Het was een pittig windje deze nacht. De zuid-westen-zuiden wind heeft deze morgen wel zijn snelheid afgezwakt tot 70 km/uur. Door de snokken die hij eraan geeft, kan hij nog venijnig uit de hoek komen. Lawaai maakt hij ook nog genoeg, vooral als hij een boom of verlichtingspaal heeft om rondom te draaien. Het is een luxe dat ik een tuin heb. Bij zo'n weer is het voldoende om de deur even open te zetten. De hond heeft dan de vrijheid, om al wat vloeibaar en vast een uitweg zoekt, kwijt te geraken in de buitenlucht op een uitgekozen grassprietje. Ik sta dan goedkeurend in mijn deurgat te kijken, dat hij doet wat hij moet doen, vooraleer terug binnen te komen. Ik ben tevreden: ik ben niet nat geworden en mijn haar is in de plooi blijven liggen. Want weet wel, 'is februaar guur en koud, dan komt er een zomer waarvan men houdt' en weet 'ligt de wind in februaar stil, dan komt hij zeker in april'.
Al veel zangers hebben voor hun dierbaren, klein en groot, oud en jong, tout court voor hun geliefde of hun Chérie, een lied geschreven. Die titel was voor Eddy Wally (Eduard Van De Walle, 1932-2016) wel één van zijn succesvolste nummers te noemen. Zeker omdat hij het voor zijn Marietje schreef en zong. In mindere mate bedoelde hij er zijn dochter Marina mee, genoemd naar het gelijknamige lied van een Belgisch-Italiaanse zanger. Eddy was een 'hype' te noemen. Men wist ook niet of hij in werkelijkheid zo was of een typetje speelde dat men graag uitnodigde in programma's om eens te gniffelen met zijn 'wauw's' of zijn 'onvoorstelbaar' of voor zijn 'oh my god'. Hij kwam tevoorschijn als Kapitein Wally in space, aan de zijde van Wendy Van Wanten in het satirische programma Lava, van Kamagurka en Herr Seele.Ondanks dat hij altijd piekfijn uitgedost was met glitterkostuums, de laatste jaren van zijn leven in stadskledij, steevast een borsalino-, panama- of fedorahoed op zijn hoofd zette om de kale plekken en geverfde haren te maskeren, liet hij het niet aan zijn hart komen om "Uit een vliegmachien te springen" en er een lied over te maken. In Ertvelde, waar hij lange tijd woonde, heeft men een standbeeld ter zijne ere opgericht. Het kreeg het opschrift: Ode aan Eddy Wally- the voice of Europe.
In Groot-Brittannië en de 53 landen van Britse Gemenebest, viert men vandaag wel een uitzonderlijk leider van de natie: Queen Elisabeth II. Deze dame van 94, is de langst regerende vorst/ leider ooit sinds mensenheugenis, van de wereld en omstreken. Reeds 70 jaar houdt ze de pompeuze stoel warm voor haar zoon en troonopvolger, die in al die wachtende jaren niets heeft mogen doen omwille van dat 'wachten' tot er iemand in zijn dichte nabijheid het aardse leven voor bekeken hield. Aangezien mummy, de dochter is van 'mummy dear' die 102 jaar werd, kan de troonpretendent nog wel even op zijn lauweren rusten vooraleer een echte klop uit te voeren in zijn leven.Tot morgen.
