De weekend krant was bijna op volle sterkte. Ik heb gisteren al een enkel commentaar gegeven maar er valt nog genoeg te palaveren over andere onderwerpen. Plots was er het idee dat het vandaag ook Beloken Pasen was. Wat naslagwerk leerde me dat dit ook 'Quasimodo' genoemd wordt, naar de eerste woorden van het introïtus bij de kerkdienst vandaag. De woorden 'quasi modo geniti infantes' 'zoals pasgeboren kinderen zijn' is een tekst toegeschreven aan Petrus in een van zijn brieven. Deze zondag wordt ook Barmhartigheidszondag genoemd sinds 2000. Omdat God, op deze dag, al wie berouw heeft, zijn zonden zal vergeven. Ik heb berouw getoond en ga met een wit zieltje het komende kerkjaar tegemoet. Maar die vreemde naam zal bij jullie ook wel een belletje doen rinkelen: 'De klokkenluider van de Notre Dame' roman van Victor Hugo (1802-1885), werd Quasimodo genoemd. En wel omdat hij op Beloken Pasen te vondeling werd gelegd. Ik heb ook een Salvatore Quasimodo (1901-1968) gevonden. Een Italiaans dichter die de Nobelprijs literatuur gewonnen heeft in 1959. Verder was hij de scenarist van de films 'Romeo e Guilietta'(1959), 'Tarantula' (1962) en 'Questo mondo prohibito'(1963). Bij de Orthodoxe Christenen is het Thomaszondag. Vandaag is het evangelie over Thomas, die zoals de meesten, alleen maar geloofde wat hij zag. Daarmee sluit ik Pasen af.
Ik heb me blauw geërgerd bij het onderwijs. Het onderwijzend personeel (een deel en de vakbonden) protesteert hevig omwille van een week werk in de 2 maanden vakantie. Zij hebben die beide maanden volledig nodig om te recupereren van het stressvolle on-line lesgeven, taken op pc te zetten en het na te kijken en verbeteren!!! Shame on you!!! Duizenden zorgverleners die het beste van zichzelf dag en nacht geven op eigen gezondheidsrisico, een miljoen werklozen met fel verminderde inkomsten, een heleboel grijs geworden, thuiswerkende en telewerkende ouders, die hun kroost uitleg en ontspanning geven. Al deze mensen klagen niet, zagen en zeuren niet over 'een week' verlof. Nee, die willen alleen maar een gewone maatschappij. Dat zijn werkelijk een voorbeelden voor de jeugd. Niet de zogezegde overwerkte en bijna burn-out klagende leerkrachten. Maar ik wil ze niet allemaal over dezelfde kam scheren. Dat zou onfair zijn van mijnentwege.De grote meerderheid is gewetensvol en wil het beste voor de schoolgaande jeugd.
Een klein beetje sport wil ik ook brengen. Een drietal voetbalclubs willen fusioneren. Een goede zaak, dat zal alles wel een beetje leefbaarder en betaalbaar maken. Grote angel in de plannen: de eigenaars. Gemakkelijk en simpel zullen de gesprekken niet verlopen, de een is een Thai, de andere een Maleisiër en de derde een Chinees.
Met muziek eindigen is altijd plezant. Radio 2 heeft het lijstje van de jaren 80 opgemaakt. Terug van niet altijd weg geweest, ABBA, met The Winner Takes Its All. Eervolle tweede, Bryan Adams met Summer of 69. En de bronzen plak voor een geliefde song van mij, David Bowie en Queen: Under Pressure. Wondermooi en luisteren maar om even de druk te vergeten.
