Zò speciaal is deze 7e dag van de week dat ik als titel alleen maar kan bedenken: letters die woorden vormen voor mijn 1046e bericht. Een goede headliner vind ik dat wel, want ik kan dus over van alles vertellen of zwijgen in alle talen. Tenslotte is "schrijven een manier om te praten zonder onderboken te worden", zei Jules Renard (1864-1910). En aangezien het weer vandaag aan het zeveren is zet ik die trend maar door in mijn blog. Nochtans had ik liever eens een zaag gespannen over de nattigheid, maar het grondwater is nog niet op peil (ik mag niet zagen over regen) dus richt ik mijn pijlen van malcontentheid op de kleur van het weer. Grijs! En laat dat nu juist een kleur zijn die me absoluut in een nietszeggend en eentonig licht stelt. Wit haar en een wit velleke gaan moeilijk samen met de grijze koepel boven mijn hoofd. Het schept vestimentaire problemen, want 'la tristesse' buiten mag zich niet weerspiegelen in mijn hoofd en kledij. Omdat met 'grijs' buiten niks te combineren valt, neem ik mijn interieur als uitgangspunt. De kleur van mijn bloempotten: ceriserood. Dat gecombineerd met een antracietkleurige (om enigszins de kleur van de natuur te aanvaarden en te respecteren) lange broek. Dat is een draagbaardere nuance van de kleur van buiten. Ik kan echt alleen maar donkere lange broeken dragen want woeffie springt te graag tegen mij op. Binnen de kortste keren zou ik met een andere kleur erg 'schmutzig' rondlopen. Voilà, over grijs valt er anders niet veel te zeggen al zijn er verschillende boeken over geschreven door E.L. James. Een trilogie schreef ze over die kleur. Een thrillerreeks met erotische inslag. Om succes te hebben met die kleur moet je het op die manier kunnen verkopen en dat zijn er ondertussen al meer dan 65 mlj exemplaren wereldwijd. Bon, het is middag en tijd om aan mijn maaltijd te beginnen. Van Dale heeft een nieuwe naam voor deze laatste periode van 2022 bedacht. We zijn beland in een tijd van 'koopkrachtrecessie'. Dat zal zich vertalen in mijn diner: pekes en etjes uit nen bokaal, niet met rosbief of beefsteack maar met 'hamburger'. Smakelijk. En al had ik die woorden zelf al bedacht, toch gebruik ik de zin van Francis Quarles (1592-1644): ik wens jullie net zo veel plezier in het lezen als ik in het schrijven. En zoals altijd schrijf ik mijn tekst eerst volgens de Sinnekloasse methode: in't vuil. Ik schrijf altijd alles tweemaal, ne keer in't klad en daarna voor 't echt in mijn blog. Want van schrijven word ik niet moe, ik zit! Tot morgen
De eerste dag van het weekend dat week 46 afsluit, is winderig en nat. De wolken zoeven in ijltempo voorbij en laten af en toe wat nattigheid vallen. Zouden de waterreserves al een beetje op peil zijn? Dat is toch wel belangrijk om weten, vooral om uit te maken welke commentaar ik op het 'weer' mag geven. Als het grondwaterpeil nog niet de hoogte bereikt heeft om ons tijdens de zomermaanden onbekommerd ons gras te besproeien en de auto's te wassen, moet ik met open armen en al lachend de regen verwelkomen. Is er daarentegen al voldoende vocht in de grachtjes, beekjes, poelen en plassen, dan mag ik beginnen 'zagen' over al de nattigheid die weeral naar beneden komt en me belet om met de hond te spelen of te gaan wandelen. Regen is dan voor niks meer nodig, bij manier van spreken, en dan ervaar ik dat al een last en een hinder. Zoals jullie merken geeft hetzelfde weerbeeld verschillende mogelijkheden om er op te reageren. Laat me stellen, dat ik nog tevreden moet zijn met 'regen' en dat ik de hond moet duidelijk maken dat buiten spelen niet de plezantste bezigheid is bij nat weer. Ik heb dus een stoel naast mijn stoel aan mijn desk geplaatst waarop woeffie mag zitten om me gade te slaan. Hij kan soms voor inspiratie zorgen als ik schrijf. Het zou best eens heel 'hilarisch' kunnen zijn als ik hem kon leren typen met zijn pootjes. Ik zal eens proberen of ik hem kan aanleren om met zijn nageltjes op een oud typemachine op de juiste toetsen te drukken. Sinds 1650 mag ik dat woord in de betekenis van 'vrolijkheid', 'grappig', 'lachwekkend' gebruiken. Vandaar dat er voordien heel serieuze, ernstige, belangrijke mensen rondliepen met een die naam zoals Paus Hilarius (?