Ik heb gisteren in een ouderwetse film gespeeld: Singing and Dancing in the Rain. Meer geneuried dan gezongen, dansen in de plassen met paraplu, zoals gezien in de prent uit 1952. Niet zo elegant als Gene Kelly (1912-1996) destijds, maar op mijn leeftijd liep hij al met een stok en ik niet. Ik moet in alle hondenweer buiten met mijn woefie en dan voorzie ik me toch liever ook wat van amusement. Zo is er dan een teldag van het telweekend voorbij gegaan zonder dat ik één vogel bespeurd heb. Misschien dat ze vandaag naar hun gevulde kokosnoot komen en ik toch een paar examplaren kan spotten. Niet alleen een telweekend maar ook 'Wereldmelaatsendag' en dit sinds 1954. The Beatles zongen vanmorgen wel "All you need is love"(1967) maar daar genezen de melaatsen niet van. De zieken hebben, ook vandaag nog, mensen nodig zoals Pater Jozef 'Damiaan' De Veuster(1840-1889). Hij ging naar Molokaï om de paria's van de maatschappij te verzorgen in de leprozerie, tot hij zelf bezweek aan de ziekte. Hij werd in 2005,met recht en reden verkozen tot 'Grootste Belg' samen met Jacques Brel. Ik heb bewondering voor de mensen die de speciale zorgen voor deze patiënten op zich nemen en zich ten dienste stellen voor de strijd tegen lepra.
Al een paar zondagen zijn de grote verleiders/sters, twee pagina's in de weekendkrant waard. Dit keer Catharina De Grote van Rusland (1729-1796). Het was een rondborstige vrouw zoals Pieter-Paul ze graag schilderde. De Duitse Sophie werd Russin door haar huwelijk met de toekomstige tsaar, neef van de heersende tsarina. Ze werd Catharina, nadat ze zich had omgeschoold naar het Russisch-Orthodoxe geloof. Peter III heerste maar 7 maanden. Na een paar foute beslissingen werd hij afgezet ten gunste van zijn vrouw. Een week later werd hij ook vermoord. Door haar inzicht in politiek, haar visie, haar vriendjespolitiek, en gesteund door leger, adel en andere beleidsmakers, begon ze als 'Verlicht Despote' haar 34 jarige carrière als tsarina. Ze correspondeerde met filosofen, zorgde voor opleidingsmogelijkheden bij kinderen en bracht een verplichte pokkenvaccinatie in het land. Ze bedacht voor zichzelf de familienaam 'De Grote'. Hoe kwam ze als buitenlandse aan al die steun? Door haar 'bedpolitiek', het goed kiezen van haar favorieten. Eens wandelen gestuurd, beloonde ze hen rijkelijk. De 'Messalina* van de Newa' vernoemde in haar memoires een 12 tal edelen. Men schat het aantal 'toyboys' rond de 22. Want één ding hadden ze gemeen: jonger zijn dan Catharina. Ze beschikte over een onverzadigbaar libido. Voor het eerst hoorde ik ook een fenomeen vernoemen: seriële monogamie, telkens één lover voor een tijdje en geen ander tussendoortje. Ze had in haar paleis een erothisch kabinet laten installeren met muren van kostbaar barnsteen, meubelen versierd met falussen en vagina's, pornografische schilderijen en beeldhouwwerken. Na W.O.II is van die rijke, obscure kamer niets meer teruggevonden. Een grandioze tv-serie is 'Catharina The Great'. Die belicht de periode van aankomst in Rusland tot de dag dat ze de macht grijpt. Russich gesproken maar toch warm aanbevolen omwille van de Nederlandse ondertiteling.