Oef, het regent hier. Gelukkig was ik vroeg genoeg opgestaan om geen vochtig vodje papier van een krant te vinden. Ik was bijtijds bij de brievenbus om alles droog binnen te krijgen. Alle plantjes hebben dus hemelwater gekregen en dat is nog altijd 1000x beter dan het kalkrijke kraantjeswater. Ik moet dan ook niet sleuren met de tuinslang, wat toch altijd een heel gedoe is. De hond is net terug van zijn wandeling, klodder en kliedernat! Maar alle zand is eens uit zijn pels gespoeld. Hij zag en ziet er niet uit! Al 4 maanden niet naar de trimster geweest en hij krijgt last van zijn dreadlocks. Ik heb gisteren dan maar een coupe à la jatte geprobeerd, maar dat geeft en heeft niet de beste looks voor mijn hond. Soit, hij is toch van wat krullekes verlost. Hij is niet zo ijdel als ik en kijkt niet in de spiegel om het resultaat te zien. Comfort is het enige dat voor hem telt en dat heb ik een beetje gegeven. Vandaar dat hij me zo graag ziet. Doodmoe is hij van de inspanning. Ik kan beginnen lezen en schrijven zonder dat hij me lastig valt. Want lezen en schrijven vragen van mij de opperste concentratie. De commentaar die ik wil leveren moet toch min of meer correct zijn en de oorsprong vinden in het nieuws van gisteren en vandaag. Deze morgen heb ik eindelijk begrepen waarom er zo'n turbulente coronaweek geweest is. Ik heb bestudeerd hoeveel volk advies moet uitbrengen om deze crisis in goede banen te leiden. Op zijn minst heb ik 29 personen geteld die zichzelf allemaal belangrijk vinden (ook zijn). Wetenschappers, professoren. Naast of behorend tot een tiental organisaties met nog allemaal zetelende leden, die ook nog eens advies moeten geven. En samen met de politiekers een eendrachtig voorstel moeten uitwerken. L'Union Fait La Force, waar blijft dat in godsnaam, de lijfspreuk van ons land dat we nu nodig hebben. Geen klauterende leeuw en geen kraaiende haan. Natuurlijk willen de partijen die zichzelf buiten schot gezet hebben deze regering zo spoedig mogelijk een halt toeroepen. Via social media proberen ze hun blunder nog enigszins te herstellen maar de periode van doortastendheid die ze konden tonen, is voorbij. Als gewone sterveling zit ik weer geduldig te wachten op het volgende besluit van regering, wetenschapper, gouverneur of burgemeester: mondmasker nodig of niet, mogen er mensen naar zee komen of niet, mogen we op een bank zitten of niet. En bovenal, wanneer mag ik een terraske doen met een heerlijk dampende koffie en wafel?
Om af te sluiten, ze hebben in Australië het waarschijnlijk langste dier ter wereld gevonden; een buiskwal met tentakels van een paar kilometer. Vergelijk het een beetje met het Portugees Oorlogsschip dat enkele weken geleden hier aan onze kust gevonden werd. Hou het droog voor de rest van de dag, de regen is gestopt aan zee, binnenkort ook in het binnenland!
Een nieuwe dag is weer gestart, en ik ben weer blij dat mijn ogen opengegaan zijn. Dat is toch wel altijd een beetje afwachten nietwaar? Iedere avond de beddenbak induiken met dezelfde vraag: kom ik er morgen weer wakker, heelhuids en gezond uit? Geen twijfel, ik ben zo fris als een hoentje de dag binnen gestapt want ik wil geen enkele controverse van het coronaverhaal missen! Ondertussen hoor ik dat Christophe zijn "Aline" niet meer in het zand zal tekenen en ook niet meer op haar zal roepen. Die heeft de pijp aan Maarten gegeven maar ons wel van een van de mooiste strandliedjes voorzien.Terwijl ik het liedje "Aline" luidkeels meezing, hoor ik de grote vraag: mogen de Belgen naar zee, strand en duin komen en wie mag daar dan zijn? Al de Belgen die nog niet naar Frankrijk, Spanje of Italië mogen? Ook al degenen die niet op een vliegtuig mogen stappen naar exotische bestemmingen? We hebben na deze slopende periode echt wel nood aan een goed- en deugddoend verlof. Geen uitwijk mogelijkheden naar andere landen? Dan is het met z'n allen richting kust of ardennen. De vaststelling: een drukte van jewelste en hoe de 1,5m maatschappij handhaven. Een vervolg zal er zeker aan gebreid worden!
