Godsjemenas, wat is het koud en winderig buiten. Zelfs op een zondag mag men tegenwoordig al eens vloeken. Voor velen is het nog een heilige dag, een dag van godsdienstige plichten en rituelen, showen van kleren, een dag van de aperitief, rosbief met erwtjes, peekes en kroketten. Sinds mijn pensionering zijn er geen zondagse activiteiten meer. Ik heb alles aan de kant geschoven en mooie kledij of alcoholvrije aperitieven kan op eender welke dag van de zeven gebeuren. en rosbief met erwtjes en peekes maak ik d'office nooit meer klaar. Meer zelfs, de zondag is tegenwoordig meer een dag voor thuis te blijven en licht huishoudelijke taken te doen, om niet tussen de weekendgangers te moeten lopen. Zelfs de hond denkt er hetzelfde over; liever thuis op de restanten van de pelouse met de bal spelen dan al die vreemde honden op zijn domein tegen te komen bij een wandeling aan de leiband. Zoals ze zeggen, we laten het niet aan ons hartje komen en leven ons leven zoals we denken het te moeten leven voor onze eigen ziel en zaligheid. Op de dag vóór de verliefdendag zijn er twee feestdagen. Degene die wel moet gevierd worden is 'The Worldwide Marriage Encounter" dag. Eens de belangrijkheid van het huwelijk voor de stabiliteit van een samenleving benadrukken. Wat niet belet natuurlijk dat bij al die getrouwde koppels ook minnaars en minnaressen zitten, en in een weekend niet bij elkaar kunnen komen om diverse redenen. Aan de vooravond van Valentijn, wordt ook aan die groep geliefden gedacht. Maar er zijn zeer veel vormen van samenleven, verliefd, verloofd en getrouwd zijn. Dat leerde ik gisteren toen ik las over chef Paul Bocuse (1926-2018). In zijn boek uit 2005, "Paul Bocuse en het heilge vuur" laat hij de wereld kennismaken met een bijna onbekend aspect van zijn leven. De kok, die 3 vrouwen nodig heeft om zijn 'heilige vuur' aan te wakkeren, die in peis en vree naast elkaar kunnen leven en zij aan zij stonden te treuren aan zijn kist. Op zijn 80e komt de 'chef' naar buiten als een polyamorist. Dat is een levenswijze waarin men openstaat voor het gelijktijdig hebben van méér dan één liefdesrelatie. De kenmerken daarvan zijn, openheid, eerlijkheid met medeweten en instemming van alle betrokkenen. Gehuwd sinds 1946 met Raymonde met wie hij een dochter heeft. Daarnaast een 60 jarige relatie met Raymone met wie hij een zoon grootbracht. Als derde compagnon die hij ook al 40 jaar koestert is er Patricia. Zelf schrijft hij daarover: "Het is misschien niet ieders idee over het huwelijkse leven, maar we kunnen goed met elkaar opschieten. Iedereen is gelukkig, met mij, met elkaar. En als ik optel hoeveel tijd we samen zijn geweest als 'stellen', kom ik tot 145 jaar." Nu ga ik ook nog wat kookunsten doen: het opwarmen van 'quiche provençale', daar is heel veel werk aan. Tot morgen
Het hoge water noopte mij op te staan om 6u30. Dan is het niet meer de moeite terug in bed te kruipen. Zo kon ik op dit ontiegelijke vroege winteruur de natuur al bibberend gaan verkennen. In het oosten stonden venus en mars nog te blinken, een beetje maan en al wat rode strepen die de zonsopkomst deden vermoeden. Ik zag de witte daken en het glinsteren van de bevroren dauwdruppels op het gras. Toch heel mooi. Ik zag ook dat er al 3 mezenbollen verdwenen waren, terwijl ik er gisterenavond 6 had opghangen. Het stiekeme koekeloeren van achter het venster gaf me zicht op de dieven van de resterende bollen: een ekster die het 'netje met bol' van een takje kon krijgen en nageaapt werd door een kauw! Één bol was er in de tuin te vinden die de hond parmantig kwam tonen. Ik kreeg hem in ruil voor een lekker hondensnoepje. Misschien was hij nog niet vergeten dat dergelijke