Een zondag zijn naam waardig. De zon is van de partij!. Ik heb mijn resterende sudoku's opgelost in de krant en mijn woordle's uitdagingen gevonden. Iedere dag een zoektocht naar 5 en 6 letterwoorden. Het is zoeken en speuren zoals Sherlock Holmes, de fictieve pijprokende en coke-snuivende speurder van Sir Arthur Conan Doyle (1859-1930). Tijdens zijn studie voor arts, leerde hij dat observatie en deductie het belangrijkste was in zijn beroep, en zijn uitgevonden speurder was dezelfde mening toegedaan. Zijn literaire creatie resideerde, samen met vriend-speurder Dr Watson, in Bakerstreet 221B London, alwaar heden ten dage verschillende toeristische uitstappen en zoektochten, naar toe gaan. Een heel nieuw soort detectieve werd in zijn boeken beschreven en was enorm succesvol. Sir Arthur en Sherlock pasten in de verhalen, zijn citaat toe: zodra je het onmogelijke elimineert, moet alles wat overblijft, hoe onwaarschijnlijk ook, de waarheid zijn. Vandaag is er nog zo'n literaire grootheid te herdenken: Victor Hugo (1802-1885). Staatsman, dichter, schrijver, essayist, die een tijd als banneling in Brussel verbleef. Auteur van literaire kleppers als "Les Misérables" en "De klokkenluider van de Notre-Dame". Heeft natuurlijk ook verschillende gevleugelde spreuken neergepend zoals "muziek drukt uit wat niet gezegd kan worden, maar waarover niet gezwegen kan worden" en "elke Europese oorlog is een burgeroorlog!" en passend op de 7e dag van de week: "De waarheid is als de zon. Ze laat alles zien en laat zichzelf niet bekijken.". De laatste literaire grootheid die vandaag in de belangstelling staat is dichter Herman de Coninck (1944-1997). In Mechelen, Antwerpen en misschien ook aan de tegel in Lisabon, zullen er wel herdenkingen zijn. Familie, vrienden en ex-collega's zullen spreekbeurten en voordrachten, die zijn proza en poëzie belichten, voordragen. De mooie titel van het boek die zijn interviews bundelde die hij samen met Piet Piryns had met alle belangrijke mensen van toen, wil ik jullie niet onthouden: "Woe is woe in de Nedderlens". Vandaag hou ik het, zoals bij de rest van de vorige schrijvers bij wat citaten van de dichter. "Ik heb altijd gedacht dat dàt een beroep was: urineleider", "Als het grote geluk dan toch onhaalbaar blijkt, moet je zoveel mogelijk kleine gelukjes sparen", "als je nieuws lang genoeg laat verjaren, wordt het wel een primeur" en als laatste "Dit is het leukste wat je met een mening kunt doen: verschillen!". Genoeg over schrijvers, als afsluiter wat muziek. Stéphanie Huang heeft zich geplaatst bij de laatste 12 cellisten van het Koningin Elisabeth Concour. Hopelijk wint ze de 1e prijs en dat zou een primeur zijn. En dan wil ik wel eens een vergeten troubadour, kleinkunstenaar en gitarist vernoemen. Veertig jaar geleden overleed Jan Pluimège (1955-1982). Met liedjes als "Vrienden van het laatste glas", "Standbeeld" en zeker "Marijke" zijn onvergetelijk voor mij. Hij had nog een schat aan liedjes in zijn schuif liggen en zijn door anderen in 1983, in een postume hulde, op CD uitgebracht. Tot morgen
Al het stof is van de planten, struiken en bomen gewassen en binnenkort komt de tuinman de haag een prachtige vorm geven. Wat wil ik dan nog meer? Propere vensters! Die hebben het stof en het zand van al mijn groene elementen in de tuin opgevangen. Dat glas kuisen zal gebeuren de eerste werkdag van week 21. Het is mooi weer en dan kan ik buiten naar al dat frisse groen kijken en zijn schone ramen nog niet echt nodig. Maar de titel van mijn essay vandaag is 'goed nieuws' brengen op deze goed-nieuws dag. Ik begin zoals Frank de weerman, eerst het slechte nieuws. Een icoon van de Parijse toeristische dienst verdwijnt binnenkort van de Champs-Elyssées: het variététheater "Lido de Paris". Na 75 jaar dansen de Bluebell Girls niet meer in deze beroemde tent van nachtelijke dinnershows. De dansgroep werd opgericht door Margaret Kelly (1910-2004), wiens bijnaam Miss Bluebell was omwille van haar blauwe ogen. Zij