Gisterenavond ben ik voor de buis blijven zitten om van naald tot draad eens te horen wat er over 'het masker' 'winkels open of toe' 'bezoek' gezegd werd. Het 'Journaal' om 19u, 'Ter Zake' om 20u, 'De Afspraak' om 21u en dan nog 'Vandaag' om 22u. Een overdaad aan adviezen, welles nietes, de zwarte piet naar een ander schuiven, verkeerde en correcte cijfers, de eenzaamheid in WZC...en allemaal meegedeeld door deskundigen. Niemand van alle gesprekspartners weet werkelijk wat eenzaamheid, ouderdom en opgesloten zitten zonder misdrijf, is. Toch spreken ze telkens in naam van degenen die daar door moeten en het meemaken. Ik heb me voorgenomen alleen de krant te bekijken en VRTnws op pc te lezen, dan kies ik tenminste de items die ik wil weten en hoor ik die wisselende adviezen niet meer en gekrakeel van volwassenen wie er nu wel of niet gelijk heeft. Een godganse dag een schabouwelijk en afgrijselijk toneelspel waar de ouderen het middelpunt en onderwerp waren. De dag eindigde toch met een mooi liedje van een nieuw gevormd duo, Tom Dice en Kato oftewel The Starlings. Mooie stemmen en mooie liedjes en songs. Veel succes, dat was tenminste aangenaam voor mijn oren voor het slapengaan.
Iedere morgen bij het ontwaken en opstaan, ben ik zelf nieuwsgierig naar het onderwerp van mijn babbel en koutje van de dag. Meestal is er geen planning waarover ik wil schrijven en laat ik het aan de inval van de dag om te bepalen waarover mijn gesprekjes gaan. Al gezegd en geschreven dat de gazet een enorme bron van inspiratie is. Vandaag ook weer, al moest ik tot pagina 8 wachten vooraleer er iets mijn aandacht trok. Ik heb al dikwijls genoteerd dat ik echt wel een gebrek aan fantasie heb. Ik apprecieer enorm de mensen die bij elke gebeurtenis direct een grapje, woordspeling, omschrijving of met een nieuw woord instant weergeven waar het om gaat. Al die nieuwe woorden zijn eens opgesomd en er zitten verdomd goede bij. Zonder uitleg weet eenieder waarover het gaat en dat is toch wel de sterkte van veel van deze neologismen. De eerste die tevoorschijn kwam, e-peritieven of Whatsaperitieven en skyperitieven of quarantini. Dat om te zeggen dat men dorst heeft en voor een scherm wil toosten met familie, vrienden en collega's. Hoestschaamte en kuchscherm, mondmaskeroorlog, want we zijn niet ziek. Modieus zijn we dan weer met ons coronakapsel, kot-couture en uiteindelijk buitenschaamte voor onze quarantainecalorieën en coronakilo's. De ontmoetingen gebeuren met ellebooggroet in de anderhalvemetersamenleving. Wie er zich niet aan houdt is een covidioot en krijgt te maken met de anderhalvemeterpolitie. Ons amuseren doen we met de Wuhanshake en de lockdownfeestjes. Voor het slapengaan is er dan nog de balkonzanger die een balkonsolidarieteit ten beste geeft, een balconcert en een balconversatie. Dat allemaal om onze hamsterschaamte te verbergen. Al deze woorden bijeengebracht door An Willems. De commentaar van hoogleraar Nederlandse taalkunde UGent, Johan De Caluwé: Laten we vooral hopen dat die nieuwe woorden snel een stille dood sterven.
Een big smile kreeg ik op pagina 12: wanneer een 'zebra' vreemdgaat! Een kruising tussen een zebra en een ezel is geboren in een Keniaans wildreservaat, een "zezel" een "zonkey"met bruine vacht en zwart-wit gestreepte poten. Meteen de gelegenheid voor Silke Remmery om nog een paar vreemdgangers te noemen. Een "lijger", een liefdesbaby tussen leeuw en tijger. Een "walfijn", resultaat van een verhouding van walvis en dolfijn. Maar mijn mooiste glimlach kwam er met de kleintjes van een geit en een schaap: "gaap" of "scheit". Mijn dag kan niet meer stuk bij zo'n vrolijke schrijfsels. En de zon is er ook, het zal een fijne dag worden!
