon kan liggen bakken en bruinen, of rondlopen in luchtige zomerkledij. Nee, die noordoostenwind doet me terug naar een sjaal grijpen en sokken aandoen. En als je zo van achter het glas naar buiten kijkt zeg ik "oh wat een zalig weertje ziet dat er uit!". Niets is minder waar, het noodzakelijke uurtje buiten vertoeven zal zéér beschut moeten gebeuren, in een hoekje met een boekje. Zijn we nu nooit content? Ik zou het bijna geloven. Maar de vrienden zijn voor een paar dagen geweest en ik heb mijn klapke al gehad. Ze hebben hun goedkeuring ook gegeven aan de afspanning en afsluiting, van mijn gezellig hoekje met halve parasol en bank, met groen recuperatiemateriaal. Een overschot van wat kunstgras die mijn jongste bij mij gedropt had. Iedereen weerom tevreden. Er valt op deze krantenloze dag niet veel te vermelden en ik kan ook niet gaan foerageren voor mens en dier, want de grootwarenhuizen zijn gesloten. En ik hoor de duiven koeren en dus: roept de houtduif keer op keer, dan komt er zeker en vast mooi weer!. Tot morgen