stelde strenge eisen aan 'haar meisjes' de danseressen: ze moesten een klassieke dansopleiding hebben genoten maar omwille van hun lengte afgewezen zijn voor balletuitvoeringen, allen moesten de lengte van 1,8m hebben, en hun borstomtrek moest bij iedereen dezelfde zijn. Het bedrijf zat in slechte financiële papieren en de grote baas was geen liefhebber van de topless danseressen. Het zal nu een chique restaurant worden. Het goede nieuws is dat men naast het beklimmen van de Eiffeltoren toch ook nog een show kan meepikken in de 'Moulin Rouge'. Dat is nog altijd present met zijn sexy 'cancan' danseressen en zijn extravagante shows gebaseerd op circusacts. Daarenboven bevindt de 'molen' zich in de zogenaamde rosse buurt nl in het Quartier Pigalle, op de Boulevard Clichy en niet ver van Montmartre, het kunstenaarsdorp van Parijs. Zeker een toeristische aanrader en een bezoekje meer dan waard. Sinds 1889 is dat etablissement van vermaak hier aanwezig en inspireerde schilders zoals Toulouse-Lautrec (1864-1901), romans, documentaires en films zoals uit 2001 met Nicole Kidman. Een andere showtempel is de "Crazy Horse Saloon". Dat opende zijn deuren in 1951. Het is nog altijd een familiebedrijf dat gevestigd is op de Avenue Georges. Het is te bezoeken in de voormalige wijnkelders van het uitgestrekte gebouw Haussman. Hier is vooral cabaret met naakte danseressen, goochelaars, jongleurs en mimespelers te zien. Parijs biedt nog genoeg vertier naast het chique "Lido de Paris". Wie ziet er nog een bron van inkomsten verdwijnen, behalve de 157 van de 184 personeelsleden? Je raadt het nooit, de pluimenhandelaar!!. Cabaret en shows maken dankbaar gebruik van de 'plumassier' voor de hoofdtooi, op de heupen, voor de cancandansen enz. Meteen heb ik ook eens nagekeken welke gevleugelde vrienden hun pluimen moeten laten om de mensheid te bedekken en er waren er velen bij waar ik het nooit van gedacht had: haan, kip, fazanten, patrijzen, parelhoenders, struisvogels, pauwen, kalkoenen,... De ganzenveren dienden dus niet enkel voor te schrijven of om als plumeau voor stof af te nemen maar ook voor aan iemand zijn achterwerk te hangen. Tot morgen
Met een 'schone lei' begin ik weer de dag. Alles van gisteren is geschiedenis geworden, van vandaag is er nog niet veel geweten en voor morgen? Ik heb nog geen glazen bol die me de toekomst voorspelt en laat zien. Wel zegt Anous (docent aan de Hogeschool van Amsterdam) het volgende: "nu maken we 'toen' voor later". Ik vind dat een goede zin zoals er nog een paar uit haar pen gevloeid zijn: "té ver gaan heeft soms niets met afstand te maken" en nog "een tevreden mens kan reizen door zijn eigen huis" wat voor mij zeker waarheid bevat. Het fysiek ergens naar toe gaan en elders verblijven, doe ik niet meer. Is dat beperkend en niets meer van de wereld weten of zien? Ik denk het niet. Het is niet omdat ik niet de oorlog meemaak dat ik me de ellende niet kan voorstellen, het is niet omdat ik de hongersnood niet meemaak dat ik niet weet wat honger is. Kunst en cultuur kan ik thuis in de beste omstandigheden beleven. Ik wil me niet meer in het verkeer en transport van de ene stad naar het andere land begeven. Alles dagen of maanden voordien plannen om toegang te krijgen tot expositie of muziekuitvoering. Ik heb gelukkig goeie vrienden die alles gaan bekijken en voldoende info geven alsof ik er zelf bij was. En La Mediterranée niet zien? De Noordzee is duizend keer mooier en rijker aan kleurschakeringen en voor het azuurblauw kijk ik wel naar de hemel. Zelfs zijn er, als ik chance heb en het snikheet is, hier 'anous' of 'noddy's' (eigenlijk zijn het tropische zeevogels, familie van onze meeuwen) waar te nemen. Hun naam is niet erg vleiend en betekent, zeker als men de 'stolidus' bedoeld, dubbel dom, lomp, gebrek aan sluwheid. Onoplettend zijn ze, want hun nesten planten ze zo maar op de stranden neer, zonder rekening te houden met gevaren zoals de aanwezigheid van mensen en dieren die een vogel en eieren op