bollen voor een indigestie konden zorgen!. Enfin, ik heb toch weer heel wat te beleven gehad met vroeg uit de veren te komen. Verder begint mijn dag met de dagelijkse routine van alles te lezen wat ik tegenkom, de puzzeltjes en raadseltjes, de woordspelletjes. Bladzijden vol lekkers kom ik tegen in de weekend editie van een gazet. Al ben ik geen chef-kok, de recepten, hun ontstaan en de historie van de beroemdste koks, interesseren me. Één van de eersten met naam en faam is Marie-Antoine Carême (1784-1833). Hij komt uit een gezin waar 'vasten' meer op het menu stond dan eten. Er zouden 24 kinderen in het huishouden geweest zijn. Bij arme gezinnen werden de kinderen van huis gestuurd vanaf 10 jaar om hun eigen kost te verdienen. Zo kwam dat jochie als helpertje in de keuken van de taverne "Au Fricassée de Lapin". Hij is een autodidact voor lezen, schrijven en tekenen, die in bibliotheken zichzelf van kennis en kunde voorzag. Hij bedacht de standaard voor het noteren van recepten, het vaste uniform in wit bracht hij in voege samen met de 'toque' om de hygiëne te benadrukken. Hij bracht orde in de recepten vooral voor de indeling van de 'sauzen en fonds'. Bovenal was hij ook een meester-patissier die de pièces montées introduceerde en spectaculaire bouwwerken maakte van cakes, nougat, marsepein, merengues, die dan als eetbare tafelversieringen konden gelden. Hij introduceerde met "Escargot à la Bourguignonne" ook de slakken in de keuken. Men noemde hem 'de koning van de koks en de kok van de koningen'. Een ander culinair genie, die de meeste recepten maakte die vandaag nog op alle menulijsten te vinden zijn is Auguste Escoffier (1846-1935). Wie kent niet Tournedos Rossini, Pêche Melba, Poire Belle Hélène, Crêpe Suzette, Fraises Wilhelmina, allemaal gecreëerd voor koningen en andere leden van de beau monde. De laatste grote Franse chef is Paul Bocuse (1926-2018) die vooral de 'soupe au truffes' bekend maakte. Zijn 'Bocuse D'Or' is het wereldkampioenschap koken en zeer gegeerd bij alle grote chefs. Tot morgen
Het was een fris ochtendje maar na een paar uur had de zon alles opgewarmd. Vandaag zal ik wat kleine werkzaamheden in de tuin uitvoeren, zoals wat onkruid wieden. Ondertussen loopt de hond wat rond om alles terug te verspreiden wat hem interessant lijkt. Ooit heb ik geprobeerd met een emmer naast me om dat niet-gewenste-groen erin te gooien, maar zijn principe 'alles wat baasje aanraakt moet wel interessant zijn' kan ik niet afleren. Ik heb telkens 2x werk in de tuin, eens verwijderen-opbergen en nog eens stiekem oprapen. Maar ik ga niet zeuren en zagen daarover, ik ben buiten, geniet van de zon, mijn stramme winterspieren kunnen terug soepel worden door er gebruik van te maken. Turnoefeningen; bukken en rechtstaan, wat voetjes verzetten, door de knieën buigen en weer strekken van de benen. Ook voor mijn vingers is dat een goede krachtoefening, want ik weiger handschoenen aan te doen of een tuinharkje te gebruiken. Dat is voor deze namiddag. Eerst komen nog de strapatsen van de nieuwe 'homo universalis' aan bod. Het is een terechte titel als je 99 mede-kandidaten kan verslaan in behendigheidsspelletjes die perfect zouden thuis horen op gelijk welk scouts- of chirokamp. Werkelijk iedereen kon zijn kans wagen, jong, oud, fysieke beperkingen of niet, slim of gewoon slim. Dus iemand die iedereen kan wegspelen en als laatste overblijft verdient deze titel en kan een jaar op reis gaan naar overal waar zijn hartje naar verlangt. "Iedereen beroemd" is gewoonweg een steengoed programma met leuke items van gewone mensen voor gewone mensen. Tot zover onzen 'homo' die op vakantie kan gaan zonder betalen. Dat uithuizig zijn