Vraag van de dag: wie wordt wereldkampioen ballen sjotten en goalen binnen trappen? Zal ik een gok wagen? Louter en alleen door wat de natuur me deze morgen liet zien: de Franse vlag! Een blauw uitspansel, witte daken en rood aan de horizon. Zouden die natuurverschijnselen een juiste voorspelling zijn? Deze namiddag weet ik het al. Samen met miljoenen anderen zal ik voor het kleine scherm kijken naar een spel dat gespeeld wordt door mannen voor massa's geld en eigenlijk een kinderspel is en blijft. Binnen is dus de beste plek te noemen de rest van de dag. De weervoorspellingen zijn niet bijster goed voor de eerstvolgende uren. Het is nu -3°C en sneeuw arriveert binnenkort, zo is mij meegedeeld. Ondertussen is het hier wel berekoud! Nog even bibberen en dan zal dit jaar, de ergste kou weer geleden zijn. Ik heb daar geen spijt van. Het grote nieuws is echter dat "Suske en Wiske" verdwijnen als stripreeks in 'De Standaard' en dus ook in "Het Nieuwsblad". In augustus begon dus hun laatste verhaal in de krant: De Boze Boleet. Gedurende 77 jaar was het een dagelijkse rush op de krant 's morgens (door jong en oud) om als eerste de krant te kunnen openslaan om het vervolg van gisteren, het verhaal te zien en de tekstballonnekes te lezen. Hier in België was "Rikki en Wiske", later "Suske en Wiske" van Willy Vandersteen (1913-1990), de eerste die iedere dag zijn dagelijkse tekeningen met een verhaallijn, in de krant liet verschijnen. Later kwamen de verhalen van "Nero" van striptekenaar Marc Sleen (1922-2016) erbij, "Jommeke" van Jef Nijs (1927-2009) en ook Merho met "Kiekeboe". Het principe was: eerst het feuilleton in de krant, daarna het album. De directie van de krant gaf als reden voor het stoppen met publiceren van Sus en Wis: de kinderen leren geen boeken lezen door strips (wat men vroeger aangaf als pluspunt), een afweging van de kosten/baten, verminderde kwaliteit van verhalen. Daarenboven verschijnen er nu reeksen van de TV-series zoals de "Kampioenen" en andere soaps. Laat ons het zo zeggen: het sop was de kolen niet meer waard. En zo word er weer een hoofdstuk afgesloten. De vervolgverhalen in de literatuur begonnen met Charles Dickens (1812-1870), Victor Hugo (1802-1885) en bovengenoemde schrijvers werden vervangen door eerst de dagelijkse radioverhalen en nu de soaps op de kijkbuis. Dàt is 'evolutie'. Ik lees geen strips meer, mijn interesse en nieuwsgierigheid van iedere dag is weggelegd voor het bekijken van de cartoons van Marec. Zo ben ik ook altijd curieus naar de gast in "Alleen Elvis blijft bestaan". Zelden stop ik met luisteren en kijken naar de wereld en interesses van de bekende Vlaming die Thomas uitnodigde. Ik heb gisteren mijn goede wil getoond door me een 30 minuten in te leven in de wereld van Sidi Larbi Cherkaoui, danser en choreograaf. Ik begrijp niets van 'hedendaagse dans' en van wat sommige graatmagere, bijna skeletten, me met hun bewegingen willen vertellen en bijbrengen. Ik heb dus afgehaakt en ben gaan slapen. Tot morgen