hun menu hebben staan. Ik heb vandaag 'Anous' en 'anous' leren kennen en beiden zijn zeer interessante wezens. Interessanter zijn de bijen. Vandaag mag ik die zeker niet vergeten vernoemen op deze Werelddag van de Bijen, de grote bestuivers. Iedereen heeft ze nodig en zeker 'ik'. Ik wil één aardbei kunnen plukken van een biezondere variëteit, een plant met rode aardbeibloemekes. Ik laat wel weten hoe die vrucht smaakt. Vermeldenswaardig is de Wereld Metrologiedag. Sinds de 'Meterconventie' in 1875 door 17 landen werd ondertekend is er een basis van internationale samenwerking opgestart en de uniformiteit van alle maten en gewichten vastgelegd. Bv de 'meter' is een 'meter' en die heeft dezelfde lengte overal ter wereld. Vandaag werd ook het overlijden van Vangelis alias Evanghelos Odyssseas Papathanasiou (1943-2022) wereldkundig gemaakt. Zijn bekendste composities werden opgesomd maar ik hoor graag een liedje van zijn progressieve Griekse rockband 'Aphrodite's Child' (1967-1972) met oa Demis Roussos (1946-2015): Rain and Tears. By the way, het is aan het regenen maar daar plens ik geen tranen voor. Tot morgen
Lange tijd geleden heb ik me ingeschreven bij 'Stormschade Vlaanderen'. Een handige app die me altijd bijtijds verwittigt als er zwaar weer zit aan te komen. Code geel is nog niet het slechtste weer dat op komst is, maar voorzichtigheid wordt geboden. Deze keer vooral voor onweer met hevige windstoten en felle regenbuien. De waarschuwing geldt van deze ochtend 5u tot 19u. Tot hiertoe nog niks gevoeld of gezien, maar wat niet is kan nog altijd komen. Natuurlijk zit ik niet op hagelbuien te wachten, maar een beetje hemelwater zou welkom zijn in mijn tuintje. 'Maai mei niet' is de slogan die ook dit jaar gelanceerd werd en waar ik aan meedoe. Mijn gras is goed opgeschoten en daartussen zijn er boterbloemekes gekomen en madeliefjes. Best wel mooie wilde bloemen. Maar daartussen staan ook de paardenbloemen, die wel niet lelijk zijn maar moeilijk in toom te houden door hun pluizige zaadjes die overal naartoe zweven. Daarom is dat niet echt een geliefde wilde plant. En als ik dan eens op mijn stoeltje zit 's morgens, zie ik dat de eksters en de duiven nesten in de Japanse kerselaars. Ieder in zijn boom met af en toe een gevecht in regel als ze mekaar in de weg vliegen. Er is altijd wat te beleven in een tuin. Ik heb nu ook weer een verblindend mooie witte hond, mooi gekapt en gewassen. Zo fier als een gieter, eigenlijk bijna gelijk een pauw, holt hij over zijn zelf geschapen patattenveld. Nog een dagje en het zal weer een licht grijze hond zijn, want door de droogte zweeft het zand in de lucht bij iedere beweging die hij maakt. Tijdens zijn kapbeurt heb ik weer eens de boekenwinkel opgezocht. De laatste nieuwe Nicci French heb ik meegebracht maar ook eens roddelboeken over het Britse koningshuis. Ik had niet echt goesting om hoogstaande literatuur mee te brengen. En ja, ik luister graag naar de gezapige taal van Lia van Bekhoven en dus hoop ik maar dat haar boek "Klein-Brittannië" even leutig zal zijn om te lezen dan haar verslaggeving over de Britse politiek en haar wedervaren in het land van de Queen en andere royals. Ook een boek van Tina Brown "The Palace Papers". Allebei, hoop ik, met smeuïge weetjes die ik nog niet gehoord heb. Maar eerst is het poetsdag met hulp en dan pas genieten van mijn nieuwste aanwinsten. Tot morgen
"Hoop is een voorschot op toekomstig geluk" dat zei en schreef Antoine de Rivarol (1753-1801). Op deze 'Verantwoordingsdag' moet ik natuurlijk geen verantwoording afleggen over mijn zinnen en inhoud van mijn blog. Maar ik wil me absoluut niet slimmer voordoen dan ik ben en al die spreuken, gezegden of slimme zinnen van filosofen, denkers, sprekers of van eender wie die af en toe een boude zin kan fabriceren, komen me zo maar toegestuurd. Ik maak er dus regelmatig en gretig gebruik van als ik denk "dat is slim gezien". Het is ook 'Wereldplantdag' gekend als 'Fascination of Plants Day'. Alles