|
Ik wil de zomerdrukte aan de kust ontlopen en toch iedere dag eens de zee gaan bekijken. De rustige momenten zijn voor mij en de hond dan tussen 06u en 08u. Alles is opgekuisd en nog netjes, nog niet te veel lawaai van de vogels op zoek naar restjes en vuilniszakken, en maar enkele wandelaars. Ik heb nog een ongestoord zicht op de zee en het strand want de badgasten zijn nog niet gearriveerd. Het is nog lekker fris en de lucht ruikt nog niet naar smeermiddelen, wafels of frieten. De tijd van de dag om nog van de schoonheid van de zee, ongestoord te kunnen genieten. Ik zag niet het azuurblauwe van La mer Méditerranée maar het nog mooiere staalblauw eigen aan onze Noordzee. Het water was ook rustig, met een kabbeltje hier, een baartje daar en een golfje wat verderop. En een babbeltje slaan met een andere vroege wandelaar, die ook in het bezit is van een Italiaanse waterhond en hem de passende naam 'Luigi' gaf. Onverwachte ontmoetingen, onverwachte gesprekken, die zijn zo vroeg op de dag ook mogelijk en zeer aangenaam om de dag te beginnen. Voor de rest is er vandaag alleen een conversatie met de hond voorzien en dat zal niet veel soeps zijn. Het zal ook eens triestig kijken zijn naar bomen, struiken en planten want die zien echt wel af van de droogte die er nu toch al lange tijd is. Met sproeien en met mijn gieterke rondgaan, daar krijgen zeker en vast de bomen, onvoldoende vocht van. Ze hebben neiging om naar een vervroegde winterslaap te gaan. Ik las dat zoiets 'droogtestress' noemt en voor mij is dat 'zomerherfst'. De bladeren van bomen en struiken verschrompelen en verkleuren naar de herfsttinten. Die droogte en die warmte geeft een dubbel gevoel. Het is aangenaam zomerweer, ik kan veel buiten zijn en in de lommerte zitten zonder het koud te hebben of winterkleren bij de hand te moeten hebben, noch een paraplu binnen handbereik. Maar dan is er de natuur die niet kan leven zonder dat hemelwater en niet tevreden kan zijn met de druppeltjes die ik hen dan geef. Moesten de regenwolken nu eens doen wat de mensen het liefst zouden hebben: hun vocht 's nachts lossen! Wat een wereld van verschil zou dat niet zijn en iedereen gelukkig maken. Maar ja we gebruiken de canonnen niet die Peking voorhanden had tijdens hun Olympische Spelen in 2008 om regen op commando te krijgen. De wolken worden op bepaalde tijdstippen bekogeld met zilverjodide zodat het op een voorziene plek kan gaan regenen. Het is wel een omstreden en vervuilende techniek. Zilver is op zich niet giftig maar met een verbinding kan het net zo nefast zijn als een loodvergiftiging. Tot zover de droogte en de gevolgen.
Nr 39 dan van de gewone spelen sinds de 16e eeuw: zichzelf in een knoop leggen, tabak of in een tapijt rollen, kopje duikelen zomaar of aan de ringen of aan een touw. Tot morgen
|
