Het spel nr 43 moet hier bij mij niet gespeeld worden: paardje rijden op het hek. Ik heb té veel moeten betalen om alles te omheinen om mijn hond de vrijheid te geven om naar hartelust te ravotten zonder gevaar te lopen overreden te worden. Als de kids dat spel willen spelen moeten ze maar hun papa's of opa's of nonkels aanspreken, om op hun rug te zitten en denken dat ze een ros onder hun kont hebben dat ze moeten aansporen om vooruit te komen. Zoals gewoonlijk op een zondag doe ik op deze dag zondagse dingen. Naast alles grondig onder handen nemen, mezelf incluis, doe ik het liefste waar deze dag vooral voor gekend is: rusten op de rustdag. Wat nieuwtjes zijn welkom en ook eens lezen aan wie ik allemaal moet denken vandaag. Weeral wat bekende mensen over de eeuwen heen, die hun stempel op de maatschappij gedrukt hebben. Ignatius van Loyola (1491-1556), zoon van een Spaans Baskisch edelman, de jongste van zijn 11 kinderen. Een bedorven strontje dat geld te over had. En zoals de edelmannen van toen, weg kwam met het losbandig leven dat hij leidde met slemppartijen en met zijn, zoals gemeenzaam genoemd, onbetamelijk gedrag met vrouwen. Aan al dat feestgedruis kwam een eind toen hij, tijdens de belegering van Pamplona, een kanonskogel tussen zijn benen kreeg en ze verbrijzelde op de koop toe. Maandenlang aan zijn ziekbed gekluisterd en gespeend van zijn geliefde ridderromans en zijn liederlijk leven, las hij enkel de godsdienstige geschriften die voorhanden waren zoals de Bijbel, Het leven van Christus van Ludolfo van Saksen, De Gulden Legende van Jacopo van Voraigne, Imitatione Christi van Thomas a Kempis. Dat heeft Ignaas allemaal medegedeeld in zijn zelfgeschreven biografie. Uiteindelijk werd hij de stichter van de Jezuiëtenorde, die gekend werd en zijn voor degelijk onderwijs zowel in humaniora als universiteit en beschermers van het katholieke geloof en de interpretatie van de godsdienstige teksten. Een ander belangrijk figuur behoort tot onze Vaderlandse Geschiedenis: Koning Boudewijn (1930-1993). Een man die van kleins af aan toch wel een en ander meemaakte. De vroege dood van zijn moeder, de oorlog met een verbanning naar Duitsland, de 2e vrouw van zijn vader en de daarmee samenhangende perikelen en controversen, de koningskwestie, vrij jong (21j) koning worden in moeilijke omstandigheden, de onafhankelijkheid van Belgisch-Congo/Congo/Zaïre, een huwelijk met Dona Fabiola Mora y Aragon ( 1928-2014) dat kinderloos bleef, gewetenskwesties die daaruit vloeiden bij de abortuswetgeving, de huwelijksproblematiek bij Albert en Paola met veronachtzaming van hun kroost meer in het bijzonder van de mogelijke troonopvolger enzovoort en zo verder. Hij kreeg de bijnaam 'trieste koning' en die titel was niet gestolen. Eigenaardig is wel dat ik buiten die publieke gegevens weinig over de man weet die toch 40 jaar mijn koning was. Buiten rugklachten en een hartoperatie, graag met snelle auto's rijden op zijn domein en liefhebber van bosaardbeitjes, weet ik niks. Geen muziekvoorkeur, ik vul maar zelf in wat hij misschien graag hoorde: Jim Reeves (1923-1964) een countryzanger "I won't forget you". Tot morgen