"Rode Rozen", niet de "Rote Rosen" van Freddy Breck (1942-2008) maar het vele malen schonere lied van ons aller 'Marva', een dame van de zee. Heel toepasselijk zingt ze vandaag "Rode Rozen in de Sneeuw". Ik heb wel geen rozen in de tuin, maar de paar rode geraniums die deze winterkoude aan het doorstaan zijn, deden me aan haar liedje denken. Maar ik zag deze morgen, de tuin bezaaid met glinsterende en fonkelende diamantjes. Héél héél mooi om te zien zijn deze ijskristallen, maar aartsgevaarlijk als ik door die blinkende steentjes naar de brievenbus moest stappen. Ik ben gelukkig heelhuids terug binnen geraakt want ik kan het nieuws en de spelletjes van de krant niet laten bevriezen. En gisteren ben ik weer met het witste hondje thuisgekomen. Dat duurt tot de eerste regenbui, hij terug door de modder kan ploeteren en met besmeurde poten ook mijn huis van natte aarde voorziet. Gisteren had ik dus ook mijn uitje terwijl mijn schat bij de kapper zat. Op stap gaan zonder een boekenwinkel binnen te gaan is niet mogelijk. Ik wil al die titels lezen wat dus bijna een roman op zich is. Maar ook zien of er werkelijk iets ligt dat me kan bekoren. Natuurlijk vind ik altijd wel iets. Het boekje "Vers Gezocht" van Stijn De Paepe (1979-2022). Huisdichter van de krant 'De Morgen'. Ze noemden hem een 'modern rederijker'. Zie ook mijn blog van 23/02/22. Deze betreurde poeet, bundelde zijn gedichtjes volgens thema, zoals 'overlijden'. dat hoofdstukje krijgt de titel, "herinnering, een warme jas". Ik vind dat heel goed uitgedrukt, want vandaag is het ook voor mij weer een 'denken aan.....'
Het was vandaag weer een 'dikke' krant, veel pagina's met boeiende lectuur. De eerste katern heb ik bekeken en een deel gelezen. De rest is voor morgen. Wat vroeg mijn speciale aandacht? Alleen al omwille van de vrolijke titel moest ik wel "Ho Ho Ho, No No No" lezen: de keuzes voor het kerstmenu of een ander winters feest. Wat geef je aan de gastvrouw/gastheer bij het betreden van hun woning? Bloemen of fles wijn. En de sfeer en tafeldekking binnenshuis: kaars of lamp?. Het dilemma voor het winterse feestmenu werd er in beschreven: flessenwater of kraantjeswater, champagne of andere bubbels, zelfgemaakte of diepvrieskroketten, gourmet maken of schotel bestellen, diepvrieskreeft of verse kreeft, lompviseitjes of kaviaar. En dan de onvermijdelijke pakjes onder de kerstboom. Ik vind dat ze een plezante keuze vooropstellen, krasloten of een bongobon in het doosje steken en verpakken met een grote strik errond. Dat is bijna allemaal van na mijn tijd. Bloemen kreeg ik op kerstdag, bij het nummerke trekken voor de kerstpakjes met een maximumprijs die vooraf werd afgesproken, dronken we een glaasje champagne en aten warme hapjes van bladerdeeg, zelfgemaakte groentenconsommé volgde, gevulde kalkoen met kroketten, groenten en fruit. Als drank 'rode wijn' of spuitwater. Dessert: een quatre quart buche of ijstaart gevolgd door een lekkere koffie en pralines. Iedereen 'dik en voldaan' tot de volgende kerst met hetzelfde menu. Tot morgen