moet in het Engels bekend gemaakt worden als men een beetje gewicht in de schaal wil hebben. Over bloemekes en plantjes heb ik al dikwijls geschreven. In mijn tuin zijn ze nu een beetje aan het bekomen en drinken gulzig de 10 druppels die deze nacht uit de hemel zijn gevallen. Het zal hier aan zee ook niet meer zo warm worden als de voorbije dagen het geval was. Gelukkig maar, want ik lees dat binnenkort water verspillen om de zomerbloeiers van vocht te voorzien, uit den boze zal zijn. Dat ik mijn grassprieten geen water mag geven kan ik opbrengen, maar het zou spijtig zijn dat ik al mijn bloemen moet laten verdorren. Maar ja, vocht voor mens en dier is toch belangrijker dan een kleurrijk boeket. Ik kan het ook niet nalaten om af en toe eens een heilige te vernoemen met een biezondere naam of geschiedenis. Venantius van Camerino, † 18 mei 251 nC. Geschiedkundig is er van deze martelaar niets geweten. Zeker is wel dat zijn verering begonnen is in de 5e E. Ondertussen is hij wel weer gedegradeerd tot derderangsheilige. En als je nu kijkt naar zijn naam, is dat een afgeleide van het Latijnse, Italiaanse, Franse, Spaanse, venire = komen. Kom, kom, kom, zal men geroepen hebben op deze 15 jarige jongeling om hem uit de handen van zijn beulen te houden. Maar stijfkoppig als de jeugd is en dat die potdoof zijn voor goede raad, heeft hij dat met de dood moeten bekopen. Awel, nu is het een Sint die men aanroept als men oorpijn heeft of niet goed meer hoort, of als er iemand is die niet goed meer luistert. Ik heb geleerd dat men al de heiligen mag men aanroepen voor alle gebreken, bij alle levende wezens. Vandaag richt ik een schietgebedje, met de nadruk op 'schiet', tot hem voor mijn hond. Dat hij uiteindelijk eens goed zou luisteren en direct zou komen als ik hem roep. Het is weer een big day voor hem, naar de kapper. Het liefst verstopt hij zich en probeert zich onzichtbaar te maken en is doof voor alle argumenten die ik aanhaal, zoals, hoe fris hij het wel niet zal hebben met zijn coupe brosse. Maar ik kijk uit naar die 2 uurtjes 'doggy-sit' want ondertussen ga ik een lekkere klets met een heerlijke jatteke kaffe doen, met mijn naamgenote. Tot morgen
Ik ontdek dat mijn blog meer en meer een tijdsdocument is voor mij. Een dagboek waarin ik kan neuzen en eens een terugblik kan werpen op hetgeen me de voorgaande jaren op deze dag was opgevallen aan gebeurtenissen (groot of klein), aan personen (VIP's of gewone mensen), aan het weer ( warm of koud). Zo was er in 2020 belangstelling voor de 'genderidentiteit' en in 2021 was het koud, kil, nat en had ik de verwarming aangezet. Vandaag noteer ik ook zoiets waar ik volgend jaar met een glimlach aan wil terugdenken. Een Antwerpse dialectversie, met gebruikmaking van de allerlaatste 'hip hop' en populaire woorden, van het 'Onze Vader'. Want naast een 'Weesgegroetje' is het 'Onze Vader' een populair gebed binnen de christelijke gemeenschap. Echter niet meer voor onze jongeren. Het is oubollig en niet cool genoeg om dit gebed op te dreunen. Deze versie komt van 'Choo-Choo', een communicatiebureau van 25 studenten van de Belgian Advertising School. Pastoor Bart Paepen waagde het in zijn zondagse dienst op te nemen ter vervanging van de oeroude woorden. "Onze Bro, stallerend in de hoogte. U bent bae. Uw wereld is lit, Uw wil geschiede, no cap. Op aarde als in the sky. Gun ons goeie chap, hebben ff geen floes. We hebben altijd je back bro. We spelen niet, gewoon vibes man. Ewa...man". Ik bewonder de pastoor dat hij dit gebed voorlas aan de kerkgemeenschap al had hij wel enige moeite om het allemaal correct uit te spreken. Maar het was een gigantisch succes. Hier de verklaringen voor mijn leeftijdsgenoten: (1) broer; (2) rondhangend; (3) before anything else, voor alle andere, mijn liefste; (4) erg leuk, gezellig; (5) to cap = liegen, no cap = niet gelogen; (6) chappen = eten, dus 'lekker eten; (7) geld; (8) we staan altijd achter je; (9) een goede sfeer; (10) een begroeting als afsluiter.