Ik kan kort zijn over het spel nr 42: over het hek klauteren. Dat gebeurt soms als de kids te weinig geduld hebben eer ik het hek heb losgemaakt. In die zin blijft het, ook vandaag nog een kinderspel. Maar ik heb al veel geleerd vandaag, de spreuk indachtig dat je iedere dag iets nieuws of iets dat ik uit de oudheid niet wist, moet leren. Vandaag gebeurde dat door de 'filippine' die in de krant verschijnt. Omschrijving van het in te vullen woord: Nederlandse naam voor de Franse gemeente 'Wissant' gelegen aan de Opaalkust of La Côte d'Opale. Ik heb daar vakanties doorgebracht met de kinderen, mijn vrienden hebben er jarenlang verbleven en nooit is er een Vlaamse naam voor die gemeente ter sprake gekomen. Het wekte mijn nieuwsgierigheid en deed me neuzen op allerlei sites en in boeken: "Wit Zand of Witsand" dat was de naam. En dan kwam ik nog wat eigenaardige namen tegen waarvan ik niet wist dat ze ooit een Vlaamse oorsprong hadden: de kaap Swartenesse of Grisenesse of kaap grijze neus = Cap Gris-Nez. Dan is er ook kaap Blankenesse of Witternesse of kaap witte neus = Cap Blanc-Nez. Daartussen ligt, precies in het midden tussen beide kapen een strook 'Wit Zand'. Voor de verzanding was dit een belangrijke haven omwille van het dichtste punt bij The White Cliffs of Dover, slechts 30km van Engeland vandaan en zo mooi bezongen door Vera Lynn (1917-2020). Wissant wordt zelfs vernoemd in de "La Divinia Commedia" van Dante (1265-1321) en in het oude middeleeuwse Franse lied "Chanson de Roland". De haven van Wissant is met de geschiedenis verdwenen en Calais heeft haar plaats ingenomen. Ondertussen is dat een stille gemeente geworden die evenwel overspoeld wordt door migranten die met hun opblaasbootjes van hieruit het Mekka van de immigranten willen bereiken: Engeland. Ik weet niet in hoeverre de Vlaamse invloeden van weleer in La France waren doorgedrongen maar men spreekt ook van het 'Nauw Van Kales' dat toch ook Vlaamser klinkt dan de 'Pas de Calais'. Enfin, ik kan mijn studieboek dat ik via mijn boekenbonnen aanschafte direct gebruiken: De Geschiedenis van België in 100 oude kaarten. Een naslagwerk van 4 auteurs: De Mayer, Vanthemsche, Galand, Vannieuwenhuyze. Wat ik ook nog meebracht is van Johan op de Beeck: De Franse Revolutie. Als laatste een dun boekje over de "Kust". Hoe meer ik over onze zee en zijn omgeving weet hoe beter.
Kate Bush (1958) en Emily Brönte (1818-1848) wat hebben die gemeen? Hun verjaardag weliswaar met meer dan een eeuw verschil. Maar Kate gebruikt voor haar grootste hit de titel van Emily's bekendste boek: Wuthering Heights. Dat boek is de inspiratiebron van een 15-tal films, een musical en wat operaversies. Maar toch ga ik luisteren naar een andere zanger vandaag: Paul Anka. Met zijn hits zoals: Diana, Lonely Boy, Put your Head on my Shoulder, Cinderella, Esso Besso en vooral Hallo Jim. Tot morgen
Een belangrijke dag in doggies life: naar de trimster gaan!. Natuurlijk moet ik hem erheen brengen want hij is absoluut geen voorstander van hem te laten kortwieken. Hij zal er dus nooit spontaan naar toegaan, al is het de liefste kapster ter wereld. Maar het is natuurlijk wel een heel gedoe voor hem. Een paar uur in de riemen hangen omdat hij langs alle kanten mooi kan gecoiffeerd worden. Jullie kunnen jullie wel voorstellen dat hij geen voorstander is van een coupe brosse, liever de sixties look met lange haren en dreadlocks. Het is hier aan zee en ook door de aarde in de tuin, aangeraden dat hij niet met lange lokken rondhuppelt want daar kruipt te veel zand in. Ik heb nu weer een beige hond en straks, toch voor heel eventjes, een spierwitte. Voor mij staan die uren weer gelijk aan onbekommerd rondhangen in de boekenwinkel want ik heb nog wat boekenbons te verzilveren. En verder eens een hartig woordje in het postkantoor spreken want mijn post komt overal toe behalve in mijn brievenbus. Zoiets is vervelend voor iedereen. Wellicht is het omwille van de vakantie en de vervanging van mijn gewone postbode (die natuurlijk ook een vakantie nodig heeft) door een student die het niet zo nauw neemt met de huisnummers en de kleine straatjes.