Weerbericht vandaag: -2°C, windstil, spekglad met een sneeuwlaagje bovenop. Dat noteer ik allemaal om volgend jaar mijn geheugen eens op te frissen op weergebied. Het is dus opletten geblazen als ik straks met hondje-lief naar zijn kapster moet gaan. Het té veel aan krulletjes gaan er weer af vooraleer alles in dreadlocks draait. Daar heeft hij dan toch wel last van. Voor mij is het een uitstapje om de etalages eens te bekijken en in een brasserie een koffie te gaan drinken. Dat is ook weer een tijdje geleden dat ik dat gedaan heb. Maar ik ben weer mijn eigenste zelve, al zijn nog niet alle obstakels van de baan. Er is wel goede hoop dat alles weer in een goede plooi zal vallen. Ondertussen vul ik mijn dagen met vanalles en nog wat. Soms heb ik de indruk dat ik een winterslaap aan het doen ben. Ik moet zeggen dat mijn middagdutje veel meer weg heeft van 'echt' slapen dan van een siësta. Het is ook wel zo dat met de koude alle activiteiten stilvallen. En het is méér dan gezellig om me te wikkelen in een fleecedekentje, een opgenomen film of serie te bekijken en de buitenwereld echt wel buiten sluiten en genieten van de knusse warmte binnen. Ik ga nu mezelf een beetje opknappen, om samen met de hond op de tram te stappen, richting trimsalon. Tot morgen
Pijltje en dus ook de blog van dat meisje van 1948, heeft zo veel rompslomp te verwerken dat van een rustig schrijven van weetjes, nieuwtjes en andere faits divers nog geen sprake kan zijn. Wel bezorg ik jullie de betekenis van 'rompslomp' zodat jullie weer allemaal een woord rijker zijn en zijn betekenis ook meteen kennen en kunnen toevoegen aan jullie uitgebreide woordenschat. Ik kan bv zeggen, ik heb geen tijd om te schrijven door 'een bedoening', een beslommering, besognes, drukte, gedoe, gezanik, een janboel of veel omhaal. Ziedaar mijn bezigheid voor vandaag, een paperassenwinkel op orde brengen. Ik ben gelukkig niet afwezig op dit forum door ziekte. Tot morgen
Door onverwachte bezigheden maak ik gebruik van het 'Vlaamse Woord' van de dag: vandaag zijn het 'nougatbollen' of 'nougabollen'. D.w.z dat er geen verhaaltje op mijn blog zal verschijnen en dat jullie tot morgen moeten wachten om een mooi verhaaltje te lezen door pijltje geschreven. Tot morgen
Een mooi woord dat het levenslicht zag op de feestdag van Sinte Lucia: landkou. Dat is de vrieskou die wordt aangevoerd van over het land, vanuit het oosten dus, met droge lucht die snel afkoeld. En wat zegt de patroonheilige van de blinden, oogartsen en opticiens: van Sinte Lucie tot Kerstmis meerdert de dag met een hanenschrede. Want inderdaad, de langste nacht is achter de rug. Deze ommekeer wordt uitbundig gevierd in de Scandinavische landen en vooral in Zweden met de kaarsjesprocessies. Vroeg in de morgen brengen de meisjes uitgedost met een wit kleed, rode sjerp en brandende kaarsjeskroon op het hoofd, de ouderen een ontbijt aan bed. De 'zonnewende' moet immers gevierd worden. Op 13 december is het keerpunt voor de winter en begin van de Kerstperiode in Zweden. Lucie zou geleefd hebben van 283-304. Er zijn verschillende legendes over haar leven genoteerd. De meest spectaculaire versie is dat deze kristelijke vrouw zelf haar ogen uitstak, die op een schoteltje aan haar heidense minnaar presenteerde, die een compliment over haar mooie ogen had gemaakt. Het mirakel was dat ze nog altijd kon zien. Zij symboliseert, op deze winterzonnewennedag, de overwinning van het licht op de duisternis. Haar relieken zijn verspreid over verschillende kerken in Europa. Haar hoofd met zilverendodenmasker, kan nog altijd in een glazen kist gezien worden in een kerk in Venetië.