*Messalina, was de 3e vrouw van keizer Claudius (10vC-54) en gekend voor haar zedeloosheid
Een gedicht is een huis. Men moet erin kunnen wonen. En om geriefelijk te zijn moet het een kelder, een zolder en vele diepe kasten voor onze herinneringen hebben. Citaat van Jan Greshoff (1888-1971). En veelal doet de radio een schuifje open door muziekjes ten gehore te brengen die in mijn verste of nabije herinneringen zitten. "Yesterday" van The Beatles, opgenomen in 1965. Vandaag eens van onder het stof gehaald omdat op deze dag in 1969, het laatste publieke optreden was van deze groep. Ik hoorde ook "Le Métèque" uit 1969. Een weemoedig, prachtig lied van Georges Moustaki (1934-2013). Het is de Franse scheldnaam voor immigranten met een zuidelijk mediterraan uiterlijk. Hij beschrijft zichzelf hierin als een 'Joodse zwerver' een 'Griekse schaapherder'. Hij was een echte polyglot en zong zijn songs in het Grieks, Italiaans, Frans, Engels, Spaans, Hebreeuws en Jiddish. Ik was blij om het lied eens terug te horen, maar la tristesse die er naar voren komt, mag niet overslaan op mijn gemoed. Ik moet aan iets anders denken. Zeker geen lijkrede of zilte tranen voor katoenen doekjes. Ieder jaar werd er gezocht naar de mooiste zakdoek om cadeau te geven. Een geschenk dat iedereen verfoeide maar noodzakelijk was. De zakdoekdoosjes met mooi versierde katoenen doekjes verhuizen nu naar Bokrijk en komen ook niet meer voor in de 'indexkorf'. In zekere zin is het echt wel een luxe geworden dat ik geen zakdoeken meer hoef te strijken. Iedereen had iedere dag een vers gesteven zakdoek nodig voor de snotneuzen en de niesbuien op te vangen, de tranen te drogen, bloedneuzen te stelpen. Er was een verschil tussen de doek voor in de week en de zondagse. Het is een antiquiteit geworden en vervangen door papieren snotdoeken. En nu is er nood aan veel bomen om al de tranen in dit tranendal op te vangen en te deppen.
Niemand herinnert zich het jaar 1889 nog. Er is geen weet van een Metusalem* die het heeft meegemaakt. Maar op 30 januari voltrok zich in het jachtslot Mayerling nabij Alland in Oostenrijk een drama, bepalend voor de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie. De toen 30 jarige Rudolf, enige zoon van de keizer, aartshertog, kroonprins, schoonzoon van Leopold II, echtgenoot van de Belgische prinses Stefanie (1864-1945), vader van een 5 jarig meisje Erszi (1883-1963) vermoordde zijn 17 jarige minnares Barones Maria von Vetsera en pleegde daarna zelfmoord. Paniek aan het Oostenrijkse Hof om deze schande. Vliegensvlug werden de twee apart verwijderd uit het slot. Rudolf officieel in een lijkenwagen vervoerd, Maria rechtop zittend en gesteund door twee lijfwachten weggebracht in een koets. Maar het schandaal kon niet vermeden worden. Allerhande theoriën werden gespuid met een overvloed aan boeken als gevolg. Over complotten, zijn ideeën, zijn vrienden, zijn ziektes, zijn psyche. De bekendste film over zijn leven is uit 1968, "Mayerling" met Omar Sharif** en Catherine Deneuve.
*Metusalem: werd volgens de Hebreeuwse Bijbel 969 jaar. Was een voorvader van Noach, die van de Ark **Omar Sharif (1932-2015) ook een echte polyglot. Sprak Arabisch, Grieks, Frans en Engels. Bekend van films als Lawrence of Arabia (1962), Dr Zhivago (1965), Funny Girl (1968) allemaal films die de moeite zijn. Later bekend als bridgespeler.