-468). Moest die geweten hebben dat zijn naam voor de nodige vrolijke noot zorgde, hij had waarschijnlijk voor Leo of Pius gekozen. Nu is de naam 'Hilaire' niet zo populair meer, nochtans staat het voor een 'vrolijk en gelukkig' man. Zijn de mannen gelukkig? Ik zou het begot niet weten. Er is een 'Internationale Vrouwendag'op 8 maart en een Belgische extra vrouwendag op 11/11, met reden ontstaan en nog altijd nodig. Maar de andere helft van de mensheid wilde ook gevierd worden en eens in de belangstelling staan en eisten ook een 'Internationale Dag van de Man'. Dat is vandaag. Maar meteen koppelde de VN er de 'Internationale Dag van de Vasectomie' aan. De onwetendheid over deze kleine ingreep is groot. Het is geen afbreuk doen aan de mannelijkheid, waar de macho's zo'n schrik voor hebben, maar juist een grote hulp om ongewenste zwangerschappen te vermijden en aan geboortebeperking te doen. Maar er is nog een speciale dag in Nederland: Dag van de Achterhoeksepopmuziek. En ik ben echt niet meer mee met de tijd als de bands die daar optreden namen hebben als: The Interruption, The Outlanders, Four Eyed Faces, Eastwave, Dawn to Earth, Chemical Clouds.......Nee, ik zal luisteren naar Freddie en Bruce. Tot morgen
De zee lag nog op haar plaats. En zoals in de herfst zo dikwijls haar uitzicht is, grijs, grauw, en vandaag ook extra nat. Maar allez, het is een hele geruststelling dat ze niet verdwenen is of leeggelopen. Ik ben boodschappen gaan doen en het was een drukke bedoening in het warenhuis. Weer héél veel mannen met boodschappenlijstjes in de gangen, altijd gehaast, nooit vriendelijk. Niet dat ik naar een winkel ga om op een gentleman te stoten, maar een goeden dag krijgen is altijd prettig. En er is mij geleerd dat een goedendag zeggen geen geld kost. Enfin, ik heb toch alles mee voor mijn eenmanshuishouden met hond, ik kan weer wat dagen mijn inwendige mens van zijn geknor afhelpen. De weersgesteldheid is van dien aard dat ik de rest van de dag, zoveel mogelijk binnen zal genieten van het leven. Teevee kijken is niet mijn eerste optie. Het zal wel lezen worden en dat hoeft niet persé in de krant of een boek te zijn. Ik heb ontdekt dat ik via de pc ook heelder verhalen kan lezen. Vooral dan gedichtjes, geschiedenis, legendes, wetenswaardigheden die er niet of wel toe doen. Ik moet zeggen, als ik zo van jot naar jeir ga, door alles aan te klikken wat er in 'blauw' verschijnt, dan vliegt de tijd ontzettend rap. Maar eerst wil ik mijn Limburgse landgenoten proficiat wensen voor de Europese erkenning van hun Immaterieel Erfgoed, zijnde hun lekkere 'vlaaien'. De andere Belgen kennen wel de abrikozen en de pruimentaarten, niet van bij hun bakker maar door de scouts en chiro, die ze een keer per jaar verkopen om hun kas te spijzen. Ik denk dat ze ook in veel etenszakjes zitten van sportievelingen vooral dan bij de renners en wielertoeristen. Ze zijn lekker en daar valt niet aan te tornen. En het verhaaltje dat ik vandaag tegenkwam heeft veel met 'pijltje' te maken. "Het Witte Boek van Sarnen" is een historisch document uit 1470 met de manuscripten van de eerste Zwitserse Geconfedereerde Staten. In dat boek zijn ook de 3 verhalen, de zogenaamde 'stichtingsmythes' van Zwitserland opgenomen: 'Legende/Verhaal van Willem Tell', 'Revolte van de Woudkantons' en 'De Eed van Rutli'. En raad eens, op 18/11/1307 (dus niet lang na onze Guldensporenslag in 1302) was de legendarische kruisboogschutter Willem Tell, zijn landvoogd uit het Huis van Habsburg ongehoorzaam. Hij weigerde diens 'hoed', die op een paal stond, te groeten. Hermann Albrecht Gessler, een wrede Habsburgse gerechtsdeurwaarder was furieus maar tegelijkertijd zeer nieuwsgierig naar de legendarische bekwaamheden van deze onverlaat. Gruwelijk was zijn uitdaging om het leven van de Willem te sparen: een appel op het hoofd van zoontje Walter te splijten met 'pijl en boog'. Het lukte en de mythe, die er al verweven was rond deze pijlenschietende vrijheidsstrijder, werd nog versterkt door het verhaal van de appel, pijl en boog. Van deze Willem Tell en zijn Engelse tegenhanger Robin Hood, zijn boeken, opera's, films en voortbordurende televisiereeksen gemaakt, zodat zelfs de kleinsten deze helden kennen. Tot morgen