Weer wat anders dat ik vandaag terug ontdekte. Al sinds enige tijd lees ik de gedichtjes van 'loftoejoe' op Instagram en daar zitten werkelijk pareltjes tussen. Zo ook "kalmeren" dat ik vandaag ook weer eens moet lezen. Maar los daarvan, ik kwam de zanger Robert Long (1943-2006) tegen. Het is goed dat ik zo eventjes al die namen tegenkom die ik dikwijls al vergeten ben en die toch prachtige dingen aan de mensheid hebben nagelaten. Waar ik niet meer aan dacht was zijn liedje, met bijna dezelfde titel als de poëzie-reeks die ik nu volg: "Ai lof joe so". Het was aangenaam om het terug te horen evenals "Liefste mijn Liefste". En zo kom ik wel meer vergeten mensen tegen die op mij een indruk nalieten door bijvoorbeeld hun films of series of hun levensloop. Christopher Plummer (1928-2021) die de 'baron' was in "The Sound of Music". Het is de tijd van het jaar dat ik die film weer eens zal bekijken. Ook was hij de 'kardinaal' in "The Thornbirds", een onvergetelijke tv-serie. Ik zag ook de naam staan van Dick Van Dycke, de schoorsteenveger uit de musical "Mary Poppins" en "The Dick Van Dycke Show". En "Derrick", een van die legendarische detectieveseries met de hoofdrol voor Horst Tappert(1923-2008). Toen kon ik nog Duits leren door naar televisie te kijken. Nu is het enige om mijn Duits wat op peil te houden reglematig eens naar de 3 Sissi-films met Romy Schneider te kijken. Dat was zondag het geval en meteen heb ik deze week telkens 100% juist bij mijn 'Beter Duits' mail-oefeningen. Tot morgen
Maandagmorgen en het is berekoud. Ik moet me goed inpakken als ik buiten ga of mijn neus, oren, vingers en tenen vriezen er af. Zo'n vriestemperaturen is weer eventjes geleden en vergt toch weer een hele aanpassing van het lichaam. Ik heb goede hoop dat de zon er eventjes zal doorkomen en alles een beetje zal opwarmen al is het met winterstralen. Maar dan is er ook een blauwe lucht te zien en die is altijd goed om het moreel wat op te krikken. En nu is het eens niet 'onzen dikken' die met een woord voor de dag komt dat ik liever niet meer zou lezen of horen: de neuswisser, de nasofaryngeale wisser, de oropharingxswab. Wattenstokjes die ik de laatste jaren leerde kennen, niet als oorkuisers maar als pijnlijke neuspeuteraars. Ik zou dat medisch gebruiksvoorwerp liever niet meer zien terugkeren want dan zou corona weer dichtbij zijn. Dat zou betekenen dat ik weer werd opgezadeld met een fobie om mensen te ontmoeten of in huis binnen te laten en schrik om naar een plaats te gaan met veel mensen zoals een grootwarenhuis. Maar ja, op deze 'Internationale Dag van de Universele Gezondheidszorg' moet men de aandacht toch nog eens vestigen op deze gevaarlijke virussen in al hun varianten. Laat me hopen dat ook deze keer 'mijn huisje gepasseerd' wordt. Er valt voor de rest weinig nieuws te rapen. Zelfs de hond zaagt niet om buiten te spelen want hij blijft met zijn pootjes plakken aan het bevroren gras. Er zit niet anders op dan naar muziek te luisteren. Waarschijnlijk Liesbeth List (1941-20220), die vandaag bij leven 81 kaarsjes had uitgeblazen en die 'Theodorakis zingt'. Daarna een boek ter hand nemen. Waarschijnlijk om mijn geheugen weer op te frissen, eens bladeren in "Madame Bovary" omdat het van Gustave Flaubert (1821-1880) is die vandaag 201 jaar zou geworden zijn. Tot mijn verbazing heb ik dat in het Frans gelezen en er allerlei notities en vertalingen bij geschreven. Mijn ouderlijk adres is er in genoteerd, ik moet dus nog een tiener geweest zijn toen ik het me aanschafte. Flaubert was een belangrijke Franse auteur en zal in de les Frans wel ter sprake gekomen zijn omdat hij een briljant schrijver was en zijn taal als voorbeeld kon dienen . En alles wat van 'lezen' verboden was, vooral als het boek op de 'Index librorum prohibitorum' (afgeschaft in 1966), was voor mij de verleiding te groot om het toch maar eens te proberen lezen en waarom er een kwotering van 'I' vermeld stond. Het boek, "Madame Bovary" is een realistische roman, met sociale kritiek, wat psychologische inslag en met liefdesbeschrijvingen. Dat alles was toen uit den boze en zeker voor katholieke tienerogen. En dat ik het me aanschafte? Een quotering I -III of IV kon ik als tiener nooit uitlenen in een bibliotheek. En iets dat verboden is wekt nieuwsgierigheid op. Op die lijst stond bv ook Gerald Walschap, Sartre, Georges Sand en de meeste filosofen die een andere visie dan de Katholieke Kerk beschreven. Tot morgen