Na een ontzettend vermoeiende voormiddag had ik echt nood aan een serieuze siësta. Maar ik ben wel met de mooiste jongen van de straat naar huis gekomen. Mijn hondje is gecoiffeerd! Het mooiste witte reutje heb ik mee naar huis gekregen. Na het ballenspel zijn de poten wel weeral terug zwart. Zo'n witte pels blijft maar eventjes wit bij mijn manneke. Ik dacht, ik kijk eens in het woordenboek wat 'gecoiffeerd' juist betekent en wat zie ik daar staan? Verklaring: zéér gevleid en als tweede betekenis, 'gekapt'. In Nederland geven ze toch wel rare explicaties voor een 'coiffure'. En 'gekapt' is vlees dat door een molen is gehaald, in Holland ook wel eens 'haché' genoemd. Onze Noorderburen gebruiken bij voorkeur Franse woorden maar zonder accenten, daarom is het daar 'hachee'. Dit alles om maar te zeggen dat mijn hond naar de kapper is geweest, terug uit zijn ogen kan zien, zijn pluimpjes uit zijn oren zijn gehaald zodat hij me beter kan horen. Dat is natuurlijk afwachten hoeveel goesting hij heeft om naar mij te luisteren. Tijdens de tijd dat hij in het gareel hangt omgeknipt te worden heb ik zo'n 2u om langs de winkels te kuieren en etalages te bekijken. Omdat ik ooit eens een erudiete blogschrijfster (zie 27/01) wil worden, was de boekhandel mijn uitverkoren doel. Eens tijd nemen om rond te neuzen, veel papier opsnuiven, boeken betasten, bladeren en al eens een zinnetje lezen. Ik heb gekozen voor een filosoof, Ignaas Devisch en zijn 'Vuur'. Verder heb ik ook de dvd's van 'The Crown' meegebracht. Veel films kijken was er ook bij om gesofisticeerd voor de dag te komen. Dank zij 'Iedereen Beroemd' op teevee kan ik mijn internet cultuur ook wat opvijzelen. Als afsluiter, i.p.v. HUH!, is er het spelletje 'klikipedia' gekomen. Met het minste aantal klikken op het toetsenbord van woord A naar B geraken. Gisteren was er het woord 'epibreren' dat naar 'okselhaar' moest geraken, 7 klikken waren er nodig. Ik probeer dat nadien na te doen. Een leuke game! Opgelet, dat is geen 'kliekipedia. Daar zijn recepten te vinden om met restjes, kliekjes van andere maaltijden, nieuwe lekkere gerechten te creëren. Nooit te oud om te leren, awel dat is zo. Wat heeft de dag gebracht? Eén die naar de kapper kon gaan om een mooi kapsel te krijgen, zei mijn dochter, en gelijk heeft ze. De mensen zijn nog lang niet van hun overtollige haren verlost en blijven misschien net zo jong als moeder Gothel in het sprookje van Rapunzel met de meterslange haren. Zij moest de haren van het meisje regelmatig kammen om een jeugdig uitzicht te behouden. Wat ik wil zeggen: dat we met z'n allen nog even moeten wachten vooraleer er de schaar kan ingezet worden. Tot dan is het flower power beweging en hippietijd. We kunnen weer samen zingen met Scott McKenzie (1939-2012): be sure to wear some flowers in your hair...