"U Nu!" Twee regels met elk één woord, is volgens het Guinness Book of Records het kortste gedicht van de Nederlandstalige Poëzie. Het is het inspirerende gedicht van de grootste Nederlandstalige schrijver, auteur van treurspelen, leer-lof-en hekeldichten, Joost van den Vondel (1587-1679). Zijn bijnamen zijn "de Keulse Zwaan " want in Keulen was hij geboren. Tijdens zijn lange leven (91j) werd hij ook al "de prins der dichters" genoemd. Zo werd er n.a.v. zijn begrafenis een munt geslagen met de tekst: 's Lands oudste en grootste poeet'. Zijn bekendste werk is "Lucifer" waar we allen wel een bladzijde hebben moeten van lezen in de lessen Nederlands om kennis te maken met onze oude middeleeuwse taal en schrijfwijze. Joost is ook de auteur van zijn eigen grafschrift: Hier ligt Vondel zonder rouw, Hij is gestorven van de kouw. Zijn gezegdes en citaten worden nog altijd gebruikt. De bekendste zijn: "Wat niet kan worden geheeld, moet worden gestreeld" en nog "De wereld is een schouwtoneel, elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel." Het wonderlijkste is natuurlijk hoe de Hollanders de belangrijkheid van deze mens omschrijven: Wat Molière is voor de Franse taal, en Goethe voor de Duitse taal, is 'La Langue de Vondel' voor het Nederlands. Tot hier mijn 'poezie' voor vandaag want er is natuurlijk meer het vermelden waard nadat ik het dagblad gelezen heb. Vaststelling: we moeten niet meer de toerist gaan uithangen in het buitenland. Binnenkort zijn we vakantiegangers in ons eigenste Vlaanderen en kan onze 'canon' opgeborgen worden want die zal niet meer revelant zijn. Alle nationaliteiten, die dan geen inwoners zijn, noch onze taal spreken, enkel het engels machtig zijn, zullen hier de plak zwaaien. Want de eigenste rijke mensen trekken naar de belastingparadijzen en zijn daar ingeschreven. Hier in Vlaanderen investeren ze niet meer, tenzij er een overvloed aan subsidies aan hen wordt gegeven. Dus na al de overnames van fabrieken, bedrijven, energieleveranciers, rusthuizen, import van grondstoffen, voeding, enz door al de andere Europeanen, Aziaten en Amerikanen, komt men nu aan de overnames van het amateurvoetbal de zgn 'derde klassers'. Want de eerste en de tweede zitten al in buitenlandse handen. Zelfs die 'niet-professionele'sportclubs hebben buitenlandse euro's nodig omdat er geen binnenlands geld ter beschikking is om de rekening van de 'brouwer' te betalen. Ze bezien het als een investering in een wettelijk 'lucratief' handeltje met mensen, want we zijn het 'opleidingsland' bij uitstek: de verkoop van spelers van de ene sportclub naar de andere met grote winsten, maximum opbrengst voor minimum investering. De fusieclub Izegem-Ingelmunster is alzo omgedoopt tot 'Royal F.C. Mandel United'. De supporters zullen voortaan buiten op de betonnen zitjes, de 'Skyline Arena' genaamd, hun favoriete sjotters naar de overwinning roepen. Enkel de West-Vlaamse slogans blijven bestaan: "oes jeun", "goestèhn", "goaze gevn". Tot morgen