Honderd dagen is alles anders. Gaat het nog terug komen zoals het was? Iedereen heeft er zo zijn twijfels over en ik ook. Veel evenementen die verdwijnen, opgeschort of misschien nooit meer terugkomen. Wat verandert er voor mij? Van levenswijze niet zo heel veel. Maar ik keek ieder jaar wel uit naar alle mooie koersen en rondes. Ze zullen niet doorgaan of zijn verdaagd. Maar hopelijk in het najaar toch nog wat sightseeing op tv. Mooie prentjes van Frankrijk, Spanje en Italië en spannende koersen met mooie helden aan de meet. De kranten kijken rond en proberen nog wat interessants te vinden om de sportkatern vol te krijgen. Gisteren hebben ze toch wel een coureur gevonden waar wel eens over geschreven mocht worden. Ik mag zeggen, bijna een unicum in het peloton, in de sportwereld: een wielosoof. Guillaume Martin, een Frans renner met nog geen al te groot palmares, is ook een afgestudeerde filosoof. Hij heeft een boek gepubliceerd: "Socrates op de fiets. Een filosofische Tour de France". Een Tour waarin Plato, Kant en Nietzsche strijden voor de leidersplaats, het geel. Hij schrijft; "Voor mij is Nietzsche de echte geestelijke vader van de sport. Je hoort vaak : deelnemen is belangrijker dan winnen. Maar daarin herken ik mezelf niet. Ik wil winnen. Dat is Nietzsche". Een boek dat ik wil lezen om mijn filosofie lessen een stukje op te frissen. nadenken en filosoferen in tijden van corona kan geen kwaad.
Maar onze Nationale of Vlaamse Bouwheren mogen wel terug aan het werk gesteld worden. Hun visie op wonen, gemeenschappelijke en grote groene ruimtes zal hertekend worden. Er is nu toch wel gebleken dat de luciferdozen waarin zij mensen willen steken om grote parken te hebben en minimale openbare kosten, niet 'je dat' is als er een pandemie uitbreekt. Kleine behuizing die leidt naar huiselijk geweld en spanningen binnen een gezin? Papier is geduldig en tekent alles mooi en logisch. Maar mensen zijn niet altijd zoals architecten en woondeskundigen het uitdokteren. Mensen leven, hebben gevoelens, hebben noden die bouwheren aan zich laten voorbij gaan om hun projecten en visie door te drukken bij de overheid. Deze ziekte legt veel pijnpunten in onze maatschappij bloot en hopelijk worden ze allemaal eens goed bestudeerd en bekeken en dan is dit virus misschien een zegen.
"O krinkelende winkelende waterding, met 't zwarte kabotseken aan, wat zien ik toch geren uw kopke flink, al schrijvend op 't water gaan!" Het gedicht 'Het Schrijverke' van Guido Gezelle (1830-1899). Wel vandaag staat er te lezen dat het Gezellemuseum een andere invulling zal krijgen wegens gebrek aan belangstelling voor een van onze grote dichters. Al zijn werken staan in boekvorm en het bureau zien waar hij aan schreef, is voor mij nu ook niet direct een meerwaarde voor al de mooie gedichten die hij schreef. Ik treur dus niet om een nieuwe invulling voor dat geboortehuis. Er zal wel een goede bestemming gevonden worden en het meubilair zal nog wel dienstig blijven.
Eindelijk weer vers leesvoer gekregen. Gelukkig want na 3 dagen een dunne krant herkouwen blijft eentonig en blijft uiteindelijk wel op de maag liggen. Er was het gebruikelijke nieuws, de isolatie, de zieken, de gesneuvelden. Ik kan alle overleden op die manier wel een naam geven. Het is een oorlog die hier woed, met vele veldslagen die geleverd moeten worden en met veel menselijke verliezen en leed op de koop toe. Hier worden wel heroïsche gevechten en daden gesteld door een sector die veelal het onderspit moet delven als het op budgetten en financiering aankomt. De laatste jaren meer en meer met bezuinigen heeft leren leven. Toch hebben deze mensen, de individuen en de maatschappij enorme diensten bewezen met inzet van hun eigen gezondheid en leven. Politici vergeet het niet bij de volgende budgetcontrole.
De koning krijgt in deze turbulente tijden ook aandacht. Bij zijn zestigste verjaardag krijgt hij twee dagen een overzicht van zijn leven in de pers. Ondanks het feit dat hij als prins in een paleis woonde en luxe kende, is het toch een heel bewogen parcours geweest. Moeten leven en lezen, van en met criticasters allerhande. Men heeft van alles geschreven; niet slim genoeg, te verlegen, te houterig, zal het nooit kunnen enz. Wel, ik vind dat we een fijne mens als vorst hebben, die zijn land graag ziet en het wil dienen naar best vermogen. Zijn groots opgezet feest met de landgenoten kan niet doorgaan maar misschien komt Philippe Geubels nog eens langs voor taart met koffie en een gezellig onderonsje.