spreekt me echt niet meer aan. Ik wil geen valiezen meer pakken. De kust bied me alles wat ik nodig heb, veel rust en vertier op tijd en stond, en op 100m stappen heb ik dat allemaal ter beschikking. Er was echter een tijd dat ik braaf mee moest gaan met papa en mama. Na een zwaar verkeersongeluk in 1954, werd de belofte gedaan dat bij genezing of beterschap, een 'beeweg' annex vakantie naar Lourdes zou gebeuren. Reserveren bestond nog niet en op goed geluk werd er in één trok naar het andere eind van Frankrijk gebold. Het Hôtel d'Anvers klonk vertrouwd in de oren en daar werd ingecheckt. Niet ver van de Gave en de basiliek, wat belangrijk was voor de 'keiskesprocessie'. Het is 164 jaar geleden dat Bernadette Soubirous (1844-1879) 'de Dame in het wit' nabij de Grot van Massabielle zag staan. De rest is geschiedenis. Het is niet al heiligheid wat de klok slaat vandaag, daarom vermeld ik de verjaardag van Sheryl Crow, ooit het liefje van Tourwinnaar (?) Lance Armstrong. Een mooi nummer is "All I wanna do". Ze is zó een steengoede zangeres dat rockgroep 'De Mens' een lied voor haar schreef: "Sheryl Crow I need you so". Een andere diva verjaardde ook: Withney Houston (1963-2012) die zingt over mijn verzuchting, "I wanna dance with somebody" . Dat zal niet met M/V/X zijn maar met de hond! Tot morgen
Spijtig dat de schrijver het niet meer kan meemaken dat zijn citaat opgenomen is in de dictionaire Van Dale: Marc Sleen, alias van Marcel Honoré Nestor ridder Neels (1922-2016). Het is een uitspraak van zijn stripfiguurtje in de reeks van Nero: Mr Pheip. Hij is de echtgenoot van Madam Pheip, vader van Claude Pheip, Clo Clo 'en famille', en twee aangenomen kinderen, Petoetje en Petatje. Mr Pheip spreekt Frans met Vlaams 'haar' derop want het is een Brusselaar. De zin "tis ik er rien de knots van verstaan" stond voor het eerst in de strip "Het zevende spuitje" uit 1961. Sindsdien is het gemeengoed geworden als men er 'niets van snapt'. Het is één van de 15.000 nieuwe woorden en zinnen in de jongste editie van 'Den Dikke'. Zo'n 10% nieuwe woorden hebben een Engelse achtergrond, wat niet verbazingwekkend is. Een woordenboek is een spiegel van de maatschappij en vooral in het bedrijfsleven sluipt het Engels binnen omwille van internationalisering van de handel en de wandel. Sommige woorden blijven moeilijk om een gedegen vertaling te vinden. Daarom blijft 'lockdown' bestaan en heeft men wel voor andere corona-gerelateerde woorden een goede omzetting gevonden zoals mondkapje, contactopspoorders, afstand houden. Maar marketting, techniek en nieuwe ontwikkelingen blijven meestal in het Engels steken. In het woordenboek staat er bij of het streektaal is zoals 'rien de knots'(V) of geldig is in beide landen zoals 'knuffelcontact'(B, N) of enkel bij onze Noorderburen te horen is zoals 'klimaatdrammer'(N). Verder moesten er al de aanpassingen gebeuren van de 'geslachtsregels' M/V/X. De woorden die niet meer gebruikt worden, eens opkuisen. Al blijven alle woorden wel beschikbaar op de digitale versie. Er zijn woorden uit andere talen die tot bij ons geraakt zijn, zoals de groenten 'jalapeño' een Mexicaans pepertje, 'piel de sapo' Spaanse meloen, 'yacon' uit de Andes, 'msemmen'uit de Maghreb, 'matcha' Japans. De bereidingswijzen zoals 'espuma' Spanje, 'airfryer', 'streetfood' Engels. Het Turkse busje de'dolmus' deed ook zijn intrede alsook de belangrijke persoon, een 'influencer'. Op commentaren van sportevenementen zijn al jaar en dag de 'baroudeur' (iemand die nooit opgeeft) en 'en danseuse' (met enige elegantie bergop fietsen) te horen. Bij dialect is dan weer 'nen' genoteerd zoals in de zin: ik heb nen otto van nen Hollander gekocht.