Ik was net op tijd terug thuis om mijn coiffure nog enigzins coiffure te kunnen noemen. Het is nu verdorie slecht weer en daarmee bedoel ik dan 'regenweer'. Mistig en nevelig weer is ook niet plezant maar dan kan ik nog een stap in de wereld zetten. Bij nat weer blijf ik binnen, trouwens de hond ook. Die is momenteel ook met geen stokken buiten te krijgen. De buienradar voorziet nog een uurtje regen en zolang houden we het alletwee wel vol in ons huisje. De kranten blokletteren altijd maar hetzelfde. Ik ben het moe gelezen over corona, energie, den Boris en Poetin. Ik neus de laatste dagen in de kleine kolonnekes naar nieuw en ander nieuws. Daar vind ik het plezante maar ook het ergerlijke terug. Een miljardair van de Antwerpse haven, die ook de Boerentoren, een afvalverwerkingsbedrijf, heel wat kunstwerken tot zijn bezit mag rekenen en ook wat kastelen links en rechts heeft, kan nog 10 jaar genieten van de subsidies voor electriciteit door zijn groenestroomcertificaten. De daken van zijn loodsen zijn bezaaid met zonnepanelen en aldus geniet deze rijke mens nog een extra inkomen in deze dure energietijden. Troostrijk voor de modale burger: de laatste dagen zijn z'n inkomens wat verminderd want de zon schijnt niet. Verbazingwekkender nieuws was het item over de stress bij koeien bij 'warm weer'. "Staat de 'airkoe' in jouw weide aan?" De slogan die de provincie West-Vlaanderen hanteert om meer schaduwrijke plekken voor onzen biefsteak te voorzien. In de zomer als ze buiten lopen (de koeien die dat kunnen doen zijn echte chançardes) kunnen de beesten niet schuilen voor de priemende zonnestralen en hoge temperaturen. Alle weiden zijn boomloze vlaktes geworden die onze Bella's en Roza's geen beschutting meer kunnen bieden bij snikheet weer. We kunnen geen bomen gaan planten, zeggen de boeren, al krijgen we ze voor niks. Al de plaatsen rondom die stammen en hun bladerdek doen de beesten dichter bij elkaar kruipen om geen zon op hun teer velleke te voelen. Dat zorgt op hun beurt weer voor meer vliegen, meer kans op besmetting van de uiers, meer stress bij de dieren door die ontstekingen en als gevolg daarvan een mindere melkproductie. En daarbij, op die schaduwrijke plekken stampen deze logge beesten met hun poten de aarde kapot. Er groeit dan niks meer of er is door de bomen, geen plaats op te zaaien en later te maaien, bijgevolg ook geen vers hooi meer als wintervoer. Onzin, zegt een expert voor dierenwelzijn, beschutting kan op vele manieren voorzien worden; een mega zonneparasol, schaduwdoeken, schuilhokken of vrije ingang naar de stal. Een andere expert pleit voor de boomaanplant omwille van verfraaiing van het landschap. De koeien zullen deze zomer nog een beetje moeten puffen en hijgen en zoeken naar een takje met wat lover erbij. Misschien kunnen onze weidedieren en ook de mensheid, wat zomerse muziek gebruiken. Ik maakte gisteren in "Iedereen Beroemd", kennis met een compositie van Joaquin Rodrigo Vidre (1901-1999) voor gitaar en orkest: Concierto de Aranjuez. Tot morgen
Een schoondochter is jarig vandaag. En zoals men al eens gekscherend zegt: ze krijgt een nieuwe voordeur! De 'drie' verdwijnt van het voorplan en zal voor de rest van haar leven alleen nog als 2e (3e) cijfer te voorschijn komen. Het is wel een wat miezerige dag, maar een feestje zal er wel zijn in het huishouden van '6'. Ze verdient een heerlijke party, met veel toeters en bellen.