Natuurlijk lezen de 25.000 bloggers van seniorennet niet allemaal de 'bedenkingen van een meisje van 1948'. Toch niet als die schrijft over de perikelen die ze meemaakt met Tina (niet Turner) en Xavier (niet Waterslaeghers). Mijn volgers kunnen me niet helpen, daarvoor is er de voorspraak van Gregorius de Wonderdoener (± 270) nodig, een heilige voor hopeloze situaties. Ik ben ook niet iemand die handelt zoals Catharina de Grote (129-1796) die zei: "ik houd ervan luidruchtig te prijzen, te belonen en rustig te verwijten". Maar ik voelde me gisteren wel moreel gesteund door de velen die mijn blog gelezen hebben. Waarvoor méér dan mijn hartelijke dank. Een bijkomende opsteker en een goed gevoel kreeg ik ook door de titel van het nieuwe gedicht van Loftoejoe "Kalmeren". Het eerste vers gaf een goede omschrijving van hetgeen er gisteren was en vandaag nog niet helemaal verdwenen is: Soms lijkt mijn hoofd wel te ontploffen, En komt er stoom uit mijn oren, Roep ik luid dat het genoeg is, Maar wil de wereld het niet horen......
Maar ik wil mijn dag weer niet laten vergallen en zoek iets leukers om te typen. Ik vind dat soms bij het Vlaamse Woord van de dag. Vooral dan de explicatie en het voorbeeld ter illustratie voor de niet-Vlaamssprekenden en dat in een mooie zin gegoten. Het woord is 'jogging' en de zin die alles klaar en duidelijk zou moeten maken bij deze gemakkelijke vrijetijdskledij is: zij was haar eigen al helegans aan het oeptalloren voor naar de babyborrel te gaan, maar hij lag nog met zijne jogging in de zetel!. Verhelderend nietwaar? Ik blijf vandaag ook in mijnen huistenue zitten. De poetshulp was hier en er kwam onverwacht bezoek van 1 vriend. Ik stel het boodschappen doen uit tot een van de volgende dagen. Ik zal me te goed doen aan de laatste kliekjes in de ijskast. Het is in mijn huis wel een schaarse boel aan het worden maar hongersnood zit er niet aan te komen.
Veel aspecten van het leven woorden weer 'in the picture' gezet. Eens aandacht hebben voor het "Therapiedier". Mijn hond helpt me ook overal bovenop, door zijn houding, zijn gedrag, zijn lieve blikken. Ik geloof op slag dat een dier mensen in vele situaties echt kunnen helpen. Vandaag moeten we ook eens denken aan "De Student" en dat hoeft niet altijd synoniem te zijn voor een 18 jarige. Ik studeer ook nog iedere dag. Weliswaar moet ik daarvoor geen inschrijvingsgeld meer betalen en word mijn kennis niet meer op de rooster gelegd. De student krijgt stress van examen, ik van mensen die boeken vol excuses hebben om fouten niet te herstellen. Het is ook 'Wereld Filosofiedag' en voor een gedachte of doordenkertje ben ik ook altijd te vinden. Omdat de Catharina van hierboven verzot was op Voltaire (1694-1778) schrijf ik een paar citaten van deze Franse filosoof. "In alle oorlogen gaat het alleen om roof", "Wie zijn verlangens beperkt, is altijd rijk genoeg" en als laatste"Het Paradijs op aarde is waar ik ben". Tot morgen
Ik ben niet de enige die een punthoofd krijgt door te proberen het recht van correcte uitvoering, herstellingen en voltooiing van werken, te eisen van de vakmensen die ik daarvoor betaal/de. Ik lees bij veel bloggers de machteloosheid op het wachten om iets in orde te krijgen na fouten, accidenten of zelfs na nieuwe werken om de afwerking tiptop te krijgen. De dakwerkers zijn echt wel het toppunt van klantonvriendelijkheid. Eigenlijk kan ik zelfs dat woord niet gebruiken want er komt 'vriendelijkheid' in. Eens betaalt besta je als klant niet meer en is er ook niet zoiets als in 'orde brengen'. Eens de factuur vereffent, krijgen ze schone handen en zijn de fouten niet meer ten hunne laste. Zelfs de schade die ze aangericht