'Samen, al t' hope' is het thema dit jaar. Poëzie moet mensen samen brengen, ons 'dichter' bij elkaar laten komen. Figuurlijk dan want covid 19 steekt overal een stokje voor. Maar onnoemelijk veel gedichten in 't Vlaams, Nederlands, Frans, Engels en Duits heb ik moeten van buiten leren en declameren in de 12 jaren algemeen onderwijs, lager en middelbaar. Reken er ook maar de 3 kleuterklasjes bij met al de versje voor elke gelegenheid. Wat blijft ervan over? Eén gedicht: "Het Schrijverke" geschreven in 1857 van Guido Gezelle (1830-1899). "O, krinklende winklende waterding, Met zwart kabotsken aan, Wat zien ik toch geren uw kopke flink, Al schrijven op 't waterke gaan!..." Nooit te vergeten temeer daar Antoine Bauwens (1929-2009) er noten onder plaatste en Will Ferdy het ten gehore bracht in 1960. Een ode van een priester-dichter aan een klein prutske van een beestje, een zwarte waterkever. De leerkrachten probeerden van mij en alle leerlingen 'voordrachtskunstenaars' te maken. Met veel intonaties, met gevoel, beklemtoonde en onbeklemtoonde lettergrepen, moeten aantonen dat ik begreep waarover al het geschrevene ging. Ik ben geen poeet zoals Amanda Gorman. Het prachtige inauguratiegedicht, dat ze zelf schreef, bracht ze met de nodige flair, met gebaren die de woorden onderstreepten. Na de vertaling van Katelijne De Vuyst kon ik pas ten volle genieten van "The Hill we Climb": ....."Als het dag wordt zeggen we de nacht vaarwel, vurig en zonder vrees. De nieuwe dageraad breekt nu open, nu we hem bevrijden. Want het 'licht' blijft altijd schijnen. Als je de moed maar hebt, 'het' te zien. Als je de moed maar hebt 'het' te zijn". Ik ben spijtig genoeg geen dichter, een talent dat de Heer van Hierboven me ontzegt heeft. Ik moet mijn gevoelens, mijn wensen, mijn hoop, mijn liefde, in zinnen en woorden van een doodgewone doorlopende tekst proberen aan de man te brengen. Vandaag is er nog een 'dag van'. Ook onze 'privacy' geniet van een speciale dag. In 1981 werd er in Europa een 'dataprotectieverdrag' ondertekent. Sinds 2007, wil men op deze dag aandacht vragen voor de gegevens die worden verzameld van iedereen. We weten niet waar alles bewaard wordt, op welke servers en waar die zich bevinden. Onze privacy beschermen is een grote uitdaging, een challenge, geworden in de huidige maatschappij. Een 'Challenger' van het Nasa-Shuttle programma daarentegen, kreeg op deze dag in 1986, ongewild alle aandacht door het einde van hun opdracht. Zeven astronauten, waaronder de 37 jarige lerares Christa McAuliff, vertrok op ruimtemissie om niet meer terug te komen. Amper 73 seconden duurde hun reis naar de eeuwigheid. Een shuttle die in de ruimte werd gekatapulteerd met kapotte dichtingsringen. De ingenieurs op de grond waren op de hoogte van het euvel, maar niets kon de lancering van deze raket nog stilleggen. Teveel belangen waren er te verdedigen. Met wolkjes zoals een gewei keek de ganse wereld toe naar dit grootse fiasco. Mijn laatse woorden vandaag: Wolken wolken. De wolken. Witte wolken. Schaduwwolken. De zon verbergt de tranen van de wolken, in de wolken.
Ik kan het niet laten om liedjes te vernoemen die me al swingend wakker maken. Deze ochtend "Graceland" van Paul Simon. Dit album is al van 1986 maar het klinkt nog altijd even fris en up to date als toen. Vernieuwend was toen de song "Homeless" samen met Ladysmith Black Mambazzo, een Zuid-Afrikaans koor. Op verschillende liedjes van deze vinyl zijn ze trouwens nog te horen. Dat brengt ook de plaat 'Simon and Garfunkel' in herinnering met "Bridge over Troubled Waters" (1970). Hun relatie belandde spijtig genoeg ook in 'troebel water' en werd beëindigd in 1972. Reünie in 2003 voor een'Old Friends Tour' met verschillende live optredens tot 2010. Graceland, Memphis, Tennessee, is natuurlijk the mansion of The King, Elvis Presley (1935-1977). Tot zover de geschiedenis van deze uitzonderlijke plaat. Andere geschiedenis kwam ter sprake in kranten en op teevee. Een boek van Bart Van Loo " De Bourgondiërs" (2019) krijgt nu kritiek. Professoren, academici, droogstoppels van het universitaire midden, vinden dat het de geschiedenis vulgariseerd. Dat hij, door de soms humoristische taal, doorspekt met anekdotes, het ontstaan van 'De Lage Landen' in de 15e, in een verkeerd perspectief plaatst. Geen enkele leerkracht of prof heeft met zijn 'papers' en/of publicaties in 'ter zake doende' tijdschriften, interesse voor zijn vak weten te krijgen. Dit boek, met een oplage van meer dan 200.000 exemplaren, deed het wel. De schoolgaande jeugd haakt af voor de geschiedenislessen door de saaie opsomming van jaren en namen. Verhalen over veldslagen, hertogen, huwelijken, hervormingen, kunstenaars brengt deze 'erudiete auteur' op een meeslepende manier naar voor. Daar staat plots een woord dat ik nader moet onderzoeken: 1) wat is erudiet? 