Muziek verdrijft alle somberheid en dat doe ik met al mijn muzikale herinneringen op te roepen en eens te beluisteren. Drie februari staat in de Amerikaanse muziekwereld gekend als 'The day the music died'. Een vliegtuigcrash in 1959 betekende de dood voor 3 bekende muzikanten on tour nl Buddy Holly (°1936 en zijn hit 'Peggy Sue'), Ritchie Valens (°1941, en zijn hit 'La Bamba') en The Big Bopper, J.P.Richardson (°1930 en zijn hit 'Chantilly Lace'). The day the music died, is een zin uit het lied "American Pie" van Don McLean, dat naar het vliegtuigongeluk verwees. Wie had ooit gedacht dat ik een tekst van een Nederlandse zangeres zou neerschrijven. Toch doe ik het wel vandaag, omdat ik een spiegel ook al wat meer nodig heb dan vroeger om 'jong' voor de dag te komen "Spiegelbeeld, vertel eens even, ben ik zo oud als jij? Is het waar ben ik al zestig (zeventig), is m'n leven voorbij? 'k ben wel jong maar ik ben toch niet meer zo jong als toen, 'k zou zo graag nog hier en daar nog eens iets overdoen....". Een tekst van een lied uit 1963 van Willeke Alberti en voor haar een groot succes ook. Het was een bewerking van een lied van Johnny Halliday (1943-2017) "Les tendres Années" dat op zijn beurt een bewerking was van "Tender Years" gezongen door George Jones (1931-2013). Al die zangers hebben eigenlijk wel een mooi repertoire bijeen gezongen, dat het sombere grijs van deze donderdag kan doen verdwijnen. Maar Willeke Alberti deed me ook denken aan de, toendertijd, reeks "De Kleine Waarheid" waarin ze Marleen Spaargaren gestalte gaf van 1970-1973.. Vandaag wil ik ook Kris De Bruyne (1950-2021) weer horen. Ook weeral een jaar geleden dat hij overleed. Lang voordat ons koningshuis er neerstreek om hun vakanties door te brengen en hun vakantiehuisje er kochten, bezong deze Vlaamse rocklegende dat eilandje voor de Franse kust, in zijn song "Lydia d' Île d'Yeu". Hij heeft echter een schat aan liederen nagelaten zoals, Ballerina's, Lieve Jacoba, Vilvoorde City, De Peulschil en De Onverbiddelijke zoener. En klassieke muziek mag ik ook niet vergeten vandaag. Dan kies ik voor Felix Mendelssohn (1809-1847). Zijn toneelmuziek voor het werk van Willam Shakespeare (1564-1616) "Een Midzomernachtsdroom". Eindigen doe ik met mijn favoriete song van het moment George Michael/Freddie Mercury/Queen: Somebody to love. Naar aanloop van 14 februari, hartjesdag, zing ik mee met hen, maar niet wanhopig: find me, find me, anybody, anywhere, anybody find me somebody to love somebody. Er is wel veel 'entre parenthèses' in deze tekst maar ik hou van juistheid en volledigheid. Veel luisterplezier!. Tot morgen
Na 10 kleine rondjes gedraaid te hebben op het gazon, had de hond eindelijk een grassprietje gevonden dat waardig genoeg was om zijn drolletje in ontvangst te nemen. Voilà, ik kan een paar uur rustig aan mijn geïmproviseerde bureau plaatsnemen om alles te noteren wat ik aan belangwekkende onderwerpen heb gevonden, om aan de goegemeente mede te delen. Soms komt er een item aangewaaid uit een totaal onverwachte hoek. Niet alles is de moeite van het bekijken waard 's avonds en soms in afwachting van een interessantere reportage, is zappen een leerrijke bezigheid. Sommige zenders specialiseren zich in het heruitzenden van sitcoms die in de vorige eeuw echt succesrijk te noemen waren. Zo kwam ik "Are you being served?" tegen. Een komische reeks, opgenomen tussen 1972-1985, in een kledinggrootwarenhuis. Een werkplek met afgebakende hiërarchie. De 'mindere bedienden' stellen zich stroperig op naar hun meerderen, die er dan niet voor terugdeinzen hun ondergeschikten te schofferen. Nog altijd een hedendaagse problematiek, zie recent bij een chemiereus in de Antwerpse haven. Maar Mrs Slocombe gebruikte een woord dat ik sinds eeuwen niet meer gehoord had: een directoire, een corrigerend broekje tot boven de navel met een elastische tailleband. De 'onderbroek' maakt al sinds mensengeheugenis een deel van de kledij uit. Het werd gedragen om hygiënische, practische, morele, en soms religieuze redenen en diende om minstens de bilspleet en de schaamstreek te bedekken soms ook delen van de heup en de billen. Het heeft allerlei vormen aangenomen, van lendendoek, Middeleeuwse braies met gulp zowel voor mannen als vrouwen. De vrouwen begonnen onderrokken te dragen en kregen de zgn pantalette ook wel snelzeiker of snelplasser (open kruis) genoemd. Voor de mannen kwam er de braguette, een al dan niet gemodelleerde schaamzak of kullezak om hun viriliteit te accentueren. Na de voluptueuze periodes, kwam de slankheidsrage vanuit Frankrijk binnengewaaid. Op dat moment was de 'Directoire, 5 directeurs' aan het bewind, na de desastreuze doortocht van 'de Robespierre'(1758-1794) en vóór 'empire' de mode werd. Zij brachten nieuwe kledinggewoontes mee, om een statement van 'anders' te willen regeren visueel te maken. De onderbroek werd al snel de 'pantalon de directoire' en later 'directoire' genoemd, wat heel wat chiquer was dan 'ondergoed'. Het was in de Franskiljonse middens not done om over een 'onderbroek' te spreken, een zogenaamd 'intiem' item. Voor elke bezigheid is er een specialeke te vinden met eigen benaming, gaande van: slipje, boxer, tanga, string, shorts, hipsters, bloomers. Voor speciale gelegenheden: gaine, corset, toque, c-string, dancebelt.