Zoals gewoonlijk kijk ik ook eens ook een naar de heiligen. Ieder jaar verandert er wat in de opsomming. Er zij er genoeg voorradig, denk ik. En ik verbaas me telkens weer over die namen die, die mensen kregen. Zoals vandaag, een man die 113 jaar werd en een schietgebedje krijgt om alle besmettelijke ziekten te verbannen uit ons leven: Charlampris van Magnesia, Griekenland. En om ons te behoeden voor de schadelijke gevolgen van regen en onweer, Scholastica van Monte Casino, Italië. Als slot, niet dat ik ga slapen, maar volgende uitdrukking is ook opgenomen in het lijvige boek van onze taal. De uitspraak van Meneer De Uil: Oogjes dicht, snaveltjes toe. Slaap lekker. Tot morgen
Op de radio was Boudewijn De Groot nog eens zijn valiezen gaan zoeken in Parijs, Madrid en Berlijn. Het miezerige weertje van de Lage Landen ontvluchten en wat culturele bagage ergens anders opsnuiven met een dikke smoes dat hij daar wat vergeten was. Het goede nieuws van deze dag is; de stranden liggen er weer keurig bij. De 'oliebollen' zijn verdwenen om ergens anders de omgeving te pollueren. Want weet wel mensen, die 'bollekes pek' zijn niet van de aardbodem verdwenen, ze zijn alleen van plaats veranderd. Het andere goede nieuws kwam van de dierenwereld. Al 44 ooievaars zijn terug op hun gigantische nest in Plankendael, bij Mechelen, gaan zitten. Het is dus wachten op het nieuwe geluid in de lente. In Brussel en omstreken laat men de duiven terug vliegen in plaats van ze te verhongeren of te vergassen. Als de mensen geen kruimels meer willen gooien naar die beesten, lukt het misschien om de explosie van nieuwe duiven in te perken door hun honger te stillen met de 'anti-conceptie-maïs' korrel. Nog goed nieuws kwam er van de chimpansees. Ditmaal omdat we er iets van kunnen leren. Als 'mama' heb ik honderd keren 'kusjes' gegeven als pleister op kleine wondjes van mijn kleine grut. Awel, blijkbaar is dat in 'apen-middens' ook het geval. Meer nog, moeder aap vangt een insekt, steekt dat in haar muil en wrijft dan met het overgebleven spul over het te genezen wondje bij haar baby. Onderzoekers zullen nagaan welk insect met toevoeging van menselijk speeksel, dergelijk genezend effect kan hebben; De genezende werking van de natuur nooit onderschatten en van de dieren valt nog veel te leren. Behalve de taal natuurlijk, we blaffen en kirren nog niet maar maken ons eigenste specifieke geluid en woordenschat. Soms is daar wat aan bij te schaven en daarom doe ik iedere dag plichtsbewust mijn huistaakjes. Vandaag evenwel was de opgave van Engels moeilijk en scoorde ik geen enkel punt. Gelukkig compenseerde ik dat met een 100% score van Frans, Duits, Nederlands en bijbel. Het zijn altijd meerkeuze oplossingen, vandaar dat ik meestal zéér goede resultaten haal. Het citaat vandaag, "ik weet zoveel dat ik me niet meer schaam voor de dingen die ik niet weet" is van toepassing en vandaar dat ik mijn 0% durf mee te delen. Maar ik doe ook nog het plezante Woodle en Woodle6. Begrijpen jullie nu waarom dat meisje van 1948 soms tijd te kort komt? Nog een beetje commentaar op de actualiteit. Iedereen heeft wel het beeld gezien van Vladimir en Emmanuel aan de gigantische witte marmeren tafel. Iedere president aan een afgeronde hoek van dit indrukwekkend meubel. Heeft de één wel het Frans verstaan en de andere het Russisch? Of hebben ze hoogstaande politiek geleverd door naar het lied van Gérard Lenorman te luisteren, "Si j'étais Président de la République"? Die imaginaire president heeft alleen maar tekenfilmfiguurtjes tot minister benoemd. Iets wat de ministers in beide regeringen misschien ook wel zijn. Tot morgen