2) kan iedereen erudiet worden? Jazeker! Ik heb daarvoor een stappenprogramma gevonden dat interessant te noemen is. Stap 1) Heb interesse voor alles, kijk naar goede films, lees goede boeken, heb waardering voor kunst en cultuur, licht je in over de wereld, talen en politiek. 2) Kies een boekengenre, fantasie of romans. Lees het beste op dat gebied. Genoeg verslonden in dat genre, kies een ander. 3) Schrijf zelf, gedichtjes, proza, boekjes, probeer zelf iets te creëren whatever. 4) Kijk naar films, oude, hedendaagse, Vlaamse, Engelse of in andere talen. 5) Kijk teevee zoals naar Discovery, The History Chanel. 6) Verruim de muzikale horizon, muziek met of zonder tekst. 7) Speel videogames. 8) neem deel aan Internet cultuur. 9) Raak dieper geïnteresseerd in kunst. 10) Leer nieuwe talen. 11) Reizen. 12) Veel hobby's, bv babbelen en wandelen. 13) Bezoek plaatsen waar je op een leuke manier dingen kan leren zoals musea, dierentuinen. 14) Herinner alle vakken die je ooit op school geleerd hebt en welke wijsheid die uren hebben bijgebracht. 15) Leer en weet een beetje meer over andere culturen. 16) Eet nieuwe voedingsmiddelen met open geest en enthousiasme en vooral het Indiaas eten! Wat zeggen die regeltjes? Dat Wikipedia onmisbaar is, veel tijd hebben, dat sommige activiteiten een verslaving worden, niet snobistisch worden met je kennis, maar alles uit pure nieuwsgierigheid willen weten. Ben ik erudiet of ga ik dat worden? Nee, ik hou niet van videogames, internetgebeuren en Indiaas eten.
De zon heeft een 'halo' en dat is dus even anders dan ik die 'hallo' zeg. Een 'halo' komt er door de ijskristallen op grote hoogte, terwijl mijn 'hallo' een uiting is van een warme groet, recht uit mijn hart, aan mijn lezers. De 'halo' van de zon is een beetje gebaseerd op hetzelfde principe als de 'regenboog', maar die is van vloeibare waterdruppels gemaakt. Dat is dan ook duizendmaal mooier om naar te kijken dan die koude bleekscheet rond de zon vandaag. Maar ik wil niet negatief overkomen en ik zeg dus: de zon schijnt, zij het dat ze hier op aarde getemperd te zien is. Het is een dag dat heel wat componisten verkozen een 'première' te hebben voor de uitvoering van hun opera's. Het was koud genoeg buiten om volk naar binnen te lokken, om te luisteren naar hun hemelse klanken en woorden. In 1790 stak Mozart (1756-1791) van wal in de 'Opera van Wenen' met "Cosi fan Tutte" oftewel in het schoon Vlaams "De school van de Minnaars". Zò wordt dat oeuvre natuurlijk nooit aangekondigd, daarom doe ik dat maar eens. Nummer twee die ik vermeld is Richard Strauss (1864-1949). Geen familie van de walsenkoningen Johann sr (1804-1849) of Johann jr (1825-1899). De première van "Der Rosenkavalier" was in de 'Hofopera' van Dresden in het gezegende jaar 1911. De medeoprichter van de 'Salzburger Festspiele', Hugo von Hofmannsthal (1874-1929) ,schreef het libretto voor deze opera. Dan ook de minder gekende maar even groot componist Francis Poulenc (1899-1963). Hij was de zoon van een van de oprichters van pharmaciebedrijf Rhône-Poulenc, bedrijf dat vooral door het aids-vaccin naam verwierf. Maar terug naar Francis. Hij componeerde "Les Dialogues de Carmélites", een opera naar het toneelstuk van Georges Bernanos (1888-1948) en het boek van de duitse Barones Gertrude von Le Fort (1876-1971). In 1957 was de première in het 'Teatro alla Scala' in Milaan. Tot daar mijn muzikale begin van de dag met veel 'entre parenthèses'. Maar ik wil zo volledig mogelijk zijn en dan horen die daar bij. Het is ook een kwestie dat de lezers met veel info die ik geef, alles goed en gedetailleerd verder kunnen nalezen. Want eerlijk, er zitten echt wel mooie verhalen bij. Tot daar mijn verslag op deze dag van de 'douaniers'. Die mogen ook wel eens een pluim krijgen voor al hun werk onder de radar. Weer een berg werk erbij voor hen, nu er een eiland uit het Schengenakkoord stapt.