Het grote nieuws in de krant: Kraaien moeten peukjes rapen. In Zweden ziet men het zitten om deze vogels, met een IQ van een 7-jarig kind, een vaardigheid aan te leren om een boel zwerfvuil (veelal sigarettepeuken) weg te werken en naar een afvalpunt te brengen. Ze kraaien van pret want hun beloning, als ze dat doen, is een 'graantje'. Wie het keline niet geert is het grote niet weert, nietwaar? Tot morgen
We beginnen aan de derde maand van de meteorologische winter. Een pessimist ziet de zon 's morgens al ondergaan. Maar ik ben een optimist en zeg dus dat het einde van de kou in zicht komt. En daarbovenop: nooit is de schrikkelmaand zo fel of ze geeft haar 5 schone dagen wel. Maar dit miezerig grijze weertje vergt weer veel inspiratie om me bezig te houden. Waarschijnlijk ben ik niet de enige die het beu is om op regenachtige dagen kasten uit de kuisen om vóór de grote lentekuis alles in orde te hebben. Mijn beproefd recept (niet voor te bakken) is te luisteren naar Boudewijn De Groot en zijn reis naar "Parijs, Berlijn, Madrid" en als toemaatje Hildegarde Knef (1925-2002) met:"Ich hab noch Einen Koffer in Berlin, deswegen muss ich nachtstens wieder hin..." Dat geeft me dan weer goesting om de reis van de heiligen te maken die me virtueel overal heen brengen en meestal voor mij ongekende steden en streken. Wikipedia bij de hand, papieren atlas en eventueel een papieren encyclopedie. Waar reis ik vandaag heen? Bekend zijn Ravenna, Valence, Poitiers, Orléans, Cornwall, Kildare, Maastricht. Op ontdekking = lezen, ga ik naar Austrasië (Oost Frankrijk), Lampsacus ( Lapseki, Turkije), Fitero (Spanje), Penmon (Wales), Castelfiorentino (Toscanië). Wat een prachtige en leerzame uitstap heb ik weeral gedaan en geen moment naar de motregen gekeken. Als toemaatje kijk ik weer naar de ruimtedroom, de ruimtefoto van Carl Sagan (1934-1996). Zijn 'Pale Blue Dot' de kleine blauwe stip in het onmetelijke heelal, met zijn miljarden en miljarden stofjes daar omheen, blijft me fascineren. Daar zullen we allemaal belanden als we tot 'stof en as 'zijn weergekeerd.