Nr 41 van Breughel is weer zoiets dat nu bij de acrobatische gymnastiek gerekend wordt: koprol. Vanuit een gehurkkte beweging, handen op de grond, het hoofd 'in kas', een afduw aan het lichaam geven om terug in een gewone houding te komen, na een rolletje over de grond te hebben gemaakt. De oefening is nu te vinden bij het turnen, gevechtssporten, breakdance. De zweefrol is een variant voor gevorderde turners waarbij de grond niet wordt aangeraakt. Men noemt dat ook wel eens 'salto's. Daarin is mijn hond een specialist in, om zijn zwarte gummibal te pakken. Maar vandaag staat ook een andere schilder weer in de belangstelling: de herdenking van het overlijden van Vincent van Gogh (1853-1890). Deze kunstenaar komt nog regelmatig in het nieuws met bv nieuwe inzichten over zijn schotwonden die tot zijn dood zouden leiden. Waarschijnlijk is dat toegebracht door een kogel afgevuurd door jongeren die een pistool hadden bemachtigd en Van Gogh al een paar keren op de korrel hadden genomen tijdens zijn wandelingen. Twee weken geleden werd er een nieuw werk voorgesteld, een zelfportret, dat onder een gekend schilderij zat. Het is geweten dat omwille van zijn armoede hij werken overschilderde om geen nieuw doek te moeten kopen. Vaak schilderde hij ook zichzelf omdat een model te duur was voor hem. Zelfs zovele jaren na zijn dood blijft hij iedereen biologeren. Er is zelfs een liedje voor en over hem gemaakt. Over zijn "Sterrennacht". "Vincent" van Don MacLean uit 1971: Starry starry night, paint your palette blue and grey, look out on a summer's day, with eyes that knows the darkness in my soul.....Tot zover vandaag. Tot morgen
Hoe begin ik met schrijven? Ofwel begin ik zonder inspiratie. Op goed geluk, zoals men dat pleegt te noemen. Ofwel heb ik een té veel aan gegevens en feiten en moet ik een keuze maken en dus inbinden. En dan maar hopen dat ik er het beste heb uitgehaald. Want; eens geschreven, blijft geschreven. Vandaag komt daar geen herkansing voor en morgen is het een andere dag met nieuwe feiten en gegevens. Mijn keuze is in eerste instantie het vervolg op de 'spelen' van Breughel. Nr 40: handstand, perenboom staan, hille billen. Handstand en de rest: de mens staat ondersteboven op zijn handen en waarbij de armen gestrekt langs het hoofd zijn en de benen recht in de lucht. 'Handstand' is geen kinderspelletje zoals ten tijde van onze schilder Pieter den Oude, maar een onderdeel bij het turnen, sommige gevechtssporten, staat op de lijst van asana's of yogahoudingen, acrobatiek, handstand bij dansen vooral bij 'breakdansen', en de capoeira zijnde een Braziliaanse gevechtsdans zonder winnaars of verliezers. Ik heb dat nooit goed gekund en ga ook niet meer proberen. Handen op de grond plaatsen en hoofd tussen mijn armen steken dat lukt nog wel, benen in de lucht zwieren is van een andere orde. Maar belangrijker: het is de 'Internationale Dag van de Natuurbescherming' en er valt wat te vertellen op deze dag. Eerst en vooral is het vandaag ook "Earth Overshoot Day". Een dag vroeger dan in 2021 hebben de mensen alles al opgebruikt wat de aarde op één jaar kan produceren. Ik vind dat alarmerend want er zijn nog 5 maanden te gaan. Dan is er ook het griezelige bericht van de 'hoornaar' die aan zijn opmars bezig is en een bedreiging vormt voor onze honingbijtjes. Blijkbaar is uitroeien onmogelijk geworden maar is het aan ons om alert te blijven als we dergelijk beest zien verschijnen of een nest vinden: contacteer "Vespa-Watch" die geven alle nodige tips en info. De aandacht voor de natuur en haar bescherming valt samen met de geboortedag vab Beatrix Potter (1866-1943): schrijfster, illustratrice, onderneemster, mycologe (schimmelonderzoek), en natuurbeschermster van het eerste uur. Door haar boeken "The Tale of Peter the Rabbit" verwierf ze fortuin ( geld, landerijen, boerderijen...) dat ze allemaal naliet aan 'The National Trust' van het Verenigd Koninkrijk.