Een nieuwe werkweek begint, maar nog geen aanvang van de werkzaamheden te zien. Nog eventjes geduld hebben, nog altijd mijn schoonste deugd. Een kleine winterprik zal de oorzaak zijn van het uitstelgedrag van de dakmannen. Het wintert en ik voel dat aan mijn voeten. Dat zijn mijn barometers voor sneeuwlucht. De echte barometer voorspelt nochtans een hogedrukgebied. Mijn voeten zijn natuurlijk niet feilloos als het op weersvoorspellingen aankomt. Dan baseer ik me liever op de wetenschappelijke hulpmiddelen en de buienradar. Vandaag gelezen wat een remedie voor mijn wintervoeten zou moeten zijn: mijn steunpilaren wassen met water waarin een varken gekookt is!! Vies is dat niet, ik moet alleen dàt water zien te vinden en dat lijkt me tegenwoordig niet meer zo evident te zijn als in de Middeleeuwen. Eigenaardige gebruiken had men toen wel. Bij een epidemie stak men de schoenen in brand. Niet zozeer omdat die besmette grond betraden, maar wel om de geesten en demonen op een afstand te houden. Ik dacht eerst te lezen over een heilige 'Pipo de Clown' die voor zware voeten allerhande (waterzucht of in het verkeer) kon aanroepen worden maar, het is Sint Poppo van Deinze (978-1048). Soms lees ik niet grondig genoeg en denk te rap te weten wat er te lezen is.
Wanneer je altijd doet, wat je altijd deed, zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg. Aldus sprak Albert Einstein (1879-1955), een theoretisch natuurkundige. Waarom dan niet eens alles 'andersom' doen op deze dag van 'krek verkeerd' zijn? Iets geks doen, een andersom moment, een dag op zijn kop zetten! Ik kan mijn dag beginnen met een dessert (tiramisu) dan mijn hoofdschotel (patatjes, legummekes en wat varkens vlees dat juist gekookt is voor mijn voetbadje) en tenslotte mijn bouillonneke van een kiekske. Als laatste maaltijd mijn yoghurt met fruit en eventueel een sneke bruin brood. Of ik kan me bv 's morgens uitkleden en 's avonds aankleden? Misschien juist daarom dat de dakwerkers zijn gaan lopen en niet door de winterkoude! Ik ben bijgelovig en heb nochtans altijd een 'eikeltje' van de zwarte eik in mijn zak zitten. Dat zou me er 'immer' jong doen uitzien. Ook weeral iets dat ik niet moet geloven. Wat ik wel geloof van de bijgelovige zaken is de Aziatische wijsheid over het 'putje' of 'kuiltje' in de kin: als je dat hebt ben je een hartstochtelijk en gemoedelijk mens. Wel ik heb dat! Twee goede eigenschappen volgens de Aziaten en de derde is mijn 'geduld' hierboven al vernoemd. Tot de volgende