hebben, verhalen ze op mij!!!. Een storm die een regenpijp afrukt omdat ze niet goed aan de dakgoot is bevestigd is mijn schuld, een halve gevelsteen die onder mijn dak weg is, is mijn schuld en dus ook de vogels die er in nesten, de profielen die niet goed aaneensluiten is ook mijn schuld en daar kruipen ook mijn gevleugelde vrienden in. En ga zo maar door, om nog niet te spreken over het puin dat in mijn spouwmuren is blijven steken, de rolluiken die daardoor blokkeren en de afval die in de tuin is blijven liggen. Nochtans heeft deze familie illustere naamgenoten, die erkent zijn als krakken op hun domein. Zoals Karel Joncheere (1906-1993), ook afkomstig van een kuststad. Een schrijver met dichtbundels als "Spiegel der Zee" en "Van Zee tot Schelp". Hij is de trotse bezitter van de 'Lode Baekelmansprijs' voor zijn werk over de zee. Hij kreeg ook 2x de Staatsprijs voor Poëzie. Hij was een schrijver met een ironische ondertoon. Waarschijnlijk eigen aan die familienaam. Net als hun schrijvende naamgenoot, communiceren de bedrijfsleiders met een ondertoon van ironie, sarcasme en cynisme in hun woordkeuze en zinnen. Enfin, ze hebben voor de zoveelste keer mijn dag vergalt. Ik kan mijn zinnen op niets anders zetten dan op een kapotte regenpijp, ik hou het na 346 woorden voor bekeken. Tot morgen
Een niet alledaags citaat van de dag, dat me toch even deed nadenken: "Heb jij geen vermoeide voeten? Je loopt de hele tijd rond in mijn gedachten!". Dat is eigenlijk geen verkeerde vraag en kan aan veel personen gesteld worden die dagelijks door mijn hoofd wandelen. Soms denk ik uren aan één persoon en soms passeert de een na de andere de revue, afhankelijk van wat ik doe of waar ik mee bezig ben. Ik denk aan mijn compagnon die me vergezelde naar musea en de bezoeken aan iconische gebouwen, toen ik over de Halletoren, Het Chinese Paviljoen, De Japanse Toren in Brussel las. Ze staan te verkommeren in een mooi park. De KMKG, Koninklijke Musea voor Kunst en geschiedenis, wil ervan af. Wie stapt nog wat af in mijn koppeke deze morgen? Kunstenaar Wim Delvoye, renner Sam Bennet, acteur Peter Bulcaen, cabaretier Wouter Deprez, schrijver Gaston Durnez (1928-22019), mode-icoon Ghislaine Nuytten (1954-2022) en politicus Yves Leterme zijn ook op wandel in mijn hoofd. Waarom? Simpel, ze zijn allen geboren in de tabakstad Wervik, aan de Leie. En hoe kom ik daar weer aan? Wel, op deze dag in 1492, noteert Christoffel Columbus (1451-1506) en zijn metgezel, over een curieus gebruik bij de Indianen, Cubanen: "Ze gebruiken gedroogde kruiden, verpakt in een gedroogd blad in de vorm van een papieren voetzoeker zoals de jongens gebruiken op Pinksteren. Ze worden aangestoken aan het ene uiteinde, ze zuigen aan het andere uiteinde en ademen de rook in. Vervolgens zeggen ze dat ze geen vermoeidheid meer voelen". Natuurlijk gaan de zeebonken dat goedje uitproberen en vervolgens invoeren naar Europa en terugbrengen naar Midden en Noord Amerika. De eerste plantage komt er in 1573 in Duitsland. De plant en dus het gebruik begint aan zijn veroveringstocht omwille van zijn geneeskrachtige eigenschappen want wel 36 gezondheidsproblemen o.a. migraine, konden ermee opgelost worden, volgens de toendertijdse geneesheren. Eerst was tabak bestemd voor de elite en hun pijpen, later werd het voor iedereen mogelijk het aan te schaffen en wel onder de vorm van pruim-en snuiftabak. En toen kwamen er plantages in Wervik. Sinds 1650 teelt men er tabaksbladen. Nu is de industrie van de tabak en sigaretten erg geslonken door het fel verminderde inlands verbruik. De Wervikse Toebak wordt nog enkel gebruikt voor 'pijprokers' en 'zelfrollers' maar heeft nog steeds 90% van de Belgische tabaksteelt op zijn grondgebied. En zo was ik dus in Wervik aan de Leie en de Franse grens gekomen met ooit al die beroemde uitgezwermde inwoners. En heel misschien wordt in dit kleine stadje wel de 8 miljardse inwoner van de wereld geboren. De VN besliste dat we op deze dag zouden blijven herdenken: de geboortedag van de 8 miljardse mens.