En de 'woke people' slaan op alle fronten toe. Het racismeprobleem, de bewustwording van sociaal onrecht van minderheden en andere toestanden die volgens hen niet door de beugel kunnen, vinden ze overal. Nu moet er zelfs een familieprogramma van 30 jaar geleden aan geloven: De Kampioenen. Ze hebben waarschijnlijk nooit gehoord dat Zwarte Piet, zwart is omdat hij via de schoorsteen en besmeurd met roet dus, de pakjes van Sinterklaas bij de kindjes in hun schoen moet deponeren. Volgens mij zijn dat mensen die toch gespeend zijn van enige vorm van humor en relativeringen en het verschil niet kennen tussen comedy en realiteit. Het is weer tijd voor een compromis te zoeken zoals gedaan werd bij het rookverbod: wel inhaleren niet uitblazen. Tot morgen
Ik wil de zomerdrukte aan de kust ontlopen en toch iedere dag eens de zee gaan bekijken. De rustige momenten zijn voor mij en de hond dan tussen 06u en 08u. Alles is opgekuisd en nog netjes, nog niet te veel lawaai van de vogels op zoek naar restjes en vuilniszakken, en maar enkele wandelaars. Ik heb nog een ongestoord zicht op de zee en het strand want de badgasten zijn nog niet gearriveerd. Het is nog lekker fris en de lucht ruikt nog niet naar smeermiddelen, wafels of frieten. De tijd van de dag om nog van de schoonheid van de zee, ongestoord te kunnen genieten. Ik zag niet het azuurblauwe van La mer Méditerranée maar het nog mooiere staalblauw eigen aan onze Noordzee. Het water was ook rustig, met een kabbeltje hier, een baartje daar en een golfje wat verderop. En een babbeltje slaan met een andere vroege wandelaar, die ook in het bezit is van een Italiaanse waterhond en hem de passende naam 'Luigi' gaf. Onverwachte ontmoetingen, onverwachte gesprekken, die zijn zo vroeg op de dag ook mogelijk en zeer aangenaam om de dag te beginnen. Voor de rest is er vandaag alleen een conversatie met de hond voorzien en dat zal niet veel soeps zijn. Het zal ook eens triestig kijken zijn naar bomen, struiken en planten want die zien echt wel af van de droogte die er nu toch al lange tijd is. Met sproeien en met mijn gieterke rondgaan, daar krijgen zeker en vast de bomen, onvoldoende vocht van. Ze hebben neiging om naar een vervroegde winterslaap te gaan. Ik las dat zoiets 'droogtestress' noemt en voor mij is dat 'zomerherfst'. De bladeren van bomen en struiken verschrompelen en verkleuren naar de herfsttinten. Die droogte en die warmte geeft een dubbel gevoel. Het is aangenaam zomerweer, ik kan veel buiten zijn en in de lommerte zitten zonder het koud te hebben of winterkleren bij de hand te moeten hebben, noch een paraplu binnen handbereik. Maar dan is er de natuur die niet kan leven zonder dat hemelwater en niet tevreden kan zijn met de druppeltjes die ik hen dan geef. Moesten de regenwolken nu eens doen wat de mensen het liefst zouden hebben: hun vocht 's nachts lossen! Wat een wereld van verschil zou dat niet zijn en iedereen gelukkig maken. Maar ja we gebruiken de canonnen niet die Peking voorhanden had tijdens hun Olympische Spelen in 2008 om regen op commando te krijgen. De wolken worden op bepaalde tijdstippen bekogeld met zilverjodide zodat het op een voorziene plek kan gaan regenen. Het is wel een omstreden en vervuilende techniek. Zilver is op zich niet giftig maar met een verbinding kan het net zo nefast zijn als een loodvergiftiging. Tot zover de droogte en de gevolgen.