Vandaag was er nog een tweede groot verslag van een lang vervlogen gebeurtenis. "Houston, we've a problem", woorden van Jack Swigert, astronaut van de bijna fatale vlucht van Apollo XIII in april 1970. Samen met Fred Haise en Jim Lovell op missie naar de maan. Het was al de derde keer dat de mensen voet op de maan zouden zetten. De belangstelling was al wat minder maar dat veranderde toen er een horror verhaal dreigde te komen. Vertrokken op 11/04 vanuit Cape Canaveral om 13u13 kwam de catastrofe op 13/04. Zuurstoftank die ontplofte en daarna lekte. Dagen in de maanlander gezeten om zuurstof uit te sparen voor de terugreis naar huis. Uiteindelijk zijn ze veilig geland met de ruimtecapsule op 17/04/1970 in de Stille Oceaan. Meer weten: een mooie film met Tom Hanks in de hoofdrol van dit drama: Apollo 13, the movie. Veel kijkplezier
Mijn hoofd is een grote bib geworden door de ouderdom. Ieder jaar is een fictief schriftje vol met kleine en grote verdrietjes, frustraties, trauma's, pleziertjes, vrolijke momenten eraan toegevoegd. Nu worden de hersenen een harde schijf genoemd met bestanden waar mijn leven in onzichtbare inkt is opgeslagen. Hoe het ook zij, ik open niet graag de deur naar het verleden. Gedaan is gedaan, gebeurd is gebeurd, met goed of slecht resultaat. Toch is er af en toe eens een gelegenheid om een anekdote door te geven aan de volgende generaties. Al is het maar om te laten zien of te laten horen dat ik ook tiener en twen geweest ben en niet geboren ben als zeventiger. Het weekend van de gele kleur is bijna gepasseerd en die gele kleur werkt voor mij zoals een rode lap op een stier. Niet de kleur is lelijk maar de kledij die ik met die kleur heb moeten dragen. Mijn moeder was een heel brave genereuze vrouw. Maar ze dacht van zichzelf ook dat ze een grote ontwerpster van kleding was. Vooral haar dochter heeft met haar modellen moeten rondlopen, zonder protesteren of opmerkingen te mogen maken. Op mijn Plechtige Communiedag was er eerst een schabouwelijk wit kleed dat ik moest dragen en een kroon met grote witte strik op mijn hoofd. En als tweede stuk was er voor het feest een geel-wit pied-de-poul kleed dat ik moest dragen. De stof, van beide kledingstukken, ging naar de naaister die het met een design van mijn moeder maakte. Op geen enkele foto van die gelegenheid heb ik een lach op mijn gezicht. Ik vond het afgrijselijke kleren waar ik een ganse dag mee moest rondlopen. Afschuwelijk zwaar, niet alleen door het soort stof, maar ook door de hoeveelheid meters die erin verwerkt waren. Want na 2 jaar werd er van dat pied-de-poul kleed, een rok en een vest gemaakt, een complaitke, deux pieces, tweestuks, zoals ze in mooi Vlaams zeggen. Weer naar een ontwerp van mama. Terug moest ik er mee rond lopen, het ware mijn zondagse kleren. Maar dat ensemble heeft er wel voor gezorgd dat ik er, zeker langs de achterkant bekeken, nogal oud voor mijn leeftijd uitzag. Op een terugweg naar huis, van een vakantieverblijf bij mijn Bobonne en vergezeld van neef en nicht, moest ik een bus nemen. Een auto stopte, de man vroeg waar ik naartoe moest en ik stapte in. Grote paniek bij mijn twee gezellen die iedereen alarmeerden voor mijn ondoordacht gedrag. Maar ik fier dat ik mocht meerijden het hele eind naar het station om alzo maar 1 bus te moeten nemen i.p.v. twee. De ongerustheid was groot bij mijn ouders die ook nog vrienden opgetrommeld hadden om mij te zoeken. Zo fier als een gieter kwam ik, na verloop van tijd, thuis toe, met de woorden: awel, ik heb nogal wat geld uitgespaard vandaag!. Mijn vader, de zachtmoedigste persoon die er op de aardbol rondliep, heeft mij zo'n lel om mijn oren gegeven en me twee dagen kamerarrest opgelegd. Ik heb van mijn moeder nooit meer het gele gevaarte moeten dragen wegens te oud uitziend. Mijn ervaring met het geel van Pasen.