Na de populaire liedjes komt nu het klassieke repertoire aan bod, de "Koningin Elisabethwedstrijd". Voor de tweede keer 'cello' in dit vermaarde concours. In de namiddag kan ik tijdens mijn uurtje niksen, rust, siësta, dutje of een uiltje vangen, genieten van wat prachtige muziek. Het is dikwijls niet alleen luisteren maar ook de muzikant gadeslaan. Bij de orkestleden zie je nooit een mimiek van verrukking, vreugde of andere emoties verschijnen op hun tronie ondanks dezelfde partituur die ze moeten spelen als de solisten. Gisteren was er bij de solist zo'n mimiek van pijn waar te nemen dat ik bijna compassie kreeg. Natuurlijk doen die snaren pijn aan je vingers als je er een uur mee bezig zijt, natuurlijk krijg je een stijve arm om die strijkstok over en weer te bewegen en natuurlijk is het niet plezant om meer dan een uur dat instrument tussen je benen op zijn plaats te houden. Maar waarom dan die uitdrukking van vervoering, van euforie. Misschien brengt de pijn van het spelen hen in 'extase' zoals je soms op die heiligenprentjes en heligenbeeldjes kan waarnemen, een hoofd omringd met een nimbus, ogen ter hemelen gericht in vurige aanbidding en dat alles door de pijn van vingers, handen, armen en benen. Hopelijk is het een comfortabele stoel, anders speelt de rug hen ook nog eens parten. Tot morgen
Ik ben vroeg opgestaan op deze eerste dag van week 20, want ik wilde het natuurfenomeen van de 'bloedmaan', als de aarde tussen zon en maan gaat staan, voor geen geld missen. Maar ik had het kunnen denken dat er iets fouts zou lopen. De 6 Arme Claren Coletienen van het Monasterium Bethlehem verhuizen, na 600 jaar in Gent te verblijven, naar Lokeren. De sukkels gaan hun collega's, de Zusters van de kloostergemeenschap van de Heilige Engelen, vervoegen. De reden is niet ver te zoeken, de nonnekes zijn allemaal te oud en kunnen hun pand niet meer onderhouden omdat ze nu zelf moeten onderhouden worden, gezien hun leeftijd. Vandaar dat die lieve dames geen eieren meer nodig hadden en bijgevolg heb ik hun er geen bezorgd. Er werd wel gebeden door de zusters maar dus niet voor een wolkenloze 16e mei. Zeker om 6u52 zou er geen vuiltje aan de lucht mogen te bespeuren zijn, een belangrijk moment voor mij, maanliefhebber. Er zou een echte volledige maansverduistering te zien zijn in ons land. De eclips gebeurde wel, evenwel zonder dat ik de 'blozende maan' kon aanschouwen. Helaas, de natuur dirigeert men niet. Er was alleen maar 'grijs' te bespeuren en zelfs geen glimp van de 2 planeten, zon en maan, te zien. Nu is het wachten geblazen tot 7 september 2025 om een 'bloedmaan' te kunnen aanschouwen. Ik kan weeral uitkijken naar de toekomst! Voor de rest heb ik niet veel te melden. Het zal een rustige aangename dag worden en zeker de bloemen en de planten zullen genieten van de iets frissere temperatuur die toch, nu al, 18°C is. Gisteren vielen mijn jonge bloemekes slap van de warmte. Ze kunnen nu wat recuperen en ik ook, om van woeffie nog niet te spreken. Tot morgen