Nr 39 dan van de gewone spelen sinds de 16e eeuw: zichzelf in een knoop leggen, tabak of in een tapijt rollen, kopje duikelen zomaar of aan de ringen of aan een touw. Tot morgen
Ik heb gisteren mijn stem genoeg kunnen smeren aan de telefoon en heb vandaag niet echt behoefte voor een lang gesprek te houden met gelijk wie. Natuurlijk moet ik wel met de vrienden regelmatig een klapke doen en een woordje wisselen. Hun verlof is begonnen en mijn gesprekspartners voor alles en nog wat, heb ik voor een maandje aan de overkant van de straat en dus dichtbij. De krant geeft zoals gewoonlijk de aanzet voor wat opzoekwerk of wat vaststellingen of wat vragen. Een interessant artikel was er over 'taal' te vinden. All over the world gebruikt men, als men de aandacht van een baby wil trekken of ermee poogt te converseren of wat daar moet voor doorgaan, dezelfde klanken, dezelfde intonatie, dezelfde 'brabbeltaal'. Volgens een uitgebreide studie, verschenen in het gerespecteerde 'Nature Human Behaviour' een wereldtijdschtrift, is deze 'baby-taal' universeel. De universele baby-klanken, het gebrabbel en het hoge stemmetje dat volwassenen bij babies gebruiken, wordt overal ter wereld door de kleine mens, Europeaan, Afrikaan, Aziaat of Amerikaan, als rustgevend en sussend bevonden en ervaren. Die kleintjes zullen niet gerustgesteld worden door woorden als 'klimaattirannie' en 'pintenpopulist', de nieuwe woorden vandaag. De tekst van Arthur De Meyer, deed bij mij direct de vraag rijzen en ook een belletje rinkelen: zou de Toren van Babel uit de Hebreeuwse Bijbel, waar alle mensen dezelfde taal spraken, een grond van waarheid bevatten? Zijn de restanten van dat verhaal te vinden bij een brabbeltaaltje dat volwassenen gebruiken bij een pril leven? Ook Pieter Breughel de Oude (1525-1569) liet zijn fantasie de vrije loop toen hij zijn visie op de Toren van Babel gaf. Hij heeft er 2 schilderijen aan gewijd: "De bouw van de Toren van Babel" (1563) en de "Toren van Babel" (1568). Trouwens na veel studiewerk werd deze Bijbelse Toren gesitueerd in Mesopotamië, Het Tweestromenland tussen Eufraat en Tigris, nu het huidige Irak. En de restanten van het verhaal van een grote stad reikend tot aan de hemel en waar eenieder gedurende korte tijd dezelfde taal sprak, blijven bestaan in de uitdrukking, een 'babylonische spraakverwarring'. Oftewel het onbegrip tussen mensen, wat de één zegt is abracadabra voor de andere. En zoals geweten heeft deze schilder ook speeltjes aan het canvas toevertrouwd. Vandaag ben ik beland bij nr 38: rijschenkelen, door schoppende benen lopen, spitsroeden lopen. Het begon als lijfstraffen, een militaire straf voor soldaten, die met ontblote rug, tussen schoppende en met stokken stekende medebroeders, moesten lopen als straf voor slecht uitvoeren van orders. Nu een spelletje dat een kind tussen benen van de anderen moet lopen en proberen geen schup onder zijn kont te krijgen. Het meest is het nu gebruikt in figuurlijke zin: een heikel parcours afleggen om een openbare vernedering te kunnen ontlopen. Voilà, ik heb gesproken vandaag en dus......Tot morgen