Ik heb nog een mooi gezegde van een Tibetaanse geestelijke, Chögyam Trungpa (1939-1987): "ons hart reageert diep als het iemands verdriet, vreugde en angst ziet". Tot morgen
Na een warm weekend is het wakker worden in de vrieskou. Terug op mijn eentje om het mooie weer te maken, al is dat niet eenvoudig. Ik krijg wel wat hondenwarmte maar dat is toch enigszins anders dan de kinderliefde. Niettegenstaande er het zo geprezen hoge drukgebied zich in onze contreien bevindt, is nevel en mist van de partij. Kan ook niet anders, zeggen onze weermannen, de zon blijft te dicht bij de horizon om met haar stralen door de dauw en vochtdruppels te priemen en op te lossen. En nadat "De rook rond je hoofd is verdwenen" zoals Boudewijn De Groot in 1968 zong, probeerde ik mee te zingen met The J. Geils Band en hun "Centerfold", maar ik heb gewoonweg de maat met mijn vingers mee getrommeld en mijn schorre stem en pijnlijke keel wat rust gegund. Niet moeilijk na 3 dagen babbelen, kwetteren, tateren en tetteren. Maar deze week zal er weer wat meer muziek beluisterd worden dan woorden gelezen. Eerst en vooral heb ik weer eens mijn playlist aangezet terwijl ik aan het typen ben. Mijn eerste song is Queen & George Michael (1963-2016) met het mooie "Somebody to love" en het tweede nummer is Benny Neyman (1951-2008) met "Waarom fluister ik je naam nog?". Niet zonder reden dat ik ernaar luister want The Boss, alias van Bruce Springsteen, heeft een nieuw album op de markt gebracht met de titel: "Only the strong survive". Niet alleen ik dus, maar hij en zijn grandioos repertoire. Waarom ik het lied van Benny beluisterde? De titel van een van die songs op de nieuwe cd is: "Now I remember my first love affair". En aan mijn eerste 'love' affaire wil ik wel eens terugdenken. Al was het eerst meer een puberaal dwepen met een Karl, daarna wat intenser denken aan een Marc, en vervolgens verliefdheid op een Georges, een Herman. "As times goes by" zong Dooley Wilson (1886-1953) in de filmklassieker "Casablanca", kwam ik ook mijn volwassen liefde tegen voor een Dirk. Maar al de namen van die verliefdheden blijven af en toe wel eens in mijn hoofdje terugkomen. Er komt niet alleen nieuwe muziek van Bruce maar Queen brengt op 18 november ook zijn nieuwe boxset "The Miracle Collector's Edition" op de markt met gerecupereerde pareltjes van Freddie zoals "Face it Alone". Wel, ik moet het ook alleen zien te rooien en met mij zovele andere alleenstaanden. Muziekteksten kunnen dikwijls beter verwoorden hoe mijn stemming, humeur en gevoel is. Ik ben dan blij dat iemand dat op muziek kan zetten, er een mooie melodie kan op plakken. La tristesse een luchthartigheid geven en weer verder gaan om mijn toegemeten tijd positief door te brengen. Af en toe wel een dipje dat ik probeer met mijn playlist op te vangen. Daar staan momenteel al 286 nummers op, goed voor 17u 13 m, met alleen maar liedjes en songs die ik graag hoor. Dat is een dikke pleister op mijn hart tot er weer getetterd en gebabbeld kan worden in de volgende vakantie. Tot morgen