Geen regen voorzien op korte termijn, zon vooral in het westen van het land (hier dus), een matige wind dat is ongeveer 50 km/u. Warme temperaturen voor de tijd van het jaar, die deze namiddag kunnen oplopen tot 12°. Met andere woorden, een zeer vroege lentedag in het verschiet. Maar Frank, Sabine en Bram laten bij dergelijk weerbericht volgen: een aangename fiets en wandeldag! Waarom moet ik in godsnaam bij goed weer een lichaamlijke inspanning buiten leveren? Het is toch veel plezanter met een goed boek op een bankje te zitten of zomaar te kijken naar de opdringerige meeuwen nu de vuilniszakken buiten staan?. Het zou beter zijn te zeggen; mensen geniet van het zonnetje, binnen of buiten, want de lentedagen zijn in februari nog niet op twee handen te tellen. Mijn bedenkingen bij het weerbericht. Maar ik zal wel lichaamlijke inspanningen doen, maar niet op mijn veloke of met mijn wandelschoenen. Vandaag zal ik eens mijn handen uit mijn mouwen steken om al mijn vensters eens een goede poetsbeurt te geven. Het zand en stof plakt er tegen van de laatste stormachtige windvlagen en om te genieten van de zon in mijn huis, heb ik wel propere ramen nodig. Tenandere, een strandwandeling zit er niet in. Door de 'geliefde' wind Corrie is er te veel smurrie aangespoeld op de stranden. Er zijn te veel 'oliebollen' aangespoeld door de wind. Niet de eetbare 'boule de berlin' maar de restanten van stookolie uit wrakken van schepen of stiekeme lozingen door de tankers. Het wordt afgeraden de stranden te bezoeken om de kleverige bolletjes, die zich aan schoenen en poten vastzetten, niet naar de dijk te brengen. Viva thuis met zonnig weer!. Voor de rest, "All quiet on the Western Front", schreef Erich Maria Remarque (1898-1970) en dat zijn ook mijn woorden vandaag. Tot morgen
Een prachtige morgen, een zon die volop schijnt, een wind die is gaan liggen, een zee die er rustig en kalm bijligt, een wandeling met de hond, boodschappen doen, een taartje gegeten, ik heb er alles aan gedaan om mij goed te voelen. Maar soms komt er een weemoed over mij die moeilijk weg te krijgen is. Rest me alleen nog een liedje te vinden dat precies kan omschrijven hoe mijn gemoedsgesteldheid is. Een zielsgenoot vinden, die met een deun erbij, de juiste woorden weergeeft wat er met me aan de hand is. Meestal gaat het over als ik iemand heb ontdekt, die de woorden heeft gevonden die ik nodig heb. Voor de lezers die, om welke reden dan ook, iemand missen, luister naar dit lied uit 1985 van Benny Neyman (1951-2008). De lyrics zullen vandaag mijn blog vullen. Titel is: "Waarom fluister ik je naam nog...." Vergeten....hoe zou ik jou kunnen vergeten, de jaren zijn voorbij gegleden, voorgoed verdwenen in de tijd. En dromen....ik zal wel altijd blijven dromen, je hebt me alle hoop ontnomen, 't is gewoon verleden tijd. Refrein: 'Maar waarom fluister ik je naam nog, hoor ik steeds je stem, ik zie je levensgroot hier staan nog, of je bij me bent. Waarom ruik ik steeds jou geur nog, of je bij me bent. Watis hier toen met mijgebeurd toch, ach had ik je maar nooit gekend'. M'n leven....'t gaat gewoon z'n gang, maar soms verlang ik toch heel even, verlang ik weer naar jou. Verloren...ik heb de moed al lang verloren, we wisten beide van tevoren, dat dit niet eeuwig duren zou. Referein: Waarom fluister ik je naam nog....