Mens wat gaat het leven toch vlug. Er is weeral een nieuwe werkweek gestart en ik dacht dat ik dat gisteren nog maar vernoemd had van vorige week. Ik heb me deze morgen al in het zweet gewerkt wat bij deze hemelse temperaturen niet moeilijk is. Bij een inspectie van de tuin zag ik een paar planten die getooid zjn met verpulverde, gekrulde en rosse bladeren en zag tot mijn afgrijzen dat ze bezaaid waren met de 'witte vlieg'. Ik zie het voorlopig alleen bij de hortensia's maar ik moest dus dringend om wat afremproduct van die schadelijke beestjes. Met azijn is niet echt alles op te lossen, want de mieren houden ook nog altijd lelijk huis. Die beestjes heb ik met kokend water proberen een halt toe te roepen, maar dat is ook maar ten dele gelukt. Dus hop naar het grootwarenhuis waar al die bestrijdingsmiddelen te vinden zijn, en daar is dan een zoektocht welk product het minst schadelijke is voor plant en andere nuttige insecten. Voor mezelf en doggie moest ik ook wat voedsel meebrengen, dat tripje was nuttig. Hopelijk werkt het nu allemaal en kan de hydrangea weer herstellen en nog wat fraaie bloemen geven. Verder is er niet veel te vermelden. De prachtige 'Tour Homme' is afgelopen en de 'Tour Femme' zal ik wel 's avonds bekijken in 'Vive Le Vélo'. Ik begin meteen met speeltje nr 37 van Breughel: touwtrekken, trekken over de lijn of de steen, ook riemtrekken te paard. Het bestaat uit twee teams , een aan ieder uiteinde van een dik, sterk, stevig touw. Het midden van het koord is gemarkeerd met lintjes dat over een steen of balk is gelegd. En dan maar trekken wie het eerst in de andere zone komt, over het lijntje. Het is op school en bij jeugdverenigingen nog altijd een populair spel. Als je het officieel wil doen, want het is een sport gebleven met een Belgische (Belgische Touwtrekkers Bond, BTB) en Internationale federatie (TWF, Tug of War Federation), dan zijn hier de regels: voorgeschreven officiële benodigdheden: 8 mannen/vrouwen/men en die kunnen elkaar bestrijden in 4 gewichtscategoriën 560kg- 640kg- 680kg- 720kg (eerst wordt eenieder per ploeg droog aan de haak gewogen). Er zijn minimaal 2 trekbeurten met telkens een wisseling van kant. Een amateurploeg kan bestaan uit 6. De geschiedeniis begint in de Aziatische landen, waar het al van 4000 vC gekend is. De oudste echte bewijzen van dit spel waren te vinden in een Egyptische graftombe van 2500 vC. Het spel werd in een reliëfvoorstelling uitgebeeld. Sinds het jaar 1000 komt men het ook in West Europa tegen, vooral in de Scandinavische landen. Sinds de 15e eeeuw werd het een populair tijdverdrijf op de Franse en Engelse kastelen. Het heeft enkele jaren nog een Olympische sport geweest als een onderdeel van de atletiek, van 1900-1920. Ik doe dat spel soms ook met een koord met de hond, elk aan een kant en spierballen laten rollen wie de meeste kracht in zijn armen/muil heeft: ik niet. Tot morgen