Zoals geweten ben ik op de avonduren nog dikwijls buiten, ook in alle vroegte. Als je een beestje hebt is dat nodig. Dat is een tijd om even stil te staan tijdens die rustige momenten, naar boven te kijken om de sterren en de planeten te bewonderen, hun namen op te zoeken en eens alles te overdenken. Maar ook een tijd van zeer wonderlijke gedachten en invallen te krijgen. Zowel gisterenavond als deze morgen was de zee weer heel luidruchtig. Meestal is dat zo na storm die een paar uur aansleepte. Het idee kwam in mij op dat de zee en haar bewoners 'pijn' hadden van het geweld en gebeuk van de wind, op haar en hun 'zijn'. Ik vroeg me af: was dat een 'klagen' van de zee, een luidruchtig wenen zoals de mensen dat bij pijn ook kunnen doen? Volgens mij is het best mogelijk dat het een uiting is van onmacht, het moeten ondergaan van geweld en er geen antwoord op te hebben, zich er niet tegen kunnen verdedigen, behalve van in de hoogte te springen (golven) en aan het veilige land ( voor ons overstromingen) te komen. Ik laat mijn gedachten de vrije loop wat zeer ontspannend werkt. Wat de lezers er van vinden? Tja, verklaringen zoeken en fantasie uit zich bij iedereen op een verschillende manier, dromen ook.Tot morgen
Ontstuimig! Zo kondigt zich de laatste januaridag aan. Een hevige WNW'er, tot 85 km/u soms uitschieters naar 90 km, 6°, dus niks te warm vandaag. Tot hiertoe zonder nattigheid, wat ik apprecieer bij dergelijk winderig weer. Een wandeling naar zee zit er niet in vandaag, ik geraak trouwens niet op de dijk. En zelfs de zeeweg is afgesloten, waarschijnlijk zal de tram ook weer door bussen vervangen worden die dan een serieuze omweg moeten maken. Een voordeel was er vandaag te bespeuren: geen klanten in het grootwarenhuis op het moment dat ik mijn boodschappen deed. Zo'n rustige omgeving doet deugd om te winkelen al ben ik weeral de helft vergeten meebrengen o.a. mijn citroenen. Gelukkig heb ik wel halve peren in blik meegebracht en room voor mijn flan-perentaart volgens recept van Jeroen. Ik had gisteren al chocoladepudding gemaakt, waarvoor ik dan een zakje gebruik met bloem en cacao maar ik voeg er nog een 2 koffielepeltjes echte cacopoeder aan toe. Een dessert heb ik dus al voor vandaag. Een pizza heb ik als avondeten voorzien. Ik heb graag een hawaiënne. Sommigen gruwen ervan maar ik eet eens graag een ananasje. "Zal ik een pizza in vier of in zes stukken snijden?" vraagt Wiet Van Broeckhoven (1949-2019), "In vier, want zes stukken krijg ik nooit op!". Ha, Ha, Ha. Als het buiten niet te harden is en ik omvergeblazen word door Corrie of Malik, moet ik het binnen gezellig maken. Niet met kaarsen, want die gebruiken mijn gezonde lucht, maar met wat lekkers op tafel te toveren. Voor de rest is er niet veel nieuws onder de spaarzame zonnestralen te ontdekken. Een Nederlandse ex-koningin die haar 84e verjaardag viert, een Boris die blij is dat hij al 2 jaar vanonder het juk van de Europese Unie is en zijn schandalen overleefd, een Nigel die ondergedoken leeft, genietend van zijn royale pensioen dat hij van die verafschuwde Unie krijgt, en een Donald die weer van zich laat horen en dus nog niet uitgeteld is. Dat is in een vogelvlucht het nieuws van de dag. "Alles begint bij luisteren" zei de presentatrice deze morgen op de radio. Dat ga ik ook doen en wel naar één van de bijna 1000 werken die Franz Schubert (1797-1828) ondanks zijn korte leven aan de mensheid heeft nagelaten. Waarschijnlijk "Die Forelle", pianomuziek dat een solozang begeleidt. Terwijl zal ik ondertussen wat lezen over de componist maar ook over de dichter die voor de lyrics van dit lied zorgde: Christian Frederich Daniël Schubart ( 1739-1791). Tot morgen
